Ik wilde niet verder leven

Geplaatst door Mary op 1 september 2016 | 9 reacties

Ik schaamde mij kapot en wilde elke confrontatie met de buitenwereld vermijden. Ik wilde niet gezien worden. Het liefst bleef ik in mijn huisje, maar dat kon natuurlijk niet. Ik moest wel eens boodschappen doen, naar een afspraak of zelfs naar een verjaardag. Het was onmogelijk om mezelf maandenlang in huis te verstoppen.

Ik vreesde dat iedereen aan mij kon zien dat het niet goed met mij ging. Alsof ik een bord om mijn nek had hangen met Depressief erop. En daar schaamde ik mij zo voor. Ik wilde niet depressief lijken, ook al was ik het wel. In mijn ogen was het een teken van zwakte, depressief zijn.

Achteraf weet ik dat ik er met heel weinig mensen over heb gesproken. Sterker nog, ik vermoed zelfs dat er weinig mensen zijn geweest die beseften hoe ik er aan toe was. Waarschijnlijk liet ik ze niet dichtbij komen, hield ik de schijn op en kon ik het zo mooi verzwijgen.

Maar dat ging mij niet goed af. Ik zag er volgens mij uit als een lopend lijk.

Spanningen, zorgen, piekeren en gebrek aan nachtrust maakten dat ik bijna niet at, of tot rust kwam. Alles ontging mij en mijn geheugen liet mij in de steek. Daarnaast leek het of mijn hoofd op volle toeren doordraaide en ik dat met geen mogelijkheid een halt toe kon roepen.

Ik zakte steeds verder af. Ik kon nog wel zorgen voor mijn baby en deed zelfs de nodige dingen in huis maar dat was veelal op de automatische piloot. Mijn gevoel was afgestompt, afgevlakt. Behalve dat ik mij intens verdrietig voelde, was ik een soort van emotieloos. Ik kon niet blij zijn of belangstellend zijn.

Ik huilde wat af in die donkere periode.

Ik barstte van de zorgen om mijn baby die van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat huilde en ook in de nachten van zich liet horen. Ik kon niet meer, ik was op, ik zag geen enkel lichtpuntje. Ik wilde uit deze nachtmerrie ontsnappen. Ik had een wens: ik wilde dood. Ik wilde gewoon nooit meer wakker worden.

Ik wilde uit dit leven verdwijnen.

Mijn naasten grepen in, ik moest hulp zoeken. Pas toen ik eindelijk deskundige hulp had gevonden, kwam er voorzichtig een verandering. Heel langzaam werd het licht in mijn leven. Daarvoor moest ik eerst nog dichter bij de bodem van de put komen, en dat was een pijnlijke confrontatie.

Stukje bij beetje kroop ik uit die put.

Schuchter, traag met soms een uitglijder, vond ik na een donkere tocht de weg naar het licht. Toch heerste er nog steeds die schaamte bij mij, dus erover praten met buitenstaanders deed ik niet. Stel je voor dat ze mij erop af zouden rekenen! Stel je voor dat ze mij zouden bestempelen als zwak, of misschien wel als aanstelster?

Nu, jaren verder, weet ik hoe fout ik daarover dacht.

Ik was nog steeds onzeker, ook na die depressie. Ik leek weer heel wat, maar er zat nog steeds een brok onzekerheid en schaamte in mij. Ik moest blijven werken aan mezelf, weer leren vertrouwen in mijn eigen kunnen, mijn kracht leren herontdekken en mijn zelfbeeld onder de loep nemen.

Ook moest ik leren loslaten wat anderen misschien over mij zouden denken.

Beseffen dat het mijn leven was, mijn strijd én mijn overwinning, en dat een ander daar van alles over mocht denken. Een ander had niet meegemaakt wat er in mijn leven speelde, had niet in mijn schoenen gestaan. Kort gezegd: ik moest schijt hebben aan wat anderen over mij dachten.

Hoe vreselijk die zwarte periode ook was, ik heb er veel van geleerd.

Ik werd sterker, leerde te vertrouwen op mijn intuïtie en op mijn kracht. Leerde ook dat praten helpt, net als erover schrijven, en dat steun noodzakelijk is om uit het zwarte gat te kruipen. En dat het niet belangrijk is wat anderen van je denken. Uiteindelijk werd ik na een lange strijd een betere versie van mezelf.

Foto komt uit de collectie van Jet Rood.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email