Een liefdeloze opvoeding geef je door aan je kinderen

Geplaatst door Mary op 17 februari 2017 | 10 reacties

“Mary, ik kan de liefdeloosheid in ons gezin niet meer aan. Ik kan er niet meer tegen om te zien dat ze niet van elkaar houden. En daarmee dus ook niet van mij houden.

Ik kan niet meer leven in dat gezin. Er is geen verbinding, en als er geen verbinding is groei je uit elkaar. We zijn met ons vieren, ik ben de oudste dochter…

Iedere dag heb ik daar verdriet van, want ik gun het ze zo graag, die liefde.

Maar ze zien het niet. Het heeft te maken met onze liefdeloze opvoeding. Niet gezien worden, niet gehoord worden, niet geprezen worden.

Wij waren niet geliefd en vooral de veiligheid in ons gezin hebben we zo ontzettend moeten missen. Ik krijg daar problemen mee, nu in mijn latere leven.

Als jong meisje heb ik al vroeg geleerd om voor mezelf te zorgen. Maar ook om voor het gezin te zorgen. Vooral voor de jongsten, ik heb geprobeerd ze te behoeden voor de ruzies in ons gezin.

Ik stond er steeds tussen als de kopjes weer eens om je oren vlogen.

Die momenten dat de ene ouder boos en huilend op bed lag en de ander beneden zat te huilen. En altijd met hoogtijdagen zoals een verjaardag, sinterklaas of kerstmis. Ze presteerden het om soms drie weken niet tegen elkaar praten. Of elkaar zo lang achter elkaar uit te schelden.

Ik zal nooit die keren vergeten dat mijn moeder huilend in de keuken stond en zich zorgen maakte of mijn vader wel of niet goed te spreken was als hij thuiskwam…De angst die ik dan zag in haar ogen. Of al die keren dat er zo gevloekt werd thuis.

Maar voor de buitenwereld was het zo anders…dan ineens sloeg alles om.

Vooral als er visite was, dan was er gezelligheid, werd er gelachen, leek alsof alles normaal was. Kwam de borrel op de tafel, werd alles los en vrolijk… Maar zodra de visite weg was, veranderde alles. Dan keerde de spanning weer terug. Ik snapte het toen niet, dat kwam pas veel later. Toen mijn vader ziek werd en moest kuren.

Het vele gevloek als ik kwam om met hem mee te gaan en als hij dan in de taxi stapte, zag ik een hele andere vader. Een aardige en lieve sociale man. Ik weet nog dat ik zat te huilen op de achterbank, bij dit besef. De vader met zijn twee gezichten.

In ons gezin was er een gouden kind. Hij werd geprezen, kon niets verkeerds doen. Hij kon leren, was speciaal en was papa’s lieveling. Als hij faalde op school dan lag het altijd aan de school, nooit aan hem want hij was de beste.

Toen mijn broer ging scheiden begreep iedereen het…Hij werd geholpen. Ik scheidde, en moest mezelf maar zien te redden. Mijn vader kwam al jaren niet meer op de verjaardag van mij en mijn kinderen. Als ik bij hem kwam was hij nooit blij om mij te zien. Ik denk niet dat hij zich zo gedroeg tegen het gouden kind.

Ik ben het zwarte schaap en dat zeg ik niet om in een slachtofferrol te kruipen.

Alles wat misging en gaat, wordt op mij geprojecteerd. De voeding om ruzie te maken is weggevallen sinds het overlijden van mijn vader. Iedereen komt in de knijp, want er moet voeding komen om ruzie te maken.

Dan wordt er van alles en iedereen bijgehaald, zelfs mijn ex. Aan mij is blijkbaar alles fout: ik spoor niet, ik deug niet, ik ben geen zuivere koffie. Alles in het leven van mijn familie gaat fout door mij. Dat onze moeder nu in een verpleeghuis zit, is mijn schuld.

Dat wat mij is ingepraat, dat ik overal de schuld van krijg, kost me heel veel moeite om uit mijn systeem te krijgen.

Vooral als ze weer contact met me zoeken, ik weer iets moet regelen wat ze zelf zo moeilijk vinden. En als ik om bedenktijd vraag, want onze communicatie verloopt enkel via mail, dan hoor ik ze al in mijn hoofd. Ik weet precies hoe ze dat doen, het afzeiken…

Mary, ik heb alles eruit gegooid, ik heb geschreeuwd van boosheid en machteloosheid.

Ik heb mailtjes gestuurd, smsjes, en hoe meer ik schreeuwde, hoe meer ik fout deed. Jarenlang zat ik vol ingehouden, onuitgesproken boze woorden en verdriet. De bloedband blijft, ik ben onderdeel van dit gezin. Maar hoe, ik weet het niet.

Ik houd me stil en leef heel anoniem, ik heb een klein clubje van vriendinnen om me heen. Die het snappen en begrijpen. En nu Mary, is het stil in mij. Heb ik afstand genomen van dit gezin dat voortdurend in conflicten leeft. Ik kreeg de schuld van alles.

Maar toen ik weg ging, gingen de ruzies gewoon door. Dan ligt het toch niet aan mij?

Totdat ze weer aan me trekken. Want al willen ze niks met mij te maken hebben, ik ben nog wel goed genoeg om dingen te regelen. Ze lopen wel door mijn straat te loeren, en bakken met stront over me heen te gooien.

Omdat ik besloot voor mezelf te kiezen, uit een liefdeloos huwelijk te stappen, en te leren grenzen aan te geven.

Ik zie nu dat het van generatie op generatie gaat, je geeft je liefdeloze opvoeding door aan je kinderen. Hoe je wordt opgevoed, geef je door aan je kinderen. En zij zeulen jouw verdriet met zich mee.

Ik heb hetzelfde gedaan. Door therapie heb ik nu geleerd dat hoe wij met elkaar omgaan niet normaal is. Gesloten harten kun je niet openbreken…”

Ingrid

Foto komt uit de collectie van Miek Koopmans.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email