Onze zoon zit al drie jaar ten onrechte vast

Posted By Mary on 5 mei 2017 | 7 comments

“Onze zoon zit al drie jaar ten onrechte vast in een justitiële jeugdinrichting voor een delict wat hij niet gedaan heeft. Hij is ten onrechte veroordeeld, aangezien de rechtbank al het bewijs wat hem vrij pleit rücksichtslos van tafel heeft geveegd.

Hij mag nu geen TV op zijn cel, bovendien zijn alle andere privileges die hij in een andere instelling had verdiend, hem afgenomen omdat hij niet bekent. Hij moet eerst tijdens een zogenaamde delict-analyse bekennen en dan pas mag hij een tv of andere privéleges.

Ook wil men niet met de opgelegde behandeling beginnen aangezien onze zoon, terecht, nog steeds blijft ontkennen. Onze zoon heeft zelf hierover gezegd: “Als ik het zou hebben gedaan, was ik niet eens in hoger beroep gegaan aangezien ik dan gelijk de behandeling was ingegaan en waarschijnlijk nu al weer buiten zou hebben gestaan.”

Tevens blijkt uit het dossier dat onze zoon het nooit gedaan kan hebben.

Beschreven uiterlijk, kleding, fiets, telefoon, telefoongegevens, verklaringen van het slachtoffer; niks komt overeen met onze zoon of zijn spullen. Als hij het gedaan zou hebben zouden wij als ouders ook niet in hoger beroep zijn gegaan en zouden wij zijn straf ook geaccepteerd hebben.

Dit hebben wij ook meermalen letterlijk tegen hem gezegd. “Als je het gedaan hebt, zeg het dan. Je hebt dan iets verschrikkelijks gedaan en dan zal je je straf moeten ondergaan. We blijven wel je ouders en we blijven van je houden ondanks alles.”

Zijn antwoord hierop was: “Pa, ma, ik heb dit echt niet gedaan, ik zweer het met mijn hand op mijn hart. Ik heb wel eens streken uitgehaald, stiekem gerookt enzovoort maar dit heb ik echt niet gedaan.” Ook zijn mentoren, die dagelijks met hem werken, stellen hem regelmatig de vraag: “Wat doe jij hier in godsnaam, jij hoort hier niet!”

Aan de andere kant staan de zogenaamde ‘gedragsdeskundigen’ van justitie. Wij begrijpen dat zij een vonnis hebben uit te voeren maar zij willen hoe dan ook een bekentenis hebben.

Zonder bekentenis geen behandeling, geen privéleges, ook niet de privéleges die hij al eerder, in afwachting van zijn proces, verdiend had in een andere instelling. Hoezo bekennen? Niemand gaat iets bekennen als je iets niet gedaan hebt.

Als ouders wordt je geleefd door de willekeur van justitie. Zo is er bezoek voor familie en vrienden op de donderdagmiddag van half vier tot half vijf, wanneer iedereen nog werkt of op school zit. Op de avonden mogen alleen de ouders op bezoek komen.

Onze zoon volgt nu zijn opleiding in de inrichting en is volgend jaar klaar met zijn examens. En dan? Voor een vervolgopleiding moet hij naar een school buiten de inrichting. Dit kan niet, want ze kunnen hem niet behandelen want hij bekent niet.

De instelling geeft ruiterlijk toe dat men geen behandeling heeft voor ontkennende verdachten. Zo wordt vaak zijn post beschadigd of niet afgeleverd. Andere gedetineerden hebben hier geen last van. Regels wijzigen naar de willekeur van justitie.

Ook vindt justitie dat je maar moet komen opdraven wanneer het hen uitkomt. Ik werk en kan me niet altijd vrij maken. Zo ging ook de overplaatsing naar de huidige instelling op een voor ons erg ellendige manier.

Men heeft expres gewacht tot ik voor mijn werk drie weken ver weg van huis zat. In die periode was ook de advocaat met vakantie en werden zijn mentoren een week op verlof gestuurd. Juist in die tijd heeft men onze zoon overgeplaatst, in plaats van even te wachten totdat ik en de advocaat terug waren.

Ook wordt alles wat je zegt zodanig verdraaid dat je het als een dolk weer terug in je rug gestoken krijgt. Als je het ergens niet mee eens bent, wordt dit gelijk neergezet als dat je de boel aan het saboteren bent. Naar argumenten wordt niet geluisterd, ook al kan je bewijzen dat het de waarheid is.

Onze zoon heeft een keer een klacht ingediend tegen een leidinggevende aangezien deze hem mishandeld had; hij deed namelijk ‘medische’ handelingen bij onze zoon waartoe hij niet bevoegd. De instelling heeft toen geprobeerd onze zoon om te kopen met priviléges als hij zou afzien van zijn aanklacht.

Zo vaak worden diverse toezeggingen/beloftes gedaan en niet nagekomen. Ook is het meerdere keren voorgekomen dat voor administratieve afhandelingen door de rechtbank, onze zoon daar zat terwijl normaliter niemand daarvoor naar de rechtbank hoeft te komen. En dan gaat het op deze manier:

De rechter vraagt aan hem: “Wat doe jij hier?”
Waarop onze zoon antwoordt: “Ik ben toch gelast hier aanwezig te zijn?”
De rechter vraagt aan de officier van justitie hoe dit kan en dat dit niet normaal is voor een administratieve procedure. De officier van justitie: “Oh, dan heb ik het verkeerde formuliertje ingevuld, haha…”

De laatste keer heeft de rechter gezegd: “Ik ga jou in een kindvriendelijke cel plaatsen, en je mag zo snel mogelijk terug naar de instelling want je ziet er niet goed uit.” Onze zoon was op dat moment erg ziek, hij zag letterlijk lijkbleek. Om 14.00 stond het busje klaar om hem terug te brengen maar de officier van justitie heeft pas om 18.00 uur het papier getekend dat ze hem terug mochten brengen.

Een ander voorbeeld: Toen onze zoon aangifte mocht doen van iets wat hem was overkomen, was hij om 7 uur opgehaald, zonder ontbijt, om 13 uur mocht hij aangifte doen terwijl nog steeds geen eten gehad. Pas om 15 uur was men klaar, waarop hij aan mijn echtgenote vroeg of wij ’s avonds nog langs wilden komen. Op onze toezegging heeft men het zodanig geregeld dat hij pas om 23 uur terug was, en nog steeds geen hap eten had gehad.

En zo gaat het nu al drie jaar lang… Ik heb het gevoel dat men hem, omdat hij niet wil bekennen, tracht kapot te maken en hem van zijn ouders en familie probeert te vervreemden. Wij ouders staan machteloos, en zien met lede ogen aan dat hier geen sprake is van recht en dat onze zoon kapot wordt gemaakt.”

Een zeer bezorgde en boze vader.

Foto komt uit de collectie van André Brockbernd.