“Mijn oma was de reden dat ik jarenlang heb gezwegen over het misbruik door haar man, mijn opa.

Het gebeurde tussen de bonenstaken. Of in het schuurtje. Of als ik in huis even alleen bij hem was. Ik weet dat het gebeurde, ik weet wat er gebeurde en dat het pijn deed. Maar ik weet ook heel veel niet meer.

Ik weet bijvoorbeeld niet wat mijn opa tegen me zei. Of hij wel iets zei. Waarschijnlijk dissocieerde ik tijdens het misbruik om niet alles te hoeven voelen.

Toen ik op mijn 17e mijn geheim aan mijn ouders vertelde, was oma hartpatiënt. Ze zou zomaar eens kunnen komen te overlijden als ik aangifte zou doen, of er openlijk over zou praten.

Dat signaal heb ik destijds goed opgepikt, en ik besloot geen aangifte te doen.

In mijn beleving vonden mijn ouders dat ook de beste optie. ‘Denk er maar niet meer aan, dan gaat het snel voorbij’, was hun boodschap. Dat betekende in de praktijk dat iedereen net deed alsof er nooit iets van misbruik, trauma of ellende was geweest.

En het betekende ook dat alles wat er mis was, alleen mijn probleem was. Van mijn ouders kreeg ik niet de steun die ik nodig had.

Mijn ouders hebben een paar jaar nadat ik hen heb verteld over het misbruik, besloten om bij mijn opa en oma te gaan wonen. Ze hebben dat met mij besproken. En ik gaf het antwoord dat zij graag wilden horen. Dus we gingen verhuizen. Onbegrijpelijk achteraf.

Op feestdagen en verjaardagen ging ik op bezoek bij mijn oma en opa, netjes zoals het hoort. Ik bleef zitten op de middelbare school omdat ik ‘lastig’ was. En mijn opa was vanzelfsprekend aanwezig op mijn bruiloft.

Zo heb ik jarenlang ook zelf meegewerkt aan het ophouden van de schone schijn.

Toen mijn opa overleed, dacht ik dat het eindelijk over zou zijn. Ik dacht dat ik niet meer bang hoefde te zijn. Maar zo was het niet.

Ik was ondertussen steeds angstiger geworden en deed nog meer mijn best om mijn angst niet te tonen. Achteraf bekeken, heb ik ook gebruik gemaakt van ontkenning als belangrijkste strategie.

Ik ontkende niet dat het misbruik was gebeurd, maar ik ontkende wel dat het gevolgen voor mij had. Ik wilde niets liever dan ‘een gewoon meisje’ zijn.

Ik heb sowieso niet zo goed geleerd hoe dat allemaal werkt met emoties en wat je daarmee moet.

Daar schaam ik me soms ook voor, of ik voel me dom. Iedereen lijkt te begrijpen hoe dat allemaal gaat, en ik kan soms nauwelijks woorden geven aan wat er gebeurt of wat ik voel. Of het gaat zo moeizaam en klungelig.

Ik worstelde me door de jaren heen met depressies, een burn-out en angsten. Ik krabbelde telkens met hulp en moeite weer op.

Toch vroeg het onderdrukken van angst, en het ontkennen van de gevolgen van het verleden, te veel energie. Het leek er op dat ik probeerde mezelf ‘kapot’ te maken. Destructief gedrag. Ik zorgde niet goed voor mezelf.

Het was niet alleen ellende.

In de loop der jaren kwam ik verschillende mensen tegen bij wie ik me wel veilig kon voelen. Hoe spannend dat ook was. Dat heeft er voor gezorgd dat ik langzaamaan onder ogen kon zien dat er wel gevolgen zijn van het misbruik en van het ontbreken van steun.

Het overlijden van mijn oma, in het najaar van 2010, betekende dat ik kon stoppen met zwijgen. Ik was mijn deel van de afspraak nagekomen. Nu mocht en wilde ik zelf kiezen. Ik wilde van overleven naar leven. Om die stap te maken, moest ik wel eerst de gevolgen van mijn jeugd onder ogen zien en ermee leren omgaan.

Toen ik besloot om niet meer te zwijgen, leek er een volgende fase te komen. Ik wilde de confrontatie wel aangaan, en het misschien toch allemaal nog even oplossen.

Maar, het leverde angst op. Of misschien voelde ik de angst nu beter dan vroeger, dat kan ook. Angst, spanning, meer migraine, tot aan opnieuw dissociëren. Als de druk te groot wordt, is er een kans dat ik dissocieer. Daar ben ik ook bang voor.

Dan weet ik niet goed hoe ik weer terug bij mezelf moet komen. Gelukkig gaat het de laatste tijd op dit punt beter. Het gebeurt veel minder vaak. Ik kan beter in contact met mezelf blijven. En contact maken met anderen gaat ook beter.

In de afgelopen vijf jaar heb ik hard gewerkt om de gevolgen van de traumatische ervaringen uit mijn jeugd, onder ogen te zien. Minder ontkennen en meer grip op mijn leven krijgen.

Ik vind het nog steeds moeilijk omdat de gevolgen zo doorwerken in alles. In elke relatie, of dat nu zakelijk of privé is, heb ik ermee te maken.

Ik hoef het niet alleen te doen. Ik krijg hulp van een haptotherapeut en een psychotherapeut, maar ook van een aantal lieve mensen om me heen.

Helaas zijn er in deze periode ook veel mensen en dieren die me dierbaar waren, overleden. Dat heeft er ook ingehakt. En toch kan ik nu zeggen dat het wel steeds iets beter gaat.

Ik hoop dat 2016 het jaar wordt waarin ik op een goede manier weer verder kan gaan met mezelf, gewoon zoals ik ben.”

Dank Conny @ConnyGiesen voor het delen.

Foto komt uit de collectie van Kitty van Gemert.