Ook ik was verslaafd
Een flink aantal jaren geleden, ik was begin twintig, had ik slechts één goede vriend. Een vriend voor wie ik echt alles wilde doen. Hij beheerste mijn leven. Mijn dagen waren er vooral op gericht om hem tevreden te houden. In die periode woonde ik nog thuis bij mijn ouders en schoot ik bijna de bocht uit.
Ik trainde vrij fanatiek op de sportschool én thuis. Ik deed aan jazz-ballet en in dat niets verhullende pakje zag ik er niet uit. Vond ik. Ik was gewoon niet slank. Daar moest ik wat aan doen bedacht ik mij. Ik ging fanatiek aan fitness doen en ik ging ook regelmatig hardlopen. Echt elke dag was ik bezig met mijn figuur.
Ik dronk enkel water en mijn eetgewoontes paste ik aan. Ik at van alles minder. Zo min mogelijk vet, suikers vermeed ik en op elke hap kauwde ik wel dertig keer. Ik voelde me er super bij. Was zelfs trots op mezelf. Ik kon mijn eetpatroon aanpassen zonder hulp en verlegde steeds een beetje mijn grenzen. Hoe minder ik at hoe trotser ik was. Ik kon leven op steeds minder brandstof.
Dat ik met dat lijnen en fanatiek sporten doorschoot zag ik heel soms wel in maar ik durfde er niet te lang bij stil te staan. Ik deed mijn oogkleppen op. Ik was honderd procent gemotiveerd en liet mijn stemming en training afhangen van de weegschaal. Drie keer per dag stond ik in spanning op die weegschaal. Er was blijdschap als er weer wat onsjes af waren. Diepe teleurstelling als mijn gewicht onveranderd was. Ik was verslaafd aan de weegschaal. Verslaafd aan afvallen.
Als de weegschaal mij niet tevreden stelde, herpakte ik mezelf en ging ik gewoon nog een uurtje flink trainen. Daarna stond ik weer snel op de weegschaal. Dat ik wel eens misselijk was van de honger zag ik als positief. Ook de flauwtes die mij overvielen accepteerde ik als noodzakelijk.
Ik ging nog een stapje verder. Na het eten probeerde ik alles uit te kotsen. Dat lukte mij niet want dat vond ik toch wel erg smerig. En, zo dacht mijn verwrongen geest, als ik dat zou doen dan had ik anorexia. Mooi dat ik dat niet had!
De omslag kwam geleidelijk. Op een dag stond ik voor de spiegel en ik kon mijn ribben tellen. Toen ik naar mijn gezicht keek, voor het eerst eens goed keek, schrok ik ook van mijn afgetrokken gezicht. Ik vond mezelf niet mooi, nee, ik vond mezelf er opeens eng uitzien.
Heel langzaam ontwaakte ik. Sinds dat moment zag ik mezelf zoals ik echt was. Een lelijke magere jonge vrouw die verdacht veel begon te lijken op een anorexia patiënt. Stapje voor stapje ging ik weer de strijd aan met mezelf.
Ik moest mijn eetpatroon veranderen én ik moest minder trainen van mezelf. Dat vond ik behoorlijk zwaar om te doen. Ik was van slag, uit mijn doen, uit mijn ritme. Maar het allermoeilijkst was voor mij om de weegschaal te negeren, links te laten liggen en er met een grote boog omheen lopen. Ook die strijd heb ik uiteindelijk gewonnen. Sinds ik op mezelf woon heb ik geen weegschaal in huis.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
13 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
26 maart 2014
Lieve Mary, wat een heftig verhaal! Wat het gewicht/uiterlijk met (jonge) vrouwen kan doen. Denk dat dit voor velen herkenbaar is en ik vind je een toppertje dat je dit deelt. Liefs Marleen
26 maart 2014
Ik at juist meer en meer omdat ik me doodongelukkig voelde , en als ik dan teveel gegeten (gesnoept , thee met suiker en melk, van beide heel veel, en pindakaas) misselijk was, dan was het heel gemakkelijk. Vinger in de keel en hoeps. Toen ik 18 was woog ik 82kilo. Nu ik 67 ben weeg ik bijna hetzelfde. Ik ben wel al mijn hele leven bezig met op gewicht blijven. Ook ik ben afhankelijk van de weegschaal. Die vinger heb ik niet meer nodig, want me tot zover overeten doe ik niet meer
26 maart 2014
Tjonge Mary, ik ben er stil van….
Wat ontzettend dapper dat je dit opschrijft en deelt.
Of dit dwang was van jezelf of de druk/eis van je vriend dat kan ik uit je verhaal niet zo duidelijk opmaken maar wat ontzettend goed van jou dat jijzelf tot de conclusie kwam dat het zo niet langer kon.
Petje af voor dit zeer persoonlijke verhaal uit je leven!
Liefs Hiltje X
26 maart 2014
Dankje Hiltje. Nee er was geen vriend of druk van anderen. Het zat in mijn hoofd. Mijn lichaam zag er niet uit zoals ik dacht dat het zou moeten…
26 maart 2014
Met vele jonge meiden van die leeftijd loopt het slecht af, wat ben ik blij dat jouw moment kwam van: zo kan het niet langer. Het besef dat je niet goed bezig was en dat je de strijd hebt gewonnen. Je bent een sterke, dappere vrouw Mary!!
26 maart 2014
Mijn lichaam zag er niet uit zoals ik dacht dat het zou moeten… < Dat zijn nog de weinige raadsels die ik waarschijnlijk nooit zal begrijpen aan vrouwen ,misschien ook de modewereld hun schuld met die bonenstaken models … afijn als man begrijp ik het toch niet …maar oké het is nog goed afgelopen met Jou ,en daar ben ik blij om.
Liefs Tom.
27 maart 2014
Prachtig Mary, jouw verhaal toont je kracht. Je bent een vrouw met pit, doorzettingsvermogen en een flinke dosis zelfinzicht. Heel mooi dat je de negatieve inzet van je kracht hebt weten om te om te draaien in een positieve inzet. Petje af!
27 maart 2014
Petje af. Ik heb bewondering voor je eerlijke en open verhaal. Die knop omzetten is lijkt mij het moeilijkste wat er is. Je raakt ook gewend aan een bepaald ritme en dat omgooien is zwaar. Welk ritme het ook is.
Nogmaals petje af, het roont hoeveel doorzettingsvermogen je bezit.
19 juni 2016
Die heb ik toen gemist…….wat ben je een krachtige persoonlijkheid Mary. Petje af hoor en goed dat je er op tijd achter kwam..en je leeftijd ? Nog zo jong van hart….dank voor het delen ,knap van je xxx
19 januari 2017
Knap dat jij dat hebt overwonnen Mary,verstandig dat je het op tijd inzag.Heel veel verslaafde mensen zien hun eigen verslaving niet in en dat is dan het probleem.Maar jij hebt het op tijd ingezien.Hier zouden velen een voorbeeld aan moeten nemen.Zo sterk als jij bent, daar zijn wel mensen jaloers op !
20 januari 2017
Dit wist ik niet Mary…. Dan weet je inderdaad heel goed wat het is. Gelukkig ben je in eigen kracht anders gaan denken. Bij mij was het juist de bedoeling dat ik er niet uitzag. Maar ik vind het knap dat je het (ook) opgeschreven hebt; ookal is het twee jaar geleden.
20 januari 2017
Ik was begin twintig. Dus het speelde langer geleden. Ben ontzettend blij dat ik toen inzag waar ik mee bezig was en daar zelf verandering in aan kon brengen.
7 juli 2017
Sterke Mary…..ja en nog steeds.