Mijn leven heeft weer een doel

Geplaatst door Mary op 6 juni 2016 | 3 Reacties

“Ik ben een vrouw van 22 jaar en ik dacht dat een mooie toekomst niet meer weggelegd zou zijn voor mij.

Door mijn trauma’s zag ik het leven niet meer zitten.

Ik was depressief, had een eetstoornis, deed mezelf pijn, was eenzaam, had suïcidale gedachten en last van herbelevingen en nachtmerries.

Dit was allemaal het gevolg van een traumatische jeugd en ik wist gewoon niet wat ik er mee aan moest.

Ik ben opgegroeid in een gezin waar ik al heel vroeg de rol van mijn moeder moest overnemen omdat zij vaak opgenomen werd in klinieken.

Als klein meisje werd ik misbruikt door mijn vader en kreeg ik ook te maken met verwaarlozing en psychisch- en fysiek geweld.

Daarnaast ben ik ook seksueel misbruikt door een gezinsbegeleider/hulpverlener. Mijn moeder overleed toen ik 7 jaar was. Mijn jeugd was niet makkelijk. Mijn jeugd was verre van normaal.

Mensen uit mijn omgeving blijken achteraf wel hun best voor mij te hebben gedaan, want ze zagen dus wel signalen, terwijl ik altijd dacht van niet.

Maar die signalen zijn nooit opgepakt door de instanties. Toen ik dit later hoorde werd ik daar zo ontzettend boos over, ik voelde mij zo ongelooflijk in de steek gelaten.

Verder heeft ook het contact met de politie vrij weinig opgeleverd want hoewel ik daar was om een melding te doen van wat mijn vader met mij deed, was de politieagent een vreselijk botte man die mij kwetste met zijn manier van doen.

En toen ik aangifte deed tegen de gezinsbegeleider/hulpverlener werd die zaak geseponeerd. Mede door deze slechte ervaringen én omdat het voor mij te zwaar was, heb ik het niet aangedurfd om aangifte tegen mijn vader te doen.

Toen ik een paar jaar geleden in therapie ging was ik helemaal kapot en gebroken.

Ik was zo bang en vond het idee om te gaan werken aan mijn trauma’s doodeng. Maar ik wist ook dat het niet slechter kon gaan met mij, al voelde het in de eerste instantie wel zo.

Mij werd verteld dat het bij het verwerkingsproces hoorde: het moest eerst slechter met mij gaan, voordat het beter kon worden.

Wat ik vooral heel lastig heb gevonden in mijn proces was om weer contact met mijn lichaam te maken, en om weer te gaan voelen en te gaan leven, in plaats van overleven.

En bovenal om mannen, en mensen in het algemeen, te gaan vertrouwen. Hechten aan andere mensen is heel moeilijk voor mij geweest. Ik werd af en toe ook echt gek van de verlatingsangst toen ik hiermee aan de slag ging.

Het is een periode voor mij heel moeilijk geweest als therapeuten en mensen die veel voor mij betekenden, op vakantie gingen. Dan schoot mijn angst voor verlating en verlies door, en was het voor mij best moeilijk om te kalmeren.

De afgelopen jaren heb ik heel veel therapieën gevolgd, van EMDR tot therapie met paarden. Zeker die laatste therapie kwam op het juiste moment op mijn pad. Dit heeft mij zo geholpen bij de laatste stappen naar leven en voelen. Maar ook het contact met lotgenoten heeft mij erg goed gedaan.

Ik sta nu in het leven als een sterkere vrolijke jonge vrouw en als iemand die weer hoop en vertrouwen heeft in de toekomst.

Er is zoveel voor mij en in mij veranderd vanaf dat eerste moment dat ik in therapie ging. Ik ben er dan nog wel niet en dat zal misschien nooit helemaal gebeuren, maar mijn leven heeft weer een doel en ik ben een stuk gelukkiger!

Mijn boodschap aan lotgenoten is dan ook: Helen van een trauma is echt mogelijk, hoe beschadigd je ook bent.

Ik blog sinds een tijdje over mijn ervaringen met de diverse therapieën en dat doet mij goed. Het mooie daarvan vind ik dat ik er soms ook lotgenoten mee help, en dat ik hiermee het taboe dat ligt op het bespreekbaar maken van incest en seksueel misbruik, doorbreek.

Want, alles wat gebroken is kan opnieuw opgebouwd worden, en dat is de weg naar heling!”

Dank Vlinder voor het delen. Lees meer van Vlinder op vlindervliegtuit.

Foto komt uit de collectie van @Holly1707.