Vanaf dat moment is het bijna onmogelijk je niet een halve crimineel te voelen

Geplaatst door Mary op 31 januari 2018 | 4 reacties

In een ‘traject begeleide omgang’ zou onderzocht worden of het contact tussen mijn dochter en mij weer hersteld kon worden. Het leverde niets op. Sterker nog, het kóstte me vooral veel: tijd, energie én geld.

Nadat ik mijn dochter twaalf jaar lang de helft van de tijd had opgevoed, maakte ze een eind aan dat contact op het moment dat een conflict tussen haar moeder en mij tot een hoogtepunt was gekomen.

In de daaropvolgende tijd was de moeder niet bepaald gemotiveerd om te helpen om aan die contactbreuk een eind te maken. Reden voor mij om een juridische procedure te starten en de rechtbank te vragen het contact te laten herstellen. De rechter stelde een ‘traject begeleide omgang’ voor.

Vanaf dat moment is het bijna onmogelijk je niet een halve crimineel te voelen. Je mag je dochter immers alleen nog onder toezicht zien. In mijn geval: onder toeziend oog van de moeder, een orthopedagoge en een psychosociaal therapeut.

Hoewel het doel van het traject was om het contact tussen mijn dochter en mij te herstellen, heb ik haar in dat jaar dat het traject duurde – een traject met zo’n 20 à 30 bijeenkomsten – geen één keer alleen kunnen of mogen spreken. De moeder gaf telkens aan dat de dochter dat niet durfde, en dat geloofden de deskundigen van de trajectorganisatie.

Zo waren er voortdurend ervaringen waaruit bleek dat de deskundigen op eieren liepen ten aanzien van de moeder. In het begin van het traject werd bij voorbeeld expliciet gesteld dat het herstel van het contact met de dochter centraal stond, en dat allerlei andere items geen rol zouden spelen. Vergeet het maar.

De moeder wilde per se dat er eerst afspraken werden gemaakt over de verdeling van het spaargeld van de kinderen, anders kon zij niet aan het omgangstraject meewerken.

Dus kreeg ik de keuze van de trajectorganisatie: werk je daaraan mee, of moet het traject ophouden? Ik wilde niets liever dan het contact herstellen, dus wat denk je dat het werd?

Ik stemde in met de eis van de moeder en ‘gaf’ haar bijna al het geld dat we de voorbije twaalf jaar voor de kinderen hadden gespaard. Zo hielp de trajectorganisatie mij van zo’n 7.000 euro af, geld dat voor de kinderen bedoeld was. Vervolgens kon het traject weer verder gaan.

Het woord ‘ouderverstoting’ mocht niet vallen. Nee, dat vond de orthopedagoge zo’n negatief begrip. Een zachtere variant, oudervervreemding bijvoorbeeld, was ook onmogelijk.

In het begrip zat altijd ‘een aspect van het aanwijzen van een schuldige’, kreeg ik te horen, en daar gingen ze het niet over hebben. Stel toch eens dat dat de motivatie van de moeder, om vrijwillig aan het traject deel te nemen, onderuit zou halen, dat wilde ik toch niet?

Het dieptepunt bereikte ik op een zomerse vrijdagmiddag. De deuren stonden open, het liep tegen het einde van onze sessie. We hoorden een auto de nabijgelegen parkeerplaats opdraaien. Keiharde beats, in happy hardcore-tempo, knalden vanaf buiten door onze gespreksruimte. De psychosociaal therapeut keek veelbetekenend en schamper naar ons: ‘Onze volgende cliënt’. De orthopedagoge zuchtte diep.

Toen brak mijn klomp. De vermeende professionals hadden dus geen idéé van hoe vaders – tuurlijk was het een vader, zag ik later – zich voelen als zij naar zo’n trajectorganisatie worden gedwongen te komen om te praten over het contactherstel met hun kind.

Kwaadheid en woede vermengen zich met machteloosheid en een onvermogen om zich een houding te geven in deze situatie. Echt niet vreemd om dan zin te hebben in keiharde muziek, die de emoties verstillen. De deskundigen snapten dat blijkbaar niet en lachten hem er op afstand om uit.

Na een jaar eindigde het traject. Met het advies aan de moeder en mij om de overdrachten van onze zoon – met wie het contact wel gewoon doorliep – te combineren met ‘een gezellig moment’ in een cafeetje of wegrestaurant, waarbij de dochter zou aansluiten. Op die manier zou het contact langzaam maar zeker kunnen normaliseren tussen haar en mij.

Deze bijeenkomsten hebben tweemaal plaatsgevonden, daarna was de moeder niet meer gemotiveerd. Mijn meldingen daarover richting trajectorganisatie werden uiteraard empathisch opgepikt, maar zolang er geen nieuwe indicatie van een rechtbank kwam, konden ze niets voor me doen.

Ferry

Foto komt uit de collectie van Kitty van Gemert.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email