Thuis werd er gezwegen over zijn dood
“Ik was vijf jaar oud. Het was een snikhete dag in juli. De deurbel ging en ik deed open.
Ik keek als klein meisje op tegen een lange politieman die een pet droeg.
Nog voor hij iets kon zeggen wist ik intuïtief dat er iets vreselijks aan de hand was.
‘Zijn je ouders thuis?,’ vroeg hij. Even later hoorde ik mijn moeder schreeuwen.
Mijn sportieve 18 jarige broer was vermist op het strand van Noordwijk. Het was 13.00 uur in de middag toen deze fatale mededeling ons gezin bereikte.
Om 18.00 uur werd Jaap opgedregd. Mijn vader en onze buurjongen moesten mee om hem te identificeren. Hij was onherkenbaar opgeblazen.
‘Nee’, huilde mijn vader, ‘het is hem niet…’
Hij was in een mui terecht gekomen en was tegen de stroom in gaan zwemmen om uit de mui te geraken, maar had de strijd verloren.
In de weken erna verbleven mijn zus en ik bij de buren.
Voor ons was er geen afscheid, we waren niet bij de uitvaart. Iedereen bleek te vergeten dat wij een broer verloren hadden. Onze ouders wilden ons beschermen tegen verdriet.
Het leven ging verder, ons gezin werd een ander gezin.
Het onderdrukte snikken, het verdriet, de enorme bezorgdheid over ons, het hoorde bij ons nieuwe leven.
Mijn zus, toen 14 jaar oud, werd een onhandelbare puber.
Ik zelf bekwaamde mij in de rol van het probleemloze kind. Iemand van de kinderen moest mijn ouders toch gelukkig maken?
De dood van mijn broer is nooit ter sprake geweest.
Toen mijn vader terminaal was, vroeg hij mij of ik wel eens op het graf van Jaap was geweest. Hij zei dat hij en mamma er nooit naar toe hadden gekund en dat hij zich daarover schuldig voelde.
Ik beloofde hem om voor het graf te zorgen.
Dertig jaar later werd mijn moeder terminaal en vroeg me hetzelfde. Ik vertelde haar dat pappa mij dezelfde vraag had gesteld.
Ze zweeg, dacht even na en vroeg toen: ‘Krijg je nog geld van me voor al dat onderhoud?’ ‘Nee mam’ zei ik.
En dat was alles wat wij ooit over de dood van Jaap bespraken. Ondenkbaar in deze tijd.
Inmiddels is ook mijn enige zus overleden en ben ik als enige over.
Steeds vaker denk ik terug aan mijn broer. Hoe angstig moet hij geweest zijn? Hoe benauwd heeft hij het gehad?
Wat heeft het grote zwijgen binnen ons gezin met mij gedaan?”
Gastblog van Marijke Briedé, @mbbcareconsult.
Foto komt uit de collectie van Jet Rood.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
8 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
25 mei 2016
Wow… Deze komt binnen. Wat heftig voor je, voor jullie. Ik kan me zo goed voorstellen dat je die vragen hebt.
Ik ben meestal van de woorden, nu even niet… Intens blog.
25 mei 2016
Allereerst mijn medeleven dat je dit zo hebt moeten ervaren. Ook ik heb een broer verloren die verdronken is. Dit was door een absence (epilepsie) in het water. Het heeft 2 dagen geduurd voor hij boven kwam. Men zocht op een plek en hij kwam op een andere plek dan gedacht boven. Ik wilde hem toen zien. Mijn vader en oudste broer raadde dit af. Het bleek achteraf nogal mee te vallen. Ik zag alleen nog een foto op zijn kist. Maar dat is niet hetzelfde als iemand lijfelijk zien. Eerder had ik al een broer verloren door zelfdoding en ook hier was de kist dicht met een foto erop. Dit is heel onwezenlijk, je broer niet meer gezien te hebben.
25 mei 2016
Xxx
26 mei 2016
Lees de boeken van Manu Keirsch over omgaan met verlieservaringen en dan deel je zijn standpunt: verlies, daar moet je doorheen en niet omheen. Het schrijnende verhaal van Mary is daar een voorbeeld van. Herkenbaar. Mijn moeder stierf toen ik zes was. Maar we mochten er niet over praten. Er omheen dus. Blijvende schade aan de tedere kinderziel.
26 mei 2016
Bedankt voor je reactie Hans. Even ter verduidelijking: dit is een gastblog van Marijke.
28 januari 2017
Jammer dat vroeger bijna alles verzwegen werd,daardoor komt het later toch weer terug als een pingpong bal.Verwerken moet toch een keer, heftig en erg als je alleen over bent.Wens je sterkte met het verwerken van dit alles Marijke.
12 augustus 2017
Wat verschrikkelijk dat je dit nu nog met meemaken. Behoorlijk traumatisch.
Veel sterkte!
12 november 2017
Triest dat mensen in een zo belangrijke situatie niet met elkaar praten. Dit geeft over en weer levenslange trauma’s en dat wreekt zich.
Veel sterkte.