Ik was de duivelin

Geplaatst door Mary op 19 juli 2015 | 8 reacties

Mijn ouders waren Humanisten. Ze hadden nagenoeg niks met een geloof en zo ben ik ook opgevoed. Ons gezin bestond uit mijn vader, moeder en 3 kinderen. Ik was de middelste.

Toen ik op de lagere school zat, in de jaren zestig, vonden ze het niet nodig dat ik naar de catechisatie van de Doopsgezinde Kerk ging. Mijn vriendinnen mochten dat wel.

Ik heb een keer meegespeeld in een kerstvoorstelling als Rachel, wat ik toen een vreselijke naam vond, weet ik nog. Mijn moeder kwam wel kijken maar mijn vader niet. Hij wilde absoluut niet naar een kerk.

Mijn man daarentegen kwam uit een streng Gereformeerd gezin met 8 kinderen. Mijn man was de op een na de oudste, en moest verplicht elke zondag 2x naar de kerk. Zie hier het grote verschil.

Toen wij verkering kregen waren we nog vrij jong. Ik was 17 en hij 18 jaar. Vanaf het begin hadden wij het leuk en het klikte ontzettend tussen ons. Wij woonden ongeveer 8 kilometer bij elkaar vandaan, en hij kwam mij elke zaterdag en zondag op de fiets bezoeken.

Het Geloof speelde toen geen rol. Op een gegeven moment kwamen zijn ouders er achter uit wat voor gezin ik kwam, en toen had je de poppen aan het dansen.

Het werd mijn man verboden om naar mij toe te gaan. Twee geloven op een kussen daar sliep de duivel tussen. En dan met een meisje uit zo’n gezin. Dat kon echt niet. Hij kon praten wat hij wilde maar ze wilden er niks van horen. Hij sloeg hen met Bijbel teksten om de oren, maar dan werden ze woedend.

Zijn fietsbanden werden, voordat hij naar mij toe wilde gaan, lek gestoken en soms werd zijn voorwiel er uit gehaald en verstopt. Een andere keer was zijn fiets compleet verdwenen.

Hij kwam dan meestal ver na de afgesproken tijd bij mij aan met een geleende fiets van vrienden. Hij vertelde bijna nooit wat zich bij hem thuis afspeelde.

In die tijd heeft hij het zeker niet makkelijk gehad. Over het geloof hebben mijn man en ik nooit een meningsverschil gehad. Hij is nooit diepgelovig geweest, zoals zijn ouders. Hij vond hoe zij er mee omgingen meer angstgeloof.

Doordat hij het thuis niet makkelijk had, spraken wij er toen al over naar welke school onze eventuele kinderen zouden gaan, en of we wel of niet in de kerk gingen trouwen. Dat heeft de band tussen ons alleen maar versterkt.

Mijn vader zei ooit tegen mij: “Weet dat dit niet gemakkelijk wordt. En als jullie al in de kerk trouwen ga ik daar niet heen. Verder leg ik jullie geen strobreed in de weg.”

Toen mijn man in dienst moest, dat was toen nog verplicht, was hij elk vrij weekend bij ons. Een doorn in het oog van zijn ouders. Zijn ouders zijn toen bij mijn ouders thuis geweest en je kunt wel raden hoe of dat ging. Het was afschuwelijk. Mijn man ging toen niet meer naar de kerk.

Vanaf het moment dat het echt serieus begon te worden en wij wilden trouwen, (samenwonen was toen niet aan de orde) werd het echt vreselijk voor hem.

Zijn moeder heeft met een mes voor hem gestaan en gezegd: “Ik breng je liever naar het kerkhof dan dat je met haar trouwt.”

Familieleden en ouderlingen werden ingeschakeld om ons ervan te overtuigen dat een christelijk jongen toch echt niet met een ‘niet christelijk’ meisje kon trouwen.

Ik werd bestempeld als een duivelin die er op uit was om, zo’n jongen als hij, in te palmen.

Een tante van mijn man had ook verkering gehad met ‘zo’n jongen’. Ze wist precies wat ik met hem voorhad. En dat was duivels. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om met hem te willen trouwen. Dat was niet wat de Almachtige met hem voorhad.

Maar wij hielden van elkaar.

We hebben doorgezet en kregen op een gegeven moment een huis toegewezen. Zelfs toen de meneer van de woningbouwvereniging (die hetzelfde geloof aanhing als de ouders van mijn man) zijn sleutel moest overhandigen aan mijn man kreeg hij nog de wind van voren.

Want hij trouwde toch wel met een hele erge ‘rooie’. Dat kon toch echt niet de bedoeling zijn, zo zei de bewuste man. Op de ochtend van onze trouwdag werd en nog amok gemaakt omdat zijn ouders geen handtekening onder onze trouwakte wilden zetten. Een handtekening van alle ouders was toen nog noodzakelijk. De oudste zuster van mijn man en een andere tante (een ouderling van de kerk) hebben dat toen weten te voorkomen.

Mijn man was op de trouwdag zelf heel erg nerveus. Toen zijn ouders de akte hadden getekend…viel er een grote last van zijn en mijn schouders af. Hij was vrij! Zo voelde hij dat echt. Wij zijn niet in de kerk getrouwd. Wij wilden dat allebei niet.

Of onze trouwdag nou ‘de dag van ons leven is geweest’? Absoluut niet! Maar wij waren van het gedoe af en konden vanaf toen ons eigen leven leiden.

Toen onze kinderen werden geboren was er nog een strijd naar welke school ze gingen. Wij hebben gedaan wat wij het beste vonden. Gewoon naar de Openbare School, een school voor iedereen.

Zijn moeder heeft zelfs nog eens aan de dominee gevraagd hoe het mogelijk was dat het zo goed met ons ging. Wij hadden de Doopsgezinde pastorie gekocht, waar ik als kind niet naar catechisatie mocht. En wij hadden allebei een auto.

De familie van mijn man hebben mij, toen ik ouder werd, wel enigszins geaccepteerd als familielid. Zijn broers en zussen zijn altijd heel aardig voor mij geweest. En er moet gezegd worden dat onze kinderen nooit iets hebben gemerkt van onze twistpunten. Ze gingen altijd met plezier naar pake en beppe.

Op het sterfbed van mijn schoonmoeder, wij sliepen ’s nachts bij hen om mijn schoonvader een beetje te ontlasten, zei ze tegen ons: “de slechtsten worden de besten”. Wij hebben er maar om gelachen.

Wij zijn tot op de dag van vandaag gelukkig samen en vinden het nog altijd leuk om bij elkaar te zijn en het geloof speelt geen enkele rol in ons bestaan. Wij geloven in onszelf.

Inmiddels zijn wij de trotse grootouders van 1 kleindochter en 4 kleinzonen en ze zijn allemaal gezond en slim. Wat wil een mens nog meer!

Dit is het verhaal van een gelukkige beppe. Op Twitter bekend als @hjelles.

Foto komt uit de collectie van Meneer_Maarten.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email