Ouderverstoting haalt het slechtste in mij naar boven
“Ouderverstoting maakt onherroepelijk het minst mooie in mezelf los. Ik noem twee aspecten: slachtofferschap en moordlust.
Om maar met het laatste te beginnen: ik heb regelmatig fantasieën over hoe ik de moeder van mijn dochter vermoord.
Zij heeft mijn dochter jarenlang voorgehouden dat ik een klootzak, lul of eikel ben.
Zij heeft jarenlang benadrukt dat ik geen knip voor de neus waard ben. Zij sprak zonder gene vol walging over mij met haar vriendinnen terwijl de dochter erbij zat.
Ze was daar ook zeer open over in de gesprekken die we onder meer bij een mediator van het maatschappelijk werk, een maatschappelijk werker van Jeugdzorg of een orthopedagoog van een crisisteam voerden.
‘Want dat is toch ook gewoon zo?’ Ze kon niet snappen dat dat niet pedagogisch verantwoord was, dat negatieve gepraat over mij. Ze snapte ook niet dat ze met het zwart maken van mij ook 50% van de dochter zwart maakte.
Haar onvermogen om dit in te zien heeft voor een belangrijk deel de keuze tot ouderverstoting van mijn dochter bepaald.
Dat dit moordlust bij mij opriep, vond ik in het begin nogal moeilijk toe te geven (ik was altijd nogal pacifistisch aangelegd, en ik verafschuw geweld), maar vind ik tegenwoordig hartstikke normaal.
De buitenwereld vindt dat lastiger dan ik.
Als het aan de orde komt draai ik het wel eens om: stel dat iemand ervoor zorgt dat jij je kind niet meer kunt zien, hoe abnormaal is het dan om ten opzichte van die persoon géén moordlust te voelen?
Overigens ter geruststelling: ik zal aan die moordlust nooit toegeven. Mijn dochter heeft niets aan een vader die in het gevang zit. En al helemaal niets aan een dode moeder.
De ouderverstoting sloeg en slaat mij helemaal lam.
Nadat de kinderrechter had bepaald dat m’n ex moest meewerken aan een hulpverleningstraject waarin ik weer (onder begeleiding) omgang met mijn dochter zou krijgen, werd ik een marionet van m’n ex.
Ik króóp voor haar.
Allemaal vanuit de gedachte dat het allemaal misschien wel weer goed zou komen tussen mijn dochter en mij als ik met alle winden van de ex zou meewaaien.
Ik verwachtte dat ‘ruimte geven’ bij haar tot het inzicht zou leiden dat het voor een kind niet gezond is om het contact met één van de ouders af te wijzen.
Ik verwachtte dat ze positiever naar mij als mede-ouder zou gaan kijken, en dat het – tot dan – overheersende beeld van mij als ‘de ex die haar huwelijksdroom had verstoord’ naar de achtergrond zou verplaatsen.
Ik verwachtte dat ze haar uiterste best zou doen de relatie tussen mijn dochter en mij te herstellen.
Niets ervan. Hoe meer ruimte ze kreeg, hoe meer ruimte ze nam. Ik voel me nog meer dan eerst het slachtoffer van haar gedrag.
Maar ik besef nu dat ik daar ten dele zelf voor gekozen heb. Zoals ik al zei: ouderverstoting haalt het slechtste in mezelf naar boven.”
Ferry
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
12 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
24 maart 2017
Heel veel respect voor jou Ferry dat je dit zo openlijk durft te erkennen. Jij zegt wat heel veel vaders in jouw positie denken. Ik begrijp je als geen ander; mijn man heeft dit ook meegemaakt. Het onrecht dat je wordt aangedaan door ouderverstoting haalt inderdaad het slechtste in een mens naar boven. Je wordt tot waanzin gedreven want niemand grijpt in, het ‘systeem’ laat het gebeuren dat (vooral) vaders hun kinderen na een scheiding niet meer te zien krijgen. Daar is geen enkele zinnige reden voor, behalve dat de ex alles tegenwerkt en jou volledig kapot maakt. En dan zijn we in Nederland verbaasd als er weer een volgend familiedrama heeft plaatsgevonden…
27 maart 2017
Beste Monique, ik ben blij met je reactie, bedankt. De omschrijving ‘tot waanzin gedreven worden’ is een hele goede. De scheidslijn tussen doorleven en doorslaan (gek worden, erg onverstandige, vijandige dingen doen)is flinterdun. Je schrijft dat je man dit ‘heeft meegemaakt’ (verleden tijd), dus ik hoop daaruit op te kunnen maken dat het voorbij is. Zo niet, sterkte voor hem, maar ook voor jou!
24 maart 2017
Ferry…die gevoelens van jou zijn hartstikke normaal. Het is toch ook verschrikkelijk.
Maar…ik lees je en denk..hou op met haten, maak jezelf niet kapot. Hou van jezelf.
Jij..prachtig mens…daar gaat je dochter op een dag van houden.
Sterkte..
25 maart 2017
Helaas anoniem.
Ik heb een stiefkind, 3 biologische kinderen en een geadopteerd kind uit een huwelijk dat in een vechtscheiding eindigde toen het oudste kind net 12 was. Nu ruim 25 jaar geleden.
De enige reden voor het gevecht was dat ik omgang wilde houden en dat dit werd bestreden met geruchten, leugens, manipulatie en het opzetten van de kinderen tegen mij.
Ik ben gestopt omgang (terug) te krijgen, omdat de kinderen door haar in dat gevecht betrokken werden en dat kon ik niet op mijn geweten nemen. Het gevolg was dat ik 3 kinderen sindsdien niet meer heb gezien of gesproken.
Met het oudste (stief)kind heb ik onlangs weer contact gehad en dat was gelukkig redelijk normaal.
Mijn oudste biologische kind heeft laten weten niets met me te maken te willen hebben, getrouwd en 2 kinderen (dus mijn kleinkinderen).
Mijn middelste kind heeft een jaar of wat terug de moeite genomen contact met me te zoeken. We hebben met lange onderbrekingen contact gehad, maar er is een knoop op het gevoelsgebied, zowel vreugde als angst, 2 (klein)kinderen, waarvan ik alleen een paar foto’s heb.
Met het jongste biologische kind schijnt het niet zo goed te gaan, lichamelijk, psychosomatisch of psychisch, ik weet het niet. Niet via sociale media vindbaar.
Het adoptieve kind is ook getrouwd en heeft ook laten weten geen contact te willen.
Mijn diagnose van de emotionele knoop waarin mijn middelste kind verward zit, is dat er sprake is van klassieke “Cognitieve Dissonantie” (zoek maar op google), veroorzaakt door een proces van Ouderverstoting dat opgedrongen werd vanaf 6-jarige leeftijd en duurde tot nadat hij het moederlijk huis verliet. Bij contact zijn er dan verwarrende gevoelens, 2 emotionele beelden die niet te combineren zijn. Ik hoop dat het geen extra lijden veroorzaakt.
En mijn gevoel ? Het duurde ruim 2 jaar voor de moordzuchtige gedachten/beelden voldoende weggezakt waren om er overdag geen last meer van te hebben en pas toen heb ik kunnen huilen.
Ik ben er onlangs achter gekomen dat ik een milde vorm van Autisme heb en dus neem ik mijn ex niet kwalijk dat ze indertijd wilde scheiden. Gebrek aan wederkerigheid. Maar ik verwijt haar wel dat ze de kinderen verscheurd heeft.
X.
27 maart 2017
Beste ‘Anoniem’, dank voor je verhaal, al is dat hartverscheurend. Fijn te lezen dat de moordzuchtige gedachten zijn verdwenen. En wat goed dat je je blijft inzetten voor het contact met je kinderen (al dan niet stief- of adoptie-). Daarvoor verdien je bewondering! Ik huiver inderdaad bij de gedachten over mogelijk toekomstige schade bij mijn dochter, bij voorbeeld als het gaat om het aangaan van relaties. Wie weet kan ik er dan voor haar zijn, maar die kans acht ik nu niet zo groot. Sterkte met alles!
27 maart 2017
Zo, je hebt nogal wat afgelopen. Als ik je advies mag geven: Ga niet op GGZ diagnoses serieus in. Die zijn vaak verre van wat men verstaat onder “Empirische Wetenschap”, of zelfs ook maar überhaupt “Wetenschap” – Dat is geen onwil, maar ze kunnen gewoon niet in je hoofd kijken. Hooguit je gedrag observeren en als de tijd daarvoor om is dan plakken ze een stickertje waarvan de inhoud per situatie en per cultuur verschillend geïnterpreteerd word. Ervaringsdeskundigen die herstel hebben doorgemaakt daarvan moesten helemaal revalideren om “te ontlabelen”. Maar dat lukt ook vaak genoeg niet. Autisme is namelijk niet jouw persoonlijke eigenschap. Het is wat anderen denken te zien bij jou. Verstandig dat je voor anoniem hebt gekozen. En sterkte!
3 april 2017
Dank je Xi.
Maar in mijn geval ontdekte ik zelf de mogelijkheid dat mijn aard past in het “Spectrum”. Om alle twijfel weg te nemen heb ik een goed bekend staande Psychiater van mijn leeftijd gezocht en hem de vraag voorgelegd of dat kon kloppen. Samen zijn we toen dat traject ingegaan en hebben DSM-IV doorgeworsteld. Daarbij kwamen ook vooroordelen over Autisme aan het licht. Een voorbeeld:
Het niet willen delen van leuke, interessante dingen met anderen (als kind maar ook als volwassene). Ik herkende dat niet. Ik heb altijd willen delen vroeger als kind en nu nog als volwassene. Totdat ik er achter kwam dat degenen met wie ik wilde delen niet begrepen wàt ik wilde delen en er voor mij onbegrijpelijk op reageerden. Het gevolg was en is, dat mensen de indruk hebben dat ik niet wil delen. Helaas is dat dus andersom.
Als kind op de knikkerleeftijd had ik een grote verzameling kleurige knikkers en speelde ermee op de grond thuis op woensdagmiddag. Ik maakte opstellingen, op kleur en in slagorde, als legers van verschillende landen (het was vlak na de oorlog). Maar de kinderen die ik uitnodigde wilden ze alleen maar door elkaar gooien en toen ben ik er mee gestopt. Als volwassene wil ook niemand begrijpen wat ik van het Higgsveld probeer te vertellen, dat de aard van de realiteit een Hologram is en wat wij denken te zien in de wereld een illusie, dat we in feite Bewustzijn zijn en dat er daar maar één van is, wat we allemaal “delen” en tenslotte dat we als schapen geregeerd worden door wolven in opdracht van een kliek rijke varkens. Niemand die dat wil delen met me. Ik werk nu als onbetaald redacteur in een Twitter “alternatief nieuws”-dienst, voor wie genoeg heeft van de leugens in de “Media”.
X
27 maart 2017
Dank je wel Ineke. Het is een mooie uitdaging om deze ervaring wat meer los te laten, dat zou inderdaad veel verstandiger zijn, voor mijn eigen welzijn, maar ook van de meest nabijen om mij heen. Ik ben daar helaas nog niet zo succesvol in. Maar wie weet gaat dat nog komen. Het heeft zeker mijn aandacht
25 maart 2017
Wat goed dat je dit deelt Ferry.
Naar mijn filosofie heeft iedereen het recht op herstel van ouderverstoting.
Jij ook.
Sterkte!
15 september 2017
Bij ouderverstoting zijn er alleen maar verliezers.
5 mei 2020
Goh, of ik mijn eigen verhaal zit te lezen zeg!
De moordneigingen.
Ik heb zelfs de gelegenheid gehad om voor n bepaald bedrag moeder iets te laten gebeuren. Ik heb het overwogen maar ook de afweging vader in de bak en moeder…..
gaf de doorslag om het niet te doen.
Het aanpassen aan de ex en ook met de gedachte dat ze dan wel soepeler zou worden en geleidelijk aan tot de ontdekking komen dat hoe meer je meeging hoe gekker moeder deed en hoe meer je een marionet werd van moeder. Zij trok aan het touwtje en ik bewoog.
Maar ook het besef dat alles, ook in dit een eigen keuze was. Ook het bewegen op moeder was mijn keuze.
Het is uiteindelijk mijn keuze geweest om passief te worden in het contact met oudste dochter omdat ze naar mijn idee hier de minste schade van opliep.
15 september 2020
Hoi Ferry,
Jouw gevoelens zijn voor mij heel herkenbaar. Talloze keren heb ik ook de aandrang gevoeld om mijn ex wat aan te doen. Ik zou het om dezelfde reden als jij ook niet doen. Het lost namelijk niets op.
Wat mij geholpen heeft is om de reden van het gedrag van mijn ex te onderzoeken. Ben er nagenoeg 100% zeker van dat zij narcistisch is.
Dit heeft mij ertoe gebracht dat ik mij anders naar haar toe kan opstellen. Stel mij neutraal op naar haar, beschouw haar fors beschadigd. Zij handelt vanuit een gestoord brein. Dat wil niet zeggen dat ze niet deels verantwoordelijk kan worden gesteld voor haar gedrag.
Ben vooral na de scheiding gestart om mijn eigen leven weer op orde brengen.
Ik zorg ervoor dat ik mijn dochter op hoogtij dagen een berichtje of cadeautje stuur. Laat dat ook via de mail weten. Krijg geen reactie, maar daar kan ik mee leven in de hoop dat zich eea in de toekomst uitbetaalt.
Veel sterkte gewenst.