Op mijn 15e kreeg ik voor het eerst te maken met de zogenaamde hulpverlening die in Nederland aangeboden wordt. Vanaf die tijd is het een aaneenschakeling geweest van hulpverleners uit verschillende hoeken.

Er kwamen mensen van de jeugdzorg, schuldhulpverleners, maatschappelijk werkers en psychologen op mijn pad. De maatschappelijke opvang waar de Nederlandse regering zo trots op is, maar die niks bijdragen tot het te laat is.

Het begon toen ik 15 was en de situatie thuis niet meer wenselijk was. Om rust te creëren ben ik bij een familielid gaan wonen, maar doordat ik aardig met mezelf in de knoop zat, was ook dit geen oplossing.

Ten einde raad is jeugdzorg ingeschakeld. Als ik er nu op terug kijk was ik waarschijnlijk depressief, maar een officiële diagnose is hier niet voor geweest.

Eén gesprek heb ik gehad bij jeugdzorg, waarna ze concludeerde dat ze niks voor me konden betekenen. Eén gesprek waarin ik misschien 2 woorden heb gezegd, want praten was niet mijn sterkste kant. Je zou zeggen dat er dan wel een belletje gaat rinkelen bij de hulpverleners, maar nee mijn situatie was niet ernstig genoeg.

Op mijn 16e kwam ik er alleen voor te staan. Ik ging op mezelf wonen, school zat er niet meer in en ik ben hard gaan werken om mezelf in mijn levensonderhoud te kunnen voorzien. Een erg groot succes was dit niet, en ik heb er dan ook schulden aan overgehouden waarvoor ik nu in een WSNP traject zit.

Na een aantal jaren heb ik zelf hulp gezocht bij een psycholoog. Meer om de nasleep te kunnen relativeren en om mezelf beter te kunnen ontwikkelen.

De belangrijkste vragen van de psycholoog waren eigenlijk of ik psychisch onstabiel was, of ik nachtmerries had, of zelfmoordneigingen, of ik mezelf verwondde en noem het maar op. Dit was absoluut niet het geval dus na vijf gesprekken was ik niet meer interessant. Ik had geen problemen dus hij kon niets voor me doen.

Na vanaf mijn 16e gewerkt te hebben, raakte ik rond mijn 22e mijn baan kwijt. Regels voor de WW waren toen net aangepast dus ik had hier amper recht op. Toen ik bijstand moest gaan aanvragen, begon de echte ellende pas.

Het heeft bijna 8 maanden geduurd voordat ik uiteindelijk bijstand ontving. Ik was toen net gestart met een traject voor schuldhulpverlening, maar als er geen inkomsten zijn, valt er weinig door de schuldhulpverlener te doen.

Het gevolg was dat ik mijn huis uit werd gezet. Ik was zwanger van mijn tweede kind en zocht hulp bij de gemeente. Ik zocht een oplossing voor de uithuiszetting, de uitkering, opvang of wat dan ook.

Een gesprek volgde en de gemeente was zo vriendelijk een mevrouw van jeugdzorg hierbij uit te nodigen. De gemeente kon niks voor me doen, geen opvang, geen uitkering niks. Wel attendeerden ze mij erop hoe ernstig mijn situatie wel niet was.

Met ondersteuning van de mevrouw van de jeugdzorg werd mij duidelijk gemaakt dat het gezag over mijn kind ook al vóór de bevalling kon worden opgeëist door jeugdzorg.

Mocht ik dus op straat komen te staan dan zouden mijn kinderen afgepakt worden.

Een maand na mijn bevalling werd ik op straat gezet met twee kinderen. Gelukkig kon ik elders verblijven en heb ik van jeugdzorg dus geen last meer gehad. De gemeente kon me niet aan een nieuwe woning helpen en ze wisten ook niet wie me hier dan wel bij moest helpen.

Bij toeval vernam ik via via dat er dus wel degelijk een organisatie in de gemeente is die mensen die uit huis gezet waren, hielpen aan een nieuwe woning.

Een half jaar later kreeg ik alsnog de sleutels van een nieuwe huurwoning, maar niet met hulp van de gemeente. Terwijl deze wel zeker op de hoogte zijn hiervan, want de betreffende organisatie werkt nauw samen met de gemeente.

De schuldhulpverlening kon eindelijk goed gestart worden. Ik heb zelf een beschermingsbewindvoerder benaderd om me te helpen met mijn schulden. Maar de bewindvoerder die ik had maakte fout na fout, die ik vervolgens weer kon gaan herstellen.

Fouten zoals beslagleggingen op loon, op de beheerrekening bij mijn bewindvoerder, niet aanvragen van vrijstellingen, geen aangiftes doen bij de belasting, het niet doorgeven van wijzigingen voor mijn toeslagen en ga zo maar door.

Ook dit kaartte ik aan bij mijn coach van de gemeente én bij de maatschappelijk werkster die op dat moment bij mijn gezin betrokken was. Niemand kon me helpen.

De coach verwees me zelfs niet door naar de schuldhulpverlening van de gemeente. Pas toen ik zelf een aanvraag voor schuldhulpverlening bij de gemeente indiende werd ik geholpen.

Uiteindelijk duurde het nog anderhalf jaar voordat ik in de WSNP belandde. Ik heb nu nog iets minder dan twee jaar van mijn schuldtraject te gaan. Er schijnt eindelijk een licht aan het eind van mijn schulden.

Ik ben druk aan het solliciteren en hoop snel een leuke baan te vinden waarin ik door kan groeien. Nog iets minder dan twee jaar en dan kan ik gaan beginnen met het opbouwen van mijn leven en een toekomst voor mijn kinderen.

Ik zit nog steeds in de bijstand, ik heb nog wel gewerkt maar ik heb nooit een baan gevonden die boven bijstandsniveau uitkwam. Al met al zit ik nu dus 5 jaar in de bijstand, en als ik werk, heb ik aanvullende bijstand.

Van mijn werkcoach heb ik al ruim een jaar niks vernomen. En aangezien ze mij nog nooit aan een baan heeft geholpen vind ik het wel prima om het zelf te doen.

Het allerliefst zou ik een opleiding doen voor maatschappelijk werkster of in de psychiatrische verpleegkunde. Op dit moment is dat niet mogelijk, maar als ik uit de WSNP kom heb ik nog net recht op studiefinanciering.

Hier ga ik dan ook zeker gebruik van maken. Als ik een goede opleiding heb, kan ik mijn kinderen ook van een goede toekomst voorzien. De komende jaren zullen we dus nog leven van een klein inkomen, maar dat zijn we inmiddels wel gewend.

Ik moet vasthouden aan het idee dat het vanaf nu alleen nog maar beter zal gaan, en dat mensen die hard werken uiteindelijk beloond zullen worden. De harde les die ik heb geleerd is dat niemand je kan helpen, behalve jezelf.

Hoewel de Nederlandse regering zo trots is op haar vangnet voor mensen die maatschappelijke ondersteuning nodig hebben, is er naar mijn idee weinig om trots op te zijn.

Vanaf mijn 16e heb ik hiermee te maken gehad, en ik ben nergens mee geholpen. Gelukkig kan ik mezelf nu helpen en ben ik er alleen maar sterker uit gekomen.

Ondanks de falende hulpverlening gaat het beter dan ooit tevoren, ik heb leuke kinderen en een leuke partner.

We kunnen ons nu goed redden met de dingen die we hebben. Je leert de kleine dingen waarderen en meer te genieten van elkaar.

Binnenkort kunnen we echt ons leven op gaan bouwen zoals wij dat willen. Een ding wordt je er in ieder geval wel van en dat is creatief zijn, en zo leer je er desondanks toch ook een hoop goede dingen bij.

Dank @budgetmiep1. Kijk voor info en tips ook op budgetmiep.nl

Foto komt uit de collectie van Kitty van Gemert.