Het onzichtbare leed van gebroken gezinnen
“Als we het hebben over hoog-conflictscheidingen dan hebben we het over een categorie scheidingen van een geheel andere dimensie.
Ik lees vaak artikelen die door mediators, advocaten en hulpverleners worden geschreven. Zij leggen graag zaken uit over hun werk en menen precies te weten waar het bij een conflictscheiding om gaat.
Toch is er een kanteling gaande waarbij er in het beroepsmatige circuit steeds vaker kennis en inzicht gevraagd wordt van een ‘hoopverlenend lotgenot’. Met andere woorden: de ervaringsdeskundigen onder ons die hun herstel hebben doorleefd. Zij die dichterbij de scheidende mens staan.
Bij hoog-conflictscheiden spelen vaak psychische problemen of persoonlijkheidsproblematieken een rol. Vaak is er een welwillende ouder en een onwelwillende ouder. Tussen deze twee ouders die niet meer kunnen communiceren zitten kinderen vol met frustratie, irritatie, verdriet, pijn, loyaliteitsconflicten, verwardheid en gevoelens van onmacht.
Kinderen zitten ertussen, zonder daar iets aan te kunnen veranderen. Zij zijn het die dit hele proces lijdzaam moeten ondergaan.
Zij worden geconfronteerd met een scheiding en daaruit voortkomend onoplosbare ruzies, manipulaties, armoede, werkloosheid, gezondheidsproblemen, concentratieproblemen op school/werk, loyaliteitsproblemen, broers of zussen die uit het zicht raken en andere problemen. Het gaat over een situatie welke jarenlang voortsleept.
Zij mogen in een briefje, of in een kort ‘persoonlijk’ gesprek met een vreemde meneer of mevrouw, op een vreemde locatie, vertellen wat zij vinden. En wat verwacht de rechter daar van? Openheid? Kinderen spreken alleen in vertrouwen, en bij voldoende aandacht en tijd.
Persoonlijk denk ik dat jonge kinderen er baat bij zouden hebben om op de eigen school spelenderwijs samen met een kindbehartiger een vertrouwensband op te bouwen. Ik denk dat dit een meer geschikte plek is om te praten met kinderen. Met op de achtergrond de steun van hun eigen juf of meester.
De welwillende ouder wordt vaak in een bepaalde positie gedrukt. Een plek van waaruit hij of zij alles ziet gebeuren, met man en macht allerlei alarmbellen indrukt en dan blijft het stil. De welwillende ouder vraagt hulp en vaak blijft het ook dan angstvallig stil.
Weten mensen hoe het is om onzichtbaar gemanipuleerd te worden en terecht te komen in langslepende, steeds maar weer opnieuw aangespannen rechtszaken over alimentatie en gezag? Weten mensen hoe de weg ernaar toe is, de terugkerende gang naar de rechtbank en de slepende weg naar huis en het dagelijks leven?
Want, een besluit door de rechtbank genomen, is totaal de oplossing nog niet.
De deskundigen die beroepsmatig, maar zonder de praktijkervaring, blijven vertellen hoe het moet terwijl jij als ‘overlevende van…’ probeert te blijven overleven. De armoede en financiële rampen die zich binnen het gezin voltrekken, mede door de kostbare rechtszaken. Thuis, daar voltrekt zich pas echt de onzichtbare ellende na de zoveelste juridische gang. Jaar na jaar proberen de boel overeind te houden.
Hebben we nog genoeg eten, kleding en andere basisbenodigdheden? Kan de school van mijn kinderen nog wel betaald worden? Geld voor sporten of iets noodzakelijk als de tandarts is er niet. Een kapotte laptop kan niet gerepareerd worden want daar is geen geld voor. Ook voor schoolreisjes is er geen geld.
Bedenk ook dat het gezin vaak financieel afhankelijk is van één ouder omdat de ander zijn/haar alimentatieverplichting niet nakomt! Tot kinderen tot de conclusie komen dat ze voor hun eigen school, kleding en andere zaken werken moeten.
En nee, dat ziet de rechter allemaal niet bij zijn of haar besluit. Dat kinderen werken moeten voor hun basisbenodigdheden, omdat er een alimentatieverplichting niet wordt nagekomen. Hij of zij ziet ook niet dat een goedbedoelende ouder vaak alleen loopt te tobben, teveel moet dragen en daardoor met gezondheidsproblemen kampt.
Ook wordt het stille verdriet van de welwillende ouder niet gezien, die ouder die tobt, die ouder die ongewild de kinderen tekort moet doen.
Mijn gedachten gaan uit naar de welwillende ouders die te maken hebben met ouderverstoting of persoonlijkheidsproblematiek van de onwelwillende ouder. Plannetjes die gesmeed worden waar jij als goedbedoelende ouder, na jaren ervaring, op bent voorbereid.
Kinderen die niet meer weten of hun welwillende ouder wel een welwillende ouder is. Er gaan verhalen rond. Er wordt verwarring gezaaid. Kinderen gaan twijfelen, worden onzeker, merken dat er iets is met de onwelwillende ouder. Beseffen ook dat van die ouder geen verantwoordelijkheid komt. Een kind moet dit zelf dragen.
Een scheiding is complex. Voor kinderen, omdat zij soms niet meer weten wie of wat ze moeten geloven. Welk verhaal is waar? Ze houden van beide ouders, willen loyaal aan hen allebei blijven. Hoe het werkelijk zit, is voor hen niet zichtbaar.
Welwillende ouders hebben dus altijd zorgen om hun kinderen en vergeten de verantwoordelijkheid voor hen nooit of te nimmer. Dat is een mythe die ik weg wil nemen. Op mijn pad kom ik vele bezorgde ouders tegen die voortdurend wegen naar hulp zoeken.
Zij hebben in dit systeem echter geen mogelijkheid om de juiste hulp te krijgen. Zij zoeken en vinden niet. Dat maakt dat deze ouders zich alleen voelen staan. Dat maakt dat zij degenen zijn die zich het lot van hun kinderen aantrekken, maar geen manier kunnen vinden waarop zij met steun van de overheid hun kinderen een veilige opvoeding kunnen bieden.
Zij zien dat in het geval van een persoonlijkheidsproblematiek van een onwelwillende ex-partner er ook voor de welwillende ouder passende hulp dient te komen. Meestal is er juist één ouder die zich over alle gezinsleden zorgen maakt. Het is schrijnend om een gezin te zien afglijden, terwijl het voorkomen kan worden.
Door waarheidsbevinding/feitenonderzoek zou in een vervroegd stadium bovenstaande ellende grotendeels voorkomen kunnen worden. Probeer niet koste wat kost alle ouders samen aan de overlegtafel te krijgen. Bij conflictscheidingen zijn dit soort overlegvormen voeding voor volgende conflicten.
Kijk of het onderwijs, de veilige plek voor kinderen, een plek kan zijn voor betere hulpverlening. Een plek waar een kindbehartiger/ bijzonder curator een goede ingang kan vinden. Want school is een vertrouwde plek.
Volgens mij zou het veel beter zijn als bij echtscheidingen andersom begonnen wordt. Besteed aandacht aan de emoties, begin met rouwverwerking en pak daarna, zodra er meer rust is, het juridische gedeelte op.
Zorg voor stabiliteit aan het begin van de scheiding. Zorg ook voor permanente deskundige hulp binnen alle gemeenten voor mensen die scheiden.
Bij een veranderende maatschappij, met relaties die korter duren of sneller beëindigd worden, zijn er ook andere maatregelen nodig. Dus veranderingen rondom hulpverlening en wetgeving met betrekking tot echtscheidingen zijn noodzakelijk.
De ideeën uit de vorige eeuw passen niet meer in deze tijd.”
Gastblog van Elles Menke, @ellesmenke.
Foto komt uit de collectie van @ton65jacobs.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
39 Reacties
Reageer
22 juni 2016
Helder stuk, Elles! Herkenbaar op vele fronten. Ik hoop dat er advocaten, mediators, rechters zijn die dit blog lezen en ter harte nemen. Anders kijken naar een echtscheiding.
22 juni 2016
Dank je wel Brigitte….eigen ervaring en ervaringen van vele vele anderen verwoord en neergeschreven.
22 juni 2016
Dit artikel is zo waar. De standaardprotocollen hanteren bij hoog conflictscheidingen werken de narcist in de hand. Als welwillende, gezonde en verantwoordelijke ouder wordt je niet gezien. Je wordt eerder als dader neergezet dan als slachtoffer. De rollen worden omgedraaid. Dit gebeurt door rechters, hulpverleners, maar zelfs ook vrienden en familie. Omdat er te weinig kennis is. Ieder gezond persoon denkt dat iedere ouder van zijn/haar kind houdt. Psychopaten kunnen ook kinderen verwekken. Maar het is niet per definitie dat ze dan ook van hun kinderen houden. Schrijnend genoeg. Bij rechters hangt nog dit scheve beeld waarop levensbepalende beslissingen worden gemaakt. Het wordt tijd voor meer aandacht voor dit onderwerp zodat men op politiek niveau bewust wordt van de schade die mensen met deze stoornissen aanrichten. Buiten dat het vreselijk is voor de kinderen en de gezonde ouders, kosten deze mensen de maatschappij ook bakken met geld.
22 juni 2016
Ervaringsdeskundigen herkennen elkaar. Zoals je hier schrijft, heb ik al vele reacties mogen ontvangen. Per mail, over social media, live….en ik begrijp nog steeds niet waarom de overheid niets, maar dan ook echt niets doet. Het is zo duidelijk. Nog steeds groeit het aantal echtscheidingen en daarmee ook het aantal hoog-conflictscheidingen.
Soms denk ik …is het dan een geldkwestie. Er worden zo vele beroepsgroepen in stand gehouden. Het is nu toch wel een keer duidelijk na vele dramatische ‘gevallen’ en zo ontzettend veel berichtgeving rondom de ernst van een hoog-conflictscheiding dat er ingegrepen moet worden.
Den Haag…beleidsmakers, kamerleden, waar zijn jullie???
Kinderrechten, doet de kamer dat wat????
22 juni 2016
Heel herkenbaar….hebt dit gelezen met tranen in mijn ogen… mijn verhaal….lijkt het wel.
26 juni 2016
Hier ook, precies hetzelfde. De onmacht, het overleven en gewoon doorgaan maakt dat je er niet bij stil kan staan…. Totdat je zo’n stuk tekst leest. Tranen vloeien!
22 juni 2016
Beste Henriëtte, ik snap als je dit hebt meegemaakt of er nog in zit dat het raakt. De pijn van velen onder ons. Het moet naar buiten. Wat ik hoop, zoals Brigitte zegt…is dat het onder ogen komt van vakdeskundigen in hulpverlening/familierecht. Liefst ook onder de ogen van beleidsmakers en politici.
Ik wens je veel sterkte bij het verwerken.
22 juni 2016
Complexe scheiding heel herkenbaar. Echter, waar een psychische probleem of persoonlijkheidsstoornis aan de grondslag ligt kan je niet zonder meer uit gaan van een heldere visie van kinderen. Of je ze vertrouwen gewonnen hebben of niet. Zij kunnen en in mijn ogen mogen niet gaan kiezen wanneer dit de onderliggende problematiek is. Zo verschuif je het probleem welke al is ontstaan bij mediators en ondertoezichtstellingen in de schoenen van een kind. Ga dus eerst zeker stellen of een psychische problematiek of persoonlijkheidsstoornis de basis is. Is dat niet het geval, dan kunnen kinderen benadert worden. Is het wel, helaas, de basis, dan moeten deskundige bepalen wat het beste is, en dat lijkt mij bij de gezonde ouder. Om een gezonde ouder te herkennen is een gedegen onafhankelijk onderzoek nodig, niet een beoordeling van de psycholoog om de hoek, of nog erger een van de vele niet BIG geregistreerde hulpverleners.
Bij dit soort complexe scheidingen waarbij geen enkele communicatie mogelijk is, moet je juist alles aan doen om kinderen te beschermen en geen keuze te laten maken. Er zijn teveel voorbeelden dat dit gruwelijk uit de hand is gelopen. Dat een kindbehartiger goed werk kan verichten bij minder complexe scheidingen, denk ik dat ze te weinig deskundigheid hebben om, ten eerste een complexe scheiding met onderliggende problematiek kunnen en mogen ze niet vaststellen, en als dat het geval is, dienen de kinderen op hoger niveau ondersteund te worden, maar niet verhoord dan wel keuzes laten maken.
22 juni 2016
Mijn gedachten, lieve ouder is dat er meer aandacht aan de voorkant komt. Daar kan een kindbehartiger heel goed werk verrichten. Het gaat erom dat de overheid de noodzaak inziet om te investeren aan het begin van het traject echtscheiden. Er dient een omslag van denken te komen over scheiden van A tot Z. Ik hoop dat er meer aandacht komt voor rouwverwerking, het lijkt in ons land niet zo venzelfsprekend te zijn. Daarnaast dient er meer aandacht te komen voor waarheidsbevinding en feitenonderzoek. Een pakket aan intensieve begeleiding aan het begin. Niet pas ingrijpen wanneer het helemaal uit de hand is gelopen. Dat gebeurt op dit moment. Symptoombestrijding. Niet iets om trots op te zijn, lees het nieuws. Scheiden is ook iets wat dagelijks gebeurt, dus ik snap niet dat er zo weinig aandacht voor is. Ik heb al vaak gewaarschuwd, ook naar politici toe. Alleen…men luistert even, een momentje van aandacht. En dan vloeit de aandacht weg. Nu nog wat stabiele beleidsmakers en politici die echt vanuit hun hart drastische maatregelen durven treffen..
24 juni 2016
Beste Elles, rouwverwerking en hulp daarbij in een gestrand huwelijk is een geweldig goed initiatief. Er zijn al goed lopende initiatieven die dit doen, je kan je inderdaad afvragen of dat tijdig wordt ingezet om veel leed te voorkomen. Denk ook dat de directe omgrving,meerwerk, een grote rol kan betekenen.
Echtere het valt mij op dat je nu ineens over rouwverwerking praat, want dit is maar een fractie van een probleem wanneer een psychisch problematiek bij een ouder aan de grondslag ligt. Dit zou direct onderzocht moeten worden als instanties in beeld komen om helder te krijgen of het gaat om onverwerkte huwelijks problemen of stoornis. Dat vraag namelijk twee totaal verschillende aanpakken, waarvan voor het tweede probleem nog geen protocol van is. Bij eerste kan zeker een kind een stem hebben, bij tweede moet je dit absoluut voorkomen om het kind te beschermen.
Stop met hokjes denken.
24 juni 2016
Ik ben het volledig eens met je beide reacties, ouder!
Ik denk dat je zelf ervaringsdeskundige bent. Uit je uitgebreide reacties klinkt voor mij door dat de aangedragen oplossingen hier, zeker niet altijd passend zijn.
En zo denk ik er ook over. Er wordt mij te snel etiketten geplakt.
Niet elke onwillige ouder heeft een psychische stoornis (al kunnen de gedragingen nòg zo gestoord zijn).
Sorry, ervaringsdeskundigen, ieder is slechts deskundig in de eigen ervaring…
Dat jullie vanuit eigen ervaring anderen willen helpen, heb ik bewondering voor. Laat dat aub duidelijk zijn.
12 september 2016
Beste ouder, ik ga uit van begeleiding van ALLE scheidingen in het begin. Beginnen met rouwverwerking ja. Voor de juridische procedure. Tevens met feitenonderzoek en waarheidsbevinding. Meteen er bovenop in het begin, zodat je als er maar iets van psychische problemen of een persoonlijkheidsproblematieken op het spoor komt, dit er meteen kan uit filteren. Dus daarom juist geen uitzonderingen, maar aanpak van dag 1 van de scheiding.
26 juni 2016
Dit is zo met waarheid gevuld.
Dit zou verplicht leesvoer moeren zijn bij advocaten hulpverlening. Rechters.veiligthuis. enz
26 juni 2016
Dank je wel Marion,
Ik hoop met mijn blogs precies deze doelgroepen te bereiken.
Herkenning en erkenning voor ‘survivors’/lotgenoten. Maar ook voorlichting naar vakdeskundigen. Hopelijk kunnen mensen dit gebruiken, wanneer er een zaak loopt of men iets duidelijk wil maken in hulpverlening/familierecht.
23 juni 2016
Zelf ben ik al 25 jaar advocaat familierecht, en ook ik merk (helaas) dat de term ‘vechtscheiding’ als een soort allesomvattend etiket wordt geplakt op alles wat maar neigt naar onenigheid. Je kunt op je kop gaan staan, maar zodra iets neigt naar conflicten plakt de rechter (of de Raad voor de Kinderbescherming) meteen dit etiket op. Daarna treedt het hele protocol in werking, en worden er (veelal niet-werkende) trajecten ingezet als ‘Kinderen uit de Knel’, ‘Ouderschap blijft’, etc, waardoor alles nog langer duurt, verder escaleert en de maatschappij nog meer geld kost. Daar komt nog bij dat de op toevoegingsbasis procederende ex-echtelieden elkaar bijna kosteloos het leven zuur kunnen blijven maken (helaas komen kostenveroordelingen zelden voor, het zou een hoop procedures schelen!
23 juni 2016
Corinne,
Bedankt voor je reactie. Dat doet vele ‘overlevende’ goed ..te lezen dat ook mensen uit het familierecht hier zo tegenaan kijken. Wat me wel opvalt is, dat in de forensische ggz het beter wordt begrepen. Het wordt tijd voor een grote omslag in elk geval.
Wel fijn vind ik dat ik inmiddels als ervaringsagoog/hulpverlener, een podium heb en gevoelens/ervaringen kan vertalen naar vakdeskundigen. Samenwerken en bruggen bouwen.
24 juni 2016
Dit is bijzonder (fijn) om te lezen, Corinne. Ook ik herken het vanuit mijn persoonlijke omgeving en als professional, dat etiket… En vanuit de hulpverlening proberen, te blijven proberen en nóg een poging doen om ouders met elkaar te laten praten… Dat stadium zijn ouders al lang voorbij, sterker nog, zij zijn daar nooit gearriveerd.
Het wordt tijd dat iedere betrokkene bij dit soort heftige problematiek de ogen opendoet, het plaatje ‘vechtscheiding’ aan de kant gooit. En hulp gaat bieden! Dat zijn we verplicht aan in eerste plaats de kinderen die gevangen zitten.
Een omslag vanuit ook en juist vanuit de beleidsmakers en politici!
Dank je Corinne!
24 juni 2016
Brigitte, wat heb je dit mooi gezegd. Niets aan toe te voegen. Zo is het, en zo voelen velen het die in deze situatie gebracht zijn. Ja, de kinderen zitten gevangen. Zó mee eens. Kinderen in de knel, maar op een wijze waarop de hulp van ‘kinderen in de knel’nooit hulp kan bieden.
Wat nodig is: vooral een juiste weg vinden samen met kinderen/ouders die het al een poosje achter zich hebben liggen. Zij hebben zulk waardevol advies te bieden.
En in deze reactie zet ik bewust de kinderen eerst.
Ik denk dat het wel verstandig is beiden een visie te laten geven, waar het beleid op verbeterd kan worden.
24 juni 2016
Mee eens, Elles. Jij jouw kennis en ervaring, ik de mijne. En hopelijk kunnen we zo ons netwerk vergroten en verbinden met de hulpverlening. Die kloof móet kleiner worden. Kinderen eerst, dat moet meer worden dan alleen een uitspraak. Wanneer we (lees: rechters, mediators, advocaten en hulpverleners) de kinderen werkelijk willen helpen. Dan kunnen we dat! Er zal dan een beleidswijziging moeten komen. En daar stromen wij in, als ervaringsdeskundigen. Gebundeld en verbonden. Dat moet gaan lukken.
23 juni 2016
Ik heb als kind 30 jaar geleden in exact de situatie gezeten die jij hier beschrijft. Ik heb er op diverse vlakken nog last van. Toen was is een van de weinige kinderen waarvan de ouders gingen scheiden. En het begrip vechtscheiding bestond nog niet. Mijn ouders hebben die uitgevonden. Krankzinnig dat dit in 2016 nog steeds niet veel beter verloopt voor kinderen.
26 juni 2016
Helaas is er niet veel veranderd Iml, ik denk zelfs dat het nog vele malen erger is geworden. Dat signalen van mensen worden genegeerd. Ondanks dat er wel een kanteling gaande is, het gaat echt in mm-stapjes.
Blijven voorlichten blijft belangrijk!
26 juni 2016
Een heel herkenbaar verhaal!, ook al ben ik inmiddels ruim 30 jaar geleden gescheiden!, zoals het hierboven is beschreven doet mijn ‘scheidingsverhaal”helemaal weer herleven.
Ik ben emotioneel zo ontzettend beschadigd geraakt door het hele gebeuren, dat ik er nu nog last van heb!
Mijn ex-man is een narcist/autist/alcoholist en daar viel niet tegen te vechten.
Toch heb ik dat toen wel gedaan, en dat is mijn grootste valkuil geweest omdat hij mij emotioneel kapot heeft gemaakt en ik wel de verantwoordelijkheid droeg voor een gezin van 4 kinderen!
Ik ben mijzelf helemaal verloren en kwijtgeraakt in de ‘strijd”met een gestoorde……….
Nu terugkijkend op toen is dit mijn grootste fout geweest maar de tijden waren toen anders en ik liet mij steeds weer meeslepen in de strijd omdat het allemaal zo ontzettend onrechtvaardig was!
26 juni 2016
Beste Wimke,
Herkenbaarheid is mooi…maar draagt ook een hoop pijn uit het verleden mee. Hopelijk is het verleden draagbaar geworden. Onrechtvaardigheid…ja….Daarom zullen mensen die het beleeft hebben ..het durven…uitdragen is de weg naar verandering. Daarom draag ik het uit. Niet alleen persoonlijk, het heeft plek. Maar als ervaringsagoog, die vele ouders en ook vakdeskundigen heeft gesproken. Het gesprek blijft toch de weg naar kanteling…
11 september 2016
Volledig waar wat er staat, het rechtssysteem zorgt voor vechtscheidingen door niet te luisteren en niet aan waarheidsvinding te doen. Ik ben weggegaan wegens psychische, fysieke mishandeling van mijn kinderen na jaren hulpverlening die niet werkte omdat vader ja zei en nee deed. Mijn 2 minderjarige kinderen zijn bij mij en willen niets meer met hun vader te maken hebben. Maar vader blijft moeilijk doen we mogen niet naar buitenland terwijl mijn zoon zijn vriend daar woont. Heb vervangende toestemming moeten vragen bij de rechter i.v.m. test. Gemeente loopt nu vast omdat vader overal bij betrokken moet worden. OTS geweest, wat alleen maar meer trauma’s heeft veroorzaakt. Heb al eens eenhoofdig gezag gevraagd maar dat vond de gezinsvoogd, die aan vaders kant stond, niet goed. Nu ga ik het weer aanvragen hoop dat ik het nu wel krijg rechters willen niet zien dat dat in het belang van de kinderen is. Vader wil niets voor zijn kinderen doen. Heeft hun spullen niet gegeven. Moet nog betalen wat hij niet wil. Vader heeft de 2 meerderjarige kinderen zoveel leugens verteld en gemanipuleerd zodat 1 zoon die 2 kinderen heeft geen contact meer heeft met ons, terwijl hij toen ik weg ging heel goed wist waarom ik weg ging en mijn gelijk gaf, de 2e zoon die bij hem woont zie je dat hij niet meer durf en heel af en toe nog komt. Vader doet naar de hulpverlening, advocaat, en rechter heel zielig maar maakt alles kapot. Zodat je als moeder schulden krijgt, ik heb in 3 jr tijd 5 verschillende adressen gehad kreeg geen woning, omdat het hele systeem in ederland niet aansluit op elkaar. Kinderen zijn de dupe van het rechtsysteem en manipulerende ouder.Als dat in het begin goed word aangepakt was het niet nodig geweest.
11 september 2016
Beste Ria, bedankt voor je openhartige reactie. Herkenbare verhalen. Onbegrijpelijke dat deze problematieken zo uit de hand zijn gelopen in Nederland. Erg genoeg dat jouw gezin dit overkomen is. En dat vele gezinnen dit meemaken. Ik wens je heel veel sterkte. Voor onze gezinnen is een traumavrije weg niet meer mogelijk, daarom mijn inzet en openheid hier over. Ieder gebroken gezin zijn eigen soort leed, maar er zitten bij iedereen naast de verschillen ook zoveel overeenkomsten.
11 september 2016
Ik heb zijdelings te maken met ouderverstoting. Mijn partner heeft zijn dochter voor het laatst gezien toen zij 3 was. Dochter is nu 8. Moeder (borderliner) doet er alles aan om geen uitvoering te geven aan de uitspraak van de rechter of jeugdzorg. Moeder voert de ene rechtzaak naar de andere,leeft van de bijstand dus kan gratis procederen. Vader is ondertussen financieel en emotioneel kapot. Moeder vertelt grove leugens (laster en smaad) in de rechtszaken. Deze hoeven niet bewezen te worden. Een jaar geleden is er een voogd aangesteld, tot dusver heeft er 1 gesprek met vader plaatsgevonden, nu alweer maanden radiostilte. Hoe kan de dochter ooit haar vader leren kennen als niemand zijn rol serieus neemt. Waarom mag je zomaar een rechterlijke uitspraak aan je laars lappen en doorgaan alsof er niets aan de hand is. Hoe kan het dat de voogd nu al een jaar lang niets doet. Ik ben boos en verdrietig….iedereen kent de psychische problematiek van moeder, ze heeft een dossier van hier naar Tokyo en toch grijpt niemand in. Ik heb bewondering voor vader. Hij houdt zich rustig en regelt nu zijn eigen verweer in de rechtszaken. Hij hoopt dat op een dag hij zijn dochter gaat ontmoeten en dat hij alsnog de kans krijgt om zijn vaderrol in te vullen. Ik denk niet dat de kinderbehartiger in dit soort situaties voet aan de grond krijgt. Het kind wordt gemanipuleerd door moeder en zij zal haar moeder niet afvallen.
11 september 2016
Alleen een kindbehartiger kan de oplossing in deze complexe problemen niet brengen. Er moet een totaalpakket aan veranderingen komen. Heel het systeem moet op de schop.Veranderingen in wet- en regelgeving, beginnen met hulpverlening direct na de scheiding. En daar kan een kindbehartiger zeker op zijn plaats zijn. Aandacht voor rouw- en verliesverwerking maar dan ivm beeindiging van de relatie. Feitenonderzoek. Geen mediation. Verdieping op de invloed van persoonlijkheidsproblematieken in een scheidingsproces. Versterking van de stabiele welwillende ouder. En zo kan ik er nog een aantal veranderingen opnoemen.
22 september 2016
Wie bepaalt dan wie de welwillende ouder is ? Het komt ook voor dat beide ouders onwelwillend zijn , het is te eenvoudig om er altijd van uit te gaan dat 1 van de partners de welwillende en de ander de narcistische manipulerende ouder. Geloof mij maar, het komt ook vaak voor dat beide partners onwelwillend kunnen zijn bij tijd en wijle, en beiden de kinderen voor zich willen “winnen”.
22 september 2016
Helemaal gelijk JK, dat komt zeer zeker ook voor. Heel ernstig en triest want dan hebben kinderen geen stabiele ouder om op terug te vallen. Daarom altijd waarheidsvinding in het belang van de kinderen! Altijd! De blog is geschreven vanuit dit perspectief, om te laten zien dat er een hoop ouders met kinderen in een bizar bijna niet te dragen situatie worden geplaatst. Net zo goed dat een blog geschreven zou kunnen worden vanuit de situatie die jij beschrijft. Ze komen allen voor namelijk!
12 september 2016
Mooi geschreven. Ik kan me niet geheel vinden in de oplossing. Voor mij, als kind in een vechtscheiding, was school helemaal niet veilig.
Nu zie ik veel scheidingen waarbij bij de kinderen ook sprake is van een ontwikkelingsproblematiek. De communicatie tussen ouders en school is niet altijd simpel met de huidige situatie in passend onderwijs. En lang niet alke kinderen zitten samen op 1 school.
Als ouders loop je dan van hot naar her en komt de hulp vanuit een instelling die niet vertrouwd is.
Ook is elk kind uniek dus de kinderen binnen een gezin schieten in voorkeur niet altijd door naar dezelfde ouder. Het is heeeel veel complexer nog dan je nu al krachtig schrijft.
12 september 2016
Daar heb je een punt, dat kinderen niet altijd op 1 school zitten. Echter wat mij voo r ogen staat is een vertrouwde plek, waar zij de durf hebben om te spreken. Mijn jongste heeft dit gedaan bij een maatschappelijk werkster (MEE) op school. Heeft toen gewerkt met een echtscheidingsverwerkingsboek. Deze heb ik nu nog in de kast liggen. Daarin heeft hij heel veel getekend, en zich goed geuit. Dat was het enige onderweg, waar ik veel waardering voor kon opbrengen. Het gaat me nog niet zozeer op de plaats, maar wel een plek waar kinderen zich veilig kunnen en durven uiten. Zonder poespas. In een rechtbank werkt dit niet. Dat heb ik in mijn eigen situatie gezien, maar ook bij heel veel andere kinderen die hebben aangegeven geen binding te voelen met justitie. Niet op papier, en niet binnen de rechtbank. Hoe erg een vechtscheiding is qua gevoel, valt met geen pen te beschrijven
13 september 2016
Dankjewel voor je boodschap. Ooit zo meegemaakt bij mijn ouders en nu zie ik het als Kindbehartiger regelmatig terug bij mijn begeleiding van kinderen. Ik organiseer daarom ouder-kind activiteiten en info voor beiden, zodat ze met elkaar (ouder en kind) de lastige tijd beter weten dior te komen: ei kwijt, emoties en behoeften leren verwoorden en samen kijken wat ze kunnen organiseren. Want idd kan de situatie vaak niet veranderd, wel helpen hoe alles een plek te geven zodat er weer ruimte komt voor n volgende stap ergens in de toekomst. Zo belangrijk! En belangrijk om samen op te trekken hierin. Groet Kim
22 september 2016
Beste Kim, op dit moment kan de moeilijke situatie op dit moment door het systeem nog niet veranderd worden. Dan is het heel fijn voor ouder en kind als vakdeskundigen meekijken en meedenken hoe de omstandigheden die het gevolg zijn van een dergelijke moeilijke scheiding stabieler gemaakt kunnen worden. Dáár zouden vakdeskundigen en instanties een grote hulp kunnen zijn. Een verlichting van lasten die zwaar drukken op de schouders van het gebroken gezin. Vooral in het belang van de kinderen.
16 november 2016
Ik zie veel reacties van moeders. Ik ben alleen staande verzorgende vader. Moeder was het (pas na een maand) niet eens met de keuze van de kinderen. Geen alimentaties, geen toeslagen en wat gebeurd er dan, dan zie je als verzorgende vader ook nog eens ALLE “jeugdzorg” instellingen die moeder kan bedenken. Heb zelfs bij meldpunt kindermishandeling gezeten. Tijdens de ots zijn de kinderen aan een uithuisplaatsing ontsnapt. En er is niemand, maar dan ook niemand die ook maar een keer naar de kinderen heeft geluisterd.
16 november 2016
Niemand die naar je kinderen heeft geluisterd ? Hebben je kinderen wel duidelijk aangegeven hoe ze er over dachten en dat ze gehoord wilden worden ? Welke leeftijd hadden jouw kinderen tijdens de OTS en hoe ben je ontsnapt aan uithuis plaatsing ?
Ik hoor zoveel verhalen van vaders die hun kinderen kwijtraken omdat de vrouw wraakzuchtig wordt , wanneer gaat er ooit een kentering komen binnen jeugdzorg dat er niet meet automatisch vanuit gegaan wordt dat de kinderen beter af zijn bij de moeder ?
Ik zit ook middenin zo’n traject waarbij de kinderen aangeven dolgraag bij mij te zijn en zelfs meer dagen bij mij dan hun moeder willen zijn omdat zij al binnen 5 ‘maanden na de scheiding een andere vriend had gevonden die al bij haar slaapt , tot groot ongenoegen van de kinderen .
En niemand binnen de hulpverlening die de signalen van de kinderen serieus nemen , het wordt weg gewuifd met de opnerking dat een nieuwe relatie heel normaal is . Duuuh
16 november 2016
Dank je wel vaders, voor jullie reacties. We moeten beseffen dat er bij beide seksen, mannen en vrouwen slachtoffers/overlevers zijn. Ook beseffen dat mannen minder naar buiten treden met hun verhaal. Vrouwen praten nu eenmaal makkelijker over hun gevoel. Dit is geen aanname, maar een fout.
Tevens moeten we realistisch blijven: aan beide kanten is veel verdriet en pijn.
Het zit allemaal nóg complexer in elkaar dan we beseffen. Daarom praat ik het liefst niet in termen van mannen en vrouwen. Maar in termen van welwillende en onwelwillende ouders.
De grootste groep die verlies lijdt, zijn de kinderen. Ook de groep die hier nog een hele leven trauma aan overhouden.
Daarom zijn wij ouders verschuldigd aan onze kinderen dat we onze verantwoordelijkheden oppakken. Daarbij opmerkend dat alle volwassenen dit veel meer moeten laten indalen. Alle volwassenen hebben een verantwoordelijkheid ten aanzien van onze jeugdige medeburgers. Dat betekent dat GGZ/familierecht en overheid hier ook hun aandeel in moeten erkennen. Zorgen voor een veilige samenleving. Een samenleving die verandert, vraagt dat beroepsgroepen ook nieuwe kennis en inzichten tot zich nemen. Men moet bewust zijn dat we de laatste tien jaar een enorme verandering zijn door gegaan qua samenleven. Alleen groeien professionals niet mee. Veranderende samenleving betekent veranderende inzichten en wetgeving.
4 april 2017
Als kies coach neem ik de signalen zeer serieus echter als eev van de ouders op geen enkele manier hulp wil, zelfs na zorgmelding niet, is het niet mogelijk om ouder te dwingen. Machteloos voel ik me soms.
5 april 2017
Mooi artikel met een duidelijke boodschap. Fijn om te zien dat er steeds meer aandacht komt voor dit gevoelige onderwerp. De problematiek die je omschrijft is exact waarom ik ben gaan doen wat ik doe. Ik ben zowel ervaringsdeskundige als coach en ervan overtuigd dat met een andere (juridische) aanpak heel veel mogelijk is. Uiteindelijk willen we allemaal ons geluk weer vinden en hoe eerder we daaraan kunnen werken, hoe sneller de rust terugkeert en hoe meer we voor onze kinderen kunnen betekenen. En inderdaad, als je er al middenin zit is dat een stuk lastiger, maar ook dan is er heel veel mogelijk. Bovendien is een kind pas echt structureel geholpen als de ouders ook bereid zijn te leren. Daarom zou het mooi zijn om daar vanaf het moment van scheiden aandacht aan te besteden. Op een constructieve, respectvolle manier. Warme groet, Aline
8 mei 2017
Elles, dank je wel voor je mooie blog. Ik word dagelijks in mijn praktijk geconfronteerd met advocaten, familiemediators, hypotheekadviseurs, etc., die op hun manier een scheiding begeleiden en er een grote bende van maken. Ik krijg convenanten onder ogen die een advocaat klakkeloos heeft ingediend en waar een rechter blindelings een beschikking op heeft losgelaten. De cliënten zitten dan jarenlang in de ellende. Zij zijn dan ineens verantwoordelijk voor de gemaakte afspraken en eigenlijk weten ze niet eens waar ze ja of nee tegen hebben gezegd.
Er zijn hele goede begeleiders, die zelf beschikken over ervaringsdeskundigheid en er zijn mindere tot slechte begeleiders. Naar mijn mening is er niet 1 wijze waarop een scheiding tot stand kan komen. Ook de ouder heeft de plicht om een begeleider te zoeken die bij hem of haar past en kritisch te zijn over de kennis van de begeleider. Met name wanneer je specifieke hulp zoekt.
Door niet alle aspecten van de scheiding te kunnen overzien en door het ontbreken van echte kennis, ontstaat er ook vaak een echtscheiding. Een begeleider wil dit niet (h)erkennen bij zichzelf en ziet samenwerken als een zwakte of een vermindering van zijn verdienmodel. Ouders zijn hier dan de dupe van, met jarenlange strijd tot gevolg. Daar zijn de kinderen ook de dupe van.
Een gesprek met een kind doe ik altijd op een plek waar het kind zich veilig voelt. Daar is geen standaard voor. Dit kan op een voetbalveld zijn, thuis, op school of bij oma en opa.
Elke scheiding vraagt om maatwerk en aandacht voor het hele gezin. Absoluut moet er veel meer gedaan worden aan de voorkant.
Zoveel lessen te volgen op school en geen les over het inrichten van je relatie. Waar zeg je JA tegen wanneer je gaat samenwonen, trouwen of een geregistreerd partnerschap aangaat. Straks volgt automatisch huwelijkse voorwaarden wanneer je elkaar het ja-woord en vanaf datum huwelijk de Gemeenschap van Goederen. Wie gaat dit administreren en wie mag straks de puinhoop van jaren huwelijk in kaart brengen? Nog meer grond voor vechtscheidingen.
Wanneer je beter weet, kun je beter doen en er moet dan wel iemand zijn die jou de tools geeft om het beter te kunnen doen en je inzichten geeft.
Ga je scheiden en loopt de communicatie niet zoals je graag wilt en ben je bang voor ouderverstoting, slechte afspraken, geen goede informatie over het proces en geen aandacht voor jullie als gezin??? Zoek dan alsjeblieft een begeleider die bij je past!