Soms moet je het verleden laten voor wat het was

Geplaatst door Mary op 20 januari 2016 | 6 reacties

‘Hoe schrijf je op dat je moeder voor je eigen neus haar polsen doorsnijdt? Of, dat de grote flessen sherry van 5 liter uit gewoonte thuis al onder de tafel stonden? Of dat je als ukkie getuige bent van vechtpartijen waarbij er messen werden getrokken?

Of dat mijn vader bij thuiskomst als eerste zijn kinderen aframmelde met een riem? Of dat je met je moeder mee moest naar het café en anderen hun gang konden gaan met mij?

Ik was vier Mary! Dit soort dingen krijg ik niet uit mijn hoofd maar ook niet goed op papier. Fijn dat jij mijn verhaal wilt schrijven. Ik zal vast niet de enige zijn’…

Omdat de ouders van André alcoholist waren en altijd ruzie hadden, werd hij op vier jarige leeftijd samen met zijn broertje en zusje ‘opgeruimd’.

De drie jonge kinderen werden als weesjes in een klooster geplaatst. Daar stond geloof hoog in het vaandel. Om dat te bereiken werd het geloof erin geslagen.

Tot zijn achttiende verbleef André samen met zijn broertje en zusje in diverse tehuizen.

Al die jaren heeft hij moeten vechten om een plekje te veroveren. In het laatste tehuis waar André verbleef, werd hij van zijn broertje en zusje gescheiden. Zijn enige houvast werd van hem afgenomen.

‘Het was de hel en ik werd daar totaal onhandelbaar.’

Drie plaatsingen in pleeggezinnen volgden. Hij was en bleef een weeskind en werd ook zo behandeld: liefdeloos, gebruikt en aan zijn lot overgelaten.

Op zijn achttiende heeft André contact gezocht met zijn ouders. Voor die tijd hebben zij nooit naar hem en zijn broertje en zusje omgekeken. Zijn bezoek aan zijn ouders was eenmalig. Hij zat vol vragen maar kreeg geen antwoorden.

Na zijn achttiende besloot André een eigen leven op te bouwen. Hij vond zijn broertje terug en haalde hem naar zijn nieuwe woonplaats. Hij vond een baan, kreeg een relatie en werd vader.

Eindelijk kreeg zijn leven betekenis. Eindelijk ontdekte hij wat liefde was en werd er van hem gehouden.

Totdat hij te horen kreeg dat hij niet de vader was van zijn dochter maar dat zijn broer dat was. Dat was een ongelooflijke klap voor hem. Toch bleef hij bij zijn vrouw en kinderen totdat de dochter 21 werd. Toen kon hij de pijn niet meer aan. ‘Ik kon de schone schijn niet langer ophouden.’

Hij verdronk zijn verdriet en sloopte zichzelf.

Een zwaar ongeval, waarbij hij zijn nekwervel brak en waardoor nu andere wervels inzakken en drukken op de zenuwen, maakte dat hij niet meer kon werken en tot op de dag van vandaag leeft met helse pijnen.

Door financiële problemen, ‘ik maakte er een zooitje van want ik gaf niets meer om het leven’, raakte André dakloos. Op dit moment is hij hard bezig om zijn schulden weg te werken.

De drank heeft hij laten staan. Hij hoopt over een tijd ‘iets te kunnen opbouwen en een eigen stekje te hebben.’ Het verleden kan hij niet vergeten. Maar, zegt hij ‘soms moet je het verleden laten voor wat het was.’

‘Ik heb als kind altijd moeten vechten voor mijn plekje in het leven. De ene keer ging het goed, soms ging het fout, maar ik kan en wil niet opgeven ook al ben ik ziek en heb ik geen medische keuzes meer’.

Bedankt André, @Benadeelt.

Foto komt uit de collectie van Miek Koopmans.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email