Ik schaam mij ervoor dat ik een verstoten ouder ben
Ik schrijf deze blogs onder een pseudoniem.
Van mijn collega’s weet bijna niemand dat ik, als gevolg van ouderverstoting, mijn oudste dochter al vier jaar niet zie.
Dus ja, ik schaam mij ervoor. Maar waarom eigenlijk? Mijn vrouw en stiefkinderen weten het, mijn ouders weten het en een klein deel van mijn vrienden weet het.
Daar staat tegenover dat geen enkele collega het weet, dat niemand het bij de sportvereniging weet en dat het in de buurt ook niet bekend is.
Gesprekken over kinderen kap ik relatief snel af. Ik vertel hooguit het één en ander over de zoon met wie ik nog wel contact heb, of ik verdraai gesprekken over kinderen naar gesprekken over mijn stiefkinderen.
Zo roept mijn rol als vader – blijkbaar – nimmer vragen op. Ik kom er althans mee weg.
Er zijn in Nederland niet zoveel taboes meer. Natuurlijk, praten over ons inkomen, ons seksleven en ons eigen sterven doen we over het algemeen niet makkelijk. En oké, praten over onze psychische problemen vinden we ook niet eenvoudig.
Door de ‘verleukerisering’ van de maatschappij – Facebook nodigt vooral uit de positieve ervaringen met ‘vrienden’ te delen, want dat levert likes op – wordt dat er ook niet makkelijker op.
Talrijk zijn inmiddels de campagnes die erop gericht zijn begrip en erkenning te kweken voor mensen met een psychiatrische achtergrond. Zij zouden net zo open moeten kunnen zijn over hun depressie of psychoses als anderen over hun diabetes of schildklierafwijking.
Ik begin niet voor niets over psychiatrische problemen. Mijn schaamte over ‘verstoten ouder zijn’ heeft daar vele raakvlakken mee.
Anders dan bij de genoemde diabetes of schildklierafwijking, hangt er rondom psychiatrische problemen ook nog steeds zo’n sausje van ‘eigen schuld’ of ‘eigen zwakte’. Ik vul in, daar ben ik me van bewust, dat de maatschappij ook zo naar ouders kijkt die door hun kind(eren) verstoten worden.
Laat ik de maatschappelijke bril samenvatten met het gezegde: ‘Waar rook is, is vuur.’ Ik denk dat mijn niet-wetende omgeving met die bril naar mij kijkt als ik hen over de ouderverstoting zou vertellen, en daar voel ik mij zeer ongemakkelijk bij.
Ik denk eerlijk gezegd dat mijn collega’s, buren en niet-wetende vrienden wel zullen weten of geloven dat ik mijn dochter niet geslagen of misbruikt heb. Ze zullen dus ook wel geloven dat dat niet de achtergrond is van de verwijdering tussen ons.
Ze hebben in de eerste 12 jaar van mijn dochters leven, toen ik nog de helft van de tijd voor haar zorgde, regelmatig foto’s ‘moeten’ zien van haar en mij. Ze hebben dus ook de tijd meegemaakt dat er wél gewoon contact was. Maar toch.
Wat zullen ze verder denken? Het gros heeft geen persoonlijke ervaring met een (v)echtscheiding, en heeft dus geen idee van wat ouders elkaar in die context kunnen aandoen.
Eveneens heeft men over het algemeen geen idee van de loyaliteitsconflicten die bij kinderen in die situaties kunnen ontstaan, en waarin zij dusdanig gemangeld worden, dat zij het gevoel krijgen te móeten kiezen voor de ene of de andere ouder. Zo ging het althans bij mij.
Ouderverstoting speelt zich vaak af tegen een dusdanig surrealistische achtergrond, dat de omgeving weinig anders kan doen dan de wat achterdochtige houding ‘Ja, ja, dat zal wel’ aannemen. In die houding past ook: ‘Waar rook is, daar zal wel vuur zijn.’
Ik voel me nog niet sterk genoeg om daartegen opgewassen te zijn. Vandaar dat ik mijn ‘coming out’ nog maar even uitstel. Hoezeer ik dat ook, eigenlijk, afkeur.
Ferry
P.S. Ik ben erg benieuwd hoe andere verstoten ouders daarmee omgaan. Wil je je verhaal delen? Graag!
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
12 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
20 november 2017
Heel heftig om een verstoten ouder te moeten zijn.
Mijn eigen zoon ziet zijn kinderen en kleinkind nooit meer.
Ik weet waar je over praat.
Zijn ex en haar familie hebben hun uiterste best gedaan om een volledige karaktermoord toe te passen.
Compleet met Mishandeling,poging tot moord enz.
Tegenover vrienden en collega.s verteld hij de waarheid.
Veel van hun weten hoe hij met zijn kinderen om ging. Toe hij ze nog zag.
Hij neemt het zijn kinderen niet kwalijk dat ze geïndoctrineerd zijn.
Dat was hij zelf ook 26 jaar lang.
Hij weet hoe overtuigend zijn ex en familie zijn.
Mijn zoon is nooit veroordeeld vanwege valse aangifte.s en leugens.
Ik ben wel veroordeeld omdat ik een bericht poste op Twitter.
Ik wilde hiermee de heftige karaktermoord op mijn zoon stoppen.
Vertellen tegen je omgeving kan een opluchting zijn.
Mijn zoon heeft veel begrip ontvangen .
Gewoon omdat ze weten wie hij is.
Ik wens je veel sterkte toe.
20 november 2017
Dat je ouderverstoting geheim zou moeten houden zie ik niet, is niets om je voor te schamen en kan in veel scheidingen voorkomen.Mijn zwager heeft ook al jaren geen contact met zijn kinderen en heeft hij ook veel verdriet van gehad.Heeft een poosje wel contact gehad en daarna zie je de kinderen weer niet.Nu is hij ziek en kinderen weten dat en zoeken hem toch niet op.Dat verdriet begrijp ik wel, maar de liefde moet van 2 kanten komen en anders is het niet haalbaar!
20 november 2017
Ik begrijp heel goed dat je het zo voelt. Mij is in de afgelopen jaren ook wel eerlijk gezegd, dat er zo tegen aan gekeken wordt. Ik ben ook een verstoten ouder, al heel veel jaren. Indoctrinatie is een verschrikkelijke vorm van mishandeling, voor kind en verstoten ouder. Als vrouw is het ook een stigma, omdat het beeld heerst dat vrouwen dit niet kán overkomen. Niet voor de mensen die je echt goed kennen, maar in het algemeen wordt er geoordeeld. Het eeuwige taboe, wat inmens verdriet nog zwaarder maakt. Heel veel sterkte, ik weet wat je iedere dag door moet maken
21 november 2017
Heel raak geschreven weer Ferry! Ik leef met je mee, vanaf de andere kant als dochter die haar vader niet mocht zien. Ouderverstoting blijft een bijzonder fenomeen voor de buitenwereld die daar niets van begrijpt en het vaak ook niet wil begrijpen. Hou je sterk en weet dat er heel veel mensen in dezelfde situatie zijn die jou wél begrijpen en dat het dus absoluut niet aan jou ligt! Mensen die het niet begrijpen zijn het niet waard om je druk over te maken. Accepteer jezelf en weet dat je een mooi mens bent.
25 november 2017
Ik heb het van nabij meegemaakt als partner van de verstoten ouder. En kan alleen maar zeggen dat deze problematiek helaas veel vaker voorkomt (in allerlei gradaties) en dat meer mensen hiermee te maken hebben of vanaf weten of dit in hun omgeving zien dan je op het eerste gezicht zou denken. Bizar vind ik dat. De overheid probeert ook stappen te zetten om vechtscheidingen (waar dit heel vaak voorkomt en dus de schade voor de kinderen) te verminderen, maar het blijft lastig. Persoonlijk denk ik wel dat meer mensen dit zullen begrijpen zonder ‘waar rook is is vuur’ te denken, en dat komt onder andere omdat er meer en meer aandacht voor is tegenwoordig.
De persoonlijke situatie, het accepteren van wat zo vreselijk moeilijk is, tja daar kan ik je alleen maar sterkte mee wensen. Want het blijft verschrikkelijk en onnatuurlijk om een kind te moeten missen. Zoals mijn partner zegt: mijn kind is het huis uit gegaan toen ze anderhalf was (leeftijd scheiding) dus ik heb er aan kunnen wennen haar weinig te zien. Schrale troost kan ik je zeggen. Want het went nooit, dat missen.
27 november 2017
Beste Ferry,
Ik weet ook precies wat je doormaakt. De schaamte, het gevoel van falen. Het willen ontlopen van de ouders waar je kinderen op school hebben gezeten. De gedachten die door je hoofd spoken, ze halen toch niet zomaar kinderen uit huis?
Ik ben 2 jaar geleden, 4 dagen voor kerst mijn kinderen kwijt geraakt. Jeugdzorg (inmiddels de 8e voogd) is na jarenlange vechtscheiding geheel met het verhaal van vader mee gegaan en hebben mijn zoon 11 en dochter 8 bij hun vader geplaatst omdat ik volgens hem (mijn ex) de kinderen zou mishandelen.
Toen ik de kinderen per ongeluk tegenkwam hebben ze nog wel lachend gevraagd of ik ze niet kon “ontvoeren” en ook heeft mijn zoon nog 2 keer in de achtertuin gestaan. Wel stiekem, want papa mocht het niet weten. Ook zij besefte niet wat er werkelijk gebeurde.
Hoe langer te tijd verstreek hoe meer ze negatief werden en uiteindelijk wilden zij mij ook niet meer zien tijdens begeleide omgang.
Ik kreeg afgelopen maart een briefje van mijn dochter dat ze mij haatte. Dat brak mijn hart. Ik ben naar de andere kant van de wereld gevlogen en ben zeilend de south Pacific over gegaan van Tahiti naar Australië. Daar op zee heb ik de grootste stress los kunnen laten. Maar nu terug gekomen komt de pijn ook terug. Het went nooit, het blijft onnatuurlijk. 3 dagen geleden is mijn dochter 10 geworden. Opnieuw voel ik mij gebroken. Weer een gemiste verjaardag.
Wat is wijsheid, vechten voor je kinderen? De voogd aanklagen? En dan…. dan zitten de kinderen weer in de strijd. Is liefde ook niet loslaten? Zodat er rust is. Maar hebben ze wel rust bij deze negatieve narcistische man?
Wat is wijsheid?
Ik wens alle ouders die ouderverstoting mee maken heel veel kracht en liefde toe.
warme groet, Marti
15 januari 2018
Veel sterkte. Ik weet wat het is. ?Ik mis al 12 jaar 3 van mijn 4 kinderen en alle 6 mijn kleinkinderen. Heel veel ellende en verdriet. De kinderen worden zo gehersenspoeld. Mijn kinderen zijn niet dom, hebben allemaal een hoge opleiding en een hele goede baan. 2 Ervan hebben goede carrière gemaakt in de gezondheidszorg. Zij weten wel beter maar kunnen mij door hun valse getuigenissen niet meer in de ogen kijken.
Ík kan het hen vergeven, ik heb ook veel te lang een narcist vertrouwd. Mijn kinderen en klei kinderen moeten nu al zo lang leven zonder oma en moeder. Ze moeten wel iedere keer de volgende nieuwe “grote” liefde van mijn ex als oma en moeder ontvangen. Totdat die relatie weer uit is en de volgende zich aandient. Als echte moeder ga je daar kapot aan. Kapot aan het gedrag van een criminele narcist
31 oktober 2018
Het is zo herkenbaar voor mij, je gevoel van onmacht, verdriet en zelfs schaamte, al is dat laatste onterecht maar ik ken het gevoel. Alleen ben ik een verstoten moeder.Ik zie mijn oudste zoon al 6 jaar niet meer…Ook ik heb moeite om er over te praten omdat mijn ervaring is, dat niemand (mensen die het niet hebben meegemaakt) het begrijpt. Dat geeft een gevoel van eenzaamheid en isolatie. Zelfs mensen die heel dichtbij staan, daar merk ik aan dat ze het niet wezenlijk begrijpen. Veel verdriet, een stukje hel op aarde. En het ergste, door alle trajecten ( jeugdzorg, rechtbank, trias, fier, GGZ, zelfs huisarts, veilig thuis)…ik vertrouw niemand meer! Men zoekt inderdaad altijd naar vuur en schuld, kennelijk kan men niet begrijpen dat rook soms door een ‘ziek’ regiem veroorzaakt wordt. Triest. Veel liefs en sterkte! H.
2 november 2018
Ik begrijp het heel goed, ik zie mijn dochter en daardoor ook mijn 2 kleindochters al bijna 8 jaar niet.
Ik ben nu met pensioen maar toen ik nog werkte heb ik het ook nooit op mijn werk verteld….ik had geen zin in vragen…thuis had ik verdriet maar op mijn werk was ik de vrolijke collega..!!
Op mijn afscheidsfeest werd er wel naar haar gevraagd en ik heb toen gezegd dat zij al met vakantie was…(dat kon want ze woont in een andere regio…)
Maar na mijn afscheid ben ik in een gat gevallen, ik had de afleiding van mijn werk niet meer en dat heeft mij de das om gedaan denk ik.
Ik heb toen zo’n 2 1/2 jaar therapie gehad om te leren omgaan met dit verdriet.
Het beheerst me nu niet meer maar ik ben ook niet meer de vrouw die ik was voordat mijn dochter het nodig vond om het gezin de rug toe te keren.
Ik wens u ook heel veel sterkte..!!
7 maart 2019
het is geen schande. Degenen die aan ouderverstoting doen moeten zich schamen. Praat, schrijf en denk erover. Laat je niet klein krijgen.
9 maart 2019
Goedemorgen. Het blijft dapper als je het er wel over hebt want de reactie van de ander is niet van te voren bekend en idd een onterecht schuldgevoel ligt op de loer. Toch keert het tij. Waar er jaren geleden werd gevraagd “wat heb jij daarvoor gedaan dan dat dit gebeurd”, word er nu veel minder gevraagd. Er is meer bekendheid en mensen beginnen te beseffen dat het ingewikkeld is. Dus vragen stellen staat bijna gelijk als verdiepen in. En daar heeft men niet op alle tijden en plekken zin in. De mensen die wel doorvragen ben ik open tegen. Onze kinderen hebben recht op meer kennis en andere inzichten. Succes.
10 maart 2019
Dus zo heet het Ouderverstoting , nooit heb ik er een naam aan kunnen geven , dat scheurende , zagende en lege gevoel van leegheid en faken .
En waarom eigenlijk , 30 jaar lang was ik de beste , leukste , enigste , moeder die alles overhad voor haar kinderen, die vocht als een leeuw waar nodig , die boven zichzelf uit steeg maar nooit opzichtig .
En dan komt er de ander die besluit dat alles wat jij hebt gedaan in je gezin niet goed genoeg is en was , zij weet het beter , en ze was er ook bij denkt ze .
Ze weet zelfs je eigen kind te overtuigen zijn enige vangnet los te laten .
Nu een aantal jaar later , zie ik en mijn kind niet en mijn kleinkind niet maar is de dader allang weer verder getrokken .
Bestaat er zoiets als karma , ergens hoop ik daarop , de onvoorwaardelijke liefde die ik aan mijn kinderen heb gegeven blijft , en ik weet zeker dat dat ergens zit
Gesprekken over kleinkinderen , ga ik uit de weg , ik lieg ook over hoeveel kinderen ik heb , want inderdaad , het ligt toch altijd aan mij .
Ik zal wel de bitch zijn .
Wat er in mijn hart is gebeurd , daar staat niemand bij stil .
Sterkte allemaal .