Lieve papa
Lieve papa,
Het besef dat jij er niet meer bent, dringt steeds meer tot me door.
Jou laten gaan was onvermijdelijk maar is diep vanbinnen niet te verkroppen.
De afgelopen weken zaten we met zijn allen in een nachtmerrie, een achtbaan waar we niet uit konden stappen. En nu is dat ding, zonder dat wij het in de gaten hadden, uit de bocht gevlogen en zijn wij eruit geslingerd.
Je leefde zo gezond, was zo sterk en fit, jij moest wel 100 worden. Dat dacht toch iedereen? Een wrede speling van het lot bepaalde anders.
Dat ik jou moest laten gaan was vreselijk moeilijk. Ik kan je niet missen, niemand van ons kan dat. Toch zullen wij er mee moeten leren leven. Het een plaats geven, zoals mensen zeggen. Maar zo ver zijn we nog lang niet.
Nu, zo vlak na jouw uitvaart, blijkt dat de wereld gewoon doordraait. Alle dagelijks dingen moeten weer opgepakt worden, het gewone leven moet weer doorgaan.
Dat is zo dubbel, het lijkt misplaatst maar tegelijkertijd geeft het troost en iets van houvast.
Papa, je was een geweldige vader. Je was mijn held en mijn voorbeeld. Altijd rustig, altijd bedeesd, nooit veroordelend, heel belezen en ontzettend wijs.
Jij was de kalme zee, de man van consensus, de rots in de branding. Je stond voor iedereen klaar. Sterk en onbaatzuchtig.
En bovenal was je je hele leven een doorzetter, dat bewees je zelfs ook nog in de laatste weken van je leven.
Zonder jou verder leven, het moet en het zal lukken maar vooralsnog voelt het alsof de grond onder mijn bestaan is weggeslagen. Het voelt alsof ik opnieuw moet leren leven.
Beseffen dat wij samen geen nieuwe herinneringen meer maken, raakt me als een mokerslag.
Ons gezin is niet meer compleet. Voorbij zijn de dagelijkse gesprekken, het samen eten, samen iets vieren, samen iets ondernemen. Samen doen, samen zijn, is voorbij…
Jij zal altijd voortleven, in mijn hart, in mijn gedachten en in mijn doen en laten. Want ik heb behalve wat van jouw wijze lessen, ook wat van jouw bijzondere genen meegekregen…
Foto komt uit de collectie van André Brockbernd.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
12 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
25 juni 2017
Mary, ik lees dit met tranen in mijn ogen,ik voel de pijn en het is zo mooi geschreven.Moeilijk om zo’n lieve papa zo snel te moeten verliezen door deze wrede ziekte die zo onvoorspelbaar snel gaat!Jullie hadden inderdaad een gezellige tijd samen en een goede band.Maar de goede genen heb jij ook van hem meegekregen en dat is mooi dat te weten.Het gemis zal altijd blijven Mary maar de herinneringen aan zo’n fijne en lieve pa die zijn erg mooi.Ik hoop dat je het straks een plaatsje kan geven en het gevoel is zo herkenbaar.
25 juni 2017
Och lieve Mary toch, Wat kan het leven soms toch medogenloos lijken.
Hoe meer we van iemand houden hoe pijnijker het wordt om dat weer los te laten.
Het zegt veel over de mooie relatie die je hebt met je vader.
Ik zeg hebt want in mijn beleving gaan we niet dood maar naar een andere focus. Een focus van het nonfisieke.
Ik hoop en dat hoopt je vader natuurlijk ook, dat je snel weer je mooie energie mag vinden, alleen dan zijn we weer in staat om te voelen waar de nonfisieken zich bevinden.
Maar alles op zijn tijd. Eerst mag jij je gewoon verlagen voelen.
Een stapje verder is boosheid, van daar uit verdrietig naar berusting en vergeving. Om daarna weer liefde te kunnen voelen voor wat er allemaal is gepasseerd.
Neem je tijd zou Ik zeggen.
Je bent een sterk vrouw een prachtig mens, hoe kan het ook anders, zijn DNA zit in elke cel van jou lichaam en geest.
Sterkte de komende tijd. Er komt weer een moment dat je hier met genoeg en en liefde naar kunt terug kijken.
Dikke knuffel en mijn #WarmeHart ❤
25 juni 2017
Het gemis is zo groot, een gapend gat waardoor het verdriet als een lavamassa omhoog blijft stuwen.
Laat het er zijn, het zegt zóveel, over jullie sterke en liefdevolle band.
En hoe cliché ook: jullie allermooiste herinneringen zullen het gapende gat ooit gaan verkleinen.
Nog een cliché:
“It’s better to have loved and lost,
than never to have loved at all”.
Je weet van mijn situatie…ik zal voor mijn vader nooit dat verdriet gaan voelen dat jullie samen nu doormaken.
En ergens maakt mij dat nu al verdrietig maar geeft me vooral een schuldgevoel. Want zo zou het moeten zijn, toch?
Maar verdriet kan alleen daar ontstaan, waar liefde en respect de basis is geweest.
Het ontroert me telkens weer als ik lees hoe mooi en liefdevol je over je vader spreekt.
De herinneringen, jullie mooie en speciale momenten.
Blijf dat doen, blijf me ontroeren!
Liefs…
25 juni 2017
Lieve Mary,
Uit die achtbaan en dan de “gewone” wereld in. Dat is zó moeilijk! Heel dubbel, zoals je zelf al zegt.
Je moet het, je kunt het ook…er zijn gelukkig weinig mensen die het niet kunnen.
Ik wens jou en de mensen om je heen ook bij dit héél veel sterkte!
❤❤❤
25 juni 2017
Heel veel kracht en sterkte gewenst met dit zware verlies, en inderdaad het is heel erg zwaar , de wereld gaat gewoon door terwijl het voor jullie nu allemaal lijkt stil te staan ,
Neem alle tijd en rust voor jezelf dat is echt nodig en het is blij elke mens verschillend .
Bij elk mens is het anders ieder verwerkt het op een andere manier , maar dat het zwaar is dat is zeker en mensen die dit zelf hebben meegemaakt voelen de pijn en het zware gemis .
Heel veel sterkte xxx
25 juni 2017
Het is waar, je kunt hem niet missen. Ook waar is, dat het moet, dat het niet anders kan. Je schrijft het al.
Jullie hadden het mooi samen. Die herinneringen Mary, draag je altijd bij je. In je hoofd en in je hart.
Daar woont je vader.
Veel liefs van mij.
25 juni 2017
Heel veel sterkte. Het verdriet zal nog wel heel lang duren maar het zal wegebben en de goede, fantastische herinneringen zullen een voorbeeld zijn. Een voorbeeld om te vechten en om door te gaan in zijn stijl.
Het gaat jullie lukken al is het begin heel moeilijk. Hij wees jullie de weg, komt goed.
25 juni 2017
Wat mooi geschreven Mary, het ontroert me tot tranen toe.. Mijn paps was er net zo één als de jouwe, dus ik herken je gevoel en het grote verdriet, ik kan je uit ervaring zeggen dat vaak herinneringen ophalen de pijn verzacht en je helpt om ermee om te gaan.. dikke steunknuffel voor jou ♥
25 juni 2017
Och lieve Mary wat heb jij jouw gevoelens toch goed opgeschreven. Met tranen in mijn ogen gelezen en het weeïge heimwee gevoel borrelt op. Nooit meer samen, dat doet je hart pijn. Wat een gemis en verdriet! Het een plekje geven, heeft tijd nodig. Neem die tijd, die is voor iedereen verschillend. Ondertussen moet je door, dat geeft afleiding maar soms wil je dat niet. En sommige dingen moeten niet. Geef eraan toe en luister naar je zelf. Pas goed op jezelf.
Ik denk aan jou en leef ontzettend met je mee. Heel veel sterkte en kracht wens ik jou toe, met het omgaan van het grote gemis van je lieve vader. Voor altijd in jouw hart. Ik wens je veel steun en liefdevolle mensen om je heen. Ik wens je luisterende oren maar ook stilte, ik wens je alles wat je nodig hebt, zodat je het verdriet goed kan verwerken
Heel veel liefs, Hiltje <3
26 juni 2017
Hallo Mary.
In tranen en met kippenvel gelezen.
Zö herkenbaar ook!
Heel veel sterkte!
Liefs Wilhelmina.
4 februari 2018
Lieve Mary zit weer te huilen hier voel helmaal met je mee want ik voel hier hetzelfde mijn man en ik waren ook zo close dag en nacht samen en ineens valt dat allemaal weg . Komt nog bij dat veel mensen door onbegrip je ontzettend kunnen kwetsen ik merk dat hier ook , Je komt er vast weer overheen zullen we allebei wel moeten denk aan je en dan huilen we
samen heel veel sterkte en een dikke kus
4 februari 2018
Ach lieve Fina, je weet dat ik er altijd voor je ben en zal zijn