Veel mooier dan ik had durven dromen

Geplaatst door Mary op 19 november 2016 | 4 reacties

“Op de eerste avond van de zwangerschapsgymnastiek, waar ik als aankomende vader driftig lag mee te puffen naast mijn vrouw, begon het vaderschap langzamerhand een beetje tot mij door te dringen.

Op een zolderkamer ergens midden in een Vinex wijk, zag ik om mij heen een stuk of wat aankomende vaders op hun rug liggen, naast hun partner. De meest ervaren vaders kon je er zo uit halen. Niet alleen omdat ze naast de vrouwen lagen met de dikste buiken maar vooral vanwege het regelmatige puffen.

De dame die ons het puffen leerde, was een vrouw van rond de 55 met een dikke jampot bril. Al hoewel ze het ongetwijfeld allemaal goed bedoelde, kon ik mijn lach nauwelijks inhouden toen haar brillenglazen besloegen door het driftige gepuf op het zolder kamertje.

Aan het einde van de les, die door de zorgverzekering werd vergoed, namen we afscheid van de dame met de dikste buik die volgens de planning binnen twee dagen zou bevallen.

Een week later kregen we te horen dat ze inderdaad bevallen was van een kerngezonde zoon, en in plaats van haar was er een nieuwe cursist binnen gekomen, waardoor wij niet meer de meest onervaren waren van de pufgroep. Zo schoven we elke week een plaatsje op en groeide de buik van mijn vrouw groter en groter.

Op een soort brancard zag ik mijn vrouw liggen, haar buik werd ingesmeerd met een soort gel en de dienstdoende arts ging met een soort scanner over haar buik. Op een zwart-wit schermpje zag ik wat onduidelijke beelden voorbij flitsen.

Met een laserpen wees de arts het hoofdje aan en het ruggetje. “Willen jullie weten wat het is?’’, hoorde ik hem vragen. “Heel graag’’, antwoorden we in koor. Een lange stilte volgde, en hoewel het mij eigenlijk niets uitmaakte wat het zou worden, was ik heel erg blij toen de arts vertelde dat het een jongetje zou worden.

Samen karten, een balletje trappen, voetbal kijken, uren praten over auto’s. Nu ik wist dat we een zoon zouden krijgen begon het voorbereiden op mijn vaderschap echt vorm te krijgen.

De tas met spullen voor in het ziekenhuis stond al een week klaar, want we hadden besloten dat de bevalling maar beter in het ziekenhuis moest gebeuren. De avond voor de bevalling zijn we samen nog lekker vet wezen snacken bij de frietgoeroe in Spijkenisse.

Het was een koude februarinacht en er viel zelfs een pak sneeuw. Rond een uur of vier in de morgen begon mijn vrouw te ijsberen door de slaapkamer. Ik twijfelde geen moment en belde de verloskundige, die opnam en mij vertelde dat het allemaal wel niet zo een vaart zal lopen.

Ik moest vooral mijn vrouw goed in de gaten houden en ze beloofde dat ze er aan zou komen. Ondertussen wist mijn vrouw niet meer hoe ze moest gaan liggen en toen de deurbel ging was ik blij dat de verloskundige voor de deur stond.

Ze liep naar de slaapkamer en vertelde dat we geen tijd meer hadden om naar het ziekenhuis te gaan. Dit scenario had ik nog niet bedacht. De verloskundige bekeek mijn vrouw en vroeg mij om haar koffer uit haar auto te pakken en een paar vuilniszakken en een schaar.

Nu moet u weten dat bloed iets is waar ik niet goed tegen kan en dat ik van bevriende vaders al de nodige horrorverhalen had gehoord over bevallingen, maar bij het woord schaar dacht ik direct aan een soort van geïmproviseerde keizersnee.

Onderweg naar de auto van de verloskundige spookte er van alles door mijn hoofd. Ik veegde de sneeuw van de kofferbak van haar auto en opende hem. Met haar koffer rende ik terug naar binnen en pakte een schaar uit de la naast het bestek, ik vergat zelfs de vuilniszakken niet.

Op de slaapkamer lag mijn vrouw inmiddels al hevig te puffen en ik gaf de verloskundige haar koffer en de vuilniszakken. De schaar hield ik achter. “Knip die zakken open en leg ze onder uw vrouw”, zei de verloskundige.

Dus daar was die schaar voor, om de zakken open te knippen. Godzijdank geen keizersnee, dacht ik. De bevalling ging vrij snel en ik mocht de navelstreng doorknippen. Met tranen in onze ogen bekeken we het kleine wondertje.

Ik zal nooit vergeten dat het kleine mannetje op mijn buik lag, net een halve meter lang en krijsen als een speenvarken.

En dan ben je opeens vader, iets waar geen opleiding voor is, en elke dag dat je vader bent steeds weer wat bij leert. Vanaf het verschonen van de luiers tot de eerste keer babyzwemmen en vanaf de eerste keer naar de basisschool tot aan het halen van zijn rijbewijs.

Ondertussen ben ik nu al bijna acht jaar de trotse vader van Kanjer en kan ik mijn leven niet meer voorstellen zonder hem.

Vol trots zag ik hem al diverse keren op een podium staan, na afloop van een atletiekwedstrijd. Elke keer pinkte ik een traantje weg. “waarom huil je pappa?’’, vroeg hij toen hij voor het eerst van het podium afsprong. “Daar kom je wel achter als je zelf vader bent’’, antwoordde ik.

We delen een passie voor auto’s zoals ik die ook met mijn vader deel. Samen kijken naar nieuwe modellen of filmpjes op YouTube van driftende race auto’s. Ja, ook dat karten gaat gebeuren.

Alles wat ik van het vaderschap verwachtte is uitgekomen. Sterker nog, het is nog heel veel mooier dan ik had durven dromen.”

Gastblog van Patrick, @Vester71. Lees hier meer van Vester.

Foto komt uit de collectie van Miek Koopmans.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email