Mag je boos zijn op het kind dat jou niet wil zien?
“Sinds drie jaar zie ik mijn dochter niet meer. Ik heb vooral begrip voor die keuze, maar worstel met de vraag of ik boos mag zijn op haar.
Het begon op ‘een overdrachtdag’, jargon bij co-ouders voor de dag waarop een kind normaal gesproken van het ene naar het andere huis verhuist. Haar moeder belde me op: ‘Je dochter wil niet meer naar je toe. En ik ga haar ook niet dwingen’.
Daarmee startte de ouderverstoting. Ik was toen al zeven jaar gescheiden. Sindsdien zorgde ik om de week voor haar. In de jaren daarvoor had ik haar hooguit acht dagen van haar leven níet gezien. Maar op die dag eindigde het contact en startte een periode van ‘niet zien’ van inmiddels meer dan 1000 dagen.
Er volgde een langdurend traject, waarbij ik haar – na een uitspraak van de kinderrechter – een paar keer ‘onder begeleiding’ zou gaan zien, met als doel de reguliere omgangsregeling weer op gang te brengen. Daar kwam niets van terecht. De dochter wilde niets zonder de moeder, en daar gingen de hulpverleners in mee.
‘Ik heb geen vader meer nodig’, zei ze, in de laatste bijeenkomst van dat begeleidingstraject. ‘Ik kan heel goed leven zonder vader.’ Ze gaf er wat redenen bij. Dat ze van mij minder cadeautjes kreeg dan van haar moeder noemde ze als eerste.
En verder volgden nog wat meer algemene dingen. Ik was een keer onredelijk boos op haar geweest. Ik had een keer iets negatiefs over haar moeder gezegd. Toen ze die redenen uitsprak dacht ik: ‘Als dit redenen voor ouderverstoting zijn, dan zou geen enkel kind zijn ouders nog zien.’
Tijdens het hulpverlenerstraject, en ook in de eerste maanden daarna, was ik geneigd begrip te hebben voor haar keuze. Het leven was er voor haar niet makkelijker op geworden toen de relatie tussen haar ouders, zeven jaar na de scheiding, opeens de status van vechtscheiding kreeg, nadat ik een nieuwe relatie was begonnen.
Om geen loyaliteitsconflict te ervaren, was kiezen voor één van die ouders misschien wel het meest gezonde of verstandige wat ze kon doen. Uit zelfbescherming. Maar nu zijn we bijna twee jaar verder. Ik zie haar steeds minder als slachtoffer van de vechtscheiding. Ik voel het begrip wegsijpelen.
Het conflict tussen haar moeder en mij is wat meer naar de achtergrond verschoven. Ze is ouder geworden. Ik voel vragen in me opkomen als: ‘Wordt het geen tijd weer eens open te staan voor contact met mij?’ Of: ‘Waarom moet die afwezigheid van contact voortduren?’
Haar eigen rol in de keuze voor ouderverstoting wordt daarmee groter. Boosheid tast het begripvolle gevoel van eerder aan. Dat voelt vervolgens ook weer niet helemaal eerlijk.
Want in hoeverre is zij – destijds én nu – beïnvloed door haar moeder? En was of is die invloed er een beetje of was en is die invloed heel groot? Dat zijn vragen waarop ik ook geen antwoord heb.
Probeer maar eens boos te zijn op iemand die mogelijk slechts voor een klein deel verantwoordelijk mag worden gehouden voor het vertoonde gedrag. Dat is nog best een lastige. Mij lukt het maar matig.”
Ferry
Foto komt uit de collectie van Ton Jacobs.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
76 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
27 februari 2017
Dat is een van de vele ellendige kanten van ouderverstoting: het kan lijken alsof het kind zélf zijn ouder niet meer wilt zien, en het kind kan zelfs de ouder gaan haten, op basis van wat de verstotende ouder vertelt. Het is pure hersenspoeling waar een kind niets van begrijpt, laat staan weerstand kan bieden…
Als ik het uit het perspectief van je dochter bekijk, heeft zij waarschijnlijk weinig in te brengen tegen haar moeder. Kinderen zijn afhankelijk van de (verzorgende) ouder om te overleven. Voor haar is dit een overlevingsmechanisme.
Ik mocht na de scheiding op mijn 6e mijn vader niet meer zien en nu als dertiger heb ik hem alsnog opgespoord. Hij vroeg mij ook eens waarom ik niet eerder op zoek ging. Dat ik op mijn 18e toch volwassen was? Helaas, zo werkt het niet. Voor zover ik me kan herinneren, ben ik gelukkig nooit boos op mijn vader geweest, maar zweeg er wel altijd over, tegen iedereen en ook als volwassene, en was altijd doodsbang om mijn moeder naar hem te vragen. Het duurde zo’n dertig jaar voordat ik zelfs maar aan mijn vader durfde te denken en ontdekte dat ik wel degelijk behoefte heb om hem te leren kennen (had namelijk ook vrijwel geen herinneringen meer aan hem). Dat mocht ik namelijk nooit en heb ik volledig weggedrukt. Het is de angst die regeert. Ik vind het ook jammer dat ik het niet eerder durfde, maar mijn moeder had me gewoon volledig in haar macht, mijn hele leven lang.
Dus zo kan het ook gaan… ik begrijp wel dat je boos bent, omdat het haar eigen keuze lijkt te zijn. Eigenlijk spreekt de moeder via de dochter uit dat jij niet meer welkom bent in haar leven… Uit de mond van je dochter klinkt de wil van haar moeder.
Je mag ook boos zijn op je dochter, niet alleen zozeer vanwege wat er speelt, maar omdat je je gevoelens niet moet opkroppen. Het is logisch dat deze situatie je boos maakt. Jullie zijn allebei slachtoffer. Het is misschien moeilijk haar als slachtoffer te blijven zien, omdat ze op deze manier tegen je spreekt. Dat is ontzettend pijnlijk. Hopelijk komt er ooit een dag dat ze ‘wakker’ zal worden.
Veel sterkte ermee!
Jasmijn
22 mei 2018
Beste Jasmijn, tot mijn schaamte zie ik nu pas dat ik destijds niet op je mooie reactie heb gereageerd. Mogelijk alleen in gedachten, maar die zie je hier niet Dus bij deze erg bedankt!
14 maart 2019
Hoi,bij mij exact het zelfde alleen ben ik de moeder van een dochter van 21jr, en heb haar al 14 jaar niet meer gezien..Ze staat helaas niet open voor contact. Ik neem haar niets kwalijk..vind het jammer dat ze zo moet leven uiteindelijk zijn er alleen maar verliezers hier in. Mijn leven gaat ook veder en heb hard moeten knokken om er het beste van te maken. Grt. Jolanda
1 april 2019
Hoi Jolanda, heb je reactie gelezen. Sprak mij erg aan. Zin om eens te mailen? Gr. Elma
1 april 2019
Hoi Elma,
Bedankt voor je reactie..ik vind het een goed idee om te mailen.
Groetjes Jolanda
1 april 2019
Dag Elma en Jolanda,
Mooi dat jullie contact met elkaar willen opnemen.
Ik denk even vooruit omdat jullie nu vast elkaars mailadres willen hebben. Aangezien ik de mailadressen van jullie heb, is het misschien een idee als ik die naar jullie stuur? Laat het maar weten.
Vriendelijke groeten,
Mary Sjabbens
30 september 2018
Wat had ervoor kunnen zorgen dat je niet in haar macht was, denk je?
5 januari 2019
Daar ben ik ook wel benieuwd naar…gr vader van een dochter van 18 die me nu 5 maanden niet meer wil zien
23 februari 2019
Bedankt voor je getuigenis. Een vader die zijn dochter mist
2 april 2019
Ik zie mijn 2 dochters al bijna 1 jaar niet meer. Watts app geblokkeerd, email ook.
Oorzaak : hun moeder, mijn ex, probeert de relatie tussen mij en mn 2 kinderen van inmiddels 21 en 18 kapot te maken. Ik heb vanwege baanverlies kinderalimentatie verlaging overeengekomen met jongste dochter. Echter weken later ontving ik brief van haar, dat mama niet akkoord ging en ik dus nog steeds een veel te hoog, voor mij niet op te brengen bedrag moet betalen. Mijn vader betaalt nu om lbio buiten de deur te houden. Een rechtzaak beginnen heb ik geen geld voor ( toevoeging).
Ik heb al veel huisraad via marktplaats moeten verkopen om te kunnen leven. Haal nu eten bij de voedselbank. Van schoolprestaties enz enz word ik al jaren niet op de hoogte gehouden. Echtscheidingsconvenant wordt aan laars gelapt. Desondanks uitspraken rechtbank. Niemand helpt.
Ik ga er geestelijk kapot aan. Ben nu mn baan, huis , kinderen en gezondheid verloren.
Iedereen spreekt er schande van ( huisarts , psychologen enz ) maar niemand kan helpen.
Ik zou graag met iemand hierover in gesprek gaan, want ik ben kapot en op.
2 april 2019
Hoi Maarten,
aller eerst wat verschrikkelijk dat ook jij dit moet meemaken,
ik snap wat je voelt ik zelf ben een moeder van een dochter van 21 en heb haar al 14 jaar niet meer gezien. Ik wens je veel kracht en wijsheid toe, ondanks je pijn en verdriet knok voor jezelf en zorg dat je positief blijft want ook jou geluk is belangrijk.
Groet, Jolanda
1 november 2019
Hallo Maarten,
Ik zit in een dergelijke situatie momenteel.,als je contact wil dan kan dat. Laat maar weten. Sterkte!!
1 november 2019
Hoi Ralf
Dank voor je email
Wat is jouw verhaal en of ervaring ?
Groet maarten
12 januari 2021
hallo maarten;
laat het los en accepteer zoals het is.
je kunt niemand dwingen…….
accepteer het en stop met je eigen geest te kwellen.
ik heb uiteraard het zelfde aan de fiets.
16 februari 2021
Zelf ben ik in een situatie dat onze jongste dochter niets met ons te maken wil hebben. Dit al bijna 3 jaar. Van alles geprobeerd. Ook toen ze juli 2019 een dochtertje kreeg. Pakje gestuurd. Helemaal geen reactie. Onze oudste zegt dat het niet aan ons ligt. Via via heb ik vernomen dat ze zwanger is van een tweede kindje. Wat doet het zeer omdat zo te moeten vernemen. Ze is verhuist. Geen adres. Onze oudste dochter heeft wel contact met haar maar wil daar niets over zeggen. Bang dat ze het contact met haar ook verbreekt. Ze kan de boel manipuleren. Naar de buitenwereld doet ze lief, leuk en aardig. Over ons heeft ze alleen maar negatieve dingen verteld. Helaas zijn die niet waar. In haar pubertijd hebben we ons krom gewerkt om haar van straat af te houden. Jarenlang een kamer gehuurd en voor haar gezorgd. Ik ben er verdrietig van. Vooral omdat onze dochters beiden in het buitenland verblijven. Nooit gedacht dat onze eigen dochter zo gevoelloos kan zijn. Maar ze leeft haar eigen leven. Stiekem hoop ik dat haar dochter haar later ook zo behandeld. Boontje komt om zijn loontje. Maar het gemis van onze kleindochter vreet aan me. Nooit gezien of gehoord.
Een erg verdrietige moeder.
17 maart 2021
Vreselijk als ik dit lees wat moet je als ouder veel pijn lijden ik ook andere problemen de ouders van nu hebben het zwaar sterkte bijna alle ouder die ik zie of spreek hebben het moeilijk geen 1 uitgezonderd
15 augustus 2021
Helaas herken ik dit: beide volwassen kinderen willen mij niet meer zien, waarbij de oudste waarschijnlijk bepalend is. De oudste doet al jaren alleen maar lelijk over mij; de jongste is daarin meegezogen sinds het (dit) jaar van mijn scheiding. Daarnaast, na mijn vroegere kennismaking met het verschijnsel ‘POH’, wederom bewijs dat de POH’ers (nu van de ex en het jongste kind) slechts constateren dat er ‘iets’ moet stoppen en vervolgens hun cliënt alleen en zonder perspectief met de gebakken peren laat zitten: ‘dit was/is mijn mening, je redt het verder wel hè?’ Oplossingen zoeken ze niet.
Over mij spreken de kinderen slechts in onwaarheden of, op zijn best, halve waarheden en chanteren mij met als doel mijn persoonlijke leven en levenswijze te bepalen. Dat laatste is niet aan hen; ik ben de enige die over mijn persoonlijke leven gaat. Als dit niet gespeeld had, had ik mijn leven allang weer geheel op de rit gehad: de scheiding was een bevrijding. Nu valt er af en toe een wiel van mijn wagen, maar ‘I will survive’ en bepaal zèlf hoe! Hopelijk blijft dat wiel steeds beter zitten, al zullen de lapmiddelen altijd zichtbaar blijven.
Ik weet dat ik AL mijn liefde en oprechte aandacht altijd aan beide kinderen heb gegeven, voor ze ben opgekomen, ze actief gestimuleerd heb in schoolwerk en hobbies, enz. Ik zal daarin, net als elke ouder, ook fouten hebben gemaakt. Niemand is perfect. Ik heb mijn stinkende best gedaan en kan alleen nog maar hopen dat ze dat ooit beseffen.
13 mei 2020
Een kind een vrouw die dit heeft meegemaakt. Dit is zo mooi en gevoelig beschreven. Dat heb ik nodig omdat ik met eenzelfde situatie worstel.
27 februari 2017
Je kunt haar niet dwingen. Lijkt me zo kansloos.
Boos zijn is waarschijnlijk een uiting van je verdriet. Het onrecht dat je wordt aangedaan.
Er is een grote kans, dat ze wanneer ze oud genoeg is jou belt op een dag.
Op zoek naar die vader die ze mist.
Ik wens het je zo. Tot zolang probeer gelukkig te zijn.
27 februari 2017
Onderschat de indoctrinatie van exen en hun familie niet .
Die kunnen volwassenen nog overtuigen dat de vaders op alle fronten niet deugen .
Veel van deze exen verdwijnen in een soort slachtoffer rol Ze weten instantie.’s rechters politie enz te overtuigen van hun zieligheid
.
Kinderen willen loyaal
zijn aan die arme
zielige mamma.
Vaders worden veelal op een zijspoor gerangeerd.En soms ook moeders.
Maar boos op je kind worden lijkt me onterecht.
Kinderen die dit mee maken zijn voor hun leven beschadigd.
28 februari 2017
Mijn zoon wil zijn vader niet zien.
Onze andere kinderen wel. Het komt echt vanuit hem, ook al denkt papa van niet.
Soms kan een niet bezochte ouder het ook zelf veroorzaken.
20 maart 2018
Dwingen hoeft niet, maar je kan het kind ook sturen met opmerkingen en vragen “ waarom niet “ ? Sorry maar het komt moeders ook wel goed uit als een kind zich tegen de vader keert, of andersom, loyaliteit in dit geval naar de moeder!
20 maart 2018
Ivonne, ik en de hulpverlening hebben meerdere malen geprobeerd het contact te herstellen, zelfs met tegenzin van mijn zoon, echter vonden wij dat belangrijk. Maar iedere keer liet vader dit afweten, beantwoordde geen berichtjes van zijn zoon, kwam afspraken niet na en kwam op contactherstel niet opdagen.
Soms ligt het echt niet aan de andere ouder en is het tussen kind en ouder.
20 maart 2018
preciesr
4 juni 2019
Maar dan is het geen PAS kind, dan speelt er iets anders, toch?
24 februari 2020
Ik herken dit. Mijn zoon heeft precies hetzelfde… Zijn moeder was al jaren aan het stoken over mijn en tussen mijn zoon em dochter.. met als gevolg dat ze haar prinsesje nu alleen heeft en haar zoon die altijd sociaal wat moeilijker is en meer aandacht op dat gebied nodig heeft. wordt niet naar om gekeken.. wij hebben ook alles geprobeerd. maar ze kijkt niet naar haar zoon om…. echt gewoon niet. en nu hoeft het voor mijn zoon ook niet meer. En mijn dochter heeft na een ruzie deze zomer met haar broer. alle contact naat ons verbroken.. maar we weten nu dat ze compleet gestuurd wordt door moeder en grootouders.
28 februari 2017
Erg moeilijk, Ferry!
Ik ben het met je eens dat ze zèlf op een gegeven moment de keuze heeft/maakt.
Het hangt misschien ook van leeftijd af?
Ik dacht ook altijd: als kinderen volwassen zijn (18 jaar bedoel ik, wat is volwassen…) dan kunnen ze gewoon zèlf het contact herstellen of iig uitleg vragen èn geven.
Als ik lees hoe oud Jasmijn was vóór ze uit zichzelf contact zocht…maar die had haar vader sinds haar 6e niet meer gezien. Dat is jong! Zal niet makkelijk voor je zijn geweest, Jasmijn!
Sterkte! Ik ga er vanuit dat kinderen ooit contact leggen, tzt.
1 maart 2017
Inderdaad Maria, het was een heel groot gemis en heel vreemd om zo te leven als je om je heen ziet dat andere kinderen hun vader (en familie) wel gewoon zien. Er ontbreekt iets essentieels van jezelf.
2 maart 2017
@Jasmijn er speelden bij ons andere dingen, maar ik moet er niet aan denken dat ik mn vader had moeten missen.
DIKKE KNUF voor jou!
3 maart 2017
Dank je wel Maria! Jij ook sterkte!
7 juni 2017
H4t is vreselijk als je jouw kind(eren) moet missen. Kinderen die een van de ouders niet meer mogen zien, hoe oud ze ook zijn, zijn de dupe van een narcistische ouder. Een ouder die heel goed weet hoe de andere ex partner gemanipuleerd kan worden. Weet heel goed hoe de verstoten ouder naar het kind verlangt en er voor hem/haar wil zijn. Het is misdadig en brengt6 niet alleen voor de verstoten ouder maar ook voor het kind grote trauma’s met zich mee.
4 juni 2019
Waarom denk je dat mensen het label ‘narcistisch’ zouden moeten hebben om hun kinderen bij de andere ouder weg te houden? Zo vervelend dat gooien met etiketjes en diagnoses: de ‘narcistische’ vader zal moeder ongetwijfeld een ‘borderliner’ noemen.
En dan? Wat als ik mijn ex die nog nooit een psych heeft gezien een narcist ga noemen, zou het in mijn voordeel werken? Welnee, de andere ouder afkatten zou niemand moeten doen. Hou de eer aan jezelf tenzij je natuurlijk een afgestudeerd psychiater bent en je ex het eens is met de diagnose, en een collega-psych je diagnose bevestigd.
Anders kan ik je alleen zeggen: wie met modder gooit verliest grond. Sad but true..
Sterkte!!
5 februari 2018
Ik ben de vriendin van een vader wiens dochter van 11 hem niet meer wil zien. Ik zie haar langzaam veranderen in haar moeder zijn ex. Ze is haar vader gaan behandelen zoals haar moeder dat doet en deed. Iedereen worst gemanipuleerd door deze vrouw tor en met de hulpverlening. En wij staan er bij en kijken ernaar vol ongeloof onrecht machteloosheid en verdriet. Dit gebeurt toch niet dit kan en mag toch niet? Maar het gebeurt wel en je kan er niks aan doen. Misdadige ex vrouw die zichzelf moeder nowmt maar het ia eigenlijk pure kindermishandeling maar niemand die dit erkent laat staan er iets aan doet. De verhalen over ouderverstoting zijn legio en toch volgens de hulpverlening bestaat het niet.
6 februari 2018
Hier een kind van 13 dat zo bewerkt wordt door stiefmoeder dat het haar eigen moeder en broer niet meer wil zien. En alle zorgverlening inclusief jeugdbescherming staan erbij en kijken erna.
Je bent machteloos als verstoten ouder.
6 februari 2018
@Miek
Het type waar jij het over hebt, noem ik stiefloeder.
En in situaties zoals die jij beschrijft, vraag ik me af waar de vader is! Dàt is degene die het laat gebeuren, die zijn partner haar gang laat gaan!
Ferry, de vader die dit blog schreef, is waarschijnlijk nog geen stap dichter bij z’n kind…
Ik maak nu van dichtbij mee hoe een verstoten vader nog een extra schop nakrijgt.
Z’n jongste kind is 18 geworden. En heeft naamswijziging gevraagd.
De vader is verdrietig.
En boos.
Zijn woorden:
“Het is alsof ik mijn kind opnieuw kwijt raak”.
(De moeder is nu al 15 jaar bezig om vader en kinderen van elkaar te vervreemden, het lukt haar nog ook).
De moeder heeft ooit “beloofd” dat ze haar ex, de vader van haar kinderen (!!!), helemaal kapot zou maken.
Ze blìjft bezig, blijkt nu wéér.
En met haar zijn er veel (stief-)ouders die door blijven gaan.
De wetgever staat erbij en kijkt er naar.
26 februari 2019
Ik zie mijn dochter nu al 2 maanden niet. Je gaat er aan onder door. Vader heeft een nieuw gezin. Allemaal leuk en geweldig. Ik als moeder zijnde ben nu de egoïstische trut, omdat ik een vriend heb. Waarom mag de 1 het wel en de andere het niet. Zo oneerlijk dit. Brigitte
19 april 2018
Mijn dochter heeft zich volgens de geweldige instantie “jeugdzorg ” van mij afgewend.zo noemen ze dat. Jeugdzorg kiest partij en al hun fouten hebben hele logische oorzaken. Ze hebben overal een antwoord op. Ze doen niets fout terwijl ieder mens fouten maakt, zijn voogden bij jeugdzorg blijkbaar bijna heilig. Ze zijn in mijn geval mede verantwoordelijk voor het verdere contactverlies tesamen met de beïnvloeding van de ouder waar ze wonen. Ik mis mijn kinderen.ieder dag, iedere minuut.mijn leven is over. En ooit hoop ik dat ze mijn verhaal willen horen. Mijn deur zal altijd voor hen openstaan.ik vrees alleen iedere dag dat de vele leugens en een niet bestaande beeld wat van mij wordt geschetst voor hun waarheid wordt. Er wordt een verleden herschreven wat niet bestaat. En hoe werkt dat in een kinderbrein? Constante vertekening van een de waarheid en het verzinnen van wat zij hebben meegemaakt in hun vroege jeugd. Wordt dit uiteindelijk waarheid? Dat is mijn angst dat zij vergeten hoe het wel was. De gelukkige kindertijd die nu wordt herschreven….
26 februari 2019
Ik herken uw frustraties en verhaal helemaal !
Instanties als Veilig thuis te Utrecht staat onder verscherpt toezicht en RTV Utrecht volgt deze zaak op de voet. Dit soort ” hulpverleners ” zijn boeven en dienen zichzelf professioneel te laten behandelen !
Ik heb procedure aangespannen tegen Veilig thuis en ben in gelijk gesteld.
De wethouder van Utrecht moest er wel aan te pas komen en een goede advocaat.
4 december 2019
graag zou ik in contact komen met een goede advocaat voor mijn zoon. Op dit moment durft zijn advocaat heel weinig in te brengen en niet voor hem op te komen. en er wordt nu gedreigd dat hij zijn kinderen volledig kwijtraakt, die op dit moment bij ons zijn ondergebracht door kinderraad. Mijn zoon heeft ook te maken regio Utrecht.
13 mei 2018
Vandaag is het moederdag en weer zit ik alleen, geen van mijn 2 volwassen zoons hebben zin in contact met me. Jaja had ik maar niet moeten scheiden; ik weet het nou wel…
Mijn jongste verbrak het contact met mij toen hij 12 was om op zijn 20e (lang verhaal kort, ik bleef contact houden dmv af en toe een berichtje naar facebook) weer terug te komen. Huilend om mijn nek hangen, hij wilde me nu echt NOOOOIT meer kwijt.
Er is geen ruzie geweest, ik ben ‘te lief’ volgens anderen en ik MOET ‘gewoon’ wachten.
Hij komt wel weer.
Maar ik ben het zat, ben dit keer boos om zonder enige reden of een reden die zijn vader verzonnen heeft ik weet het niet, hij praat niet tegen me. De laatste keer dat ik het probeerde drukte hij mijn gesprekken weg en stuurde een appje: ik bel je zo terug, of morgenavond. Dat is nu 2 weken geleden. Ik heb alleen na 2 dagen nog een vraagteken geappt, als in: ‘waarom bel je me niet terug?’
Niks. Ik ben niet de moeite waard om zelfs maar ‘nee’ tegen te zeggen, ik merk het vanzelf wel dat hij niks meer met me te maken wil hebben.
Wat me heel erg lamslaat zijn de reacties om me heen: op het wachtbankje maar weer en hij komt heus wel blablabla maar hij is een volwassen vent van bijna 25 en ik laat me niet meer op het wachtbankje zetten. Ik ben boos, nee razend. En diep verdrietig. Weer een lang verhaal kort: ik heb hem toen we weer contact kregen na zijn 20e op het hart gedrukt me NOOIT te laten zitten op Moederdag. Dat heeft een reden, ik zei er ook bij dat ik hem alles kon vergeven, verjaardag vergeten, geen kerstgroet kan me niet schelen maar Moederdag is heilig. 1 dag per jaar, dat moet hij dan maar een keer voor mij opbrengen.
Dit is dus de moederdag dat ik hem weer verlies. Ik twijfel nog of ik hem een appje ga sturen of liever nog opbellen en de voicemail inspreken om hem te bedanken (cynisch ja, heel fout allemaal) voor de duidelijke boodschap: hij moet me niet als moeder. Prima dan ga ik verder met mijn leven en wil ik hem nu echt nooit meer zien, lekker duidelijk.
Tegelijkertijd is dat het laatste wat ik wil zeggen maar ik ga er zo langzamerhand kapot aan, echt kapot. 2 Kinderen verliezen die nog leven al is de oudste er niet best aan toe, psychotisch, paranoia ook daar is geen normale band mee mogelijk niet zozeer door de scheiding maar omdat hij soms zo in de war is dat hij niet normaal kan praten en maar 1 ding zeker weet: ik moet dood dan komt het mss nog goed met de wereld. Ok… het is zijn psychose die praat maar het zijn mijn oren die het horen.
Ik kan niet meer, ik wil niet meer. Heb zelf maar een paar jaar een moeder gehad, kan me er weinig van herinneren. Weet alleen dat ik ‘te lief’ ben maar als ik zeg dat ik er wat van ga zeggen moet ik zwijgen en ‘lief zijn’ want OOIT….. komt hij wel weer terug.
De arrogantie. Ik ben echt boos, woedend, verdrietig. Nooit heb ik ze vernederd, geslagen, gemeen behandeld hooguit ‘te lief’ (lees dom wijf? te vergevensgezind?) en ik ben nu even niet zo lief.
Ik wil het liefst het laatste geld wat ik heb en waar ik spullen voor mijn huis mee moet betalen opmaken aan een prachtige vakantie ergens waar je kan snorkelen en de mooie dingen van de natuur kan zien. Als mijn geld op is de zee opzwemmen en verdwijnen. Geen valse uitvaart met 3 mensen die gaan staan mieren hoe lief ik wel niet was. Bah. Gewoon wegdrijven, ik weet waar ik moet zijn en dan mogen ze genieten van de onzekerheid die ik nu al zolang voel.
Ik denk er nog even over na maar heb mijn besluit eigenlijk al genomen. Ik vind dat je best kwaad mag zijn op zo’n kind zeker als ze volwassen zijn, het zijn geen idioten gespeend van iedere vorm van empathie.
En daarnaast hebben mijn zoons toch altijd hun fantastische, zuipende, blowende, coke- en speedgebruikende lieve lieve pappa toch nog? Ik mag zo langzamerhand gaan slapen, dat had ik mezelf beloofd 5 jaar geleden: als er weer om niets de band verbroken wordt is het over en uit. Dan mag ik aan mezelf gaan denken.
Laat ik dat maar eens gaan doen. Sterkte voor degenen die dit ook meemaken en dan met name de moeders want die hebben het 10x zo zwaar. Een vader laten rotten tsja, is normaal, een kind hoort bij de moeder MAAR als dat kind niet bij de moeder WIL zijn moet het wel een door en door slecht mens zijn. Het zij zo..
22 mei 2018
Beste Carrie, de ellende die ouderverstoting veroorzaakt is enorm, en jij bent daar helaas een duidelijk voorbeeld van. Ja, ik vrees dat de ouder die verstoten wordt wel vaker ‘te lief’ is. In ieder geval vaker dan de verstotende ouder. Als ik – als man – primair zou reageren op de verstoting, en met name op de rol die de andere ouder daarin speelt, zou ik haar van alles willen aandoen, omdat het zo intens oneerlijk is allemaal. Maar goed, de ratio overwint: de kinderen worden daar niet beter van, ikzelf uiteindelijk ook niet. Ook dat is ‘te lief’ zijn, en niet voor jezelf opkomen. ‘Het systeem’ dwingt je daartoe, is mijn ervaring. Al die zogenaamde hulpverlenende instanties, die ouderverstoting bagatelliseren… Al die professionals van scholen die het weten en niets doen. De vrienden van de verstotende ouder… De familie van de verstotende ouder… Iedereen staat erbij en kijkt ernaar. En ja, houd die wortel voor van ‘wacht maar tot ze ouder zijn’. Ik zou hen op hun verantwoordelijkheden willen wijzen, maar ik doe het niet, voor je het weet ben je een agressieve buitenstaander. Je lijkt de moed te verliezen, en dat is o zo herkenbaar. Moedeloosheid en ouderverstoting gaan hand in hand. Maar probeer, zoals Ineke Vonk vorig jaar al schreef in een reactie, toch een zo gelukkig mogelijk mens te zijn. Ondanks alles. Ook dat schijnt mogelijk te zijn ‘door aan jezelf te denken’. zoals je wilt doen. Ik hoop dat het lukt die draad op te pakken. Die nare ex van je verdient het niet om indirect de veroorzaker van je einde te worden.
22 mei 2018
Ferry, dankjewel voor je reactie het doet me goed dat je de moeite hebt genomen om een reactie te geven op mijn geschreeuw om aandacht want dat is het eigenlijk.
Ik had nog een heel klein beetje hoop dat de jongste zich geen raad wist met de situatie en geen contact meer durfde te leggen omdat hij met moederdag geen teken van leven heeft gegeven, ik besloot dan ook -tegen alle adviezen in- om hem toch nog een berichtje te sturen voor het pinksterweekend: ‘wanneer kom je weer eens koffiedrinken? Ik mis je x’.
Ik hoopte dat hij zou denken: o gelukkig ze neemt me niets kwalijk, ik pak die uitgestoken hand aan en doe gewoon net of er niets geks gebeurd is.
Hem kennende zou dat heel goed gekund hebben, maar ik heb zojuist gekeken: hij heeft mijn berichtje nog niet eens gelezen…
Wat vreselijk trouwens als ik jouw verhaal lees, ik herken de macht van Jeugdzorg en hoe weinig je kunt doen terwijl je ziet dat ze eigenlijk je opgroeiende kind leren dat het heel normaal is om je vader of moeder -net wie de sigaar is- af te wijzen ook als kind/puber in gesprekken met de kinderrechter op de vraag: waarom wil je je moeder niet zien alleen kan antwoorden: ‘gewoon, wil ik niet’ en zo’n rechter dan zegt: als hij niet wil (12, 13 jaar) dan houdt het op ook al zie ik geen reden voor zijn weigering. Hij moet het ZELF weten. Alsof ze zo zouden reageren als een kind besluit niet langer naar school te willen of zich aan te kleden..
Dan zouden ze alles op alles zetten om hem uit te leggen dat hij toch echt naar school moet en ’s ochtends kleren aan.
Maar je moeder niet willen zien? Ja, moet je zelf weten. Niet te geloven dat ik binnen een half jaar een woning had, voldoende inkomen (geen bijstand) zijn vader op staande voet ontslagen was wegens dronken op het werk verschijnen en zijn vrouwelijke leidinggevende een dreun gaf toen ze daar wat van zei. Geen uitkering dus ook; toch mocht hij bij zijn vader gaan wonen.
Let wel: in de daklozenopvang. Ik kan er nog steeds niet bij.
De rechter rekende me ook aan dat ik op dat moment al 20 jaar geen contact met mijn ouders had gehad aldus mijn ex. Klopt, ze waren al 20 jaar daarvoor overleden. Het is bijna om te lachen maar de rechter luisterde niet of het kon haar niet schelen: ze vondt het i.i.g. foute boel, zelf ook geen contact met je ouders. Ik sprong op en riep dat ze overleden waren 20 jaar terug; alsof ik zomaar wat riep werd ik tot stilte gemaand, ook door mijn advocaat.
Die onmacht die ik toen voelde en op ontelbare andere momenten…….. het sloopt me.
Sloopte moet ik zeggen, jeugdzorg is immers allang uit beeld: het is nu echt de beslissing van mijn zoon om me uit zijn leven te bannen. En niet wil vertellen waarom. Dat maakt me razend: ik heb dit gewoon niet verdiend. Echt niet. Als ik wel iets verkeerd had gedaan zou ik het hier -anoniem- wel vertellen. Maar ik kan niets bedenken.
Overigens heb ik ook zitten huilen om jouw verhaal, en als ik denk aan de vaders en moeders die nu met hetzelfde verdriet zitten kan ik het bijna niet bevatten.
Waarom? Dat blijft maar door mijn hoofd spoken.
Ik vraag me ook af of ik nog snel -voor hij het onmogelijk maakt om nog contact op te nemen- gewoon een bericht zal sturen waarin ik hem vertel hoe boos ik ben, dat hij het recht niet heeft om me zo te behandelen. NIKS ‘lief wachten tot hij weer komt’ en ‘de bal ligt nu bij hem’.
De oudste had nog met koeieletters op zijn Facebook pagina (niet dat we daar vrienden zijn maar openbaar, de hele wereld mocht het weten) geschreven: Fijne dag voor mijn moeder maar NIET met mij.
Op moederdag, voor alle duidelijkheid. Hij kreeg 2 dikke duimen van mensen die ik niet ken.
Ik krijg ook zin om daar iets te plaatsen in de trend van: alsof ik de deur voor je open had gedaan.. zie je zelf niet meer hoe triest je bent met je berichtjes? moest je toch aan me denken knul? nou ik hoef je niet meer te zien.
En tegelijkertijd denk ik: zou hij hopen op een berichtje van mij? is dit zijn manier om te controleren of ik hem nog in de gaten hou via facebook? Ja dus, maar ik ga geen reactie geven. 26 mei is hij jarig. En weer begint een stemmetje in mijn hoofd te fluisteren: je kan hem toch een berichtje sturen met gefeliciteerd.
Letterlijk gek aan het worden, en moedeloos ja. Heel erg moedeloos.
Voor nu stop ik maar weer even met razen maar ik wil je heel veel sterkte toewensen en ja, ik vind dat je best boos mag worden op een volwassen kind dat na een fijne jeugd zijn vader of moeder als lucht behandeld. (tot aan zijn 12e in het geval van mijn jongste)
Hij weet dat nog heel goed, in de afgelopen jaren hebben we veel herinneringen opgehaald aan de leuke dingen uit zijn kindertijd.
En dan tóch weer zonder enige aanleiding -na 5 jaar wel contact- weer verdwijnen in de mist? Nee, daar heb ik geen begrip (meer) voor.
Het zijn volwassen mensen en ze kicken gewoon op de macht die ze hebben. Ze weten donders goed wat ze doen en laten. Ik doe voorlopig niet meer mee.
Geen lieve mamma meer; en ook geen smoesjes van ja maar ik wist het niet.
Sorry voor de volwassen kinderen die hun vader of moeder dood lieten vallen en nu hier schrijven maar ik heb geen greintje begrip voor jullie. Je moet je doodschamen, geen enkele reden om je ouders zo te behandelen tenzij ze je iets vreselijks hebben aangedaan.
Kinderen die tig maal verkracht zijn door hun eigen vader zijn nog loyaler dan jullie soort. Ik ben inderdaad te lief en dat is voor een bepaald slag mensen reden genoeg om je als boksbal te gebruiken. Niet alle kinderen dansen zo naar de pijpen van hun moeder (of vader) maar gaan wel degelijk ZELF nadenken na de puberteit. Of je daar iets mee doet ligt aan je karakter, niet aan je moeder als je 20 bent…
29 september 2018
Goedendag hier een vader die geen contact heeft met zijn dochter ,maar om te zeggen dat moeders het 10 keer zwaarder hebben als vaders dat vindt ik de grootste onzin die er bestaat ,vaders hebben ook gevoel
Gr een droevige vader
30 september 2018
Whatever… je weet niks van mijn situatie, je snapt nog niet eens wat er gezegd wordt volgens mij.
Niet zwelgen in medelijden, doe ik ook niet. Vertel liever waarom je haar niet meer mag zien ‘droevige vader’ ipv te roeptoeteren dat je het toch echt moeilijker hebt. Alsof je leed kan meten en vergelijken.
Als je ook gevoel had zou je wat empathie voor een ander hebben; dáár lees ik echter niets over terug.
Alleen maar IKKE, geen greintje sympathie voor een ander. Succes ermee “droevige vader”.
30 september 2018
@ Mw voor jou
Dat is niet wat ik lees.
30 september 2018
Nou Miek, dat interesseert me eigenlijk niet.
Wat me wel opvalt is dat jij antwoordt, heeft die man zelf niet het lef om terug te praten?
Je laat je nu al door hem inpakken… ik ken dat soort, veel geluk samen!
30 september 2018
Ik ken jullie beisen niet, ik kan wel lezen.
30 september 2018
Beste mensen,
Willen jullie respectvol met elkaar omgaan? Bedenk dat jullie reageren op een blog.
Mary Sjabbens
27 november 2019
Heel herkenbaar. Ik heb dezelfde gevoelens.
27 november 2019
Lieve Patricia, mag ik je een hele dikke knuffel geven al is het digitaal; ik wil dat er iemand is die spontaan begon te huilen van je bericht hier. Dat er aan je gedacht wordt. Wat mij echt gered heeft is de luisterlijn bellen. Liefst zo laat mogelijk of als je toch niet kan slapen dan hebben ze meer tijd voor je. Maar overdag ook. Het doet mij zó goed dat ik daar mijn verhaal kan vertellen, of wat er op dat moment ook speelt zonder dat ik ooit het gevoel had dat ze me ‘fout’ vonden. Integendeel!!
Ik heb diverse keren moeders aan de lijn gehad die ook hun kinderen niet meer zagen om diverse redenen. Vaders ook trouwens.
Kon ik maar meer doen dan hier delen waar ik heel veel steun aan heb: de Luisterlijn, vroeger Sensoor. Tel.nr. staat online, chatten of mailen kan ook maar ik zou bellen omdat dat chatten heel traag gaat. Dat gaf mij het gevoel dat ik weer ‘in de wacht’ werd gezet. Vast niet waar maar ik ergerde me bont en blauw.
Heel veel sterkte en hier schrijven is altijd een goed idee m.i.
Liefs Carrie
18 juli 2018
Voor mij begint dit nu lijkt t… hoe is het jou inmiddels vergaan Ferry,
11 september 2018
Toen ik scheidde, zeiden de pyscholoog, de maatschappelijk werker en de mediators het al. Uw ex heeft een probleem, maar wij kunnen hem niet helpen, want hij accepteert geen hulp. Zonder jointjes was mijn ex soms buitengewoon agressief. Ik heb echt wel eens een blauw oog gehad. Maar goed op een dag had ik dus die stap genomen om te scheiden. Soms denk ik wel eens, als ik geweten had wat er toen zou volgen, had ik die stap nooit genomen. Hij kon gewoon niet accepteren dat ik opstapte en heeft mij jaren gestalkt. De kinderen werd verteld wat een waardeloze man mijn nieuwe partner was en dat hij hem in elkaar zou slaan als hij hem tegen zou komen. Dat deed hij toch niet, want laf was hij ook, maar manipuleren, dreigen kon hij prima en dan ook mooi weer spelen tegen anderen. We hadden wel een co-ouderschap, ik wilde mijn kinderen hun vader niet ontnemen. Ik heb ook wel tijden voor de kinderen gezorgd, omdat hij in het buitenland zat bijvoorbeeld. Tja, ik moest het dan niet wagen om langer dan een weekje met de kinderen op vakantie te gaan. Alles heb ik geaccepteerd.
Maar vandaag ben ik erg boos geworden op mijn twee volwassen kinderen. Ze hebben binnen een maand tijd allebei besloten bij hun vader te gaan wonen, omdat ze vinden dat mijn nieuwe partner en ik teveel regels opleggen en ze in hun vrijheid belemmeren. Dat werd niet zo exact gezegd, manipulatie is hun niet vreemd. Het kwam er op neer, mijn partner er uit of zij blijven bij hun vader. Ik geloof trouwens dat ze wel wat schrokken toen ik zei dat ze dan maar bij hun vader moesten blijven en niet moesten verwachten dat als ze terug wilden komen, dat dat zonder problemen zou verlopen. Dan moeten ze nieuwe afspraken met ons maken en die zullen niet zo gemakkelijk zijn als de afspraken die ze tot op heden met ons hadden. Ik kan wel janken, dat ik mijn kinderen kwijt ben, maar ik ga niet meer toegeven, nooit meer. Misschien begrijpen ze op een dag waarom.
12 september 2018
Ik zit al de hele nacht te piekeren over exact hetzelfde: waarom zie ik mijn kinderen niet meer, en wat is er aan de hand met de jongste (24 jaar!!) dat hij na 5 jaar hernieuwd contact opeens alle banden weer heeft verbroken.
Het sloopt me maar ik ben ook boos, ik ben gewoon veel te lief volgens anderen.
Eigenlijk ben ik er helemaal klaar mee en dan komt dat cliché om de hoek kijken: het blijven toch je kinderen…
Gisteravond even gebeld met een vriend die totaal niet luisterde naar mijn verdriet toen ik een vreemd berichtje kreeg en toch weer even dacht: zou het…. maar het kon ook die vriend zijn. Heb de hele nacht niet kunnen slapen en ben woest op mijn kinderen.
Waarom???? Mijn ex is alcoholist en heeft ze als oud vuil behandeld; ik ben al blij met een berichtje. Ik ben ook woedend omdat het me sloopt terwijl ik er nu een punt achter zou moeten zetten zo langzamerhand.
Snap gewoon niet waarom ze me negeren of rotberichtjes sturen terwijl ze zelf gezien hebben dat hun vader me bijna doodgeslagen heeft. Ik wilde ze die ellende verder besparen.
Is vaker gebeurd, hebben ze gezien maar nee hoor, moeders hier is degene die wilde scheiden en ok, dan is paps met een ander getrouwd en heeft daar een FAS-kind mee gekregen: ik ben en blijf de kwade genius.
God wat ben ik verdrietig en boos. Ik zou zo graag rust willen zo langzamerhand en geen getreiter meer. Vooral omdat ik het niet begrijp. Ben gewoon jaloers op ouders die nog praten met hun kinderen. Die van mij negeren me gewoon… ik ben woest en verdrietig tegelijk. En geen hond die begrijpt waar ik verdrietig om ben, erover praten zit er niet in.
Dan is het altijd: ‘komt wel weer goed’.
Ik ben het zo vreselijk zat….
12 januari 2021
het zit toch echt tussen jouw eigen oortjes…..
een wijze vrouw heeft me ooit verteld: wat je ook mee maakt in je leven,hoe je er mee om gaat is bepalend hoe je het ervaart en je gedachten en je emoties erbij zijn……
misschien heb je er iets aan, misschien niet.
ik zie mn dochter ook niet meer maar het raakt me domweg niet omdat ik dat niet toe laat.
ik kan en wil niemand dwingen om naar mij te komen als ze dat met wat voor reden dan ook niet wil, ik heb dat gewoon geaccepteerd dat het is zoals het is.
17 februari 2021
‘Wijze vrouw’ yeah, right. Met een ernstige vorm van autisme en zgaz geen kinderen. Kan ze niet krijgen, of ook afgepakt en terecht. Er ZIJN ook gewoon krengen van moeders die hun kinderen laten verkrachten zodat ze hun drugs kunnen kopen.
Mag jij wijs vinden; ik vind je verkrampt en gevoelloos. Als je nooit iets om je ws ongewenste kind hebt gegeven (is het van mij mwoah.. kans is klein?) zal je blij zijn dat je ervanaf bent. Je dochter zal zo haar redenen hebben om je niet te willen zien, als ik een vader had die zo sprak zou ik ook geen belangstelling hebben.
Of heb je iets te vrezen, dingen gedaan die strafbaar zijn en nu bang voor een paar jaar cel? Dat zal het zijn, of je bent niet helemaal in orde wat de reden ook is. Beter niet bemoeien met andere mensen dan. Mij raak je niet echt, anderen mss wel en je hebt genoeg slachtoffers gemaakt denk ik zomaar. Denk uitsluitend aan jezelf, daar ben je goed in. Empathie moet je even googelen.
Doei.
2 januari 2019
Beste mensen,
Ik zie mijn 2 dochters ook tijden niet meer. Ze zijn nu 18 en 21.
Hun moeder heeft sinds onze scheiding in 2005 er alles aan gedaan om mij kapot te maken.
Alle regels van het echtscheidings convenant lapte ze aan haar laars. Van ziekte en school werd ik niet geïnformeerd. Ook als ik ze met vakanties had kwamen ze gewoon niet.
Hierdoor ben ik in een zeer diepe depressie gekomen en heb angststoornissen ontwikkeld. Daardoor mijn baan en huis kwijtgeraakt. Door rechtzaken tegen mijn ex ruim €20.000 verloren. Uitspraken rechter worden niet nageleefd en aan naar laars gelapt. Alimentatie verlagen van kinderen door verlies baan en inkomen was reden van kinderen om mij niet meer te willen zien. En hun nieuwe stiefvader doet vake leuke uitjes die ik niet kan veroorloven.
Huisarts, hulpverlening en mediators wordt niet op gereageerd. Met kerst en oud en nieuw NIETS gehoord.
Watts app en email zijn geblokkeerd. Telefoons worden niet aangenomen.
Ik ben teneinde raad. Heb altijd mijn best gedaan en altyd klaargestaan voor mijn dochters.
16 mei 2021
Lees net uw bericht in tranen, ik leef zo met u mee. Het is niet te bevatten hoe het een mens kapot kan maken. Hopelijk bent u ondanks alles overeind gebleven, dat u een goed hart hebt om zoveel moed op te brengen om een band met uw kinderen te houden, waar elk liefhebbend ouder recht op heeft. Dat het u wordt ontnomen, het is onmenselijk wreed. Ik weet het helaas ook maar al te goed. U heeft niets dan het goede gedaan, dat kan uw ex niet en nooit over zichzelf zeggen, net als mijn ex, ze moeten zich kapot schamen. Het is een hel, de moedeloosheid en ondraaglijk. Hoe kan een ander zo genieten van het leed van een ander. Ik heb m’n dochter straks bijna een jaar niet meer, gewoon overboord gegooid als liefhebbende moeder. En m’n ex lacht is z’n vuistje. Er is geen minuut dat ik , vooral omdat ik progressief ziek ben, niet in gedachten bij m’n kind ben. Het is mensonterend wreed. Ik hoop dat u de kracht heeft om door te gaan en dat uw kinderen op een dag zullen inzien hoeveel u heeft doorstaan en gedaan om een vader voor ze te zijn. Heel veel goeds voor u…
5 januari 2019
Ik wil iedereen die hiermee te maken heeft heel veel sterkte wensen.
Zelf moeder van 2 kinderen die met dank aan Jeugdzorg, kinderrechters die letterlijk zaten te slapen aan het eind van de middag alles prima vonden. Mijn kinderen (nu volwassen) zijn eraan onderdoor gegaan.
De oudste was verslaafd aan drugs, dat wist ik al. Net als hun vader overigens, daar wilden ze dan ook wonen.
De jongste is op zijn 19e weggegaan bij zijn vader, zocht mij weer op, werkte en het leek allemaal goed te gaan.
Tot hij me op 1e kerstdag vertelde ook verslaafd te zijn. Ik merkte het al het afgelopen jaar, ik herken junkengedrag inmiddels wel. Verder geen familie of begrip.
Mensen zeggen makkelijk: ach laat ze toch barsten, ze zijn jou niet waard. Ik begrijp niet hoe je dat uit je mond kan krijgen als je zelf kinderen hebt. Het maakt me zo gruwelijk alleen.
Het ergste vind ik nog wel dat het even goed LEEK te gaan met mijn jongste en dan TOCH na een paar jaar alsnog naar de knoppen.
Aanstaande maandag staat hij op straat, hij is zijn huis uitgezet wegens een enorme huurachterstand.
Ik weet het ook niet meer, wens iedereen toe dat de kinderen toch nog bijdraaien en het weer ‘goed’ komt. Het is ondraaglijk die pijn, ik zie steeds nog de vrolijke kinderen voor me zoals ze waren en weet maar al te goed dat dat nooit meer terugkomt. Ik schijn ook een kleindochter van 8 jaar te hebben, nog nooit gezien. Hoeveel kan een mens verdragen vraag ik me weleens af..
Hopelijk heb ik ditmaal een psychologe die me wel wat handvatten kan geven om hiermee te leven. Ik ben nog geen 60 en stel je voor dat ik 85 wordt… Dan moet ik nog heel wat jaren ronddolen hier op aarde. Zelfmoordgedachten heb ik niet maar slapen tot het zover is lijkt me geen gek idee.
Geen zelfmoord; al heb ik nu echt niemand meer: dat kan ik mijn kinderen niet aandoen, het schuldgevoel dat ze dan ongetwijfeld zullen voelen (ja, toch wel) kan je ze als moeder niet aandoen.
Nou, weer een grijze zaterdag. Ik ben het zo zat, kan me niet heugen dat iemand me een knuffel gaf. Of aanraakte behalve een hand geven. Geen opbeurend verhaal, ik wil alleen zeggen dat je beter nergens meer op rekent wie weet komen ze toch nog, ooit.
En ik wil nog kwijt dat ik pas iemand hoorde vertellen in de trein, een man van een jaar of 40 dat hij alle contact met zijn moeder verbroken had op zijn 20e, ook met zijn vader trouwens. Toch ging hij naar de begrafenis, zag zijn vader en ter plekke hebben ze zich weer verzoend. Wist nog niet eens meer waarom hij het contact verbroken had en sprak er lacherig over.
Bijna vloog ik op om hem te zeggen dat zijn moeder ws tot aan haar laatste snik is blijven hopen haar zoon nog een keer te zien en dan WEL zonder problemen weer de banden aanhalen met vader…
Sommige zaken zijn gewoon niet te bevatten.
Sterkte.
27 februari 2019
Het is prachtig weer buiten, een warmterecord: 18 graden eind feb.
Ik heb het ijskoud, de kou komt van binnen. Het is zo ontzettend slopend geen contact met je kinderen.
Zit nu al dagen te twijfelen of ik mijn jongste die ik nog kan bereiken (de oudste niet, die heeft me overal geblokkeerd) een berichtje zal sturen.
Waarom niet? Omdat ik mezelf dan weer in de wachtkamer parkeer: de laatste keer dat ik zeer oppervlakkig contact had (beste wensen voor 2019) vertelde hij ook op zoek te zijn naar andere woonruimte: ik vroeg waar ga je wonen als dat doorgaat? laat me weten waar je naartoe gaat heeft hij niet meer beantwoord.
Ik weet alleen dat hij wel vertrokken is uit zijn vorige huis dus weer gewoon 2 kinderen waarvan ik niet weet waar ze wonen of verblijven.
Ben het zo zat, lees hier ook de verhalen en mijn hart breekt. Ik snap het niet, hoopte dat alles beter zou gaan als Jeugdzorg eenmaal uit beeld was verdwenen maar dat is dus niet zo.
Dit komt nooit meer goed.
Ik probeer me erbij neer te leggen. Accepteren dat het zo blijft. Wellicht ooit nog eens contact, of niet. Maar het lukt niet zo goed: daarom wil ik tegen alle adviezen in toch mijn zoon een berichtje sturen en vragen waar hij woont, hem vertellen dat ik hem mis, wanneer hij weer eens langskomt: het laatste contact was immers niet onvriendelijk.
Ook denk ik aan de mensen die geen contact op KUNNEN nemen en denk: doe het gewoon, dan maar op het wachtbankje.
Vandaar vraag ik me vandaag ook af: MAG je boos zijn op je PAS-kind?
Als ik heel eerlijk ben ben ik gewoon boos. 2 Volwassen kinderen: ja, ik ben boos. Ontzettend boos en ik weet maar al te goed dat onder boosheid bijna altijd een enorm verdriet schuilgaat.
Ik ben liever boos dan dat ik moet dealen met dat verdriet, ik ben zo verschrikkelijk moe van het strijden, geduld hebben, huilen, de nachtmerries, doen alsof alles goed gaat, mensen die anders zeggen: kop op, MIJN kind is ook ‘weleens boos’ niet zo’n drama maken hij komt wel weer.
En dan de topper: als god het wil.
Ik ga maar even mijn hond uitlaten, de enige echte oprechte lieve trouwe liefde in mijn leven. Degene die me wakker maakt als ik nachtmerries heb (waargebeurde…) en me dwingt even naar buiten te gaan. Wat zijn mensen eigenlijk vaak onverschillig en met zichzelf bezig. Ik voel me zo verschrikkelijk eenzaam. Sorry ik moest het even kwijt.
Als iemand goede raad heeft v.w.b. een berichtje sturen of ‘met rust laten’ ik hoor het graag..
1 april 2019
Hallo iedereen, wat een verhalen!! En jammer genoeg ook ik heb er1. En dat al bijna 19 jaar lang.
1 april 2019
Heel veel sterkte liefde en energie. Hou vol je bent het waard!
17 april 2019
Voor iedereen die hier meeleest heb ik een hoopvolle boodschap: na vele jaren geen contact met mijn kinderen heb ik afgelopen zondag koffie zitten drinken met mijn jongste zoon van 25 jaar!
Hij vroeg me uit zichzelf of hij voortaan iedere zondag langs zal komen bij me. Zielsgelukkig is een understatement; er zijn geen woorden om uit te drukken hoe ik me nu voel. Na 14 jaar radiostilte had ik het opgegeven, al stuurde ik bijna plichtmatig een felicitatie naar zijn Facebookpagina, of een kerstwens. Nooit enige respons op gehad.
Maar nu heeft hij -kort gezegd- het contact met zijn vader helemaal verbroken en begint te zien wat er aan de hand was.
Ik heb gevraagd waarom hij nu het contact met zijn vader heeft verbroken; hij zei ‘die man heeft een ego zo groot, en als er een krasje opkomt gaat hij over lijken’.
Hij heeft hem door… de narcist krijgt zijn trekken thuis. (mijn eigen diagnose maar geloof me het is een narcist)
Mijn oudste is zwaar drugsverslaafd en heeft vaak psychoses, weinig hoop dat hij ooit nog contact met me zal zoeken. Ik weet ook niet waar hij woont, ook hij heeft met zijn vader geen contact meer.
Om mensen hoop te geven wil ik dit met jullie delen. Ik had de hoop al opgegeven, toch is er een klein wonder gebeurd.
En ja, stiekem heb ik dikke pret omdat mijn ex zijn trekken thuiskrijgt. Al had ik mijn kinderen een leukere jeugd gegund met beide ouders. Mijn oudste is nog steeds uit beeld en het enige wat ik zeker weet is dat het slecht met hem gaat.
Voor alle ouders die hun kinderen moeten missen hoop ik dat ze ook ooit bericht krijgen van hun kind(eren) met de boodschap dat hij of zij je graag weer wil zien.
Ik hoop dat ook mijn oudste nog bijdraait. Tegen beter weten in maar toch.
Heel veel sterkte en liefs van de moeder van 2 PAS-kinderen, ik denk dat we er nog niet zijn maar het begin is er!
4 juni 2019
Ik zie mijn zoon nu al meer dan 1 jaar niet meer. Ik ga eronder door. Heeft iemand ervaring met therapie of andere om het een plaats te geven?
4 juni 2019
Ach Janine, hier nog een moeder die haar zoon jarenlang niet gezien heeft, geen nieuws meer over hem kreeg: van de aardbodem verdwenen leek wel..
Op zijn 13e zag ik hem voor de laatste keer, en om een lang verhaal kort te maken: op zijn 20e nam hij plotseling contact met me op, we spraken af bij mij thuis en voor ik het wist hing er een snikkende beer van een vent om mijn nek.
Hij woonde nog bij zijn vader, had me eerder kunnen contacten: waarom hij dat niet deed weet ik nu, 5 jaar later nog steeds niet echt..
Wel moest ik stiekem lachen toen hij me onlangs vertelde al een half jaar geleden het contact met zijn vader (die hem bij me weg hield al die tijd, typisch PAS-kind dus) had verbroken. Hij wil hem nooit meer zien en zei: ik snap dat je van hem gescheiden bent, ik ben ook helemaal klaar met hem.
En dat terwijl ik op zijn 18e verjaardag nog serieus overwoog om voorgoed te gaan slapen om het zo maar te zeggen. Ik trok het niet meer..
Wie mij heel goed geholpen hebben al die jaren zijn de mensen van de Luisterlijn, vroeger heette het Sensoor. Je kan ze dag en nacht bellen en dat heb ik gedaan ook. Dat kan ik je echt aanraden; verbazend hoeveel mensen hun kinderen jarenlang hebben moeten missen.
Ik zou willen dat ik je kon helpen en als ik dat kan door naar je te luisteren of te lezen wat je schrijft, je te steunen zonder die blik van: ‘jaja nou… ze verteld vast niet het hele verhaal’ help ik je graag!
Hou je taai meis, ik weet jouw verhaal natuurlijk niet maar van Jeugdzorg en dat soort instanties moet je het niet hebben maar dat weet je vast al..
Zit wel een traantje weg te pinken, je verhaal raakt me en na een jaar mijn zoon niet gezien te hebben zat ik er ook zó vreselijk doorheen, ik wil je het liefst een hele dikke knuffel geven en hoop met heel mijn hart dat jij je zoon ook weer gaat zien en snel ook.
Hij zal naar je terugkeren wat anderen ook beweren.
Zelfs adoptiekinderen (ben ik mee opgegroeid) die keihard roepen dat ze hun echte ouders niet hoeven te zien krijgen altijd een moment dat ze dat wel degelijk willen. En op zoek gaan tot ze gevonden zijn.
Je hebt maar 1 moeder, en 1 vader die jouw DNA bij zich dragen. Hou vertrouwen, heel veel liefs en een digitale knuffel van een andere moeder die echt weet wat je voelt.
Laat het me weten als ik iets voor je kan betekenen, het tel.nr. van de Luisterlijn kan je op Google vinden, je belt tegen normaal tarief (in mijn geval dus gratis want ik heb onbeperkt bellen). Beter dan therapie en ook midden in de nacht altijd iemand die de tijd voor je neemt en niet ophangt voor je weer verder kan.
Therapie bij een instelling hielp mij niet veel, jou mss wel.. soms had ik even helemaal geen zin om na 40 minuten weer de deur uit werd gewerkt met een: tot over 2 of 3 weken. Goede raad hadden ze eigenlijk ook niet behalve: zorg goed voor jezelf, je wil toch dat je geen hoopje ellende bent dat in een vies huis woont áls je zoon je op komt zoeken? Dat hielp me wel om te blijven koken en voor mezelf te zorgen.
Het maakte me ook geestelijk sterker, goede voeding en voldoende slaap is echt noodzaak.
Ook kan je nog naar je huisarts stappen als je daar een goede band mee hebt en gewoon zeggen wat je hier ook zegt, ik trek het niet meer, ik ga er kapot aan..
Mijn huisarts gaf me i.i.g. kalmerende pillen, fijn als je even helemaal in paniek of té verdrietig bent.
Hou je taai, heel veel liefs van een andere moeder!
ps mijn oudste zoon heb ik al bijna tien jaar niet meer gezien maar dat is een ander verhaal, geen PAS-kind. Eind mei was hij jarig, niemand heeft me zelfs maar gefeliciteerd… doet pijn
5 juni 2019
Bedankt voor de goede raad, het doet echt goed eens even te kunnen ventileren zonder veroordeeld te worden. Weer even zuurstof gekregen om verder te kunnen.
We blijven hopen…
17 augustus 2019
Ik lees hier veel berichten gelukkig ook van moeders. Ik ben altijd alleen geweest heb ze dus alleen opgevoed en ook ik zie mijn kroost niet meer. Mijn zoon nu 21 al vanaf zijn 13e niet meer ging naar oma omdat ik totaal in een burnout zat. Mijn ma en mijn zus hebben op hem in gespeeld. Mijn dochter had ik nog wel contact mee. Zij was 18 toen. Ik liet ze altijd naar hun oma gaan terwijl ik geen contact meer met mijn moeder wilde. Teveel gebeurt. Incest en nog steeds kiest zij die man boven haar kids. Zoveel meegemaakt. Ik herken het te lief zijn steeds weer vergeven hun niks kwalijk nemen terwijl ze jou behandelen als stront aan hun schoen.
Inmiddels krijg ik ook niks meer terug van mijn dochter. Ze praat niet zegt niet wat dr dwars zit etc en ik maar schipperen aardig zijn niets kwalijk nemen etc. Terwijl ik eigenlijk door haar gedrag de opvoeding niet meer aankon. Maar ja ze puberde kon haar niks kwalijk nemen. Ze bestal me beloog me en negeerde me steeds voor maanden.
De pijn slijt langzaam maar nooit helemaal. Ik leef niet echt meer ik merk dat ik door alles wzt in mijn leven is gebeurt ik geen banden meer durf aan te gaan. Als zelf je kids je zo behandelen nou dan moet je wel vreselijk zijn toch? Heb er 50 jaar over gedaan mezelf een beetje lief te vinden. Ik ga vechten voor de jaren die ik nog heb. Maar het liefst slaap ik in en word ik niet meer wakker het leven is niks voor mij. Te complex teveel narigheid en onbegrip voor anderen.
Ik ben moe. Heb nu zelf de knoop door gehakt en heb me dochter gezegt dat ze eens goed naar zichzelf moet gaan kijken en dat haar tijd ook nog komt dat zij haar kind niet meer gaat zien.
Moest dit gewoon ff kwijt
17 augustus 2019
Wat moet je je vreselijk voelen; ik ken de pijn die je voelt als je eigen kinderen geen contact meer met je willen maar al te goed.
Toch viel één zin me op -zie het niet als een belediging of als wijzen dat je iets verkeerd hebt gedaan- nl dat je zelf onder incest geleden hebt.
Ben je daarvoor in therapie geweest, lijkt me vreselijk als je moeder dan nog voor je verkrachter kiest ook.
Maar tegelijkertijd denk ik: no way dat ik mijn dochter bij mijn moeder had achtergelaten. Je kon vast niet anders; ik begrijp dat.
Toch zou ik je willen adviseren die incest eens ter sprake te brengen. Wie weet is jouw dochter ook misbruikt…. en zegt ze nu exact wat jij zegt: ‘mijn moeder liet me gewoon achter bij de mensen die haar misbruikt hebben; ze wist dus dat ik een groot risico liep’
Geen idee of het zo is, en wat er met je zoon aan de hand is. Overigens zijn alle pubers tijdelijk ontoerekeningsvatbaar: wat je opnoemt aan streken is vrij normaal hoor. Geld pikken, uit winkels stelen, liegen het hoort er gewoon bij. Vat het niet persoonlijk op wil ik ermee zeggen.
Zoek hulp voor jezelf en voor je kinderen; het hoeft nog niet te laat te zijn nu ze nog vrij jong zijn.
Heb je ze ooit goed uitgelegd waarom je zelf niet voor ze kon zorgen voor zo’n lange tijd? Is wel belangrijk hoor, eerlijk gezegd dacht ik ook ‘huh, een burnout en dat jarenlang?’
Nogmaals, niet om na te trappen, ik denk dat er gewoon veel meer speelt dan je hier kwijt kan maar het zou wellicht helpen als je je kinderen een keer uit zou leggen waarom alles zo gelopen is.
Ook zou ik zeker nog eens met je moeder gaan praten, wat je zou kunnen zeggen eerst overleggen met een hulpverlener die er voor JOU is. Heel veel sterkte, ik weet hoe het is als je kinderen je niet meer willen zien helaas. Ook ik snap niet waarom en kan het moeilijk verteren.
Maar wil ook -net als jij- de laatste jaren van mijn leven nog wat lol en geluk hebben: mét of zonder contact met mijn kinderen. En ja, een paar weken geleden was mijn zoon jarig, ik heb een week vantevoren een mail gestuurd waarin ik heb gevraagd hoe het met hem ging, of ik ergens rekening mee moest houden en of hij me iig antwoord wilde geven vóór zijn verjaardag. Op zijn verjaardag gefeliciteerd via Facebook (zit hij altijd op) maar hij laat mijn berichtjes ongeopend. AU!! Doet pijn hè? Zo genegeerd worden en niet weten waarom..
Ik hoop dat je nog een hoop mooie dingen mee gaat maken in de toekomst en geef je bij deze een hele dikke knuffel en liefs van een andere moeder die haar 2 kinderen niet meer ziet en zich op dit moment echt hetzelfde voelt als jij… ik voel je verdriet en woede tot op het bot. En dat van mij ook..
Liefs, een andere moeder xoxo
14 mei 2020
Het kunnen net zo goed vaders zijn die een kind bij moeder weghouden, geholpen door stiefmoeder.
Lees dit stuk eens, tot de eigen ervaring is het een algemeen stuk waait je je behoorlijk wat kan halen., ok het iets beter vanuit het kind te begrijpen.
http://gevolgenvanvalseaangifte.nl/waarom-kinderen-niet-openstaan-voor-het-verhaal-van-de-verstoten-ouder/
14 mei 2020
Onzin !
Het zijn altyd de moeders die dat doen !
Lees jurisprudentie maar eens beter na !!!
14 mei 2020
vd Berg ‘advocaat’ (met slagroom?)
Hier een moeder die het levende bewijs is dat mannen dat ook doen, steeds vaker.
Lees eens een stukje over het onderwerp en ik ben ook heel benieuwd naar de bron van je jurisprudentie. Weet je eigenlijk wel wat dat woord betekend of wil je alleen een beetje om je heen trappen?
Als jij advocaat bent ben ik Koningin Maxima.
Je moet je mond houden over zaken waar je geen verstand van hebt.
14 mei 2020
Beste allemaal,
Willen jullie stoppen met veroordelen?
Graag reageren op de inhoud van het blog, geen moddergooien.
Mary Sjabbens
22 juli 2020
Goedemorgen, van de 1 op de andere dag zit ik ineens in een ontzettende pijnlijke situatie waarbij ik echt dvies nodig heb. Ik zal het proberen kort te houden. Ik ben moeder van 2 meiden, Iris 17 (eind oktober wordt ze 18) en Amber 16 (eind april geworden). Ruim 10 jaar geleden zijn hun vader en ik uit elkaar gegaan. De kinderen wonen dan beide ook bij mij en met name de oudste ging om het weekend naar haar vader waarvan de laatste 1,5 jaar dit steeds minder werd, omdat ze niet graag meer wilde. En de jongste al een jaar of 3 niet meer, alleen 1 keer per jaar met kerst.
Waar het nu om gaat is dat nu bijna 4 weken geleden een ruzie tussen mij en mijn dochter behoorlijk escaleerde waarbij ik met mijn handen in het haar zat en haar vader heb gebeld met de vraag of ze daar een paar dagen langer kon blijven dan een weekend. Zodat we beide tot rust kunnen komen en zij ook goed kon nadenken over haar gedrag (helaas ging het niet altijd makkelijk tussen ons). volgens mijn ex is dit zo bij haar binnengekomen waardoor ze het gevoel heeft dat ik haar het huis uit heb gezet en vervolgens mailt mijn ex mij met een hele waslijst aan zakelijke en financiële eisen. o.a. nieuwe berekening kinderalimentatie en dat hij het volledige gezag wil en ik dus niet meer. Dat ik dus van haar voogdij afzie, omdat mijn dochter met mij het contact wil verbreken. Overigens geldt dit voor 3 maanden, omdat ze dus eind oktober 18 wordt. U zult begrijpen dat ik sinds 3 weken iedere dag wakker wordt alsof ik in een enorme nachtmerrie ben beland. Tevens geeft mijn ex in de mail aan dat als ik niet meewerk dat dit dan verder zal gaan via een advocaat uit naam van mijn dochter.
Ik voel me machteloos, weet gewoon even niet meer wat ik moet doen. Hoe moet ik nu actie ondernemen, alleen maar uit naam van mijn ex zonder dat mijn dochter met mij wil praten / mailen etc… Ik wil de boel het liefst voor alle partijen even laten rusten, maar mijn ex dwingt mij om op korte termijn diverse stukken te laten ondertekenen hij zegt in het belang van mijn dochter..
Angelique
22 juli 2020
Hoi, niks tekenen, en ff op zijn beloop laten. Sterkte!!!
22 juli 2020
Niks tekenen idd, alleen laten weten dat je alles even wil laten bezinken.
Geen advocaat gaat hieraan beginnen gezien ze bijna 18 is.
Ik spreek uit ervaring; bij mijn kind speelde ook zoiets, namen ze al niet meer in behandeling omdat hij na een jaar, 11 maanden precies 18 zou worden: zonde van de tijd, geld en moeite.
Hou je taai en laat je niet gekmaken dit is echt onzin. Sterkte!!
12 januari 2021
als je wil vechten moet je niet tekenen.
wil je niet vechten dan teken wat je wil tekenen. accepteer het en leg het naast je neer en ga zonder zanik vrolijk verder met je lieve leventje zou ik zeggen.
heb bij ijn scheiding niet eens de moeite genomen om een advocaat te nemen of naar de zitting te gaan. heb een rugzakje gepakt met wat spullen en een tent en ben vertrokken zonder zanik.
heb meer dan een jaar in tent geleefd en alles langs me heen laten vliegen.
totaal geen behoefte aan stress door iets dat ik toch niet kan veranderen.
mn vrouw wilde scheiden, ook dn gaan we toch scheiden…….boeie.
merk wel dat zij heeeel erg pissig is dat het me allemaal niet boeide en met niks ben vertrokken zonder ook maar 1 scheef woord.
13 januari 2021
Goed, jij geeft niks om je kinderen en zwerft liever rond in een tentje, veel bier drinken en jezelf slachtoffer voelen.
Prima, doen!!
Maar beter blijf je van een site weg waar mensen mét liefde voor hun kinderen met elkaar juist proberen de band te herstellen of te houden.
Wat mij opvalt is dat je geen één woord aan je kinderen vuilmaakt. Ze mogen blij zijn dat je opgesodemieterd bent, waardeloze vader, waardeloze vent.