Mijn lieve trotse speciale broer

Geplaatst door Mary op 7 augustus 2017 | 6 reacties

Mijn een na oudste broer, Willy, is geboren met het syndroom van Down. Hij had het IQ van een 4-jarige, was moeilijk verstaanbaar voor buitenstaanders, maar ik was er trots op dat ik hem heel goed kon verstaan.

Daar mijn moeder ziek was, ze had MS, en ik het enige meisje in het gezin van 5 kinderen ben, weet ik niet beter dan dat ik altijd voor mijn broer gezorgd heb.

Zelfs met mijn schoolreisjes ging hij mee (er was in die tijd geen opvang voor deze kinderen), anders mocht ík niet mee op schoolreis. Dat de opper-non dit goedkeurde begrijp ik nog steeds niet, gezien de strikt gescheiden scholen voor meisjes en jongens.

Ook naar de kermis nam ik hem mee en dan mocht hij van de eigenaar gratis in de draaimolen. Die man zei dan tegen mij: “Ga fijn even rondlopen, ik zorg wel dat hij hier blijft zitten!”

Na het overlijden van mijn vader (mijn moeder was al in 1966 overleden) heeft Willy een tijdje in mijn gezin gewoond tot hij in een gezinsvervangend tehuis voor mensen met een verstandelijke beperking, geplaatst kon worden.

Ik was daar bijna elke avond om leuke dingen met hem te doen zoals naar de dansavond gaan of kijken bij de drumband waar hij lid van was. Drummen was zijn lust en zijn leven.

Hij hield ook van mooie kleren, was er trots op ook, en hij vroeg altijd aan iedereen of zij zijn kleren mooi vonden. Hij vond het daarom ook heerlijk om nieuwe kleding te kopen en daarna op een terrasje iets te eten en drinken, vooral naar mensen kijken vond hij prachtig.

Hij kon intens genieten als ik hem ophaalde om bij ons een hapje te eten en hij praatte dan honderduit en had het hoogste woord.

Op een dag dat ik hem weer ophaalde, stootte hij me aan in de auto en zei: “Brabra, Kiwi, Brabra?” Ik zei hem: “Nee lieverd, ik heb nu geen kiwi’s bij me, die breng ik de volgende keer wel mee.” “Nee”, zei hij, “nu Kiwi, moet.” Ik begreep er helemaal niets van.

Dus bij het volgende bezoek had ik een paar lekkere kiwi’s bij me en zei: “Hier Willy, lekkere kiwi’s.” Ik vergeet nooit de uitdrukking op zijn gezicht, hij keek naar de kiwi’s, keek mij aan en duwde ze zo weer naar mij terug en zei: “Hoef niet, bah.”

Ik stond werkelijk helemaal perplex want hij had toch duidelijk naar kiwi’s gevraagd? Ik was van de kaart en snapte echt niet wat hij dan wel bedoelde. En zo ging ik terug naar huis met het raadsel van de kiwi’s.

Een week later haalde ik hem weer op en dacht: laat ik eens een cassettebandje opzetten, want muziek vindt hij leuk. Ik had nog maar een paar dagen geleden nieuwe bandjes gekocht die hij nog niet gehoord had.

Dus de muziek startte en mijn broer schreeuwde: “Kiwi, Kiwi, Brabra!” Hij ging helemaal uit zijn dak en zat te klappen en te lachen. Toen begreep ik het: Kiwi was dus de muziek van Queen!

Ik heb meteen allerlei videobanden gekocht met optredens van Queen. Ik zie hem in mijn gedachten nog staan: Recht voor de televisie, koptelefoon op en meezingen met de muziek van Queen. Alle bewegingen van Freddie Mercury deed hij na tot aan het kontje draaien toe. Wat heeft hij genoten van zijn Kiwi.

Tot het einde van zijn leven had hij geweldig veel plezier aan deze muziek, zijn Kiwi. Ik had hem geen groter plezier kunnen doen. Zo blijft Willy in mijn herinnering, en als ik muziek draai of hoor van Kiwi, mis ik mijn broer enorm maar kan toch glimlachen om het plezier dat hij had met zijn Kiwi.

Gastblog van Barbara Kluijtmans.

Foto komt uit de collectie van Kitty van Gemert.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email