Van de hel naar de hemel

Geplaatst door Mary op 1 juli 2014 | 7 reacties

Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Die vraag blijft door mijn hoofd spoken als ik de mails van Robbert lees. De afgelopen weken hebben wij frequent met elkaar gemaild. Steeds stuurde hij mij stukjes van zijn levensverhaal.

Robbert, een rustige alleenstaande werkende vader van een achttien jarige dochter, vertelt zonder schroom over zijn jeugd. Robbert had niet bepaald een doorsnee jeugd. Omdat het thuis door ruzies niet uit te houden was ging hij al op zeer jonge leeftijd zijn eigen gang.

De lagere school hield hij al snel voor gezien. Robbert zwierf liever op straat rond en was vaak met zijn vrienden te vinden in coffeeshops. Rond zijn dertiende begon hij met blowen. Niet veel later stapte hij samen met wat vrienden over op heroïne. Op zijn veertiende kreeg hij zijn eerste gevangenisstraf. Er zouden nog veel meer volgen. Die straffen hielpen weinig. Robbert zakte steeds verder af en gedroeg zich als een onvoorspelbare, losgeslagen verslaafde puber zonder enige angst of mededogen.

Zo kreeg hij, toen hij amper vijftien jaar was, een stadionverbod en een gevangenisstraf omdat hij samen met zijn maten een bom gooide in het Ajax vak. Maar zijn zoektocht naar ‘de kick’ bleef onverminderd doorgaan. Hij beging veel strafbare feiten om aanzien te verkrijgen van zijn vrienden.

Op zijn zestiende zat hij helemaal onder de methadon. Hij gebruikte achttien pillen per dag als onderhoudsdosis. Geweld, diefstal, inbraak, een snelkraak of een overval, de losgeslagen onbevreesde Robbert draaide nergens zijn handen voor om. In totaal heeft hij acht gevangenisstraffen uitgezeten. Alles bij elkaar heeft hij vijf jaar in detentie doorgebracht.
Na de methadon ging hij over op coke en slaappillen om hem op de been te houden. Robert was en bleef echter een ongeleid projectiel zonder enige angst. Mede veroorzaakt door alle heroïne, coke, methadon en slaappillen bleef hij doorrazen.

Omdat Robbert totaal geen zelfrespect had én geen vertrouwen in zijn kunnen duurde het jaren voordat hij de stap nam om af te kicken. Zijn eerste verblijf in een afkickkliniek was pittig. Hij werd keihard op zijn verantwoordelijkheden gewezen. Na die opname ging het redelijk met hem, maar hij bleek niet sterk genoeg te zijn. Zijn vrienden was hij kwijt, zijn leven had geen invulling en hij was eenzaam.

De volgende verslaving liet niet lang op zich wachten. Hoewel hij alle dope en pillen had afgezworen liet hij zich nu verleiden door een nieuwe makker. De drank. Weer kwam hij in een afkickkliniek terecht, opnieuw moest hij de confrontatie met zichzelf aan. Dit keer, we hebben het nu over het jaar 2002, kwam hij er sterker uit. Sinds die tijd is Robbert clean. Ongelooflijk genoeg heeft hij geen lichamelijke schade overgehouden aan zijn verslavingen.

Zijn grootste overwinning is, zo zegt hij, niet het feit dat hij nu al zoveel jaar clean is. Nee, zijn grootste overwinning is dat hij zijn verslaafd geboren dochter (hij kreeg een relatie met een verslaafde vrouw) na heel veel ellende met instanties als jeugdzorg, een mooi leven kan geven.
Voor zijn dochter heeft hij gestreden en oorlogen gevoerd met allerlei instanties want zijn dochter had het zwaar. Zij was als gevolg van het feit dat haar moeder en vader verslaafd waren erg onrustig, agressief en destructief.

Het samenwonen met zijn dochter verloopt naar wens, Robbert heeft een vast inkomen, is al jaren schuldenvrij en naast zijn baan werkt hij als vrijwilliger bij Verslavingszorg Noord Nederland waar hij als ervaringsdeskundige mensen telefonisch probeert te helpen. Kortom: Robbert is een gelukkig man!

Deel dit…

Facebook

Twitter

email