In de wurggreep van jeugdzorg

Geplaatst door Mary op 28 december 2016 | 6 Reacties

“Wij hebben 4 kinderen waarvan 3 een verstandelijke beperking hebben. Toen ons 1e kind geboren was, was er nog niks aan de hand. Alles verliep redelijk.

Pas toen de 2e geboren was ontstonden er problemen. Hij had geen zuigreflex en kreeg voeding middels een sonde. Hierin werden wij als jonge ouders uiteraard begeleid door een kinderarts.

Toen de kleine 2 maanden oud was werd hij vanwege een longontsteking met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Hij moest vechten voor zijn leven. Gelukkig herstelde hij en kon hij weer mee naar huis. De sondevoeding bleef.

Thuis merkten we echter dat ons zoontje steeds wegviel en slap werd. Weer moest hij opgenomen worden. Weer moest de kleine vechten voor zijn leven. Wonder boven wonder, het lukte hem en hij mocht fijn terug naar huis.

Maar wij ouders waren zo’n beetje op. Alle zorg ging uit naar de jongste en dat terwijl we nog een zoontje hadden. Wij zochten hulp.

Toen ons 3e kindje geboren werd, met een lichte verstandelijke beperking, zochten we hulp bij Jeugdzorg. Niet wetend wat we ons op de hals haalden. Wij zochten hulp voor onze kinderen en gingen ervan dat die hulp er voor ons als ouders zou komen.

Jeugdzorg bood geen hulp en verwees niet door naar specialistische hulp. Dus gingen wij zelf op zoek naar deskundige hulp. Dat bleek fataal te zijn. Want Jeugdzorg verloor daardoor de controle en kwam binnen de kortste keren met een OTS (Onder Toezicht Stelling) aanvraag.

Wij wilden ons 3e kind naar dezelfde school laten gaan als ons 2e kind en daar ging Jeugdzorg niet mee akkoord. Er kwam een rechtszaak, wij werden geconfronteerd met pertinente leugens en voordat we het in de gaten hadden was de OTS een feit.

Die OTS werd uitgevoerd door de WSG (William Schrikker Groep) en de ellende voor ons werd nog groter. Je moet weten dat die stichting heel rigide handelt, vooral handelt op eigen houtje en niet communiceert met ouders.

Binnen een paar maanden was er weer een rechtszaak waarin de WSG het voor elkaar kreeg dat er een uithuisplaatsing (UHP) werd gerealiseerd. Wij ouders werden voor van alles uitgemaakt, we werden zelfs bestempeld als zwakbegaafd en pedagogisch niet vaardig.

Vreemd, want er is nooit een psychologisch rapport over ons geweest.

Nog voordat ons 4e kindje werd geboren regelde de WSG een VOTS (Voorlopige Onder Toezicht Stelling). Dat ook dit niet de manier is, deerde de WSG niet. Ons 4e kindje woonde 2 jaar bij ons en toen was er een spoed uithuisplaatsing voor haar gerealiseerd.

Ook hier klopte niets van.

Zo ontbrak er een indicatiebesluit. Zij werd zelfs op een geheim adres geplaatst, terwijl dit verboden is! Daar stonden wij, ouders van 4 kinderen. In de wurggreep van Jeugdzorg. In de tang van de WSG. Wij waren er kapot van dat dit ons gebeurde.

Wij besloten ons uitgebreid te laten testen door een psycholoog, we wilden laten zien dat wij normale mensen zijn, dat er niets mis met ons is. Zijn rapport over ons liet geen spaan heel van alle valse beschuldigingen over ons.

Denk je dat wij de kinderen hierdoor terugkregen? Echt niet! De raad voor de kinderbescherming zei dat het rapport over ons niets voorstelde en schoof het met alle gemak van tafel.

Weer werd onze hoop op terugkeer van de kinderen de grond ingeboord door een stel ondeskundige mensen die er in onze ogen op uit zijn om er alles aan te doen dat kinderen niet bij hun ouders kunnen wonen.

Het draait allemaal om geld. Een OTS levert 10.000 euro op, een uithuisplaatsing 40.000 euro. Alle rechtszaken die wij hebben gevoerd hebben niets opgeleverd voor ons ouders. Zo lang deze wandaden worden gesteund door de rechterlijke macht zal er niets veranderen.

Nu de transitie erdoor is hoor je Jeugdzorg schreeuwen dat ze te weinig geld hebben en dat de jeugd niet de noodzakelijke zorg krijgt. Maar vanaf het begin is er geen goede zorg geleverd!

Onze oudste zoon is nu 22 en werd door WSG op zijn 18e uitgekotst. Hij moest zich maar zien te redden. Hij was zwaar getraumatiseerd en in de war en wilde niet terug naar ons omdat zijn vertrouwen weg was. Hij heeft een zelfmoordpoging gedaan.

Heel voorzichtig proberen wij het contact met hem te herstellen. De andere 2 kinderen hebben we al een paar jaar niet gezien en de jongste hebben we al 6 jaar niet meer mogen zien…

Wij hebben samen besloten dat we niet opgeven, wij zullen blijven vechten voor onze kinderen. Wij gaan een rechtszaak aanspannen tegen de WSG.”

De wanhopige ouders

Foto komt uit de collectie van Monique Paulina Jouvenaar-van Eerden.