Nog steeds doet het pijn

Geplaatst door Mary op 11 juni 2018 | 9 reacties

Vlak voordat we gaan oversteken duikt ‘ie ineens naar de grond. Hij ligt helemaal plat en zijn staart zwiept als een gek heen en weer.

Hij ligt er klaar voor om enthousiast ergens op af te springen.
Meestal is dat een andere hond maar nu krijg ik pas in de gaten dat hij een grijze man in het vizier heeft…Een man die op mijn vader, zijn maatje, lijkt maar hem natuurlijk niet is.

De tranen springen in mijn ogen en ik roep mijn hond tot de orde. “Nee, het is Opa niet, kom we gaan verder.” Met veel moeite trek ik mijn hond de andere kant op. Hij wil niet zomaar opgeven, hij denkt echt dat het mijn vader is, en loopt half voor me en probeert mijn blik te vangen.

Hij ziet dat ik huil, dat is niet voor het eerst, en wil van mij nogmaals horen dat het écht Opa niet is die hij net dacht te zien. Dus ik zeg het nog een keer, met nog meer nadruk, en zie dat hij zich er nu bij neerlegt. Hij gaat dicht naast me lopen en ik veeg mijn tranen weg.

Even later stop ik om hem te knuffelen en dan wandelen we weer verder. Mijn hond is ineens weer volledig gefocust op de geursporen van zijn soortgenoten – het liefst inspecteert hij elk grassprietje – en mijn gedachten vliegen terug naar de afgelopen maanden.

Met een wee gevoel in mijn buik denk ik aan mijn lieve, behulpzame en bedachtzame vader. Mijn rots in de branding. Een jaar geleden overleed hij binnen acht weken nadat er onverwacht allerlei soorten agressieve kankers waren ontdekt in zijn ogenschijnlijk gezonde lijf.

Ik denk aan de dag vlak na zijn overlijden toen ik, vechtend tegen de tranen, voor het allerlaatst zijn nette overhemd stond te strijken. Datzelfde overhemd heb ik hem ook aangetrokken voordat hij in de kist werd gelegd. Nooit eerder had ik zoiets gedaan maar dit wilde ik voor mijn vader doen.

Ik denk aan de ontelbare keren dat ik de afgelopen maanden als een klein kind heb gehuild met enorme uithalen van diep, rauw, niet te stoppen verdriet. Het gemis van mijn vader deed pijn in mijn hele lijf. Het besef dat mijn vader echt niet meer even langs zou komen, dat ik hem nooit meer zou zien, nooit meer met hem kon praten, wilde nauwelijks indalen.

Ik denk aan afgelopen december. Normaal gesproken vind ik dat een geweldige maand en wil ik het huis zo vroeg mogelijk van zoveel mogelijk lichtjes en kerstpruttels voorzien, maar dit keer was het voor mij zo ongeveer de aller moeilijkste maand na papa’s overlijden.

Voor het eerst kon ik geen kerst met mijn beide ouders vieren, mijn 50ste verjaardag heb ik zo stil mogelijk aan mij voorbij laten gaan, en de Top 2000 deed te veel pijn aan mijn hart. Het leek wel alsof alle lievelingsnummers van mijn vader werden gedraaid.

Ik denk terug aan alle levendige dromen over mijn vader, aan hoe hij was als vader en wat zijn invloed was en is op mijn jongens. Ik besef wederom dat ik mij werkelijk waar geen betere vader en opa voor mijn zonen, had kunnen wensen.

Nog steeds doet het pijn dat mijn vader er niet meer is, maar nu is het gemis beter te dragen. Het verdriet is minder rauw en er komt meer plaats voor allerlei mooie herinneringen aan mijn vader. Herinneringen waarvan ik niet wist dat ik ze had.

Als we na de lange zinvolle wandeling eindelijk thuis zijn, en mijn hond vermoeid neerploft op de keukenvloer, loop ik naar de foto van mijn vader en voordat ik er erg in heb, druk ik een zachte kus op zijn gezicht.

Foto komt uit de collectie van André Brockbernd.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email