Toch bleef ik van haar houden

Geplaatst door Mary op 10 oktober 2016 | 6 reacties

“Zij was het, mijn eigen moeder, die hem aan me gaf de dag dat ze van me beviel.

De stempel: ‘staal zonder waarde’. Hij werd als het ware in mijn huid gebrand.

Ik was te vroeg geboren en kwam meteen in een couveuse terecht. Na een ongeluk in het ziekenhuis was ik al en paar maanden oud voor ik naar huis kon. Ik nam zelfs de zusters in het ziekenhuis als mijn familie aan.

Mijn moeder heeft mij nooit een bezoekje gebracht. Nooit was er een knuffel, nooit een moederlijke zachte kus. Nooit heb ik dat veilige gevoel gekregen. Nooit heb ik ervaren wat moederliefde is.

En toch hield ik van haar, onvoorwaardelijk, zoals alleen een klein onmondig kind dat kon. Het beetje zelfvertrouwen dat ik opbouwde werd door haar direct afgebroken met de woorden: ‘je bent lelijk, als ik mocht kiezen, zou ik er voor zorgen dat je er niet meer kwam.’

En toch bleef ik van haar houden, ze was mijn moeder en daar houd je van toch? Jarenlang heb ik gebeden, gesmeekt, om in haar gratie te komen maar het is me niet gelukt.

Zolang ik leefde zou het geluk mijn deur voorbij gaan. Noem het een vloek die ze over mij uitsprak bij mijn geboorte. Nou, ze heeft gezegevierd.

Telkens wanneer het geluk aan mijn deur klopte, was het verdwenen voor ik het kon verwelkomen. Waarom? God mag het weten, ik had echt niet gevraagd om geboren te worden!

Jaren en jaren gingen zo voorbij; mijn jeugd, puberteit en mijn jonge meisjesjaren.

Tranen en nog eens tranen heb ik vergoten. Ik had medelijden met mezelf, zocht de schuld bij mezelf en kon maar niet geloven dat ik niet de moeite waard was om van te houden.

Ik heb alles geprobeerd om een antwoord te vinden op het waarom. Zelfs in de herfst van mijn leven miste ik die zachte warme armen om in te kruipen. Ik miste de liefde en troost als het me teveel werd, of wanneer ik even in een dipje zat.

Nu, zoveel jaren later houdt ze me nog steeds in haar greep, ook al is het reeds 2 jaar geleden dat ze heen ging.

Zo graag had ik om haar geweend, gerouwd, maar ik kon alleen maar wenen om al die gemiste momenten van moeder-dochterliefde. Ik kan alleen maar rouwen om iets wat er niet is geweest.

Nog steeds begrijp ik niet wat voor verschrikkelijks ik haar moet hebben aangedaan, die dag dat ik geboren ben.

Zo lang ik leef, ik raak die stempel die ik kreeg bij mijn geboorte, nooit meer kwijt. Misschien bij mijn dood, misschien krijg ik dan rust. Wie weet, misschien krijgt mijn ziel de rust in die andere tijd.

Eén ding is zeker, ik mag dan voor haar ‘ staal zonder waarde’ zijn geweest, zij was mijn moeder en ik ben van haar blijven houden ook al is het me nooit gelukt om haar hart te ontdooien.”

Josefien

Foto komt uit de collectie van @holly1707.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email