Met de mantel der liefde
Onbetaald en langdurig zorgen voor bijvoorbeeld een hulpbehoevende, chronisch zieke of gehandicapt familielid. Ik zou haast willen vragen wie het niet doet, want mantelzorg verlenen is bijna gemeengoed geworden in ons land.
Het hoort er bijna bij zou je denken, en dat doe je dan maar naast je werk en of je gezin. Uit liefde voor die ander voor wie deze vorm van zorgen noodzakelijk is… Want, wat is het alternatief voor die ander?
Dat buitenstaanders zelden een goed beeld kunnen vormen van wat die zorg precies inhoudt, wat de impact ervan is op het leven en welzijn van de mantelzorger, komt omdat er meestal weinig over gesproken wordt.
Hoeveel mantelzorgers lopen er inmiddels op hun tenen? Hoeveel mantelzorgers hebben lichamelijke en of psychische klachten? Wanneer trekken die aan de bel? Als zij afgeknapt zijn, wie zorgt er dan voor diegene die van hen afhankelijk is??
Voor veel mantelzorgers is de druk groot. Een dagje onbekommerd weggaan, of zelfs een paar uurtjes, is veelal moeilijk te realiseren. Dan moet je een netwerk hebben waar je op terug kan vallen. En dat kost tijd en energie om dit voor elkaar te krijgen, als het al lukt.
Mensen die bereid zijn de mantelzorg tijdelijk over te nemen en daarvoor tijd vrij willen en kunnen maken, mensen die geïnstrueerd moeten worden over de taken en handelingen die uitgevoerd moeten worden.
De druk op de meeste mantelzorgers is zo groot dat ze zelfs als ze ziek zijn, blijven doorgaan. Want, vind maar eens snel een vervanger die meteen kan komen…
En dan is daar ook nog het ondoorgrondelijke woud van regels, zijn er de slechtwerkende of zelfs tegenwerkende bureaucratische instanties en het grote onbegrip van ‘deskundigen’. Het zijn allemaal mensen maar ze verschuilen zich achter regels.
Hoeveel mantelzorgers lopen hier niet tegenaan? Hoeveel mantelzorgers kunnen hun weg niet vinden, worden van het kastje naar de muur gestuurd? En vooral, waar is de steun voor de mantelzorger? Laten we wel zijn, de schouders van de mantelzorger kunnen niet alles dragen.
Ben jij mantelzorger en herken jij jezelf in bovenstaande? Wil je jouw verhaal delen of heb jij ideeën over hoe het anders kan? Heb je tips, een succesverhaal of wil je je hart luchten? Neem dan contact met mij op.
Foto komt uit de collectie van Ingrid@Holly1707.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
2 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
21 juli 2017
Vandaag is de geboortedag van mijn broertje, hij zou 52 geworden zijn. Maar het stopte toen hij 23 was. Op dezelfde manier als nu de bekende voetballer Nori dood neerviel, viel mijn broertje van zijn fiets.
Geen (sport)artsen in de buurt, geen ambulances en -medewerkers.
Mijn broertje bleef dood, de voetballer leeft. Maar hoe? Ernstig hersenletsel, zal nooit weer kunnen lopen is de de verwachting.
Net zoiets als Friso destijds, die was 50 minuten dood en werd nooit meer wakker.
Binnen onze familie hebben we het uitgebreid besproken: wat nou als hij was blijven leven en nooit meer dezelfde was geworden? Wat als hij voortdurend zorg nodig zou hebben dan?
We komen allemaal tot dezelfde conclusie: het is goed zo.
Natuurlijk hadden we vandaag graag zijn verjaardag gevierd, maar niet als dat in had gehouden dat hij zijn dromen, plannen nooit had kunnen uitvoeren…
(Ik schrijf dit anoniem, ik weet dat er mensen zijn in mijn leven die het hier absoluut niet mee eens zijn. Hier er op aangesproken worden: prima. Niet op straat…)
21 juli 2017
Dag Anoniem, ik kan me jullie conclusie heel goed voorstellen. Dat anderen daar anders over denken, het zijn zo.
Heel veel sterkte ❤