Opgebrand door de werkdruk in de zorg
Hij begrijpt me niet. Snapt niet wat mij dwars zit. Hij luistert wel maar komt meteen met oplossingen. Oplossingen waar ik niks aan heb.
Ik wil graag begrip maar hij vindt dat ik er anders mee om moet gaan of knopen door moet hakken.
En dat kan ik nog niet want dan laat ik zoveel mensen in de steek, en dat snapt hij niet.
Raar is dat. Is dat mannen eigen?
Denken mannen zo anders dan, of is er wat weinig inlevingsvermogen? Of generaliseer ik te veel en heeft vooral mijn man te weinig inlevingsvermogen? Is hij vooral oplossingsgericht bezig?
Of zie ik het zelf nu niet meer zo helder en ligt het vooral aan mij?
Ik werk in de zorg en loop daar continu op mijn tenen. We zijn zoals altijd onderbemand, hebben te veel patiënten onder onze hoede en te weinig helpende handen.
De werkdruk is extreem hoog, daardoor krijgen de patiënten niet de aandacht die ze nodig hebben. Dat vreet aan mij en aan mijn collega’s. Zo hoort zorg niet te zijn.
We rennen wat af, overleggen tussendoor, helpen elkaar uit de brand maar er is geen echte tijd voor een gesprek met een patiënt. Snel, sneller snelst; zo kan ik mijn werk het beste omschrijven.
En dan die bobo’s die geen besef hebben van wat er op de werkvloer speelt maar wel allerlei belachelijke beslissingen nemen, daar word ik helemaal tureluurs van!
De laatste dagen ga ik met lood in mijn schoenen naar mijn werk. Ik zie er erg tegenop om weer als een dolle rond te moeten rennen, brandjes te blussen en de boel in het gareel te houden.
Zo kan ik niet meer verder… Ik heb allerlei klachten, slaap nog nauwelijks en voel de stress in mijn lijf. Ik voel een continue druk op mijn borst en kan nauwelijks eten binnenhouden.
Ik sta op het punt af te knappen maar wil loyaal blijven naar mijn collega’s toe. Als ik afknap kunnen zij de boel nog minder draaiende houden.
Hier probeer ik met mijn man over te praten maar zoals gezegd lukt dat niet erg. Ik heb geen behoefte aan praktische oplossingen. Ik wil een luisterend oor en begrip, compassie en een arm om me heen.
Hij ziet niet in hoe erg ik al over mijn grenzen ben gegaan. Ik heb me altijd sterker voorgedaan dan dat ik was en nu ben ik opgebrand.
Ik kon vanmorgen niet eens mijn beschuitje binnenhouden en zit alleen nog maar te huilen van vermoeidheid. En dat terwijl het mijn vrije dag is.
Morgen zal ik denk ik de knoop doorhakken. Ik moet nu echt aan mezelf gaan denken maar dat is vreselijk moeilijk omdat ik voor mijn gevoel dan mijn collega’s en patiënten in de steek laat.
Annet
Foto komt uit de collectie van Jeanet.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
5 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
27 oktober 2017
Ach lieverd…je moet aan jezelf denken. Zo kán je niet voor anderen zorgen. Eerst zelf weer tot rust komen.
En dat niets binnenhouden en huilen, heel herkenbaar bij oververmoeidheid door het werk. Vanaf de dag dat ik me ziek meldde huilde ik, dagenlang kon ik niets anders. Zo moe, zo moe, zo vol schuldgevoel dat ik niet meer werkte.
Zoek hulp lieverd, je hebt het nodig.
27 oktober 2017
Dit is een probleem wat in de zorg erg speelt. Overbelasting door te weinig personeel en daardoor ook geen aandacht genoeg voor de patiënt die je graag wil geven. Door reorganisatie in het ZH waar ik 38 jr. Werkte gebeurde dit ook. Managers die met zevenmijls laarzen er doorheen lopen en geen compassie hebben met mensen op de werkvloer. Ze zien alleen cijfers en daardoor zoveel mogelijk mensen ontslag geven. Waardoor collega’s die overblijven het werk niet meer aankunnen, dus op de toppen van de tenen lopen totdat ze in de situatie zitten waar jij nu inzit. Denk toch aan jezelf en begrip van partner is ook belangrijk. Burn out ligt op de loer en ik heb die ook zeker gehad na mijn ontslag. Als de thuissituatie ook geen steun kan geven is het zwaar voorje. Mijn hondje moeder en broer overleden in hetzelfde jaar dat ik mijn ontslag kreeg en dan is een burn out compleet. Zoek iemand die je kan helpen en gun jezelf rust omdat je dat hard nodig hebt. Ziek melden is dan de enige oplossing om jezelf te helpen. Maar ik hoop dat zorginstellingen nu eindelijk eens beter voor hun personeel gaan zorgen en dat ze niet zoveel managers erop loslaten die zonder emphatie met het personeel op de werkvloer omgaan. Genoeg personeel aannemen in plaats van massaal ontslag geven. Wens je veel sterkte en gun je de rust en de schouder die je wil steunen!
27 oktober 2017
Red eerst jezelf pas dan ben je weer in staat om anderen te helpen. Wat dat bereft ziet jouw man dat wel goed. Dat daar mee de problemen op je werk voor de toekomst niet geholpen zijn klopt. Maar dat is toekomst en toekomst bestaat niet, we hebben alleen maar het nu en het nu is er altijd. Het lijkt mij toch echt tijd NU om dat aan te pakken. Anders ga je er aan onder door. #Burnout Daar zit je dicht tegen aan zo lijkt het. We doen wat we moeten doen, zo gaat dat maar doe het ih NU, immers daar zit het “probleem”.
En uiteraard wens ik je daar veel succes mee.
Yeterday is history, tomorrow is a mistery,
Today is a gift called present.
Grts Rich
27 oktober 2017
http://earth-matters.nl/26/14243/spiritualiteit-wetenschap/joepie-ik-heb-een-burn-out
En wat een synchroniteit in dit universum. Ik plaatste mijn reaktie en zie wat er voorbij komt in mijn mail.
Als dat geen signaal weet ik het niet meer.
Wellicht heb je er iets aan. ❤
27 oktober 2017
Ik heb met je te doen, ken het helaas maar al te goed. Zelf ook moeten ervaren dat ik een burn-out kreeg. Weet je Annet, eerst goed voor jezelf leren zorgen en weer goed uitrusten is belangrijk. Maar ook iedere dag even met je man praten over hoe je dag was. mannen komen snel met de oplossing maar hebben vaak wel gelijk. De wetenschap voor jou dat als jij je ziek meldt de anderen nog harder moeten rennen maakt je kapot. Toch houden wij met zijn allen het systeem dan in stand, wij verzorgenden rennen ons de benen uit het lijf. Maar eerst moet de noodklok luiden. Ik wens jou even rust en sterkte toe. Zorg dat je weer in orde bent en neem er de tijd voor. Je verdiend dit.