Ik zal hem nooit vergeten

Geplaatst door Mary op 22 februari 2014 | 5 reacties

Met een veel te grote jas aan, een broek die met een touw om zijn magere taille is gebonden en een grote plastic tas in zijn hand, staat hij te wiebelen op zijn benen. Als ik bij hem kom en mij aan hem voorstel glimlacht hij stralend en mompelt iets onverstaanbaars. Ik neem hem mee naar mijn spreekkamer en laat hem plaatsnemen op een stoel. Als een tornado steekt hij van wal. Hij is echter voor het grootste deel onverstaanbaar door zijn gebrekkige Nederlands. Ik begrijp door mijn vragen, die ik in het Engels stel, dat hij onder andere hulp nodig heeft met het lezen van zijn brieven want hij snapt niet wat er in staat.

Onder het praten bekijk ik de man wat nauwkeuriger. Zijn ongeruste onzekere ogen zie ik steeds weg flitsen. Hij heeft een vriendelijk gezicht en glimmende witte tanden. Hij is smoezelig, oogt onverzorgd en stinkt een uur in de wind. Hij pakt zijn plastic tas en rommelt er in. Na verloop van tijd haalt hij er een aantal vieze, verfrommelde brieven uit. Hij is zichtbaar ongerust. Hij kan niet stil zitten en praat dan weer zacht en dan weer hard. Ik mag van hem de instanties bellen die de brieven hebben gestuurd. Aan het eind van het warrige gesprek spreek ik met hem af dat ik de volgende afspraak bij hem thuis zal komen.

Als ik een week later bij hem aanbel doet hij enthousiast open. Hij blijkt in een piepklein huisje te wonen, samen met een paar andere mannen. In de voorgaande week heb ik de instanties gebeld van wie de man de brieven had gehad. Daardoor weet ik wat meer over hem. Iets over zijn achtergrond, iets over zijn zwerversbestaan. Want, zo heb ik gehoord, hij woont wel samen met die andere mannen maar eigenlijk is hij daar enkel ’s nachts. Hij loopt hele dagen op straat. En ja, hij heeft wat psychische problemen, zo werd mij gezegd. Zo kan hij onvoorspelbaar reageren.

Dat merkte ik toen ik bij hem was. Ik mocht zijn kamer zien. Zijn kamer was niet meer dan een piepklein hok waar net een bed in paste. Het stonk daar enorm. Binnen vijf minuten hield ik het er niet meer vol. De vreselijke urinelucht maakte mij beroerd. De man stond steeds te zwaaien met zijn armen en zijn luidruchtige manier van onverstaanbaar praten maakte dat ik mij onzeker voelde zo samen in die kleine stinkende ruimte. Op mijn verzoek gingen we naar de ruimere gemeenschappelijke woonkamer waar het een bende was, maar waar ik wat meer letterlijke afstand van hem kon nemen. Daar besprak ik met hem wat zaken en nodigde hem uit voor een  vervolgafspraak op kantoor.

Ons contact hield vrij lang stand. Toen ik een klein beetje zijn vertrouwen had kon ik hem iets beter bereiken en hem met concrete zaken helpen. Hij zag er op den duur wat schoner uit en rook minder naar urine. Hij werd wat rustiger tijdens onze gesprekken en leek wat te doen met mijn adviezen. En altijd, als hij voor een afspraak kwam, had hij die stralende lach. Totdat hij zomaar verdwenen was. Niemand wist waar hij was. Nu, na zoveel jaar, ben ik hem nog steeds niet vergeten…

Deel dit…

Facebook

Twitter

email