Mijn moeder is een narcist
“Een paar jaar geleden kwam ik erachter dat ik een ‘dochter van’ ben.
Toen ik er voor het eerst over hoorde, kon ik het niet geloven. Ik? Een dochter van? Dat kan toch niet?
Goed, dat mijn moeder koud en kil is en dat ze 2 gezichten had – eentje voor binnenshuis en eentje voor buitenshuis – dat klopt. Maar kan zij echt een narcist zijn?
Ik wilde het niet geloven, tot ik erover ging lezen.
Boeken, tijdschriften, internet, alles las ik! En bij alles wat ik las, liepen de tranen van pijn en herkenning over mijn wangen.
Hoe er altijd een gouden kind is (mijn broertje), en een zondebok (ik). Hij kon niks fout doen, ik niks goed. Hoe ik werd gedrild in het lezen van haar onuitgesproken behoeften en hoe mijn mening, gevoelens en behoeften niet belangrijk waren.
Grenzen mocht ik niet hebben, zelfs mijn lichaam was niet van mij.
Ik kreeg altijd opmerkingen over mijn lichaam en mijn gewicht. Er werd altijd zonder overleg aan mijn lichaam gezeten en als ik protesteerde, moest ik niet zo moeilijk doen. Ik heb nu nog steeds iets met mijn gewicht, ben nog altijd bang om dik te worden.
Ik voelde me gek worden, want de buitenwereld zag niet wat er aan de hand was, en daardoor twijfelde ik enorm aan mezelf.
Vaak werd er gezegd: “Jij hebt toch zo’n leuke moeder!” Ze moesten eens weten dat dat voor de schijn was, want hoe ze binnenshuis was, dat had niemand in de gaten.
Als klein kind al wist ik dat er iets niet klopte.
Als kleuter lag ik doodsbang voor het onweer in mijn bed, maar ik durfde mijn ouders niet te roepen want dat mocht niet. Dus bleef ik maar stil liggen.
Ik probeerde al vroeg mezelf weg te cijferen, om woedeaanvallen te voorkomen. Maar die bleven komen, want hoe goed ik ook mijn best deed om de perfecte dochter te zijn, het was nooit goed genoeg.
Ik leerde dat mensen niet te vertrouwen zijn, dat complimenten niet echt zijn, en ik zag hoe mijn moeder anderen, achter hun rug, de grond in trapte. Liefde dien je te verdienen en ik verdiende het niet, wat ik ook deed.
Al tijdens mijn puberteit wilde ik niet meer leven en ik probeerde zelfmoord te plegen.
Mijn moeder kwam er achter doordat ze stiekem in mijn dagboek las. Ze sloeg me en riep: “Hoe kun je MIJ dit aan doen?” Daarna probeerde ik alleen nog precies te doen wat zij wilde. Totdat ik kon ontsnappen.
Doordat ik op school erg goed mijn best deed, kon ik gaan studeren aan de universiteit. Zo kon ik op mijn 18e ontsnappen aan het ouderlijk huis.
Maar… ik moest wel ieder weekend naar huis komen. Daar werd ik volkomen genegeerd en ik moest meedraaien in het huishouden (wassen, strijken, stofzuigen enzovoort) alsof ik er nog steeds woonde.
Mijn vriendje, die ik tijdens mijn studie leerde kennen, werd genegeerd en gekleineerd. Ondanks alles bleven we samen en kregen we later een zoon en een dochter.
Mijn kinderen werden mijn spiegels, en ik vroeg me 1001 dingen af over de relatie tussen mij en mijn ouders. Maar antwoorden kreeg ik niet. Onbewust heb ik geprobeerd mijn dochter het gevoel te geven dat zij wel welkom en gewenst is, ondanks dat ze een meisje is. Want ik voelde me altijd enorm ongewenst.
Tot een paar jaar geleden iemand tegen mij zei: “Jouw moeder is een narcist.” De puzzelstukjes vielen ineens op zijn plek. Ik las dingen die ik nooit tegen iemand had durven te zeggen.
Ondanks mijn universitaire studie dacht ik dat ik dom was en voelde ik me altijd een fraudeur, altijd bang dat ik door de mand zou vallen. Ik had geluk gehad met mijn studie – dat ik het gehaald had – maar dat kwam zeker niet omdat ik zo slim ben….zo dacht ik.
In al die jaren heb ik wel contact gehouden met mijn ouders. Het contact tussen ons is wel altijd heel slecht geweest. De gedachte alleen al aan hen, zorgde ervoor dat de stress uit mijn oren spoot.
Ik heb nooit kunnen begrijpen dat mensen graag naar hun ouders gaan. Toen ik eenmaal wist wat er écht aan de hand was, kon ik het beter plaatsen. Ik zag het narcisme in al hun doen en laten, en kon niet meer tegen het gedraai en het gemanipuleer.
Ik was altijd de zondebok geweest, het was altijd mijn schuld geweest, maar nu pikte ik het niet meer. En, nadat ik ze weer had gezien, met alle ellende die erbij hoort, heb ik besloten ze uit mijn leven te bannen. Ik wilde er niet zelf aan onderdoor gaan, dus moest ik nu voor mezelf kiezen.
Wat ik het meest wrange aan dit alles vind, is dat ik door hen levenslang gekregen heb en dat zij dat niet eens weten.
De afgelopen jaren heb ik gevochten voor mezelf en voor mijn kinderen. Ik heb geleerd dat ik er mag zijn, dat ik een warme moeder ben, en ik heb geleerd van mezelf te houden.
Soms voel ik me alsof ik van een andere planeet kom. Allerlei basis dingen moet ik opnieuw leren. Wat zijn normale reacties? Nog steeds ben ik bang dat mensen boos zullen worden als het niet goed gaat. En ik blijf het moeilijk vinden mijn eigen ruimte in te nemen en dingen voor mezelf te doen.
Er zijn gelukkig genoeg dagen dat het goed met mij gaat, maar soms komt de klap weer keihard aan.
Ik probeer me voor te houden dat wat in ruim 40 jaar kapot is gemaakt, niet in een paar maanden geheeld is. En als ik kijk waar ik nu sta, en dat vergelijk met een paar jaar geleden, dan ben ik al heel ver. Misschien ben ik er nog niet, maar ik ga er wel komen!
Ik ben misschien een dochter van, maar ik ga mijn verleden overwinnen. Want mijn aangenomen naam Nike betekent de overwinnaar.”
Lees ook van Nike: Loskomen van een narcistische ouder.
Foto komt uit de collectie van Jet Rood.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
130 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
25 maart 2016
Wow. Als je dit niet zelf hebt meegemaakt, kan je het maar moeilijk voorstellen. En wat een inpakt het op je leven geeft.
Ik wens je veel sterkte en hou van jezelf.
25 maart 2016
Dank je wel, Sophia, als ik het niet zelf had meegemaakt, zou ik het zelf ook niet geloven. Echter, ik heb het wel meegemaakt en merk aan mezelf dat ik juist moeilijk vind te geloven dat er mensen zijn die graag naar hun ouders gaan.
Ik hou gelukkig heel veel van mezelf, dat heb ik wel geleerd de afgelopen jaren.
Ik wens jou een heel fijn weekend toe en bedankt voor jouw lieve woorden
14 juli 2018
Nike,lieverd ik maak net hetzelfde mee maar met twee narcistische ouders.mijn hele familie is een narcist.ik probeerde te ontsnappen maar mijn ouders deden alles om mij bij hun te houden.ik lees je verhaal en alles wat u beschrijft komt identiek hetzelfde bij mij voor,behalve ik ben enig kind maar de rest klopt als een bus…mischien kunnen we eens praten via mail of fb? tzou geweldig zijn.
16 juli 2018
Lieve Gina,
Om eerlijk te zijn, ik ben er een beetje huiverig voor om direct contact met je te hebben. Sorry. Maar als je behoefte hebt aan contact met lotgenoten, dan kan ik je aanraden om jezelf aan te melden bij de besloten FB groep Kinderen van een narcistische moeder of vader.
Warme groet,
Nike
7 juli 2021
Jeetje wat een heftig verhaal. Ik voel zo de pijn van het schreeuwen om duidelijkheid en grenzen en het vechten tegen de manipulaties, verzinsels en het onrecht wat je wordt aangedaan. Het is een gevecht dat je nooit zult winnen. Alleen als je echt jezelf omarmt en van je zelf gaat houden kun je het bij je ouders laten.
Het moet erg moeilijk voor je zijn geweest met 2 narcistische ouders. Ik heb altijd het geluk gehad dat ik bij mijn vader terecht kon. Met hem kon ik praten en hij liet mij inzien dat het niet aan mij lag en dat ik in mezelf moest blijven geloven. Iets waar ik hem heel dankbaar voor ben. Hij zei altijd dat ik in gedachte een dikke middelvinger naar mn moeder moest opsteken. Heel moeilijk hoor als je van alles wordt beschuldigd wat je niet hebt gedaan. Maar toch lukt dat me nu aardig. Haha.
Heel veel succes met het herstellen. Je bent al heel ver als ik het zo lees.
12 januari 2020
Beste Nike,
Ik had een heel dominante moeder, en ik wist niet wie mijn vader was, heeft ze mij nooit verteld! Heb daar erg onder geleden, helaas! Met die vraag ga ik ooit sterven!
Toen ik nog jong was, eens aan mijn moeder gevraagd:’waarom leef ik eigenlijk’? waarop zij antwoordde:’om voor mij te zorgen’. Al mijn relaties zijn door haar kapot gegaan, moest enkel aan haar alle aandacht geven! Had 2 lieve honden, en als die overleden zijn mèèr tranen gelaten en verdriet dan om het overlijden van mijn
moeder!!Nu ben ik 66 jaar, alleen en eenzaam, maar heb gelukkig 2 zwerfkatjes geadopteerd, mijn snoeze-poesjes!!
Veel liefs en groetjes van Janna
23 januari 2018
May, ik lees mijn jeugd ik ik jouw verhaal lees. Ben nu 50 jaar en nog niet los van mijn narcistische moeder. Mijn narcistische vader is vorig jaar overleden. Toen kwam er veel los. Ik probeer nu van mijn moeder los te komen, maar zou niet weten hoe ik dat moet doen. Ze zijn zelf zo onbewust wat ze ons hebben aan gedaan. Ze is oud en behoeftig voor hulp. Naast narcistisch zijn ze beiden nog alcoholist ook en mijn moeder depressief. Inderdaad heb ik ook levenslang en de meeste mensen begrijpen dit helemaal niet. Kennissen en familie geloven mijn moeder die zegt dat ze zo’n pech heeft gehad met haar kinderen. Mijn zus is weggelopen en ook van mij. Ze blijkt ook narcistisch te zijn, dus daar heb ik geen steun aan.
23 januari 2018
Beste Deva,
Zorg goed voor jezelf en heel veel sterkte,
Warme groet,
Nike (de schrijfster van dit gastblog) en Mary.
24 januari 2018
Hoi Deva
Wat jammer dat jouw contact met je familie niet zo is als dat je graag zou willen. Je ziet wss dat wel bij andere gezinnen. Ik tenminste wel en dat kost tranen. Maar als je moeder nu zwakbegaafd was geweest of gehandicapt,had je dan ook het contact verbroken. Je ouders hebben een psychische stoornis. Ik zou willen zeggen bezoek ze wat minder en wat korter maar blijf er naar toe gaan. Als ze er niet meer zijn kom jij jezelf misschien tegen en nog wel veel meer in de knoop. Met de komst van internet is iedereen op de hoogte van narcisme zo lijkt het wel. Ik geloof daar niet in. We zijn allemaal narcistisch …de één een beetje meer dan de ander. Wel heel veel sterkte.
13 juni 2018
Zwakbegaafd en gehandicapt heeft totaal niks te maken met narcisme. Ik ben 56 jaar en dochter van een narcistische moeder. Narcistische moeders maken hun kinderen psychologisch kapot. Breken met een narcistische ouder is noodzakelijk om te kunnen (over)leven.
3 augustus 2018
Nou jeanet ik denk dat jij niet weet waarover je praat.als je niet erin geloofd is het jouw ding maar om het zo te benoemen is een kwalijke zaak narcisme is iets wat je moet beleven en dan pas begrijp je het! En ik geloof niet dat iedereen een beetje narcisme in zich hebben. Veel mensen houden veel van zichzelf. Gunnen zichzelf het beste en vinden zichzelf het mooiste.maar dat heet Eigenliefde en dat is geen NARCISME.Ze schaden niemand! Mensen moeten van zichzelf houden voordat zij van anderen gaan houden. En soms moet je nadenken wat je opschrijft daar kwets je mensen mee.
23 april 2018
Jeetje Deva..alsof ik mijn verhaal lees. Veel sterkte.
3 augustus 2018
Beste Amber,
Ik denk eerder dat veel mensen die denken met een narcist te maken hebben, door zelfonderzoek daarvan er zelfs zeker van te zijn, juist onnodig mensen kwetsen. Een psychiater stelt vast of er sprake is van narcisme. Dat kun je niet door zelfonderzoek doen. Ach en nee….ik weet er ook eigenlijk niets van. Ik zie alleen dat sinds een jaar of vijf er ineens wel heeeeeel veel mensen met deze overigens zware psychiatrische aandoening rondlopen. Ik kwets niemand want iedereen beleeft zijn of haar contact met ouders, familie en vrienden op een eigen manier en dat zal inderdaad soms niet meevallen. Iemand die echt met een narcist te maken heeft is niet te benijden. Maar het is een ziekte!
18 juli 2019
Het is een hele late reactie en wellicht heb ik er niks meer aan, maar ik lees de reactie van Jeannet en de haren gaan me omhoog staan. Ik vind het zo naar dat er mensen zijn die dit soort verhalen bagatelliseren. Als je met een narcist te maken hebt, geloof maar dat je zeker kan zeggen of het zo is of niet. Narcistisch misbruik/narcistische mishandeling bestaat, al weten veel mensen dat niet. En geloof maar dat je daar serieus onder te lijden hebt. De uitspraak dat alleen psychiater kan zeggen of iemand narcistisch is, is lekker gemakkelijk. De meeste narcisten maken de gang niet naar de psychiater, met hun is immers niks mis, vinden ze. De omgeving echter wordt achter de gesloten deur geterroriseerd, mishandeld (psychisch en niet zelden fysiek), gestalkt en soms ook financieel uitgekleed. Als je niet weet waar je het over hebt, is het respectloos om de ervaringen van slachtoffers van narcistisch misbruik zo te bagatelliseren. Want neem maar van mij aan, dat het slachtoffers zijn.
7 juli 2021
Hoi
Wat herken ik dit.
Heb moeilijk contact met mijn moeder vader was ook niet makkelijk constant kritiek jij dit jij dat.ben er ook achter gekomen narcistisch hulp gehad bij psycholoog dat raad ik aan.die zei dat ik dat totaal niet ben gelukkig hooggevoelig.vader overleden moeder bijna geen contact met mijn zus ook niet nooit geweest zelfde als moeder ff wat kan je soms eenzaam voelen.
7 juli 2021
Lieve Marja,
Zorg goed voor jezelf, zorg voor specialistische hulp, maar zoek ook lotgenoten contact op. Dat laatste heeft mij veel geholpen, doordat ik ten eerste leerde en las dat wat mij was overkomen, ook bij anderen was overkomen, dus dat ik niet gek was. En het is prettig om een klankbord te hebben met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Je hebt aan een half woord genoeg.
En geloof mij, je kan er redelijk van herstellen, al zal de wond nooit helemaal dicht gaan.
Warme groet,
Nike
31 maart 2018
Wat een (Verborgen) Narcist allemaal teweeg brengt is voor een normaal mens niet te bevatten. En veel dingen gebeuren zo sluipend en subtiel dat je het niet echt in de gaten hebt. Naar buiten presenteren ze zich als aardige sociale mensen, maar binnenshuis zullen ze vaak hun partner mishandelen en uitputten. Zoals het steeds wakker houden/maken en ‘per ongeluk’ pijn doen, waardoor je verkrampt probeert te slapen. Als je er als slachtoffer mee naar buiten komt willen mensen het vaak niet geloven, omdat het zo’ aardige man is, waardoor een slachtoffer vaak helemaal alleen komt te staan. Als je iemand alleen dood laat bloeden op straat ben je strafbaar, dat zou in geval van ‘in de steek laten’ van slachtoffers van Huiselijk geweld ook zo moeten zijn.Onlangs is een actie gestart “Narcisme nader bekeken voor slachtoffers”-petitie.nl. Deze kun je tekenen voor betere herkenning en erkenning van Narcisme, in de hulpverlening rechtsspraak en onderwijs.
.
11 april 2018
Ik ben bang dat narcisme zo sluipend en geniepig is, dat het heel lastig te herkennen is voor buitenstaanders. Maar meer bekendheid erover, bij mensen, zou al zoveel meer goed doen. En nee, een narcist is niet iemand die de hele dag door selfies maakt en op social media zet, het is geniepiger… sluipender en daarom ook zo lastig te duiden aan anderen.
Dank je wel voor je reactie, Ingrijpend
19 december 2018
Gek toch hoe een brein werkt. Eigenlijk wist ik als 6 jarige al dat er iets niet klopte. Maar ik kan het nu pas ten volle vatten, bijna 60. Niet simpel om bij jezelf te geraken na een heel leven de dochter van een narcist geweest te zijn. Maar het kan, jezelf bevrijden. Het gaat wel nooit helemaal weg, denk ik, en zoals kleerscheuren te verstellen zijn, zo moet je jezelf oplappen, steek voor steek. Maar gezien ik groot voorstander ben van shibori, lol. Je hebt mij veel onrecht aangedaan, moe, maar ik laat het echt niet meer toe.
8 maart 2020
Hallo allemaal, ik ben sinds 6 maanden er achter gekomen dat mijn moeder een narcist blijkt te zijn.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik nooit goed genoeg was voor mijn moeder. Erger nog ik heb die vraag ooit gesteld aan mijn mama. (Mama ga ik ooit goed genoeg zijn in uw ogen?) Ik kreeg als antwoord gewoonweg (neen) toen was ik reeds zelf mama van een prachtige zoon van 4 jaar en zelf nog maar 22 jaar. Nu ben ik 39 jaar en heb ik al die tijd een zeer moeilijke relatie gehad met mijn eigen moeder, die steeds van plots zeer goed naar een zware ruzie ging in een maand tijd. En ik bleef zo maar jaar na jaar hopen dat we een band als moeder dochter konden opbouwen! Maar steeds liep het mis en vroeg ik me af waarom ze met momenten met momenten en moeder was en de volgende keer dat ik belde zo onverdraagzaam was en binnen de 2 minuten ruzie veroorzaakte. Ik heb inmiddels een mooi leven opgebouwd en heb 3 prachtige kinderen, maar ik mag na veel onderzoek blij zijn dat ik zelf geen narcistische moeder ben geworden. Maar de schade dat je als kind van een narcistische moeder oploopt voor de rest van je leven is! En elke liefdes relatie dat je zelf hebt beïnvloed.
Veel moed aan alle lotgenoten
25 maart 2016
Het lijkt net het verhaal over mijn jeugdjaren ….Niets van wat ik hier lees is me vreemd, alleen had ik wel een heel lieve papa, MAAR die mocht zijn liefde voor zijn eigen dochter niet tonen , o wee als dat gebeurde was het huis een slagveld…Mijn broer was de lieveling van mijn moeder tot haar laatste snik heeft ze mij gekleineerd en de grond in geboord……Jaren had ik het idee dat ik het niet waard was om liefde te krijgen van haar , jaren heb ik dagelijks geweend, als vrouw van 50 nog wenen om het gebrek aan moederliefde dat kon toch niet dacht ik, tot ik tot het beseft kwam dat ik niet de schuldige was, vanaf toen had ze geen vat meer op mij. Na haar dood , beleef ik nu al de verloren jaren van liefde tussen vader en dochter en WIJ genieten !! ( Mijn broer heeft helemaal geen schuld aan haar gedrag , hij was en is een lieve broer voor mij nog steeds !!!!))
25 maart 2016
Wat ben ik blij voor je, Rolande, dat jij wel een lieve papa had. Mijn vader heeft altijd mijn moeder gesteund en ondanks dat ik als kind redelijk goed met hem kon opschieten, heb ik ook met hem dus gebroken. Omdat hij nooit voor mij opgekomen is.
Dat gevoel dat je het niet waard bent om van te houden, dat is zo niet waar. Ik probeer mijzelf dagelijks nog ervan te overtuigen dat het aan haar ligt en niet aan mij. Maar het blijft lastig.
Ik ben heel blij voor jou dat jij nu wel een goede band hebt met jouw vader en jouw broer. Blij dat het voor jou nu zo goed uitpakt. Dat vind ik heel fijn om te lezen!
10 juni 2016
Heel herkenbaar!
Ik ben op de weg om mijn eigen plek te vinden aardig op weg.
Wat dapper om erover te schrijven.
Succes met het pad dat je bewandelt.
Liefs Paula
20 november 2019
Ik ben 56 jaar en dochter van een narcistische moeder. Ik was het zwarte schaap, mijn broer de lieveling. Na jaren van veel geestelijke en lichamelijke klachten, weet ik nu dat deze klachten het gevolg zijn van mijn jeugd. Ik ben nu zover, dat ik mijn moeder kan vergeven. Daarvoor moet je eerst loskomen van je moeder. Mijn moeder is 8 jaren geleden overleden en dat voelde toch als een opluchting, waar ik me schuldig over heb gevoeld. Nu niet meer. Ik heb te lang geworsteld en heb er spijt van, dat ik geen hulp heb gezocht. Mijn advies aan iedereen, die hiermee te maken heeft gehad, zoek hulp en probeer, hoe moeilijk ook, het contact te verbreken, want een narcist veranderd niet. Zeg elke dag tegen jezelf, dat je er mag zijn met al je positieve en negatieve kanten. Probeer positief in het leven te staan en vecht voor je geluk. We zijn het waard!!!!
Liefs Monique
20 november 2019
Ik had t zelfde…dat hwb je mooi omschreven Monique..
25 maart 2016
Hoi Nike.
Erg herkenbaar!
Alleen heb ik er voor gekozen (dankzij een hele goede therapeut) om mijn moeder te gaan zien als de vrouw van mijn vader.
Niet meer, niet minder.
Door het zó te zien, kan ik nog steeds naar mijn ouders. En kan ik zelfs dingen voor haar doen.
Ze kan me niet meer raken/kwetsen.
Ik wens je alle geluk van de wereld en vind t dapper dat je je verhaal hier verteld!
In z’n algemeenheid wil ik nog dit vragen: zolang er geen diagnose is gesteld, kunnen we iemand dan zomaar narcist noemen?
Fijne paasdagen Nike, Mary en iedereen die dit leest
25 maart 2016
Hoi Maria, iedereen bewandelt een andere weg. Ik vind het knap van jou dat jij op deze manier naar jouw ouders kan kijken. Mij lukte het niet meer en ik heb er bewust voor gekozen geen contact meer met ze op te nemen.
Wat betreft de diagnose, nee, ik zeg het niet zomaar. Ik heb het ook heel erg gevonden om dit etiket op mijn moeder te plakken. Maar na een tijdje kon ik niet anders concluderen dan dat zij toch een narcist is. Of zoals ik altijd zeg, een persoon met veel narcistische trekken.
Ik wens jou ook een hele fijne paaasdagen.
25 maart 2016
Met een dubbel gevoel misschien: maar jij bent een echte Nike-powervrouw. Vast zullen er hier en daar nog twijfels binnensluipen. Twijfel niet, je hebt zoveel overwonnen…jij komt er!
Niet hetzelfde verhaal, iets anders…maar dat het een grote impact heeft op je leven, dáár is geen twijfel over mogelijk. De directe omgeving begrijpt vaak niet wat er in jouw leven gebeurt, je kunt eigenlijk alleen vertrouwen op je innerlijke kompas. Hulpverlening weet er onvoldoende van.
Maar besef: dat maakt jouw ongelooflijk sterk, dat je alleen kan en moet vertrouwen op jou.
Je hebt van kleins af aan gezorgd voor jouw eigen veiligheid.l Niemand anders.
Dus je bent gewoon een topper!
25 maart 2016
Dank je wel voor jouw mooie woorden, Elles! Ze doen mij goed.
25 maart 2016
Mijn ouders zijn beide narcisten maar weten dat niet.
Ik MOEST aan de universiteit studeren en met iemand thuis komen uit een goed gezin ( dit betekent vader met hoge positie en vrouw met goede studies. Ik moest jurist worden maar ook economie bijstuderen. De druk werd zo groot dat ik in een depressie belandde en wegens het niet kunnen beantwoorden aan de verwachtingen van mijn ouders mij schuldig voelde en maanden aan zelfmoord dacht. Uiteindelijk verhuisde ik, om verlost te worden van de controle van mijn ouders naar het buitenland waar ik een nieuw leven opbouwde. De band met hen is formeel en beleefd. Ik heb als kind geleerd mijn gevoelens niet te uiten. Bij mijn ouders gaat het altijd om presteren. Mijn schoonbroer is jurist geworden en de geslaagde schoonzoon. Ik heb altijd het gevoel gehad dat, door het stopzetten van mijn studies ik door mijn ouders verstoten werd. Zij hebben het altijd over wat anderen doen ( beroepshalve ) en stemmen hun interesse voor iemand daarop af en niet op het zijn van iemand.
25 maart 2016
Beste John, wat een heftige tijd heb je gehad. Heb je hulp gekregen om dit te verwerken? Ik zelf heb een paar jaar geleden EMDR gehad, waardoor ik gelukkig een groot deel heb kunnen verwerken.
Helaas is dat typisch narcistisch, anderen op voetstuk plaatsen en jou de grond in trappen. Ik werd als kind altijd vergeleken met anderen en alleen als mijn prestatie op mijn moeder afstraalde, hoorde ik dat ze trots op mij was. Maar nooit direct naar mij toe.
Die gevoelens… die mocht ik ook niet hebben. Ik mocht gewoon geen eigen persoon zijn. Ik herken helaas dus veel in jouw verhaal. Ik hoop echt dat jij dit alles een plek kan geven. Ik kan je aanraden om op de site van het.verdwenenzelf.nl te kijken. Daar las ik ook veel herkenbare dingen.
Ik wens je heel veel sterkte toe en geef je virtueel een dikke knuffel. Want jij bent een mooi en sterk persoon.
20 november 2018
Herkenbaar John mijn ouders zijn ook zo. Elke situatie is natuurlijk uniek maar de gemene deler is voor mij dat ook mijn ouders altijd expres lijken te beginnen over wat mijn broer zus zwager hebben gedaan, mijn moeder stuurde mij bij voorbeeld een artikel met prestige tekst uit volkskrant over mijn zwager die wetenschspoer is. Voel dan altijd steken en er bovenop gevoel alsof ik issues heb dat het mijn jaloezie is Terwijl ik weet dat het dat niet is maar het is dat gene dat meekomt met hun woorden attitude het is de energie die je voelt het is niet opbouwend. Ik heb me compleet gedistantieerd was niet de intentie heb mijn moeder uit Proberen te leggen dat ik even tijd nodig had eigen weg te gaan maar ze had dan een soort zijige toon alsof ik probleem had maar ik had geen probleen had mijn leven op orde Ben altijd een gevoelig maar vrolijk persoon geweest en besefte steeds meer dat het HUN verborgen ladingen waren en ik wilde daar geen last meer van hebben. Ben uiteindelijk helemaal gaan focussen op mijn eigen weg maar nog steeds is het of er een soort stop op mijn talenten groei en bloei zit. Alsof elastiek van manipulatie zover kan rekken. Tot dat het knapt of beter zelf doorknippen en tegen mezelf blijven zeggen ik heb niets vrrkeerds gedaan ik zie en voel het zoals het is. Ben niet boos voel geen verwijt maar voel: laat mij ajb mezelf zijn en en ik zie mezelf als veel meer dan wat zij zien. Ik had altijd een mooie hoge Zang stem maar werd genegeerd. Wat anderen deden werd benoemd als ik vertelde over iets dat ik had gezongen werd er gezwegen. Raar vind ik het waarom bjj mij die reactie en bij broers en zus zwager etc benoemenm naar mijn idee Ben ik een vrij persoon en mezelf en zij niet. Heel kort door de bocht sanengevat. Mijn Vader leeft alleen na jaren teuug scheiding omdst hij al die jaren op mannen viel. Prima alleen Los daarvan is hij dominant en viel tegen me uit : je zwijgt de familie dood en je gaat nooit naar oma enz. Was in de auto op de snelweg hij zei ook je bent 40 je moet maar eens tegen kririek kunnen. Huilend auto bij tankstation geoarkeerd wanhoop en weer me verdedigen dst ik gewoon even ruimte zocht. Als de hele familie elkaar op zoekt en ziet moet het wel aan mij liggen dat is de aanklacht op zon moment hij luistert niet echt naar mijn leven gevoel. Heb daarna contact gestopt en nog steeds af en toe zn woorden alsof ik de rest van m’n leven bestempekf voel. Iemand zei na die rot trip in de auto : je Vader reageert en projevteert zn eigen frustraties op jou af. Had nooit gedacht dat ik afstand Zou nemen van mn ouders maar ik voel me niet mezelf als ik ze in mijn leven heb voel ik me constant anders dan hoe ik mezelf zie met dromen doelen en gelukkig zijn zonder stress. Mijn Vader denkt dat ik hulp nodig heb maar er was eigenlijk niets aan de hand!!!!! Maar luchtig kan kennelijk niet. Ik Ben gecorkig als mensen indirect boodschappen communiceren kan ik niet in hun buurt zijn ik wil die steken onder water niet meerm of is dat dan naar beneden gehaald worden. Als ik het meet aan vrienden die mij blij en mezelf laten voelen is dan is het gevoel bij m’n familie toch niet normaal Narcisten Dominantie het ondermijnt je eigen identiteit je kunt niet ademen. Voor mij is het verwabt aan controle en manipulatie wat overal voor komt in alle levels maar als het je familie is en je kunt zelf niet leven maar zij leven wel op jouw aanwezigheid dan stopt het bij mij yep for sure!
25 maart 2016
Ik mis echt de link met narcisme.
25 maart 2016
Dag Mary, die is er luid en duidelijk.
8 oktober 2016
Narcisme is een LABEL uit de DSM. Dat het voetvolk zonder enige kennis of ervaring maar met internet onderzoek daar heel wat over denkt te weten is dus pure waanzin. Een psychologen opleiding krijg je niet kado.
9 oktober 2016
Narcisme is een glijdende schaal, als goed is, is iedereen (een beetje) narcistisch. Maar je hebt gezond narcisme en kwaadaardig narcisme. Gezond narcisme zorgt ervoor dat anderen niet over jou heen lopen. Kwaadaardig narcisme kenmerkt zich door totaal gebrek aan respect voor anderen. En mijn moeder zat een heel stuk in het kwaadaardig narcisme, ook al is ze geen full blown narcist.
Ik heb er lang over gedaan om haar deze label te geven en dit ook besproken met mijn psycholoog, juist omdat ik het een heel heftig label vind. Maar van alles wat ik er nu over weet, blijf ik bij mijn oordeel… al zijn er ook genoeg typisch narcistische trekken die zij niet had. Want ieder mens is uniek, in al zijn doen en laten.
24 december 2016
En daar raak je precies de kern. Narcisme is een ernstige aandoening die alleen psychiaters kunnen diagnosticeren. Op internet en Facebook gaat een gevaarlijk boek rond. Het verdwenen zelf heet dat. De schrijfster is geen psychiater of psycholoog maar schrijft uit eigen ervaring. Helaas schrijft ze op een manier dat velen er door beïnvloed worden. Dat maakt vele verhoudingen stuk. In mijn directe omgeving kan ik drie relaties aanwijzen. ..kapot gemaakt door dit soort praktijken. Niemand stopt ze…ze kunnen gewoon hun gang gaan. Een arts kun je aanklagen maar deze zgn.experts helaas niet. Wie helpt me om een vuist te maken?
25 december 2016
Een checklist is nooit weg en als je als slachtoffer lijdt, dan is het een zeer duidelijk symptoom van enig psychisch tekortschieten, daar hoef je geen psycholoog voor te zijn.
29 december 2016
Precies!
25 december 2016
Ik ben het met Niké eens, maar ik begrijp niet waarom het Verdwenen zelf als ‘gevaarlijk’ boek wordt aangemerkt. Geen uitleg, niets! Narcisme is inderdaad een glijdende schaal, ook mijn moeder heeft niet alle kenmerken, ze kon ook wel eens positief zijn, maar wat voor bedoeling zat daar achter? Vaak was het een letterlijke weergave van de woorden van een ander, vergelijkbaar met een helder moment van een demente. Wanneer begint narcisme en waar eindigt egoïsme? Het probleem is dat een narcist zich nooit naar een psychiater zal begeven; het ligt toch immers nooit aan hem? Het is niet zo dat een amateuristische ervaringsdeskundige het per definitie bij het verkeerde eind heeft. Een psychiater is een intellectueel, ervaringsdeskundigen hebben vaak gedachtegangen die afgestudeerde psychiaters door hun studie niet meer kunnen leggen.
14 juli 2018
narcisten kunnen psychologen zo manipuleren dat ze niet eens zien dat ze narcist zijn en ze zullen slachtoffer spelen en het slachtoffer als dader beschuldigen zodat de psycholoog achter de narcist staat.(eigen ervaring gehad). narcisten verborgen zijn zo slim dat ze iedereen gemakkelijk bespelen.btw psychologen zijn ook vaak narcisten
26 maart 2016
Het is niet mijn bedoeling mijn ganse leven te vertellen want dat interesseert de mensen wellicht niet. Heb zeer veel over narcisme gelezen. Moest altijd presteren en nooit was het goed genoeg. Niet de resultaten aan de universiteit, niet mijn vrienden, niet mijn politieke strekking, niet de krant die ik las…Ik werd ertoe aangezet de politieke strekking van mijn vader te volgen, de krant te lezen die hij las….
25 maart 2016
hoi, ik herken heel jouw verhaal. Heb ook een moeder met nps.Het was een hel ! ik heb ook geen contact meer en heb er eindelink volledig vrede mee. ik heb er een boek over autobiografisch boek over geschreven en is te koop via internet. BOEKENBESTELLEN.NL IK BEN JOUW DOCHTER.Ik wens jou een goed weg vol genezing toe .Laat haar niet langer jouw leven beheersen..Maar wees vrij zoals joj bedoelt bent…..Knap eat je bereikt hebt !
25 maart 2016
Dank je wel Esther. Mijn moeder beheerst niet meer mijn leven maar het zal voor mij nog lang vreemd aan blijven voelen om te zeggen: Ik heb geen ouders meer. Terwijl ik weet dat ze nog steeds leven. Maar ook dat zal vanzelf normaler worden.
En eerlijk is eerlijk, geen contact was 1 van de beste beslissingen uit mijn leven!
24 november 2017
Hoi Nike,
Ik heb een vraag. Hoe zorg jij er voor dat jij je niet schuldig voelt over het verbreken van het contact? Ik heb momenteel erg veel schuld gevoel omtrent het contact met mijn narsitische moeder.
26 november 2017
Lieve Ss,
Ik heb er enorm mee geworsteld in het begin. In eerste instantie voelde ik me altijd een slechte dochter, of ik nu wel of geen contact met haar had. Ik heb namelijk eerder al het contact met haar verbroken, maar dat is uiteindelijk hersteld. Ik wist toen nog niks van narcisme af.
Wat mij helpt, is kijken naar de feiten. Heeft zij mij ooit geholpen? Heeft zij ooit contact met mij gezocht? Welk gevoel heeft zij mij altijd gegeven? Gedraagt en gedroeg mijn moeder zich als een goede moeder of als een klein kind? En daarnaast ook heel veel lezen over narcisme.
Het gedrag van een narcist veranderd niet. Mijn moeder zal nooit die warme, lieve, trotse moeder worden die ik wilde hebben. Zij heeft mijn leven lang haar best gedaan mij schuldig te laten voelen en ik leerde dat zo narcisten werken. Schuldgevoelens bij anderen oproepen maar zelf nooit schuld bekennen.
Mocht je veel last van jouw eigen schuldgevoel hebben, bedenk dat je ook tijdelijk het contact kan verbreken met jouw moeder. Dat op het moment dat jij je sterker voelt, je besluit weer contact op te nemen, maar wel op jouw voorwaarden. Bedenk ook dat jij nu tijd nodig hebt voor jezelf, om aan jezelf te werken. Dat mag jij doen, er is niemand die jou dat kan verbieden. Ookal heb je nu het gevoel dat je het niet mag, dat gevoel is niet juist. En misschien helpt lotgenoten contact ook om met je schuldgevoel om te gaan.
Sterkte ermee, makkelijk is het niet.
Warme groet,
Nike
25 maart 2016
Het lijkt mijn verhaal wel. Hoewel ik mijn moeder nooit als narcistisch heb bestempeld, is het verhaal bijna 1 op 1 hetzelfde…
25 maart 2016
Beste Anne, ik kon het mij in het begin ook niet voorstellen maar hoe meer ik erover las, hoe duidelijker het werd. Ik heb gezocht op narcistische moeders en dochters. De dingen die ik daar las, hebben ervoor gezorgd dat ik haar durf te bestempelen als een persoon met narcistische kenmerken oftewel een narcist.
Ik wens je heel veel sterkte toe met dit alles. Ik weet nog hoe verward ik mij in het begin voelde. Dikke virtuele knuffel van mij.
11 mei 2017
Even over dat ‘gevaarlijke’ boek Het verdwenen zelf. Ik vind niet dat dat in het boek zelf zit, waar ik al tegenaan ben gelopen is dat slachtoffers in Facebook naar elkaar beginnen te wijzen als zijnde ‘narcist’. Dat vind ik veel erger! Zelf ben ik al door enkele mensen geblokkeerd vanwege een afwijkende beleving van een aspect uit mijn leven, daarna werd ik zelfs door een andere groep geblokkeerd zonder dat ik wat deed (men roddelde achter mijn rug om dus). Verder beginnen sommige mensen van een ander te beweren dat die narcistisch is en worden er dus ook anderen over en weer afgegooid en nagewezen.Ik heb daar nooit aan meegedaan, al heb ik best de neiging om dan mee te gaan doen. Je voelt jezelf zoveel beter wanneer je eens een keer niet de zondebok bent. Toch doe ik het niet. Ik heb zelf ook een Facebookgroep en ik zal die personen niet verwijderen omdat iemand anders daar iets over beweert. Het gaat om iemand die niet bij haar dochter mag van haar ex-man. En van jezelf vind je dat niet terecht?? Het kan best zijn dat ze psychisch labiel is, maar dan nog moet ze volop de gelegenheid hebben om haar dochter te zien. Desnoods met begeleiding. Is dat niet zo, dan krab ik op mijn hoofd.
15 mei 2016
Ongelooflijk he, hier nog een! Toen ik de zin las “stiekem had ze mijn dagboek gelezen en vroeg me toen hoe ik haar dat aan kon doen”, viel ik bijna vd bank!
15 mei 2016
Lieve Miek,
Nu ik zo open kan zijn en durf te zijn over mijn verleden, valt mij ineens op hoeveel mensen hetzelfde hebben meegemaakt. Ik weet niet wat jij dacht, maar ik had altijd het gevoel alleen hierin te zijn. Maar dat zijn we niet.
Ik hoop voor je dat je jouw verleden een plek heb kunnen geven en je vol trots naar jezelf toe naar jouw toekomst kan kijken.
26 maart 2016
Herkenbaar. Ik had ook zo’n moeder. Beter, ik heb zo’n moeder maar heb dat contact verbroken. Drie jaar geleden.Ook een blogje over geschreven bij Mary met alleen de ergste punten. Dingen die echt zeer deden. Als de rest er ook bij had gemoeten was het nog langer geworden. Van zus kreeg ik het verwijt dat ik een selectief geheugen heb, en dat ‘mijn mama’ altijd klaar stond voor mij. Ja, voor haar wel.
15 mei 2016
Wat een herkenbaar verhaal. Dank je voor het delen. Wij waren met zijn drien, het was mijn zus die perfect was. Mijn broer en ik deden het nooit goed. Ik ben zelf geadopteerd als enige in het gezin. Toen ik naar ned kwam was ik in de eerste jaren het lievelingetje. Tot er een dag kwam (ik was 7 jr), dat ze niet meer van mij hield. Wij werden als kinderen gekleineerd, mentaal en fysiek mishandeld. We mochten geen mening hebben. Altijd op scherven lopen. Mijn vader was zelfs bang voor haar en durfde niet voor ons op te komen. En dat terwijl de buitenwereld dacht dat wij een voorbeeldige familie waren. Alles voor uiterlijke schoon. Mijn moeder kon ook iedereen uitlachen en slecht praten. Ik hoorde op mijn 11de dat ik was geadopteerd en een jaar later, trok ik het niet meer. Ik schreeuwde uit wanhoop dat ik haar haatte, waarop zij mij zonder pardon uit huis zette. Dit was 1 van de ergste dingen die mij overkwam maar toch ook mijn redding. Eindelijk kon ik weg, om nooit meer terug te keren. Mijn broer heeft uit eindelijk nog zelfmoord gepleegd. Mijn zus die achterbleef heeft ook enorm onder geleden en nog steeds voelt zij zich schuldig en denkt dat ze nog steeds perfect moet zijn. Ik weet hoe het voelt om de mond gesnoerd te worden als ik mijn mening wil zeggen. Nu dat ik bijna 40 jr ben, heb ik daar nog steeds moeite mee. Contact heb ik niet meer met mijn moeder. Voor mij is het onherstelbaar.
15 mei 2016
Wat een heftig verhaal, Mars! Ik heb mijn verhaal gedeeld omdat ik wil laten zien dat er meer mensen zijn met eenzelfde achtergrond. Ik dacht altijd de enige te zijn hierin. Maar dat is niet zo.
Wat je schrijft over de schone schijn ophouden naar de buitenwereld toe, zo herkenbaar. Dat maakt ook dat je als kind zo verward bent, merk ik. Houd ze nou wel of niet van je? Is ze nou wel of niet trots op je? Want binnenshuis en buitenshuis komen niet met elkaar overeen.
Ik las ergens over narcistische gezinnen en daar werd de vergelijking getrokken met een mooie glanzende appel waar een vieze dikke worm binnenin zit. Ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden… En ik denk zelf dat je er heel goed aan heb gedaan al het contact met je “ouders” te verbreken.
15 mei 2016
Wat een herkenbaar verhaal. Mijn ouders waren/zijn beide narcist. Ze zijn gescheiden toen ik 16 was. Ik heb met mijn vader geen contact meer sindsdien.
Ik ben op mijn 17e het huis uit gegaan om rust te krijgen. 12 jaar geleden is mijn moeder na haar 2e scheiding terug in mijn leven gekomen, waarbij we samen een bedrijf zijn gestart. Dat had ik nooit moeten doen. Met mijn moeder is het contact 5 jaar geleden verbroken, toen ik een zware burn-out kreeg dankzij de relatie en het samenwerken met mijn narcistische moeder. Ik ben nu zo blij dat ik ervan af ben. Ik ben blijer, vrijer, gezonder en vind mezelf zoveel leuker en kan genieten van mijn eigen ideeën en intelligentie, samen met mijn lieve vriend en heerlijke zoon. Ik geniet van mijn eigen goedlopende bedrijf en interessante projecten en weet dat ik hier alleen nog maar meer in zal groeien nu ik vrij ben van mijn narcistische ouders.
15 mei 2016
Lieve Paddy,
jouw reactie maakt mij heel blij en ik ben trots op de stappen die jij hebt genomen. Want makkelijk is het niet. En groeien zal je, daar ben ik van overtuigd! Want als je al zoveel tegenslag heb gehad, zal het alleen maar beter kunnen worden!
23 juni 2016
Ik zit hier met tranen in mijn ogen, zo herkenbaar is je verhaal. Ik was enigst kind dus had geen beter broertje of zusje maar dat maakte niet uit, slecht was ik toch wel.
Ook ik zit nu in het moeizame proces van het ontdekken van mijn eigen ik. Echt zo herkenbaar, het niet weten wat je moet zeggen als iemand naar je favoriete muziek, je hobby’s of inderdaad wat je wilt eten vraagt. Ook ik heb het contact verbroken. Ik heb goede dagen en slechte dagen, vind het soms moeilijk om te accepteren dat het vaak nog moeizaam gaat. Doe ik het weer niet goed genoeg
Dit soort stukjes op internet geven me steun en kracht. X
8 september 2016
Lieve Eline,
Straf jezelf niet af, je doet het goed zoals je het doet. Het is een lang proces dat met heel veel vallen en opstaan gaat. Maar zolang je iedere keer maar weer blijft opstaan, nadat je gevallen bent, komt het zeker goed met je!
Blij dat mijn stukje je steun en kracht heeft kunnen geven, dat is de reden waarom ik het heb gedeeld. Zodat men weet dat ze niet de enige zijn en er genoeg andere lotgenoten zijn!
Ik hoop dat het snel beter met je gaat, je bent het namelijk waard! X
27 augustus 2016
Respect dat ook jij je verhaal hebt durven delen. Herkenning
8 september 2016
Lieve Josien,
Herkenning en weten wat het is, is in mijn ogen de sleutel tot genezing en het loskomen van het verleden. Ik wens je veel kracht en sterkte toe met alles.
8 september 2016
Dank je
28 augustus 2016
Heel herkenbaar weer. Mijn moeder is stiekem in haar narcistische gedrag. Roddelen achter mijn rug zodat ik klachten krijg over mijn gedrag. Als ik vraag wat dat dan is, dan is dat geen auto bezitten en niet de juiste man hebben getrouwd. Alleen zij mag familie bezoeken. Als ik vraag of ik ze ook eens mag bezoeken krijg ik het gevoel alsof ik zojuist een miljoen euro te leen gevraagd heb. Mijn moeder heeft met mij het contact verbroken, omdat ik iets kleins gedaan had, dus dit verbroken contact voelt niet als iets wat ik zelf heb gedaan. Het voelt nog steeds als een straf. Mijn broer heeft nooit tijd voor mijn ouders, maar dat wordt hem natuurlijk vergeven. Ondertussen ben ik tante geworden. Dat wordt natuurlijk gebracht als wij zijn weer oma en opa geworden, dat ik tante ben geworden, daar wordt geen rekening mee gehouden. Alsof je er niet bij hoort. Mijn vader vindt het gedrag van mijn moeder wel ‘flauwekul’, maar tegelijk heeft hij ook medelijden met haar (precies wat ze wilt) en doet dus niks. Ik ben vroeger op school gepest, ik voel me nu precies hetzelfde; buitengesloten en met minachting bejegend. Ik had ook nooit het gevoel alsof haar dat wat kon schelen. Haar hele palet van gevoelens was trouwens een bende, schuld had ze nooit en maakte nooit excuses. Meer mijn best doen hielp niet, integendeel. Toch wilde ze dat steeds, maar daar kreeg ik nooit waardering voor. Integendeel, als mij iets niet goed uitkwam, dan had ik het toch gedaan, zelfs al had ik te maken gehad met de belangen van andere mensen. Dat telde nooit en kon haar niks schelen.
9 oktober 2016
Ik heb er ook jarenlang onder geleden dat ik altijd moeost doen zoals mijn moeder het wilde. Mijn broertje, waar ik overigens hee gelukkig mee was, werd geboren toen ik bijna 7 jaar oud was. Hij mocht alles, werd op handen gedragen en ik moest mee huppelen en moest altijd bij alles het onderspit zelven Ik moest altijd rekening met hem houden omdat hij de jongste was en ik moest altijd de verstandigste zijn,’
Ik moest het “paradepaardje” van mijn moeder zijn. Moest alles doen zoals zij het wilde en gedacht had. Zelfs Ik moest zelfs naar een opleiding gaan die zij wilde, heb ik gelukkig niet gedaan. Ik moest me kleden zoals zij het mooi vond e.v.
Dit heeft heel veel invloed gehad op mijn verdere leven. Ik heb nooit tegen mijn kinderen gezegd dat ze de verstandigste moesten zijn en dat zij verantwoordelijk waren voor hun broertjes of zus. Toch weet ik niet of ik het goed heb gedaan.
Ik hoop dat ik het goed heb gedaan, heb altijd mijn best gedaan, Toch weet je niet hoe zoiets ongemerkt doorwerkt in de opvoeding van je eigen kinderen.
Mijn man, later ex, ws en is ook een narcist, erger dan mijn moeder.
Daar moest ik ook in mijn huwelijk heel erg rekening mee houden.
Pas na mijn scheiding (36 jaar huwelijk) zijn bij mij de puzzelstukjes op hun plek aan het vallen. Er valt steeds meer op z’n plek.
Ik hoop dat, indien ik mijn kinderen hierdoor heb benadeeld, ze mij kunnen vergeven.
9 oktober 2016
Lieve Marlou,
wees mild voor jezelf, je zegt het zelf al: “ik heb mijn best gedaan” en meer dan dat kan je niet doen. Maar ik herken jouw twijfels, ook ik twijfel regelmatig of ik het goed doe en heb gedaan naar mijn kinderen toe. Maar ik vraag het ze tegenwoordig en ik leg ze uit waarom ik soms dingen doe, zoals ik ze doe. En mijn kinderen zijn 8 en 11, relatief jong dus.
Het frustrerende van narcisme, vind ik, is dat je het pas ziet als je er niet meer in zit. En in het begin snap je er niks van, maar met afstand komt ook inzicht. Ook ik heb dagelijks nog met de puzzelstukjes te maken. Ook ik ben gescheiden, zoals jij, na een relatie van ruim 20 jaar en ik zie dingen bij mijn ex die ik niet snap, waardoor ik mij ook weer afvraag: is hij niet ook een narcist? Maar dan is hij wel een verborgen narcist en geen openlijke narcist, waar je veel meer over leest.
Ik vind jou een super sterke vrouw, want jij hebt het aangedurfd om voor jezelf te kiezen. En dat is enorm knap om te doen, alleen sterke mensen doen dat! Twijfel niet aan jezelf, je doet het goed zoals je het doet. Je bent een mens en zoals een (kinder-)psycholoog ooit tegen mij zei: “kinderen vergeven hun ouders heel veel, want zij weten ook heel goed dat hun ouder ook maar een mens is, die zijn/haar best doet!”
Warme groet!
Nike
21 oktober 2016
Ik denk dat “mijn moeder” ook een narcist is.. ze denkt alleen maar aan dr zelf, ze stookt tussen mij en mijn vriend, ‘mijn zus en mij, mijn vader en mij, mijn oma en mij, tussen mijn zus en dr vriend. En wie krijgt de schuld? Juist ik.. ik verzin alles en ik lieg van alles bij elkaar volgens haar.. nu ben ik dr helemaal klaarmee, want dit is nog niet alles hoor… maar ik ken het ! Sterkte xx
3 november 2016
Helaas moet ik mijn verhaal beperken vanwege de ruimte op deze pagina. dit jaar ben ik 60 geworden, toch wel een dingetje en mijn beide ouders (88) leven nog. Sinds 2 weken ben ik me er van bewust dat ik een narcistische moeder heb. Er was het zoveelste onrechtvaardige incident wat mij boos maakte en ik ging googelen : boos op je ouders en zo kwam ik op de één of andere manier terecht bij narcisme. Een psychische stoornis was never nooit in mij opgekomen!! Mijn verklaring voor het egoïstische, egocentrische gedrag van mijn moeder was dat zij de jongste van 6 was, na haar huwelijk met mijn vader ingewoond bij opa en oma, de monddood making periode van mijn vader. Mijn oudste broer het gouden kind omdat hij de oudste is en door de zware bevalling, zijn narcisme verklaarde ik omdat hij een kloon van mijn moeder is en enig kind had willen blijven. Met als resultaat dat wij nooit enige vorm van relatie hebben gehad en al 27 jaar geen contact hebben. Mijn ex man, waar ik gedwongen mee trouwde op mijn 19e, hij was de jongste van 4, had een invalide moeder die hem vaak thuis hield van school om zieke familieleden te bezoeken. Op dit moment is er geen contact tussen mijn ouders en de oudste, gelukkig is er een nakomertje die substituut is in de rol van het gouden kind. Waarschijnlijk overbodig te vermelden dat ik de rol van het zwarte schaap voor 100% perfect invul. Uiteindelijk zou ik een meerdelige serie van boeken kunnen schrijven over mijn ervaringen. Het feit dat mijn moeder als enige in de hele wereld genezen is van een terminale ziekte omdat mijn vader een hartaanval kreeg! Toch wil ik positief eindigen want ik was erg jong, een jaar of 10, toen ik al het gevoel had dat er iets niet klopte in ons gezin. Natuurlijk kon ik dat niet benoemen, wel ontstond toen al de boosheid op mijn moeder. Tijdens mijn jeugd lukte het mijn vader nog voor een deel lief en zorgzaam voor ons te zijn, zeg maar de stabiele ouder. Later gaf ik daar de kwalificatie murw gemaakt aan en inmiddels is hij de meeloop partner geworden. Een jaar of 10 geleden, bij het zoveelste onterechte verwijt, heb ik met ze gebroken. Wat een opluchting was dat voor mij en het 1e jaar was ik bang dat ze contact met me zouden opnemen, een gesprek zou nutteloos zijn tenslotte! Als ik mijn gevoelens geuit zou hebben zou mij natuurlijk weer jaloezie e.d. verweten worden, wij spreken een andere taal. Helaas ontstond er na 6 jaar een situatie die mij dwong contact met ze op te nemen, ik ben een week lang gaan denken over de consequentie want als je A zegt moet je ook B zeggen. Het contact is hersteld en de reden waarom heb ik meermaals vervloekt! Natuurlijk is er, zijn zij, niets veranderd en zit ik weer in de mallemolen van de ene negatieve situatie na de andere. Op mij werk ben ik de enige met zulke oude ouders en maak ik wel eens de grap dat dat niet altijd een zegening is, verder praat ik er nooit over. Niemand zal het begrijpen dat je niet blij bent met je ouders, sterker nog, al zeker 30 jaar geleden bedacht ik me dat als mijn moeder zou overlijden en ik zou moeten spreken op haar begrafenis ik echt niet positiefs te melden zou hebben, misschien het verlies van een moeder die nooit een moeder voor mij geweest is. Gelukkig ben ik gelukkig, ik heb een eind aan mijn 1e huwelijk gemaakt omdat ik vond dat zijn verleden niet mijn erfenis voor de toekomst hoefde te zijn. Mijn oudste broer die net zo weinig behoefte heeft aan mij als ik aan hem en mijn jongste broer die net zo is en denkt als mij een met wie ik een grote verbondenheid voel. Een fijne 2e echtgenoot met wie ik oud wil worden en veel lieve mensen die van mij houden. Gelukkig dat ik niet voldoe aan de kenmerken van een kind van een narcistische ouder, geen depressies, geen onzekerheden meer, mijn minderwaardigheidscomplexen overwonnen en in staat mijn eigen keuzes maken. Gewoon proberen de laatste etappe te nemen, zoals mijn moeder momenteel in een verzorgingshuis wordt verzorgd wordt ze 103 en mijn vader, zelfstandig thuiswonend, misschien toch ooit een fatale hartaanval door de stress van zijn vrouw en neerstortend van de trap, het zij zo! Mijn ultieme vrijheidsgevoel zal pas komen als ze er niet meer zijn. De enige emotie die ik daar bij voel is dat het zo’n verloren leven is, vooral dat van mijn vader, maar uiteindelijk is het toch eigen keus……
Juist deze constatering hebben mij gemotiveerd om hun relatie te gebruiken als een soort van spiegel hoe niet te doen en daarom ben ik een gelukkig mens. Voor ik me realiseerde dat het niet de omstandigheden waren maar een stoornis heb ik mezelf wel eens afgevraagd dat de dingen die ik deed en doe een soort van doorslaan was om maar niet op mijn moeder te lijken. Nu weet ik beter, ik lijk echt niet op mijn moeder, ik ben geen narcist, heb empathie, wil geen slachtoffer zijn, bepaal zelf de regie, heb gewoon een leuk leven!
Toch wel triest het leven van mijn ouders, maar ja het is niet anders…..
4 november 2016
Bij mij was het juist het oudste kind zijn, zware bevalling (volgens haar dan, het was een volkomen normale bevalling qua duur)Het op haar lijken, reden om mij als minderwaardig te behandelen, niet door dat uit te spreken, maar door haar gedrag naar mij toe. Vooral het volwassen worden was de grootste misdaad. Dingen die de anderen gewoon mochten, mocht ik niet, ze kwamen bij elkaar op bezoek, wij mochten niet komen en als ik naar de reden vroeg, dan was het dat we niet genoeg bijdroegen aan de maatschappij.
14 december 2016
Lieve Nienke,
De manier waarop narcisten denken, redeneren en de boel regelen, is niet reëel en heel erg onvoorspelbaar. Zij willen op 1 of andere manier controle houden over hun interne pijn die ze extern projecteren.
Dit gaat niet over jou, dit gaat over jouw moeder. Zij haalt drogredenen aan om jou onder controle te houden. Maar oh wee als je ze erop aanspreekt dat het niet zo is. Dan krijg je de verwijten, verwijten als: “ik heb toch altijd het allerbeste met je voor gehad”, als “maar zo heb ik het nooit bedoeld/gezegd/gemeend, je ziet dat verkeerd” Nogmaals, dit heeft helemaal niks met jou te maken, maar alles met haar. Alleen heb jij er wel last van, want de zondebok.
Ik ben ook oudste, maar bij mij was het puur het feit dat ik een meisje ben waardoor ik het zwarte schaap was. En van wat ik nu weet, als mijn moeder niet mijn geslacht had genomen, was er wel iets anders geweest waardoor ik de zondebok was. Je krijgt een rol toebedeeld, maar die rol wordt nooit met je besproken noch bekeken of die wel past. En ondertussen word je er wel op afgerekend. Probeer het naast je neer te leggen. Mijn tip, lees! Lees over narcisme, lees wat het doet, waar het allemaal invloed op heeft. Dat gaat je helpen om het beter in perspectief te zien.
Succes en sterkte! Je bent een mooie, sterke vrouw!
PS. sorry voor de late reactie, dit is niet mijn blog dus zie ik de reacties niet altijd direct.
14 december 2016
Beste Marianne,
Ik herken zo veel van wat jij schrijft. Ik kan je alleen zeggen, de tijd zal de scherpe kantjes eraf halen en het zal ervoor zorgen dat jij alles in meer perspectief gaat zien. Dat heeft in ieder geval de tijd wel bij mij gedaan, net al lezen, lezen en lezen over narcisme. Wat is het? Hoe krijg je het? Wat doet het met je en jouw omgeving? Enzovoort.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe, want dit is geen fijne achtergrond om te hebben. Ik weet er helaas alles van.
Warme groet,
Niké
PS. sorry voor de late reactie, dit is niet mijn blog dus zie ik de reacties niet altijd direct.
14 december 2016
Ik was het gouden kind.
Ondanks dat vertel je mijn verhaal.
Een fraudeur, wat een mooie beschrijving. Die angst om door te mand te vallen, gewoon om wie je bent.. Dat iemand er achter zou komen hoe slecht je bent van binnen.
Beschikbaar moeten zijn vooral wanneer de zondebok-broer weer iets verkloot had (in haar ogen)
Steeds weer neergezet worden als het voorbeeld, het perfecte kind. Maar oh wee als ik niet voldeed. Me wilde afgrenzen, omdat ik ook loyaliteit voelde voor de zonde-bok broer. Dan moest ik niet zo moeilijk doen. Want ze had het al zo moeilijk, door de zondebok-broer. Wat door mijn vader bevestigd werd. ‘Maak het haar niet moeilijk, ze heeft het al zo zwaar, en jij bent toch ons lieve meisje’. Ook het gouden kind, trekt aan het kortste eind. Er zijn alleen maar verliezers.
Bedankt voor je verhaal, want die twijfel: ben ik nou gek of jij, is een berg die ik blijf beklimmen. Bij elke confrontatie weer.
14 december 2016
Lieve Gouden kind,
Ik ken het verhaal persoonlijk alleen als zondebok, maar ik weet ondertussen dondersgoed dat ook de gouden kinderen niet allemaal een fantastische jeugd hebben gehad. Ook voor hen kan het zwaar zijn geweest. Maar ik weet wel dat mijn eigen broertje, het gouden kind, een hele andere jeugd heeft gehad dan ik en zijn verhaal komt niet overeen met jouw verhaal.
Maar ondanks dat ben ik heel blij dat jij het wel heb durven delen, dat jij wel heb durven reageren. Want aan elk verhaal zitten zeker 2 kanten. Ik zal nooit zeggen dat om een gouden kind te zijn, het leven makkelijk is, want ik weet gewoon dat dat niet waar is.
Ik wens je heel veel kracht en sterkte met alles toe. Deze wetenschap, het gouden kind zijn, waar jij vandaan komt, wat je gevormd heeft, wat jouw basis is, is niet altijd even makkelijk om te dragen. Maar weet dat jij een sterk persoon bent, die ook dit kan dragen.
En nee, jij bent niet gek! Vertrouw op jezelf, diep in je weet je wat waar is en wat niet. Want ook dat proberen zij bij jou kapot te maken!
Warme groet,
Niké
6 januari 2017
Ik 53-jaren lang gehoopt geleden onder haar narcistische gedrag
Soms was ze weer lief ,,maar daarna dubbel zo erg ,,vaak gebroken Net hun ,en dan weer goed om mijn dochter ,,manupileren ,,leugens Naar mijn dochter over mij ,,hopen dat mijn kind voor hun koos ,een vader zo slap ,gaf me gelijk maar was getrouwd Net haar dus jammer dan ,,jaren tot eergister door angst Naar mijn moeder plaste ik,nog in me bed ,dat als ik van haar droomde ,,vaak Dit soort mannen op mijn pad
Ik ben een viezenrik,dan te dik dan te dun ,zij altijd beter ,ik kan geen kind op voeden ,heb me zoontje vermoord enkel alleen omdat ik de vele slangentjes van hem heb laten af Halen ,uitliefde ,voor mijn zoontje van een mnd en 2 dagen
Puur uit moederliefde
De hoop op een aai over me bol
Zelfs Net 2400km er tussen
Heeft ze mij nog in haar macht ,ja ik ben volwassen heb een zware weg afgelegd ,maar soms voel ik emotioneel bij andere vrouwen zelfs bij mij eigen dochter mij een klein kind
Nu met kerst bij mij ma met me vriend
3 dagen ging het redelijk ik genoot van haar aandacht ,maar aan de andere kant ,me vriend zat voor Jan doedel spreek geen ned ,en als ik hem erbij Wilde betrekken ging ze erdoor heen ,,of keihard tv aan ,,dan hij stinkt ,,zijn parfum ,,ik reageer niet en maar stoken ,,waar ik niet op inging zelfs alle ramen open maar ik pakte gewoon een dikke sjaal en trui ,,en dat was niet haar bedoeling ze was zoekende ,,tot in de keuken de bom viel schreeuwen krijsen hoe slecht ik ben hoe vies en haar kerst had verknald om dat we geen nootjes en chips na het dinner Wilde ,,en ga maar door ,mocht niks meer in keuken doen ,,geen probleem febo is erg lekker hihi
Tv keihard zo dat er niet gepraat kon worden ,,de oudjaars avond ik mocht koken ,,mijn vriend blij die dacht eindelijk normaal ,,maar ik wist wel beter
Wij oliebollen gekocht en bos bloemen
We komen thuis ,,ze zat cracker te eten om 6 uur
Ik vroeg eet je Net ons mee ,,,nee ik heb gegeten
Ik maak het diner klaar
Me vriend kon niks zeggen zo hard de tv
Me ma controleerde in de keuken een x maal en comentaar
Maar voor dat ik ging eten alles schoon ,,heb er een foto van
Was erg ,,maar se hebben haar uit gelachen ,,,na het eten koffie olibollen en toen vroeg ze weer om drinken en nootjes ,,we zeiden maar ja
Maar we aten het niet ,,daarna weer olibollen ,,die in servet gingen hihi
De volgende dag ons,vliegtuig ,,maar voordat we aangekleed waren lag het matras al buiten ,,,afscheid koud maar ik weet niet beter
Maar nu mijn vriend zei ze is gek ,,of dement ze heeft 2 gezichten en nee het ligt niet aan jou ,,ze moet je niet ze wil je niet
Of je praat en begint een nieuw leven Net haar en verleden achter je of je breekt
Nou het praten heeft nog nooit geholpen en overnieuw beginnen heb ik jaren gedaan en altijd oude koeien
Brekken dat is moeilijk me dochter woont ook in spanje dus oma komt op bezoek Net belangrijken dagen ,,en ja jaren lang ticket betaald voor mij dochter Net kerst ,,,en verjaardagen hier ,,soms zo erg dat ik dus niet bij me kind kon zijn
Dus nee ik laat me niet meer weghouden
Eergister plaste ik weer in bed
En eindelijk schreeiwde ik verdomme nu is Dit genoeg geweest mijn moeder krijgt geen van meer op mij ,,liefde krijg ik niet ,,moet me nu helen en me leven leiden
En haar op afstand
Maar ik aan tafel Net mijn dochter
Wens iedereen sterkte
Mijn ma narsist
Mijn broer al 30 jaar weg had het weer geprobeerd na mij pa overlijden maar nee ,,,ze acepteerd zijn vrouw niet ,,dus dat veranderd nooit
11 januari 2017
Lieve Monique,
Jouw verhaal doet mij zoveel pijn omdat het zo herkenbaar is. Mijn moeder accepteerde mijn vriendje niet, toen ik 20 was, omdat hij geen bloemen voor haar mee nam. De tv staat ook altijd (hard) aan, normale gesprekken zijn niet mogelijk. Er zal altijd iets zijn waardoor je het “fout” doet in haar ogen.
Ik denk dat je er heel goed aan doet om haar uit jouw leven te bannen. Wat ik leerde, wat ik merkte, bij een narcist is het altijd his/her way or the highway. Ze kunnen en willen geen rekening houden met anderen, maar eisen dat wel van anderen.
Jouw vriend ziet het goed, ze heeft 2 gezichten en nee, het ligt niet aan jou! Hoe stom het ook klinkt, je bent door haar uitgekozen om het slachtoffer te zijn. Jij hebt de rol van het zwarte schaap gekregen en daar kan jij niks aan doen. En die rol blijf je altijd houden in haar ogen. En wat ik weet van narcisten, ze veranderen niet, ze worden alleen maar erger als ze ouder worden. Dat was voor mij één van de redenen om uit eindelijk helemaal met ze te breken (ik heb wel nog een vader en een moeder).
Ik wens je heel veel kracht, sterkte en succes met deze moeilijke beslissing. Maar vergeet niet, jij bent het waard om een fijn leven te leiden!
19 januari 2017
Ook ik heb er 53 jaar over gedaan om erachter te komen dat mijn moeder narcistische trekken heeft. Nu sinds 9 maanden geen contact meer. Ik wil geen eens de moeite nemen om haar uit te leggen waarom niet. Zinloos. Toch gaat er geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Ze is inmiddels 83 jaar en weduwe. Ze is altijd het zieke vrouwtje geweest. Jongste kind uit gezin van 9 kinderen. Schuld ligt altijd bij een ander. Ik wil niet meer vechten tegen haar rare opvattingen. Wel heb ik de behoefte om er alles eens uit te gooien en voorbeelden van haar gedrag te vertellen. Eigenlijk op zoek naar bevestiging dat er iemand is die zegt; ” ja, jouw moeder is idd een narcist”. Je hebt het volste recht om het contact te verbreken.
19 januari 2017
Beste Bo, als jouw moeder narcistische kenmerken heeft (iedereen heeft die overigens)kan alleen een psychiater dat vaststellen. Maar stel dat je gelijk hebt dan kan jou moeder er ook nog eens niks aan doen. Ja een therapie volgen o.i.d. Als ze nu een ongeneeslijke ziekte had,zou je haar dan ook laten vallen? Waarom moet toch meteen zo rigoureus het contact worden verbroken? Je kunt je bezoek aan haar ook minderen. Jij bent zelf degene die later veel spijt krijgt van het verbreken van het contact. De genen blijven, of je nu wilt of niet. Ik vind het jammer dat je deze band zo rigoreus door snijdt terwijl je moeder volgens jou een stoornis heeft, waar ze niets aan kan doen.
20 januari 2017
Bedankt voor het onbegrip.
27 januari 2017
Lieve Bo,
Het is jouw leven, alleen jij kan bepalen wat goed is en wat niet goed is, wat goed voelt en wat niet goed voelt. Ik heb er best een tijd over gedaan voordat ik het contact heb verbroken met mijn ouders. Tussen dat ik het voor het eerst hoorde en ik daadwerkelijk het contact verbrak, zat ruim 2 jaar. 2 Jaar waarin ik wist wat er aan de hand was en 2 jaar waarin ik probeerde voor mijzelf toch een manier te vinden om met ze om te gaan… voor mij en mijn kinderen. Uiteindelijk toch besloten die banden door te knippen en het voelt goed voor mij. Is niet altijd makkelijk, maar wel één van de betere beslissingen uit mijn leven.
De voorbeelden waarover je schrijft, wil je die met jouw moeder bespreken of met iemand anders? Het helpt om een goede psycholoog te vinden, iemand die je kan helpen om dit een plekje te geven. Mijn ervaring is dat mijn ervaringen met mijn ouders altijd ontkend werden. Ik zag het verkeerd, het was niet waar, ik kon het niet zo voelen! Ik ben daar dus mee gestopt. Maar met mijn psycholoog kon ik wel veel bespreken en daar ben ik achteraf gezien, heel blij mee geweest.
Ik wens je heel veel sterkte toe, het is niet makkelijk. Maar uiteindelijk zal jij er sterker uitkomen dan zij!
Warme groet,
Nike
14 september 2017
Ik kan heel goed begrijpen waarom mensen het contact verbreken, ze hebben het vaak al echt al heel lang geprobeerd waaronder ik zelf maar ze trekken je helemaal leeg. Op een moment moet je kiezen voor jezelf en je gezin en dit is al moeilijk genoeg. Ik heb geprobeerd het contact met mijn moeder te verminderen maar elke gelegenheid die ze krijgen nemen ze om je leeg te trekken wat heb je daaraan en wat heeft zij daaraan. Mensen die dus ongeneeslijk ziek zijn kunnen je nog liefde en voldoening geven en jij hun, ik spreek uit ervaring aangezien ik voor mijn schoonmoeder heb gezorgd in laatste weken van haar longkanker. Dit is absoluut niet te vergelijken
9 mei 2018
Jij hebt dus duidelijk geen narsistiche ouder, ondanks dat “ze er niets aan kunnen doen” wil je het liefst vanal weg. Het is een hel om met zo iemand te leven. Je bent niet meer jezelf en weet niet meer wat doen. Het is zo erg dat bij sommige het woord zelfmoord een groot beslag in hun hersens neemt.
20 januari 2017
Je kunt er niets aan doen dat je een stoornis hebt, maar wél aan de manier waarop je ermee omgaat. Narcisten zullen echter niet gauw erkennen een probleem te hebben, omdat het hen voordelen oplevert (anderen voor hun karretje spannen) en ze hun eigen verantwoordelijkheid niet nemen (schuld op anderen schuiven).
Daarnaast gaat het om een persoonlijkheidsstoornis die (de naam zegt het al) het hele functioneren van de persoonlijkheid beinvloedt. Dat bemoeilijkt de omgang met anderen en als die anderen daar zelf aan onderdoor dreigen te gaan, kan het contact verbreken de juiste oplossing zijn, puur uit zelfbescherming. Niemand heeft het recht een ander kapot te maken, of dat nu voortkomt uit een ziekte of niet.
Als je in je partner of ouder veel kenmerken van narcistisch gedrag herkent en hier zelf enorm onder lijdt, moet je dan maar wachten totdat diegene een officiele diagnose krijgt voordat je hem of haar tot ‘narcist’ benoemt? Narcisten leven alleen voor zichzelf en walsen keihard over je heen en dat mag je nooit toelaten.
Na het verbreken van het contact heb ik me nog nooit zo gelukkig gevoeld, alsof ik uit de gevangenis bevrijd werd en eindelijk mijn eigen leven mocht gaan leven. De beste beslissing die ik ooit genomen heb!
20 januari 2017
Ik heb zeker niet gereageerd uit onbegrip. Iedereen maakt zijn eigen keuze. Ik ben een moeder die ook de narcistische stempel heeft gekregen. Onze dochter heeft alle banden verbroken met mij maar ook alle overige familieleden. Dat is ook erg verdrietig. Haar kinderen zie ik niet. En nu…..wie vertelt mij of ik een narcist ben? Ik had en heb geen idee hoe ik me anders moet gedragen. En ik weet van zeker nog een moeder die ook deze stempel heeft gekregen. Ik wil alleen meegeven dat je er goed over na moet denken. Zijn er echt geen andere wegen om samen te bewandelen. Net zo zeker als mijn dochter zegt dat ik narcistisch ben, net zo zeker weet ik dat dat niet zo is. Alleen ik krijg niet de kans om samen in therapie te gaan o.i.d. Wees aub voorzichtig. Maak niet iets kapot wat niet meer te lijmen valt. Als het echt niet anders kan dan moet je voor jezelf kiezen. Overigens doe ik dat nu ook hoor. Mijn dochter is volwassen en heeft deze keuze zelf gemaakt. Van ons heeft ze een gelukkige jeugd gehad en een opvoeding waarin waarden en normen belangrijk zijn. En de nodige liefde. Meer kunnen wij niet doen.
27 januari 2017
Beste Jeannet,
Ik vind het zo erg om te lezen dat jouw dochter alle contact met jou heeft verbroken. Uit eigen ervaring weet ik dat het geen makkelijke beslissing is om het contact te verbreken.
Je schrijft zelf dat jouw dochter zegt dat je een narcist bent, maar je schrijft ook dat je niet de kans krijgt om samen in therapie te gaan. Maar wat let jou om alleen in therapie te gaan? Ik heb ook therapie ondergaan om juist los te komen van mijn verleden, dat heb ik alleen gedaan. Zelfs mijn partner was er niet om mij te steunen tijdens mijn therapie.
Je schrijft ook: “… terwijl je moeder volgens jou een stoornis heeft, waar ze niets aan kan doen…” (in een andere reactie) en “… Ik had en heb geen idee hoe ik me anders moet gedragen …”. Ik geloof echt dat iedereen een keuze heeft, een keuze heeft om te reageren zoals die wilt. Ik had apathisch op mijn bed kunnen blijven liggen, tegen mezelf zeggen hoe erg het allemaal is, of ik kon ermee aan de slag en proberen het te verwerken, voor zover dat mogelijk is. Ook jij hebt die keuze. Jij weet misschien niet hoe jij je moet gedragen, maar in therapie kan je andere manieren leren. Dat kost tijd en nee, het geeft je niet de garantie dat jouw dochter weer terug komt naar je, maar je kan wel aan haar laten zien dat je met jezelf bezig bent. Dus zelfs al heb je een stoornis waar je niks aan kan doen, je hebt dan nog steeds wel de keuze om er wat mee te doen.
Ik lees in jouw reacties een hoop onbegrip over narcisme. Ik kan niet tegen jou zeggen wat je moet doen, hoe je moet leven, ik kan ook niet bepalen of jij wel of geen narcist bent. Ik kan je alleen als tip mee geven, lees erover! Het internet staat vol met informatie over narcisme. Maar misschien heb je dat al gedaan. En de ene “narcist” is zeker niet de andere, iedereen is uniek.
Ik hoop voor je dat je ondertussen vrede hebt met de situatie tussen jou en jouw dochter.
Warme groet,
Nike
27 januari 2017
Beste Nike, bedankt voor je reactie.
Ik heb na drie jaar de knop weten om te zetten. Ik was en ben een gelukkig mens gelukkig. Samen met mijn echtgenoot en twee volwassen zoons gaan we verder.
Ik heb gewerkt in de psychiatrie dus weet al redelijk veel over narcisme. Nu ik er mee geconfronteerd ben heb ik met excollegae gesproken. Ook weer veel gelezen. Maar ik herken me niet in dat gedrag. En mijn omgeving ook niet. Ik zou haast willen zegen gelukkig niet…maar dat is niet helemaal zo want er is iemand die dat wel vindt. Ik denk zelf dat er een andere reden is. Degene die het dichtste bij staat krijgt vaak de hardste klappen hè.
Dat ik wat fel reageer is dat het lijkt op dit soort fora of er veel narcisten zijn. Dat benauwd me wel. We plakken een mens zo snel een stikker op. We worden steeds meer egoïstischer. Elk mens is uniek. Maar we leven wel in een samenleving. Ik denk dat onze dochter beïnvloed is en dit nu als waarheid aanneemt.
Het is niet anders.
27 januari 2017
Dank je wel voor het reageren, Jasmijn. Ook ik voel me bevrijd nu ik het contact heb verbroken met mijn ouders. Ook voor mij één van de betere beslissingen in mijn leven, maar ik veroordeel niemand als ze besluiten wel het contact te houden. Ieder leven is anders, iedere situatie is anders. Maar… doe wat goed voelt voor jezelf, contact houden of verbreken. Het is jouw leven en je leeft het maar 1 keer. Dan kan je er maar beter voor zorgen dat het een goed leven is.
Warme groet,
Nike
20 januari 2017
Voor alle mensen die hebben gereageerd: Nike heeft een interessant vervolg geschreven. Het heet Loskomen van een narcistische ouder. /loskomen-van-een-narcistische-ouder/
27 april 2017
Lieve Nike
Wat is je verhaal herkenbaar. Dit is het verhaal van mijn twee kleinkinderen. Mijn kleindochter is altijd de zondebok, mijn kleinzoon het gouden jongetje. Mijn zoon ligt nu in een scheiding, maar we zullen vechten om de kleinkinderen bij mijn bijna (ex-) schoondochter weg te krijgen.
groeten van een zeer bezorgde oma
9 mei 2017
Lieve Carla,
ik wens jullie heel veel sterkte en succes met het steunen van jullie zoon en het helpen van hem en de kleinkinderen. Op het internet is heel veel informatie te verkrijgen hoe om te gaan met narcisten en helemaal als je in scheiding ligt. Het is niet makkelijk, maar het zal jullie lukken!
Warme groet,
Nike
12 juli 2017
De tranen staan mij weer even nader dan het lachen…nu ik dit zo las Nike…
Alles wat ik las…is ook mij overkomen. Wanneer je jong bent, ga je hun ( beide ouders moesten niets van mij hebben) geloven…en logischerwijs krijg je er als puber ontzettend veel problemen mee.
Ik begreep er later ( tijdens mijn huwelijk) nog geen snars van…dat mijn hart uit mijn lichaam bonkte wanneer mijn ouders op bezoek waren geweest.
Na mijn scheiding kreeg ik een relatie met een man die leed aan PTSS en gediagnosticeerde NPS. Ik heb er inmens veel over gelezen…en alle ” puzzelstukjes” vielen op hun plek!
Wat fijn dat jij een studie hebt gedaan! Ik had het ook wel gewild, maar ik mocht niet, want ik was toch zo vreselijk dom…en lelijk…dik.. ( was mooi slank en kreeg veel complimenten van ” derden”)
Heb er jarenlange angsten aan overgehouden…v.a. mijn 8e suicidale neigingen gehad…
en ooit kreeg ik 1 antwoord, als ik vroeg,” Waarom hebben jullie zo”n hekel aan mij?”..
” omdat jou vaak iets lukt, en jou broer overal zijn best voor moet doen en gepest wordt”..
Mijn broer was de koning thuis en alles werd door hem beslist en overlegd..ook hij had een hekel aan mij en als het ff kon werd ik door hem verraden en kreeg ik weer een pak slaag, waarna hij glimlachend achter mijn moeder stond te genieten van mijn pijn en verdriet.
Ik loop nu tegen de 50 en nu pas ” kom ik een beetje bij” en besef steeds meer dat ik een goed mens ben en er niet verkeerd uitzie..
Krijg vaak mogelijkheden aangeboden door mensen die mij wel graag mogen en probeer mij intellectueel alsnog te ontwikkelen, heb nog veel meer meegemaakt …maar heb geen zin meer in al deze negatieve dingen. Probeer mijzelf soms te isoleren van negatieve mensen en ” zoek overal waar de zon schijnt”….om het ” laatste ritje van mijn leven” mooi te doen verlopen.
En ondanks dat ik soms nog angsten heb ( zal altijd blijven)….weet ik dat mijn spiritualiteit en zelfinzicht erbovenop houden.
X Heel veel liefs en geluk iedereen die zoiets heeft meegemaakt…
7 september 2017
Ik heb het idee dat mijn moeder een narcist is. Ik wil alleen niet snel oordelen, maar zolangzamer hand word ik er gek van.
Mijn moeder heeft een hele eigen wil en is niet snel tevreden met het werk van anderen, inclusief dat van mij, maar als ze zelf iets maakt is het perfect. Als daar dan commentaar op gegeven word krijg je een pittige discussie en eindigd het (voornamelijk) in een fixe ruzie.
Ikzelf probeer zoveel mogelijk weg te zijn uit huis omdat ik het er gewoon niet volhoud, als er iets verkeerd word gezegt is er ruzie en mijn broertje kan nooit iets fout doen. Maar mijn moeder vind het niet goed meer dat ik zoveel mogelijk weg probeer te zijn. Ze heeft regels ingesteld dat ik niet weg mag op meerdere dagen en op die dagen loopt de spanning hoog op tussen ons.
Ik word veel gekleineerd door haar, bijvoorbeeld door het feit dat ik een lelijke huid heb, of dat ik te mager ben en op anorexia lijk. Ook zit ze voorduren op mijn vingers wat betreft huiswerk. Het is nooit goed genoeg en ik heb meer het idee dat ik het voor haar doe dan voor mijzelf.
Als ik kritiek geef op iets wat zij gedaan heeft of gemaakt word ze boos en gaat zij mij naar benenden halen door dingen te zeggen die bij mij gevoelig liggen, en later loopt zij schreeuwend en woedend en huilen weg terwijl ik me vreselijk voel. Ze vraagt dan waaraan zij mij te danken heeft en gaat alle dingen opnoemen die ze ooit voor mij gedaan heeft.
Ze zit ook veel aan mijn persoonlijke spullen en niets blijft voor haar achter, gebeurt dit wel volgt er een ruzie over.
Mijn moeder is tegenover de buitenwereld aardig, maar daar tussendoor zit ze gemeen over mij en mijn zus te praten. Over wat voor dingen we die dag wel niet hebben verpest of hoe onhandelbaar we zijn.
Ik weet niet meer wat ik moet doen maar ik heb het idee dat ik langzaam diep de afgrond in zak, ik heb ook al zelfmoord overwogen maar toen kwam ik vrienden tegen die me er weer een beetje bovonop hebben geholpen.( ik bedenk me nu pas dat zij er ook een rol in speelde dat ik zo ongelukkig was.)
Laast was ik zo verdrietig dat ik huilend naar een vriendin ben gefietst en daar de hele avond heb gezeten zodat ik rustig kon worden.
Past dit in het plaatje van narcistme?
7 september 2017
Poeh, lieve Femke, van wat je zo beschrijft, vind ik het moeilijk op te maken of jouw moeder een narcist is of niet. Lees ik goed uit jouw verhaal dat je op de middelbare school zit? Dat is sowieso een moeilijke tijd voor iedereen. Jouw moeder moet gaan leren dat jij steeds zelfstandiger wordt en niet meer het kleine meisje bent wat je altijd was.
Maar om op jouw vraag terug te komen, misschien kan ik je helpen met de volgende vragen. Lees elke vraag en beantwoord hem met ja of nee.
Heb je het gevoel dat je verantwoordelijk wordt gesteld voor
de gevoelens van een of beide ouden?
Leek jouw ouder meestal ongevoelig voor jouw gevoelens, of worden die ontkend?
Word je vaak bekritiseerd, minderwaardig geacht, of als betekenisloos
gezien?
Wanneer een ouder ergens boos over was, ben jij dan vaak het
slachtoffer van zijn/haar negatieve gevoelens?
Ben je erg vaak bezig het jouw ouder naar de zin te maken, terwijl
je het gevoel had daarin bijna altijd tekort te schieten?
Zei jouw ouder dingen als: wil je niet dat ik mij plezierig voel?’, ‘Ik voel me mislukt als jij…’, ‘Je hoort voor mij te zorgen’, ‘Als je werkelijk om me gaf, dan zou je doen wat ik wil?’
Had je het gevoel dat uw ouder je nooit goed genoeg vindt?
Als je al iets zei over de ongevoeligheid van jouw ouder, vond
deze dan dat je ondankbaar was, het verkeerd zag, en dat je je moest schamen en schuldig voelen?
Laat jouw ouder je vaak merken dat hij/zij veel voor je opoffert
en dat je daarvoor waardering moet tonen?
Heeft jouw ouder een duidelijke favoriet onder de kinderen, en
een duidelijke zondebok?
Vooral die laatste vraag, over favoriet en zondebok bij de kinderen, is een belangrijke vraag, ben ik achter gekomen. Op een of andere manier hebben narcistische ouders altijd een zondebok en een gouden kind. Dat wil ook soms wisselen, dat het gouden kind ineens de zondebok geworden is, maar dat hoeft niet zo te zijn. Hoe meer Ja je antwoordt op bovenstaande vragen, hoe groter de kans dat jouw moeder een narcist is. Maar … ik ben zelf ook geen psycholoog, dus ik kan en mag geen diagnose stellen.
Mijn tip, lees er zoveel mogelijk over, dan herken je misschien dingen. Maar ook, heb je iemand in jouw buurt die je in vertrouwen kan nemen? Iemand die jou zal steunen en die jou kan helpen. Als jouw moeder echt een narcist is, dan zal ze een ander masker opzetten naar de buitenwereld dan naar jou toe. Vertel die vertrouwenspersoon hoe ze echt is, misschien met duidelijke voorbeelden. Dat kan helpen.
Ik wens je heel veel sterkte toe!
7 september 2017
Lieve Femke
Zoek hulp bij een psycholoog. Voor jezelf en voor jouw relatie met je moeder.
Narcisme wordt op dit moment te pas en te onpas gebruikt als een relatie niet lekker loopt. Dat is erg jammer en op deze manier worden veel relaties onnodig beëindigd en is er veel pijn. Maar…ik ontken niet dat ze er zijn. Meestal mannen trouwens. Zoek hulp. Ga in gesprek en ga ontdekken waar het werkelijke probleem ligt. Samen kunnen jullie er dan aan werken om toch een fijn thuis te hebben.
Groetjes Jeannet
8 september 2017
Narcisme is iets wat veel vaker voorkomt dan gedacht wordt! Mijn ( inmiddels overleden) ex vriend had NPS en PTSS welke gediagnosticeerd is/was.
Uit ” ervaring” weet ik dus welke kenmerken aanwezig kunnen zijn en heb ik ook ontdekt waarom mijn jeugd was zoals het was en waarom ik in mijn jeugd naar behandeld ben door mijn ouders.
Toen was dit ” fenomeen” niet bekend, net zo min als bijv. ADHD e.d.
Als je ouders je lelijk vonden en je uitscholden en sloegen omdat je intens slecht was ( op je 8e?) dan hadden ze gewoon gelijk!
Dan leer je te pleasen als kind en wil je alles doen voor hun maar dat za je nooit lukken!
Ik ben nu 48, zie er goed uit en kom nu pas ” tot leven!”..
Na veel angsten, minderwaardigheidcomplexen, suicidale periodes ( die begonnen op mijn 8e)
ben ik dankbaar dat ik er achter ben ( mede door mijn ex vriend) waar het aan lag en ligt!
Mijn vader ” volgde mijn moeder” en mijn broer was de koning en de baas thuis.
Mijn vader is dood al een poos maar mijn moeder leeft nog en mijn broer is nog steds haar liefste. Ik heb mijzelf groot gebracht en ben overal in tegengewerkt. Veel afgunst wanneer ik een baan kreeg, later een eigen zaak begon, rijbewijs haalde, O wat waren ze boos…ook mijn broer gunde mij dat niet!
Ik zie er anders uit dan mijn fam. en wanneer ik complimentjes kreeg/krijg van mensen over mijn uiterlijk dan snappen ze dat niet…. zij krijgen dat toch ook niet?
Ik strijd er niet meer tegen. Ik heb ” geaccepteeerd” en neem afstand wanneer het weer te gortig wordt.
Ik ben, zodra het kon uit huis gegaan en dat was mijn redding, anders had ik het niet gered thuis. Moet nog veel leren, o.a. dat ik veel meer kan dan ik dacht en ben al aardig op weg…Ik wens iedereen sterkte die dit moet meemaken en onthoud..JIJ kunt er niets aan doen!!!
9 september 2017
Femke, zoals jij het beschrijft klinkt het als narcistisch misbruik, ook wel psychische mishandeling genoemd. Dat komt onder andere bij narcisten en borderliners voor. Het is absoluut niet normaal hoe ze jou behandelt. Ik hoop dat je met je vrienden of met bijvoorbeeld een mentor of vertrouwenspersoon op school erover kan praten. Of ga naar je huisarts: ik weet niet hoe oud je bent? Je kunt er ook online met iemand over praten, ik weet dat dat onder andere bij Sensoor kan en bij Koppstoring (Kopp staat voor Kinderen van ouders met psychiatrische problemen).
Gezien je zelfmoordneigingen moet je deze situatie heel serieus nemen en echt hulp zoeken. Onthoud ook dat alles wat je moeder over jou zegt, echt niet waar is. Kenmerkend voor narcistisch gedrag is het projecteren van de eigen gevoelens, op iemand anders. Ze beschuldigt jou dan van allerlei dingen die ze eigenlijk zelf doet/is. Mensen gedragen zich zo om hun eigen zelfhaat kwijt te raken (wat uiteraard geen gezond gedrag is). Vat dus niets van wat zij zegt persoonlijk op, jij bent echt geen vreselijk kind, zij is een vreselijke moeder. Jij bent een heel mooi mens en laat dat alsjeblieft niet kapotmaken door iemand anders!
Ik wens je heel veel sterkte ermee!
Warme groet,
Jasmijn
30 december 2017
Hoe leer je zien dat je als slachtoffer van een moeder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis zėlf eventueel narcisme hebt ontwikkeld om het te overleven ? Waarom ik dat belangrijk vind ? Omdat men zegt dat een narcist niet kan veranderen , omdat hij het niet ziet , of wil zien . Of spreekt men dan enkel over mensen met de echte persoonlijkheidsstoornis en zou ik deze vraag zelfs niet stellen moest dat het geval zijn bij mij ? Jezelf leren kennen is ontzettend moeilijk en er is ongelooflijk veel moed voor nodig . Mijns inziens lukt dat enkel in therapie , als je alles op tafel gooit , zonder reserves . De respons van de therapeut kan dan wel eens hėėl ontnuchterend zijn . Niemand is in deze materie enkel maar slachtoffer volgens mij . Je ontwikkelt overlevingsstrategieën , en ėėn daar van kan een eigen vorm van ongezond narcisme zijn . Daarom niet een persoonlijkheidsstoornis , maar toch ……. De therapeut kan een spiegel zijn op dat vlak , maar hij of zij moet u durven confronteren .
24 januari 2018
Bart, ik kan daar helemaal in mee gaan. Je slaat de spijker op zijn kop.
14 april 2018
Ik vraag me af of narcistische trekken niet een overlevingsmechanisme zijn van iemand zonder ‘een zelf’? En vervolgens ben ik nieuwsgierig naar waarom iemand geen ‘zelf’ heeft en alles binnenlaat om maar een soort van inhoud te hebben in die bodemloze put?
15 april 2018
Wat vind ik dit een goede omschrijving. Iemand zonder een “zelf”. Ik lees het steeds opnieuw maar kan je geen antwoord geven op het waarom iemand geen zelf heeft.
15 april 2018
Als iemand wel een zelf heeft is dat dan een egoïst?
10 mei 2018
Na de vorige rare clash, waarvan ik fysiek gewoon misselijk werd, doe ik het nu zo: 1 x per twee weken kom ik mijn 86 jarige moeder helpen met klusjes etc. Van 11.00-14.00. Als een soort van thuishulp.
Ik laat mijn hart thuis, reageer niet op commentaar en houd me strikt aan de tijden. Zo hoef ik niet compleet te breken met mijn moeder, maar houd ik het wel behapbaar.
10 mei 2018
Ontzettend goed van je dat je dit op deze manier doet. Zelf kan ik het niet opbrengen en heb het contact helemaal verbroken met m’n 85 jarige moeder. Inmiddels 2 jaar geleden. Ook weleens aan gedacht om haar te gaan helpen maar dan mag ze niet tegen me praten. Moet er niet aan denken om naar al die onzinnige praat te luisteren. Diep respect voor jou.
29 januari 2018
Beste allemaal, ik lees veel en vaak over het advies een goede therapeut te zoeken die bekend is met de schade die narcistische ouders kunnen toebrengen. Heeft er iemand tips? Waar vind ik een dergelijke therapeut? Therapien die ik volgde eindigden allen in “je moet haar loslaten en grenzen stellen” maar hoe doe ik dat??
2 februari 2018
Kheb zelf helaas ook een moeder die narcistisch is. En ik ben helaas na de dood van mijn vader hierachter gekomen.
In alle jaren heb ik haar als mijn held gezien omdat ze claimde dat ze mij uit mijn autistische cirkel ( had een ontwikkelingsachterstand )
Heeft gered en heel veel verhalen de credit op haar geclaimed heeft terwijl dit allemaal valse informatie was
Ik mag misschien wel het lievelingetje van haar zijn geweest
Maar ik ben opgevoed volgends haar realisatiebesef. En oja niet te vergeten is mijn moeder ook autistisch.
Met de tijd begon ik steeds minder en minder zin te hebben in communicatie omdat ik me zelf gewoon letterlijk een slaaf voelde voor al haar plannen.
Ik ben 28 jaar en nie meer bang om toe te geven dat ik alles opnieuw moet gaan leren in het leven en ook uiteraard het gevoel heb om niet goed genoeg te zijn. En nogsteeda voel ik me angstig en geisoleerd
Ik ben autistisch en gelukkig niet de domste en heb ik haar afgewezen. Het werd gewoon eng op de manier hoe ze totaal niet als mn moeder reageerde.
Ik ben blij met de beslissing dat ik afstand heb genomen.
En voor iedereen die in het zelfde schuitje zitten : je bent niet aleen!
2 februari 2018
Zo herkenbaar dat je alles opnieuw moet leren. Ik weet na alle leugens niet meer wat echt is en wat nep
4 februari 2018
Wat een herkenning Nike. Ik snap je keuze om het contact te verbreken. Knap hoor!
Bij mijn moeder kwam haar narcisme echt meer tot uiting toen m’n ouders gingen scheiden. Mijn vader is open en ik kan overal met hem over praten gelukkig. Ik denk er al heel lang over om de banden met m’n moeder te verbreken. Maar ik weet dat ik dan heel veel ellende over me heen krijg. Dat ze de rest van m’n familie tegen me op gaat zetten en zulke lelijke dingen gaat zeggen over mij.wees box Ik heb nog geen kinderen en ik vind het nu wel heerlijk zo. Ik zie m’n moeder heel af en toe en onze gesprekken zijn erg oppervlakkig. Het is weer even een paar uurtjes per maand mezelf niet kunnen zijn en me inhouden om niet in de verdediging te gaan. Mijn zus en ik waarschuwen elkaar als ze weer buien heeft. We appen dan: ze is weer bezig. Dan hou ik gewoon afstand. Haha. Soms valt ze me mee hoor en dan kan het nog best oppervlakkig maar gezellig zijn. Maar ik blijf met veel boosheid en onbegrip zitten. Ik weet dat ik haar nooit kan confronteren. Dat heb ik al geprobeerd en heeft geen zin. En een sorry hoef ik al helemaal nooit te verwachten. Het is moeilijk om er mee om te gaan en om mezelf weer terug te vinden. Wat mij sterker heeft gemaakt is het reizen. Lekker alleen met m’n rugzak op pad. Dat heb ik nu meerdere malen gedaan en het heeft mij geholpen met weer trots op mezelf zijn en mijn eigen keuzes maken.
Ik vind t fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Maar eigenlijk ook vreselijk dat er zoveel harten zijn verscheurd doordat ze hunkeren naar de affectie van hun moeder of vader. Dit gun je niemand.
26 april 2018
Ik herken me in het verhaal.
Ik heb ook zo een verziekte moeder gehad, en een medeplichtige vader die volgens mij lijdt aan autisme. De narcistische moeder slaagde erin, in mijn geval dankzij de enabling father, om haar eigen perfecte wereld te creëren voor de buitenwereld. In ruil voor erkenning en aandacht werd en wordt het gezin als werktuigen ten dienste opgeofferd voor de buitenwereld. De buitenwereld (lees aandacht van de buitenwereld) is belangrijker dan het gezin. Het gezin is geen doel op zich, het is enkel maar een instrument en de buitenwereld is het doel. In ruil voor die diensten voor de buitenwereld wordt het geweld door de buitenwereld verzwegen en aanvaard. De buitenwereld is wat mij betreft medeplichtig. De wreedheid wordt ontkend. Alles is vals. De door de narcist gecreëerde wereld is een leugen en een ontkenning van de realiteit. Het is heel erg onvolwassen.
Ik vind het hoogtijd dat deze problematiek kenbaar wordt gemaakt.
Als kind kun je nergens naartoe, het is verschrikkelijk, je leert hoe wreed de wereld is en je komt tot het besef dat de mens niet meer is dan een wreed kuddedier en alsdusdanig is georganiseerd.
26 april 2018
Klopt helemaal Michiel! Het wordt zwaar onderschat! Er lopen veel mensen rond in welke
vorm dan ook! Fam. gezin…relatie.. enz En omdat ik het ook van kinds af aan mee heb gemaakt, herken ik het van ” verre” en begrijp meteen ” alles” en alle punten van de afwijking! Wreed en vernedering ten top! Je wordt als kind i.d.d. als 1 ling geboren
bij zulke ouders…en zo voel ik mij nog….en toch maakt t me scherp t.o.v. andere
nare mensen!
26 april 2018
Ik wil even neerschrijven wat ik allemaal denk en voel. Ik ben een meisje dat onlangs 16 geworden is. Zoals de meesten op deze blog heb ook ik een narcistische moeder. Ik heb een broer die 4 jaar jonger is dan mij. Mensen die nooit met narsistische ouders hebben geleefd begrijpen de situatie moeilijk. Vroeger toen mijn ouders nog samen waren hadden ze heel vaak ruzie. Ik begreep natuurlijk niet waarover dat ging, daar was ik te jong voor. Maar mijn mama weende altijd en haalde altijd het slachtoffer uit. Ik hield er niet van mijn mama zo te zien. Maar mijn papa was het beu. Hij had besloten om te scheiden toen ik 12 jaar was. Stilletjes aan leerde ik de ware aard van mijn moeder kennen. Naar de buitenwereld was ze precies de liefste vrouw ooit en iedereen hield van haar. Veel mensen zeiden “wat heb jij toch een lieve moeder” “zo goed dat ze voor je zorgt” ik haatte het als mensen dat zeiden, want thuis (onder ons gezin) was het een hel. Ze maakte mij altijd zwart, zei dat ik egoïstisch was, dat ik op men vader leek, dat ik niks kon, dat ik alleen maar met mezelf bezig was. Dat alles wat er mis ging mijn schuld was. Het was altijd alrijd altijd mijn schuld. Ik heb altijd manieren gezocht om mij te verdedigen. De ene periode zweeg ik heel de tijd, de andere ging ik in discussie, alles echt alles heb ik geprobeerd. En altijd stond ik er alleen voor. Mijn jonge broer schuilde zich zowat achter mij. Als ze haar respect van mij niet kreeg was het geschreeuw en geroep op mij en dit en dat. Mar vanaf dat ik haar waardeerde was ik opeens de beste dochter ooit. Mijn mama stoefte over alles, hoe goed ze wel niet was op haar werk, hoe hard ze wel niet geapprecieerd werd, hoeveel respect haar collega’s hadden voor haar, hoeveel vriendinnen ze wel niet had. En als ik 1 keer met men ogen rolde kreeg ik het al te horen, heel geschreeuw op mij dat het zo was dat ze goed was en dit en dat. Jaren aan een stuk heb ik onder haar hoede geleefd. Ze stoefte ook over haar familie (ook mijn natuurlijk) hoe rijk ze wel niet zijn en hoe slim en wat een harde werkers dat wel niet waren, en de familie van mijn papa’s kant breekt ze. Zo hard dat ik moest wenen van shock. Ik kan nog tal van voorbeelden uitleggen, maar dat is veel te veel. Ik snapte nooit waarom ze zo was, echt nooit. Tot een weekje geleden, kwam ik op “narcisme” uit. Ik las er alles over echt alles elke site, boek & zoverder. En dat was het. Mijn mama zet een masker op. En wat ik nog het ergste vanal vond, is dat mama nooit echt van mij gehouden heeft zoals moeders dat horen te doen. Ze gebruikte mij om haar gelijk, respect, waardering te krijgen. Tranen heb ik elke dag in men ogen van schaamte omdat ik begon te geloven dat alles mijn schuld was, maar dat is niet zo. Zo’n mensen zorgen ervoor dat je je schuldig voelt voor iets wat jij niet gedaan/veroorzaakt hebt. Want zij, zij zijn het nooit geweest. Draaien, keren, alles. Gewoon om hun gelijk te krijgen. Dat is mijn verhaal kort samengevat. En nog steeds lijd ik er enorm onder, ondanks de hulp die ik zoek
… Anouk
4 mei 2018
Lieve anouk,
Wauw wat ben jij sterk zeg! Je bent al zo ver dat je dit allemaal weet nu. Echt knap. Ik herken de problemen die de scheiding met zich mee bracht. Ze probeerde mij tegen mijn vader op te zetten. En alles was mijn schuld want het was mijn vader. Ook dat je hoe dan ook, altijd maar altijd de schuld krijgt. Het vreselijke gevoel van onmacht voel ik in jouw verhaal terug. Je probeert te terug te schreeuwen, negeren of heel rustig te blijven, niks helpt, je blijft de schuld krijgen. Als ze niks kan vinden dan zoekt ze iets om tegen je te gebruiken of lokt ze je uit.
Ik ben op mn 18e bij mijn vader gaan wonen. Dat is de beste keuze geweest voor mij. Ik hoop dat je ook in de gelegenheid bent om snel bij haar weg te gaan. Ik heb nu nog contact met mijn moeder en dat loopt stroef. Maar zij weet nu ook dat ik een uitweg heb. Gedraagd zij zich weer onmogelijk, dan heb ik een hele poos geen contact. Dat gaat heel makkelijk nu. Ik zou je ook aanraden om zsm hulp te zoeken om dit alles te verwerken.
Heel veel sterkte.
9 mei 2018
Lieve Anouk,
Ik weet nu zo’n 5 jaar dat mijn loeder (moeder wil ik haar niet noemen) narcistisch is. Ook ik worstel er nog regelmatig mee, al wordt het gelukkig iedere dag wel iets minder. Wees lief voor jezelf, jij weet het al op 16-jarige leeftijd, ik heb er ruim 40 voor moeten worden. Als ik op jouw leeftijd al had geweten wat jij nu weet, zou mijn leven heel anders zijn gelopen.
Ik vind je zo enorm dapper en zo goed van jezelf wat je allemaal doet. En ja, hulp zoeken en krijgen is het beste wat je kunt doen op dit moment. Is het daarnaast ook mogelijk om bij jouw vader te gaan wonen? Dat gaat jou ook helpen.
Warme groet,
Nike
8 oktober 2018
Beste Nike,
Ook ik zit in hetzelfde verhaal. Ook al bijna 40jaar. Ik ben heel erg zoekende naar verhalen van andere mensen. Is er een boek dat je me kan aanraden? Of een boek waar jij veel aan had?
Bedankt! Ann
9 oktober 2018
Beste Ann,
Ik heb heel veel gehad aan het boek Will I ever be good enough? van dr. Karyl McBride. Deze is helaas alleen in het Engels te verkrijgen, maar gaat specifiek over narcistische moeder-dochter relaties.
Daarnaast kan ik je ook de boeken van Het verdwenen Zelf aanraden (https://verdwenenzelf.org/boeken/). Sowieso op die site staat heel veel informatie over narcisme.
Sterkte met verwerken, het is niet makkelijk.
Warme groet,
Nike
9 oktober 2018
Beste Nike,
Hartelijk dank voor de titels van de boeken.
Wat heeft ertoe geleid dat je gebroken hebt met je ouders? Was er een concrete aanleiding? Ikzelf heb geen contact meer met mijn vader. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik kind was. Mijn moeder zie ik elke week maar het wordt zwaarder en zwaarder. Ze komt babysitten op mijn kinderen omdat ze het min of meer als een verplichting ziet, denk ik. Van harte is het niet. Mij geeft ze constant het gevoel dat ik niets beteken. Zichzelf vindt ze daarentegen fantastisch. Ze werkt het hardst van ons allemaal, giechelt met andere mensen, vindt alle andere mensen fantastisch, ook mijn broer, zet zichzelf in de slachtofferrol, klaagt, … heeft geen eigen leven, neemt soms contact op met vrienden van ons, … en zo kan ik nog even doorgaan. Nooit komen er complimenten, een goed woord, troost als het eens wat minder gaat of als ik eens ziek ben, nooit een lief gebaar. Ben altijd helemaal opgedraaid als ze weer buiten is. Ze kan ook geen enkele relatie houden, maar dat is dan natuurlijk de schuld van de mannen. Het is heel zwaar en ik zit in een mengelmoes van emoties. In de winter kan ik het minder aan dan in de zomer.
Is mijn verhaal herkenbaar? Ik vraag me af hoe dit gaat eindigen…
Groet, Ann
9 oktober 2018
Lieve Ann,
bij mij was het eigenlijk de spreekwoordelijke druppel. Ik wist van narcisme, ik voelde me altijd vreselijk opgelaten en geïrriteerd als ik ze zie of sprak, de adrenaline spoot uit mijn oren als ik ze zou moeten ontmoeten en helemaal moe en kapot als ze geweest waren. En toen kwam er een bericht van mijn ouders dat ze met me wilden praten. En dat was voor mij ineens de druppel, ik kon niet meer. Ik had geen zin meer om steeds weer te horen hoe ik het verkeerd deed, hoe ik beter mijn best moest gaan doen, hoe het kortom altijd mijn schuld was, zonder dat zij ook maar echt naar zichzelf keken en ook maar echte en oprechte excuses gingen maken. Ineens wilde ik niet meer. De gedachte aan breken had al eerder door mijn hoofd gespookt, maar die had ik altijd weggeduwd, maar toen ben ik er serieus over gaan nadenken. En uiteindelijk besloten het contact volledig te verbreken. Heb ik er spijt van? Ja en nee. Nee, omdat het mij veel rust heeft gegeven, ja, dat ik het ergens niet eerder heb gedaan. En ik ben er ergens ook verdrietig over dat het zo ver heeft moeten komen, dat ik geen warme ouders heb.
Waar het bij jou gaat eindigen, weet ik niet. Ja, ik herken je verhaal, dus ik weet een beetje wat je doormaakt. Mijn tip aan jou, blijf er niet alleen mee rondlopen. Zoek hulp, zoek lotgenoten. Hulp in de vorm van een goede psycholoog met kennis van narcisme, lotgenoten op bijvoorbeeld besloten Facebookgroepen. Ik ben ook lotgenoten tegen gekomen op Facebook en ik merk dat het fijn is om met anderen te kunnen praten die je verhaal herkennen, die aan een half woord genoeg hebben. Het is fijn om te merken dat er anderen zijn met eenzelfde verhaal…of nog erger. Lotgenoten kunnen je steun geven maar misschien nog wel belangrijker, ze laten zien dat niet jij gek bent, maar dat jouw moeder dat is. Want jij hebt, net als ik, altijd gedacht dat het aan jou lag, maar nu weet je dat het niet zo is.
Ik hoop dat ik je een beetje heb kunnen helpen en weet, je bent niet de enige.
Warme groet,
Nike
7 mei 2018
Alles wat hier is geschreven is zeer herkenbaar . In ons geval gaat het om mijn vrouw die een narcistische moeder en narcistische eeneiige tweelingzus heeft. Wat die twee samen hebben bekokstoofd in het leven van mijn vrouw en later in ons gezin is met geen pen te beschrijven. Mijn vrouw heeft gestudeerd en werkt. Haar tweelingzus heeft nog nooit iets afgerond. Zelfs haar rijbewijs heeft ze niet gehaald. Maar voor haar moeder is het de slimste… en meest evenwichtige persoon…
Wij wonen in een best mooi huis met grote tuin. Maar regelmatig krijgen wij van haar moeder te horen. Jij met je rothuis en rot tuin.. De jalouzie druipt er vanaf. Maar dit is maar materie. Nog jaloerser is ze omdat wij twee geweldige kinderen hebben en er veel warmte en liefde in ons gezin is. Haar moeder zpu het liefste een van onze kinderen afpakken en aan de tweelingzus geven die gelukkig geen kinderen heeft. Dit is niet verzonnen. Ze heeft dit zelf gezegd. Ook heeft ze een keer de politie en jeugdzorg veilig thuis op ons afgestuurd in de hoop dat ze haar keugens zouden geloven en de kinderen bij ons weg zouden worden gehaald. Dat was op 5 mei 2016 Sindsdien heeft mijn vrouw de contacten verbroken en gaat het beter met haar en dus met ons allemaal. Voor ons heeft 5 mei bevrijdingsdag een geheel nieuwe betekenis gekregen.
Ik ga hier nog eens een boek over schrijven. Want dit is slechts het topje van de ijsberg. Het belangrijkste is dat wij het samen hebben gered. Iets wat niet altijd vanzelfsprekend leek
9 mei 2018
Beste Joost,
Ik heb ondertussen genoeg verhalen gehoord van andere ervaringsdeskundigen, om te weten waar ze allemaal in staat toe zijn. En ja, als je het niet zelf heb meegemaakt, lijkt het zo onwaarschijnlijk wat ze doen. Narcisten zijn jaloers tot op het bot. Ze vinden met hun ego dat zij recht hebben op dingen, maar door hun gebrek aan doorzettingskracht, wilskracht en vaak ook talenten, krijgen zij het niet. En dat wakkert hun jaloezie meer en meer aan.
Ik vind dat jouw vrouw zoveel geluk met jou heeft. Jij staat achter haar, jij steunt haar, ik heb het helaas allemaal alleen moeten doen. Mijn ex steunde mij niet, sterker, hij kon er gewoon niet mee omgaan. En voor jou is het ook niet makkelijk, zo’n schoonloeder. Ook jij bent een hele sterke man daardoor. Petje af.
Ik hoop dat jullie samen heel oud worden, want heel veel tegenslagen hebben jullie sowieso al overwonnen.
Warme groet, ook aan jouw vrouw,
Nike
3 augustus 2018
dank je wel voor het schrijven, ik herken zoveel in dit verhaal.
Ook over mijn eigen moeder, alles draait om het uiterlijk vooral het gewicht ..
Zelf kan ze alles het beste en is de knapste
Ben helaas nog enig kind dus alles was gefocust op mij.
Ze heeft mij altijd als concurrentie gezien niet als dochter.
Altijd jaloers op alles.
Wilt altijd dolgraag mijn gewicht kleding maat weten, moest altijd op de weegschaal wat ik nu niet meer doe
Ik ben nooit leuk genoeg te dik ( terwijl ik gewoon maat 38/40 heb).
Kom ik met mijn man op bezoek dan is hij te dik of te grijs, de waarde van het bezoek is niet belangrijk.
Je kan geen gesprek voeren, je zegt wat en ze schakelt zo over op haar eigen beleving wereld.
Ze kan niks voor een ander doen liefde geven , als ze een keer op visite was en de kinderen waren binnen wat druk ging ze buiten zitten in de zon en trok de deur dicht en ging liggen zonnen.
Zo kan ik wel uren doorgaan
Ook kon ze vroeger thuis psychologische oorlog voeren als ze niet haar gelijk kreeg van mijn pa, dan was het een week stil zwijgen en meestal barste Zondag de bom, dan lag ze gillend op de grond.
Ze kwam ook in de avond mijn kamer binnen en sloeg er dan op los als ik lag teslapen want dan was ze het ergens niet mee eens.
Hiervan heb ik waarschijnlijk een trauma van overgehouden, ben nu 57 en schrik soms in paniek nog wakker.
Ook vriendjes die thuis kwamen bepaalde zij alles voor, ze deed soms zout in hun koffie of extra zoet omdat ik uit ging en zij moest thuisblijven en dat was haar enigste plezier zei ze dan.
Dan verziekte ze zo met bemoeizucht dat alle relaties uitgingen.
Op mijn 18de kreeg ik de kans om op mijn zelf te wonen dat heb ik gedaan en leerde vrij snel mijn huidige man kennen.
Mijn vader was inmiddels ook weg gegaan die heeft me altijd beschermd.
Het werd gevaarlijk want ze sliep met een mes onder haar kussen en dreigde het te gebruiken
Mijn moeder is inmiddels 89 jaar erg ziek was gisteren in het ziekenhuis om een legging en een trui te brengen die ik had gekocht, ze had geen kleding mee.
Liet ik het zien, vroeg ze welke maat het was, ik zei maat 38 waarop ze vroeg wat heb jij dan, ik zei ook 38 toe betrok het gezicht gooide ze het setje aan de kant en ging op een ander onderwerp over…..
Ik heb besloten om het project goed afte sluiten ook voor mijn eigen gemoed rust, zal geen verdriet hebben als ze komt te overlijden ik zal ook de enigste zijn die komt ze heeft geen vrienden en mijn man en kinderen willen niet komen.
tot zo ver
met vr gr Astrid
13 augustus 2018
Lieve Astrid,
Wat ben jij een sterke vrouw, dat jij dit allemaal heb kunnen overleven. En heel goed dat jij afstand van haar heb genomen, want dat is nodig om jezelf te beschermen en jezelf te helen. Ik hoop niet dat er mensen tegen jou zeggen dat je contact moet houden “want het is toch jouw moeder” want dat is de grootste kul-reden die er bestaat. Want het is ook de plicht van jouw moeder om van jou te houden, te beschermen en te koesteren en dat heeft zij namelijk niet gedaan.
Ik hoop dat jij dit niet allemaal alleen doet, dat jij ook psychologische hulp krijgt. Dat heeft mij, en anderen die ik ken, geholpen om de jeugd een plekje te geven en door te kunnen gaan met het leven.
Warme groet,
Nike
14 augustus 2018
Hoi Nike
bedankt voor je lieve reactie, ik heb geen psychologische hulp, graag zou ik het boek willen bestellen, lezen over narcisme dit helpt mij enorm.
Ook nog tips van sites van andere lotgenoten zou ik fijn vinden om dingen te kunnen lezen.
nogmaals dank voor je reactie
lieve groetjes Astrid
14 augustus 2018
Lieve Astrid,
Als je boeken wilt lezen, kan ik je aanraden om via het verdwenen zelf hun boeken aan te schaffen. Daarnaast heb ik ook een Engels boek gelezen, dat mij heel goed hielp. Dat heet Will I ever be good enough? en is van dr. Karyl McBride. En ik zal je zeker aanraden om psychologische hulp te zoeken. Zoek wel iemand die bekend is met narcisme, eventueel ook te verkrijgen via het verdwenen zelf.
Op hun site staan ook links naar groepen met lotgenoten, onder ander op facebook. Misschien dat je je daar kan aanmelden? Maar weet dat jij (helaas of gelukkig) niet de enige bent hiermee!
Warme groet,
Nike
12 november 2018
Jouw verhaal is heel herkenbaar voor mij Mary, de dominantie, het manipuleren en het projecteren. Het is de eerste keer dat ik een ander hoor over het projecteren. Ik heb mijn ex meermaals gevraagd te stoppen met haar zelfprojecties op anderen, maar het gaat maar door, ze kan niet anders omdat het onderdeel is van haar strategie, haar methode om anderen onder de duim te houden. Ik noem het een vorm van mind fucking die zo ver gaat, dat volwassen en kinderen aan zich zelf gaan twijfelen tot en met het punt, dat je gaat twijfelen of je er eigenlijk wel mag zijn. Een meesteres in manipulatie is ze, ja dat zeker. Zelfs mijn jonge kinderen zeggen, dat ze elke hulpverlener om haar vingers windt en dat is ook zo waardoor elk kindsignaal en ook de signalen die ik namens de kinderen afgeef onder de mat geschoven worden. Een moeder heeft het beste voor met haar kinderen, we kunnen daarom niet geloven dat ze de dingen doet die haar worden toegedicht, het is haar waarheid versus de waarheid van de kinderen enz.
Plots doet de onveilige situatie bij mij, waar moeder al jaren op hamert er niet meer toe als moeder stelt, dat mijn jongste zoon bij mij moet gaan wonen. Ze heeft hem en ook zijn oudste broer gezegd, dat ze niet meer van hen houdt, dat ze een bedreiging vormen voor haar nieuwe relatie want ze doorzien haar en komen in opstand. Ik ontvang mijn kinderen met open armen, wetende dat ze eindelijk verlost zullen zijn van het regime bij moeder, niet meer van hun eigen geld voedsel en drinken moeten kopen, mij niet meer met angst hoeven te bellen, niet meer achterom hoeven te kijken, niet meer bang hoeven te zijn om hun mening te geven maar eindelijk gewaardeerd worden om wie ze zijn, dat ze mogen zijn en dat ik wel oprecht van hen hou.
Mijn healing proces en dat van mijn jongste zoon kan nu eindelijk beginnen. Ik bid voor mijn twee andere zonen, dat onze Vader ook voor hen spoedig de deur open zal zetten.
12 november 2018
Dag Erwin,
Wat een verhaal… Heel veel sterkte en kracht gewenst.
Voor de duidelijkheid: dit is een gastblog van Nike, niet mijn verhaal.
Mary Sjabbens
12 november 2018
Dank je Mary,
Ja wat een verhaal, ik kan er een boek overschrijven zo in en in triest dit allemaal. Ik snap het niet, doet zo ontzettend veel pijn, waarom toch?
Ik vond het al vreemd, dat ik deze via het emailadres van mijn bedrijf ontving.
12 november 2018
Beste Erwin,
Wat een verhaal. En ja, het is niet waar dat alle moeders het beste met hun kind voor hebben. Dat is een mythe, sommige vrouwen hadden gewoon geen moeder mogen worden.
Jouw verhaal is helaas ook op andere manieren herkenbaar voor mij. Er zijn meer mensen, mannen en vrouwen, die een narcistische (ex-)partner hebben. Daarin ben je helaas of gelukkig niet alleen. Mocht je behoefte hebben aan steun en herkenning, dan kan ik je aanraden op zoek te gaan naar lotgenoten. Onder andere op Facebook zijn meerdere groepen te vinden met lotgenoten.
Wat jouw kinderen betreft, ik hoop dat zij snel mogen inzien wat voor moeder zij hebben, zodat zij aan hun trauma’s kunnen gaan werken.
Warme groet,
Nike
3 maart 2019
Wow wat een herkenning! Dank je wel!
4 oktober 2019
Mijn moeder is een narcist en het is net of het mijn verhaal is zo herkenbaar ik heb net zo meegemaakt en heb 5 jaar geleden besloten om met míjn familie te breken toen ik achter de waarheid kwam. Maar ik heb nog steeds last van woedeaanvallen
3 mei 2020
Ik heb van mijn moeder geleerd mezelf te haten. Ik heb van anderen geleerd van mezelf te houden.
Heb je het niet meegemaakt dan begrijp je hier niets van, hoe diepgaand dit ingrijpt in je volwassen leven. Therapeuten zien het over het hoofd, familie ziet het niet (of is te laf in te grijpen) en jij gaat er aan kapot.
Totdat je na vele omzwervingen er achter komt dat niet jij, maar het gezin waar je uit komt ziek is, en jij daar een zieke aanpassing aan bent. Leve de mensen die WEL aan zelfreflectie doen en die aan zichzelf werken!!!!! Dat zal de narcist nooit doen, hoe DURF je iets te zeggen over de narcist! Ik begin langzaam op het punt te komen (ben nu eind 40) dat ik ga geloven dat ik er op ene dag hartelijk om kan lachen, de idioterie die het eigenlijk is. Je kind volledig verrot schelden en vervolgens aan iedereen vertellen dat het kínd zo agressief is. Hoe ziek kun je zijn, dat kwartje is inmiddels gevallen. Gelukkig valt nu ook eindelijk het kwartje dat het niet mijn taak is dit op te lossen, dus het inpraten op mijn schuldgevoelens is verleden tijd. Yeahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh freedom!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
20 juli 2020
Alleen maar herkenning.
18 augustus 2020
Vijf weken geleden viel bij mij het kwartje na 34 jaar dochter te zijn van een narcistische moeder. En dat dat dus de bron is van alle relationele en destructieve ellende uit mijn leven + PTSS.
Ik weet dat men adviseert om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor al je fouten in je leven, maar ik kan niet verantwoordelijk zijn voor het feit dat mijn moeder niet klaar was om moeder te worden en daarmee een ongefundeerde jeugd en leven heeft overgebracht op mij.
Per direct heb ik al het contact met haar, het ouderlijk gezin en alle aanverwante familieleden verbroken. Want ik voelde in een split second dat ik het anders niet zou overleven.
Dankjewel en respect, Mary, voor je verhalen. Want het enige dat mij (los van therapiesessies) op moeilijke momenten het meeste kracht geeft is het lezen van ervaringsdeskundigen zoals jij, die er geen doekjes om winden.
De ontmaskering van het narcistisch misbruik (bewust typ ik de gehele term, puur voor mijn eigen verwerking) heeft letterlijk mijn hele leven op z’n kop gezet, los van het korte ‘Zie je nou wel’-moment.
Het is de meest pijnlijke ontdekking en fase van mijn leven. Maar als je hier uit komt en inderdaad echt abrupt al het contact verbreekt, komt daar heel langzaam en heel voorzichtig het zonnetje soms al even om de hoek kijken.
Maar wat een hel op aarde.
Aan ieder die zijn ervaringen deelt op het Internet: ga zo door, want dat helpt enorm voor medestanders.
19 augustus 2020
Lieve Jasmijn,
Dank je wel voor jouw lieve woorden. Dit is mijn verhaal, niet die van Mary. Mary heeft mij alleen een podium geboden om mijn verhaal te vertellen.
In een normaal leven, bij gezonde mensen, werkt het om zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor de fouten in het leven. Maar niet bij kinderen, maar ook partners van narcisten. Goed van je om het contact te verbreken, hoe moeilijk dat ook is. Je zal nog door diepe dalen heen gaan, maar zoals je zelf al aangeeft, ook het zonnetje zal doorkomen. Ik ben me er nu 7 jaar van bewust en ik loop over het algemeen in de zon, maar heel af en toe komt toch dat wolkje ervoor. Ondertussen weet ik dat het wel goed komt en zie ik het niet zitten, dan kan ik altijd weer mijn hulptroepen inschakelen.
En ja, ontdekken dat je een kind van een narcistische ouder bent, is misschien wel het heftigst wat je kan overkomen. Ineens vallen namelijk alle puzzelstukjes in elkaar. Maar ook hier ga jij mee leren omgaan. Het wordt gelukkig beter. Naast verhalen van ervaringsdeskundigen kan ik je ook aanraden om lotgenoten op te zoeken. Die hebben echt aan een half woord genoeg en het is soms raar hoe herkenbaar de verhalen zijn. Maar het gaat je helpen in jouw verwerking.
Ik wens je veel kracht, wijsheid, maar vooral (zelf)liefde toe!
Warme groet,
Nike
19 augustus 2020
Dankjewel Nike. Lotgenoten, goed idee. Dat vind ik nu nog even te extern, ik wil eerst intern uit het diepste dal komen en dan voel ik hoop ik vanzelf wanneer ik klaar ben voor die volgende stap.
Carpe Diem