Pa en ma, jullie horen er niet meer bij!
“Ik word wakker van de vogeltjes, het is nog vroeg, half 7. Tijd op om te staan. Het is laat geworden, gisteravond. Er was een voorlichtingsavond op de school van onze vierjarige kleinzoon over hooggevoeligheid.
Ik vond dat wel een belangrijk thema, temeer omdat onze kleinzoon ook wat trekjes van hooggevoeligheid vertoont.
Dus zitten wij op die voorlichtingsavond als enige opa en oma, tussen allemaal vaders en moeders. Maar het was interessant en na afloop hebben we nog staan praten met de directeur van de school en een van de organisatoren.
Ik pak de volle wasmand van de overloop mee en zie de paarse pantoffeltjes van onze kleinzoon op zijn kamer op de grond liggen. Die mogen ook wel eens uitgewassen worden, dus ik stop ze erbij in de wasmand.
Beneden kom ik voorbij de computer en zet die aan, kan die alvast opstarten als ik de was in de bijkeuken in de wasmachine stop.
Doordat het gisteravond zo laat is geworden, heb ik mijn mail niet meer gecheckt dus ik zal dat eerst eens eventjes doen. Half sta ik boven de computer te kijken en zie iets staan. Ik moet er even bij gaan zitten want ik voel me wit wegtrekken. En dan zie ik het en lees en lees:
JE HOEFT HEM VANDAAG NIET OP TE HALEN, NU NIET, EN NOOIT MEER.
Stil zit ik, verbluft, ik kijk nog eens, jawel, het staat er. Ik pak de telefoon en wil mijn man op zijn werk bellen. Leg de hoorn weer weg want ik denk, ik zal hem niet storen.
Wat héél het jaar al aan het rommelen is, is vandaag werkelijkheid geworden.
De privésituatie van dochter is sinds een paar maanden drastisch veranderd, er is letterlijk tegen ons gezegd ‘jullie horen er niet meer bij’. Ik heb het aan zien komen, maar als je er zo ineens mee geconfronteerd wordt, is het alsof de wereld ineens stil staat en je een levende dode geworden bent.
Verbluft en in shock kijk ik naar buiten en zie de schommel en andere attributen waaien aan de boom. Op dat moment zie ik ook nog de bouwwerken in de speelhoek van mijn kleinzoon staan. De lego nog op zijn tafel, zijn andere rommeltjes.
Ik weet even niet wat te doen.
Nog even kijken bij de computer, ja het staat er echt. Wat nu? Zo dadelijk ga ik, zoals iedere ochtend, naar mijn ouders want die verwachten mij, en wat dan? Wat moet ik zeggen? Dat ons kleine ventje niet meer mag komen, nooit meer?
Ik loop naar boven en zie zijn kamer, zijn bed, zijn pyjama. Normaal slaapt hij bijna iedere nacht bij ons vanwege zijn angststoornissen, maar gisteren dus niet omdat wij naar die bijeenkomst op school gingen.
Ik stap de douche in en zie zijn paarse handdoek, zijn tandenborstel, zijn tandpasta, zijn shampoo, zijn speeltjes voor in de douche, de indianen en cowboys.
Ja werkelijk, in iedere kamer van het huis staat of ligt iets wat van hem is want hij woonde hier vanaf zijn geboorte. Zelfs in de wc staat de wc-verhoger tegen de muur aan. Zijn bodywarmer aan de kapstok in de hal, zijn laarzen in de bijkeuken.
Ik loop naar de garage en zie daar zijn fietsjes, karren, stukken hout om een huis te maken. Ik pak mijn fiets met zijn fietsstoeltje achterop, en fiets met hangende schouders naar mijn ouders om hun het onheilspellende nieuws te vertellen.
Ook zij hebben het aan zien komen, heel mijn omgeving heeft het aan zien komen, iedereen heeft haar genoeg gewaarschuwd. De nachtmerrie is begin dit jaar al begonnen en is nu werkelijkheid geworden.
Wij zijn onze kleinzoon kwijt en om dit nu op te moeten schrijven, brengt mij weer in tranen…”
Purple
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
13 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
1 februari 2017
Lieve Mary,mijn moeder zit in een soortgelijke situatie met mijn broer.Hartverscheurend,hartvochtig maar ook een schande om iemand die altijd voor iedereen klaarstaat zo
te behandelen.
HEt speelt al anderhalf jaar…zonder oplossing of gebaar van de kant van mijn broer.Het veroorzaakt iedere dag pijn,want ze mag dus ook haar twee lieve kleinzoontjes niet zien.Wat bezielt een mens om dit de ander aan te doen?
1 februari 2017
Beste Christel,
Allereerst wil ik even rechtzetten dat het niet mijn verhaal is maar dat van Purple, haar naam staat er onder.
Ik vind het zo ontzettend verdrietig voor je moeder. Helaas, grootouderverstoting komt erg vaak voor…Ik hoop dat ze ergens steun krijgt om dit verdriet een plaats te kunnen geven.
Heel veel sterkte voor iedereen.
1 februari 2017
Hier had ik het vorige week met mijn moeder over.
Hoe zo’n geluk het is dat mijn broers en zus wàt er ook misliep (en -loopt), nooit de kleinkinderen bij mijn ouders vandaan hebben gehouden.
Twee verjaardagen waren ze niet welkom in het huis van mijn zus, dat was al vreselijk voor m’n ouders èn de beide kleinkinderen.
Het was een heftige periode toen mijn zus iedereen buiten sloot. Echt goed gekomen is het nooit.
Maar mijn ouders zien hun kleinkinderen weer!
Ik vertel dit om jou, Purple, èn Christel, iets van hoop te geven.
Misschien komen de kinderen tot inkeer, ooit. Zodat (over-)grootouders hun (achter-)kleinkind(eren) niet hoeven missen…
Het is wreed!
Ze hebben er namelijk niet alleen de volwassenen mee maar óók de kinderen!
De kleizoon die zó vaak, z’n hele leven lang, bij Opa en Oma was, zal er niets van begrijpen…
Ik wens jou, je man en je ouders, héél veel sterkte!
En je dochter heel veel wijsheid…
25 februari 2017
Dag Purple , wat een vreselijk triest verhaal.Ik begrijp je pijn en verdriet heel goed.Ik heb twee kleinkinderen die ik nog nooit heb ontmoet.Niemand begrijpt mijn verdriet of je moet zo als jij in
de zelfde situatie zitten.Van mij is het nu al weer zes jaar. Mijn pijn is zo groot geweest dat ik dacht
ik maak er een einde aan.Ik wil deze pijn dit intense verdriet niet voelen.Maar je staat machteloos en met lege handen. Niemand kan je helpen , echt niemand .Je moet zelf met je verdriet aan de gang.Makkelijker
gezegd dan gedaan. Als ik er aan denk draait mijn maag alweer in het rond.
En voel ik me misselijk. Ik heb elke dag verdriet. Hoe wreed kunnen mensen zijn..
ik heb er nooit bij stil gestaan. Tot ik het zelf mee maakte.
Mijn leven is mijn leven niet meer. het is anders.Geen toekomst meer , die is van me af gepakt.
Ik heb wel foto’s gezien op Facebook , ik weet hoe ze er uitzien. Je kan het je niet voorstellen dat het
je overkomt , maar het gebeurd echt.Elke dag weer, s’avonds als ik de gordijnen sluit om te gaan slapen
denk weer een dag voor bij …Ik wens je veel kracht en vrede toe. Het is erg, maar het gebeurd echt.
Ik voel je pijn…
1 februari 2017
Wat een ellende, ben zelf grootvader. Moet er niet aan denken om die gastjes van me niet meer te zien.
Sterkte met het verwerken, maar geef niet op, ze zijn het waard.
1 februari 2017
Beste Purple,
ik ben een dochter die haar ouders verstoten heeft, maar het is een beslissing die ik niet makkelijk heb genomen. Verschil met jouw situatie, mijn kinderen kwamen al bijna niet bij hun opa en oma, omdat ik hen wilde beschermen tegen de giftigheid van mijn ouders. En toch, als ik jouw verhaal lees, voel ik me ergens schuldig. Want ik gun iedereen een normaal leven, waar we liefdevol, met compassie en begrip met elkaar omgaan. Niet dit! Maar helaas lukt dat niet in mijn situatie.
Ik wens je heel veel sterkte toe en hoop echt dat je snel jouw kleinzoon weer mag zien!
Warme groet,
Nike
1 februari 2017
Vorig jaar zijn wij ook middels een whats-app afgedankt. Ik werk vier dagen in de week en mijn vrije dag besteedde ik aan mijn kleinkinderen. Bracht ze naar school, ging met ze naar zwemles. Ze kwamen hier zo graag.
Ik begrijp niet waarom wij zo zijn behandeld. Ik krijg ook geen antwoord op mijn vraag, want mijn zoon staat niet open voor een gesprek. We zijn geblokkeerd op Facebook, op de Whats-app.
Wat mis ik mijn vier kleinkinderen. Het doet zo’n verschrikkelijke pijn.
2 februari 2017
ook ik ben oma van 2 kleinzoons zelf heb ik 4 zoon waar van er twee een zoontje hebt de oudste mochten wij het eerst jaar mee maken dan anderhalf niet meer weer opgestart met bemiddeling van youke en na een half jaar door een foutje die youke heeft gedaan zie wij hem nu al bijna anderhalf jaar niet meer kindermishandeling is het het het doet zo veel pijn en verdriet er slaat geen dag over me tweede kleinzoon nooit gezien ook mijn zoon niet ze verbrak toen zij 12 weken zwanger de relatie in mei word hij alweer 4 jaar en nu al drie en een half jaar is mijn zoon met rechtzaken bezig alle rechters en bijzondere curator zijn voor mijn zoon dat hij en zijn kindje het recht hebben om elkaar te leren kennen ook nu zijn de opa en oma de dupe zelf als je hoge beroep hebt gewonnen moet je weer 3 maanden wachten dan kan zij nog in beroep gaan bij de hoge raad zo houd het nooit op als die meiden zo graag een kind willen hebben kunnen ze ook naar de spermabank daar doen ze ook de papa’s en grootouders geen pijn mee het maak me en ons helemaal kapot ik leef nu nog voor me kleine kleindochter maar als ik die ook zou verliezen (wat ik niet hoop natuurlijk) dan hoef het voor mij niet meer wanhopige verdrietige oma
2 februari 2017
Ik zie mij inmiddels volwassen kleinkinderen niet meer
Ook mijn achterkleinkind zal ik nooit ontmoeten .
Vroeger kwamen gezellig logeren als ouders moesten werken.
Ik heb veel leuke dingen met ze gedaan.
Een hele smerige vechtscheiding heeft daar een einde aan gemaakt.
Mensen die dit veroorzakende deugen niet.
2 februari 2017
Ik heb het mee gemaakt met een vriendin van mijn overleden zoon, haar dochtertje was heel veel hier at sliep ik kocht kleertjes voor haar d’r moeder was verslaafd aan joints kindje kreeg gewoon geen eten en ook ik per telefoon met een grote bek afgedankt zo veel mee gemaakt met hun, kind mis ik nog steeds maar haar moeder niet!
Dus ik snap dit echt!
18 mei 2017
Ook wij zijn een opa en oma met 2 kleinkinderen op afstand,dochterlief wil niks meer met ons te maken hebben nadat ze 3 maanden bij ons heeft ingewoond met onze 2 dotjes na haar scheiding.
Toen ze weer een eigen huis had wilde ze van de ene op de andere dag niks meer van ons weten en mochten wij ook onze 2 dotjes niet meer zien,nooit geen discussies of ruzies aan vooraf gegaan.
Het vreet ons van binnen helemaal op ,wij kunnen als opa en oma nergens terecht omdat hier in Nederland niks is geregeld voor opa’s en oma’s, normaal loopt Nederland met alles voorop maar hiermee staan ze achter in de rij.
5 november 2017
Het gebeurt. Het wordt tijd dat alle politieke partijen zich gaan verdiepen in deze materie. Er moeten wetten komen zodat dit niet meer voorkomt.
Hoeveel leed erdoor ontstaat is niet te bevatten voor mensen die er niets mee te maken hebben. De verhalen worden niet geloofd. De verhalen worden niets mee gedaan. Dit is onmenselijk’
ER MOET EEN OP:OSSING VOOR KOMEN.
Zelf ziek ik al bijna 12 jaar 3 van mijn 4 kinderen niet en alle 6 mijn kleinkinderen. Dit door een echtscheiding. Mijn ex had een “nieuwe” relatie. Hij hoefde niks, geen kinderen, kleinkinderen, huis, inboedel e.d. Hij hoefde alleen zijn vrijheid. Ik wilde alles eerlijk afhandelen.
Naar mate zijn “nieuwe” relatie mee ging doen kwamen steeds mee eisen. Hij wilde na 36 jaar huwelijk, zelfs geen alimentatie betalen. Ik kreeg procedure na procedure, hij verloor iedere keer omdat er wette bestaan hiervoor. Omdat hij steeds verlood begon hij steeds meer te liegen en bedriegen, de kinderen opstoken e.v. Ik ben daardoor 3 van mijn 4 kinderen kwijt geraakt. Zij moesten meedoen in de ontelbare procedures. Hij zette ze aan tot meineed. Daardoor kunnen ze mij niet meer in de ogen kijken.
Hij heeft na de scheiding weer een aantal “nieuwe” relaties gehad. Hij kan geen rust vinden, zijn hele leven al niet. De kinderen moeten wel iedere “nieuwe” grote liefde als moeder en grootmoeder accepteren. Dit gaat maar door. Hij was er vroeger nooit voor hen, moest altijd “werken” en “studeren”. Ik was er dag en nacht, nu wordt het voor mij op alle fronten onmogelijk gemaakt om er voor hen te zijn. Ik zou zelfs dood moeten.
Dit doet pijn. Heel veel pijn. Ik hou ontzettend veel van mijn kinderen eb kleinkinderen. Hij niet, anders deed hij dit niet. Hij zorgt voor levenslange trauma’s bij iedereen.
Hij heeft zelfs een gedragswetenschap gestudeerd! Wat heeft deze studie voor waarde? Allemaal blah, blah.
Ik hoop dat er snel een wetswijziging komt zodat de kleinkinderen hun verstoten grootouders kunnen keren kennen.
7 februari 2018
Purpel.
Hartverscheurend is ook mijn reactie op jouw verhaal.
De kleinkinderen kunnen er nooit iets aan doen.
Ook zei zullen vragen ” waarom gaan we niet meer naar Oma en Opa”? En in jouw geval verhuizen van zijn thuis!
Wat een impact voor jullie, voor de kleinzoon!
Ik ben gescheiden( op een goede manier), nooit heb ik het in mijn hoofd gehaald de Opa en Oma buiten de kinderen te houden.
Wat er ook is voor gevallen de kleinkinderen hun Opa en Oma te onthouden vind ik egoistisch. Dat moet( vind ik) altijd buiten beschouwing worden gehouden. Kan jullie alleen maar hèèl vèèl sterkte toewensen, en hopelijk betere tijden, later als de kleintjes van nu groter zijn en zelf willen en kunnen.
Liefs Wilhelmina