Mijn wereld was compleet ingestort
“Mijn man en ik waren enorm gelukkig. Voor hem was het zijn eerste huwelijk, ik was hiervoor al 18 jaar een alleenstaande moeder van twee kinderen.
Ik denk niet dat ik kan beschrijven hoe gelukkig wij samen waren. Werkelijk alles deden wij samen, de een leek niet zonder de ander te kunnen ademen.
Mijn man was mede-eigenaar van een bedrijf in Almere en overdag werkte hij als bouwingenieur. Bijna elk uur hadden wij wel contact met elkaar. Het lijkt misschien obsessief, maar als je allebei zó tot over je oren verliefd bent, maakt dat niet uit.
We leefden en beleefden de liefde met hartstocht, eenheid, respect, begrip voor elkaar en een blindelings vertrouwen. We genoten elk moment van ons huwelijk. Het is iets wat zo zeldzaam is; elkaar kunnen verstaan, horen en aanvoelen.
En nee, ik maak het niet mooier dan het was. We hadden bijna dezelfde interesses en dezelfde smaak wat betreft muziek. We konden spontaan in de kamer dansen of zingen terwijl we elkaar diep in de ogen keken.
Wel zaten we in een moeilijk proces, maar dat kwam door buitenaf. De familie van mijn man heeft mij nooit willen accepteren vanwege ons leeftijdsverschil én vanwege mijn huidskleur. Zij probeerden echt van alles om ons uit elkaar te drijven.
Mijn man werd bijvoorbeeld constant, ook op zijn werk, door zijn familie gebeld. Hij werd bedreigd en geïntimideerd. Zo eisten zijn ouders bijvoorbeeld hun geld terug waarmee ze hem hadden ondersteund tijdens zijn vele studies.
Alle dreigementen en intimidaties maakten dat mijn man in april 2007 niet anders kon dan breken met zijn familie.
Het was zwaar en zelfs ik heb een moment gedacht dat ik hem maar moest loslaten, maar na één gesprek met mijn man begreep ik wel dat dit geen optie was. Nadat mijn man alle contact had verbroken met zijn familie kwamen de meest gruwelijke herinneringen bij hem naar boven.
Mijn man bleek van zijn vroegste jeugd tot aan zijn volwassen leven door zijn moeder misbruikt te zijn geweest.
Mijn man had besloten om in januari van het volgende jaar, na alle drukte, hiervoor in therapie te gaan. We hadden net een huis gekocht, het bedrijf eiste zijn aandacht zo aan het eind van het jaar en daarnaast waren we druk met verbouwen in onze huurwoning.
We dachten dat in therapie gaan na deze hectische periode prioriteit verdiende.
Het was inmiddels half december 2007 toen de moeder van mijn man met een familielid onaangekondigd aan de deur stonden. Zenuwachtig belde ik mijn man op zijn werk, hij wist niet hoe snel hij naar huis moest komen. Zijn moeder, inmiddels binnengelaten, wilde nu mijn hulp om zich te verenigen met haar zoon.
Ik maakte kenbaar dat ik achter zijn beslissing stond en als hij zelf contact wilde zou ik hem daarbij steunen maar de keuze lag bij hem. Dit antwoord beviel haar niet. Je moet weten dat mijn man zijn moeder nog niet had geconfronteerd met de feiten, daar was hij nog niet aan toe.
Op het moment dat hij die bewuste dag binnenkwam, zag ik aan zijn ogen dat hij echt een hekel had aan zijn moeder, de vrouw die hem jarenlang had misbruikt. Hij had haar wel wat aan kunnen doen, ondanks zijn zachte en vriendelijke karakter.
Onze ogen hielden razendsnel hele gesprekken. Dat leidde er toe dat hij haar en het familielid uit huis zette. Hij was er kapot van. Zijn hele beeld van een liefdevol harmonieus gereformeerd gezin was verkracht. Hij wist niet meer wie hij was.
Toch pakten wij na enkele dagen van veel praten de draad van ons leven weer op en we focusten ons op de komende kerst en oudjaarsdag. Mijn twee kinderen waren stapelgek op hun stiefvader.
De kerstdagen waren de mooiste dagen. We vierden die in harmonie samen met de kinderen, aanhang en mijn moeder. Mijn man zat aan het hoofd van de tafel en in zijn gebed dankte hij voor zijn gezin en voor al het moois dat hij wederom dat jaar had mogen ontvangen.
Die 27ste december kwam hij vroeg thuis. Hij wilde praten omdat het een drukke periode was op zijn werk. Ook frustreerde het hem dat hij niet alles af had in beide huizen.
Ik zei hem dat hij dit los moest laten want niemand kan ijzer met handen breken.
Even later ging hij tanken en daarna zouden we samen boodschappen gaan doen. Ik weet nog goed het moment dat hij mij vroeg om een zoen en ik te druk was om mezelf in een panty te wurmen. Dus ik zei: ‘zo meteen als je terug bent’.
Dat moment is niet meer gekomen. Veertig minuten nadat hij was vertrokken kreeg ik een sms’je van hem. Hij liet me weten dat hij ontzettend van mij hield. Om 16.50 uur kreeg ik een misselijk onheilspellend gevoel. Later bleek dit het tijdstip van zijn overlijden te zijn.
Mijn grote liefde was er niet meer. Mijn man had zichzelf, in ons nieuwe koophuis, opgehangen aan een touw.
Een jaar lang was ik volledig de weg kwijt, ik wilde niet meer leven, viel 25 kilo af en leefde achter gesloten gordijnen. Ik was blind voor mijn omgeving, mijn wereld was compleet ingestort.
Ik had grenzeloos veel medelijden met mezelf en mijn kinderen, want het gemis was letterlijk een hel op aarde.
Hoe moest ik ooit zonder hem doorgaan met leven? Ja, ik had oeverloos veel verdriet. Ik heb gehuild, gegild om hem. Dagen, maanden lang. Ik heb God gevraagd waarom. Het leek of mijn hart eruit was gerukt en niet meer klopte.
Op de dag van de crematie was het huis bomvol met uiteraard mijn kinderen, vrienden en familie, waaronder mijn nichtje Sharon. Wij hielden elkaars handen vast en Sharon zong…
Ik weet niet hoe het gelukt is om de draad weer op te kunnen pakken, gewoon doorgaan met leven denk ik.
Wel weet ik hoe getraumatiseerd de kinderen en ik hierdoor zijn geworden. Hoeveel onzekerheid dit meebrengt en hoe je verandert als mens.
Mijn kinderen en ik hebben meer faalangst, zijn stukken gevoeliger geworden en soms zijn we wat onstabiel. We waarderen het leven nog meer en weten wat pijn is. Je groeit, leeft verder maar iets in je is dood en blijft dood.
Geluk is opeens kwetsbaar en onze intense band is alleen nog meer versterkt. Wel is er een stukje angst om elkaar te kunnen verliezen, dus ondanks dat we elkaar alle drie ‘laten leven’ en ‘loslaten om te kunnen leven’, hebben we altijd dat lijntje nodig met elkaar.”
Dank @CynthiaBATM voor het delen van dit verhaal.
Foto komt uit de collectie van Kitty van Gemert, @kitty_gemert.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
30 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
19 oktober 2015
Jezus die zag ik niet aan komen.
Ik ben sprakeloos!
19 oktober 2015
We dragen allemaal ons verleden mee. Dank voor je reactie lieverd. #WarmHart
14 november 2017
Ik volg je al heel lang op twitter, maar dit komt even binnen zeg!
Wat ben je sterk
19 oktober 2015
Lieve Cynthia.
Jouw verhaal was bij mij al bekend. Maar niet zoals het nu beschreven staat en het komt bij mij behoorlijk binnen. Wat een vreselijke tijd. Ik heb veel respect voor je dat je het durft te delen en ik wens je, samen met je kinderen alle goeds. Lfs. Hanny Jellesma
19 oktober 2015
Lief lief mens, wat knap dat je zo open durft te zijn. Respect voor jou en allen die je lief zijn. Elke keer is het schokkend om te horen of te lezen… hoe moet het dan wel niet voor jullie zijn geweest…. ondenkbaar. Dikke kus!
19 oktober 2015
Dank je!
19 oktober 2015
Lieve Cynth
Zo, die kwam even binnen!
Ik dacht eerst, dit is een verhaaltje of zo. Maar mijn oog viel op een bepaalde zin en toen wist ik waar het over ging. Jeetje, ik wist het natuurlijk maar het kwam weer als een geweerschot binnen. Ik vind je een verschrikkelijke sterke vrouw en ik hou heel veel van je, mijn vriendinnetje…..
19 oktober 2015
Lieve Li, je bent een fantastische vriendin met al je geduld voor mijn fratsen. Ik ben juist zó blij met jou!
19 oktober 2015
Wow, dit raakte me diep zeg. Wat knap dat je dit zo mooi en open durft te delen, en wat knap hoe je er boven op bent gekomen. Goed dat je het onderwerp bespreekbaar maakt. Ik heb recentelijk het boek van Zarayda van BNN gelezen over haar misbruik. Wat moet dat heftig zijn. Veel bewondering voor je in ieder geval.
19 oktober 2015
Dank je wel voor je reactie. Elke confrontatie raakt mij maar is tevens een levensles voor anderen.
19 oktober 2015
Lieve Cynthia, ik weet niet wat ik moet zeggen…..
Ik heb al vaker tegen je gezegd op Twitter dat ik zou willen dat ik zo goed uit mijn woorden kon komen zoals jij dat kan. Nu heb ik het over jouw woorden in jouw tweets;
zoals jij mensen raad geeft en mooie gedachtes deelt, steun geeft en tips. Jouw mooie veelzeggende quotes, eerlijkheid en warme woorden. Ik zie jou voorbij komen op Twitter, jouw profielfoto met die mooie, vrolijke lach die mij meteen uitnodigt om je aan te spreken en een goedemorgen te wensen. We hebben elkaar altijd wel iets te zeggen, te wensen of te delen en nu lees ik jouw verhaal… en heb ik gehuild. Ik ben zo geschrokken wat jou overkomen is…
Achter die hartverwarmende gulle lach zit heel veel leed. Vreselijk wat jij en jouw kinderen hebben meegemaakt.
Ik heb héél veel respect voor jouw openhartigheid, je hebt je heel kwetsbaar opgesteld door dit verleden te delen en daar heb ik heel veel bewondering voor! Nogmaals, respect, respect, lieve Cynthia!
Liefs Hiltje <3
20 oktober 2015
Lieve Hiltje,
Dank je voor je mooie woorden. Je raakt mij hiermee, waardoor ik op mijn beurt weer moet huilen. Als je weet wat ‘lijden’ is, wil je zo graag anderen omhoog tillen. Al kun je niets doen, je kunt er altijd ‘zijn’ voor een ander. Het maakt mij wie ik ben.
20 oktober 2015
Een tijd geleden dat ik het hele plaatje zo duidelijk heb gelezen en daarmee afspeelde in m’n gedachte. Ik zie ons zitten bij de eerste kennismaking, vanaf toen, die verbinding. Die zal altijd blijven. Keep on going girl, <3
20 oktober 2015
Lieve Sebas,
Ook ik zal de eerste kennismaking nooit vergeten. Je stapte recht in mijn hart. Ik draag je daarbinnen maar koester ook ons contact. Je bent er ‘altijd’!
In/met/door zuiverheid ben je een bijzondere man.
Liefs
21 oktober 2015
Lieve Cynthia,
Ik kende jouw verhaal, maar niet zo expliciet. Wat goed dat je hiermee de openheid zoekt, hierin sta ik naast je.
Je helpt zoveel anderen hiermee! Ik ben blij dat ik je ken, ook al is het alleen via Twitter. Je voelt heel dichtbij….
Liefs van Hanny
21 oktober 2015
Delen is helen zegt men maar in deze situatie ervaar ik dit anders. Het was een goede confrontatie mbt mijn pijn/verdriet maar ook om anderen te laten zien wat zoiets met een gezin/familie doet. Het tekent je voor altijd. Daarnaast is het misschien één vd vele gebeurtenissen in mijn leven waarmee ik kan laten zien wie ik ben.
Dank voor je lieve woorden!
24 oktober 2015
Cynthia,
Ik ken je niet, maar wat jij vertelt is zo herkenbaar voor mij.
Zie hiervoor de 2 verhalen van Mary waarin ze mijn verhaal beschreven heeft.
Ik ben wel doorgegaan, maar wat ik ben wat onverschilliger.
En ik weet: ik leef nu
24 oktober 2015
Beste Frans,
Ik ben je gaan volgen nadat ik je verhaal heb gelezen. Het leven kent soms diepe dalen maar ook prachtige pieken en juist die laatste koester ik. Alles heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben.
Dank voor je reactie!
25 oktober 2015
Even nog een aanvulling Cynthia,
Wat je schrijft, dat moment..
Op de bewiste dag in mijn geval belde ik ’s middags naar mijn ouders. Ik wilde wat weten of ik was wat kwijt, dat weet ik niet meer precies.
Maar er werd niet opgenomen. En kreeg ik een heel beangstigend onrustig gevoel.
En nog geen 2 uur later belde mijn moeder…
25 oktober 2015
Het zijn momenten die je je hele leven meeneemt dus naast jou en de anderen leden van het gezin die telefonisch geinformeerd zijn, gaan mijn gedachten als eerste uit naar degene die je vader heeft gevonden.
Sterkte!
24 december 2015
Dank je wel voor het delen van je verhaal.
Roept veel op, ik zelf was in 2001 opgenomen vanwege mijn misbruikverleden en ging revalideren thuis, bij mijn vrouw en kinderen.
Ons 25 jarig huwelijksfeest steden we uit, dat komt wel sprak ze.
december kregen we het bericht dat ze kanker had, ernstig, we begonnen aan al onze laatste dingen zoals laatste kerst etc ….
28 januari 2002 na een operatie overleed ze ik was erbij.
Al die “laatste” dingen maakten het niet makkelijker dan bij jou, maar wel anders.
Niet zo heel veel later werd ik weer opgenomen.
Mis ze nog iedere dag vooral in deze maanden.
Wens je en je gezin alle goeds.
Wens je veel sterkte
24 december 2015
Beste John,
Ik wil juist jou bedanken voor het lezen want een confrontatie zal niet makkelijk zijn. De pijn en het verlies van je ‘grote liefde’ gaat nooit meer weg. Je vindt een vorm in het leven om je leven te ‘leven’ maar altijd met een stilte in het hart. Je gevoel van strijd mbt misbruik is herkenbaar want ook ik heb dit persoonlijk ervaren. Alleen heb ik op mijn manier hierin een weg gevonden. Dank je voor je reactie en ik wens je voor het nieuwe jaar innerlijke kracht, rust en veel warmte toe.
Hartelijke groet,
Cynthia
14 januari 2016
Wat een heftig gevoelig verhaal vol liefde en moed, zo erg wat je overkomen is en weet het heeft niets met jou te maken.
Je man hield zielsveel van je, maar kon bij het weer opduiken van wat er gebeurd was met hem in zijn jeugd, niet verder met zijn leven.
Je hebt de grote liefde mogen beleven, bewaar de herinnering in je hart op een heel speciaal plekje.
Als het je teveel wordt, gaan rustig genieten van wat er op dat plekje te vinden is
Ik wens je nog veel moed toe , wens ik echt van harte , je verdient een mooi en nieuw leven !!!
5 mei 2016
Cyntia. Kippenvel bij het lezen van je verhaal.
Herkenbaar ook. 2 mensen op die manier verloren.
Ik was 10 toen mijn moeder zich het leven nam. Jaren later deed mijn stiefmoeder het ook. Bewonder je moed dat je het zo an public verteld. Liefs Wilhelmina
5 juni 2016
Lieve Cynthia,
Enorm veel respect voor het feit dat je dit hebt willen delen en wat ben jij sterk.Ik wens jou en de kinderen ontzettend veel liefde, kracht en al wat nodig is om te helen.
5 juni 2016
Ik moest huilen bij het lezen van je verhaal. Ik heb nachtmerries over het verliezen van mijn grote liefde. Dit is echt te erg. Heel veel sterkte!
11 april 2017
Ibn een woord verschrikkelijk. Hier zijn alleen maar verliezers.
17 augustus 2017
Vreselijk dit te moeten meemaken.
Ik wens je heel veel sterkte met jouw kinderen. Zij zullen dit ook nodig hebben
17 augustus 2017
Cynthia. Heb gelezen wat je hebt geschreven.
Nog eens gelezen..het is iets onmenselijk wat jou en je kinderen is overkomen.
Sterkte..moed..veel liefde.
13 november 2017
Heel veel sterkte/. Dit is iets wat je een heel leven met jee meedraagt.
Het is onbegrijpelijk hoe een moeder kan reageren en hoe een MOEDER haar kind kapot kan maken.
Op de een of andere manier zijn er ouders, moeders of vaders, die dit niet inzien en niet willen begrijpen dat ze over de rug van hun kinderen iedereen kapot maken.
De hulpverlening doet niks met narcisten, zij zijn er niet voor opg4eleid. Dat duurt nog heel lang eer dit eindelijk komt.
Sterkte. Nu moet er nog meer verwerkt worden. Het gaat maar door en er komt steeds meer bij.