Ik was zijn lieve meisje

Geplaatst door Mary op 20 mei 2015 | 11 reacties

Ik had moeite om het onderstaande verhaal van Monique te herschrijven. Haar mails, waarin ze mij vertelde over haar leven, bleven maar spoken in mijn hoofd. Zelfs onder het schrijven bezorgde haar verhaal mij rillingen en was ik erg aangedaan.

Ik kreeg intens medelijden met dat kleine weerloze meisje. Kan je nagaan… Monique heeft het allemaal in stilte moeten doorstaan. Jarenlang. Niemand die er van wist. Alleen die vreselijke man.

Monique probeert nu haar leven weer enigszins op orde te krijgen. Ondanks de pijn, het verdriet, de nachtmerries en haar lichamelijke klachten. Monique heeft een hulpverleenster die er voor haar is. En haar gezin en vrienden op social media.

Voordat je dit gaat lezen: ik wil je waarschuwen voor triggers.

“Ik kan me heel goed herinneren dat ik op mijn vierde jaar al heel angstig was. Ik plaste in bed en had vaak de zelfde nachtmerrie. Onlangs zag ik foto’s van mezelf met hem. Op één van die foto’s was ik drie jaar. Ik kon zien dat het toen al gaande was.

Wat heel raar is, is dat dit mijn lievelings-opa en oma waren en dat ik heel graag bij hen ging logeren. De eerste jaren had ik thuis totaal geen weet van het misbruik. Het was zo raar, maar op het moment dat we de parkeerplaats waren opgereden voor de flat van mijn oma en opa, dan gebeurde er iets binnenin mij. Opeens werd ik dan zo vreselijk bang. Want dan wist ik weer wat logeren betekende…Toch hield ik die angst voor mij.

Bij mijn oma en opa was ik altijd vroeg wakker en dan ging ik in mijn bed spelen met mijn knuffelbeertje Tuffy. Op een gegeven moment hoorde ik mijn opa en oma opstaan. Ik schrok van de geluiden in de gang achter mijn deur want ik wist wat dat betekende: het gevaar zou komen.

Dan ging ik gauw op mijn rug onder mijn laken en deken liggen. Onderaan hield ik mijn laken en deken stevig vast met mijn voeten en bovenaan hield ik het vast met mijn handen. Zodra mijn oma in de keuken het ontbijt ging klaar maken, kwam hij, mijn opa. Op het moment dat hij de deur open deed, switchte ik al weg.

Tja, een volwassen man is natuurlijk veel sterker dan een klein meisje. Hij trok mijn laken en deken zo los en omlaag. En terwijl hij mijn onderbroek naar beneden deed, hoorde ik mijn oma in de keuken. Ik hoorde elk geluid die zij maakte. Ik heb jarenlang kunnen na vertellen in welke volgorde zij de tafel dekte en thee zette.

Mijn lichaam voelde wel wat mijn opa deed maar mijn gevoel was uitgeschakeld. Ik was bevroren, ik kon niet bewegen en ik kon niks zeggen. Mijn opa fluisterde in mijn linkeroor dat ik zijn lieve meisje was en dat ik het niet aan oma mocht vertellen. Dat ik veel centjes van hem kreeg. Ja, ik kreeg er voor betaald.

Zodra mijn opa klaar was met mij en wegliep, dan stopte mijn systeem in één keer alles zo diep weg, dat ik gewoon op kon staan. En in de keuken bij mijn oma was ik dan weer dat blije kwebbelende meisje. Wel was thuis de angst er. De angst zat in mijn lichaam verankerd. Maar ja, als klein meisje wist ik daar natuurlijk geen woorden voor.

Wat ik heel eng vind en waar ik mij voor schaam is wat hij weleens overdag in de woonkamer deed. Ik zat dan op de bank en mijn oma was in de keuken bezig. Hij kwam dan vaak even naast me zitten. Dan deed hij zijn hand in mijn broek en onderbroek en deed dan dat met zijn vinger.

Als hij klaar was stond hij op en ging dan aan de andere kant van de salontafel voor de kast staan. Hij keek mij strak aan en had dan zijn ene hand in zijn broekzak en die hand zag ik daar heen en weer bewegen. En ondertussen rook hij dan aan zijn vinger waarmee hij dat bij mij had gedaan. Weet je hoe ontzettend vies en slecht ik mij voelde en nog voel? Ik schaam me zo hiervoor.

Mijn opa misbruikte mij tot mijn veertiende. Nu ben ik veertig jaar en sinds 2013 hoef ik niet meer te zwijgen. Ik ben actief op Twitter en Facebook en houd een blog bij waarin ik erg open ben over mijn verleden. Daar krijg ik veel reacties op en ook een stukje herkenning. Dat vind ik fijn want wij slachtoffers en alle slachtoffers van de toekomst moeten niet zo lang hoeven te overleven.”

Diep respect voor Monique van Velde. Haar blog kan je HIER vinden.

Foto komt uit de collectie van Kitty van Gemert, @kitty_gemert.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email