Rot nu maar helemaal op
“Ik ben geboren als 1 van een tweeling en ik heb een oudere broer.
Mijn ouders wilden echter maar 2 kinderen en ik was dus nummer 3. Ze deden er niet eens geheimzinnig over, ze lieten het me altijd weten.
Eerst kreeg ik altijd te horen: ‘Heb je haar weer, zet haar maar in de gang/ buiten/op het balkon’. Later werd het mij keer op keer gezegd: ‘Wij wilden maar 2 kinderen’.
Dus voor mij was er nooit een nieuwe fiets of nieuwe schoenen. Ja, voor de buitenwereld kreeg ik op mijn verjaardag een nieuwe fiets, maar 2 dagen later was die weer weg.
Midden in de winter liep ik op teenslippers want ik had geen schoenen. Ik verzon altijd maar een smoes waarom ik er zo bij liep.
Mijn moeder zei ook tegen iedereen die op visite kwam dat ze maar 2 kinderen had, terwijl we alle 3 samen in de kamer speelden. Ja, daar hebben mijn broer en zus natuurlijk (ik neem het ze niet kwalijk) gebruik van gemaakt.
Ik was altijd de zondebok, kreeg overal de schuld van. Het liefst verstopte ik mij in een klein hoekje.
Regelmatig werd ik gestraft, mijn ouders sloegen mij met de gesp van de leren riem van mijn vader. Ook al deed het ontzettend pijn, de pijn van de vernederingen waar ik mee te maken kreeg, was nog erger.
Toen ik als 18 jarige samenwoonde, ging ik met feestdagen en verjaardagen met lood in mijn schoenen weer terug naar ‘huis’. Ik kreeg dan alleen maar te horen wat er verkeerd aan mij was en aan mijn aanstaande echtgenoot.
De dag na mijn huwelijk ontving ik een brief van mijn moeder met de tekst: Rot nu maar helemaal op. Dat was een opluchting maar daardoor zag ik niemand meer van mijn familie.
Achteraf blijkt dat mijn moeder de familie een heel ander verhaal heeft verteld. Pas 5 jaar na de brief van mijn moeder ging ik echt nadenken en ontdekte dat wat ik had meegemaakt niet normaal was.
En nu ben ik, met vallen en opstaan, nog steeds bezig met het verwerken van mijn verleden.
Ik heb dus ook gehoord dat familie van mij heeft geprobeerd om mij daar weg te krijgen maar dat Jeugdzorg dat weigerde, omdat ze nooit broers en zussen, en zeker geen tweeling, uit elkaar halen.
Ik heb zelfs geen foto’s uit mijn jeugd, maar ja, dat is minder erg dan een ongewenst kind zijn.”
Claudia
Foto komt uit de collectie van Miek Koopmans.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
9 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
7 november 2016
Jouw verhaal is een verhaal waarbij je je niks kunt voorstellen, dat het bestaan heeft dat leven van jou op die manier, ongelooflijk.
Het is zo erg wat moet ik zeggen.
Zoek goede hulp, je hebt er meer dan recht op. De maatschappij is het aan je verplicht.
Heel veel sterkte en alle moed die je nodig zult hebben. Dat wens ik je
7 november 2016
Wauw wat moet ik zeggen wist wel van jou ongelukkige jeugd .Maar zo heftig .Petje af om wie jij geworden bent .
Een evenwichtig benaderbaar liefdevol mens.
Gelukkig heeft het verleden jou niet klein gekregen .
Dukje knuffel Miriam
7 november 2016
Pfff heftig verhaal zeg Claudia. Maar je mag trots zijn op wie je nu bent.
Kus Karin.
10 november 2016
Dank je wel
9 november 2016
Ongelooflijk heftig. Hoe kunnen mensen toch zulke vreselijke dingen doen!?
Ik wens je alle goeds en de kracht die je nodige hebt om je mooie zelf te ontdekken en te versterken! Je mag er zeker zijn!
10 november 2016
Iedereen super bedankt voor de lieve woorden. Ppfffff je verhaal vertellen is 1 ding maar liefde incasseren …… Nog moeilijker.
10 november 2016
Hallo Claudia,
Wat een tragisch verhaal. Mischien kan ik verlichting brengen in je gevoel en je gevoel van eigenwaarde wat herstellen. Kijk maar of mijn behandelingsmethode IEMT ( integral eye movement therapy) je aanspreekt. Zie http://estherwagelaar.nl en stuur me maar een berichtje als je wilt.
10 november 2016
Mijn (moeder)hart huilt bij het lezen van dit verhaal.
Was het maar waar, ‘een verhaal’. Maar het is een écht leven waarin jij nauwelijks hebt bestaan. Het is niet te bevatten hoe ouders dit hun kind aan kunnen doen.
Ik wens je alle geluk en kracht om deze heftige jeugd te verwerken.
Je kunt elke dag opnieuw beginnen en je hebt nog een leven voor je.
Je bent een sterke vrouw Claudia. Go girl! Sterkte en alle liefs gewenst.
21 januari 2017
Wat erg, niet geliefd in het gezin.Zelf kom ik uit gezin van 8 kinderen en we waren allemaal welkom.Moeilijk om dit te begrijpen en toch heel triest voor jou.Toch wens ik jou ook meer geluk en dat je eigenwaarde terug komt.Wens jou veel sterkte en toch liefde in de rest van je leven.