Loskomen van een narcistische ouder
“Het valt mij op dat mijn levensverhaal, Mijn moeder is een narcist, een hoop reacties oproept. Herkenning, afschuw en soms ook ontkenning.
Voordat ik verder ga, ieders verhaal is uniek, ieders leven is uniek, dus ook alle situaties en emoties. Wat bij mij wel zo was, is misschien niet bij jou en andersom.
Dat maakt het niet goed of fout, allebei is waar. Ik kan het hier alleen hebben over mijn leven en mijn gevoelens.
Veel informatie over narcisme gaat over het hebben van een narcistische (ex-)partner. Er is wel informatie, vooral Engelstalig, te vinden over narcistische ouders en het effect op hun kinderen, maar mondjesmaat.
Als je als kind opgroeit in een narcistisch gezin, moet je alles opnieuw leren, er is geen basis. Gelukkig heb ik veel hulp gekregen en krijg ik nog hulp van vrienden en een goede psycholoog, maar ook via internet. Ik hoop dat mijn verhaal anderen helpt.
Toen ik eenmaal wist wat er met mij aan de hand was, waar mijn overtuigingen, gedragingen en (gebrek aan) eigenwaarde vandaan kwam, kon ik er gericht mee aan de slag.
Gelukkig ben ik bij een hele fijne psycholoog gekomen die mij goed kon helpen. Helaas lees ik ook regelmatig dat veel mensen bij een psycholoog komen, die ze niet helpt omdat die onbekend is met narcisme.
Ik ben ervan overtuigd dat met hulp van een goede psycholoog je een heel eind in de goede richting kan komen, maar ik zal mijn hele leven lang eraan moeten blijven werken. Ik zal altijd goede en slechte dagen houden.
Mijn psycholoog nam uitgebreid de tijd voor mij voordat we aan het ‘echte’ werk begonnen. Pas nadat ik had aangegeven er klaar voor te zijn, zijn we begonnen aan EMDR.
Vooraf was ik heel sceptisch over EMDR, maar nu weet ik beter wat het voor je kan doen. En ik merk ook dat het zelfs nu nog, bijna 3 jaar later, nog werkt.
Na EMDR heb ik ook bij de psycholoog een cursus Mindfulness gedaan; voor mij hebben EMDR en Mindfulness goed geholpen. De psycholoog gaf ook aan dat andere dingen zoals massages, yoga en sport, heel belangrijk zijn voor het herstel.
Belangrijk is dat ik leer mijn lichaam te kennen en te vertrouwen en mijn emoties in mijn lichaam te herkennen. Wat doet boosheid? Hoe voelt dat aan? Wat doet angst? Verdriet? Blijdschap? Ik heb het allemaal opnieuw moeten leren, als een klein kind.
Maar dan, na alle therapie, dan begint het pas. Het fijne van een psycholoog vind ik dat ik al mijn vragen over wat normale reacties zijn rustig kon stellen zonder dat het raar was. Bij een aantal vrienden van mij kan ik dat tegenwoordig ook. Maar het blijft lastig, vind ik.
Om een voorbeeld te geven, nog steeds ben ik bang dat mensen boos worden als ik mijn grenzen aangeef, als ik voor mezelf opkom. Want die extreme reactie (boos worden) was een reactie die ik in het verleden altijd kreeg en vaak om niks.
Ik ben getraind in het aanvoelen van en voldoen aan andermans behoeften zonder dat de ander er zelfs om vraagt. En daar ben ik zo goed in geworden, dat het mijn 2e natuur is.
Maar ik heb ook geleerd dat ik er niet toe doe. Wat vind ik leuk? Niet belangrijk. Wat vind ik belangrijk? Niet interessant. Wat zou ik willen? Pff… En dus voelt het heel eng aan om wel voor mezelf op te komen.
Ik ben snel geneigd aan een ander toe te geven, ook als dat ten koste van mijzelf gaat. Gelukkig kom ik tegenwoordig vaker voor mezelf op, cijfer ik mezelf niet weg.
Ook simpele dingen als: wat vind je lekker? Welke muziek vind je ik leuk? Welk eten eet ik het liefst? Wat is mijn favoriete kleur? Geen idee. Dat zijn allemaal dingen die ik heb moeten leren.
Nog zo iets, manipulatie. Narcisten zijn meesters in manipuleren. Voordat ik überhaupt iets tegen (emotionele) manipulatie kon doen, moest ik eerst weten en snappen wat het is. Het klinkt heel simpel, maar wat is manipulatie?
Ik heb mijn hele jeugd al te horen gekregen “… als je dit niet (of wel) doet voor mij dan…” of “… en na alles wat ik voor jou gedaan heb en jij wilt niet eens dat voor mij doen …” of “… jij denkt alleen maar aan jezelf! …” met daarachter de verwijten dat ik dom / egoïstisch zou zijn.
Het laatste dat je als kind wilt, is de liefde van jouw moeder verliezen, dus geef je toe. En als je dan ook nog in een relatie terecht komt waar gemanipuleerd wordt, dan weet je eigenlijk niet beter dan dat dat normaal is.
Ook dat moet ik leren, dat ik nee mag zeggen zonder uitleg, zonder mij schuldig te hoeven voelen. Nee is een hele zin!
Narcisten zijn meesters in projecteren, dus hun negatieve gevoelens en emoties bij jou neerleggen. Simpel voorbeeld: zij worden boos en geven jou dan de schuld dat zij boos zijn geworden, want “als jij niet dit of dat had gedaan…”, dan zouden zij niet boos zijn geworden.
Maar ieder mens is zelf verantwoordelijk voor zijn of haar gevoelens. Alleen, omdat ik dit altijd gehoord heb en heb aangenomen als ‘waar’, snap ik de ander heel goed.
Om een voorbeeld te noemen: ik heb een brief gekregen van een familielid. Daarin wordt geschreven hoe slecht ik ben, wat voor een rotmens ik ben, hoe ik het leven van anderen altijd heb verwoest door alleen aan mezelf te denken. En het eerste wat ik denk, is: Ja, eigenlijk heeft ie wel gelijk! Ik ben ook wel een rotmens!
Om gelukkig meteen daarna te bedenken: Ho! Stop! En wat heeft die ander mij allemaal aangedaan? Dat was ook niet lief en aardig. Ik ben geen rotmens omdat ik niet doe wat een ander van mij verwacht of mij schuld aanpraat voor iets waar hij of zij zelf een aandeel in heeft.
Door mijn verleden ben ik altijd heel erg op mijn hoede geweest voor andere mensen want ik wist nooit wanneer ze een mes in mijn rug zouden steken. Dat leerde ik, mensen lijken aardig maar als ze de kans krijgen, steken ze een mes in mijn rug.
En dat deden ze vooral als ik niet op mijn hoede was, als de verdedigingsmuren gezakt waren en ik open, blij en gelukkig was, dan kwam dat mes. Tegenwoordig merk ik dat ik vaker open sta, mijzelf vrij voel en dus niet gesloten, achterdochtig en op mijn hoede. En ik vind dat een heerlijk gevoel!
Maar het allerbelangrijkste dat ik heb moeten leren, is dat ik er mag zijn. Van kop tot teen, met mijn positieve en negatieve kanten, met alle rare trekjes, gewoontes en dingetjes die ik doe.
Dat er mensen zijn, vrienden zijn, die mij écht lief en aardig vinden, die van mij houden zoals ik ben. En dat blijf ik het allermoeilijkste vinden, want ergens durf ik het niet te geloven, maar ik weet dat het waar is. Zij houden van mij, ik hou van hen en ik hou ook van mij.”
Gastblog van Nike. Lees ook Mijn moeder is een narcist.
Foto komt uit de collectie van Ingrid@Holly1707.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
47 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
20 januari 2017
Verschrikkelijk om dat allemaal te moeten meemaken Mary. Je hele jeugd is verprutst. Het is het omgekeerde van wat ik als kind en opgroeiende puber meemaakte. Ik begrijp zulke ouders niet. De opvoeding van een kind is toch het allerbelangrijkste wat er is. Maar ik vind je een mooi en warm mens, alles is toch nog goed gekomen !
21 januari 2017
Bedankt voor je reactie. Voor de duidelijkheid: het is niet mijn verhaal maar van Nike. Haar naam staat er ook onder.
27 januari 2017
Beste Walter,
Ik ben nu zelf moeder en snap mijn ouders daardoor nog minder en minder. Helaas is het allemaal waar, maar omdat ik een keuze heb om het anders te doen, krijgen mijn kinderen wel een warme moeder en wel alle steun en vertrouwen die je als ouder, in mijn ogen, aan een kind hoort te geven.
Dank je wel voor jouw reactie!
Warme groet,
Nike
30 oktober 2019
Hoi nike
Je verhaal en voorbeelden klinken zo bekend, mijn moeder heeft narcisme uitgevonden geloof ik en dit kwartje is pas gevallen bij mijn. Ik ben 42 en nog heeft ze vat op me leven niet zo heel erg meer als voorheen maar los ben ik zeker nog niet.
Mijn moeder heeft me hele leven bepaald en ik heb dat toe gelaten, dit is de hoofdzakelijke reden dat ik 20 jaar vrijgezel ben ze eiste al mijn aandacht op.
Ik heb zelf ook een dochter die is nu 21 en ook daarbij wou ze het doen en mijn aanwijzingen geven hoe ik zou moeten reageren of doen tegen over mijn dochter, gelukkig heb ik het heel anders gedaan en kan ik zeggen dat mijn dochter alle keuzes zelf heb kunnen maken in der leven. Maar alsnog vraag ik me continue af of ik een goeie moeder ben geweest. Ik hoop het wel heb haar nooit geclaimd zoals ik ben geclaimd, en ze doet alles wat der gelukkig maakt.
In mijn eigen geval heb ik het idee dat ik uitgeleefd ben ik ben 42 en heb geen vrienden niets om me heen, dit door claimen van me moeder in al die jaren. Ik weet niet meer waar ik zou moeten beginnen weer met alles en dat op me 42ste,voel me vrij nutteloos.
En idd is er helaas weinig over te vinden.
Ik wilde even kwijt dat het me bekend voor kwam
Groetjes Joyce
31 oktober 2019
Hoi Joyce,
Wat goed dat je het zo anders hebt gedaan met jou eigen dochter! Zeker als je schrijft dat je er alleen voor stond.Het zou dan zo gemakkelijk zijn om haar juist heel erg dicht bij je te houden. Hier is veel daadkracht voor nodig,wat aangeeft dat je helemaal niet zo nutteloos bent zoals je jezelf noemt.
ook schrijf je dat je 42 bent en daar trek je allemaal negatieve conclusies uit…
Ik ben 50,en ben twee jaar geleden pas losgekomen van mijn moeder. De afgelopen twee jaar waren vreselijk. Geen contact ,zou je denken, geeft opluchting en vrijheid. Niets was minder waar!
Ik voelde me schuldig en zeer slecht. Kreeg enorme fysieke klachten, zodanig dat ik mijn werk ben kwijtgeraakt. Met een ziek lichaam werd ik gedwongen om thuis te zitten.Regelrecht met mijn neus op de feiten.
Nu kon ik alleen nog maar doorgaan met de weg die ik was ingegaan.
Heel kort gezegd komt het hier op neer;Weer gaan houden van mijzelf!
Gek genoeg kreeg ik juist hier ook weer schuldgevoelens van;ik was namelijk “niks waard en slecht”,zo was mij altijd geleerd.
Ik lees dit bij jou ook terug. Je voelt je waardeloos en slecht.
Lees dit hardop voor voor jezelf(liefst voor een spiegel):”Ik ben goed. Goed zoals ik ben.Ik ben een mooi mens en heel erg de moeite waard”.
Je zal zien dat zodra je dit echt tot je neemt en echt daadwerkelijk gaat voelen, je moeder op afstand van je komt.
Jij hebt haar altijd respect gegeven. Ga vanaf nu ook zo met jezelf om. Jij bent ook het respect van een ander waard!
Sta niet meer toe dat mensen(je moeder) respectloos met je omgaan.
Leer luisteren naar je eigen waarlijke gevoelens.
Ik heb ze zo lang weggestopt , met als gevolg dat mijn lichaam “nee!!!!!”schreeuwde. Dat is een hele “dure”les geweest.
Wees trots op jezelf dat je al op je 42e deze ontdekking hebt gedaan en je vanaf nu alleen maar stappen richting geluk zet. Niet “maar doen wat zij wil om van het nare gevoel wat je anders krijgt”af te komen. Maar keuzes maken waar jij werkelijk gelukkig van wordt.
waarschijnlijk heb je ongemerkt je moeders geluk , als jou taak gezien. Als zij gelukkig /tevreden was, gaf dat jou voldoening.
Let op!!!Jou moeder neemt hierin nooit haar eigen verantwoordelijkheid. Ze zal altijd naar jou blijven wijzen met verwijten dat het nét niet was wat zij wilde(ook al deed je nog zo je best).
Vanaf nu is het jou verantwoordelijkheid om jezelf gelukkig te maken. daar zal ze niet blij mee zijn. Kom los van het schuldgevoel hierover! Haar geluk is haar zorg. Jou geluk is jou zorg!
Wees heel trots op jezelf dat je maar 42 jaar nodig had. Je hebt nog een heel mooi leven voor je met alle geluk liefde en vooral ook vrijheid! het zal vast geen mooi lijntje recht omhoog worden. je gaat de komende jaren op en neer in je gevoel, maar keer alsjeblieft niet meer om; Je gaat er nu voor zorgen dat JIJ gelukkig wordt.
Ik weet zeker dat je dat kan!!!!
Meike
31 oktober 2019
Lieve Joyce,
Je bent niet “maar” 42 jaar, je bent “al” 42 en je hebt echt nog een heel leven voor je, een leven waarin jij kan gaan doen en laten wat jij wilt, los van jouw moeder. Ik was ook zo’n jaar of 42 toen ik erachter kwam dat mijn moeder (of loeder zoals ik haar soms noem) een narcist is. Ik weet niet hoe jij het ervaren hebt, maar voor mij was het alsof mijn wereld instortte. Ik moest gaan loskomen van haar, van mijn ideeën over haar (ze zal echt ooit eens van mij gaan houden) en ik moest mezelf opnieuw gaan uitvinden. Wie ben ik? Wat vind ik leuk? Waar hou ik van? Welk eten vind ik lekker? Welke muziek luister ik graag naar? Enzovoort, enzovoort, enzovoort.
Het is geen makkelijke weg geweest, maar ik ben achteraf wel blij dat ik hem bewandeld heb. Ik heb er wel hulp bij gehad, van een psycholoog en later van lotgenoten. Dat hielp en helpt mij nog steeds regelmatig. Ik ben toen ook veel mensen en vooral mijn “familie” kwijt geraakt, maar ik heb er heel veel lieve, aardige mensen voor terug gekregen.
Lieve Joyce, wees lief voor jezelf, jij bent sterker dan jouw moeder, jij kan echt los van haar komen en van jezelf gaan leren houden. En dat betekent misschien ook afscheid nemen van jouw moeder (geen contact) of dat het je wel lukt om op jouw voorwaarden contact met haar te houden (ik ken dochters van narcistische moeders die dat kunnen), maar jij bent zoveel sterker dan jij denkt. Echt, geloof deze lotgenoot, want alle kinderen van narcistische ouders die ik ken, zijn allemaal stuk voor stuk hele sterke volwassenen. En het zal niet makkelijk zijn, ik ga het echt niet mooier maken voor je dan het is, maar het levert jou uiteindelijk zoveel op.
Zoals al gezegd, mijn leven is zoveel beter geworden. Ook ik ben een bewuste moeder en, wat ik nooit had durven te dromen, ik heb een nieuwe relatie met een hele lieve man, die mij accepteert zoals ik ben en mij op handen draagt. En ja, hij weet natuurlijk van mijn verleden af, maar hij steunt me in wat ik doe (waar mijn (narcistische)ex mij keihard liet vallen toen ik voor mezelf op kwam). Geloof mij, je bent echt niet te oud, je hebt nog een heel leven voor je!
En dank je voor jouw reactie, fijn om te weten dat het herkenbaar voor je was.
Warme groet,
Nike
31 oktober 2019
Lieve Meike,
Ik had al eens eerder gebroken met mijn ouders en ik voelde me net zoals jij, schuldig en een slechte dochter. Uiteindelijk toch weer contact met ze gekregen en ook dat voelde niet goed. Nu heb ik weer met ze gebroken, maar nu voor goed. Het verschil met de eerste keer is dat ik nu weet van narcisme en toen wist ik dat nog niet.
Ik vind het erg voor je dat jij zo’n zware prijs heb moeten betalen voor jouw breuk, want eigenlijk zou jouw moeder dat moeten betalen. Maar het is zoals het is en blij om tussen de regels door te lezen dat jij er sterker uit gekomen bent. Misschien denk je dat je er nog niet bent, maar je bent (heel veel) sterker dan je denkt en ik weet zeker dat jij dit kan.
Dank je voor jouw reactie!
Warme groet,
Nike
31 oktober 2019
Lieve Nike en Meike
Ik kan helaas niet op jullie bericht replyen,ik mis het knopje reply vandaar dit bericht even onder me eigen post.
Ik was trouwens opzoek naar de Facebook pagina waar je het over had maar er zijn meerdere dus geen idee welke het is.
Groetjes joyce xxx
31 oktober 2019
Hoi Joyce,
De Facebookgroep waar ik het ooit over had, is opgeheven. Er zijn meerdere groepen over narcisme op Facebook. Ik kan je aanraden lid te worden bij een paar van die groepen en voor jezelf te kijken wat het beste past bij je. Mijn ervaring is dat de dynamiek in de ene groep heel anders is dan in de andere groep. Vandaar ook dat je beter kan rondkijken bij de verschillende groepen en als het je niet bevalt, eruit te gaan.
Ik wens je heel veel sterkte, maar jij komt er wel!
Warme groet,
Nike
3 maart 2021
Hey Nike,
mijn 16jarige stiefdochter heeft narcistische moeder.
We weten niet hoe moeten we haar over haar moeder moeten vertellen. Meisje is psychisch kapot. Totaal wegcijfert, had ook over zelfmoord nagedacht.
Het ergste is dat zij dat niet zien en blijft bij haar moeder. Toen ze twee jaar geleden van haar moeder wegliep alle familie van haar moeder heeft haar berichten met beschuldigingen gestuurd. Nu is zij bang dat het opnieuw gebeurt maar zo een familie heb je toch niet nodig. Haar broer is lievelingskind en hij doet alles perfect.
Hoe kunnen we mijn stiefdochter helpen?
mvg
Karolina
19 november 2018
hallo, ik ben jammer genoeg slachtoffer van een ex-narcist. (man)
10 jaar samen geweest met hem, en we hebben een kindje van 9 jaar.
Het doet mij vooral pijn en ik ben heel bang voor wat mijn kind meemaakt nu ik er niet meer ben. Er blijft duidelijk geweld thuis zijn en vooral verbaal, maar ook fysisch.
Ik ben zo bang voor de gevolgen die mijn kind zal meedragen naar later toe.
Hoe moet ik reageren, hoe kan ik er zijn voor haar, terwijl ik niet meer samen ben met haar papa?
Ik weet het allemaal niet meer zo goed, want het blijft haar papa en ik wil ze ook niet afnemen van hem, en dan nog, mocht ik dat doen, dan overkomt er mij iets heel erg.
22 september 2019
Mijn moeder is helaas ook een narcist. Ik dacht schizofreen omdat ze heel onvoorspelbaar was.Ze zette me vaak naakt op balkon als ze boos was. Haalde mij snacht uit bed, dan moest ik spullen zoeken. Die ze de middag ervoor verstopt had. Ook zette ze me buiten. Als kind van 9 liep ik naar een vriendin. Daar kwam ik aan met alleen een jas en schoenen aan. Ik kreeg daar eten en kleding. Met 14 ben ik uit huis gezet. Mijn opa had 20.000 voor mij gespaard. Mijn moeder heeft dit opgenomen net voor mijn 21 ste. Hoe ze dit gedaan heeft weet ik niet. Ik ben erachter gekomen toen ik 35 was. Heb haar ermee geconfronteerd. Eerst liegen. Toen ik zei dat ik alles uitgezocht had. De bank zei dat mevr Miller het opgenomen had. Ik heet anders dus het was duidelijk. Inmiddels ben ik 50. Mijn moeder manipuleerd nog steeds. Is heel ver weg gaan wonen. De woning heb ik moeten regelen. Eigenlijk regel ik alles, anders dreigd ze met zielig heid of erger. Zij spaart telefoon kosten, ik moet alles afbellen artsen ziekenhuizen etc.Ik zit nu in een burnout. Mijn jeugd komt boven. Het millimeteren van mijn haar, de mishandelingen. Ik heb vergeven. Maar wil haar niet meer opzoeken. We moeten er 4 uur voor rijden. Daar is het niet gezellig. Eten drinken neem ikzelf mee. Voor de mensen in de buurt is ze super lief. Iedereen vindt haar leuk. Mij kijken ze aan, nooit spreken ze mij aan. Laatst in de AH ging ze tekeer dat ik ons kind niet kon opvoeden. Ik heb mijn mond gehouden. Kind van 10 ik 50 stonden erbij als verslagen. Ik heb vele brieven aan haar geschreven. Met vragen en om antwoorden. Dan komt er een kaart terug.. .het is hier warm of koud weer. Groeten oma. Mij passeerd zij totaal.
23 september 2019
Dank voor het delen Monique en knap van jou, dat je toch nog steeds contact met de narcist onderhoudt. Het algemene advies geldt om de narcist de rug toe te keren, omdat de narcist levens verwoest. Ik merk ook al ruim vijf jaar, wat het met onze kinderen doet. Twee zijn er inmiddels bij haar weggevlucht, de derde zoekt nu hulp. Alle drie zijn ze getraumatiseerd.
Heel veel sterkte!
23 september 2019
Lieve Monique,
Hoe bewonderenswaardig ik het ook vind dat je contact houdt met jouw moeder, wanneer kies je voor jezelf? Wanneer is jouw grens bereikt? Ik ben ook opgegroeid met het idee dat familie alles is, het belangrijkste op aarde, dat je die niet de rug toe mag keren, maar ik weet ondertussen dat ik ook voor mezelf mag kiezen en ze uit mijn leven mag bannen. En dat heb ik dus 4 jaar geleden ook gedaan. Mijn grens was ineens bereikt en toen kon ik niet meer. Ik heb nog heel even geprobeerd minimaal contact met ze te houden, maar ik merkte dat ik me iedere keer weer gespannen voelde als ik ze zou zien of horen. En op een dag heb ik het besluit genomen al het contact met ze te verbreken.
Je weet nu dat jouw moeder narcistisch is, nu heb je de sleutel in handen om aan jezelf te werken. Ja, ook als 50-jarige. Je bent namelijk nooit te oud om aan jezelf te werken en jouw verleden een plek te gaan geven. Zoek daarbij de hulp van een psycholoog die weet van narcisme, gespecialiseerd in trauma behandelingen. Via Het Verdwenen Zelf kan je in contact komen met dit soort therapeuten. Want weet je, je bent het waard om van jezelf te houden en een goede manier te vinden om met jouw moeder om te gaan.
Warme groet,
Nike
21 januari 2017
Hoe herkenbaar is dit verhaal. ook herkenbaar dat ik nog steeds heb te dealen door zo’n jeud ervaring. Dank voor het delen
27 januari 2017
Lieve Angeline,
graag gedaan! Ik hoop dat het je helpt en dat jij ondertussen jouw verleden een plekje hebt kunnen geven. Het is niet makkelijk, maar ik blijf hoop houden dat het ooit goed gaat komen… met mij, met jou en met alle anderen die hiermee te maken hebben.
Warme groet,
Nike
6 februari 2019
Dag Nike,
Bedankt voor je verhaal en je moed dit te schrijven. Ik herken me in je verhaal en snap de heftigheid. Het is alsof de wereld plots op zijn kop staat en het gemis dat daaruit voortvloeit, ik leef met je mee. Zou ik je via dit bericht kunnen vragen wie je als therapeute geholpen heeft? Ik dank je alvast.
Katrijn
7 februari 2019
Beste Katrijn,
Ik heb zelf een psycholoog gezocht die gespecialiseerd is in trauma. Maar ik kan je aanraden om via Het Verdwenen Zelf (https://verdwenenzelf.org/) aan een goede therapeut te komen. Zij kunnen jullie beter helpen dan ik.
Warme groet,
Nike
2 april 2018
Naar mijn mening is de betekenis van een (Verborgen) Narcistische Persoonlijkheidsstoornis in het algemeen te onbekend en zou er veel meer directe aandacht aan moeten worden besteedt. Zonder de term kun je b.v. op internet nauwelijks iets vinden wat naar Narcisme verwijst.
Dat bovendien ook Psychologen, Rechters e.d. er niet altijd mee bekend zijn,vind ik zorgelijk.
Onlangs is een actie gestart “Narcisme nader bekeken voor slactoffers-petitie.nl” Deze kun je tekenen voor betere herkenning en erkenning van Narcisme. in de hulpverlening rechtsspraak en onderwijs.
20 maart 2019
Dank je voor delen. Ik ben veel aan het lezen en zoeken online. De herkenning doet me pijn. Maar het geeft ook weer erkenning van “ik ben niet gek en niet de enige”.
Heb op dit moment al een jaar geen contact meer met mijn moeder. Heb hier verdriet om, maar voel ook opluchting en groei enorm in mijn eigenwaarde. Toch is het zo verdrietig om te ontdekken dat je leven leuker wordt zonder je moeder…
Gisteren ineens een briefje gekregen. Dat het nu wel lang genoeg heeft geduurd. Dat ze dus wel weer contact wil. Ik ben erg gegroeid. Heb diep in de put gezeten afgelopen jaar, maar uiteindelijk veel lekkerder in mn vel.
wil graag weer contact met mijn moeder, maar twijfel erg. Ik worstel met schuldgevoel (ze is al 80) twijfel aan mijn vermogen om om te gaan met haar emotionele chantage etc.
Heeft iemand het hier ook moeilijk mee? Wat beslis je uiteindelijk? Ik worstel echt op dit moment.De moeder die ik graag zou willen krijg ik nooit.
20 maart 2019
Ik ken zo iemand in een zelfde situatie…mijn ex. Als je niet wilt, dat wat je in korte tijd hebt opgebouwd weer sneuvelt door haar emotionele chantage etc, dan is het wellicht een goede tussenstap om haar te schrijven, dat je meer tijd nodig hebt omdat je aan het groeien bent. Haar blijven pleasen is niet de oplossing.
Sterkte,
Jim
21 maart 2019
Dank je voor je reactie. Ik ben pas net tot de ontdekking gekomen dat ik niet alleen in dit schuitje zit. Toen ik reageerde gisteren was het een moment dat ik nodig had om van mij af te schrijven.Had eigenlijk niet eens de hoop dat er iemand zou reageren. Ben zo blij en verbaast dat dit nu wel het geval is. Fijn dat je hebt meegedacht en je eigen ervaring wilde delen als advies.
Mijke
21 maart 2019
Lieve Mijke,
Ze zeggen: Een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken! En dat geldt helaas ook voor een narcist. En ook ik heb al eenzelfde soort verwijt gekregen (“het heeft nu wel lang genoeg geduurd”), maar van wat ik nu weet en zie, is dat dit zonder empathie, zonder compassie en helemaal zonder hand in eigen boezem te willen en durven steken wordt gezegd. Ze missen een zondebok en in die rol mag jij terugkomen. En lieve Mijke, voor die rol mag jij netjes bedanken, want dat ben jij niet.
Je wilt misschien weer contact, maar wat is hierin wijsheid? Dat kan ik niet voor jou beslissen. Wel kan ik je een paar “tips” meegeven. Ten eerste, zorg ervoor dat je niet vanuit schuldgevoel weer contact met haar zoekt. Je moet er zelf echt klaar voor zijn. Daarnaast, zorg ervoor dat ze jou niet meer kan manipuleren, je moet daarvoor echt heel stevig in jouw schoenen staan. Een vriendin van mij, met ook een oudere moeder die slecht ter been is, heeft wel weer contact met haar narcistische moeder, maar als ze daar heen gaat, voelt ze helemaal niks meer voor haar. Ze doet het puur omdat zij dat wilt. Haar moeder probeert wel regelmatig haar te manipuleren, maar dat staat ze absoluut niet toe. Ik ben daarin niet zo ver, daarom wil ik nooit meer contact met haar.
En misschien is het een goed idee wat Jim aangeeft, de boot afhouden door te zeggen dat je er nu nog niet klaar voor bent? Aan de andere kant geef je dan wel een reactie en dus voeding en een opening tot contact. Helemaal niet reageren is misschien zelfs nog beter. Want ook al voel je het misschien anders, maar je mág mensen uit jouw leven bannen, ook familie! Jij bent niet verplicht contact met giftige mensen te onderhouden. Ik kreeg vroeger altijd te horen dat familie het allerbelangrijkste was. Daardoor voelde het contact verbreken aan als een zeer egoïstische daad. Maar nu, doordat ik veel meer kennis van narcisme en van manipulatie heb en de foute familiebanden doorzie, weet ik ook dat het niet egoïstisch is wat ik heb gedaan. En jij bent ook niet egoïstisch daarin.
Ik zit in een lotgenotengroep op Facebook en het helpt mij om te gaan met het gemis en verdriet van het niet hebben van een moeder die je zou willen en nodig hebt. Het helpt mij ook de streken te doorzien. Het is soms eng hoe hetzelfde alle narcistische ouders reageren en doen, alsof ze allemaal uit eenzelfde fabriek komen. Ik kan je dat zeker aanraden, het maakt het makkelijker ermee om te gaan en je krijgt veel steun en tips van de anderen.
Maar als ik zo lees, ben jij al heel goed bezig! Je mag echt trots op jezelf zijn.
Warme groet,
Nike
21 maart 2019
Wat doet het me goed om reacties te lezen op mijn vraag. Ik had niet verwacht dat er iemand zou reageren.
Bedankt voor je tips en meedenken.
Eigenlijk weet ik alle antwoorden al, maar wil ze graag horen van een ander omdat ik er zo onzeker over ben. Ja, dat eeuwige schuldgevoel. Soms sta ik ermee op en ga ermee naar bed…
Om dan jou berichtje te lezen helpt dit nare gevoel wat te verminderen.
Ik zal zeker nadenken over je tip ook van lotgenotencontact op facebook.
lieve groet,
Mijke
29 januari 2017
Waar moet ik beginnen ik ben een man van 46 jaar die naar 12 jaar en door zoveel onderzoek met 1000 procent ken zeggen dat mijn ex een narcist is en om het kort te maken het was in het begin even goed en daarna steeds erger maar het gaat niet echt over mij maar over mijn dochter van 6 jaar oud zij is zo een mooie talentvolle behulpzame zacht aardige schat van een meid die toen ze geboren was ik wist dat ik in haar buurt moest blijven wat er ook gebeurt omdat ik niet wou dat zij haar alleen zou opvoeden en met besef wist dat de eerste 5 jaar van een kind heel belangrijk zijn heb ik mijn eigen maar opzij gezet en me eigen helemaal laten bespelen door mijn ex en alles geaccepteerd wat zij ook deed van vreemd gaan tot politie bellen jeugdzorg me familie tegen mij opzetten slaan gillen vloeken ik heb mijn eigen plek waar ik bijna uit moest door overlast van haar ruzies en ik slikte alles en ik zij zelf sorry en smeekte haar dat ik fout zat zolang ik maar bij mijn dochter kon zijn zij is the best en wij hebben dan ook een hele speciale band en begrijpen mekaar en zij hoe jong ze ook is begrijpt tot een zekere hoogte wat er aan de hand is er zijn tijden geweest dat ik haar weer niet kon zien omdat ze een ander had en ik opzij moest gaan wat ik weet zijn het er zo 7 mannen geweest maar het zal wel meer zijn wat ik niet wist dat ik haar toen niet kon zien waren tijden van drie maanden twee maanden en de langste was 10 maanden en nog een stuk of 20 keer van dagen en weken het is zo een opgave geweest en ik heb nooit helemaal mijn verhaal verteld allen tegen een paar bekenden en dan nog is het moeilijk voor een ander om te begrijpen maar nu is het echt over tussen mij en me ex dus geen contact meer met mijn dochter zo een maand nou dat ik haar voor het laatst gezien ik loop allen maar te piekeren en lopen de hele dag zo een 30,000 stappen per dag volgens mijn stappen teller op mijn foon ik mis haar zo erg en heb zoveel verdriet dat ik het niet meer weet en heb een gevoel dat ik haar ik de steek heb gelaten ik weet dat ik het voor de rechter moet doen en dat is ook wat mijn ex wil maar ik heb zoveel onderzoek er over gedaan en mijn hoofd zit vol ik weet dat mijn dochter bij haar weg moet en dat ze bij mij moet komen wonen en dat zit wel goed ik heb een eigen kamer voor haar met alles aanwezig mijn ex wil geen normale verstandhouding maken over mijn dochter dat ze bij mij is en dan weer bij haar en dat is ook geen optie ze moet gewoon bij haar weg en voor de rechter heb mijn ex omdat ik maar mijn mond houden en alles maar pikte wat zij ook deed haar eigen helemaal overtuigd ingedekt ik weet ook niet waarom ik dit hier op deze site allemaal bespreekt maar naar het lezen van jouw verhaal over jouw opvoeding waar bij mij de tranen uit mijn hart vloeiden en niet wil dat mijn dochter later daar ook doorheen moet gaan dus ik weet het niet meer ik ga kapot van binnen en niemand ziet het mijn dochter heb allen maar mij die het weet waar zij in zit en ik bid om kracht om mij te helpen zodat mijn dochter goed ken opgroeien tot een volwassen vrouw ik bid voor kracht en hulp en elke dag tot in de nacht loop ik buiten ……
25 november 2018
Dag Michel,
Ook ik ben door de hel gegaan waarin jij nu zit. Ik ben er nog niet, want ik moet ook mijn middelste en oudste zoon uit hun benarde situatie bij hun moeder bevrijden. Als vader heb ik de wettelijke plicht om een onveilige situatie aan te geven. Ik heb dat bij de gemeente waar mijn kinderen woonachtig zijn gedaan. Vervolgens werden mij en de kinderen vrijwillige hulp aangeboden. Mijn ex stemde daarmee in, wetende dat ze ook die hulpverlener (systeemtherapeut) om haar vingers zou winden. Na dat debacle en vluchtpogingen van mijn jongste zoon, is eerst VOTS en vervolgens OTS voor alle drie mijn kinderen toegekend. Ook gezinsvoogden werden door mijn ex om haar vingers gewonden, totdat de kinderrechter ingreep met de woorden:”U hebt te lang in de schoot van moeder gerust!” en “U hebt niets voor de kinderen gedaan!”. De gezinsvoogden en moeder kregen er dus van langs en je kunt je mijn blijdschap voorstellen.
Mijn tips aan jou vanuit mijn 4.5 jaar knokken voor mijn kinderen:
– Zorg voor een tijdlijn met koppelingen naar schriftelijke bewijsstukken;
– Maak altijd opnames van gesprekken met je ex en hulpverleners. Je hoeft hen daar juridisch gezien niet vooraf over te informeren. Gebruik dit als back-up, want veel woorden worden in jouw nadeel verdraait en omgebogen naar voordelen voor jouw ex;
– Zorg dat je via jouw huisarts regelmatige gesprekken voert met de inpandige poh/ggz hulpverlener. Die persoon vormt jouw back-up op het moment dat hulpverleners waaronder de gezinsvoogden informatie gaan inwinnen over jou. En reken maar dat ze dat zullen gaan doen, want het zijn hulpjes geworden van je ex. Informeer bij de poh/ggz naar de mogelijkheden voor EMDR therapie. Hoe sterker jij geestelijk bent, des te beter!;
– Blijf altijd bij de waarheid in tegenstelling tot je ex die het steeds zwaarder zal krijgen om haar web van leugens in de lucht te houden;
– Sta op regelmatig contact met je kind, accepteer niet dat je ex zegt:”Ja maar als het kind geen contact wil, kan ik haar niet dwingen!” Dat zeggen alle verstotende ouders namelijk. Elke gezond kind wil contact met de andere ouder, elk gezond kind wil dat de andere ouder van haar houdt en elk gezond kind wil dat de andere ouder bij kinderevenementen aanwezig is. Als je ex eist dat het contact alleen onder toezicht mag plaatsvinden, ga daar dan mee akkoord en grijp de kans om de hulpverlener te laten zien, dat je een gewone liefhebbende vader bent;
– Zegt de hulpverlener, dat jij je NIET veilig voelt in gesprekken met hen en al dan niet in combinatie met je ex;
– Blijven de hulpverleners partij kiezen voor je ex, zeg hen dan dat je een officiële klacht wilt indienen. Ook jij hebt namelijk rechten! Gebruik dat keerpunt om te eisen, dat er een andere koers gevaren wordt namelijk: 1) Het kind centraal stellen en 2) Het welzijn van het kind voorop stellen. Hulpverleners hebben hun mond daarvan vol, maar maken dat niet waar. Je hebt dan een mogelijk geschapen, om hen daarmee te confronteren;
– Alle hulpverleningstrajecten zijn er op gericht om jou en je ex samen aan tafel te krijgen en met elkaar te communiceren. Jouw ex heeft daar echter totaal geen belang bij en zal ‘haar medewerking’ tonen door er te zijn, maar daarmee is alles gezegd. Het doel van communicatie is namelijk het maken van gezamenlijke afspraken over jouw kind en dat is het laatste wat verstotende ouders willen. Zij gebruiken jouw kind namelijk, om macht over jou te houden;
– Probeer vol te houden, het is een weg van lange adem, heel veel slikken en bewijslast verzamelen en je klimt van strohalm naar strohalm. Op Twitter kampen veel mensen met het zelfde dilemma, verdriet, boosheid en gevoelens van machteloosheid. Ik adviseer je veel over jouw ervaringen te twitteren en kennis en ervaring uit te wisselen. Net als ik zul je daarin groeien en er kracht en kennis uit putten;
– Ik heb o.a. veel gehad aan de informatie op herkenouderverstoting.com
Ik wens je ontzettend veel sterkte en super veel inzicht in de wereld van Ouderverstoting toe.
Groet,
ER
–
31 januari 2017
Lieve, lieve Michel, ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen noch hoe ik je kan helpen. Ik ben ergens blij dat jij jouw verhaal hier kwijt kon, maar ik voel ook jouw pijn, verdriet en machteloosheid over jouw dochter. Nee, ik hoop niet dat zij een tweede Nike wordt, maar ik hoop zeer zeker dat je een weg vindt om hier mee om te gaan.
Ik weet hoe verschrikkelijk lastig het kan zijn om de buitenwereld ervan te overtuigen dat jouw ex-vrouw een narcist is. Ik heb het zelf als kind gezien en dat bracht altijd heel veel verwarring bij mij. Ik heb veel over narcisten gelezen, vooral als ex-partner. En van wat ik nog van daar weet wil ik je de volgende tips meegeven.
– Ik wil je aanraden om alles via WA / mail of brief te doen, zodat je het op papier hebt staan. Dit gaat je helpen, omdat anderen het ook kunnen lezen en je dus bewijs op papier hebt staan.
– Zorg dat je iemand vindt die bekend is met narcisme, die kan jou helpen hierin. Die kan jou steun geven en van raad voorzien. Misschien is er een advocaat die jou hierin kan helpen om jouw dochter terug te krijgen. Ik denk wel dat het lang gaat duren voordat dit helemaal over is.
– Wat ik niet helemaal goed kan opmaken uit jouw verhaal, is of jouw dochter nog wel of niet bij jou komt. Als ze wel komt, blijf tegen haar zeggen hoe trots je op haar bent, hoeveel jij van haar houdt, dat ze goed is zoals ze is. Ik miste dat vroeger als kind, want narcisten zullen nooit rechtstreeks tegen je zeggen dat ze van je houden. Ze houden namelijk van niemand en zeker niet van een kind. Blijf haar voeden met positive gedachten, gevoelens en ervaringen. Ze zal het zwaar genoeg hebben. Als ze niet komt, volgens mij heeft elke ouder recht om zijn kind te blijven zien. Maar als jouw ex het via de rechtbank heeft gespeeld dat jij een hele slechte vader bent, zal dit lastig worden. Daarom wordt het extra belangrijk om bewijzen te verzamelen over jouw ex, wil jij jouw dochter terug krijgen.
Ik hoop dat ik je een beetje heb kunnen helpen. Ik wens je heel veel sterkte, warmte en kracht toe. Jij bent een mooie en bijzondere vader.
Warme groet,
Nike
1 februari 2017
Bedankt voor je reactie. En nee ik zie mijn dochter niet meer. Het is nou een maand of zo. Ik wou je bedanken voor je goede raad. En voor je wijze woorden. Ik ga mijn best doen meer dan me best. EEN GEDICHT{IK MIS HAAR. ELKE DAG IS EEN GEMIS. WAAR ZOU JE ZIJN. JOUW NIET ZIEN DOET ONWIJS VEEL PIJN. MIJN ANGEL BABYBOO JE BEN NOG MAAR ZO KLEIN. IK ZIT ALTIJD MAAR WEGDENKEND IN GEDACHTEN. BUITEN LOPEND IN ALL DIE DONKERE NACHTEN. HET IS ZO UITPUTTEND EN VERMOEIEND.ALS EEN DWALEND SPOOK OP MIJN SCHOUDER. EEN EEUWIGE LAST OP BOUWER. MAAR MIJN LIEFDE VOOR JOUW DE GENE DIE IK VERTROUW. TOT HET EIND VAN MIJN BESTAAN. ZAL ALTIJD BLIJVEN BRANDEN EN NOOIT VERGAAN. JIJ BENT MIJN ADEM WAARDOOR IK LEEF. JIJ BENT DE LIEFDE IN MIJN HART. JIJ BEN DE KRACHT VAN MIJN GEVOEL. ONS BESTAAN DAT HEEFT EEN DOEL. IK HOU VAN JOUW EN JIJ VAN MIJ. MET EEN SAMEN SMELTEND HART.JOUW WEERZIEN MAAKT MIJ BLIJ. EN DOEL WACHTEND OP DIE DAG. VAN JOUW BEGROETING MET EEN LACH. MIJN MOOIE LIEVE KNAPPE KLEINE MEID. WIJ HEBBEN NOG ZAT TIJD. DEZE WERELD MET HAAT EN NIJD. DIE ONS LEED BRENGT KRIJGT SPIJT. IK HOU VAN JOUW DAT IS EEN FEIT. MET VEEL LIEFDE EN BERIJD. MAAKT NIET UIT WAT VOOR STRIJD. IK HOU VAN JOUW BABYBOO.
1 februari 2017
Lieve Michel,
Ik doe mijn best. Ik wil je graag helpen, maar meer dan dit kan ik helaas niet voor je doen. Ik hoop met heel mijn hart dat jij snel jouw dochter weer ziet en terug krijgt.
Warme groet,
Nike
2 april 2017
Hi Nike, ik wil je bedanken voor je twee blogs. In beide heb ik veel herkenning gevonden. Het doet me goed om te weten dat ik niet de enige was die zo leefde, al gun ik het niemand….Mijn moeder heeft een narcistische stoornis en mijn vader had dit niet. Bij hem ( hij is helaas overleden toen ik net volwassen was) voelde ik met veilig en geborgen. Bij mijn moeder had ik dat gevoel niet, al realiseerde ik me dat als kind niet. Vooral de dingen over mijn gewicht of het aanraken van mijn lichaam herken ik zó, tot een paar jaar geleden , ik was inmiddels in de 30 zei mijn moeder zonder blikken of blozen dingen als; als je een paar kilo lichter zou zijn zou die broek je leuker staan. Of mijn zus en mij over haar kam scheren door te zeggen, WIJ hebben dikke billen. Zelfs op mijn trouwdag gaf ze kritiek op mijn kapsel! Ook het woord “moeten” stond mij zo tegen, omdat mijn moeder dit woord zo vaak gebruikte. Je moet je tenen niet zo onder je voeten doen, je moet je vork anders vasthouden, je moet beter leren, gék werd ik er van. Ik ben in 8 jaar tijd 3 x opgebrand en de twee laatste twee keren heb ik vaak gedacht dat ik er beter niet meer kon zijn. Toen ik dit vertelde aan mijn moeder zei ze, dat kan IK niet aan hoor, eerst je vader dood en dan jij! Niks van, wat kan ik voor je doen of helpen, alleen maar over zichzelf. Ook toen ik, op mijn verjaardag toen ik er weer bovenop was, de mensen om mij heen bedankte voor hun steun tijdens mijn burnouts en daarbij mijn man bij naam noemde sprong mijn moeder naar voren tijdens onze omhelsing, al roepend ” oooh, hier ben IK zo blij mee!”. Bij mij kwam de realisatie vorig jaar toen mijn osteopaat ( bij haar luchtte ik mijn hart) aangaf wel erg veel narcistische trekjes te signaleren bij mijn moeder. Ik ben ook veel gaan lezen en voor mij was die herkenning het laatste puzzelstukje naar het worden van mijzelf. Ik heb haar een hele tijd overal de schuld van gegeven, maar daar kwam ik zelf niet verder mee. Ik realiseerde me dat ik, als ik echt vrij van haar wilde komen, ik in mijn kracht moest gaan staan en uit de slachtofferrol. Ja, ik heb een goede moeder gemist en ben door een hel gegaan om me los te maken van alle aannames die ik had gedaan door haar kritiek en woordkeuze, maar het weten dat zij dit ook alleen maar doet om haar kleine onzekere kind te maskeren en dus eigenlijk zelf ook niet gelukkig of ten volle leeft heeft mij leren inzien dat ik uit de cirkel/ mijn rol moest stappen. Ik heb me, met veel oefenen vrijwel helemaal van mijn moeder te weten onthechten. Ik ben geen klein kind meer dat de bevestiging van haar moeder nodig heeft, Dat realiseren heeft mij zo veel kracht gegeven! Ik laat mijn mening horen, ook naar mijn moeder. Heel soms, zoals gisteren, is dat lastig. Mijn moeder wilde langskomen na onze vakantie maar ik had daar geen behoefte aan. Dan is het erg stil aan de andere kant van de lijn, en verval ik toch een beetje in excusses maar toch sta ik voor mezelf. Dat durfde ik een paar maanden terug echt niet. Ik gun het mezelf, na jaren denken dat ik niet deugde eindelijk het beste en dat maakt me elke dag gelukkiger en sterker. Nogmaals heel erg bedankt en ik wens je veel geluk in de toekomst.
3 april 2017
Lieve Thirza,
Dank je wel voor jouw reactie. Eén van de redenen waarom ik dit heb gedaan, is om aan anderen te laten zien dat zij niet de enigen zijn (wat ik zelf ook heel lang wel dacht) en om anderen te helpen, waar mogelijk.
Ik vind het heel knap van jou dat jij wel nog contact met jouw moeder kan houden. Mijn vader leeft nog wel en hangt aan mijn moeder vast. Alles wat zij doet, vindt hij fantastisch. Ik heb geprobeerd voor mijzelf een modus te vinden om wel met hen om te kunnen blijven gaan, maar na de zoveelste verwijten van hun kant uit, de zoveelste k*t opmerkingen en sneren van hun, en dat ik toch iedere keer zowel voor hun bezoek als dagen na hun bezoek nog vol adrenaline zat, heeft mij doen besluiten om nooit meer contact met ze op te willen nemen. En eigenlijk, bijna direct nadat ik dat besluit had genomen, kwam er een enorme rust over mij heen. Maar daarom vind ik het des te knapper van anderen als zij wel contact blijven houden. Dat doe je goed!
En ja, toen ik nog wel contact met ze had en ik wist van de stoornis af, zag ik ook hoe ze was, hoe ze het onzekere kind in haar probeerde te maskeren. Maar dat neemt voor mij niet weg dat ik haar “verwijt” dat wat zij mij heeft aangedaan, gewoon onacceptabel voor mij is. Ik ben zelf moeder en ik neem mijn verantwoordelijkheid voor mijn kinderen. Dat betekent dat ik ze bescherm en help waar kan. Ik maak ook fouten, maar ik zal nooit ze bewust zo pijn doen en vernederen als dat mijn moeder bij mij heeft gedaan. Zij is en blijft de oudere, de volwassene, die beter had kunnen en moeten weten.
En ja, natuurlijk deug jij! Jij bent een mooi mens dat het recht heeft om voor zichzelf op te mogen komen, om grenzen te stellen en die grenzen te bewaken. Want je schrijft zelf: “Dan is het erg stil aan de andere kant van de lijn, en verval ik toch een beetje in excusses maar toch sta ik voor mezelf”. Jij zou geen excuses hoeven te maken als het stil is aan de andere kant van de lijn! Nee is een hele zin! Maar ik vind het al heel goed van je dat je überhaupt “Nee” durft te zeggen, want ik weet heel goed hoe lastig dat is. Zeker als iets gevraagd wordt door jouw moeder.
Ik wens je heel veel succes, liefde, wijsheid en kracht toe. En fijn om te lezen dat je iedere dag een stukje gelukkiger en gelukkiger wordt!
Warme groet,
Nike
9 mei 2017
Lieve Nike
Heel erg herkenbaar wat ik lees, heb ik zelf eigenlijk ook geconcludeerd, niet ineens, maar geleidelijk aan.
Ik ben als abnormaal kind opgegroeid in een groot gezin. Zes broers, en het was de bedoeling dat die dominee zouden worden, ze hoefden thuis niets te doen. Mijn zus en ik speelden niet. Er was altijd werk en never nooit een dankjewel. Elke dag werd ik keihard geslagen en aan mijn haren getrokken en dat begon al ’s morgens.
Soms werd ik na schooltijd met de kinderwagen weggestuurd, omdat ze vond dat ik als een rode lap op een stier werk. Dat werd echt tegen me geschreeuwd.
Of “ik zal je dood slaan”
Helaas konden de broers bijna geen van allen leren.
Toen ik tien jaar was, lag mijn moeder een tijdlang in het ziekenhuis, was er gezinshulp. Dat was heerlijk. Daarna begon de ellende weer. Eens kwam de onderwijzer om te vragen waarom ik zo weinig op school kwam. Dat was omdat ik geweldig werd gepest in de klas en buitengesloten, daarom had ik ook buikpijn. Ik had tot het jaar daarvoor een vriendinnetje gehad, maar die had toen ik thuiskwam met haar gezien hoe ik werd opgewacht en een geweldig pak slaag kreeg, waarna ze de dag daarop een ander vriendinnetje had en zich samen tegen mij keerden.
Ik spijbelde niet, maar ik was gewoon thuis aan het werk omdat ik buikpijn had.
De onderwijzer was in de huiskamer en ik moest naar boven. Daar zat ik vaak met de deur op slot, omdat ze me anders een ongeluk zou begaan werd ik opgesloten. De onderwijzer had gezegd dat ik juist de beste leerling van de klas was. De voordeur werd achter hem dichtgedaan na zijn bezoek en ….. Wel, had je dat ooit gedacht van zo’n dooie eend en whoeha ha ha ha ha wat had ze met de broers toen een ongelofelijke lol.
Zo kan ik nog een boek vol schrijven.
Op mijn 21e ben ik weggelopen van huis. Ik heb in Amsterdam de verpleegopleiding gedaan. Ik had wel onderwijsakte gehaald, maar was te labiel om juf te zijn.
Ik heb er weleen paar keer doorheen gezeten met een depressie, en heb hulp gezocht.
Het is ook belangrijk om een escape te hebben.
Voor mij is dat zingen.
Het is jaren later. We zijn nu zelf een familie. Vader, moeder en twee kinderen. Beide kinderen hebben autisme. Ze wonen begeleid zelfstandig.
Toen de kinderen erg klein waren stagneerden ze in hun ontwikkeling, zijn allebei uit huis geweest. We hebben van wildvreemde mensen zoveel liefde gekregen, en dat is nog zo.
Van mijn mans kant waren er geen ouders meer. VAn mijn kant wel. Hun commentaar via via de broers gniffel zie je wel ze kan geen kinderen opvoeden. En dan ook geen kaartje willen sturen. Toen zijn we ook lange jaren weggebleven.
Daarna ben ik begonnen met zingen: vierstemmig. Mijn zoon hoort absoluut en hij is de bas. Mijn dochter de alt mijn man de tenor, en ik er bovenuit.
We leren onze partijen nu en dan op een koor. We werden gevraagd op te treden en mensen reageerden heel ontroerd. Maar dan juist als er een compliment komt moet ik van binnen huilen.
9 mei 2017
Oh lieve Heleen, ik krijg tranen in mijn ogen van jouw verhaal. Wat heb je door moeten staan! Ik hoop voor je dat je nu wel een fijn leven hebt, ik lees gelukkig veel liefde van jou voor jouw man en kinderen. Maar oh zo herkenbaar, complimenten. Altijd toch onbewust de vraag wat er echt achter zit, want complimenten zijn toch niet echt? Tenminste, zo heb ik het van huis uit meegekregen. Ondertussen heb ik wel geleerd dat complimenten echt zijn, al blijft het lastig ze aan te nemen.
Ik wens je heel veel geluk, liefde en succes toe. Je doet het goed zoals je het doet. Mocht het je toch te zwaar worden, schroom niet om hulp te vragen bij een goede psycholoog. Dat heeft mij uiteindelijk heel goed geholpen.
Warme groet,
Nike
6 september 2017
Om een voorbeeld te geven, nog steeds ben ik bang dat mensen boos worden als ik mijn grenzen aangeef, als ik voor mezelf opkom. Want die extreme reactie (boos worden) was een reactie die ik in het verleden altijd kreeg en vaak om niks.
Ik ben getraind in het aanvoelen van en voldoen aan andermans behoeften zonder dat de ander er zelfs om vraagt. En daar ben ik zo goed in geworden, dat het mijn 2e natuur is.
Maar ik heb ook geleerd dat ik er niet toe doe. Wat vind ik leuk? Niet belangrijk. Wat vind ik belangrijk? Niet interessant. Wat zou ik willen? Pff… En dus voelt het heel eng aan om wel voor mezelf op te komen.
Echt.. Toen ik dit las.. Ik wil het gewoon niet accepteren, maar ik zit sinds gisterenavond allerlei artikelen over een narcistische moeder te zoeken (waar ik heel toevallig op kwam uit frustratie) en herken letterlijk alles wat er wordt geschreven. Ik ben nu 24 jaar en besef sinds gisterenavond dat ik al heel mijn leven heb doorgebracht met een narcistische moeder.. Wat een raar besef.
Bedankt voor je bijdrage, ik durf niet te geloven hoe echt het allemaal is voor mij maar ik ben zo blij dat ik toch niet de enige ben die dit meemaakt. Ik heb dit jarenlang aangegeven bij vriendinnen (deels). Maar er was werkelijk niemand die mij begreep. Dit heeft er altijd voor gezorgd dat ik mij nog gekker en stommer voelde.
6 september 2017
Dag Bkt,
Met dank aan diverse gastbloggers kan je op mijn site met de zoekwoorden Narcisme of Narcist, nog meer verhalen en tips vinden over dit thema.
Ik wens je heel veel sterkte,
Mary
23 januari 2018
Bedankt voor het schrijven, heb ook je vorige artikel gelezen. Weer de spijker op zijn kop. Je beschrijft de gevolgen waar ik ook mee leef. Niets weten van jezelf en altijd de schuld krijgen (iets wat ik had overgenomen, maar nu heb hersteld). Ik ben ook getraind aan te voelen wat anderen nodig hebben. Was en ben nog steeds alleen voor anderen bezig. Nu mijn hart letterlijk begint te weigeren om nog mee te werken hieraan kom ik tot bewustzijn. Ik ben de moeite waard, ik mag er ook zijn. Ik ben ook iemand. Het vertrouwen in mensen vind ik moeilijk en als ik iemand vertrouw vertrouw ik altijd de verkeerde tot nu toe, waardoor mijn angst wordt bevestigd. Daarom ben ik nu wel alleen. Mijn ouders allebei narcist, alcoholist hebben mij op mishandeld zowel geestelijk als lichamelijk. Hierdoor heb ik ook nog bindingsangst. Maar ik ben niet zielig hoor. Ik geniet ook nog van het leven en leer zoveel over mensen, de natuur en de wereld. Ik heb een leuke baan en heb mijn huisdieren en een fijn huis. Dus daar geniet ik van. Maar contact met mensen, echt contact, dat vind ik lastig. Durf niet goed. Ik weet dat dit zal veranderen. Ben zo bezig om het uit te zoeken en praat met mensen erover. Ik kom steeds verder. Is nog een lange weg en ik ben al 50, maar dat maakt niet uit. Ik ben dankbaar voor elke ontdekking en innerlijke verbetering. Ik weet nog niet wat ik moet doen met de relatie met mijn moeder. Vader is overleden en moeder komt nu van Frankrijk naar Nederland en wil nu dichtbij haar dochter wonen….mijn zus (ook narcist helaas) is weggelopen, dus ze heeft alleen mij nog….wat te doen?
23 januari 2018
Deva,
Je grenzen goed bewaken. Het gaat er niet om wat je moeder wil, maar om wat jij wil.
Sterkte
20 mei 2018
Hoi Deva,
Je kunt stil staan bij je gevoel en er echt de tijd voor nemen wat jij zelf met deze situatie wilt. En dan heel duidelijk maken wat je wilt naar je moeder en vooral wat je niet wilt. Als ze nog ver weg is, is dat misschien makkelijker dan als ze weer in je leven is gestapt (letterlijk). Ik heb zelf ook keer op keer grenzen geprobeerd aan te geven en uitleg waarom en hoe ik me voelde. Mijn ervaring is dat alleen bot je grenzen aangeven overkomt. En bereid je dan gerust voor op het hele arsenaal aan emotionele chantage, want de hele trucendoos kan opengaan. Rest mij je heel veel sterkte te wensen! Vergeet niet dat jij het waard bent on voor te vechten:-)
28 januari 2018
Dank je Nike voor het publiceren. De tranen over mijn wangen want het is net of je mijn verhaal vertelt….. Ik heb ook iemand gevonden die mij heel goed helpt maar het blijft moeilijk. Ik wil geen contact meer maar voel me daar schuldig om. En ik wil nu eindelijk kiezen voor mij en gezin
28 juni 2018
Ik zit uw artikelen te lezen met tranen.. Zoveel herkenning. Zou dit het antwoord na jaren kunnen zijn en dat ik echt geen slecht mens ben? Ik denk dat ik nu weet wat ik moet gaan doen, de stap zetten naar hulp.. Dank u wel.
6 januari 2019
Hallo, ik ben een dochter van narcistische ouders en al sinds mijn puberteit vecht ik tegen alles wat dat met zich meebrengt…Ik ben nu op zoek naar mensen waarmee ik de ervaringen kan delen. Weet iemand of er (therapie) bestaan voor kinderen van narcistische ouders?
7 februari 2019
Lieve Marlies,
Excuses voor de late reactie, ik zag het nu net pas (de blog is namelijk niet van mij). Er is voor zover ik weet geen specifieke therapie voor kinderen van narcistische ouders, iedereen heeft ook behoefte aan ander soort therapie. Ik kan je aanraden om een goede therapeut te zoeken. Via Het Verdwenen Zelf (https://verdwenenzelf.org/) kan je in contact komen met therapeuten gespecialiseerd in narcisme.
Daarnaast zijn er diverse fora en Facebook-groepen waar je lotgenoten kan ontmoeten. Dat alleen al, de herkenning dat het niet aan jou ligt en dat jij niet gek bent, kan al helend werken. Sterkte!
Warme groet,
Nike
19 augustus 2020
Zouden jullie misschien niet iets kunnen ‘organiseren’ ergens in een koffiezaal in Utrecht, waar we als lotgenoten ervaringen kunnen delen en naar jullie tips en ervaringen als deskundigen? Of is dat heel raar?
21 augustus 2020
Lieve Jasmijn,
Iedereen is op een ander punt in zijn/haar verwerking. In het verleden heb ik contact gehad met lotgenoten en zijn we ook soms samengekomen. Nogmaals, ik denk dat het goed is dat jij je aansluit bij een lotgenotengroep. Op Facebook zijn er voldoende te vinden. Wordt lid van een paar, kijk welke je aanspreekt en bekijk of je daar met een aantal wil afspreken. Deze blog is daar niet geschikt voor, mijns inziens.
En bedenk, we zijn allemaal deskundigen in ons verhaal. Hoeveel herkenning andere verhalen ook geven, ze zijn nooit helemaal hetzelfde. Je kan leren van anderen, die verder zijn in hun proces, maar ook jij kan anderen leren van jouw proces.
Heel veel sterkte!
Warme groet,
Nike
13 juni 2019
Hallo Nike,
Ik ben zelf ook opgevoed door een narcistische moeder. Daar heb ik sinds vorig jaar achter gekomen en alle literatuur wat ik er tot nu toe over heb gelezen geven mij een gevoel van herkenning en woede. Daarnaast ga ik ook in alles twijfelen over mn gehele jeugd, ik moest perse een studie doen wat in haar straatje lag, in haar ogen kon ik nooit wat goeds doen. Mijn broer daarentegen wel die is nog steeds haar lieveling.
Nu ben ik getrouwd en probeer zodanig aan mezelf te werken dat ik geen narcistische partner wordt en later vader.
Er zijn zoveel punten waar ik herkenning. Ben vooral opgelucht dat ik niet de enige ben die hierin slachtoffer is.
13 juni 2019
Lieve Taufieq,
Ik snap je helemaal. Ik kan je aanraden om een goede therapeut te zoeken die bekend is met narcisme en het effect daarvan op jou. En ik kan je alvast op 1 ding geruststellen, als je je alleen al afvraagt of je een narcist bent of gaat worden, dan ben je het niet! Narcisten vragen zich dit nooit af en als ze het zich afvragen, zien ze narcisme eerder als een goede eigenschap dan iets slechts om te hebben.
Wat ook helend werkt, is contact met lotgenoten. Want zoals je nu al ziet en merkt, je bent helaas of gelukkig niet de enige hiermee. De herkenning alleen en de mogelijkheid om met anderen te praten die hetzelfde hebben ondergaan, is heel fijn heb ik zelf ook gemerkt.
Warme groet,
Nike
7 mei 2020
Ja narcisme bestaat!!
Nee, ik laat me niet meer wegsturen van mijn gevoel. Nee ik twijfel hier niet aan.
Je kan als persoon schijnbaar niet bepalen of iemand narcist is. Maar ik denk vele psychologen en therapeuten ook niet. Waarom niet ? die kennis is te klein, en een narcist zal nooit zijn/haar ware gezicht laten zien. waardoor het ware karakter ook door proffesionels niet wordt gezien, want het zijn ware kunstenaars naar de buitenwereld in het ophouden van schone schijn. Nou mensen ik heb een levenslange ervaring op dit gebied. En of het narcisme heet of het een ander naam moet krijgen laat ik in het midden. Maar omdat narcisme nu in deze tegenwoordige tijd zoveel aandacht krijgt, en ook door de indivuduele maatschappij in de hand wordt gewerkt. houden we het bij de noemer narcisme. Ik heb mijn levenlang in een spinnenweb van narcisme bevonden. Mijn ouder, schoonouders en toenmalig partner..En dat zegt ook zoveel over mij zelf. Ik ben men hele leven verwijderd geweest van mijn eigen ik, vele ongezonde concessies gemaakt waardoor ik mijzelf in het leven en innerlijk niet op de juiste manier heb kunnen ontwikkelen en in een soort van twilightzone leefde, fantaseerde en maar ging dagdromen om mezelf een goed gevoel te geven.. Terwijl het werkelijke leven als een waas voorbij ging. Ik heb mijn portie aan fouten gemaakt door opgewekte pijn , frustratie en boosheid.
Ook ik ging kwetsen uit wraak en boosheid. Ik werd star en verhard en gebroken tegelijker tijd. En dat was zeker niet de juiste manier en ja daar heb ik oprecht spijt van. Maar altijd bleef ik zorgzaam en begripvol voor de anderen.
Maar mijn uitgesproken meningen over het leven, over mijn deel waar ik niet gelukkig was. En mijn te grote eerlijkheid over mijn gevoelens.. Het is allemaal tegen me gebruikt.. van kinds af aan, afgekraakt… geestelijk en lichamelijk mishandeld door mijn ouders, uitgelachen en voor gek verklaard, gekleineerd door mijn ex en haar ouders.
bijna 30 jaar samen met voor mijn gevoel de liefde van mijn leven.. Nu terug kijkend hoe ik stelselmatig buitenspel werd gezet, afgekraakt, nooit iets goed kunnen doen..jaren zwart gemaakt naar de kinderen achter mijn rug om 1 grote illusie.. En als ik wel wat goeds deed.. mijn eigen zaak liep goed, ik haalde in de tussentijd nog meer diploma,s en certificaten in de avonduren en weekenden
..Ja daar gingen ze mee pronken. Maar als het weer op mij als persoon aan kwam.. Nee als je de mening niet deelt of ergens iets anders over denk. Ook maar iets van kritiek levert… woppa wordt je direct weer in de stront gedrukt.
Echt een hele waslijst van gebeurtenissen die zijn gebeurt kan ik op schrijven. Zo geraffineerd, onderhuids en achter je rug om dat alles gebeurde.. nooit in je gezicht. Want omdat ik van mezelf een sterk persoon ben werd dat niet gedaan. Maar nu ik alles zo helder zie, is een harde confrontatie. Het blind vertrouwen wat ik in mensen had, het gevoel dat de liefde wederzijds was.. veel blijkt achteraf een illusie. En dat doet veel met je, het breekt je. Je bent boos en teleurgesteld in jezelf omdat je niet eerder op de rem heb kunnen trappen en je hebt laten verleiden tot gedrag en verandering tot een persoon die je diep van binnen nooit ben geweest.
Had ik de visie om het veranderen.. nee want het was mijn verdedigingsvorm geworden van peuter af aan. Een enorme beschadiging opgelopen in mijn jeugd en voor altijd bij me gebleven. De deur is toen open gegaan met een 1 richtingsverkeer naar de weg vol valkuilen die klaarlagen. En die ik zo blind als ik voor mijn eigen ik was 1 voor 1 binnenstapte. Kan ik er wat aan veranderen? Ja nu wel, door pijn en verdriet over alles is het een moeizaam en lange weg. Maar de helderheid is er nu, de waas is weg.
Er is een nieuwe deur opengegaan, niet zonder valkuilen want die horen bij het leven. Maar omdat de mist is opgetrokken zijn ze te ontwijken, vallen en opstaan doe ik nog steeds, dat hoort bij de heling. Maar dan voor of voorbij de valkuilen. Het is niet aan mensen, oude vrienden of naasten uit te leggen..Hoe kan het ook anders als de ander perfect is en geen fouten maakt en zo ontzettend goed sociaal naar de buittenwereld is. Maar het hoeft ook niet meer voor mij. Ik snap donders goed dat mensen mij niet konden zien zoals ik echt was omdat ik zover van mezelf weg was… Het is een eenzame weg die ik beloop. Maar wel de helderste die ik tot op heden heb bewandeld.. En dat zal zich gaan uiten in een nieuw mooi leven!