Palliatieve zorg, hoe het niet moet
“Zoals vele mensen, zowel binnen en buiten de zorg, ben ook ik een groot bewonderaar van de columns van de longarts Sander de Hosson.
Het is al meerdere keren gebeurd dat tijdens het lezen van zijn verhaal mij de tranen in de ogen schoten.
Met name de eerlijkheid en het respect voor de patiënt wat uit de verhalen spreekt, raken mij diep. Het is mooi om te lezen dat dit in het ziekenhuis waar Sander werkt ook kan.
Zelf probeer ik ook altijd eerlijk te zijn als ik slecht nieuws heb voor een patiënt van mij. Ik neem de tijd voor een of vaak meerdere gesprekken met patiënt en familie.
Daarin bespreek ik hoe de situatie nu is, wat wij als behandelaars, verzorgenden en verpleegkundigen nog kunnen bieden, en wat mijn verwachtingen zijn voor de komende periode.
Ik probeer daar zo concreet en duidelijk mogelijk te zijn en moedig de patiënt en zijn of haar familie ook altijd aan om alles te vragen wat ze willen weten.
In de loop van de vele jaren dat ik nu arts ben, heb ik ervaren dat mensen deze duidelijkheid en eerlijkheid enorm waarderen. ‘We weten nu waar we aan toe zijn, dat geeft rust.’
Die rust geeft ruimte voor het voeren van goede gesprekken en voor het delen van verdriet. Ook biedt deze rust een kans om op een goede manier afscheid te nemen van elkaar.
Een belangrijk item bij deze slecht-nieuws gesprekken is ook dat je het op het juiste moment in het ziekteproces wil doen. Niet te vroeg maar zeker ook niet te laat.
Als je te vroeg bent ontneem je de patiënt en zijn omgeving onterecht alle hoop. Een depressie ligt dan echt op de loer. Als je te laat bent, dan ontneem je de patiënt en zijn of haar familie kostbare tijd.
Tijd die ze hadden kunnen gebruiken om de bovenstaande dingen te kunnen doen. En juist bij dit ‘op tijd het gesprek aangaan met de patiënt’ vind ik dat de patiënt, maar ook zijn naasten, steeds vaker in de kou komen te staan.
In de afgelopen weken zijn er bij ons in het verpleeghuis diverse mensen aangemeld voor revalidatie. Echter, bij opname bleek dat er sprake was van een terminaal ziektebeeld.
In de medische ontslagbrief vanuit het ziekenhuis staat meestal wel de slechte prognose vermeld, maar als ik dit met patiënt en naasten bespreek, weten zij dit vaak niet. En dit maakt me verdrietig maar vooral ook heel boos.
Natuurlijk vind ik het niet erg om die gesprekken te voeren maar die hadden al in het ziekenhuis moeten worden gedaan. Dan had de patiënt en zijn of haar omgeving daar een keus kunnen maken.
Waar wil ik heen, naar huis? Naar een hospice? Bij ons komen mensen om te revalideren en als dit door zeer slechte lichamelijke conditie niet meer mogelijk is, kunnen ze beter naar een andere plek.
Al is het maar omdat de gewenste rust rondom een sterfbed op een hectische revalidatie afdeling nauwelijks te bieden is.
Kortom, met betrekking tot het tijdig informeren van de patiënt en zijn naasten over een naderend levenseinde en de keuzes die daarbij gemaakt kunnen worden, valt er nog een hoop te winnen.”
Gastblog van Anneke van Strien, specialist ouderengeneeskunde.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
5 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
27 maart 2017
Palliatieve zorg is best nog wat aan te verbeteren heb ik met ouders broer en zus die overleden zijn van dichtbij als naaste meegemaakt.Vanuit ziekenhuis naar huis is te weinig begeleiding als je thuis bent in je laatste levensfase.Huisarts wil, maar op het moment dat je hem nodig hebt is hij ook niet aanwezig is mijn ervaring.Tobben in een thuissituatie is niet altijd fijn.Maar gelukkig zijn er nog verpleegkundige die goed zijn in palliatieve fase en steun kunnen bieden.Er is zoveel verschil in thuis of ziekenhuis overlijden.En zo iemand als Sander de Hosson zou iedereen zich wensen als arts in het ziekenhuis.Maar helaas overlijden ook veel mensen zonder zo’n goede arts thuis !
27 maart 2017
Dank voor deze mooie blog.
Heb het nu twee keer mogen ervaren en hebben het ook twee keer mogen doen.
Helemaal prive in de eigen vertrouwde omgeving.
En beide keren is het gegaan zoals gewenst was.
Eerlijkheid, het lijkt een zeldzaam fenomeen te worden.
Grts Rich.
27 maart 2017
Dank voor dit compliment. Wat goed dat het bij jou gegaan is zoals jullie dat hadden gewenst. Mijn hoop is dat dit voor steeds meer mensen mogelijk wordt.
Anneke van Strien
28 maart 2017
Fijn dat je dit schrijft. Duidelijk ook.
Onze ouders zijn in het ziekenhuis overleden en verpleeghuis, we hebben de zorg en uitleg die we kregen,
Fijn en als warm ervaren. We stonden niet alleen.
Dankjewel voor het schrijven hierover.
28 maart 2017
Maar Anneke,wel bedankt voor het mooie verhaal hierover (vergeten).Maar als ouderen jou als arts mogen treffen,zal het zeker goedkomen!