Ouderverstoting? Dat komt op latere leeftijd wel weer goed
“Als ik vertel dat mijn 14-jarige dochter mij al drie jaar niet meer wil zien, reageren negen van de tien mensen met het bemoedigend bedoelde: ‘Wacht maar, meestal komt dat op latere leeftijd wel weer goed.’
Dat kan zo zijn, maar ik heb liever dat het nú weer goed komt. Voor haar, voor mij.
Ik mis haar inmiddels niet meer dagelijks.
Dat is een prettige bijkomstigheid van de lange duur van de verwijdering. ‘Kinderen’ zijn echter niet te vermijden. Niet in de buurt, niet op verjaardagsfeestjes, niet in het nieuws, niet tijdens het sporten en niet tijdens de gesprekken met collega’s op het werk.
Op allerlei momenten worden gedachten aan m’n dochter dus getriggerd. Kinderen van anderen roepen indirect voortdurend vragen op over mijn eigen dochter. Persoonlijk vragen, triviale vragen, levensvragen.
Zou ze een enthousiast Pokémon Go-speler zijn? Gaat ze al uit? Waar geeft ze het liefst haar geld aan uit? Welke vakken vindt ze het meest leuk op school? Wat is haar lievelingstrui? Welk cijfer zou ze haar leven geven? Slaapt ze goed? Weet ze al wat ze later wil worden? Waarover maakt ze zich het meest zorgen?
De kans is groot dat ik nooit antwoord op dergelijke vragen krijg. In zekere zin is ze voor mij al gestorven. Of, misschien beter gezegd: in zekere zin houdt ze zich dood voor mij.
De vragen kan ik evenmin aan de moeder stellen, want zij wil geen informatie delen over onze dochter.
Natuurlijk, ik heb recht op informatie, bij voorbeeld over haar prestaties op school, dat schrijft de wet voor, maar mijn ex heeft daar lak aan. Ik zou een gerechtelijke procedure moeten aanspannen om de informatie te krijgen. Met alleen maar extra reuring tot gevolg.
Reuring die ook weer negatieve gevolgen kan hebben op mogelijk toekomstig contact tussen mijn dochter en mij. Dus ik laat het maar. De keuze van mijn dochter om mij niet meer te willen zien maakt mij tot een gemankeerde vader.
‘Ouderverstoting’ is een harde term, maar de hardheid van het woord ‘verstoting’ doet wel recht aan mijn gevoel. Ik voel me verstoten. Er is mij iets agressiefs aangedaan. Ik ben ongewenst. Een belangrijk deel van mijn identiteit is verworpen. Daar verandert de factor tijd niets aan.
Ik voedde haar een kleine twaalf jaar op, en opeens hoefde dat niet meer. ‘Opeens’ als in: toen de vechtscheiding op een dramatisch hoogtepunt kwam, koos ze voor misschien wel het meest verstandige. Ze onttrok zich aan een loyaliteitsconflict, en koos voor de moeder.
‘Ik heb geen vader meer nodig’, zei ze. ‘Ik kan heel goed leven zonder vader.’ Ze gaf er wat redenen bij. Dat ze van mij minder cadeautjes kreeg dan van haar moeder noemde ze als eerste.
Met iedere dag dat ze erin slaagt om zonder mij te leven, zal het moeilijker worden om toenadering te zoeken of toenadering van mijn kant te verwelkomen. Denk ik.
Het is ook om die reden dat het goedbedoelde cliché ‘Wacht maar, meestal komt het op latere leeftijd wel weer goed’ geen blijdschap bij mij veroorzaakt. Natuurlijk, hoop houden op herstel van het contact is mooi, maar liever vandaag dan morgen.
Hoe langer het duurt, hoe groter de schade. Niet aan mij, maar aan haar. Denk ik.
Wat zouden mensen eigenlijk tegen mijn dochter zeggen, als zij horen dat zij al drie jaar geen contact meer heeft met de vader? Is daar ook een goedbedoeld cliché voor? Of weten we dan niets te zeggen?”
Ferry
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
27 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
3 februari 2017
Ik ben een al 11 jaar verstoten moeder. NA een vechtscheiding, begonnen oktober 2003 die nu nog na ebt, hebben 3 van mij 4 kinderen besloten geen contact meer met mij te willen.
Mijn kinderen waren iedere dag bij mij. De 2 oudsten waren toen al kwamen met hun kinderen naar mij toe. Ik had altijd volle bak, het grootste gedeelte overdag. Nu niets meer.
Een kind heeft het doorzien en heeft voor mij gekozen. Dit had tot gevolg dat hij door de anderen werd verstoten en door zijn vader. Daar heeft hij sinds heel kort weer contact mee.
Het =gedrag van mij ex (pedagoog) is verwerpelijk. Hij had een Andere : nieuwe “relatie en hij loog/liegt en bedriegt de boel. Dit om eigen gedrag te verbloemen.
Hij is nu nog altijd welkom bij mijn kinderen met zijn zoveelste “nieuwe” relatie. Zij mag dan de oma spelen.
Hij vertelt de kinderen dat ik iedere keer procedures aanspan om meer alimentatie te krijgen. Het is omgekeerd. Hij spant procedures aan om van de alimentatie af te komen.
Hij toont het aan dit aan de hand van documenten Documenten die zeker vervalst zijn. ??Ik mag de waarheid niet aantonen. Ik kan het aantonen. De kinderen verklaren dan dat ik fraudeer en de documenten vervals. Dit zou makkelijk kunnen met de computer.
Hij heeft, toen hij iedere rechtszaak verloor, de kinderen opgestookt om valse getuigenissen af te leggen. Een kind heeft dit niet gedaan en heeft bij de rechter verklaard hoe alles in zijn werk is gegaan.
Het heeft niet geholpen, hij heeft de alimentatie koeten blijven betalen.
Ik ben er niet tegen in Hoger beroep gegaan omdat ik mijn kinderen niet verder wil beschadigen. Ik kan en kon aantonen dat zij logen en meineed pleegden. Indien ik in Hoger Beroep was gegaan dan hadden alle 3 mijn kinderen en mijn ex hun beroep kunnen verliezen en waren hun studies voor niets geweest. Mijn kinderen zijn niet de eerste de beste. Ze hebben allemaal een grote carrière gemaakt en academische studies gedaan.
Zij zijn al gedupeerd genoeg. Mijn zoon die voor mij had gekozen heeft net als mijn oudste, er een hele hoge bloeddruk aan over gehouden en mijn jongste zoon heeft ernstige migraine hieraan over gehouden. Mijn oudste zoon, huisarts is 42 jaar en ziet uit als 55-60 jaar.
Ik wil ondanks dat ze mij kapot maken, hen niet meer beschadigen dan hun vader al heeft gedaan.
Ik ben nu 69 jaar. Ik heb hier p.t.s.s. aan overgehouden en heel veel lichamelijke klachten. Ik weet niet hoe lang ik nog te leven heb. Ik hoop dat het goed komt voordat ik mijn ogen voor goed sluit. IK HOUD VAN MIJN KINDERNE EN KLEINKINDEREN, ik wil en kan ze niet missen.
Zij weten heel goe4d wie ik was, wie er dag en nacht voor hen en de kleinkinderen was. Nu moet ik zelfs dood. Zo wordt er over mij gesproken.
Dit doet verschrikkelijk veel pijn. Pijn, terwijl zij dag en nacht in mijn gedachten zijn.
Ik bid en smeek om hulp, krijg dit niet.
Er zijn geen goede hulpverleners die dit aankunnen en mee willen omgaan.
Daar moet iets aan gedaan worden. Die weg wil ik nog wel bewandelen om met een goede hulpverlener in contact te komen en de zaak op te lossen. Je moet ze alleen weten te vinden en het moet betaalbaar zijn.
Iedere cent die ik zou kunnen opzij zetten is nodeloos op gegaan aan het verdedigen in de procedures die mijn ex ten onrechte tegen mij aanspande.
Ik hoop hier nog eens een keer een oplossing voor te vinden.
3 februari 2017
Beste Marlou, wat een heftig verhaal, ik word er naar van. Ik hoop dat je de kracht blijft houden om naar goede hulpverleners te zoeken. Je hebt, zo te zien, al lang genoeg alleen gestreden, tegen allerlei bierkaaien op. Sterkte!
15 oktober 2017
Zo herkenbaar ik zie ook 2 van de 3 kinderen niet meer waardoor ik 3 kleinkinderen nog nooit heb ontmoet maar diep in mijn hart ben ik ook oma voor hen!Die kleintjes kunnen er niks aan doen dat hun papa en mama niet door toedoen van mijn ex maar door toedoen van een narcistische partner van mijn beide kinderen hun oma nog nooit heb mogen ontmoeten.Ook ik krijg te horen van ach meid eens dan staan ze weer op de stoep.Nee ik heb mij hoe moeilijk het ook is erbij neergelegd en geniet nu alle dagen van mijn lieve oudste dochter die mij 3 bloedmooie lieve kleinkinderen heeft geschonken.
3 november 2017
Ik herken dit. Ik ben blijkbaar ook zo’n monster. Mijn zoon zei tegen mij dat hij voor de goede kant koos. Voor het geld bedoelde hij. Hij was volwassen hoor, 30, toen hij dat verkondigde. Het niet zien van mijn kinderen en kleinkinderen blijft knagen en pijn doen.
Inmiddels neem ik het mijn kinderen kwalijk dat ze zich zo ge/misdragen tov mij. Ze kunnen nu zelf nadenken en doen wat hun goeddunkt. Ik ben bijna 63 en ben alle hoop verloren ze ooit nog te zien.De scheiding is inmiddels ruim 25 jaar geleden en nog is het blijkbaar niet lang genoeg geleden.
4 mei 2021
Tsja, ik woon in Brazilie.
Op mijn 69e, vorig jaar, hebben mijn kinderen, een zoon en een dochter, 34 en 36 jaar mij verstoten.
Nu ben ik 70.
En het doet vreselijk pijn.
Het is het ergste wat een vader en opa kan overkomen.
3 februari 2017
Pff dat is geen kattepis Marlou en Ferry. Scheidingen ze zijn zo van deze tijd, en toch ook weer niet want het is ellende voor een hele hoop geliefden in je leven.
Ben zelf gescheiden, maar heb de oplossing niet zomaar klaarliggen. En dat komt omdat er van de andere kant je niet kunt zien en horen wat er allemaal gezegd of gedaan wordt.
Wat ik wel weet nu 18 jaar later is, dat je tegenover je kinderen je ex nooit moet zwartmaken. Het zijn toch hun moeders of vaders. Aanmoedigen dat ze ernaar toegaan werkt beter.
Is moeilijk ik weet het, omdat jij een geschiedenis hebt met je ex die jij beter kent dan de kinderen. Maar daar draait het toch om. Ik ben monogaam, en als mijn ex dan verliefd wordt op een ander dan kan ik daar niks aan doen. Of eigenlijk wel ik heb iets fout gedaan waardoor de interesse verloren is gegaan. Of we hebben het samen laten verkwanselen.
Maar daar mogen de kinderen nooit of te nimmer op afgerekend worden. Ook al haat je je ex, zij en hij zijn wel de ouders van jullie kinderen. Dat veranderd dus ook nooit meer.
Dat is na al het verdriet altijd mijn insteek geweest, sta erboven,en leer met de situatie leven. Heb nooit in bijzijn van de kids mijn ex zwart gemaakt, toch zoveel mogelijk tegengehouden. Laat ik zeggen dat ik voor 95% ben geslaagd.
De ellende gaat anders geheel over andere zaken, kinderen mogen geen speelbal zijn of worden tussen ouders, of ouders en grootouders. Zij zijn onschuldig in mijn misgelopen huwelijk. Dus mag ik ze niet ermee belasten.
Ze hebben inmiddels zelf kinderen, en moet er niet aan denken om ze geen van allen te kunnen of mogen zien.
Maar dat kost ook zelfdiscipline, heb besloten om met mijn ex gewoon in hun bijzijn rustig te blijven. Mis er ook niks meer aan dus dat maakt het gemakkelijker.
Het is de juiste stap geweest, mijn trots opzij gezet, en de kinderen geraken niet meer in een spasme als wij bij elkaar zijn in 1 ruimte.
En dat geeft rust in de kop en lijf, voor mijzelf, en voor mijn geweldig stel. Ook wij hebben zware tijden gehad, maar niet in die mate.
Sterkte en wijsheid gewenst voor de toekomst.
15 oktober 2017
Dit is dus een geweldige oplossing. Ik krijg niet eens de kans om met mijn ex in een ruimte te zijn. Hij heeft zo de boel belogen en bedrogen over mij dat ze mij net meer willen zien. Erger nog, ik moet dood volgens mijn kinderen.
Ik weet het niet meer, mis ze steeds erger. Iedere dag meer en meer.
Ik ben nu 70 jaar. De beste jaren heb ik, zonder spijt, gegeven aan hun opvoeding. Daarna werd ik gedumpt door een echtgenoot die niet trouw kan zijn. Nu zou ik de laatste jaren van mijn leven nog willen omgaan met mijn kinderen en kleinkinderen. IS MJ DIT GEGEVEN?
Hoeveel spijt en verdriet, traumas houden mijn kinderen er aan over indien ze na mijn overlijden alle stukken vinden en de waarheid. De waarheid die door mijn ex geweld is aangedaan om zijn keuzes, steeds een nieuwe vrouw, te rechtvaardigen en door te drukken bij de kinderen.
Hoe lang kan dit onrecht nog doorgaan?
Mijn kinderen zijn zo geïntimideerd dat ze niets meer kunnen onderscheiden terwijl de weten dat ik er tot aan de scheiding en een tijd erna ieder dag en nacht voor hen was.
Ik kan dit niet rijmen en er komt geen oplossing. De verhalen worden steeds spectaculairder en steeds smeriger. Dit door mijn ex in gang gezet om de kinderen aan zich te binden.
MISDADIG!
3 februari 2017
Heel herkenbaar Ferry. Ook ik heb helaas mijn dochter al een lange tijd niet meer gezien. Er word wel eens gezegt dat tijd alle wonden heelt. Ik denk alleen niet dat deze gezegde opgaat in situaties als deze. Hoe langer de breuk duurt hoe verder de verwijdering tussen ouder en kind. Het probleem is denk ik, dat als zoiets zicb voor doet, je op den duur van elkaar vervreemd. De kans is dan redelijk aanwezig dat een van de twee na verloop van tijd geen contact meer wensen. Al is het uit schaamte of angst om een dergelijk stap te zetten. Heel veel sterkte bij de verwerking van dit verlies, want uiteindelijk is dat het geen wat iedere verstote ouder voelt. Alsof je een kind hebt verloren. Ik herken dat.
3 februari 2017
Beste Marcel, bedankt voor je reactie. Die vrees die jij noemt – risico van vervreemding – heb ik ook. En ik vraag me inderdaad ook af of de pijn om het verlies minder gaat worden naarmate de tijd vordert. Ik denk het niet, of hooguit een klein beetje nog. Wat jij en ik ervaren lijkt vanuit de theorieën over rouw enigszins vergelijkbaar te zijn met bv ouders van wie een kind vermist is, een soort ‘chronische rouw’, die permanent aanwezig zal blijven, totdat het contact hersteld is, al zal dat ook altijd weer anders zijn dan wanneer het contact ‘gewoon’ zou zijn voortgegaan (met huistuinenkeuken ups and downs). Sterkte ermee! Blijf hopen.
3 februari 2017
Hoi Ferry,
wat een ongelofelijke pijn draag jij in je mee. Het lijkt mij onmogelijk dat je dochter er vrijwillig voor heeft gekozen om jou niet meer te willen zien. De redenen die ze geeft zijn grote onzin en moeten wel door haar moeder ingefluisterd zijn. Onthoud dat je dochter jou vast ook mist, maar uit ervaring weet ik hoe je onder de plak kunt zitten bij je eigen moeder en hoe groot de angst is.
Na de scheiding op mijn 6e zag ik mijn vader niet meer. Op de een of andere manier heeft mijn moeder mij zo doodsbang weten te maken dat ik tot mijn 32e nooit naar hem durfde te vragen. Het is echt hersenspoeling: ze praatte er nooit over en bewaarde ook geen foto’s. Hij ‘bestond’ gewoon niet meer.
Op mijn 32e durfde ik mijn vader pas op te sporen en haar te confronteren. Alles was natuurlijk mijn schuld. Die onzin over cadeautjes lees ik hier en daar steeds vaker, wat is dat toch?! Ik zou hem ook verstoten hebben omdat hij geen cadeautjes mee bracht. Zoiets is ronduit belachelijk. Natuurlijk vinden kinderen cadeautjes leuk, maar kinderen zijn geen hebzuchtige, egoistische en gevoelloze monsters die om zo’n reden hun vader voorgoed verstoten. Zelfs kinderen die mishandeld worden, willen hun ouder nog blijven zien…
Mijn moeder heeft borderline en narcistische trekken en alles draaide altijd om haar. Ik was er slechts om haar te dienen en omdat ze me ook bij de rest van de familie weg hield, was ik aan haar overgeleverd en moest ik me wel aanpassen. Nu heb ik het contact verbroken omdat ik er helemaal aan kapot ging, en dat is zo’n opluchting.
Uiteindelijk is het contact met mijn vader niet meer geworden wat ik ervan verwachtte. Ik kreeg de indruk dat hij na de scheiding niet heel veel moeite heeft gedaan. Er was een bezoekregeling, waarbij mijn moeder hem als oud vuil behandelde als hij binnen kwam en hem na 10 minuten weer naar buiten gooide. Hij wist niet wat hij nog moest doen om mij te kunnen blijven zien. Hij wilde niet dat ik middenin ruzies zou zitten (begrijpelijk), maar toen ik door vroeg kwam hij ook met andere redenen, zoals: ‘Ik dacht dat je wel goed af was bij haar’ (hij wist toen nog niet dat ze borderline had, die diagnose kwam later pas), en ‘Ik wist de weg niet’. Vooral die laatste reden raakte me echt: hij had een advocaat en die had vast wel een weg geweten, die had alles voor hem kunnen regelen (alhoewel de uitkomst natuurlijk altijd onzeker blijft). Ik vind dat heel, heel jammer en weet nog steeds niet goed wat ik ermee aan moet. Sinds ik hem dat eerlijk verteld heb, is het contact verwaterd (van beide kanten). Ik weet gewoon niet of hij oprecht is en of ik hem kan vertrouwen, en vind het ook heel erg dat ik dit denk.
Jij hebt je dochter bijna twaalf jaar opgevoed en dit moet ook heel moeilijk voor haar zijn. Ze is wat groter, dus hopelijk vergeet zij niet al jullie mooie herinneringen en durft ze op een dag weer open te staan voor contact. Als ze straks 18 is, zou ik zeker proberen om contact te zoeken, liefst eerder natuurlijk, afhankelijk van de situatie. Heb je nog wel contact met familie? Misschien kun je een dagboek bijhouden zodat ze kan zien dat jij al die tijd ook aan haar gedacht hebt. Hopelijk leest ze ook iets over ouderverstoting, aangezien ze al wat groter is en tegenwoordig op internet zo makkelijk van alles te vinden is, zodat ze de hersenspoelende praktijken van haar moeder zal doorzien.
Veel sterkte!
Warme groet,
Jasmijn
3 februari 2017
Beste Jasmijn,
Wat een verdrietig verhaal. Kan me voorstellen dat je je opgelucht voelt door het contact met je moeder te verbreken, als ze zo’n nare rol heeft gespeeld in de relatie tussen jou en je vader. Aan de andere kant lijkt het nu ook alsof je een dubbel verlies hebt geleden: je hebt bij zowel je vader als je moeder niet de persoon ‘gekregen’ of ‘gezien’ die je wilde dat ze zouden zijn. Een verlies van ouders zoals ze nooit zijn geweest. Dat maakt het er niet makkelijker op, denk ik.
Dankjewel voor je mooie woorden over m’n dochter, en de kans dat ze mij misschien nog goed herinnert. Het zou me niet verbazen als al die herinneringen uit de eerste 12 jaar grotendeels weg zijn. Niet echt weg misschien, maar niet in makkelijk oproepbaar geheugen. Ik heb vele fotoalbums van die tijd, we deden vrij vaak echt leuke dingen. Maar of die ‘plaatjes’ ook nog in háár hoofd zitten?
Haar moeder is een krachtige, manipulatief-sterke vrouw. Ik denk dat de ouderverstoting bewust of onbewust zeker door haar is beïnvloed. Ik stuur mijn dochter zeer gedoseerd af en toe een briefje of kaartje, maar ik weet niet of ze die ontvangt. Zo hoop ik haar te laten zien dat ik aan haar denk.
Jij ook sterkte met alles toegewenst!
Ferry
3 februari 2017
Het is de vraag of de ouders die ouderverstoting als een overwinning ervaren zelf een fijn leven hebben .
Een ouder die van zijn/haar kinderen houdt werkt niet mee om kinderen zonder de andere ouder verder te laten leven .
Ik wens ze veel sterkte wanneer ze zichzelf aankijken in de spiegel. Als ze dat nog durven .
4 februari 2017
Beste Janna,
Bedankt voor je reactie. Ik kan me niet voorstellen dat mijn ex werkelijk gelukkig is. Misschien heeft ze het idee dat ze mij ermee heeft, als de dochter onder haar invloed tot die keuze om mij niet meer te willen zien is gekomen. Maar uiteindelijk zal het vooral triest voor de dochter zijn. En is voor de ex het risico aanwezig dat de dochter zich tegen haar keert als ze de invloed van haar moeder daarin ziet.
De tijd zal het leren.
Met vriendelijke groeten,
Ferry
4 februari 2017
Vreselijk om te horen.. mijn ex wilde geen omgangsregeling.. kinderen moesten maar komen wanneer ze wilde..nu hebben beide kinderen besloten geen contact meer te hebben.. eigen keuze. Hij verwijt mij dat ik ze ze heb beïnvloed dat ze niet meer willen komen. Hij heeft ze zo vaak verdriet gedaan.. hoop eeerlijk gezegd dat het contact niet meer hersteld. Zo vaak weer die teleurstelling. triest.
4 februari 2017
Ik zou het verhaal van je ex ook wel graag horen. Jij hoopt echt dat het contact niet meer herstelt wordt schrijf je. In jou geval is dat misschien terecht .Geen scheiding is het zelfde. Ik ken een zaak waar de kinderen ook niet het contact met vader wensen .
Maar weet zeker dat dit komt door de sluwe verhalen van hun moeder en familie.
Kinderen zijn vanaf hun geboorte geleerd .Dat als het iets mis ging dat vader de schuldige was.
5 februari 2017
Jij ook dank voor je mooie woorden Ferry!
Janna:
Of zulke mensen werkelijk gelukkig zijn? Als sommige mensen alleen gelukkig kunnen worden van macht, het verpesten van andermans leven en het genieten van andermans leed: ja. Maar diep vanbinnen dragen ze een ongelofelijke haat in zich mee, ook ten opzichte van zichzelf. Hoe kun je anders een kind zijn ouder afpakken, en een ouder zijn kind afpakken? Daar is een hele zieke geest voor nodig. Iemand die gezond is en liefde in zich draagt, is niet tot zoiets in staat.
Vroeg of laat komen zulke ouders zichzelf nog wel tegen. Helaas is het leed voor de kinderen en verstoten ouders dan niet meer terug te draaien…
9 februari 2017
Wat onzettend herkenbaar. Het verwoordt precies wat ik denk/ervaar.
1 juni 2017
Veel sterkte. Ik heb al 11,5 jaar geen contact meer ment mijn kinderen die vroeger iedere daq bij mij waren, na hun huwelijk.
Mijn 6 kleinkinderen zie ik ook niet meer.
Ik hoop al sinds het begin
van die jaren dat het voorbij zal zijn en het contact goed.
15 oktober 2017
Ferry heel veel sterkte. Het enige advies wat ik kan geven is dat je moeite blijft doen, hoe moeilijk dat ook is maar dat is wat je kind op een gegeven moment gaat zien. Mijn kinderen hebben moeizaam contact met hun vader, en geloof mij dat had ik graag anders gezien. Na de scheiding was hij vooral met zijn eigen niieuwe wereld bezig en zij moesten zich daarin aanpassen. Een kind wil vooral voelen dat je er voor hun bent, zonder oordeel. Uiteindelijk zal dat een doorslag geven. Ik wens je veel geluk en geduld.
15 oktober 2017
Beste Marcel!
Aan de reeks van reacties is te zien dat je er niet alleen in staat, al helpt je dat persoonlijk niet.
Ook ik ben gescheiden, maar god zij dank in goede harmonie.
Ik vind dat de kinderen er nooit tussen mogen staan(uitzonderingen) daargelaten.
Kinderen hebben het recht op beide ouders!
De eventuele disharmonie uit vechten wanneer zei er geen deel aan hebben.
Heb in mijn kring ook meegemaakt dat de Vader werd geblokkeerd door vooral de Moeder.
Hij ging er aan kapot! Heeft veel geprobeerd en het uiteindelijk los gelaten.
Dat dat niet makkelijk was hoef ik je niet uit te leggen.
Het is alsof er een deel van je geamputeerd wordt, willens en wetens!
Dit verhaal krijgt wel een mooi einde.
Op volwassen leeftijd wisten zijn kinderen het langzaam maar zeker beter.
Er kwam en is weer contact, ook kleinkinderen inmiddels.
Er schoten tranen in mijn ogen toen ik dat hernieuwde geluk zag en mee beleefde.
Kan alleen maar zeggen dat ik dat jouw van harte gun!
Heel veel sterkte voor nu, deze tijd!
Liefs Wilhelmina
3 november 2017
Ik weet uit ervaring dat het NOOIT meer goedkomt. Laat je niets aanpraten. Diegenen die het niet meegemaakt hebben, kunnen niet oordelen en weten er niets van af. Ik ben een verstoten moeder en weet dat er veel voor altijd vernield is. Mijn Ex heeft mijn kinderen samen met zijn nieuwe echtgenote bij mij weg gehouden want ik ben blijkbaar een vreselijk mens, een monster, die echt alles fout doet.
Dus goedpraters, stop met vertellen dat het goed komt. het komt nooit meer goed.
15 maart 2018
Hallo,
Na tien jaar kreeg ik weer contact met mijn pleegzoon.
Ik had dat zelfs niet meer durven dromen en het contact is als vanouds.
Mijn oudste dochter heb ik al 11 jaar niet meer gezien.
Ze was heel wreed tegen mij,ik had nog nooit van ouderverstoting gehoord en ik dacht dat ik de enige was die zoiets meemaakte.
Een jaar na de scheiding is er nog wel een keer contact geweest.Ik heb toen erg veel weg moeten slikken,ik hoopte dat mijn dochter vanzelf wel zou zien dat haar moeder niet gek is.
Ze zei de meest kwetsende dingen en en uiteindelijk is er iets in me geknapt,ze leek het gedrag van haar vader overgenomen te hebben.
Mijn dochter was al volwassen en heeft twee kinderen die ik natuurlijk niet mocht zien.
Onlangs door alle verhalen van mijn pleegzoon kon ik haar weer zien als slachtoffer van een niets ontziende vader.
Maar ook van een moeder die te gekwetst en boos was en niet genoeg liet merken dat ik van haar houd.[na de scheiding]
Ze is geen dag uit m,n gedachten geweest,maar ik wist niet of ik nog wel van haar kon houden.
Pas na de verhalen van m,n pleegzoon veranderde er iets,ik kon haar toen een kaartje sturen met dat het me spijt dat ik haar niet meer had laten merken dat ik van haar houd .
Ik had geen reactie verwacht en als ze zou reageren dan op de manier van de afgelopen 11 jaar.
Ik kreeg dezelfde dag nog haar reactie,ze bedankte me voor het lieve kaartje en de mooie bloemen.
Verder dat ze hoopte dat ik weet dat ze geen wrok koestert en dat ze een gelukkig leven heeft en mij dat ook wenst.
Ik weet natuurlijk niet hoe dit verder zal gaan,maar het toont wel hoe belangrijk het is om je kind te laten weten dat je van hem of haar houdt.
Niet opgeven denk ik ,ik weet ook hoe moeilijk dat kan zijn.
Hartelijke groet,Ine
24 juni 2018
Eliza, Vele onder ons zullen jouw oordeel niet graag horen. Je hebt honderd procent gelijk. Ik zocht opnieuw contact na 7 jaar. Het was genoeg geweest. Het voelde raar aan bij de contacten. Dat voelde niet meer aan dat dit mijn kids waren. Er ging niet gesproken worden over de mama waar ik mij aan hield. De scheiding is toch al lang geleden en hun moeder leeft haar leven zoals zij wilt. Na een goed jaar is de boel weer ontploft. Ik hoorde op een laatste dat er weer werd geroddeld door de mama en weer deed ik alles verkeerd. De hoop dat het goed komt heb ik niet meer. Dat kan ook niet want er is teveel gebeurd. Ik kan en wil niet vergeten welk onrecht zij mij hebben aangedaan. Ze zijn 24 en 28 jaar oud, dus geen kinderen meer. De barmhartige Samaritaan die zijn andere wang aanbiedt is een fabeltje. Inderdaad, NOOIT kan zoiets nog goed komen ondanks de foefjes en blaasjes die men zich wijsmaakt. Men maakt zichzelf iets wijs om te kunnen overleven maar weet in zijn binnenste dat liefde niet betekent elkaar kwaad doen. De woorden dat men nog van zijn kinderen houdt zijn fabels. Men hoopt op herstel, maar ieder van zich die zichzelf respecteert en zichzelf graag ziet laat niet toe zich te laten kwetsen. Het mogen uw kinderen zijn!! Zij hebben ook het recht niet om hun vader of moeder te kwetsen. Zij verdienen geen liefde van die persoon.
5 mei 2021
Dirk mijn naam is dezelfde en het verhaal ook. En ook ik volg uw gedachtengang. Die van mij zijn 31 en 27 jaar. Ik werd bekritiseerd door de mama en haar man. Na 8 jaar vond ik het genoeg en zocht contact. Er werd afgesproken en kreeg direct de opmerking dat ik zeker geen kwaad mocht vertellen over hun moeder. Dus ik moest zwijgen en slikken. Na 14 maanden kwam ik opnieuw tot de vaststelling dat er over mij werd geroddeld bij hun moeder. Ik ging praten met de oudste en vroeg om op dezelfde manier te worden behandeld als hun moeder en de ouders van zijn vriendin. Blijkbaar mocht ik dat niet vragen en werd ik buiten gegooid. Ik vind het spijtig en iedere dag stel ik mij de vraag waarom doen jullie zoiets????? Je bent oud genoeg om zelf een oordeel te hebben. Nu weet ik mochten ze ooit terugkomen de voorwaarde zou zijn dat ze mij behandelen zoals de andere ouders. Ik heb dat ook verdiend. Kan het niet, dan hoeft het voor mij niet meer want dat wreekt hem toch nadien. Goed komen………. nee mensen geloof het niet. Er is teveel gebeurd en hetgeen ze deden heb ik niet verdiend. Trouwens nu 12 jaar later zijn dat vreemden geworden. Je ziet nog steeds de kleine kinderen voor u maar de mensen die ze nu zijn ken ik niet. Dus zoals Dirk schreef, geloof er niet in want iedere dag dat het duurt is een dag dat je meer vervreemd en je wrok krijgt tov de kinderen waarom ze je zoiets aandoen.
23 september 2018
Deze blog is een en al herkenbaarheid. Ouderverstoting maakt heel veel kapot. Met mijn zoon heb ik inmiddels wel weer contact (maar het is nog niet zoals het ooit was), maar mijn dochter van 16 houdt nog steeds de boot af. Bij mijn dochter heb ik toch wel vraagtekens of het ooit nog goed gaat komen. We zitten inmiddels in jaar zes. Ze wonen 100 meter bij mij vandaan. De drek die ik over me heen heb gekregen van moeder en haar partner is van een ongekend niveau. Het ergste is nog dat ze zich niet realiseert dat ze het leven van haar bloedeigen kinderen in de vernieling helpt. Melden dat ik niet van mijn kinderen houdt en niet naar ze omkeek. Niets ergers dan dat je kind denkt dat je niet van ze houdt. Daarmee ontneem je je eigen kinderen de liefde van een ouder. Ze hebben na de scheiding gvd zeven jaar week op week af bij me gewoond, altijd goed verzorgd, goede resultaten op school en ik was altijd thuis na schooltijd. Maar er is geen houden aan als moeder kinderen opstookt om ruzie te maken over (vaak triviale) zaken. Een zoon van 12 die mij doodleuk komt vertellen dat zijn moeder heeft gezegd dat ik niets heb te vertellen over de middelbare schoolkeuze. Dat je voor dom wordt uitgemaakt door je eigen zoon. Dat je dochter die tot twee weken voor definitief vertrek bij je in bed komt komt duiken als ze niet kan slapen of wakker wordt in het midden van de nacht, van de een op de andere dag bang voor je is. Dat er minder positieve karaktereigenschappen van moeder aan mij worden toegeschreven door moeder en de kinderen dat ook gewoon geloven. Je wordt gewoon gedemoniseerd.
Bah bah. maar ik geef niet op als het om mijn dochter gaat, never nooit niet. Bij mijn zoon hoef ik inmiddels niet zo meer op eieren te lopen als ik iets wil zeggen, zoals dat hij laatst mijn verjaardag is vergeten. Dat had ik drie jaar geleden niet kunnen doen. Je moet alles maar dan alles wat je zegt/schrijft afwegen, want je bent de duivel en dat beeld zal je moeten wegnemen. En dat is een hele zware opdracht.
4 mei 2021
Inmiddels alweer 2,5 jaar verder. Het contact met mijn zoon is erg goed geworden Maar dochterlief houdt nog steeds de boot af met triviale motieven Zelfs mijn zoon vindt haar motieven triviaal.
Het komt wel weer goed hoor ik nog steeds uit mijn omgeving. Inmiddels 8 jaar en twee maanden. Nou ik hoop het maar het zal me niet verbazen als het niet meer goed komt
18 mei 2021
Het is allemaal zo herkenbaar wat ik hier lees.Het doet verschrikkelijk veel pijn om constant de verschrikkelijke liefdeloze moeder te moeten zijn en alles te moeten slikken om maar weer geaccepteerd te worden door je eigen kinderen.En als je helemaal blij bent bijna uit elkaar spat omdat je denkt ja er is nog hoop en denkt je kunt weer aan een toekomst werken met z’n drieën maakt het niet uit of er iets of totaal niets is gebeurd en laten ze je ineens weer vallen niks meer horen of zien ineens weer het zelfde. Nee lieve mensen als er zo een lange tijd overheen gaat is niets meer zoals het was of zelfs maar wat er op leek.Je gaat eraan kapot zoveel liefde heb je ze te geven maar hebben ze gemist het vertrouwen lijkt wel weg. Je staat er mee op en gaat er mee naar bed hoe kan dit nu allemaal.na therapieën en zoveel denken moet je besluiten om nog een beetje te leven als het lukt en kan dat is het enige wat je kan laten zien mijn hart is kapot maar ik gelukkig nog niet.