Leven terwijl de dood voor de deur staat
Als mensen nu vragen hoe het met mij gaat, ben ik voor het eerst van mijn leven geneigd “KUT” te zeggen.
Maar ja, ik ben en blijf netjes, dus zeg ik meestal maar “het gaat”.
Sinds tweede paasdag staat mijn leven op zijn kop. Sinds die dag blijkt mijn beresterke, gezonde papa doodziek te zijn.
Je ziet weinig aan hem maar de kanker en tumoren hebben hun weg gevonden in papa’s lichaam, nemen bezit van hem.
Toekomstdromen zijn uiteen geknapt, verwachtingen en plannen moeten drastisch worden bijgesteld.
Kanker, hersentumoren, bestraling; ik heb het er nog nooit zo vaak over gehad. Ik droom er zelfs van.
Te weten dat je vader ongeneeslijk ziek blijkt te zijn en binnen afzienbare tijd zal overlijden, het blijft nog steeds ongelooflijk. Zo niet te bevatten. Het is zo wreed.
Papa, papa, papa, mijn gedachten zijn continu bij hem. Van ’s morgens vroeg tot midden in de nacht.
Ik wil slapen maar het lukt zo slecht. Ik wil goed eten maar dat lukt enkel af en toe. De spanning zit in mijn hoofd en lijf.
Ik heb geen rust in de kont, blijf bezig en kan me nauwelijks ontspannen. Mijn hart bonkt continu in mijn keel.
Naast de zorgen om mijn vader zijn die er ook voor mijn moeder en familie.
Alle ballen moeten hooggehouden worden, ik moet sterk zijn en blijven want als ik het niet meer ben zal het fout gaan.
Ik weet het, het leven moet doorgaan maar dat is niet zo makkelijk. Natuurlijk, ik probeer het zeker. Ik doe mijn best.
Grapjes maken, interesse tonen, ik doe het echt hoor maar het voelt niet zoals het moet en ooit was.
De vaste filmavond met ons gezin, die houden we erin. Voor heel even doen alsof er niks aan de hand is, het is zo lekker maar voelt ook weer zo fout.
Leven in de hoogste versnelling, leven in een constante staat van paraatheid, zo voelt het.
Leven terwijl de dood voor de deur staat.
In de winkel staan en mezelf afvragen wat ik daar in godsnaam doe. Tien minuten staren naar een boodschappenlijstje en geen stap kunnen verzetten.
Geen interesse hebben voor de wereld. Geen gezeik aan de kop kunnen verdragen. Snel schakelen, keiharde keuzes maken. Mensen schrappen uit mijn online leven.
Phoe, het valt niet mee maar ik wil er niet verder over klagen.
Ik moet sterk blijven. Voor papa en mama en voor de anderen. Ik houd me ook vast aan papa’s kracht.
Hij wil door en richt zich op de komende bestralingen want wie weet gaan die helpen. Helpen in de zin van nog een tijd verder kunnen en mogen leven.
Ik ben een dochter van mijn vader en blijf me staande houden. Papa is nu de enige die belangrijk is.
Foto komt uit de collectie van André Brockbernd.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
18 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
10 mei 2017
Heel veel sterkte. Ik heb hetzelfde meegemaakt toen mijn moeder ziek was, mijn vader nergens over kon praten, niet over willen praten en dan zelf barsten van de ellende en willen helpen. Helpen terwijl je zelf eigenlijk niet helpen kunt, alleen maar luisteren en hopen.
Ik wens je heel veel moed en kracht toe. Probeer toch nog even te ontspannen, geef toe aan moeheid en doe daardoor nieuwe krachten op. JE bent nog nodig in de toekomst. Dan moet je fit zijn. Schep daar zoveel mogelijk de voorwaarden voor en wees er toch ook voor je gezin, hoe moeilijk het ook is.
10 mei 2017
Heel veel kracht en sterkte gewenst en inderdaad niks telt als je in zulke situatie zit , zo herkenbaar ik spreek uit ervaring ik heb helaas beide ouders niet meer , maar weet als geen ander hoe dit voelt en als ik jouw verhaal lees voel ik de pijn maar dat is iets dat nooit verdwijnt en ook het gemis niet !
10 mei 2017
Heel herkenbaar. Maar je merkt pas hoe sterk je bent als je voor zo’n “klote”situatie staat. Je hebt geen keus……helaas……probeer ondanks alle druk ook je momenten te pakken en besef dat uit iedere negatieve dingen op je pad ook positieve dingen zal geven. Zover ben je niet. Nog niet……Dat het niet meer zal zijn zoals een paar maanden terug is zo apart. En je wilt niet denken aan de toekomst. En dan de schuldgevoelens. Althans dat was bij mij. Aan de ene kant wilde ik dat er snel een eind kwam en dan weer dat schuldgevoel want eigenlijk wilde je dat niet. Maar de impact wat het geeft is zo groot en zwaar dat je dan echt verlangen kunt naar een “saai” leven. Wens je veel sterkte toe.
10 mei 2017
Lieve Mary ik vind het vreselijk voor jullie. Leef heel erg met jullie mee. Hele dikke kus van ons en heel veel sterkte
10 mei 2017
Wat goed kan jij het verwoorden,met pijn in je hart heb je dit geschreven.Het is zo herkenbaar als je in dezelfde situatie hebt gezeten als jij nu.De boosheid en de onmacht waarom en het is niet eerlijk en toch overkomt het je.Je leven van de ene op de andere dag op zijn kop,niet kunnen slapen of slecht eten.Je lieve pa die altijd zo sterk was en ineens ziek geworden,zo onvoorspelbaar is kanker.De zorgen die je erbij krijgt en het verdriet om je ouders is erg groot.Maar zoals je zelf al zei, je moet de ballen in de lucht houden en zo voelt het echt.De zorg is dus groot, maar je eigen gezin wil je er ook niet onder laten lijden.Jij hebt een enorm verantwoordelijkheidsgevoel naar iedereen.Maar Mary ik maak me nu toch ook wel zorgen om jou,je moet toch af en toe wat tot rust kunnen komen.De boog kan niet te gespannen staan omdat hij dan knapt,jij moet zo af en toe toch je energie weer bijladen.Je pa is het belangrijkste nu, maar lieve Mary je moet ook voorzichtig met jezelf zijn.Luisteren doe ik graag naar jou omdat jij altijd een luisterend oor voor andere mensen bent.Al kan ik niets van je zorgen overnemen, maar soms zou ik dat willen.Alleen om je te helpen, kracht!
10 mei 2017
18 november 2011 schreef ik iets voor vrienden. Bij johnny mijn man was eind oktober longkanker geconstateerd.
Ik schreef:
We zitten in een achtbaan. Ons leven dendert voort. Stilstaan en hollen.
Verdriet…emoties…veel liefde…liefde vooral. Nu werd mijn denken en doen, altijd al bepaald door liefde voor mensen in het algemeen.
Ik verzeker je..ik weet nu dat gelijk heb. Het maakt een wereld van verschil, die warme deken om ons heen, ons hele gezin voelt dat zo.
Momenten van hoop, dan weer weten hoe klein de kans is. Verdriet is vermoeiend. Geen wereld buiten de onze.
Die warme deken Mary. Je voelt hem ook. Wens je kracht, moed en liefde.
10 mei 2017
Ik wens je veel samen zijn met je vader, met je moeder en met je gezin. Goed eten en goede koffie en of thee, om op de been te blijven voor nu en voor de toekomst. Dat je vanaf je afschrijft, dat je het deelt, is al meer dan je vorige maand dacht te kunnen.
Deze zieke papa en veranderende toekomst is ook KUT.. Heel veel sterkte! Houd Moed! X
10 mei 2017
Wacht niet op de mooie momenten,maar maak de mooie momenten bijzonder. Heel veel sterkte
10 mei 2017
Ik zag je blog via via langskomen. De titel intrigeerde me. Ik klikte hem aan en het was alsof ik een stuk las dat ik zelf had geschreven. Tot het ging over hersentumoren, bij mijn pa zit het in de longen. Ook wij weten het sinds een paar weken. 59 jaar en 1 ding weten we zeker: zijn pensioen haalt hij niet. Ook ik zeg tegen iedereen ‘het gaat’. Met tranen in mijn ogen heb ik verder gelezen, wat een herkenbaarheid. Die machteloosheid, boosheid, angst voor wat er komen gaat. Ik woon nog thuis, en zit er middenin. Elke dag weer die confrontatie met die kloteziekte. En ondertussen is mijn grote sterke pa zoals vroeger dag in dag uit bezig. Lekker klussen in mijn onlangs gekochte huis, ondanks dat hij misselijk is, ondanks dat hij chemo’s heeft. Op zijn manier, met heel veel rustmomenten vanwege zijn verminderende conditie en moeheid, puur ter afleiding.
Ik wens jullie heel veel sterkte met alles wat komen gaat. Schrijven helpt. Geniet van alle mooie momenten die er nog zijn en die je nog kunt creëren met je vader! En hopelijk zorgen de behandelingen nog voor een lange tijd zonder pijn.
10 mei 2017
Ach Carol, wat een vreselijke hel voor jou en je vader. Inderdaad, ontsnappen is niet mogelijk. Doorgaan en bewust liefhebben…Wens jou heel veel kracht. Hoop nog eens van je te horen.
Heel veel liefs en sterkte!
10 mei 2017
Lieve Mary,
Dit is zó moeilijk! Zó kut!
Ik weet niet wat te zeggen…
Goede raad is in deze situatie voor iedereen anders.
Ik wens jou en de mensen die je lief zijn, heel veel sterkte.
Dank je voor het delen van je verdriet, pijn, boosheid. ♡
10 mei 2017
Iedereen bedankt voor de hartverwarmende reacties!
11 mei 2017
Mary het is schokkend en verlammend om van de artsen te horen hoe het er met jouw vader voorstaat en wat volgens hun statestiek zijn kansen zijn .Maar er is ook nog zoiets persoonlijke motivatie en wilskracht,Mary ik kan je zeggen,die zijn bij jouw vader ruimschoots aanwezig, ook weet hij dat zijn broers en zusters hem in hun gedachten bij zich dragen.
Het is altijd erg zuur en bitter wanneer er zich dat voor doet,wat jouw Vader getroffen heeft.
Het valt ook niet altijd te verklaren,
Ik als je oom, zal jouw vader en jullie blijven steunen en dat mede op een wijze zoals Ik van jouw grootvader en mijn vader heb megekregen.
Mary houd je sterk.
11 mei 2017
Lief. En ik blijf sterk! Echte Sjabbens.
11 mei 2017
heel veel kracht, moed en uithoudingsvermogen maar ook heel veel liefde, vriendschap en warmte van allen om je heen…dit moet je niet alleen doen..hoop dat je heel veel steun hebt aan alle reacties en weet dat zoveel mensen met je meeleven… sterkte lieve Mary
13 mei 2017
Mary. Alles wordt al gezegd in de reacties. Het herkennen van je gevoelens, het medeleven. De pijn, het sterk moeten zijn. Ik weet er alles van (dochtertje gestorven toen ze bijna 4 jaar was; mijn man gestorven toen hij 56 was). Sterk blijven voor al die anderen; ook dat heb ik gedaan. Alleen…… Mary je mag ook momenten van zwakheid tonen. Je mag ook………. ontzettend boos zijn en het allemaal onrechtvaardig vinden. Met andere woorden, je mag best zeggen, dat het leven momenteel KUT is.
Je hoeft er niet altijd voor iedereen te zijn en…. de anderen begrijpen het; want de meeste mensen die je lief zijn en dicht bij je staan, maken (denk ik) hetzelfde mee. Misschien net iets anders dan jij, maar ook hun verdriet en machteloosheid is groot. En Mary. Verdriet is niet te meten, dus het is nooit zo dat de één meer verdriet heeft dan de ander, maar wel kan het anders beleefd zijn of worden.
Veel sterkte in deze KUT tijd.
Ditje Hinrichs
19 mei 2017
Heel veel sterkte gewenst. Geweldige tekst van Mary. Ik wensjoke Mary en peter heel veel sterkte. Toe in deze dagen. Veel liefs Alice.
19 mei 2017
Heel lief van je Alice.