Ondanks de negatieve berichten blijft het een prachtig vak

Geplaatst door Mary op 12 maart 2018 | 4 reacties

Al 18 jaar werk ik op de ambulance als verpleegkundige. Soms vraag ik me af waarom nog, want er zijn in de pers zoveel negatieve berichten over de acute hulpverlening, maar mijn vak kent ook een mooie kant.

Een werkdag van een ambulancehulpverlener is nooit te voorspellen. Je krijgt te maken met acute en geplande hulpverleningen, van eenvoudig tot complex.

In mijn werk tref ik mensen van allerlei leeftijden aan. Van jonggeborene tot aan de kwetsbare oudere en stervende medemens. Mensen uit verschillende culturen en leefomstandigheden die de allerbeste zorg nodig hebben op de meest kwetsbare momenten.

Op een werkdag kan ik het ene moment te maken krijgen met een patiënt met pijn op de borst en later met mijn schoenen in de klei staan bij een ongeval of met een pasgeboren baby in mijn armen staan.

Als verpleegkundige ben ik eindverantwoordelijke van de te geven zorg aan de patiënt. Elke patiënt is uniek, en aan mij de taak om in steeds weer nieuwe situaties tot een beslissing, behandeling en werkdiagnose te komen.

Er is geen dag en situatie gelijk, en dit is nu juist zo mooi aan mijn vak. Ik moet goed kunnen schakelen en bijsturen op situaties die zoal voorkomen. Achteraf moet ik mij goed kunnen verantwoorden zowel naar de patiënt als op papier.

Welke situatie ook voorkomt, het is soms echt hard werken en vechten tussen leven en dood. Soms moet ik de beslissing nemen om te stoppen bij een reanimatie. In de loop der jaren is in mijn beleving de zorginhoud veranderd; de ouderenzorg en de huisartsenzorg zijn toegenomen, en de grotere trauma’s zijn afgenomen.

Burgers bellen uit paniek of onwetendheid snel 112, dat moet ook kunnen. Alleen door de nieuwe werkwijze op de meldkamer rijdt de ambulance op bijna alle meldingen. Dat geeft een hogere druk op de beschikbaarheid van de ambulance, terwijl de patiënt in sommige gevallen mogelijk beter en goedkoper af is bij de huisarts.

Soms denk ik dat ik alles wel heb gezien maar dan word ik ineens toch weer verrast met een droevige, ingewikkelde of een mooie hulpverlening die mijn ervaringsboek nog niet kent. Dit maakt mijn beroep elke dag boeiend en uitdagend, en ik ben soms echt trots op al mijn inzet, kennis en kunde.

Zonder het grote multidisciplinaire netwerk binnen onze samenwerking zou ik mijn werk niet kunnen doen. Zo komt de aansturing vanuit de meldkamer, zijn er de contacten met de specialisten van het ziekenhuis, de verloskundigen, de psychiatrie maar ook met de huisartsen.

In sommige gevallen werk ik samen met de brandweer. Denk aan een waterongeval of een bevrijding uit een auto. De politie zorgt voor een stuk veiligheid rondom een hulpverlening maar assisteert ook bij een ongeval of reanimatie.

Er wordt mij wel eens gevraagd “In jouw vak moet je zeker stressbestendig zijn?” Ik wil het liever anders zeggen: Ik moet sterk in de schoenen staan en ‘mijn mannetje durven te staan’ als er meerdere hulpverleners bij betrokken zijn. Dat is nodig omdat ik op dat moment misschien wel de leiding moet nemen om alles in goede banen te leiden voor de goede zorg om en voor de patiënt.

Bij een ‘slechtnieuwsgesprek’ ben ik een soort maatschappelijk werker. Ook dat is zorg, en komt soms naast mijn acute werk te staan. Mijn werk is zeker niet altijd eenvoudig. Hoewel je leert met emoties om te gaan, word ik soms diep geraakt.

Ik laat gerust wel eens een traan. Dat mag, ik zeg altijd “Als ik niks meer voor mijn medemens voel en mij niet kan inleven in een dergelijke situatie, kan ik beter stoppen.”

Mijn naaste collega’s zijn van groot belang om een luisterend oor en steun te bieden. Die morele steun is en blijft erg belangrijk! Het is een zeer individueel en veelzijdig beroep, maar als het erop aankomt zijn je collega’s er voor je. Je bent dus nooit echt alleen.

Neem van mij aan, ook al zie ik soms veel verdriet en ellende, elke patiënt is uniek en achter elk mens schuilt een verhaal. Ik haal veel voldoening uit mijn werk en een glimlach van een patiënt betekent veel voor mij. Ondanks de negatieve berichten in de pers blijft het een prachtig vak!

Gerda Boonstra

Foto komt uit de collectie van Kitty van Gemert.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email