Op dat moment besloot hij dat het genoeg was

Geplaatst door Mary op 14 oktober 2017 | 4 reacties

Elke dag stond hij stipt om 6 uur naast zijn bed. Een wekker had hij niet. Zijn ingebouwde klok werkte perfect.

Opstarten was een ander verhaal. De pijn in zijn lijf maakte dat alles traag ging. Voordat hij aan zijn ontbijt kon beginnen was het een uur later.

Diep in gedachten staarde hij door het grote raam naar buiten. Hij maakte zich zorgen.

Zorgen om alles, en nu ook om de rozenstruiken. De luizen hadden haar mooie struiken in hun macht en dus moest hij er wat aan doen.

Zachtjes liep hij naar buiten en begon de aangetaste struiken te inspecteren. Zonder dat hij het besefte begon hij een deuntje te fluiten. Zonder dat hij het besefte bleef hij het herhalen en herhalen.

Dat zijn gefluit net zo vals was als die stomme luizen, had hij niet in de gaten. Maar zij wel. Ze stond uit het slaapkamerraam naar hem te kijken en ze kreeg er de kriebels van. Van dat stomme valse fluiten van haar sullige man.

Vandaag irriteerde dit haar mateloos. Gisteren was er wat anders waar zij zich aan ergerde en nu dit weer. Haar tolerantievermogen werd met de dag minder. Van hem kon ze nog maar nauwelijks iets verdragen.

Ze deed het raam open en vroeg met een gemaakt opgewekte stem of hij nu ook even het gras kon maaien. Uit zijn blikken die hij haar toewierp kon ze opmaken dat het al teveel gevraagd was. Ook zag ze wat anders. Angst.

De angst in zijn ogen te zien deed haar goed. Hij moest ondertussen nu wel weten wie hier de baas was. En als dat maaien niet netjes gebeurde dan zou hij het wel merken.

Wat dacht ‘ie wel niet? Dat zij de hele dag op haar kont zat? Nou, zij was alleen maar druk. Ook voor hem, dus grasmaaien moest gewoon gedaan worden. En anders zou ze hem wel even…

Ze bleef boven rommelen en tot haar voldoening bemerkte ze dat het valse fluiten van haar man had plaatst gemaakt voor het geronk van de elektrische grasmaaier.

Tevreden kroop ze onder haar bed op zoek naar haar hartversterkertje, een klein flesje wijn, om de dag aan te kunnen. Ze nam een paar slokken en borg het weer op. Zo, nu kon ze er weer even tegen.

De dag verliep volgens vaste patronen. Na het avondeten, waarbij hij vooral zweeg en zij uitgebreid vertelde over haar plannen voor de verbouwing van hun huis, ging hij naar zijn werkkamer en zij kroop voor de televisie.

Om niets van haar favoriete tv programma’s te missen stond er een fles wijn binnen handbereik. De reclames werden gebruikt om een nieuwe fles wijn te openen. Op het moment dat hij naar beneden kwam, was het te laat.

Tv kijken kon hij wel vergeten. Hij kreeg weer de volle laag van haar. Ze schreeuwde en verweet hem van alles. Niks was goed aan hem, hij was een complete mislukking.

Toen hij voor een keer afweek van het normale zwijgend aanhoren en ongekend fel reageerde op haar verwijten, braken alle dammen. Woedend gooide ze haar wijnglas naar hem toe.

Het was haar geluksdag, hij kreeg het glas tegen zijn hoofd aan. Geschrokken keken ze elkaar aan. Met de schrik in zijn benen stond hij aangeslagen op en zocht iets in de keuken om het bloeden te stelpen.

Zij bleef hangen in haar stoel, haar blik gericht op de tv. Er kwam geen excuus, geen sorry, over haar lippen. Hij was weer lucht voor haar. Op dat moment besloot hij dat het genoeg was, meer dan genoeg.

Dit was de druppel. Hij wilde geen minuut langer meer samen zijn met haar.

Na jaren van geestelijke mishandeling, gevoed door haar drankmisbruik, ging hij nu eindelijk voor zichzelf kiezen. Hij pakte wat spullen bij elkaar en vertrok zonder ook maar iets te zeggen.

Foto komt uit de collectie van Kitty van Gemert.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email