Kinderen scheiden niet van hun ouders

Geplaatst door Mary op 6 februari 2017 | 8 reacties

“Onvoorstelbaar, dat is het woord dat ik er voor heb.

Welke ouder kan rechtvaardiging vinden in het frustreren van het contact van het kind met ‘de andere ouder’?

Een scheiding is er één tussen partners die ex-partners worden. Die ‘ander’ was destijds goed genoeg om een kind mee te krijgen en te hebben.

Consequentie is dat die ander na het einde van de relatie dus ook nog steeds ouder is. En van het kind houdt. En recht heeft op contact met het eigen kind.

Kinderen scheiden niet van hun ouders!

Mijn eigen ervaring is die van stiefmoeder. Niet dat ik dat ooit geweest ben, maar zo heet dat. De ouders waren gescheiden toen dochterlief nog geen anderhalf jaar oud was.

De moeder had binnen 2 maanden een nieuwe man, waar ze nog altijd mee samen is. En bedacht een drie jaar later: Ik een andere man, mijn dochter een andere vader.

Zo gezegd, zo gedaan. Ze startte een rechtszaak om de vader uit de ouderlijke macht te zetten zodat haar nieuwe partner het kind zou kunnen adopteren. Iedereen dezelfde achternaam is wel zo mooi.

In Nederland kan een ander namelijk een kind van de partner adopteren, maar dan moet er geen andere ouder met gezag zijn (er gelden termijnen voor maar die 3 jaar waren inmiddels voorbij). De rechtszaak is door haar verloren.

Net als zoveel andere dingen die op dat moment verloren zijn gegaan. Al het vertrouwen, een redelijke echtscheiding. Wantrouwen, vechtscheiding, you name it, het kwam in de plaats van wat was.

Ik kwam in zijn leven nadat de procedure was afgerond.

Het duurde geruime tijd voor ik zijn dochter ontmoette, die was toen 7 jaar oud. Helaas kon moeder het niet verkroppen dat haar ex en de vader van dochter een nieuwe relatie had. En ook nog een die stand hield.

Er waren ruzies op straat of thuis bij het halen of brengen.

Bakken stress voor iedereen, en ja, ook heel veel stress voor het kind. Die zat er maar tussen (moeder was de verzorgende ouder en dochter kwam 1 keer per 2 weken een weekend naar papa).

Met advies van een psycholoog er zelf voor gekozen minder stress bij de overdracht te laten ontstaan door contact tussen moeder en vader te beperken. Een kinderpsycholoog voor de dochter kwam er ook aan te pas.

Daar kwam naar voren dat mama het kind na ieder papaweekend bij terugkomst op de bank zette om haar te verhoren over het weekend en dat dochter dat niet fijn vond.

De kinderpsycholoog hield toen op want mama stelde dat dochter het niet meer nodig had.

En dan heb ik het niet over de cadeautjes van papa die mee naar huis gingen en bij het volgende weekend weer retour kwamen, die mochten niet daar in huis zijn. Of mama die huilde als het kind voor een weekend naar papa ging.

Uiteindelijk werd het allemaal teveel en wilde het kind geen contact meer met papa. Dat was terwijl het weekend bij hem net was begonnen, dus heb ik haar naar huis gebracht, zoals ze dat wilde.

Daarna was het 6 jaar stil.

Af en toe een mailtje want mama stimuleerde contact tussen kind en vader zeker niet. Ook op de kaarten en cadeaus die mijn ouders haar per post stuurden werd nooit op gereageerd.

Inmiddels is er weer mondjesmaat contact tussen vader en dochter, maar het blijft moeizaam. Er is zoveel gemist en dochter weigert in zijn huis te komen of om mij te zien.

Ze geeft mij de schuld van alles. Wat weer voor vader moeilijk te accepteren is. Ook hier is vertrouwen geen vanzelfsprekendheid en is blijvende schade zichtbaar.

Gelukkig gaat het best goed met haar. Ze studeert en heeft inmiddels een vaste relatie (alhoewel dat voor haar erg lastig is).

Recentelijk kwam ter sprake dat mama die rechtszaak had gestart.

Hier wist ze niets van en ze was er behoorlijk van overstuur. Het hielp haar wel om te begrijpen waarom er tussen haar vader en moeder geen vertrouwen is.

Maar het is wrang voor vader als ze zegt dat haar moeder altijd zo geweldig is en nooit negatief is geweest over hem. En nog vele malen wranger om te horen dat ze nooit last heeft gehad van de scheiding, maar dat alles aan mij en aan hem ligt.

De schade van al die jaren geen contact, alleen maar informatie van moeders kant, het wordt meer en meer zichtbaar.

Ik kan er heel boos over worden.

Over de kortzichtigheid en egocentrisme bij sommige ouders, over de rechtspraak in Nederland, over de integriteit bij de advocatuur. Want het een hoort bij het ander in dit soort situaties.

Hoe kan het dat een advocaat destijds die rechtszaak wilde doen? De gronden om iemand uit de ouderlijke macht te ontzetten zijn zeer beperkt en daar was allemaal geen sprake van.

Hoe kun je als advocaat willens en wetens deze schade aanbrengen in een relatie tussen ex-partners die nog steeds samen ouders zijn? Want daar heb je het wel over.

Alle vertrouwen is toen verdwenen. En al die mensen die zeggen ‘het komt wel weer goed’… Zeg liever niets dan dat je dát zegt. Je hebt geen idee, en luisteren is alles wat er gevraagd wordt.

Geen mening, geen oplossing (die is er niet), gewoon luisteren. En als je iets wilt zeggen, laat het dan meer in de trend zijn van ‘wat rot voor jullie.’ Dat wilde ik graag kwijt.”

Maria

Foto komt uit de collectie van Kitty van Gemert.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email