Ik vertrouw nog eerder een slangenkuil dan mensen
“Ik vertrouw niemand. Nee, ik vertrouw nog eerder een slangenkuil dan mensen. Zelfs mijn eigen vrouw en kinderen weten maar een klein beetje van mijn verleden. Ook mijn hulpverleners weten lang niet alles.
Waarom? Omdat mijn vertrouwen van jongs af aan is beschadigd, daarom.
Als klein jongetje kwam ik terecht in een kindertehuis waar de nonnen de leiding hadden. Door die nonnen ben ik misbruikt, net als door de kapelaan.
Ik moest allerlei dingen doen en ondergaan. Het was er ook vrij ‘normaal’ dat oudere kinderen (zowel jongens als meisjes) werden gedwongen om onderling misbruik van elkaar te maken.
Daarnaast werden er veel vernederende straffen gegeven zoals naakt in de hoek staan, na bedplassen buiten schoongespoten worden met de tuinslang of een hele dag in een luier en plasticbroek rond moeten lopen.
In totaal gok ik dat ik in vier tehuizen heb gezeten.
Het was niet gemakkelijk daar te moeten leven. Zo waren het vaak de nachtdiensten die je straften (ik moest bijvoorbeeld de keuken schoonmaken met een tandenborstel) en dan als alternatief werd er even wild gekroeld.
Ook als je opgesloten werd in de isoleercel, meestal naakt, kwamen ze om de haverklap even ‘kijken’.
Onderling werd er weinig over gesproken, over wat de nonnen en later de leiding van de kindertehuizen met ons deden. Soms wist je het van anderen en probeerde je elkaar te waarschuwen.
Veel kinderen uit de tehuizen hebben zelfmoord gepleegd of zijn naderhand in het psychiatrische circuit belandt.
Na een zelfmoord van een vriend, voor mijn ogen sprong hij voor een trein en ik kon hem niet tegenhouden, belandde ik weer eens in de isoleer en ben ik uiteindelijk in hongerstaking gegaan. Toen ik ook weigerde te drinken werd door een arts aangegeven dat ze mij uit de isoleer moesten halen.
Terwijl ik daar in die isoleercel zat is mijn vriendin doodgereden.
Toen ik eindelijk uit die cel werd gehaald ben ik op zestien jarige leeftijd weggelopen en gaan zwerven.
Een tijd later kwam ik via het toenmalige JAC (Jongeren Advies Centrum) in een gastgezin en ben gaan werken. Er volgde een inzinking en een opname in een psychiatrisch ziekenhuis. Langzaam klom ik uit een dal, ontmoette mijn vrouw, ging trouwen en werd vader.
Mijn leven leek goed te gaan totdat ik na een lang dienstverband ontslagen werd.
Ik kwam in een zwart gat terecht, kreeg last van herbelevingen en angsten en verdoofde dat met alcohol. Ik dacht dat het allemaal nooit meer goed zou komen. Pas toen heb ik mijn vrouw en kinderen iets verteld over mijn verleden. Maar omdat ik heel goed de herbelevingen, het dissociëren en de nachtmerries kan verbergen weten ze lang niet alles.
Al vanaf mijn jongste jaren heb ik geleerd om muisstil te zijn, dus ik word niet gillend wakker maar geheel verstijfd en alert op alles om me heen.
Tegen jou durf ik veel te zeggen want ik kan hier anoniem mijn verhaal doen.
Ik weet theoretisch heel goed dat ik tegen anderen meer zou moeten zeggen, maar de praktijk is dan toch dat ik dat niet durf. Ik denk ook dat ik bang ben voor mijn eigen reacties als ik mijn verleden en gevoel toe laat tot het nu.
Beetje bij beetje komt er wel wat los maar sommige dingen zijn zo heftig dat ik dagen nodig heb om er weer bovenop te komen.
Zelfs bij mijn hulpverlener durf ik niet veel los te laten mede omdat het UWV mij regelmatig dwingt om daar op te komen draven. Zij vinden dat ik arbeidsgeschikt ben, mijn behandelaar is het daar absoluut niet mee eens, die vindt dat ik nu eerst maar eens moet gaan verwerken.
Ik ben zo verschrikkelijk bang dat ik instort en toch zal moeten werken. Mijn angst daarvoor is continu aanwezig en staat alles in de weg.”
Een anonieme man.
Foto komt uit de collectie van André Brockbernd, @dokandojo.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
12 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
14 oktober 2015
Ik kan er met mijn hoofd niet bij wat er zich allemaal heeft afgespeeld in kindertehuizen………het zijn verdorie KINDEREN!!! Daar moet je vanaf blijven. En dan ook nog door nonnen…onbegrijpelijk, wat doe je deze kinderen aan! Hun verdere leven is verwoest. Voor de persoon van dit trieste verhaal, ik kan alleen maar hopen dat op een dag ook voor jouw de zon gaat schijnen in positieve zin. Geef niet op, je bent het waard!
14 oktober 2015
Ik kan me er alles bij voorstellen dat u niet teveel durft te zeggen.Ik heb zoals ik dat noem, ook teveel nare dingen meegemaakt. Als ik ze zelf nog eens overdenk, denk ik, dat kán je niet zeggen tegen mensen, het is ongeloofwaardig en ze zullen je als fantast zien. Dat ben ik zeker niet, maar de verhalen zijn soms zo bizar. Dus ik benoem het topje van de ijsberg wel eens…meer niet.
Ik heb dus geen oplossing voor deze meneer. Wel wilde ik laten weten dat hij de enige niet is.
15 oktober 2015
In wat voor wereld leven wij???? Meer woorden vind ik niet om mijn afschuw te verwoorden
29 december 2015
Dank voor de reacties, zowel hier als die via facebook (door Mary aan mij doorgestuurd). Juist het ‘ongelooflijke’ van mijn verhaal is reden om er heel weinig over te zeggen. Veel mensen kunnen/willen er niet mee omgaan en weten al helemaal niet hoe ze naar mij toe moeten reageren. Door alle berichten over de commissies Deetman en Samson en nu weer de commissie de Winter wordt alles elke keer weer opgerakeld. Hulp zoeken is niet ‘mijn ding’, voornamelijk omdat ‘hulp’ vroeger ‘dodelijk’ was.
Daarnaast is de geboden ‘hulp’ vaak symptoombestrijding en niet echt gericht op het oplossen van de complexe trauma’s. Langzaam maar zeker ben ik bezig om te leren om te gaan met de herbelevingen en de fysieke gevolgen daarvan. Het grootste probleem blijft het weer leren ‘voelen’ en ‘toelaten’ wat wel heel langzaam een beetje lukt.
29 april 2016
Je verhaal raakt me, komt binnen. Ik herken veel in wat je schrijft, al is mijn verleden compleet anders. Het misbruik is de overeenkomst. Ik kan je vanuit mijn hart aangeven, vertellen dat ik mijn trauma’s (na ruim 35 jaar) heb weten te verwerken. Zelfs de triggers zijn weg en ik heb werkelijk weer hoop voor een toekomst. Hulp vragen is moeilijk, en zelfs dat is zacht uitgedrukt. Dat begrijp ik helemaal. Ik ben uiteindelijk bij Psytrec (psytrec.nl) uitgekomen en daar werken zeer deskundige traumabehandelaars, die exact weten wat misbruik en trauma’s inhouden. Ook hoe zij met jou om kunnen gaan als je dissocieert bijvoorbeeld. Het is een gesprek waard… daarna beslis jij altijd nog… Het is je zo enorm gegund om bevrijd te worden van die verdomde trauma’s. Het is je zo gegund om geluk te mogen voelen en te genieten, echt te genieten. Ik wens je veel succes en sterkte.
3 maart 2016
Altijd weer even stil van zo’n verhaal…Maar zelf heb ik ook op een internaat geleefd ,6 jaar lang…Een schippersinternaat bij de Broeders van Maastricht . Mijn ouders waren binnenvaartschipper . Het was in de tijd van 1956 – 1962 ,om maar eeen idee te geven. Zelf heb ik geen last gehad van de “daden” die sommige broeders met de jongens deden. Er waren ook alleen maar jongens op het internaat. Heel ekstreem was het niet zoals Wil zijn verhaal,je werd wel eens met je hoofd in je eten geduwd als je het niet op at…..Of men schepte je bord extra vol en stond je er mee in de hoek…Verder veel in de kerk ,mooie dekmantel was dat . Ik wens Wil heel veel sterkte om het te verwerken
De 9 daagse training van Avatar zou zeker helpen om Wil zijn trauma te boven te komen. Je leert er weer voelen,en dat is belangrijk voor de verwerking…
29 april 2016
Met afschuw en koude rillingen heb ik net uw verhaal gelezen. Heel erg dapper dat u het via deze weg toch heeft durven delen met ons !
Ik hoop uit de grond van m,n hart dat u de zo nodige tijd en ruimte krijgt om dit alles te verwerken waar en zoveel mogelijk.
U bent enorm sterk, een kanjer !
6 mei 2016
Wil,
Zelfs bij een verhaal wat anoniem is verteld daar is lef voor nodig. Daarom vind ik het ontzettend moedig dat je dit wilt delen!
Je angst voor mensen en het wantrouwen zoals naar het UWV dat kan behoorlijk triggeren. Het gevoel afhankelijk te zijn van een ander, een autoriteit dat is niet fijn. Dan kan de machteloosheid weer naar boven komen. De angst niet gezien te worden omdat dit zo vaak is gebeurt.
Blijf vechten Wil en geef niet op!
4 juni 2016
Verschrikkelijk. Het raakt diep. En dan het feit van het UWV. Eigenlijk zouden alle mensen die hun trauma’s aan het verwerken zijn niet moeten werken. Dat vind ik wel een punt om onder de aandacht te brengen bij de regering. Houd moed en hoop. En in de verte en op de achtergrond steun ik je in gedachten.
4 september 2016
Dit gebeurde echt . Kan er over mee praten na 2 tehuizen en 3 pleeg gezinnen .
Gelukkig kon ik intern in een ziekenhuis huis een verpleegkundige opleiding gaan volgen . Niet echt echt een omgeving om trauma.’s te verwerken . Dat geeft ik toe .
Maar wel vol te houden als alternatief is terug naar zo.’n tehuis .
Nu vertrouw ik mensen tot ze het tegendeel bewijzen .
5 september 2016
Verschrikkelijk, verschrikkelijk, verschrikkelijk!!
Misdaad ten top!!!
Door nonnen nog wel… De schijn-heiligen
Logisch dat die persoon niemand meer vertrouwt.
Ik vind het heel erg en hoop dat hij de juiste hulp krijgt die hem weer heel maakt, voor zover mogelijk …
12 oktober 2016
Ik huil, ik huil voor alle mensen die hetzelfde hebben meegemaakt als jij Wil, Janna, Brigitte en velen onder ons……..Ikzelf heb ook het nodige in mijn rugzak zitten, maar niet zoiets vreselijks als kindermisbruik door Nonnen, Fraters, je Meerdere, Leiders, Leraren en noem maar op…….ONVOORSTELBAAR.
Het voelt of mijn hart er werd uitgerukt, toen ik je verhaal las…. en ik zou al die kinderen willen beschermen, knuffelen, veiligheid en geborgenheid willen bieden. De Kerk heeft vele jaren bescherming en onderdak geboden aan vele verknipte figuren, freaks en psychisch gestoorden waarvan de ouders al wisten dat ze in de Maatschappij niet welkom waren, ook Homo’s en Lesbische vrouwen, in die tijd………Daar konden ze dus alles doen, wat de maatschappij verbood, en allemaal verborgen achter de muren van het klooster……Platbranden moeten ze die handel……….VERSCHRIKKELIJK.