Ik koos voor het belang van mijn kinderen
“Nadat ik een brief van 9 kantjes met leugens en aantijgingen van mijn ex had ontvangen, staakte ik de strijd.
Wat was begonnen als pesterij en degradatie was geëscaleerd in een ordinair gevecht.
De pesterijen van haar kant hadden na 8 jaar scheiding kwaad bloed gezet bij mij, en ik had mij voorgenomen niet meer naar haar pijpen te dansen.
Welke leugens ze ook opperde, ik ageerde overal tegen.
Haar angst won het van de redelijkheid en daarom volgde het ultieme verzoek van mijn ex: Ik moest mij onvoorwaardelijk en schriftelijke conformeren aan haar wensen. Eerder zou ik mijn kinderen niet meer zien.
Wat had ik fout gedaan? Ik was het gevecht met haar aangegaan. Wat ik nooit eerder had gedaan. Maar dat wilde ze toch? Ik moest een kerel zijn, assertiever, had ze keer op keer herhaald tijdens de relatie.
Kennelijk was ze zo geschrokken van de waarheid, nu, dat ze angstig werd. Verblind werd door angst. Dat de kinderen het leuk bij mij konden hebben, werkte als een rode lap op een stier.
De kinderen hadden, toen ze nog regelmatig bij ons kwamen, geopperd dat een uitgebreidere omgangsregeling leuker zou zijn. Een keer per 2 weken een weekend en tussendoor nog een halve woensdag wilden ze veranderd zien naar co ouderschap met een fiftyfifty regeling. Leuk.
Maar toen ik dat aangaf bij mijn ex brak de hel los.
Hier kon ze niet mee overweg. Ze betrok, zonder eerst in overleg te gaan met mij, de kinderen erbij. Die toen ineens niet meer wilden. Wat ik niet geloofde; ze hadden er meermaals om gevraagd.
Het leek mij dat niet het geluk van haar kinderen, maar haar eigen paniek de bovenhand zou krijgen.
Angst om vergeten te worden. Angst om te falen. Angst verlaten te worden en te worden gezien als slechte moeder, omdat de kinderen niet meer bij haar zouden willen zijn. Ongegrond.
Angst om geen controle te hebben over de gedachten van de kinderen. Angst dat haar opvoeding door de inzichten van anderen onderuit gehaald zou worden. Gegrond, maar toch.
Het moeilijke voor kinderen met scheidingservaring is dat ze niet kunnen kiezen. Mijn oudste zoon zei toen hij 11 was dat als hij 12 zou worden hij bij mij zou komen wonen.
Niet omdat ik leuker ben dan zijn moeder, maar omdat hij dan 12 jaar bij haar had gewoond en de rest van de tijd bij mij wilde wonen. Een doordachte en legitieme reden. Ouderneutraal. Toen hij 12 werd gebeurde er niets.
Ik heb er later naar gevraagd, maar toen was het volgens hem niet meer van toepassing. Die keuze leek hem ingepeperd te zijn. Maar kinderen moeten ook niet hoeven te kiezen. Kinderen willen altijd bij hun vader zijn en kinderen willen altijd bij hun moeder zijn.
Het zijn de ouders die bepalen welke regeling er getroffen wordt. In het belang van de kinderen. Dat deze inzichten en regelingen onderhevig kunnen zijn aan veranderingen is navenant.
Maar volgens mijn ex zijn veranderingen niet duidelijk voor de kinderen. Te veel switchen brengt onrust met zich mee, en dus bleef het onmogelijk. Ik had mij wederom neer te leggen bij de grillen van mijn ex.
Mijn aversie werd groter en groter, de strijd werd heftiger en ik besloot mij te blijven verzetten. Totdat ik de brief van 9 kantjes op mijn deurmat vond.
De beschuldigingen waren uit de lucht gegrepen. De voorbeelden niet meer dan rare sprongen van een kat in nood. En de eisen geciteerd uit een werkstuk van een eerstejaars advocaat.
Angst stond tussen iedere regel te lezen, de leugens dropen van het papier. Ze was in een soort angstexplosie tot deze ingreep gekomen.
Ik besloot afstand te nemen. Afstand van de strijd, afstand van haar, maar vooral afstand van mijn kinderen. Zij had de kinderen al betrokken bij haar strijd. Ik had teveel strijd gezien om ze er niet bij te willen betrekken.
Als ik een advocaat in de armen had genomen, om te strijden voor de omgangsregeling, had ik gewonnen. Vanaf de geboorte zijn ze van mij. Daar hoeft geen rechter aan te pas te komen. Ik heb recht op mijn kinderen.
Maar als ik dan in het gelijk wordt gesteld, wat gebeurt er daarna?
Kan de rechter in zijn uitspraak de angst van mijn ex wegnemen? Nee, een rechter oordeelt over de procedure en het volgen van de wet.
Kinderen achterhouden is onrechtmatig en dus strafbaar. De angst, haar angst, blijft regeren en dus krijg ik, naast de kinderen in de omgangsregeling, mijn ex erbij.
Scheiden van mijn ex is niet mogelijk.
Het treiteren blijft, het traineren blijft. Sterker nog; de indoctrinatie neemt ongekende vormen aan. Met als consequentie dat de kinderen, zoals mijn dochter al had gedaan, voor zichzelf de keuze zouden maken niet meer naar hun vader te willen.
Maar meer nog dan mijn belang, of het belang van mijn ex, koos ik voor het belang van mijn kinderen. Geen strijd, geen twijfel en vooral geen loyaliteitsconflict.
Ik schonk ze de rust die ze nodig hebben in hun ontwikkeling.
Hoewel het me kwaad maakt en verdrietig, ik jaloers kan worden op de overbuurman met drie kinderen, blijf ik ervan overtuigd dat ik geen andere keuze heb kunnen maken.
Er is geen ander belang dan dat van de kinderen. Hoeveel recht ik ook op ze heb, op afstand kun je ook onderdeel zijn van hun opgroeien.”
Gastblog van Ephraïm.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
22 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
3 oktober 2016
Geloof me de kinderen zullen je niet vergeten. Als ze oud genoeg zijn, komen ze naar je toe.
Het is goed wat je hebt gedaan.
Sterkte met het missen.
3 oktober 2016
Uit ervaring, in mijn familie, weet ik ook dat er veel hoop mag zijn, de praktijk is vaak minder rooskleurig. Ik hoop dat ze uit zich zelf terugkomen en tot die tijd zal ik ze missen.
3 oktober 2016
Ontzettend triest dit. De beschadiging van de kinderen is enorm. En hoewel er tegenwoordig veel verbeterd is, weet je bij de rechter nooit wat er gebeurt. Of de omgangsregeling door de rechter was toegekend, tja, er zijn helaas vele procedures waar de ‘niet-verzorgende’ ouder alsnog met lege handen achterblijft. Kiezen voor de rust van de kinderen is een hele dappere keuze. En een hele moeilijke voor jezelf, want je mist zo verschrikkelijk veel. Sterkte Ephraïm!
3 oktober 2016
Voor mij een heel bekend verhaal. Ik ben wel een rechtzaak aan gegaan voor een goede omgangsregeling en gewonnen ook. Maar de kinderen kreeg ik er niet mee terug, sterker nog ze komen helemaal niet meer. Ik heb zelf dan ook de handdoek in de ring gegooid, om zp te proberen dat de kinderen in alle rust hun opleidingen kunnen doen. Het resultaat hiervan is echter dat ik als vader nog wel een flinke trap na krijg. Ik word er soms ook echt niet vrolijk van.
3 oktober 2016
Eerder al dit soort verhalen gehoord met uitsluitsend dezelfde uitslag. Man wint rechtzaak maar verliest de kinderen. Ik wil geen rechtzaak met mijn kinderen. Mijn ex verschuilt achter de kinderen dus moet ik hen voor de rechter deingen om mij te bezoeken? Nee dat lijkt me niet gezond. Zeker niet voor de kids.
3 oktober 2016
Ik begrijp je (vreselijk moeilijke) keuze heel goed, mijn man heeft min of meer hetzelfde gedaan. Het is nog maar zeer de vraag of je met een advocaat had gewonnen en wat dat vervolgens had opgeleverd… In Nederland werkt het systeem eerder escalerend dan ‘probleem oplossend’. Duizenden vaders wordt jaarlijks na een scheiding omgang met hun kinderen ontzegd: door de familierechter nota bene en met als enige reden dat moeder het niet wil! Alles onder het mom van ‘het belang van het kind’. Het gedwongen moeten missen van een ouder is nooit in het belang van een kind. Ze raken daardoor ernstig psychisch beschadigd, vaak voor de rest van hun leven! Nog altijd is er bij professionals, waaronder rechters, onvoldoende oog voor en kennis van deze ernstige vorm van kindermishandeling, die ouderverstoting heet!
3 oktober 2016
En je kunt de rechters het wss niet eens kwalijk nemen. Die putten uit een slechte geschiedenis. Maar ondanks dat gaat het mij vooral om de gevolgen voor de kinderen. De druk die de ouders op de schouders van de kinderen leggen om hun eigen gewin. Het blijft erover gaan. Ouderverstoting is voor mij ook een bewuste keuze geweest.
4 oktober 2016
Heel veel respect voor jouw keuze. Ik hoop dat veel ouders jou volgen daar procederen niets oplevert zo lang er geen consequenties worden verbonden aan het frustreren van bijvoorbeeld de omgangsregeling. Je kunt als ouder wel betrokken zijn middels bijvoorbeeld het schoolvolgsysteem en niemand zegt dat je zo af en toe niet een kaart of zo mag sturen. Mijn advies: blijf op afstand in contact.
4 oktober 2016
En daar gaat het om. Het frustreren van de omgangsregeling. Het (omgangs)recht heeft een ouder altijd aan zijn/haar zijde. De uitwerking ervan is aan interpretatie onderhevig. Uit eigen ervaring weet ik hoe een kind zich voelt dat tussen 2 vuren moet varen. Dat wil(de) ik mijn kinderen nooit aandoen.
Ik volg de 2 jongens bij het voetballen, van mijn dochter vang ik af en toe wat op via sociale media of van derden en met verjaardagen sturen we een kaart.
4 oktober 2016
In mijn geval stookte mijn ex de kinderen op met groeve leugens en bedrog.
Indien ik niet met zijn eisen akkoord zou gaan dan zou ik mijn kid eren en kleinkinderen niet meer zien.
2 Maal heb ik mij laten afschrikken en kwam het weer goed met mijn kinderen en kleinkinderen omdat ik zelf koos ervoor om het onderspit te delven. De 3 x keer was het voor mij genoeg. Ik ging niet meer akkoord met zijn eisen. Ik zie nu al bijna 11 jaar 3 van mijn 4 kinderen en alle mijn kleinkinderen niet meer.
Hij blijft stoken, beliegen en bedriegen.
Ik heb camerabewaking, sociale controle van vele mensen. Toch laat hij mij niet met rust. Hij zoekt mij zelfs via de bankoverschrijving waar mee hij de alimentatie overmaakt,
Hij beliegt en bedriegt mijn kinderen en kleinkinderen en ik moet DOOD.
Mij kinderen zijn allen heel hoog opgeleid en hebben bijna allemaal een academische opleiding. Toch lukt het hen om hen te bedriegen en beliegen.
12 oktober 2016
Dat is een mooi stuk!Maar er zitten altijd 2 kanten aan.B.v.de kant van de kinderen.Hoe ervaren zij zo’n met emotie doorspekt geschreven stuk van hun vader?Waaruit duidelijk naar voren komt hoe goed het wel niet is dat hij zo’n nobel en groot hart heeft,dat hij zijn kinderen los laat.En dat dit alles de oorzaak is van die vreselijk moeder die iedereen “voorliegt en bedriegt?”
Ik ken ook de andere kant,waarbij ik de sfeer,bij een vriendin in huis,afschuwelijk vond als de vader thuis was.Na jaren van ellende en emotionele manipulaties gingen ze eindelijk uit elkaar.Wat een rust! De kinderen waren opgelucht na een lange onveilige periode binnen het gezin.Na een klein jaar werden de angsten minder en begin het getouwtrek om de Kids.Vader wou niet met moeder in gesprek,maar begint met modder te gooien over het gedrag van moeder.Zij had al die jaren niets anders gedaan dan steeds maar weer proberen begrip op te brengen voor zijn zienswijze en gevoel,en aan de andere kant haar kinderen niet tekort willen doen.Ze zat in spagaat.In dit geval was hij uiteindelijk ook nog degene die er stiekem met een ander van door ging.De titel vader moet je verdienen en die krijg je niet door de moeder zwart te maken op een blog waar de kinderen kunnen lezen wat de vader van de moeder vind.Voor een kind is er niets erger dan dat!
12 oktober 2016
@Mo; ik weet niet goed wat je bedoelt met je commentaar. Ik weet niet goed wat ik er mee moet.
Je begint met “een mooi artikel” om het vervolgens af te branden. Je geeft aan dat er 2 kanten zijn, maar veroordeelt mij direct als “slechte” vader (want dat certificaat (vader) moet ik nog verdienen), zonder op zoek te gaan naar de andere kant.
Dan komt een verhaal over een vriendin met kinderen en uiteindelijk de rust in huis. Wat heeft dat precies met mijn verhaal te maken? Als mijn kinderen dit verhaal lezen, als, dan weten ze hoe ik over hun moeder denk. Is dat schadelijk? Ik maak er nog een feitelijk verhaal van. En zij mag kennelijk wel haar gang gaan? Zij is een moeder, ook al houdt zij de kinderen bij hun vader vandaan? Dat strookt niet met elkaar.
Maar wellicht zie ik het verkeerd.
13 december 2016
“Ik koos voor het belang van mijn kinderen” Alleen de titel zegt al genoeg vindt ik. Als iedereen net zoals de schrijver van de blog ook eerst voor zijn of haar kinderen zou kiezen, zou de wereld dan niet een veel betere plek zijn? Gelukkig komen er ook steeds meer organisaties die kinderen bijstaan en coachen tijdens een echtscheiding. Hierdoor kunnen de kinderen makkelijker verder en zullen later ook geen last van krijgen.
7 juni 2017
Mijn vader heeft ook afstand genomen om de rust te bewaren voor ons als kinderen. Mijn moeder stond geen enkele vorm van contact toe voor onze vader. Natuurlijk worden kinderen ouder en gaan ze nadenken, maar wij (de kinderen) zijn onze vader meer als dankbaar dat hij deze keuze genomen heeft. We hebben inmiddels gewoon goed contact. Ik ben erg blij dat hij deze keuze toentertijd genomen heeft en wij bespaard zijn gebleven voor de eventuele nadelige gevolgen van afgedwongen omgang. Dit is een hele dappere keuze, maar een hele moeilijke voor jezelf. Sterkte
7 juni 2017
@Julia; bedankt voor de reactie en de steun. Ook een keer goed om de zijde van een kind te horen. Zelf heb ik ook in die situatie gezeten. Ook al verbood mijn vader niet omgang met mijn moeder, door haar zwart en belachelijk te maken werden bezoeken aan haar wel vaak een spastisch weerzien.
Er wordt teveel aan zichzelf gedacht (als ouders) en te weinig aan kinderen. De officiële instanties haken daar handig op in. Gezond verstand en empathie gaan boven mediators, jeugdzorg en uithuisplaatsplekken.
3 februari 2018
Heb dyslexie dus veel spel fouten maar wil graag mijn verhaal doen
Bij mijn dochter en kleinzoon is het anders om mijn dochter heeft niets in te brengen heeft alles geprobeerd haar ex is een narcis een platonische leugenaar en zit in de sm is meester en nog veel meer maar dat ga ik hier niet zo neer zetten in het belang van hun enz enz hij heeft de ouderlijkgezag per DigiD aan vraag waar mijn dochter niets van wist mijn dochter heeft via jeugd en gezin de omgang laten gaan met juzt dachten een goede instantie maar dat was de hel ze zijn niet in het belang van het kind bezig maar staan achter de vader ondanks het kind niet wil enz zo lang verhaal om uit te leggen maar ze kleineren mijn dochter en ze willen haar dwingen om dingen te doen waar zij niet achter staat we hebben zo veel geprobeerd zo als de kinderbescherming veilig thuis enz ze willen namelijk het kind alleen bij de vader thuis hebben maar ze weeten waar mijn dochter bang voor is voor haar zoon maar ach daar staan ze boven maakt niet uit hoe mijn kleinzoon daar woord behandeld door zijn vader we hebben bewijzen hoe juzt met mijn kleinzoon en dochter om gaat echt erg en dat vinden veel mensen maar niemand kan of doet niets mag gewoon te erg voor woorden dat zon instantie als juzt alle te vertellen heeft en maar mag doen wat ze willen ben zo bang voor de toekomst van mijn kleinzoon zijn vader heeft helemaal geen interesse in zijn zoon alleen het macht spel naar mijn dochter vind hij leuk hij bepaalt of zij op vacantie mag naar welke school enz daar kikt hij op en niemand kan hier iets mee mag gewoon hun leven woord kapot gemaakt en dat mag gewoon mijn kleinzoon is nu 16 maanden en heeft geen band met zijn vader om
6 februari 2018
Geachte heer Ephraim,
De uitdrukking ‘rust voor de kinderen’ wordt veel gebruikt en misbruikt. Het heeft namelijk ook een gevaarlijke, zeer kind-beschadigende keerzijde: kinderen ‘leren’ hun emoties en gevoel buiten spel te zetten en conformeren zich maar met de ouder-verstoting bevorderende ouder. Als u vervolgens, als zogenaamd verstoten ouder vervolgens ook niets van u laat horen, dan krijgen de kinderen de bevestiging dagelijks ingepeperd in de zin van ‘zie je wel, je vader stuurt je niets en laat niets van zich horen’ of soortgelijke kind hersenspoelende opmerkingen. een andere truc is om vader omgang te verbieden via straatverboden en dan iedere vrijdag-middag kinderen voor het raam te zetten die verlangen naar vader en dan te zeggen: ‘zie je wel, je vader komt je niet eens halen…’ Soortgelijk is kaartjes en cadeaus van vader weg te gooien, zodat kinderen van hem niets krijgen.
Ik heb zelf niet opgegeven na 5 jaar omgangsfrustratie (jaren 90) en ben er nu blij om! (Mijn dochter is nu 28 en heb ik nog steeds contact mee!)
Nico Mul (ouder-ondersteuner jeugdzorgzaken)
6 maart 2018
Er zijn zoveel manieren om te manipuleren en om te reageren. En net zo veel pro’s en cons. Ik laat zo nu en dan weten dat ik er ben en voor de rest moeten de kinderen (die op 1 na bijna alle drie volwassen zijn) zelf hun lering hier uit trekken. Willen ze me niet zien, het zij zo. Willen ze langskomen zijn ze welkom. Ik kan er niet veel aan veranderen en wil er niet zo veel aan veranderen. Ik ben niet blijven hangen in zelfmedelijden, maar ga door met mijn leven en hobby’s. Met mijn kinderen in mijn gedachten en in mijn hart. Dat is wat ik kan doen.
Bedankt voor de steun.
6 maart 2018
Dag Ephraïm,
Het was even zoeken, ik wist dat dit blog ergens bij Mary was geplaatst.
Ik zocht het omdat Ilse nu een gastblog heeft geschreven: “Een kind verstoot uit zichzekf geen liefhebbende ouder”.
M.i een waardevol blog, net als t jouwe.
Hoezeer ik het ook met je eens was toen ik je blog voor t eerst las, ik kan inmiddels niet anders dan zeggen: “Pas op!”. Noem het voortschrijdend inzicht, ervaring…
Deze materie is zó ongelooflijk moeilijk en er zijn geen wetten die er voor zorgen dat de kinderen beschermd worden tegen onwelwillende ouders die jarenlang de kinderen kunnen manipuleren zònder dat de ouder-op-afstand er ook maar iets tegen kan doen.
Hopelijk gaat het goed met jou en zie je je kinderen, misschien ligt het hele gedoe ver achter jullie. Dat zou ik fijn vinden!
6 maart 2018
De situatie is ongewijzigd. Het gaat goed met mij, maar ik zie de kinderen niet. Ik zwelg niet in zelfmedelijden, maar ga gewoon door met mijn leven. Met mijn kinderen in mijn gedachten en in mijn hart. Als ze zich bedenken zijn ze welkom. En anders hoop ik dat ze een mooi leven hebben/krijgen.
Bedankt voor het lezen en de steun
6 maart 2018
Dag Ephraïm,
Ik lees je verhaal nu voor het eerst, heel herkenbaar en zo ontzettend goed verwoord.
Dank voor het schrijven! Groetjes, Ilse
3 februari 2019
Diep respect, erg stetk. mijn man zit in een zelfde situatie en denkt erover hetzelfde besluit te nemen. De kinderen worden in deze strijd ernstig beschadigd en dat wil hij niet.