Op internet stond dat ik een klootzak was
“Mensen met voorbedachte rade manipuleren in een web van verzinsels, leugens en halve waarheden om het leven uit ze te zuigen en ze verwoest achter te laten.
Dat was globaal gezegd de strekking van wat ik had gevonden op internet.
Natuurlijk, spectaculair verhaal, dus staat het bovenin bij Google als je zoekt op ‘narcisme’.
Het was echter niet het soort narcisme waar ik aan leed. Want, zo leerde ik van mijn psycholoog, narcisme is niet één vaststaand beeld. Het is een heel spectrum aan symptomen waarvan de meesten er maar enkelen hebben.
Narcisme kwam ook veel voor bij ‘hoogvliegers’ op radio en TV, zei ze. En die hele selfie-hype? Tja, ook wel een tikkeltje narcistisch. Maar allemaal niet zodanig dat ze daar voortdurend voor behandeld hoefden te worden.
Veel voorkomende trekjes als ‘overdrijven van eigen prestaties’, ‘slecht tegen kritiek kunnen’ en ‘externe bevestiging zoeken’, maakten in mijn geval nog geen volledige persoonlijkheidsstoornis. Goed dat ik die ‘waan’ even nagevraagd had, niemand wil een klootzak zijn toch?
Waar ik wel flink voor behandeld ben, is een ziekte die de geleerden wisselend schizofrenie, schizo-affectieve stoornis of psychose gevoeligheid noemen.
Dat klinkt misschien nog veel enger, maar het komt voor mij neer op het volgende: Als ik niet regelmatig leef, enigszins mijn best doe om ook gezond te eten en drinken en slapen, of als er iets heel heftigs gebeurt, dan is het mogelijk dat mijn hersenen ‘gaan spinnen’, zoals ik dat noem.
Dat kan beginnen met ideeën in mijn hoofd halen die niet werkelijk zijn (wanen). Als ik echt helemaal Lil’Kleine-style ga, dan kan ik ook gaan hallucineren. Vrijwel uitsluitend auditieve hallucinaties, en een enkele keer geur heb ik meegemaakt.
Het probleem met dit vertekend beeld van de werkelijkheid is dat ‘je er in zit’. Dus het is heel moeilijk om mezelf nog goed in te schatten. Wat tot allerlei verwarrende en of gênante situaties kan leiden. Daarom gebruik ik medicatie.
En hoewel ik het nieuwste van het nieuwste middel heb, kan ik het niemand aanraden – je krijgt ze wel als je ze echt nodig hebt. De medicatie vlakt het gevoel nog iets verder af, en ik heb het idee dat het ook mijn motivatie remt.
De geleerden zijn het daar niet over eens. De een zegt dat het door de ziekte komt, de ander dat het door de pillen komt. Ik kan echter niet stoppen met deze pillen. Dit heb ik in het verleden geprobeerd, en het heeft me behoorlijk wat tijd van mijn leven gekost om weer te herstellen.
Helaas, hoewel het waar is dat na het doormaken van psychoses sommige mensen na verloop van tijd zonder medicatie kunnen, in andere gevallen is voortzetten van de behandeling met medicatie de enige optie om nog een beetje ‘normaal’ te kunnen leven.
En ik heb er niet nog een psychose voor over om er achter te komen dat dat voor mij ook echt geldt.
Als ik 1 advies mag meegeven aan iedereen die ooit met (dwang) opnames, (dwang) medicatie of GGZ in het algemeen te maken krijgt: Wees kritisch, onderzoek alles maar pleeg niet te veel verzet: dat maakt de weg naar herstel alleen maar langer.
Het belangrijkste dat ik heb vastgesteld is dat ik sowieso geen label ben, of het nou ‘klootzak’, ‘narcist’ of ‘schizofreen’ is. Woorden schieten tekort om een mens, zijn leven en zijn ervaringen in één keer te beschrijven.”
Xagtny
Foto komt uit de collectie van Miek Koopmans.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
8 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
16 september 2016
Zó…ontzettend heftig, ook om te lezen. Maar dank je wel voor het delen van je verhaal.
Zo heftig misschien dat niemand bijna reageert.
En ik ben met je eens: wees kritisch. Dat zeg ik…als herstelcoach die ‘slachtoffers’/overlevers begeleidt van psychisch en emotioneel geweld. Maar we leren van elkaar.
De ‘andere’ kant mag zeker gehoord worden.
5 oktober 2016
Psychisch en emotioneel geweld kwam ook in mijn leven voor. Maar ik heb niet zo de behoefte om het slachtoffer uit te hangen. Wel eens geprobeerd, was een klote dag.
Het is moeilijk om wel over te brengen dat ik kwetsbaar ben, zonder meteen zielig gevonden te worden of nog erger dat mensen daar misbruik van maken dat ze dat weten. Sowieso, de labeltjes die hebben in de media alleen de meest extreme vormen. Dan gooien ze gretig met zo’n labeltje als er weer eens zo’n totaal gestoorde mafkees slachtoffers maakt, maar de andere kant van het verhaal dat 99% van de mensen met dat zelfde label vrij onschuldig, kwetsbaar en bang zijn lees/zie je niet bij de NOS.
16 september 2016
Knap geschreven overigens…poeh…
16 oktober 2016
Helemaal met Elles eens: knap geschreven!
En ook knap BEschreven hoe het in jouw hoofd gaat en welke gevolgen dat voor je heeft.
Je reactie van 5 oktober en de laatste alinea van je verhaal vind ik sterk!
Dat labelen is zó makkelijk en het lost NIETS op.
Heel veel succes en sterkte!
17 oktober 2016
Ik vind je erg dapper, om ook je verhaal hier te durven vertellen.
En ja, velen met zo’n label zijn niet alleen dader, maar ook slachtoffer (geweest). Ook geven mensen vaak een label aan iemand waar ze alleen sommige uitingen van kennen, maar wat er in die persoon zijn hoofd om gaat, weten ze dan niet. Een label heb je zo, maar hoe kom je er in dat geval weer vanaf?
Hier in ieder geval begrip voor jou!!!!
10 december 2016
Het zit in je .
Dat vind ik zo treffend en dan kan ik ook begrijpen wat er gebeurt.
Ik wens je een waardevol leven. Dat kan, ook als het moeilijk is.
10 december 2016
Een label is toch ook wel prettig soms! Het maakt het duidelijker, al zullen er altijd mensen zijn die daar misbruik van maken! Weten voor die ander is het niet steeds weer te moeten uitleggen verantwoorden.
Helaas zijn er ook mensen die er niets van willen weten en de deur naar meer openheid voor je neus dichtgooien.
Spreek uit eigen ervaring. Voor mij maakt het dat lastig overeibd te blijven in de * gewone maatschappij*! Wordt nogal eens besmiukt wat stiekum op gereageerd. Mij doet dat pijn! Als ik er niet bijhoor! Gebeurde me afgelopen week nog! Heb mijn tong er maar afgebeten* bij wijze van spreken*, men weet dan vaak niet beter! Blijft toch nog behoorlijk taboe, psygisch ziek zijn.
Bedankt voor jouw verhaal! Met meer kunnen we misschien meer openbreken. Liefs Wilhelmina
22 maart 2017
Als systemisch werker weet ik al heel lang dat 1 mens niet het probleem is.
Net zo min als het helen van 1 mens het probleem oplost.
We hebben allemaal een steentje bij te dragen aan een beter leven. Ook voor alle kinderen. Want dit kan het verhaal zijn van je vader, moeder, familielid, buur enz. Ik zou willen dat iedereen met zoveel zelfkennis naar zichzelf keek. En de verantwoordelijkheid wilde dragen die erbij hoorde.
Bedankt voor het delen.