Van die dingen die je nooit vergeet….
Jaren geleden, op een warme zomeravond, fietste ik na een kickboks training neuriënd naar huis. Het was zo rond een uur of tien. Ik voelde me goed. Wel moe maar vooral voldaan, na een pittige training. Ik was bijna thuis. Aan het eind van het fietspad dat achter een huizenblok loopt, vlak voordat ik mijn wijk in wilde fietsen, stond een man naast een auto.
Hij wilde mij wat vragen dus ik, beleefd, stapte van de fiets om hem te woord te staan. Op het moment dat hij, in het Duits, de weg vroeg, greep hij mij vast en begon mij overal te betasten. Hij hield een arm geklemd om mijn nek en ik stond met mijn rug tegen hem aan. Mijn fiets was inmiddels op de grond gevallen. Er ging op dat moment van alles door mij heen. Verbazing, angst, twijfel maar vooral boosheid. En dat allemaal in enkele luttele seconden. Dit liet ik niet toe. Deze vent moest van mij afblijven!
Door mijn boosheid kwam ik in actie en begon te schoppen, stompen en van mij af te slaan. Er kwam een enorme stoot adrenaline vrij. Ik kon mezelf uiteindelijk bevrijden uit zijn greep, pakte mijn fiets en vloog als het ware naar huis. Binnen twee minuten was ik thuis. Daar deed ik paniekerig en opgewonden mijn verhaal. Mijn ouders waren verbaasd en geschrokken. Dat zo iets zo dicht bij huis hun dochter kon overkomen.
Ik was nadien trots op mezelf dat ik mij heb kunnen verdedigen maar vond het wel spijtig dat ik het niet op een gillen had gezet. Dan had misschien iemand mij gehoord want het gebeurde dus gewoon dicht bij een woonwijk. Dan was de dader mogelijk eerder gepakt of hadden andere mensen mij kunnen helpen. In ieder geval zouden er dan getuigen geweest zijn.
Wat volgde was dat ik aangifte deed. Daarna moest ik foto’s bekijken. Daar was ik wat huiverig voor want zou ik nog wel weten hoe de dader eruit zag? Dat viel gelukkig mee. Na een aantal foto’s te hebben bekeken kon ik de dader er zo uit pikken. Weer later volgde een rechtszaak. In Duitsland dus. Ik werd gevraagd om erbij te zijn.
Het bleek dat deze aanrander meer slachtoffers had gemaakt, zowel in Nederland als in Duitsland. Ook bleek dat hij zwaardere zedendelicten had gepleegd. Hij kreeg uiteindelijk zijn straf. Maar ik voelde me ondanks alles nog lang onveilig op straat. Dat zo een man zo dicht bij kon komen. Niet alleen dicht bij mij, maar in mijn dorp en ook nog vlak bij mijn huis. Sinds die tijd ben ik mij meer bewust van het feit dat er altijd van dit soort gevaarlijke mensen rond kunnen lopen.
Ik bleef met een dubbel gevoel zitten. Ik heb mij toentertijd wel goed kunnen verdedigen, met dank aan de kickbokslessen die ik toen volgde, waarom heb ik toen niet de boel bij elkaar geschreeuwd? Gelukkig heb ik mij uit zijn armen kunnen vechten. Daar ben ik wel blij om want voor hetzelfde geld was ik verstijfd van angst en wie weet wat er dan verder was gebeurd…
Er zijn maanden dat ik er niet aan denk en dan ineens komt dit bij mij boven. Ik ben blij dat ik op kickboksen heb gezeten en dus wat trucjes kon en kan toepassen. Ik vind een verdedigingssport of zelfverdedigingscursus trouwens een aanrader voor iedereen die zich wat zekerder wil voelen.
Ik heb de aanranding en spannende rechtszaak jaren geleden al een plekje gegeven. Ik schrijf deze blog omdat ik hoop dat anderen die zich willen weren in een (soortgelijke) onveilige situatie beseffen dat je schreeuwend verdedigen altijd beter is dan het in stilte te doen!
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
12 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
8 mei 2013
Klopt wat je hier schrijft. Je vergeet het nooit.
Zelf heb ik ’n zelfverdedigingscursus gehad als brugpieper (verplicht) en daar ben ik nog steeds blij mee.
8 mei 2013
Dit is dus 1 van mijn angsten. Het schijnt nogal regelmatig voor te komen dat meiden huizen binnen dringen en spullen meenemen. Nu zeggen mijn ouders:’ja maar je kan altijd door het kijkgaatje kijken. Maar op 1 of andere manier doe ik toch de deur open. En ik weet niet of binnen schreeuwen zin heeft. Buiten zou het wel kunnen. Ik vraag me alleen af hoeveel mensen zullen er reageren. Want ik heb wel is beelden op Youtube gezien dat er iemand in elkaar werd geslagen en iedereen liep door. In een drukke winkelstraat. 1 Vrouw reageerde uiteindelijk.
Maar het is te erg voor woorden dat je zoiets moet overkomen. Zeker niet bij je eigen huisje waar je je veilig moet voelen. Mooi dat het zo is afgelopen. Triest dat het gebeurd is.
8 mei 2013
Je hebt helemaal gelijk! Hard schreeuwen, het maakt eigenlijk niet eens zo heel erg uit wat je zegt, en oogcontact maken met omstanders zodat die zich er ook bij betrokken voelen.
Dat is in ieder geval wat ik heb gedaan toen die jongens van de week mij godzijdank alleen verbaal lastig vielen.
9 mei 2013
Of: Waarom elke vrouw op kickboksen moet
21 december 2013
Zware gebeurtenis en impact op je leven, gelukkig heb jij je uit de situatie kunnen redden wat anderen niet is gelukt. Vaak zie ik jongeren op de fiets laat alleen op straat en dan denk ik dat het bovenstaande zomaar kan gebeuren. Er moet veel meer en betere voorlichting komen op dit gebied.
31 mei 2014
Volgens mij iedere vrouw of man, meisje of jongen.
Het is goed als je je verdedigen kunt. Is goed dat je het zelf kon. Met schreeuwen is niet gezegd dat iemand komt helpen.
Sterk Mary
9 juni 2015
Heb ooit lang geleden, ik was 15 jaar denk ik, iets soort gelijk meegemaakt.
Moest een eindje stappen en een zo gezegde vriendelijke gedienstige automobilist
zou me wel meenemen en thuis afzetten.
Natuurlijk had ie andere bedoelingen, maar als 15 jarige, bijna 50 jaar geleden dacht men
niet dat iemand andere intenties zou kunnen gehad hebben. 50 jaar geleden was men nog echt een onwetend kind wat dit betrof.
Voelde direct na het toeslagen van de autodeur dat ik iets gedaan had wat heel gevaarlijk was, gelukkig moest hij stoppen op een kruispunt heel kort na het instappen, de deuren had ie nog niet vergrendeld, misschien bestond dat automatisch systeem toen nog niet.
Met nog andere auto’s voor hem kon ik snel en veilig uitstappen en heb het op een lopen gezet tot thuis, waar ik een bolwassing gekregen heb van jewelste…wie weet wat er zou gebeurd zijn moest hij niet voor het stoplicht moeten stoppen hebben en gewoon had kunnen doorrijden ????
Ik was dit voorval niet vergeten maar denk dat het automatisch ergens heel diep verstopt in mijn hoofd zat, het geluk dat ik toen gehad heb beseft ik nu maar pas….ik zou liegen als zeg dat dit verhaal geen gevoelens bij me naar boven gebracht heeft want dat heeft het wel, gelukkig kunnen we het allebei nog na vertellen !!!!
9 juni 2015
Ik denk Rolande dat jij toen heel slim bent geweest. Wie weet hoe het anders afgelopen zou zijn…
9 juni 2015
Hoi Mary,
Mooi verhaal. Ik adviseer ook iedereen een vechtkunst (sport) te gaan doen. Maak niet uit wat, karate, judo, kickbooksen, what ever. Je krijgt er een goede attitude door. De angst raak je niet kwijt, maar met een vechtkunst weet je wat je ermee kan doen. Het geeft in ieder geval een goed gevoel wanneer je iets overkomt en je hebt wat kunnen doen, ook al is het schreeuwen of zo.
2 november 2015
Tja… Het gevaar kan zó dichtbij zijn. Ik was kleuter, hij was mijn vader. Ik was de tweede dochter die geboren werd, tussen mij en mijn zus zat een miskraam. De zwangerschap ging fout in een verder gevorderd stadium; het was een jongetje, de grootste wens van papa.
Zijn woorden bij mijn geboorte 2 jaar later waren: Ach, het is alweer een meisje.
Hoe klein ik ook was, ik voelde dat ik ongewenst was en deed werkelijk álles om geliefd te zijn. Dus ook stilletjes huilen en niemand vertellen wat hij bij me deed, want het was ons geheimpje.
Mijn loyaliteit was grenzeloos, vanaf mijn jongste jaren had hij me volledig in zijn macht en trok aan de touwtjes. Ik had geen wil en geen lef. Ik kreeg alleen maar angst en meer angst voor hem. En die angst zorgde ervoor dat ik veel te lang in die rol bleef hangen. Ik durf niet eens te zeggen hoe lang, want veel mensen begrijpen niet dat je totaal niet bij machte bent om er iets tegen te beginnen. Of om hem te stoppen. Het grootste aandeel bij dit seksueel misbruik zat hem in de kiem die hij in mijn geest heeft geplant. Dat je nutteloos, lelijk en dom bent, hoor je iedere dag en je gelooft het. Je gelooft dat niemand jou zal geloven.
Daar hielp geen cursus zelfverdediging tegen. Het enige wat mij hielp is verdringen om te overleven. Alles wat ik toen verdrongen heb, heb ik middels hypnose bij een psycholoog weer naar het oppervlak gehaald. En dan begint het verwerken. En dan ook nog verbaasd zijn dat ik PTSS heb.
Wat heb ik eraan overgehouden? Een immense vechtlust en de wetenschap dat ik ALLES aankan, nu ik dit aan het verwerken ben en dit overwinnen ga. Ik ga hem bewijzen dat ik het sterkste ben van ons twee…binnenkort confronteer ik mijn ‘vader’ na ruim tien jaar afwezigheid met deze dochter. Hij zal zien wat er van haar geworden is. En dan weet ik zeker dat deze keer IK degene ben die de angst kan lezen in ZIJN ogen. Want mijn huidige kracht is een bewijs dat hij vroeger gefaald heeft. Ik kon tóch veranderen, hij niet. Ik heb geluk gehad, dat ik niet zo ben geworden zoals hij. Want dan was mijn leven nutteloos en vervloekt geweest. En nu probeer ik iedere dag opnieuw er het beste van te maken. Mijn geweten is eindelijk schoon, terwijl zijn geweten elke dag zwaarder zal gaan wegen.
11 januari 2017
Goed dat je op kickboksen hebt gezeten,lijkt me een enge gebeurtenis en dat vergeet je nooit meer.Je kan soms van schrik niet meer gillen,dat zou ook goed zijn ,moeten er wel mensen in je buurt zijn die het kunnen horen.Maar toch moet ik er niet aan denken en iedere vrouw zou zich moeten kunnen verdedigen.Je bent een held Mary!
17 oktober 2017
Heel fijn dat je je zo goed kon verdedigen en dat je zo dicht bij huis was. Wie weet wat er gebeurd was als je verder van huis was. Je bent door de oog van de naald gekropen.