Met een groot vleesmes wilde hij ons allemaal vermoorden

Geplaatst door Mary op 11 april 2016 | 5 reacties

“Ik had net een pijnlijke scheiding achter de rug, toen ik Ricardo tegen kwam. En ja, ik liet me door hem versieren en inpalmen.

Het duurde nog geen twee maanden voor de eerste fikse ruzie uitbrak en hij mij in een grote glasbak smeet. Het bloed spoot alle kanten uit en samen hebben we mijn wonden verzorgd. Echt de hele avond bleef hij excuses maken. Ik was wel boos, maar ik geloofde hem.

Gedurende de vier jaar dat ik bij hem was, ben ik regelmatig geslagen, geschopt, verkracht, aangevallen en bedreigd. In die tijd kregen we twee kindjes: een mooie zoon Martijn, en een knappe dochter Karlijn. Mijn twee schatten van kinderen werden ook de dupe van de woede uitbarstingen van hun vader. Maar nergens zag ik een uitweg.

Hij had mij totaal geïsoleerd van de buitenwereld. Ik geloofde dat er niemand meer om mij zou geven, en ik wist niet waar ik naartoe zou moeten vluchten. De politie is regelmatig aan de deur geweest en elke keer stuurde ze mij weg, aan Ricardo deden ze niks……

Op een decemberavond in 2005 ging het helemaal fout. Ons zoontje Martijn was net drie jaar oud en Karlijn elf maandjes.

Ricardo kwam dronken thuis en binnen enkele ogenblikken brak er de grootste ruzie ooit uit. Martijn schreeuwde dat hij weg moest en ons met rust moest laten. Ricardo sloeg de hele huiskamer kort en klein. Toen ik Martijn wilde verschonen stormde Ricardo de kamer in, rukte hem uit mijn armen en zette hem een groot vleesmes op zijn keel. Ricardo bleef briesen dat hij eerst de kinderen dood zou maken en daarna mij.

Hij wilde ons allemaal vermoorden.

Op de een of andere manier is het mij die avond gelukt om met mijn kinderen te vluchtten naar mijn ouders. Toen de politie er eindelijk was, kreeg ik van hen flink op mijn sodemieter. Ze hadden zich al zo vaak voor mijn karretje laten spannen en ze hadden er geen zin meer in, zo zeiden ze.

Het was mijn zoontje die een agent erop attendeerde dat zijn vader hem niet in de keel mocht snijden. En toen het kleine manneke zijn keel liet zien, gingen ze opeens aan de gang, en met wat moeite werd Ricardo vastgezet.

Die avond kon ik, in elkaar geslagen en helemaal overstuur, met mijn kindjes terug naar huis. Vanaf nu zou ons leven met zijn drietjes beginnen. Ricardo zou niet meer terugkomen. We zouden veilig zijn.

Maar vanuit de gevangenis begon hij ons al te stalken. Er volgde een straat- en contactverbod. Drie maanden later kwam hij weer op vrije voeten en toen begon de ellende pas echt!

Hij liet ons niet met rust.

Hoe vaak ik ook de politie belde dat ze iets moesten doen, hij bleef ons lastigvallen. Hij dacht zelfs een keer dat ik bij mijn ouders binnen was, en sloeg daar de voordeur eruit om vervolgens mijn moeder te grazen te nemen.

Wederom schakelde ik de politie in en wederom gebeurde er niks. Ze lieten hem gewoon gaan. Er volgde vele rechtszaken en ik heb Ricardo uit de ouderlijke macht laten zetten. Ik heb de schulden laten verdelen en het straat- en contactverbod laten verlengen.

Ik heb zelfs een rechtszaak aangespannen vanwege stalking. Keer op keer ging Ricardo in beroep. Ook die beroepszaken verloor hij.

In die tijd kwam er ook aan het licht dat mijn kinderen enorme schade hadden opgelopen door zijn achterlijke gedrag. Dus ook daar moest ik mee aan de gang. Tot op de dag van vandaag ben ik daar nog steeds mee bezig. Mijn kinderen hebben nog dagelijks last van wat hun vader hun heeft aangedaan.

Ik heb ze allebei daar geplaatst waar ze continu hulp krijgen voor hun problematiek.

Ik ben trots op het feit dat ik in hun belang heb kunnen denken en hun nu een goede toekomst kan geven. Ik heb alleen het gezag en zie ze heel vaak. Ze gaan ook gewoon mee op vakantie want het zijn en blijven mijn kinderen. Ik betaal ook gewoon schoolgeld, kleren enzovoort. Ik ben verantwoordelijk voor mijn kinderen ook al wonen ze niet bij mij in huis.

We zijn nu al ruim tien jaar verder en er is een hoop rust in mijn leven gekomen. Ik ben gelukkig weer de oude en ben inmiddels getrouwd met de liefste man op de hele aarde. Martijn en Karlijn zien mijn man ook als hun papa en dat is iets wat me een goed gevoel geeft.

Wat betreft Ricardo: Zijn vrouw, die na mij bij hem kwam, heeft mij inmiddels laten weten dat ze in het Blijf van mijn lijf huis woont met haar twee dochtertjes. Ook haar heeft hij te grazen genomen.”

Dit is het verhaal van Truusje, @van_truusje.

Truusje heeft hierover een boek geschreven: Achter mijn voordeur. Dit boek heeft zij geschreven omdat het haar missie is om andere slachtoffers van huiselijk geweld te helpen. Het boek is te bestellen via achtermijnvoordeur.nl en uitgeverijterebint.

Foto komt uit de collectie van André Brockbernd, @dokandojo.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email