Ik moest vluchten voor mijn narcistische zoon
“Je leest tegenwoordig zo vaak over narcisme en relaties, maar niets over kinderen (en jong volwassenen) met narcisme. Ik wil met ons verhaal zo graag ouders bereiken en waarschuwen voor de gevolgen…
Na 4 maanden terugtrekken in een chalet op een camping – want gevlucht uit ons huis – maanden van schaamte, schuldgevoelens, ongeloof en ontreddering, heb ik eindelijk de moed verzameld om met ons verhaal naar buiten te treden.
Terugkijkend, blijven analyseren, mezelf verwijten maken, kom ik tot de bittere conclusie dat, hoewel ik alles voor mijn kind over had (moederliefde gaat ver), ik al 10 jaar weet dat onze jongste zoon een narcist is.
Hij kon en kan alles en iedereen naar zijn hand zetten, heeft weinig tot geen empathie naar anderen toe, liegt, zet veel dingen in scene, simuleert ziektes, manipuleert en heeft geen respect met name naar vrouwen toe. Hij voelt zich altijd tekort gedaan en heeft weinig tot geen vrienden.
En ja, hij is een mooie charmante spontane jongen naar de buitenwereld toe, waardoor je als ouder niet geloofd wordt. Nadat ik voor het eerst een grens stelde, is hij vertrokken naar zijn huidige vriendin en haar ouders, alwaar hij vertelde dat wij hem uit huis hebben gezet.
Zijn smerige woorden en bedreigingen naar mij toe, hebben diepe wonden gemaakt. Het laatste wat we van hem gehoord hebben is dat hij definitief met ons heeft gebroken, wij waardeloze ouders zijn (hij heeft nu betere) en hij ons nooit meer wil zien.
Terugkijkend schaam ik mij voor mijn blinde vlek als moeder. Dit alles heeft uiteraard te maken met het gezin en de omstandigheden waarin ik zelf ben opgegroeid.
Mijn voornemen was dan ook ‘zo zal ik het niet doen’, maar ik wist niet hoe ik het wel moest doen. Mijn vermoedens zijn vaak bevestigd geworden maar dit willen inzien van je eigen kind is heftig.
Moederdag 2016 zal voor altijd een blauwe plek in mijn hart blijven. Vanaf die dag besefte ik voor het eerst dat ik hem definitief ‘kwijt’ was.
Beetje bij beetje kom ik tot het besef wat dit alles betekent en stel ik mezelf de eerlijke vraag: Wil ik hem nog terug in mijn leven? Het antwoord is schokkend en tevens ook een bevrijding.
Nu ben ik op zoek naar ouders die zich in mijn verhaal herkennen. Ouders die ook te maken hebben met een narcistisch kind. Ik wil heel graag met hen in contact komen, voor steun, advies en om het taboe hierover te doorbreken.”
Een verdrietige moeder
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
286 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
15 februari 2017
Lieve verdrietige moeder,
Ik ben een dochter van een narcistische moeder, maar ik heb mijzelf altijd afgevraagd: hoe wordt iemand dat? Want ook mijn moeder is een dochter van haar vader en moeder. Ik zie wel genoeg aanknopingspunten waardoor ze waarschijnlijk zo geworden is zoals ze is. Een koude, hardvochtige vader, een moeder die niet “volwassen” genoeg was om tegen haar man en kind op te kunnen boksen, ik vermoed ook dat mijn moeder als kind enorm voorgetrokken werd door haar ouders, dat zij het lievelingetje was en haar broer niet. Maar ik weet het niet, ik weet het gewoon niet.
Wat ik wel weet, is dat ik u enorm moedig vind dat u met dit verhaal naar buiten heeft durven te komen. Hoeveel ouders durven eerlijk naar hun kind te kijken en te zeggen: Dit klopt niet! Mijn kind is raar/anders/narcistisch. Hoe vaak wordt met de mantel der liefde het gedrag van het kind goed gepraat? Heel vaak, ben ik bang. Want het is nogal wat om echt naar het kind te kijken (ja, ik ben ook een moeder, dus ik weet hoe lastig het is).
Ik hoop dat u reacties krijgt op uw vraag. En mooi dat er ook iemand dit durft te zeggen, want allemaal lijden we onder narcisten … partners, ouders en kinderen van. U mag dan verdrietig zijn maar ik vind u heel dapper!
16 februari 2017
Lieve Nike, dank voor je reactie, de vraag heb ik mij al duizenden x gesteld, zo ook menig graafwerk en waar is het misgegaan!
Voel me allesbehalve dapper en moedig,hoop dan ook dat ik meer ouders over de drempel kan helpen van schaamte en schuldgevoelens.
Liefs, een verdrietige moeder
27 december 2017
KJM
Ook ik ben een zeer verdrietige moeder! en zou ook graag met andere moeders in contact willen komen om hierover te kunnen praten….
Heb 2 zoons maar ik mag geen moeder meer zijn…. de oudste heeft de jongste meegesleept….ook ik heb schaamte, schuldgevoelens en inderdaad de vraag, waar is het mis gegaan…..
Liefs voor alle moeders…..
27 december 2017
Beste moeders,
Is het een idee dat ik jullie in contact met elkaar brengen?
Laat het me hier in een reactie even weten.
Heel veel sterkte,
Mary Sjabbens
27 december 2017
Dat zou heel fijn wezen. Zou graag in contact komen met lotgenoten.
31 mei 2018
Eigenlijk ben ik opgelucht dat ik niet alleen ben, want mijn dochter geeft mij een enorm schuldgevoel. Ik heb haar altijd alles moeten geven en toelaten, want anders was er geen land met haar te bezeilen. Nu is ze 48 jaar en er altijd op uit om mij van alles te verwijten, ruzie te zoeken en mij zelfs te slaan. Ze heeft 2 zonen en die heeft ze zo opgevoed dat ze geen enkel respect hebben voor mij en mij ook al uitgescholden hebben. Ik had ook een afschuwelijke man, alcoholist en manipulator. Ik ben er ziek van, maar zij heeft geen enkel schuldgevoel. Hoe moet ik dit doorkomen?
21 juni 2018
Ook ik ben een zeer verdrietige moeder. Ben mijzelf en de splinters die er nog over zijn van mijn leven beetje bij beetje te lijmen. Ik dacht dat ik het enige moederslachtoffer was maar lees dat er meer zijn. Mijn leven en mijn huwelijk is door de manipulaties zo beschadigd. Mijn gezondheid aan diggelen. Maar ik ben nu zover dat ik weer regie krijg over het leven. Een leven na narcisme. Er zijn nog weinig mensen die onder invloed van de narcist met mij omgang willen. Maar ik knoop nieuwe contacten aan die ik ver houdt van de narcist. Lieve groet van een verdrietige adoptiemoeder
3 februari 2019
Beste moeders en vaders
Graag zou ook in contact komen met lotgenoten…
4 februari 2019
Jeetje!!
Ik dacht dat ik de enige was, en ben ziek geworden van schuldgevoel terwijl ik alle duidelijke signalen zag van narcistisch
Gedrag. Uit veiligheid voor mijn andere kinderen, mezelf heb ik een contact verbod moeten stellen vanwege ernstige bedreigingen van mijn oudste zoon. Pijnlijk!
Ik wens alle ouders heel veel sterkte, en hoe raar dit ook klinkt! Ik ben dus niet de enige met dit soort verdriet.
Liefs Dana.
15 augustus 2019
Ook ik ben een zeer verdrietige moeder
Ik heb zolang gevochten voor mijn tweede zoon, Nooit is iets wat ik doe goed, hij heeft een gezin met twee jonge kinderen die hij weg houd bij hun oma ,gewoon omdat hij zelf niet naar mij toe wil komen,Hij heeft alles van Narcisme , Nu pas zie ik dat heel duidelijk .
Het is een hele opgave om er te blijven zijn voor hem, Ik heb heel graag contact met andere moeders om hierover mee te praten.
2 september 2019
Lieve ouders
Ook ik ben moeder van een Narcistische volwassen zoon, najagen van vechten en de vraag waarom het zo misging met hem, ik heb nog 2andere volwassen zonen die heel gewone fijne jongens zij met alle fijne en minder fijne eigenschappen die er allemaal mogen zijn!
Echter mijn tweede zoon is heel naar tegen mij, mijn 2kleinkinderen lijden ook onder zijn gedrag en alles wat ik graag wilis een band ook met hun opbouwen echter dat is niet mogelijk, Mijn zoon laat dit (bewust of niet) niet gebeuren
Ik moest loslaten maar mijn hart huilt omdekleintjes die dit nietverdienen
12 januari 2020
Dit is ook mijn verhaal. Ik huil als ik het lees, alsof mijn leven hier exact beschreven staat. Ik heb mezelf jaren schuldig gevoeld, waar is het misgegaan? Mijn oudste zoon is een narcist, zoon van een narcistische vader en kleinzoon van een narcistische opa. Mijn tweede zoon is door deze narcisten meegesleept en ben ik ook kwijt.
Ik zat in een cirkel van geweld, een spinnenweb, waaruit ik probeerde te ontsnappen.
Soms weet ik mezelf geen raad, hoe krijg ik mijn leven weer op de rit..
5 mei 2020
Ook ik ben verstoten door mijn narcistische zoon
Nu al anderhalf jaar en hij woont naast ons.een hel om mee te maken. Schoondochter en klein kinderen zie ik ook niet
Heb altijd alles voor ze gedaan
Het verdriet is killing
10 augustus 2020
Dit blog bestaat al een tijdje zie ik, ik heb alle berichten gelezen,op zoek naar antwoorden op de vragen die ik bij mijn zoon (20) heb, al jaren heb…..
Ik heb ze niet gevonden, herkenning wel, hoop op ontkenning? Het doet zeer te lezen dat het niet meer over gaat, niet te genezen terwijl je als moeder zoveel liefde hebt te geven, de pijn dat deze liefde nooit wordt beantwoord, het maakt mij zo verdrietig en ook machteloos, waar heb ik de afslag gemist?
6 december 2020
Ik zit net in dezelfde situatie…sinds moederdag 2020. Mijn 24 jarige zoon heeft mij een mes in de rug gestoken door met mij te breken omdat hij iets (onwettige dan nog) niet gedaan kreeg van mij. Hij gaat me ook overal zwart maken. Als mama altijd beste voorgehad met hem. Uithuis moeten zetten wegens druggebruik en dealen. Alles is altijd mijn fout en ik ben de oorzaak van zijn miserie..ik herken me heel goed in het verhaal van jullie allemaal. Het is een spijtige zaak maar inderdaad wil ik nog zo iemand in mijn leven die liegt en manipuleert ? Niets is oprecht bij hem. Hij woont nu bij een meid die we van haar of pluim kennen en ik weet wel waarom. Ze zou hem eens moeten leren kennen zoals hij werkelijk is..soit..time Will Tell. Het komt hem nu allemaal goed uit.. financieel. Karma zal zijn werk wel doen met mensen die zo met elkaar omgaan. Je mag me altijd contacteren voor een gesprek. Moeten elkaar steunen in deze. Lieve groetjes.
6 januari 2021
Ik heb een zoon van 35j, zijn vader is gestorven toen hij 4,5j was. Sinds dan heeft hij zich helemaal de rug na mij toegekeerd. Soms ben ik goed en dan heel slecht. Hij heeft een zwaar drugsgebruik en wil ervan zijn eigen niet af. Hij ziet mij als een slechte moeder, die zogezegd nooit voor hem heb ingestaan. Alles heeft hij gekregen en nooit blij, telkens moest ik mij wegtrekken door schaamte, mij doorsteken dat hij nooit eten meekreeg naar school en ben nooit geroepen geweest in school. Nu heeft hij mij volledig uit zijn leven gezet.
4 mei 2021
Precies hetzelfde hier zoon van 31 met z’n eigen gezin wil afstand en eigenlijk helemaal geen contact meer met mij naar aanleiding van een ruzie met mijn vriend heb volgens mijn zoon niet voor hem gekozen en hem een mes in de rug gestoken… Zijn kwetsende woorden doen heel veel pijn
10 mei 2021
Hallo, ik heb dit weekend voor “moederdag” net hetzelfde meegemaakt …. Ik ben gescheiden (heb nog geen andere partner) en mijn 2 zonen (33 en 29) wonen bij mij in. Het vlot al ca. 2 jaar eigenlijk niet zo goed meer met mijn jongste zoon omdat hij een relatie heeft met een Amerikaanse vrouw van 20 jaar ouder en ik gewaar word dat zij hem in gans dit verhaal opstookt tegenover me, te meer omdat ik haar mijn mening gaf over hun relatie. Sindsdien ben ik de slechte, en mijn zoon laat geen enkele gelegenheid liggen om alles wat hier bij ons thuis gebeurt onmiddellijk aan haar door te vertellen. Ik heb de spierziekte myasthenia gravis (sinds begin 2020), wat gepaard gaat met ernstige spierzwakte, en als ik vermoeid ben (vooral ’s avonds) en daarbij nog wat spierzwakte heb, durf ik mijn evenwicht verliezen en vallen, wat nu ook niet elke maand gebeurt hoor – dit was geleden van de nazomer van 2020 – twee maal lelijk gevallen). Door de spierzwakte in armen en benen kan ik me heel moeilijk zelf oprichten omdat mijn armspieren ook te zwak zijn, dus moet ik de hulp van één van de twee soms inroepen om op te kunnen staan. Dit was twee weken geleden het geval. Ik ben toen gevallen in de living. Door de cortisone (ik heb hardnekkige symptomen) slaap ik ’s avonds moeilijk, zodat ik soms laat in bed ga (ik slaap voor het grootste deel beneden omdat ik niet altijd trappen kan doen). Vorige vrijdag liep ik ook nog laat beneden rond en mijn jongste zoon beval me om “onmiddellijk” naar boven te gaan en te gaan slapen ! Ik ben ook vrij assertief en heb hem gezegd dat ik nog altijd in mijn eigen huis doe wat ik wil. Daarop is hij zijn broer, die boven zat, naar beneden gaan halen en zonder dat er iets van slagen of geweld zijn aan te pas gekomen, hebben ze voor mij de politie gebeld die hier zeer snel ter plaatse was … onder het mom dat ik door mijn ziekte onhandelbaar geworden ben en door mijn medicatie ’s avonds gans anders ben dan overdag …. Ik sta versteld …Dergelijke zaken had ik nooit van hen verwacht. Ik ben gans mijn mijn ‘moederdag’-weekend al in halve shock – dit is voor mij onbegrijpelijk. De politie bellen voor je moeder die je nooit iets echt heeft misdaan ? Integendeel, ze kunnen blij zijn dat ze op die leeftijd nog bij mij kunnen blijven inwonen …. Dit slik ik niet. Dit is voor mij een brug te ver… Het is me wel duidelijk dat mijn jongste zoon mijn oudste zoon in gans het gebeuren meetrekt, want met hem heb ik nooit echt problemen gehad …. Ik ben ten einde raad. Ik heb deze week een gesprek met hen en desnoods stel ik het dilemma dat ze het huis uit moeten door alleen te gaan wonen, desnoods met juridische maatregelen als het van kwaad naar erger gaat, want ik vertrouw dit zootje niet …, hoeveel pijn het ook doet. Ik ben geen baas meer in eigen huis … Hoe erg om dit als moeder te moeten meemaken, des te meer omdat ik hen echt altijd in alles heb gesteund …. Ik ben Belgische wel ….
11 juli 2021
Ik was er al jaren van bewust dat ik een narcistische zoon heb, maar heb het nooit zo gezien.. hij vertoonde het zelfde gedrag als mijn moeder, dus ik heb ook precies zo gereageerd; ik heb mij onderdanig en afhankelijk opgesteld, uit angst, verstoten te worden.. dit keer ben ik niet verstoten, maar voor gek versleten..
Er zit nog een heel verhaal aanvast.. teveel voor nu.. ik moet alles zelf nog erg verwerken en weer sterk worden..
30 augustus 2021
Ook ik heb een dochter die het hele gezin kapot maakt. Waar het tot een jaar geleden nog ging is het nu binnen 3 maanden zo erg dat ik zou willen dat ze ging. Haar vader was zo en zei is zo en het berokkend mij en mijn 2 andere dochters veel leed. We hebben het zo zwaar. Het is dagelijks op eierschalen lopen en niet toe laten dat ze ons leven kapot maakt. Hoe. Vertel me hoe???
8 november 2018
Lieve moeders
Jullie lijdensweg is herkenbaar.Ik dacht dat ik de enigste was!Óók ik werd door mijn zoon éénmaal hij 18j was op Kerstavond 2 jaar terug thuis zodanig toegetakeld omdat ik mijn grenzen hadden gesteld. Dit zette kwaad bloed op bij hem welke hij opgespaarde tot die avond om mij dan de volle laag te geven!Niet alleen met de woorden:” heb nu nieuwe ouders De ouders van mijn vriendin en jij hebt niks meer te zeggen over mij;maar ook door mij met een vuistslag te bewerken (hij was gedrogeerd).Ik heb mijn zoon alleen opgevoed Hij ging wel vanaf zijn 14j naar een gespecialiseerd internaat voor ADHD’ERS met zware gedragsstoornissen…maar elk weekend Elk vakantie was hij thuis.
Dat mijn zoon mij manipuleerde op elk vlak wist ik Al wou ik her mezelf niet toegeven.Hij stal geld,I-Phones,Cd’s,trouw en verlovingsring Juwelen noem maar op.Het kwam tot een punt dat mijn familie en vrienden hem niet eens meer wilden zien.Ik verloor alles en iedereen!!!!
Uiteindelijk heb ik niet méér gereageerd op zijn sms-sjes nadat ik hem 6 maanden niet hoorde of zag. Wel kreeg ik foto’s in mijn bus waarop ik duidelijk stond Of het nu op straat was of op mijn terras Hij wist excact wat ik deed waar ik was elke dag.
Via participatie ben ik gevlucht naar de kust voor excaxt 8maanden.Toen ik weer thuis kwam begon ik met alles te herinrichten Nieuwe meubels nieuw tapijt Erger nog de 8maanden dat ik huilend rondliep hadden mij óók doen inzien dat zijn psychiaters.mijn kennissen en familie gelijk hadden.
Ik liet nieuwe sloten plaatsen op elke deur Zelfs het terrasdeur Kocht nieuwe donkere gordijnen en zodat hij mij niet kon zien.
Maar helaas Hij woont nu alléén met een pitbull Een hond die hij gewoon mishandeld!In een studio waar je niet eens durft binnen te gaan.Hij kocht een auto op kosten van anderen en heeft dus schulden.Uiteraard heb ik zijn domicilie veranderd want schuldeisers wil ik niet aan mijn deur.Nu vind ik dagelijks briefjes in mijn bus of hij terug bij mij mag komen wonen Maar met zijn hond en op zijn voorwaarden!Betalen wilt hij niet.Ik kan een boek schrijven over hem maar bespaar jullie dit.
Het enige wat ik nu doe is hem negeren gelijk waar ik hem óók tegenkom.Indien ik kon verhuizen zou ik dit natuurlijk doen!Alleen heb ik er het geld niet meer voor.Hij sloeg mijn rug kapot waardoor ik +65% invalide ben.Niet dat hem dit emotioneel iets doet hoor.
Ik heb mijn zoon vanaf zijn geboorte beschermd tegen zijn vader.Toen mijn zoon geboren werd zei zijn vader nl dat hij niet tegen dat gehuil kon van een baby Hij nam ons zoontje vast en nog voor hij het kindje zijn hersens insloeg had in ons zoontje vast en liep naar buiten De gietende regen in op zoek naar een telefoonkabel waar ik de noodcentrale belde.Ik heb daarvan bewijzen en getuigen welke ik mijn zoon op latere leeftijd óók kon tonen indien hij ooit zou vragen wie zijn papa was en waarom hij nooit naar hem omkeek.Mijn zoon gaf ik óók Mijn achternaam zodoende had zijn vader nooit recht op hem.Zijn verwekker!wou hem zelfs zijn achternaam niet geven!
Nu desondanks al mijn voorbereidingen mijn liefde zorg en steun voor mijn zoon Zie ik voor mij zijn vader staan Een narcist in hart en nieren die alles en iedereen rondom hem manipuleert. Ik had maar 1 uitweg meer.Abrupt breken met hem op elk vlak!Hard en onnoemlijk pijnlijk.Maar op deze manier beschermd ik hem óók tegen zijn agressief gedrag. Want stel je voor dat hij mij ooit de kop inslaat!
Dan moet hij daar(in zo ver dat hij enig empathy heeft)verder mee leven.
Met mijn excuses voor mijn lang relaas. Ik wil hiermee alle moeders met een narcistisch kind duidelijk maken dat het niet jullie fout is!Maar bescherm jezelf en leef je eigen leven.Jullie hebben niet gefaald als moeder Integendeel Jullie uithoudingsvermigen en liefde voor jullie kind zou moeten worden bekroond!!
27 maart 2019
Respect en moedig van jou
28 juni 2019
Ook ik wil heel graag contakt met lotgenoten Heb een narcistische zoon van een narcistische vader.
25 juli 2019
Hallo
Ik heb een zoon van nu 13 jaar. Die ik toen hij een baby was heb geslagen, door dat ik de weg kwijt was geraakt omdat de verwekker mij er alleen mee heeft laten zitten wat ik niet kon begrijpen. Wat een prachtig kind hadden we maar verwekker ging gewoon door met zijn eigen leven heeft mijn zoon ook niet erkend als kind. Ik heb zo veel woede gehad naar verwekker dat mijn zoon dit moest ontgelden..ik heb zo veel schuld gevoelens en mij zelf daar ernom voor gestraft..ik heb aan alle bellen getrokken voor hulp omdat dit zo niet kon en mijn zoon gedragsproblemen kreeg..ik heb er alles voor gedaan om het weer normaal te krijgen maar hij heeft door wat er gebeurt is een reguliere hechtingstoor is ontwikkeld en trauma’s en heeft ptss.. zijn verwekker is ook een narcist achter af gezien en kleineerde mij met alles en manipuleerde mij en gaf mij overal de schuld van , ze hebben nu al een paar jaar geen contact meer. Mijn zoon is een paar jaar uit huis geweest en is sinds kort weer een deel thuis en een deel bij mede opvoeders vlak bij ons in de buurt..hij kwam wel elk weekend thuis en in de vakanties ook..ik ben nu al 2 jaar gelukkig getrouwd en mijn man ziet hem als zijn eigen zoon..mijn zoon is een master in liegen en manipuleren en hij daagt je constant uit. Hij heeft ook leuke kanten maar die overheersen niet helaas. Hij mag graag mijn huisdieren plagen of pijn doen als hij niet een goede dag heeft en een poosje daarna zijn ze de beste..het heeft zo,n impact op mijn leven dat ik totaal niet meer lijk op de persoon die ik ooit was..mijn zoon heeft dit nooit verdient natuurlijk en ik heb er ook zo verschrikkelijk veel spijt van, want het is een lijdensweg voor ons allemaal onze hele familie..ik ben er nu al 12 jaar mee bezig om het te lijmen maar grotendeels lukt het niet..ook ik ben heel erg bang voor de toekomst hij is ook loei sterk en vind zichzelf overal de beste in en is constant in gevecht met zichzelf..ook ik kan wel een boek schrijven, soms weet ik niet hoe het verder moet ik word er depressief van en heb bijna geen interesses meer voor wat ik vroeger wel altijd had..ik heb vaak hele agressieve dromen waarin ik schreeuw schop en sla..ik hou zo veel van mijn zoon dat het mijn hart breekt, ook voor is dit natuurlijk verschrikkelijk hij kan geen relaties onderhouden is heel onzeker en hangt altijd de clauwn uit… het zou fijn zijn om er eens over te kunnen praten met iemand.. want ik heb het zo fout gedaan en ook heb altijd gezegd mijn kind ga ik heel anders groot brengen, en ik heb het helemaal verprutst.. mijn allerliefste zoon het spijt me verschrikkelijk, je betekent zo veel voor ons en we zouden het zo fijn vinden als hij dat zou in zien
5 februari 2020
Lieve Katelijne,
Ik bewonder jou moed om deze mail te sturen
Ik herken me hier helemaal in, in alles en nog wat.
De vraag is : hoe krijg ik mijn leven weer op de rit.
Mijn 2de man is ook zeer wisselvallig, want mijn echte huwelijk heeft zij aan flarden gemaakt door haar narcisme.
Met beleefde groeten.
11 februari 2020
Mijn zoon heeft een slechte jeugd gehad. Moeder nierziekte, op randje dood soms, ik vader aan de drank, incapabel,depressief. Vreselijk toestanden. Nadat hij niet meer bij mij woonde jaren depressief. Geen drank meer. Mijn jarenlange schuldcomplex, ik weet wat ik heb gedaan heb ik losgelaten. Heb nu het gevoel dat door heftig incident de straf weer lijkt te beginnen. Een intimiderende zoon, ik kan hem niet meer zien. Ik wil het achter mij laten. Schuld, boete, narcistische zoon. Het voelt als een straf. Mijn vraag aan de critici, over het verband tussen oorzaak en gevolg slechte opvoeding en levenslange ellende die daar uit voortkomt: Hoe lang moet ik mijzelf straffen, laten straffen? Wanneer mag ik weer van het leven genieten?
20 april 2020
lieve Katelijne,bedankt voor je bemoedigende woorden.ik heb ongeveer het zelfde mee gemaakt eerst met mijn exman en later met mijn zoon.Na jaren van manipulatie en agressief gedrag.vooral naar mij toe.heb ik anderhalf jaar geleden met hulp van de socialteam van gemeente uit huis laten zetten.Ik was psychisch en finacieel uitgeput.Het was bij hem nooit genoeg hij wilde meer en meer.en als ik er tegen in ging werd ik voor alles en nog wat uitgemaakt.Soms gebruikte hij ook fysiek geweld.Ik heb sinsdien geen contact meer met hem,hij heeft naar zijn hulpverleners ook leugens over mij verspreidt dat ik hem emotioneel heb verwaarloosd.en ga maar door hij zet een zielige masker en iedereen gelooft hem echt onwerkelijk.ik heb met vlagen nog wel verdriet en ik voelboosheid.ik ben ondanks alles blij dat de tiranie van jaren is gestopt.
13 juni 2020
Beste moeders ik heb ook een zoon met narcisme. Hij is geadopteerd. Ik ben er nu pas achter gekomen. Hij heeft geen echte vrienden. Ook een relatie is moeilijk. Ook op de werkvloer. Maar ik kan alleen zeggen dat hij als kind zeer zorgzaam was naar ons en onze familie toe .bij hem is de verbale agressie begonnen bij zijn volwassenheid. Maar voor deze mensen is het altijd chaos in het hoofd.na vele begeleiding van psychologen voor mij kan ik het contact nog altijd niet verbreken. Dit is de moeilijkheid omdat hij precies uit twee verschillende personen bestaat. Omdat narcisme kan ontstaan door trauma’s die ze als zeer jong kind hebben op ge lopen. Ik probeer er voor hem te zijn in zijn goede momenten en neem afstand als de duivel bovenkomt. Een verdrietige adoptiemoeder
17 december 2020
Mijn zoon ook en ik kan niet meer! Zijn vader en ik zijn er kapot van! Als hij zijn mond opendoet komen er leugens uit! En het is iedereen en alleman zijn schuld dat hij een ongelukkig leven heeft behalve de zijne!
Ik ook heb jaren van schuldgevoelens gehad (en nog)
Ik wil zo niet verder maar weet niet wat doen!
5 januari 2021
Mijn zoon van 15 jaar doet alles wat een narcist is want zijn vader is dat ook. Lief zijn, manipuleren, agressief, geld stelen, zijn wetten stellen enz.’
En dan nu 6 jaar hulp te zoeken en dat hij zogezegd ASS heeft geloof ik dat niet meer. Iemand die je probeert kapot te maken is een narcist! Mijn hart is gebroken, mijn moederliefde reikte zodanig ver voor hem dat ik nu gebroken ben. Ik vind dat vervelend omdatt jij nog zo jong is maar ik kan het niet meer aan. Ik weet niet meer wat te doen. Mijn gevoel zegt nu : loop weg want nooit zal dit beteren. En zo’n gedachten doen pijn.
2 februari 2021
Lieve Katelijne
Wat ben jij een dappere mpeder, Als ik dit lees, kan ik jouw verdriet voelen maar ook je kracht als sterke vrouw!
Ik wil jouw veel wijsheid toe wensen, Het is inmiddels alweer 2021 maar toch! Diep respect lieve Moeder
4 februari 2021
Hallo Katelijne
ik heb je verhaal gelezen en moet zeggen voor mij zo herkenbaar.
Ik zit er nu nog middenin, maar ben kapot moe,, mijn zoon van 37 jaar is vorig jaar afgekickt na 20 jaar cocaine te hebben gebruikt, ik had zo gehoopt dat het beter zou gaan,, maar ben er achte dat het nog het zelfde is.
Ik ben 62 jaar ook mijn dochter is mishandeld etc. 2 weken geleden vroeg ik of hij mij even kon oppakken met me eigen auto ,dan zou ik hem gelijk weer afzetten thuis. nou je wilt niet weten hoe ik de grond in werd gedrukt onder het rijden pfff .
Ik heb nu besloten om hem helemaal LOS te laten hoe zwaar dit ook is, maar of ik ga eraan kapot .
liefst zou ik vluchten weg van hier ,ik wil een klein beetje geluk in mijn leven nu ik er nog ben , en geen agressie etc. meer.
bedankt allemaal hier dat ook ik mijn hart kan luchten, want wat je zegt je gaat aan jezelf twijfelen.
heel veel liefs Marian
10 mei 2021
Hoe spijtig voor jou Katelijne. Veel moed gewenst, maar je ziet dat je niet alleen bent in je problemen. Ik heb ook daarnet mijn verhaal gedaan. Hoe erg toch allemaal … Veel moed voor al deze ontredderde moeders ….
30 augustus 2021
Ik krijg therapie om te herstellen, omdat ik ziek ben en moet herstellen.
Ik kan nu dus niet werken en ik moest met mezelf aan de gang.
Ze kwamen erachter dat ik moeilijk grenzen kon stellen en dat ik het geluk van een ander voor mijn eigen geluk heb gezet.
Ik heb mijn dochter dat gemaild en erbij gezet dat ik vind dat ze misbruik heeft gemaakt van mijn goedheid.
Dat ze angst heeft ingezaaid, door mijn grootste angst te voeden.
Ze roept steeds, als je dit niet doet dan spring ik voor de trein.
Voor het eerst denk ik dat ik haar op haar plek heb gezet.
Ik heb er namelijk bij gezet dat ik hard moet werken voor mijn fysieke en mentale herstel, dat ik dat niet voor niets krijg.
Maar dat ik van haar verwacht dat ze gaat werken om de woede en hoe ze manipuleerd om haar zin te krijgen. Om daar inzicht in te krijgen en dat dit gaat stoppen.
En als ze dat niet doet dat ik geen contact meer wil.
Omdat ik nu net iets meer van mezelf hou dan van haar. Wat ik jammer vindt is dat ik dit zelf nu ook pas inzie. Ik was te zacht/ te lief voor anderen en te hard voor mezelf.
Ik hoop dat ze er iets mee gaat doen, de bal ligt nu bij haar. En dat ze hulp gaat zoeken om op een respectvolle manier met zichzelf en andere mensen om te gaan. Niet net als ik, dat ze teveel geeft, maar ook niet net als nu dat ze teveel neemt.
13 december 2018
Hallo ik lees heel veel herkende reacties van vele moeders.ik ben ook een verdrietige moeder en een dochter van 17 wat de boel goed kan verdraaien en maar negatieve grenzen blijft opzoeken ben ook bang dat ze mijn jongste dochter mee gaat slepen. Wie heeft goede advies of lotgenoten om ervaringen uit te wisselen??
21 december 2018
Naima
Een lotgenoot, ik weet het een beetje laat maar begrijp nu pas hoe deze site in zen werk gaat.
Vermoed het dan toch.
Als alleenstaande moeder van twee dochters zou ik nu graag eens een luisterend oor hebben, en ja graag van lotgenoten. Het bespaart je gesprekken van uren om het aan een tussen haakjes leek het zelfs nog maar proberen uit te leggen, wat een narcis met je kan doen, je gezinsleden, vrienden enz.
Een jaar geleden heb ik deze blog bezocht na een zoveelste ruzie met men dochter.
Voel me dan zo radeloos en ga aan men pc zitten om op men 100 en 1 vragen een antwoord te
vinden. Nu weet ik al een hele tijd dat men dochter narcistisch is wat het alleen nog moeilijker
maakt, maar weet nu tenminste dat de schuld meestal niet bij mij ligt of lag.
Wil graag men verhaal doen om mezelf en anderen te helpen.
Maar wacht even af of ik een antwoord krijg, is vaak te heftig om zomaar neer te typen.
Wens je alvast veel sterkte en moed, weet dat we dit kunnen gebruiken.
Annemie
28 januari 2019
Zoveel reacties . Net toen ik dacht alleen te staan met dit probleem . Ik heb ook een dochter die zo is . Alle dagen die pijn , wat heb ik in godsnaam misdaan in mijn leven . Nu zie ik haar niet meer . We moeten vooruit hoe moeilijk ook . Knuffel patricia
18 februari 2020
Ja vooral al die verdraaiingen terwijl je uit moederliefde vaak iets zegt om hem te steunen omdat je denkt dat hij depressief is. Nou dat werden wij van zijn gedrag met schreeuwen en rot opmerkingen om niks.
Nu zie ik mijn zoon nauwelijks maar mis hem toch en vind het jammer dat het zo moet zijn . Als hij maar gelukkig is , ik ben het nu ook meer.
Liefs moeder van 2 volwassen jongens
Lelystad
18 juni 2020
Hoi Naima en Annemie, hebben jullie contact met elkaar over deze problematiek? Ik zou graag met lotgenoten willen praten. Ik heb zelf namelijk een dochter van 13 waarbij ik dagelijks onderhevig ben aan gaslichting, manipulatie, omdraaiingen, ontkenningen en schuld bij de ander leggen. Energie is helemaal leeg na al die jaren. Trek al jaren aan de bel bij hulpverlening, maar hebben mij eigenlijk nog steeds niet serieus genomen. Krijg al jaren begeleiding, maar die is gericht op mij. Zodat ik er beter mee om kon gaan, terwijl ik al jaren vraag of ze a.u.b. willen kijken naar het gedrag van mijn dochter. Ik werd vaak ook lichamelijk door mijn dochter mishandeld, dat is gelukkig de laatste tijd niet meer, maar geestelijk wordt ik compleet kleingemaakt. En ik ben echt een sterkte vrouw. Ik weet ook heel duidelijk mijn grenzen aan te geven. Maar zij ervaart geen grenzen. Enige wat geholpen heeft in die begeleiding is dat ik eerder van haar gedrag wegloop, ipv dat ik nog steeds mijn best met alles deed om haar dingen bij te brengen. Ik weet dat ik een zorgzaam persoon ben. Heel hooggevoelig. Ik heb mijn werk in het helpen van anderen als therapeute, mindfulness en yoga. Maar mijn dochter maakt mij steeds uit als waardeloze moeder. En ik weet dat ik zorgzaam, respectvol, en normale reeele regels stel in huis. Zelf is ze totaal niet aanspreekbaar is op haar respectloze, grensoverschrijdende, manipulerende, liegende gedrag. Het is altijd de ander zijn schuld. Ik ben de jaren aan het aftellen dat ik uit deze terreur wordt verlost.
22 december 2020
Lieve mama’s,
Wat een herkenbare situaties!
Ook ik zit in een soortgelijke situatie..
Mijn dochter is inmiddels 18, toen bij haar een aantal jaren geleden diabetes is geconstateerd . Kreeg zij er jarenlang erg veel aandacht door.
Toen dat wat minder werd, zag ik haar vaak liegen, alleen niet tegen mij..
Ik probeerde de relaties die zij met familie/vrienden had te herstellen voor haar, ik deed haar gedrag af als ze voelt zich zo of zo…
Grote fout..
Toen ik daarmee stopte,( na een gesprek met een van haar vroegere beste vriendinnen, na dat gesprek, viel bij mij het kwartje pas)…ze loog om aandacht die ze zolang heeft gekregen..
Uiteindelijk zijn de situaties met de anderen natuurlijk of nóóit gebeurt of minder erg dan ik nu meemaak met haar.
Mijn relatie is voorbij, deels door het stoken, ondanks dat, verraad ik haarniet bij mijn ex, 1 omdat hij zoveel met haar optrekt en gelooft dat het toch geen zin geeft, en 2: ik heb het opgegeven.
Aangezien wij nog in 1 huis wonen, is de situatie moeilijk. Ze praat mij na een ruzie naar de mond wanneer wij met zn 2en zijn, ontkent dit echter wanneer mijn ex of ander kind in de buurt is. Ze heeft ook vaak iets, en nu laat ze zich weer onderzoeken. Meestal lopen de ziekenhuis bezoeken op niets uit.
Helaas is na een ruzie, de sfeer erg vreemd en zij juist extreem vrolijk, eaar ik verdrietig ben.
Zelfs wanneer er iets over app wordt gezegd, verdraait zij dit, en zegt dat ik lieg..
Wanneer ik het toon, lieg ik nog steeds of heb ik dat misschien wel aangepast, óf heeft zij het anders bedoeld..
De eenzaamheid heerst.. wat zou toch kunnen helpen…ik heb zoveel gesprekjes gehad waar ik dan maar excuses aanbood of huilde dat ik een liefdevolle relatie wil samen met haar..
Alleen, tegen iedereen wordt een ander , raar verhaal verteld. Tegen mij probeert ze dat soms ook nog, alleen wanneer ik dat afwijs en vertel dat ze dat met degene in kwestie moet bespreken, zijn alle ballen weer op mij..
Moedeloos word ik ervan..
Mama’s weet dat wanneer jij ECHT zulk gedrag niet uitlokt, dat reageren waarschijnlijk toch geen zin heeft..
Wapen jezelf door jezelf door het verdriet heen te laten gaan , dan zul je merken, dat naar verloop van tijd je sterker bent geworden, en het gedrag je minder raakt..
Ook raad ik aan “stiekem ” hulp te zoeken, zodat er iemand die neutraal is en ervoor heeft geleerd, jou advies kan geven..
Het perfecte plaatje van little house is gewoon NIET altijd zo!
Omdat ik vreselijk van haar houd, verberg ik haar leugens.. niemand gelooft ze én de keren dat ik ze onthulde ging ze er zo hard om huilen, dat ik verkeerd overkwam… het heeft geen zin…
3 augustus 2021
Beste moeders,
Ik ben zo blij te lezen dat er meer moeders zijn met een narcistische zoon. Ik ben er niet zo goed in alles onder woorden te brengen via een bericht. Daarom doet het mij zo goed dat ik zoveel precies dezelfde situaties lees die gaan over hoe je als moeder kapot gaat aan het neergesabeld worden van je kind waar je altijd het beste mee voor hebt gehad. Ook heb ik mijn zoon overladen met liefde en zorgzaamheid. Mijn zoon woont nog thuis en is bijna 23 jaar. Het is al lange tijd niet meer te doen. Hij is een tiran in huis en doet gewoon waar hij zin in heeft. Als er door mij een opmerking over gemaakt wordt , is het huis te klein. Het liefst zou ik vluchten uit huis voor een tijd totdat hij weg is. Mijn ex is ook narcistisch. Dit kwam er pas uit toen ik hem wilde verlaten. De hel brak los! Hij heeft altijd geprobeerd mij als moeder, naar de kinderen toe af te kraken. Ik heb naast mijn zoon ook nog een hele lieve dochter. Door haar weet ik dat ik het als moeder gewoon goed gedaaan heb . Maar mijn ex en mijn zoon halen mij continue uit balans. Ik denk wel dat ik sterk ben maar ik ben in mijn hoofd alleen maar met mijn zoon bezig. Ik heb gelukkig ook een hele lieve partner die het ook heel lastig vind om mee om te gaan. Hij probeert het zo rustig mogelijk te houden in huis. Daar ben ik heel blij mee. Ook kunnen we er samen goed over praten. Vanaf een tijdje praat mijn zoon niet meer met mij. Hij negeert me totaal. Hij groet mijn partner en mn dochter wel dagelijks maar mij niet. De reden was dat ik het grootste aandeel heb aan zijn depressie. Komt door mij. Zo kan ik nog vele voorbeelden noemen waardoor er steeds meer van mijn zelfvertrouwen wordt afgebrokkeld. Ik zou graag met iemand in contact willen komen die deze situatie herkent. Hopelijk krijg ik ideeën hoe ik ermee om moet gaan. Hoor graag! Groetjes Ursula
24 mei 2019
Ook ik heb hier mee te maken. Ik ben enigskind en heb een narcistische moeder en ben hier pas een jaar geleden achter gekomen omdat ik zelf bij een psycholoog liep. Ik ben 47 jaar en heel mijn leven kreeg ik te horen dat ik moeilijk was anders was en dat het altijd aan mij lag. Altijd heb ik het gevoel gehad dat er iets niet klopte tot een jaar geleden. Ook ik heb 2 zonen en de oudste beschouwd ze niet als haar kleinkind maar als haar eigen kind. Hij is haar gouden kind. Ik heb het contact met mijn moeder verbroken maar onze oudste zoon van 24 komt er nog wel. Hij is de deur al uit maar ook hij is helaas een narcist en trekt heel erg naar zijn oma. Het doet mij vreselijk veel verdriet maar ook hij gedraagt zich precies hetzelfde als mijn moeder. Helaas wordt dit gedrag door mijn moeder gevoed en steeds meer is het nu ook weer op mij gericht. Bewust mij pijn doen door te vertellen hoe leuk het allemaal is met oma. Het is mijn kind dus van hem kan ik iets meer hebben maar ik merk dat hij misbruik maakt van de situatie en merkt dat ik bang ben hem te verliezen. Maar nu ben ik 1 jaar verder en ben niet meer bang. Ik kies voor mezelf en als hij zo graag bij oma is dan doet hij dat maar. Het is heel moeilijk maar ik kan het niet meer opbrengen om constant op eieren te lopen. Ik ga mij focussen wat ik nog wel heb en dat is mijn lieve man en onze jongste zoon. Ook heb ik gelukkig de familie van mijn vaders kant waar ik veel begrip en steun van krijg. Het is en blijft moeilijk maar soms moet je echt voor jezelf kiezen. Ik heb het heel erg zwaar gehad het afgelopen jaar maar toch merk ik dat het steeds beter gaat. Het zal nooit helemaal slijten maar ik ben er klaar mee om altijd de zondebok te moeten zijn en alle verwijten valse beschuldiging en constant op je ziel worden getrapt dat houd niemand vol. Je moet proberen om je tijd en vooral energie in andere dingen te steken. Een narcist verander je niet en blijf je vechten tot aan je dood. Ik hoop dat je aan alle reacties kunt zien dat je niet de enige bent. Blijf niet piekeren want het ligt niet aan jou. Jij weet dat je een goede moeder bent en dat je er alles aan hebt gedaan. Meer kun je niet doen. Ik wens je veel sterkte ook voor alle andere moeders dochters en zonen.
1 december 2019
Ook ik heb een zoon die een narcist is.
Wil graag in contact komen met lotgenoten.
7 augustus 2021
Beste Ursela,
Ik heb jouw verhaal gelezen en vind het heel verstandig dat je nu voor jouw lieve man en jongste zoon kiest.
Ik heb ook twee zonen die inmiddels achterin de veertig jaar zijn.
Heb ze al vanaf 2014 niet meer gezien.
Ook ik kies voor mijn lieve vrouw en dochter want het leven gaat ook zonder mijn beide zonen wel door.
Ik heb het los gelaten en voel mij als herboren.
Geen overlast meer van mijn beide zonen.
Ik heb ze vaarwel gezegd.
Heb ze keurig een brief geschreven, want praten en luisteren kunnen ze schijnbaar niet?
Geen brief met oordelen of verwijten, ook geen brief om hun een schuld gevoel aan te praten, geen brief met haatgevoelens.
Nee een nette brief met daarin de woorden dat het ook tussen bloedverwanten niet altijd een klik is en dus niet meer samen kunnen leven.
Dat wilde ik hun nog als laatste hebben gezegd en geschreven.
Want er zijn wel meer ouders waar het niet meer klikt tussen kinderen en ouders.
8 december 2020
Hallo verdrietige moeder, ik zit in dezelfde situatie, zoon net 17 geworden en sinds baby vooral kleuter wist ik dat er iets mis was maar kon ner geen naam op kleven.
Is zo ver dat noch de hulp van Clb die ik als alleenstaande moeder paar x ingeschakeld heb noch de jeugddienst van de jeugdrechter helpen.
De zaak wordt verder gezet omdat hij niet wil meewerken en ik hem buiten wil, hij is zwaar agressief en ik moet dood!
Hopelijk kan hij bij vervroegd meerderjarigheid betere begeleiding vinden want genezen kan het niet.
Het is té zeer zwaar gevaarlijk geworden.
Mvg
Verloren moeder.
5 juni 2021
Kun je geen kamer huren voor hem?
30 maart 2021
Respect voor al deze moeders.
Ik heb een autistisch zoontje in de puberteit, die het mijn jongste zoontje en mij het leven lood zwaar maakt.
Hij wordt helemaal gebrainwasht door zijn narcistische vader (exman).
Hij is nu tijdelijk helemaal bij zijn vader en chanteerd me nu al, dat hij alleen terug wil komen, als het zo gaat als hij het meent.
Ik heb altijd alles voor mijn kinderen gedaan, uit het diepste van mijn hart.
En nu krijg ik dus alles verwijten,wat ik dus niet goed heb gedaan.
En wordt gekleineerd, zoals mijn exman dat tijdens ons huwelijk deed.
Ik weet niet wat ik moet doen…
Mijn oudste zoon weer terug laten komen of voor mij zelf en mijn jongste zoontje gaan.(die er ook geestelijk helemaal onder te leiden heeft..)
Een raadloze moeder die hier helemaal aan onderdoor gaat…
30 maart 2021
Lieve Nicky
Ik begrijp waar jij nu tussen zit
enerzijds wil jij je Puberzoon terug, Anderzijds moet jij jezelf en je jongste zoon beschermen en terecht!
Als ik in jouw schoenen zou staan, Dan zou ik in deze situatie zeker kiezen voor jezelf en je jongste zoon,Het is overduidelijk dat jouw puber wellicht aangespoort door zijn Vader het heft in handen wil houden, Bij thuiskomst heb jij straks niks meer in te brengen, ik denk niet dat je bang hoeft te zijn dat jij nu voor jezelf en je jongste kiest1
alleen zo laat je zien dat jij een moeder met karakter bent,
kies voor wie jouw zorg nu nodig heeft meis,
jouw puberzoon kan danbij zijn vader blijven.
blijf asjeblief in deze dicht bij wat jij wilt en aankunt micky.
alleen zo gaat jouw puber meer respectvoor jouw krijgen mits dit bij hem mogelijk is dan, Zo niet ,laat jij je kracht zien en dat is helemaal goed!
30 maart 2021
Lieve radeloze moeder,
Ik begrijp dat het u allemaal soms te veel wordt.
Ik lees dat uw autistisch zoontje in de pubertijd zit.
Ook lees ik dat hij nog een door zijn vader (Uw ex-man)wordt geïndoctrineerd.
Nu wil hij ook nog eens zijn grenzen gaan verleggen en u hem zijn mening op gaan opleggen.
Dat zijn drie problemen die u niet kan verhelpen.
U zou hoogstens nog met hem in een dialoog kunnen gaan en hem duidelijk maken dat het bij u in uw huis ook uw regels gelden.
U schrijft dat u een goede moeder voor hem bent en ook dat steeds bent geweest.
Als u mij vraagt wat u moet doen, kan ik u adviseren om voor uzelf en uw jongste zoontje te gaan kiezen.
Laat voelen dat u geen grenzeloze moeder bent.
Blijf bij uzelf en zorg dat uw autistische zoontje leert om zijn verantwoordelijkheid te nemen.
Over uw ex-man hoeft u zich geen drukte te maken, hij is zoals u schrijft een narcist en daar is weinig tot niets mee te beginnen.
Ik weet waar ik het over heb.
Mis twee zonen die ook een narcistische moeder hebben, maar het gaat nu om u.
Ik wens u veel succes
Met vriendelijke groet
Aart
30 maart 2021
Beste Nicky
Het is misschien gemakkelijk gezegd maar ik zou zeggen kies voor de jongste en laat de oudere kiezen, bij jou op jouw voorwaarden of hij zoekt het maar uit!
Je jongste heeft nu uw bescherming nodig!
30 maart 2021
Bedankt Tiny en Aart voor jullie reactie.
Fijn om het hierover met lotgenoten te hebben. Familie en vrienden weten vaak niet wat dit allemaal voor een impact heeft…
Nicky
5 mei 2021
Hoi,
Hier ook naar veel bedreigingen van m’n zoon en zo vaak te zijn uitgescholden en duw en trek werk. Ik ben zelf 1.60 en mijn zoon 1.80 is hij nu uit huis middels een huisverbod.. hij wilt ons ook nooit meer zien. Ik mis hem hoe hij was toen hij klein was en niet hoe hij nu is. Ben wanhopig verdrietig maar kan en mag niet instorten niet voor mezelf en m’n dochter van 6 heeft mij ook nodig. Liefs een verdrietig moeder met een brok in haar keel
6 mei 2021
Hallo
Ik wist niet dat er zoveel mensen zijn die met hetzelfde probleem kampen. Jarenlang heb ik me afgevraagd wat ik toch mis deed. Tot ik een artikel in de krant las over narcisme. De puzzelstukjes vielen samen en ik merkte dat zowel de vader als de jongste zoon narcisten waren. Dertig jaar lang heb ik het uitgehouden met de vader. Nu reeds 14 jaar weg van hem, maar nu krijg ik hetzelfde met de zoon. Hij is nu 34 en speelt al jaren een kat en muis spelletje. Soms poeslief en dan ben ik reuzeblij en dan plots hoor ik maanden niets meer van hem. Geen reactie op berichtjes, mailtjes of telefoon. Het is om gek van te worden en ik ben er kapot van. Mijn huidige partner is woest omdat hij ziet hoe ik er onder lijd en smeekt me om alle banden te verbreken met de zoon. Maar dat is zo verdomd moeilijk, ook al weet ik dat dit het beste is. Gelukkig is de oudste zoon normaal en daar trek ik me aan op. Maar ook hij heeft het moeilijk met het gedrag van zijn broer. Het is hard maar ik ga proberen hem los te laten. Is dat bij jullie gelukt ?
Veel sterkte aan iedereen hier
5 juni 2021
Dank voor het delen. Ook wij hebben te maken met een narcistische zoon. Ook vermoeden dat zijn vrouw dezelfde stoornis heeft. Ze versterken elkaar in het gedrag. Al jaren manipuleert hij ons hele gezin samen met zijn vrouw. Liegen jaloers, stoken kleineren en bespotten. Tegen anderen zijn ze vriendelijk en goedgevend. Tot ze doorzien worden dan is de vriendschap voorbij. Wij als gezin hebben er genoeg van en kiezen voor onszelf en elkaar. We merken dat ons gezin tot bloei komt. Er heerst vrede en rust. En wij als ouders willen genieten van deze positiviteit.
7 juli 2021
ik las alleen maar over een narcistische partner, ouder of werkgever, nergens kom je iets tegen over als je kind zo is. daardoor ging ik nog meer aan mezelf twijfelen. toen mijn zoon 10 was dacht ik: als die straks 18 is kan ik hem niet meer aan.. dat was voordat ik mijn huidige partner leerde kennen, dankzij mijn partner sta ik nu nog recht op want hij is nu 18 en hij lijkt met zijn vader samen te spannen tegen ons. mij vooral. ik ben er veel over aan het lezen, ken je de site verdwenenzelf.nl ? die adviseren ook op het gebied van therapeuten die je kunnen helpen bij er mee om gaan en herstel.
7 december 2017
Lieve verdrietige moeder,
Ik weet wat je doormaakt, zit namelijk in hetzelfde schuitje en het doet vreselijk veel pijn. Na afscheid te hebben genomen van mijn narcistische exman zal ik nu ook afscheid moeten nemen van mijn narcistische zoon. Dit is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen en ik voel me dan ook verscheurd en heb het gevoel dat ik dit niet ga redden. Gelukkig heb ik een schat van een dochter, een lieve partner en nog heel veel lieve mensen om me heen.
6 augustus 2018
Ik heb een 12 jarige relatie achter de rug met een narcist, ben nog altijd aan het vechten voor mijn kinderen. Ik heb zoon 12 en een dochter van 11, en met dat de kindjes hoofdzakelijk bij mijn expartner wonen, krijgt mijn zoon dezelfde trekken van zijn vader, de narcist. Ik ben ook bang dat mijn zoon hetzelfde gaat worden. Mijn zoon is al zodanig gemanipuleerd door mijn expartner, dat hij ervoor gaat zorgen dat mijn zoon niet meer naar mij wil komen en mij niet meer respecteerd. Mijn kinderen hebben al zoveel geweld binnenshuis gezien, maar toch ontkennen ze dat. Mijn zoon tekent ook geweldadige tekeningen met mannetjes die met een mes of pistool rondlopen en koppeltjes van een berg afduwen, dit is toch niet normaal?
Weet niet meer wat doen.
Grtjes
Vicky
21 augustus 2018
Ik heb een narcistische ex-man die het gezag over onze twee zonen van 14 en 17 jaar heeft. Hij heeft ze jaranelng gehersenspoeld en ik ben de schuldige. Jeugdzorg heeft hij gemanipuleerd zodat ik geen schijn van kans had. Mijn kinderen zijn uit huis geplaatst onder het mom van dat ik suïcidaal zou zijn en ook mijn kinderen zou willen vermoorden. Hiervan is niks waar. Ik geloof in God en zou noch mezelf noch een ander iets aandoen. Mijn man heeft me ook onder het mom van dat ik psychotisch zou zijn laten opsluiten met een en in een GGZ-instelling. Dit heeft me 14maanden van mijn leven gekost. Elke nacht belde mijn jongste kind me huikend op en zei dat hij me nodig had. Ik moest hem geruststellen terwijl ik opgesloten zat. Het was “ons flew over the cuccoos nest”.
Ik heb er een zwaar trauma van en zit nog steeds in een traumatische situatie.
Geen enkele instantie en geen advocaat kan hierin verandering brengen.
Ik zit in de hel en weet me geen raad. Ik ben niet suïcidaal maar bid vaak wel dat ik niet meer wakker word en naar Jezus mag gaan. Niet omdat ik niet wil leven maar omdat ik het niet meer kan.
19 oktober 2018
Waarom wonen de kinderen bij je ex? Doe een melding bij veilig thuis!
6 mei 2021
Beste Vesna en Winny
Een bloedverwante verdiend geen voorkeurs behandeling, dus als je merkt dat je zoon een narcist is dan kun je het beste de band breken.
Als iemand je zoveel pijn en verdriet aan doet dan verdiend hij niet meer met de mantel der liefde te worden behandeld.
Het gaat dus over jullie zonen die zich niet kunnen gedragen als volwassen mensen.
Zij zullen mijns inziens niet veranderen, hoe goed je je ook wilt inzetten.
Voor een moeder is het niet eenvoudig om met haar kind te breken.
Toch zou ik alles goed op een rijtje zetten en kijken of je nog wel verder met zo´n persoon als jullie zonen wilt gaan.
Hoe belangrijk vind je jezelf om je steeds weer pijn en verdriet te verdragen door jullie beide zonen en wat ze al niet verder met dat afschuwelijke gedrag jullie aan doen.
Ik heb ook twee zonen en een lieve dochter. Beide zonen lieten mij ook het gedrag overeenkomstig van een narcist meerdere malen aanzien en werd daarmee verscheidene malen geconfronteerd.
Ik heb hun een afscheidsbrief gestuurd omdat er met beide personen niet meer mee om was te gaan. Ik heb dit heel zorgvuldig gedaan en alles goed overwogen.
Heb mij vooral de vraag gesteld: “Hoe veel vind ik mijzelf de moeite waard om nog verder met dit gedrag van beide zonen te moeten dealen?” Niet dus, ik ben gestopt.
Dit was een keerpunt in mijn leven, maar sindsdien voel ik mij een stuk gelukkiger.
Ik wens jullie heel veel sterkte en wijsheid vooral.
Liefs van Aart
16 september 2021
Ben. Het. Na pijn in mijn hart met je eens maar heb ook voor mijzelf gekozen en mijn zoon gezegd dat hij wel in mijn hart zit .
17 september 2021
Aart
Bedankt voor de mooie reactie. Ik probeer het af te sluiten, maar het is niet evident. Misschien is een brief schrijven wel een goed idee. Ieder woord zal ik dan wel goed wikken en wegen, zodat het niet terug in mijn gezicht ontploft.
Veel liefs aan iedereen hier
Vesna
17 september 2021
Vesta,
Schrijf die brief met dit doet jouw gedrag met mij.
En dat je nu grenzen gaat stellen, omdat jij vindt dat jij beter verdiend.
Jij hebt naar jou idee gedaan wat je kon en als hij dat niet genoeg vindt is dat ZIJN probleem.
14 mei 2018
Geld dit ook voor vaders? Jarenlang heb ik alleen met mijn dochter gewoond. In de puberteit begon ze me te chanteren van als je niet naar me luistert ga ik lekker bij mijn moeder wonen.Dat is dus ongeveer 10 maanden geleden gebeurd en sindsdien geen enkel contact meer. Het beheerst volledig mijn leven en elke dag veel verdriet. Mijn enigste dochter die nu 16 is was echt mijn prinsesje.Ook ik zou het fijn vinden om met lotgenoten te communiceren. Weet alleen niet eerlijk gezegd hoe dat hier moet
12 augustus 2018
Hierin heroken ik het gedrag van mijn dochter.
3 februari 2019
Lieve Nike ; ik voel met u mee . Uw verhaal zou het mijne kunnen zijn .
Mijn dochter is ook narcistisch , ik zie haan momenteel niet meer en heb geen enkel contact met haar . Toch is het beter zo .
Ik heb veel verdriet
groetjes
29 mei 2019
Ik ben ook een kind van een narcistische moeder, die op haar beurt ook een narcistische moeder had. Mijn zus werd gigantisch voorgetrokken.
Ik heb me vaak afgevraagd waarom ik anders werd behandeld dan mijn zus. Waarschijnlijk omdat zus ook narcistische trekken vertoond en haar gedrag niet opvalt. Ik ben “normaal” en vertoon dus afwijkend gedfag. Ik heb geen contact meer met moeder en zus en ben ondertussen “gepromoveerd” naar het zwarte schaap van de familie. Stiekem ben ik daar trots op. Mijn verhaal staat ook op deze website. Even geen link van…
29 mei 2019
Het verhaal van Ton is hier te lezen:
/als-moeder-komt-overlijden-gaat-vlag/
13 januari 2020
Hallo allemaal,wat ik hier lees is ook heel herkenbaar voor mij,hoe verder is best lastig maar vooral focussen wat er nog wel is loslaten is het moeilijkst blijft toch je kind ondanks dat ze volwassen ,maar het is ook zelfbehoud je moet genoeg van jezelf houden omdat te kunnen doen en het gekke is als je grenzen stelt zijn ze meestal wel weg maar nooit helemaal ze vinden altijd wel een luistert hoor Bij je vrienden ,familie het houdt nooit helemaal op maar blijf op je zelf vertrouwen wat er ook gebeurd.in het geval van kinderen ze komen wel weer terug meestal als ze wat nodig hebben.blijf sterk veranderen doet het niet.wens jullie allemaal veel sterkte,kracht en nog veel positiviteit van nieuwe vriendschappen toegewenst.
22 oktober 2020
Alle lieve mensen. Hoewel ik mijn zoon nog steeds het voordeel van de twijfel geef en de deugd en wijsheid van volwassen worden afwacht vrees ik het ergste. Na jarenlange terreur heeft hij toen ik uitgeput moest worden opgenomen het huis verlaten. Sindsdien heb ik hem niet meer gezien. Telefonisch ben ik enkele malen volledig afgebroken. Ik word beschuldigd van emotionele mishandeling, kwaadaardigheid, geld aftroggelen, ik ben een psychopaath. Ik denk, whatever it takes zoon, als dit je helpt autonoom te worden, dan betaal ik die prijs met liefde. Ik mis wat zou kunnen zijn, maar wat er niet is. Hoe is het zover gekomen? Moeilijke complexe context, waar we beiden slachtoffer van waren en zijn. En aanleg. Jullie verhalen bevestigen mijn ervaringen. Ja, het bestaat, een kind dat je leven terroriseert, zodanig dat je liever niet naar huis gaat omdat het niet meer veilig voelt. Angst voor je eigen kind, en niemand die helpen kan. Bij het lezen van jullie verhalen denk ik, ja, het is mogelijk dat het niet alleen aan mij lag. En ja, er is nu verdriet, dat het niet anders is. En rust, omdat het voorbij is. Beiden slachtoffer van genen en omstandigheden. Ik hoop dat hij zijn weg vindt, door zijn ervaringen positief wordt gevormd. En ik hoop dat ik ooit het geloof in mezelf zal vinden dat ik mijn best heb gedaan en dat niet alles in mijn handen lag. Dat er ooit een dag komt dat ik zeker weet dat al zijn beschuldigingen niet waar zijn. Sterkte allemaal.
5 juni 2021
Ik ben ook onderuit gegaan, mijn lichaam gaf het op. Ik ben jonger dan 50.
Het ergste is dat het zover heeft moeten komen, dat de dokters mij zeiden dat ik nu mijn dochter moet laten gaan en voor mezelf moet kiezen.
Het verdriet is groot, wellicht te groot.
Maar ik heb geen keus meer, ze maakt mij kapot.
Ik heb zoveel meegemaakt dat de koek op is.
29 juli 2019
Hallo alle moeders,
Ik ben ook een verdrietige moeder en weet mij geen raad meer.
Mijn zoon heeft al de narcistische eigenschappen die ik al gelezen heb. Hij is 30 en woont nog steeds bij mij met andere woorden,hij profiteert van mijn goedheid(manipuleert).alles wat misgaat of misgegaan is,is mijn fout,hij heeft weinig vrienden,mijn schuld,de breuk met zijn vriendin 6j geleden al nog altijd mijn schuld,zijn hond heeft diaree mijn schuld,verliest bij het pokeren waar hij aan verslaafd is en ook soms voor naar het buitenland gaat,zelfs dan is het nog mijn schuld. Hij maakt zich kwaad voor het minste dat ik zeg,maakt dingen kapot,heeft ook losse handjes.ik besef dat ik ook teveel toegeef maar anders ik t huis te klein en sneuvelen weer meubels ofzo. En dan heb ik ook nog mijn moeder tegen want haar kleinzoon is haar god en hij krijgt van haar ook alles gedaan. Een NEE tolereerd hij niet. Wat kan ik doen of bij wie kan ik terecht???
Sterkte aan alle moeders!!!
31 juli 2019
Ook ik ben een moeder die van alles de schuld is. Dat hij geen vriendin heeft, klein woont, door de regen moet fietsen, van woede zijn wasrekje kapot heeft geslagen. Dat hij 2 jaar op bed moest liggen blowen en een enorme schuld opbouwen. Op mijn verjaardag kan er nog geen smsje af. Nu eist hij ons spaargeld en het pensioengeld op. Bij de hulpverleners hangt hij zielige verhalen op. Hij kan heel charmant overkomen. Ik vind het heel erg wat jullie overkomt maar het steunt wel te weten dat ik niet de enige ben. Waar kunnen wij terecht. Ik ga hier kapot aan.
2 augustus 2020
Beste moeders en vaders, ik was op zoek naar antwoorden, kwam op deze site en lees herkenbare dingen. Misschien naïef maar ik geloof niet dat mijn man (al bijna 35 jaar samen) een narcist is, of houdt hij mij voor de gek? Ben ik het zelf? Zelf heb ik geen leuke jeugd gehad, bio moeder vertrok toen ik bijna 2 was en op m’n 10e verloor ik m’n vader, mijn man ook niet, hij had een zeer dominante vader, gekrenkt door de oorlog. Toen onze zoon drieënhalf jaar was en ik 3 maanden zwanger kreeg mijn man een ongeval, zo ernstig dat hij blijvend invalide is geworden, geen rolstoel maar wel een niet werkende arm en hand, hij is daardoor verandert wat logisch is, hij heeft alles weer opnieuw moeten leren, mijn zoon wilde niets van vader meer weten, pijnlijk voor mijn zoon man en ik zat er tussen. Mijn man kon sommige dingen niet handelen en mijn zoon deed wel eens “vreemde” dingen. Hij maakte dingen kapot, omdat hij zoveel kracht ik z’n vingers had. Hij deed naar tegen zijn kleine zusje, toen hij een jaar of 8 was vroeg hij zijn zusje (toen 5 jaar) of ze zijn piemeltje wilde likken, ik schrok me dood, hoe? Huh? Zo jong? Ik wilde niet in paniek raken, vroeg haar rustig naar de situatie en heb toen m’n zoon geconfronteerd,ook rustig want misschien was het nieuwschierigheid. Wel jeugdzorg gebeld voor advies, daar werden we niet wijzer van. Hij heeft altijd gelogen, vertelde op school dat hij met de Olympische spelen ging mee doen (omdat hij op de atletiekbaan het clubtournooi op sprint had gewonnen) Op zijn 14e kreeg hij een vriendinnetje en daar ging het al goed mis, allebei onwijs jaloers, eindelijk was de relatie over en hij werd depressief, in therapie en met een man maar daar mochten wij niet bij zijn, hij kon daar allemaal dingen zeggen, niemand kon iets verifiëren. Sommige gesprekken eiste is met ons als groep en dan viel hij door de mand. hij is onvoorstelbaar goed gebouwd, heeft een goeie kop, kan heel charmant zijn, komt goed over maar kan liegen, je gaat gewoon twijfelen aan jezelf, zo overtuigend. Hij barst van de vrienden, sommige al jaren, een stuk of 4, de rest… dan die en dan daar slapen en dan daar blijven slapen en eten. We hebben hem een keer betrapt, we hadden een kluis op onze slaapkamer en daar een cameraatje op gezet, ik zat op m’n werk, zag hem zoeken naar de sleutel in al m’n lades en kleding, dat zoeken deed hij altijd al, snoep, chips, letterlijk alles moet ik verstoppen om te voorkomen dat het op is en niemand heeft dat gedaan zodat je zelfs denkt dat je het niet hebt gekocht. Ik heb mijn zoon gebeld en vroeg wat ie aan t doen was, Hij was gewoon op zijn kamer zei hij, terwijl hij nog steeds zocht hoe de kluis open kon. Toen ik thuis was hebben m’n man en ik hem geconfronteerd, omdat we een camera hebben geloofde hij t pas. Ik dacht, nu is t over… nu zijn we nog jaren verder, hij is bijna 20, hij blijft nachten weg zonder te laten weten waar hij is, komt dan doodleuk thuis alsof het de normaalste zaak is, hij vergeet de verjaardagen van iedereen behalve van hemzelf, hij heeft mij nooit geslagen maar als hij zijn zin niet krijgt of hij krijgt teveel kritiek dan maakt hij dingen kapot, gat in de muur van zijn kamer, een tafeltje aan gort getrapt, zijn nachtkastje vernield; zijn fiets krom gebogen, zoveel geld gestolen, kan ook niet met goed omgaan, hij heeft gelukkig wel een baan, had om op zijn naam werk te komen een auto nodig, wij weer helpen, moet nu nog ruim 4000 aan ons terug betalen, krijgt salaris maar na de verplichting aan ons is de rest binnen een week op. Dan moet nog wel de verzekering en de rest van de vaste lasten betaald worden, en moet hij tanken, hij weet dat ik dan wel weer bijspring, hij moet wel naar zijn werk. Als wij van huis zijn is het thuis een feest want dan komen vrienden eten; hij pronkt graag met onze faciliteiten. Mijn man en ik zijn het vaak oneens geweest over de opvoeding, ik vond hem veel te streng en hij mij veel te zwak; dat is niet goed, daarom voel ik mij misschien zo schuldig.Na het lezen van jullie verhalen wil ik het eigenlijk niet geloven, mijn zoon ook? Ja, ik denk het wel, hij is niet gemeen naar dieren maar de rest…. liegen bedriegen manipuleren belachelijk sterk gebrek aan inleving en empathie, als je m confronteert met iets gaat ie flippen, vind alles negatief, raakt gestrest door ons, ik stel niet de juiste vragen maar als ik niets zeg of vraag voel ik zo’n leegte! Ik heb zoveel behoefte aan bevestiging maar krijg dat niet van hem. Ik ga er aan kapot. Zou hij narcistisch zijn? Moet ik dat nog vragen? Heb ik hem zo gemaakt? Wat vreselijk! Ik zie jonge moeders en denk dan wel eens: weet waar je aan begint! Soms stik ik in de druk, ik loop op m’n tenen en weet soms niet hoe ik hier ooit uit kom. Dank voor het lezen van dit verhaal en fijn dat ik hier gelijkgestemden heb gevonden.
27 december 2020
Jouw verhaal loopt helemaal gelijk met het mijne. Akelig om te lezen. Ik heb een zoon van 20 en een dochter van 19. Zij heeft enorm afgezien door hem. De verbale agressie en het slaan en stukmaken van dingen.. Ze zegt ook dat hij om niemand geeft en dat klopt. Kan ook niet let geld om en liegt manipuleert bedriegt.. Maar wat er mee gedaan?
31 maart 2020
Ik alleenstaande moeder voel
Me alleen in ongelijke strijd ik maak het zelfde mee zoveel
Zorgen zoveel
Verdriet zoveel onverwerkt schade ik wil heel
Graag in contact komen met lotgenoten ! Mijn zoon inmiddels
Weer vrij opgepakt wegens huiselijk
Geweld hij vind het heerlijk
Ik ben de gestoorde niemand die mij hoort , constant maar vechten en knocken en mijn zoon gaat steeds verder criminaliteit enz en alles inzetten om
Mij en de andere kids kapot te maken ! Ik lig vaak wakker zoveel tranen zoveel
Zorgen want ik ben ook bang dat hij zijn extreme gedrag buitenshuis gaat uiten hij gaat ontzettend ver hoe kan je hier mee leven en dit verkroppen ..
Liefs een mede lotgenoot
29 september 2020
Ik ben ook een moeder met 2 narcistische kinderen, een zoon en een dochter en ben ook op zoek naar lotgenoten
21 april 2020
Is hier ondertussen een groep waar we met elkaar kunnen praten … Mijn 14-jarige zoon is een narcist en zit sinds 2 maanden in en instelling omdat hij mij een rib had overgeslagen … Ik ben zo triest en voel me enorm falen als moeder .
Mijn mail-adres is [email protected]
7 februari 2021
Ondertussen is mijn zoon 15 geworden en zag ik hem na bijna 11 helse maanden voor het eerst terug … die pijn , dat verdriet .. bij de jeugdrechter las hij een brief voor zittend naast vader die straalde van voldoening … een brief die me vernederde en kleineerde … hij zou misschien terug naar mij komen als ik mijn excuses aanbood aan zijn narcistische vader . … Het was mijn kind wat ik daar zag maar een ander persoon dat sprak … complete brainwash … ik voel me waardeloos , alhoewel mijn twee volwassen kinderen 24 en 22 jaar zeggen dat ik lieve en een zalige moeder ben voel ik me enorm falen en schaam me als ik tegen anderen moet zeggen dat mijn zoon van 15 bij zijn vader woont en mij niet meer wil zien . Dit is een stukje doodgaan … ik sta op een randje te balanceren … ik ben vol ongeloof … wat heeft mijn ex hem allemaal verteld dat de rechter het ouderverstoting noemt aangestuurd door de vader . …. Al zou ik hem in mijn armen willen sluiten … dat gaat niet zonder een heel intensieve begeleiding … en ik zit zo in een tweestrijd … wil ik dit kind zou terug , want ik besef wat hij kan aanrichten …
8 februari 2021
Ik reageer op de moeder die haar zoon 15 jaar oud na 11 maanden voor het eerst weer terug zag. De zoon die een brief met kleinerende en vernederende woorden aan de moeder voorlas. Een brief ook met voorwaarden om een excuus aan de vader aan te gaan bieden. Ik kan en mag niet oordelen. Wel schrik ik als ik zie dat deze moeder wel bij de andere nu in middels volwassen kinderen van 22 en 24 jaar wel een lieve moeder wordt genoemd. Ik begrijp de gevoelens van deze moeder heel goed. Zelf zie ik mijn beide zonen van inmiddels ruim 48 en 50 jaar ook niet meer. Beide zonen hebben mij altijd gewaardeerd en mij het meest verstandige mens of persoon van de familie genoemd. Nu sinds 2014 zie ik ze niet meer. Ik wil maar zeggen, wat is dit tegenwoordig bij sommige kinderen. Wel heb ik gelukkig nog een fantastische dochter van 45 jaar, met haar heb ik een hechte band. Wij vertrouwen elkaar blindelings. Ik wil deze moeder een hart onder de riem steken. Want uw zoon is zelf verantwoordelijk voor hetgeen hij allemaal bij de jeugdrechter aan u opleest. Als uw (ex)man hem zo dusdanig heeft geïndoctrineerd, is er geen redde meer aan. Wel zou ik als moeder zijnde niet het zelfvertrouwen kwijt willen zien te geraken, want u bent een goede moeder, alleen uw 15 jarige zoon gaat voorbij aan die werkelijkheid. Jammer voor hem en ook vervelend voor u. Wees verder een goede moeder voor uw beide andere kinderen, want die zijn het waard. Laat de strijd los want u voert de grootste strijd met u zelf als u hiermee door wil gaan. Geef uw zoon de tijd om tot zichzelf te komen. Zolang hij bij uw (ex)man is en wordt geïndoctrineerd is een strijd een begin zonder einde. Dit gaat ten koste van u en dat strijd voeren met uw zoon van 15 jaar is dat niet waard. Hij zal tot inzicht moeten komen, dus alsjeblieft laat het los. Of zoek desnoods individuele hulp. Zet uw zoon voor uw moeder hart en laat hem er pas weer in als hij dit zelf mogelijk maakt.
25 april 2020
O, wat naar om te lezen dat er meer mensen zijn die zulke vreselijke kinderen hebben. Mijn dochter heeft besloten dat ze mijn kind niet meer is. Ze is 26 en ze scheld me uit en verwijt me de meest vreselijke dingen. Ik kan er (nog) niet over praten, wat ze allemaal doet en heeft gedaan in haar leven. Maar ik ben kapot aan het gaan. Ik ga op zoek naar hulp omdat ik dit niet meer red. Wat erg toch dat er kinderen zijn die hun ouders verstoten, ik voel het als mishandeling.
1 juli 2020
Ik maak het zelfde mee Mijn dochter is 34j altijd uitschelden verwijten zelfs ga kapot,sterf,ik kom niet op uw begrafenis.enz enz ik durf echt niet schrijven wat ze allemaal zegt.Mijn kleinzoon is 12j die heb ik groot gebracht nu hij ouder is gaat hij terug veel naar haar .Ik hoor wel aan hem dat zij hem op draait en allemaal leugens verteld.ze zegt hem ook dat ik hem van haar heb af genomen.ik heb hem bij mij genomen omdat zij het allemaal niet aan kon.Ik weet niet waar ze al die leugens vandaan haalt.ik heb 2kinderen die ik alleen heb groot gebracht geprobeerd mijn zoon is niet zo.ik heb en nog alleen maar voor hun geleefd.
4 augustus 2021
Beste Caro,
Wij hebben hetzelfde meegemaakt. Je gaat eraan kapot. Zoek psychische hulp (heb ik gedaan), dat kan je helpen.
Mijn twee andere dochters hebben ook erg geleden onder gedrag van hun narcistische zusje, dat vind ik nog steeds verschrikkelijk.
Het verdriet blijft , hopelijk zal dat ooit minder worden.
8 juli 2020
Ik heb ook een narcistisch zoon van 25 hij is echt agressief gekomen en ben echt bang hij slaat alles kapot in huis
27 december 2020
Zo herkenbaar , ik zou heel graag in contact willen komen met moeders van een narcist ik ben radeloos en weet niet meer hoe ik met mijn kind om
Kan gaan
27 december 2020
Dag Angelique,
Lees even de eerdere reacties. Daar wordt verwezen naar een besloten Facebookgroep.
15 februari 2021
Ik ben u niet de enige,ook ik heb een narcistische zoon ,al sedert zijn 15jaar probeert hij en zet hij ook iedereen tegen elkaar op,we zijn allemaal stommerikken,,al zijn vriendinnen 9 intussen komen gebroken uit die relatie met mijn zoon die intussen 47 jaar is drank,drugs enz… komen er nog eens bij,maar het is allemaal de schuld van ,de ouders,de vriendin,zijn werk ,zijn baas,hij is het slachtoffer .het is toch wel herkenbaar ,vraag is wat doe je eraan,kan je zo iemand ooit normaal krijgen ????
14 mei 2021
Beste,
Zit nu ook al jaren in een gelijkaardige situatie die uitzichtloos is. Verschrikkelijk is het gewoon.
Nico
11 september 2021
Graag zou ik in contact komen met andre moeders die het zelfde mee maken,ik heb een zoon die veel narcisme in zicht heef,nooit doe ik iets goed en hij zou altijd op zijn wenken moeten gediend worden ondanks ik zelf ziek ben,nooit word er eens gevraag hoe het met mij is,hij is nu 45 jaar maar het zit er al in van kinds af en het maakt mij heel ongelukkig,groetjes
15 februari 2017
Mary wat ben jij dapper om je kwetsbaarheid te durven tonen!! Hoe moeilijk of misschien bijna onmogelijk is t om zo naar je eigen kind te durven en kunnen kijken. En schaamte… Ik snap t gevoel denk ik maar of t nodig is…Nee. Ik hoop dat er mensen zijn die dit herkennen en wellicht een steun voor je kunnen zijn. Respect voor je. Knuffel!
15 februari 2017
Dag Elmie,
Bedankt voor je warme woorden.
Even voor de duidelijkheid: dit is niet mijn verhaal.
16 februari 2017
Dag Elmie,
Bedankt voor je reactie en je lieve woorden, het voelt niet als ‘dapper’ het schuldig voelen blijft op de voorgrond.
15 februari 2017
Hoi. Hier nog een verdrietige moeder. Mijn zoon is gediagnosticeerd met ODD. Dat is een (heftige, psychiatrische) jeugddiagnose die nu in zijn jongvolwassenheid is uitgegroeid tot hetgeen jij hier beschrijft. Ik zou wel contact met je willen om ervaringen te delen.
15 februari 2017
Beste Ennu,
Bedankt voor je reactie. Vind je het goed dat ik jouw mailadres doorgeef aan deze moeder, of heb je een ander voorstel om contact met elkaar op te nemen?
Mary Sjabbens
15 februari 2017
Hoi Mary,
Ik vind het prima als je haar mijn mailadres doorgeeft. Ik denk zomaar dat wij wel iets te bespreken hebben…
16 februari 2017
Beste Ennu,bedankt voor je reactie, opmerkelijk mijn zoon is op 11-jarige leeftijd ook getest op ODD , op mijn eigen verzoek, uitslag: geen aanwijzingen voor ODD Wil heel graag contact met je!
Groet, moeder
20 december 2020
Hallo, Eigenlijk wil ik mij hierin niet verdiepen want ik word niet vrolijk van alle verhalen die hier beschreven staan. Maar ik herken ook mijn situatie (zoon, 19jr, ODD / ADHD) en twijfelen nu of hij autistisch is (en dus dit gedrag niet kan helpen) of toch narcistisch (en dan schiet de angst toe).
Ik zou graag met andere ouders in contact komen, want het heeft mij al mijn huwelijk gekost en daarna ook 2 andere relaties. Mijn huidige vriend weet ook niet hoe hij ermee om moet gaan.. (ik ook niet)… Zou top zijn met een aantal van jullie te kunnen sparren .
21 december 2020
Hallo…ik heb wil toch even de tijd nemen om je te antwoorden..mijn zoon is ook van zijn 9 jaar gediagnostiseerd Adhd /Odd. Heel moeilijk traject geweest. Heeft me ook een relatie en twee jobs gekost. De situatie werd thuis onhoudbaar. Dit is begonnen als hij met drugs begon op zijn 14 jaar. Het is hier thuis zo geëscaleerd vooral dan zijn verbale en lichamelijke agressie dat ik hem op zijn 18 uit huis heb moeten laten plaatsen. Dit is het moeilijkste dat een moeder moet doen. Ik dacht dat het sindsdien beter met hem ging. Hij kwam nog langs vooral voor zijn was te doen. Hij is ook een narcist. Body Building en de nodige selfies zijn dagelijkse kost. Hij is nu 24 en na 1 maand met een meid gaan samenwonen die we van haar of pluim kennen. Ik heb hem nu reeds 5 maand niet gezien. In begin zag ik er vanaf maar ik besef nu dat ik terug vrede en rust heb die ik in al die jaren niet heb gekend. Ik ben gelovig en ik bid veel voor hem…we zien wel. Durf te lossen ook al voelt het slecht aan. Uiteindelijk moet je ook nog aan je eigen denken. Ik heb me jarenlang weggecijferd voor hem…nooit meer voor niemand. Veel sterkte..uit de grond van mijn hart..
21 december 2020
Dank je!
16 februari 2017
Dapper, ik wens je veel kracht toe
1 maart 2017
Heel dapper om dit te vertellen en wat vreselijk om mee te maken het is toch je kind!
Sterkte
1 maart 2017
Veel sterkte. Misschien komt het toch nog een keertje goed op langere termijn.
9 april 2017
Dag lieve verdrietige moeder. Weet jij dat je via onze energetische verbinding met onze kinderen ze op afstand met behulp van een eneagram therapeut kunnen behandelen. Via het onderbewuste kan je allerlei trauma’s, emoties en overtuigingen bij je kinderen herstellen. Je hebt niets te verliezen. Liefs en veel sterkte
25 november 2017
Hallo vanwege een soortgelijke ervaring( moeder van zoon met narcistisch persoonlijkheidsstoornis) zou ik graag met”verdrietige moeder”willen mailen
27 december 2017
Mijn zoon is ook narccistisch. Graag wil ik ook communiceren…ik,ben ten einde raad.
27 december 2017
Beste moeders,
Als jullie onderling met elkaar contact willen hebben stuur mij dan even een mail. Dat mag naar mary . brouwer @gmail . com (spaties weghalen!)
Voor de duidelijkheid: ik ben NIET de moeder die dit verhaal heeft geschreven.
Vriendelijke groeten,
Mary Sjabbens
15 juli 2018
Mijn zoon is ook narcist, ik heb het juist te horen gekregen, en dat valt me enorm zwaar . Hoe ga ik hier mee om .
11 december 2017
Zitten in hetzelfde schuitje. Ongelooflijke drama’s beleefden en beleven wij. Graag contact met Mary Sjabbens.
11 december 2017
Dag Gertine, voor de duidelijkheid: het is niet mijn verhaal waar je op reageert. Ik zal contact opnemen met de desbetreffende moeder en vragen of jij haar mailadres mag hebben…
26 december 2017
Lieve verdrietige moeder, ik heb veel lessen geleerd uit de relatie met mijn narcistische ex partner waaronder niet twijfelen aan mezelf. Maar met een grote M wat als ook je zoon narcistisch blijkt te zijn, hier ben ik niet tegen opgewassen. Sinds eind oktober is mijn zoon (18jr) vertrokken naar zijn papa en laat de laatste weken niets meer van hem horen. Hij gaf in het begin soms nog “liefdevolle” signalen om naderhand weer verward rond te dolen…”hoe, hij ziet mij toch nog graag” dat heeft hij zelf gezegd maar hij stuurt niets met Kerst. Verschrikkelijk, hartverscheurend…en als mama onbegrijpelijk. Dus daar zijn de twijfels. Gelukkig heb ik nog 2 dochters, 1 zus van de narcistische zoon en een dochtertje met mijn allerliefste tedere vriend. De vriend die steeds alle schuld krijgt van alle kuren van de zoon. Ik wil het niet toegeven en/of inzien dat mijn vermoeden waarheid wordt. Graag had ik met u verder gecommuniceerd om steun, begrip en verdriet te delen.
23 juni 2018
Hoi Nansvi, wil je Mary mailen ik zou graag met je in contact komen. Dan mail ik haar ook. Zit in een soortgelijke situatie. Liefs Kaatje
23 juli 2018
Beste Kaatje,
Ik heb mijn emailadres aan Mary doorgegeven. Kan jij dat van jou ook geven?
Liefs, Nancy
27 maart 2018
Ook ik heb een narcistische dochter die heel mijn leven beheerst en ik weet niet hoe ik hier van los moet komen. Telkens zet ze haar gedrag in waardoor ik de grip verlies op mijn eigen leven. En ze is inmiddels al 25…
29 maart 2018
Hallo, Oh wat een herkenning en wat fijn dat ik niet de enige ben, dat dacht ik altijd omdat ik er niets over kon vinden.Ik zou graag op een of andere manier willen brainstormen met lotgenoten zodat ik me niet meer zo alleen voel in wat ik meemaak !
Groet,
Linda
3 april 2018
Ook ik heb een narcistische dochter die mij manipuleert met mijn kleindochter.
Sinds kort heb ik echt onder ogen gezien dat zij onder het label narcist valt. En oh wat ben ik ver gegaan en wat heb ik mij laten manipuleren. Wat neem ik mij dat mezelf kwalijk, wat heb ik mij laten misbruiken. Ik kan een boek vol schrijven en de hardheid die ik bij mijn dochter zie. Brrrr wat koud. Het is bar moeilijk om hier mee om te gaan en begin nu pas aan het veranderingsproces bij mijzelf en mijn grenzen aan te geven die worden uiteraard niet in dank afgenomen en komt er oorlog naar oorlog!!! Pffft hier wordt je echt doodmoe van en dat wil ik niet meer. Ik wil mijn eigen leven leiden en niet volgens de regels van dochter lief!!!! Ik ben er klaar mee maar een lotgenoten groep is niet verkeerd en houd mij aanbevolen. Voor dit moment sterkte aan mijn lotgenoten want je hoort en leest altijd over narcistische ouders maar in dit geval kan ik heel duidelijk de overgenomen ‘vaders narcistische trekken. Van mijn ex ben ik jaren geleden gescheiden en heb moj doir hem ook laten misbruiken. Dit weet je uiteraard pas als je alles gaat doorzien en dat is pas jaren later. En nu het vervolg dus net mijn dochter.. brrrr
27 augustus 2018
Beste mensen, beste moeders,
Wat is het heerlijk om dit allemaal te lezen. Ik kan ieder woord van jullie epistels als mijne beschouwen. Dit “brr” spreek ik uit na elk contact met mijn dochters. Ik heb hun gedrag kunnen vergelijken met mijn ex van wie ik niks meer hoor. En nu weet ik dat toen ik och, zo jong was, was ik getrouwd met een narcist… Het meest nuchtere en verlossende woorden uit internet geplukt waren: een narcist zal nooit veranderen. Zo slik ik een pil en ik weet dat ik niks meer moet ondernemen. Gewoon mijn leven verderzetten alsof ik nooit een moeder ben geweest.
28 augustus 2018
Lieve Cyntia ,
Wat erg; moeder zijn van een narcistische kind . Ook ik heb zo een dochter , zij doet mij heel veel leed aan .
Zij is nu bijna 60 jaar ; ik 80
Zij gedraagt zich als een onvolwassen meisje en ik stik jaloers op elke vrouw die er goed uitziet . Het is niet te geloven .
Zij wil dat heel de wereld rond haar draait .
Uiteindelijk maakt ze haar eigen leven moeilijk en wil naar niets of niemand luisteren .
Ik ben bang voor de toekomst . Dit zie ik nog dramatisch eindigen .
12 oktober 2018
Uw verhaal is uit mijn leven gegrepen. Ik heb een dochter van nu 35 en zijzelf een dochter van 12. Mijn dochter schrikt er niet voor terug om haar kind ( waar wij een innige band mee opbouwden) te gebruiken als wapen tegen ons. We mogen onze kleindochter niet meer zien. De leugens…het bedrog…de ondankbaarheid… het manipuleren..de show…het neppe in haar ganse leven…we kregen de volle laag.En ze gaat klanten ..vrienden..buren..kennissen benaderen om met een zwaar overtuigende scene ons door het slijk te halen….gelukkig weten de meeste mensen dat mijn dochter een narciste is…reeds van kindsbeen af spoort ze niet…maar haar dochtertje van 12 is onze grootste zorg…
26 oktober 2020
Heel herkenbaar mijn dochter 35 jaar heeft een partner die narcist is
Nu krijgt zij ook zijn trekjes, ik heb Moederdag kaartjes waar zij opschrijft je bent er altijd voor ons etc betere moeder kan ik niet hebben
3 jaar later heeft ze een baan 40 uur en nu verwacht ze dat ik op mijn kleinzoon pas , ik he. Er geen probleem mee maar heb altijd gezegd ik word geen oppas oma , maar het toch gedaan 5 jaar lang , sinds mijn moeder overleden is 4 jaar geleden , heb ik geen contact meer met zus en broer?? Waarom God mag het weten .. heb geappt ik mis je waarom geen contact etc en ik krijg geen antwoord terug , terwijl we geen ruzie hadden dus dit is nog zuurder! Hierdoor ben ik veranderd veel gehuild naar pysgo geweest waarom dit gebeurd ik dacht alles ligt aan mij ik weet het niet, toen bleek dat mijn oudste zoon coke alchohol en gok verslaafd was dat had hij super verborgen had ! En dat 8 jaar lang dus deze heb ik geholpen en mijn oudste dochter was er boos om alles draaide om mijn zoon deze is nu 39 jaar en zegt dat hij niet meer gebruikt ? Toen zei mijn dochter ik wil geen contact met mijn broer ivm kleinzoon dus ik accepteer dat , nou zoon boos wilde ook geen contact ondertussen schoonzoon die de boel nog opfuckte ! Toen kreeg ik depressie door al deze ellende mijn dochter kon daar niet tegen en zij je zeurt teveel heb geen zin meer in jou verhalen en wil afstand doen , en mijn rust krijgen . Ik accepteer dit maar ik mocht wel mijn kleinzoon zien , maar dan moest ik mijn schoon zoon dan vragen want zij wilde geen contact even meer met mij. Dus deze gek vroeg dan mag ik aub FaceTime doen met kleinzoon ja nou 3 dagen later FaceTime dan hij miste mij ik hem ontzettend. Na een half jaar appte mijn dochter mij en vroeg hoe het met mij ging ik zei wel goed en dat ik haar miste , zij zei toen komt wel goed allemaal dus na 2 maanden weer contact dat heeft een half jaar geduurd . Tot dat ik aangaf dat ik iets minder wilde oppassen op mijn Kleinzoon , omdat ik mij nog 100 procent voelde nou toen hoorde ik een maand nix . Ik haar gevraagd zullen we eens praten ik voel dat er iets is , ja was goed en ze kwam thuis en ik zei vertel maar wat er is , nou ze zij ze voelde zich bij mij niet gehoord en ik bemoeiden me teveel met de opvoeding van mijn kleinzoon, ik zei Oke maar als jij mij raad vraagt hoe en wat en ik geef je tips dan bemoei ik me er toch niet mee? Dan vraag mij nix meer…ja toen nr 2 ze had er problemen mee dat ik haar van groep 8 naar andere school heb gedaan , dit moeste omdat haar vader om scheiding had gevraagd hij had een ander. Dus moesten we verhuizen dat zat d’r dwars en dat ze daardoor 1 jaar naar pysgo was geweest ervoor. Nou ik o dit winstcijfers niet wat erg voor jou datakwaliteit er mee zat, maar zegt ze ja je weet ik praat niet veel ,dus dat was het ongeveer nou we hadden weer goed contact toen begon ze weer elke week mam kan he dit kan je op kleinzoon passen . Pfff daar gaan we weer ik zei doms weer nee omdat ik ook mijn dingen had en dingen moest verwerken. Ja nou dus weer 5 maanden geen contact en dit gebeurd nu al 3 jaar zo , en nu mag mijn zoon weer komen deze past op kleinzoon soms en nu is ze weer dikke mik met hem en nu keert mijn zoon zich nu ook van mij af , hij zei ik moet hulp zoeken en als ik daar klaar mee ben dan komt hij weer thuis! En alles via app word je niet in het gezicht gezegd door ze alle 2 niet. Dus ik schreef terug dat ik boos was en niet respectvol vond hoe ze met mij om gaan, hij ditmaal mijn dochter gezegd en nu heeft ze mij geblokkeerd en krijg ik mijn kleinzoon niet te zien terwijl al vaak gevraagd hebt mag ik FaceTime met hem ze lezen het en ze laten hem niet FaceTime met me hij is 8 jaar stapel op mij en ik op hem nou dit dus ! Kort gezegd gaat nergens over . Ik ben heel snel vergevend en dit keer niet , mijn huisart s zei word je weer gestraft ik zo ja en zit als een kleinkind te huilen
4 april 2018
Beste Mary,
Na jaren van ontkenning en ook van: dit komt allemaal door mijzelf, ik ben geen goede moeder etc.,heb ik nu geaccepteerd dat mijn dochter een narcist is. Mede dankzij mij, en haar vader, dat ontken ik niet. We hebben beiden een moeilijke jeugd gehad, en de wil het bij onze eigen kinderen ‘anders’ te doen. Maar we hebben beiden niet echt goede voorbeelden gehad en het eigenlijk nog erger gemaakt.
We hebben echt jarenlang geprobeerd om iets aan haar huidige karakter te veranderen, maar heb het gevoel dat we daarmee het NOG erger hebben gemaakt.
Ik heb besloten om verder geen contact meer met haar te willen hebben, en eerlijk gezegd voelt dat als een bevrijding. Maar dan ben je er nog niet! Iedereen die ervaringen heeft met een narcist weet dat er dan nog een hele lange nare periode zal volgen. ( Bedreigingen, stalken, tegen iedereen die het wil horen vertellen wat een gemeen …… je bent enz.)
Helaas is mijn man nog in haar ‘spell’, zoals ik het maar noem, en waarschijnlijk gaan we scheiden. Dat besef ik al een tijdje, het doet me veel verdriet, maar ik wil mijn dochter nu echt uit mijn leven hebben. Desnoods samen met de vader.
Voor iedereen die in dezelfde nachtmerrie zit, mijn ervaring is: je komt er niet uit, want bij een narcist geldt: wat je ook doet, het is gewoon nooit goed. Ga weg!
5 september 2018
Hoy Olga
Al die verhalen die ik hier lees, komen hard binnen bij mij. Het voelt als men eigen leven. Heb een narcistische dochter van 23 en het klopt allemaal als een bus. Haar vader, die van de aardbodem verdwenen is had of heeft dezelfde narcistische eigenschappen. Het leven is voor ons, mijn andere dochter en mij een ware hel. Zou heel graag met iemand praten die begrijpt hoe moeilijk het is. En vooral naar de buiten wereld toe. Wie gelooft ons nu nog?
Alvast voor jou veel sterkte, weet dat we dit constant nodig hebben.
Annemie
2 oktober 2018
Mijn dochter van bijna 23 heeft zeer waarschijnlijk ook NPS net als haar vader, mijn ex. Helaas is me dat sinds kort pas duidelijk. Misschien omdat ze nu echt volwassen is? Ze heeft mij om een klein meningsverschil al schreeuwend de deur gewezen op 28 augustus jl. en heeft het cadeautje wat ik voor de 6e verjaardag van mijn kleindochter (haar dochter) had meegegeven aan haar schoonmoeder, de volgende dag 28 september jl. gewoon bij mij over de schutting gegooid achter mijn huis. Ze leest mijn mail niet, heeft mij op alle social media geblockt en neemt de telefoon niet op als ik bel. Ik zal het een plekje moeten geven vrees ik. Ben er heel verdrietig onder maar ook heel boos.
En inderdaad niemand gelooft me (behalve degenen die echt dicht bij me staan).
9 september 2019
Nora, jouw bericht trof me vanwege het blokken. Ik heb een narcistische schoondochter en zij heeft een troef:mijn zoon. Inmiddels is er geen contact en ben ik op alle manieren geblokt. Een emotionele mishandeling.Ze liegt en verdraait,ze projecteert en manipuleert. Het is eng. Als ze betrapt wordt op een leugen dan negeert ze dat volkomen.Vroeger kwamen ze vaak om geld bij mij, dan hielp ik. Maar daarna verweet ze me dan dat ik het zo nodig had om te helpen. Het is een heks. Het is een mooie vrouw maar een ontzettende flirt. Ze is in voor iedere vorm van grensoverschrijdend gedrag, of het nu gaat over drugs of sex, ze doet aan groepssex, sex met vrouwen, trio’s. Ze heeft 3 kinderen van 2 mannen, niet van mijn zoon gelukkig. Ze werkt nooit want heeft altijd pijntjes en laat mijn zoon opdraaien voor alle kosten.
zijn er mensen met dergelijke ervaringen omtrent schoondochters?
17 februari 2020
Hallo Annemie,
Te lezen dat jullie leven een hel is met je dochter maakt me zo triest, want het is alsof het over mijn leven gaat.
Ik herken het zo, ik lees dat ook jij nog een andere dochter hebt, gelukkig hebben we die, want ik weet niet of ik het anders zou willen volhouden. Groetjes en veel moed en kracht.
14 april 2018
Hier nog een verdrietige moeder, wij weten vrijwel zeker dat onze 19 jarige zoon een narcist is en een borderline stoornis heeft. Hij heeft ook ADHD diagnose maar zelf twijfel ik daar aan. Jarenlang maakt hij ons leven en dat van zichzelf zuur, het sloopt, put uit, de 5 broers en zus hebben sinds dit jaar een hekel aan hem gekregen. Hij is van 0 tot 4 zwaar mishandeld zowel emotioneel als lichamelijk door zijn bio mama die hem en zijn bio broer van de een op de ander dag in de steek heeft gelaten op 4 jarig leeftijd, gedumpt bij papa en nooit meer teruggekomen of kaartjes of belletjes, bio mama had borderline en munchhausen by proxy, ze maakte hem ziek, verzon ziektes. Ik zorg voor hem vanaf dat hij 4 is. Maar zelf heb ik ook de diagnose borderline en helaas herken ik mezelf en geef het sinds deze week ook toe aan mezelf dat ook ik een narcist ben maar dat niet wil zijn. Ook ik ben van 0 tot 16 emotioneel en lichamelijk mishandeld dagelijks en een ongewenst kind. Later nog 2 geweldadige relaties gehad. Nu al 14 jaar gelukkig getrouwd maar met een enorme rugzak. Dus ja beide traumas en onze zoon wil niet geholpen, er is immers volgens hem niets mis met hem en hij laat zich geen psych ziekte aanpraten. Wij zijn fout en niet hij. Wij willen hem helpen, maar de situatie is geescaleerd en we hebben hem onder mom van een time out uit huis gezet, echter hij verdraaid alles en wil nu geen enkel kontakt meer, hij is bij zijn vriendin en ouders ingetrokken. Wij willen een oplossing en beginnen met praten, hij wil ook praten maar in zijn voordeel en hij wil dat wij schuld bekennen, hij is immers niet fout, hij is nooit fout. Iedereen kent hem als een goede lieve aardige jongen, wij kennen hem ook zo van vroeger toen hij klein was, maar nu op het laatst als dagelijks de duivel. Het doet pijn. Hij moet echt geholpen, maar hoe als hij zelf niet wil. Ik wil graag praten met iemand die weet wat wij moeten doen, het is nu nog zo vers, hij is 5 dagen weg. Maar al jarenlang is het een strijd, hij zoekt naar bewijzen om aan te tonen dat alle vrouwen niet deugen en dat uiteindelijk ook wij hem zullen verlaten, hij kamt ook met verlatingsangst namelijk. Zucht…..maar eigenlijk voelt het nu ook wel fijn in huis, rust, stilte, sereen….broers en zus vinden dat ook. Maar toch…..het is je kind, die laat je niet vallen, ook al put het me uit, ik blijf vechten voor hem, als ik opgeef heeft hij zijn bewijs dat ik ook een slechte vrouw ben die hem dus laat vallen. Hij lokt expres ruzies uit, zodat ik boos wordt en hij weer een reden heeft om te denken zie je wel….ze houd niet genoeg van me. Hij steelt, liegt, bedriegd, is impulsief, en manipulatief. Ik dacht dat hij kleptomaan was, stelen om de kick en de drang ernaar, maar nu denk ik dat hij steelt zodat hij betrapt wordt, daardoor thuis weer problemen krijgt, en hij zo dus weer een bevestiging heeft, zie je…..ze houden niet van me. Help me alsjeblieft want ik weet het niet meer….Anita
14 april 2018
Dag Anita,
Wat een verhaal. Zoek deskundige hulp. Mocht je contact willen met moeders laat me dat dan weten. Er is een groep moeders die contact met elkaar hebben.
Vriendelijke groeten,
Mary Sjabbens
4 december 2020
Dag, ook ik zit, vrees ik in hetzelfde ongelukkige leven met een ex als narcist en waarschijnlijk ook mijn zoon (die nog steeds bij zijn vader woont) heeft helaas narcistische trekjes.
ik heb gelezen van een facebookgroep, maar daar wil ik niet mijn hele leven op uitkauwen. ik wil wel in contact met lotgenoten, maar als het kan anoniem.
4 december 2020
Beste anoniem,
Ter informatie: Het betreft een besloten Facebook.
Groeten,
Mary Sjabbens
14 april 2018
Hoi, alles wat je beschrijft komt, helaas, bekend voor. Probeer, in mijn geval, mijn dochter, ons huis uit te krijgen en dat ze hulp krijgt.(Maar dat weigert ze constant )Helaas heeft ze haar vader in haar ‘spell’. Dus resultaat: Haar broer heeft nu echt een hekel aan haar, ik wil niets meer met haar te maken hebben, ben jarenlang met haar bezig geweest, ik ben op, en ook gewoon te vaak uitgescholden, belogen, gemanipuleerd etc. Ga scheiden van haar vader, waar ze nu mee woont al. Wat me al die jaren heeft verbaast: de wet in Nederland staat helemaal achter het kind. Dat is op zich een prachtig iets, maar er is totaal onbegrip als misschien het kind! de rest van de familie, zusters, broers en ouders, terroriseerd. Zolang dat kind niet echt iets doet, krijg je geen hulp, en het getreiter en gemanipuleer gaat gewoon door. Kan er een boek over schrijven, over wat er bij ons allemaal gebeurd is, en niet: hulpverlening. Maar ben doodmoe. Heb besloten dat ik wegga, en niets meer met haar te maken wil hebben. Zo’n beslissing neem je niet zomaar, het is mijn dochter! Je bent niet de enigste en wens je heel veel sterkte en moed.
16 april 2018
Beste moeders.
Mijn vriend zijn dochter heeft ook zwaar narcistme.
Een Door gewinterde leugenaar en bedrieger.
Als ze liegt en dat doet ze heel veel geeft ze een volwassene de schuld dat die liegt.
Ik ben zelf moeder van 2 kinderen en ik zag na een half jaar dat meisje is niet zo zo als ze wezen moet.
Alles voor de aandacht of het nou positief of negatief is.
Ze schopt mij van de bank omdat ze haar vader ziet als haar eigen dom en dat zij de moeder en vrouw in huis is.
Ze loopt mij soms zo te kleineren en te treiteren ze kan zo uit het niet nep huilen terwijl ik niks doe.
Ik ben heel direct in mijn woorden ook met opvoeden maar dat is iets wat zei niet accepteert.
Ze luistert alles af bij volwassenen en spot met ziekte en ernstige dingen ( net of zij dat ook heeft)
Ik hou heel veel van mijn vriend echt heel veel maar als hij niet inziet wat zij doet dan houd het op.
Nog een duidelijk voorbeeld.
Haar moeder heeft zelf moord gepleegd wat zij niet bewust mee heeft gemaakt omdat ze te jong was.
De moeder was ook een narcist.
Ze hoorde nou afluisteren dat we zeiden met stemmen ( wat niet zo was )
In de moeder haar heeft.
Gebruikte zij het zelfde zei ze ik kan niet slapen al nachten niet want ik heb stemmen in mijn hoofd.
Ik heb meteen in gegrepen en zei nou dan moet je worden op genomen en doktoren naar haar gingen kijken.
Zei madam dood leuk ach maar het is niet zo met een gemene lach.
Dat meisje moet worden opgenomen omdat ze alles en iedereen kapot maakt om zich zelf goed te voelen.
Worden zulke kinderen opgenomen?
Wat kan ik doen om mijn eigen relatie te redden en de rest in het gezin niet er onderleid.
Ik zeg zelfs telkens oppassen want ze durft je zelfs aan te geven voor verkrachting als ze haar zin niet krijgt.
16 april 2018
Hoi, wegwezen daar! Ouders , zoals je vriend van dit meisje, hebben een soort blind spot wat betreft hun eigen kinderen. Het is ongelooflijk moeilijk, ten eerste om het te zien, ten tweede om er iets aan te doen. Alles in je probeert iets anders te bedenken. Ik kan hierover meespreken, want mijn eigen dochter is zo. Jarenlange verschrikking. Pas sinds 1 jaar ZIE ik het! Mijn eigen dochter is een ijsberg, die heel ver gaat om haar zin te krijgen.
Haar vader wil het nog steeds niet zien. En nee, dit soort kinderen wordt niet opgenomen, niet zomaar. Dat zou ze vrijwillig moeten doen, vergeet het maar. Of ze zou zichzelf of anderen letterlijk iets aan moeten doen. Maar psychische martelingen horen daar helaas niet bij. En onze dochter is slim genoeg om, voorbeeld: gillen en schreeuwen in de nacht, volkomen hysterisch, je belt de crisisdienst. Als die dan eindelijk komen is ze volkomen rustig en voert een normaal gesprek.
De crisisdienst begrijpt eigenlijk niet goed waarom ze gebeld zijn, en vragen zich af of er misschien met ons iets mis is?
Echt oppassen hoor, paar weken geleden 1 dag in de cel! gezeten omdat ze me zo zat te treiteren, voor de zoveelste keer, dat ik aan haar haren heb getrokken. Ze heeft aangifte! gedaan, en ik moet nog voorkomen ook nog. Ook al hebben we een gezinsvoogd, die weet hoe ze is, aan haren trekken mag nou eenmaal niet. De omgekeerde wereld.
Ga alsjeblieft daar weg, en neem je kinderen mee. Ook al hou je heel veel van je vriend, je bent zelf moeder, je vriend is haar vader, en zal 99% kans, voor haar kiezen, hij kan gewoon niet anders, het is zijn kind!
23 april 2018
48 jaar en neergemaaid door mijn kinderen.
Wat een herkenning in alles wat ik lees , bij alle verhalen zie ik flashbacks van mijn eigen leven.
Ik ben de oudste van de drie meiden
uit een gezin met een extreem narcistische / sadistische vader en onze thuis basis bestond vooral uit veel geweld en kleinering en helaas voor mij sexueel misbruik als straf en overtuiging dat ik “een niks” was.
Ik was de sterkste van ons allen en van kleins af aan is het mijn taak geweest om mijn zusjes en moeder te beschermen tegen het geweld ,minderwaardig en vernederingen die mijn vaders gedrag had naar alle vrouwen toe in huis .
Dit gevoel van bescherming begon op mijn 8 ste jaar , mijn moeder had er toen al 10 jaar met hem op zitten en was al zo afgebroken dat ze ons niet meer tegenover onze vader kon beschermen.
Op mijn 11 de vond ze de kracht om hem letterlijk en figuurlijk het huis uit te slaan en vroeg de scheiding aan , inmiddels was ik al redelijk verknipt door alle gebeurtenissen waardoor ik “als hoofd van het gezin” niks meer aannam en aantrok van wat mijn moeder zei.
Zo kwam ik in de kinderbescherming terecht en ging van pleeggezin naar pleeggezin.
Op mijn 13 de kon ik nergens meer geplaatst worden en werd op kamers gezet om voor mezelf te gaan zorgen omdat ik te zelfstandig was en me niks liet vertellen en kreeg 1x in de week een bezoekje van mijn jeugd en gezin voogd om te controle of ik wel voor mezelf zorgde en naar school ging.
Afijn dit is mijn eigen voor geschiedenis
Op mijn 14-de leerde ik mijn ex-man kennen (de vader van mijn 3 zonen).
Het heeft jaren geduurd om in te zien dat hij (op het fysieke geweld na) exact zoals mijn vader was. 11 jaar en 3 zonen later vond ik de kracht hem uit huis te bonjouren.
Ik was 26 en alleenstaand moeder van 3 kleine jongens zonder eigenwaarde maar ondanks dit besloot ik dat mijn jongens nooit zouden worden zoals hun opa en vader.
Liefde,complimenten,aandacht ,actieve school leesmoeder,klaar-over ,sportdag moeder en verzin het … Alles wat ik niet had gehad deed ik met en voor hun om ze als lieve jongens met respect en eerlijkheid voor vooral vrouwen en mensen in algemeen groot te brengen.
En ik dacht dat ik dit goed deed.
13 jaar was mijn middelste zoon toen hij begon met stelen van geld , mijn sieraden en liegen en uiteraard dacht ik dit kom door de schade die hij in mijn tijd met zijn vader had opgelopen.wat schuldgevoel creëerde en extreem begrip.
Het nam alleen extreme vormen aan . Op een bepaald moment werd ik op school geroepen voor gesprek. Daar aangekomen zat de directeur ,maatschappelijk werk en jeugdzorg daar.
Mijn zoon had met volle overtuiging verteld dat ik hem mishandelde ,geen eten gaf en snachts uit bed haalde om uren lang met z’n neus tegen een muur te staan.
Ik ging dood van verdriet , kreeg onderzoeken thuis ,controles , ouderschaps cursus en mijn eigen pijnlijke verleden kwam op tafel .
Ongeschikte ouder werd mijn stempel tot er na een jaar geconstateerd werd dat er iets psychisch mis was met mijn zoon.
Iq testen ,psychologische testen ,psychiater behandeling , moeder kind gesprekken bij jeugdzorg 3 jaren lang werd mijn moederschap in twijfel getrokken en onderzocht door extreme leugens van mijn kind.
Uitslag onderzoeken werd ADD
en uiteraard werd zijn gedrag als puber gedrag beschreven en ik moest als ouder het maar niet zo persoonlijk aantrekken wat pubertijd gaat over.
Dit is maar de EERSTE situatie hoe het allemaal begon , nu 12 jaar later , 2 zonen en de middelst inmiddels uit huis en samenwonend met vriendin en vader van een prachtige kleindochter is zijn gedrag ver honderd voudigd . Charmant van buiten maar zo vals tegen mij en z’n vriendin.
Liegen ,bedriegen ,stelen ,bedreigen ,schelden , kleineren en chanteren met mijn kleinkind is dagelijkse kost.
Alleen wanneer hij door een buitenstaander op een leugen betrapt wordt en aangesproken wordt weet hij altijd de aandacht op mijn tekortkomingen te gooien tot extrema, zijn verknipte jeugd door z’n moeder en de ene keer ben ik een junk , dan weer alcoholiste dan weer een agressieve onvoorspelbare gewelddadige idioot , als hij boos op me is omdat ik nee zeg als hij om geld vraagt of op wat dan ook dan neemt hij wraak op de meest extreme manieren zoals mijn huis slopen , met een sleutel de lak van m’n auto beschadigen , m’n banden lek steken en op internet bij Facebook en instagram de meest lelijke verhalen over zijn junkie moeder en nietwaardige nooit iets goeds gedaan in z’n leven moeder.
Inmiddels is mijn hart niet meer gebroken maar heb ik geen hart meer want inmiddels delen mijn andere twee zonen sinds 4 jaar ook zijn mening.
Ik ben het moederschap niet waard en papa begrijpt ons.
Twee weken geleden stelde hij als eis dat ik met zijn vader en zijn broers van wie ik 20 jaar gescheiden ben en die ik 4 jaar niet gesproken heb aan een tafel moet zitten om “MIJN” falen als moeder te bespreken want anders krijg ik mijn kleindochter nooit meer te zien.
Ik heb gekozen voor mezelf want ik ben het spuugzat.
De prijs die ik al jaren betaal is steeds zo groot en ik moet elke keer weer uit een dal kruipen.
Mijn beslissing kost me nu ook mijn kleindochter , dit doet pijn.
Hij is gekloond van zijn vader en mijn andere zonen straffen mij omdat ik nadat ze allemaal zijn gaan samenwonen probeer een eigen leven op te bouwen waarin zij niet meer prio 1 zijn en ik geen respectloos gedrag van mijn zonen tolereer .
De afgelopen 6 jaar zijn zwaarder en pijnlijker voor me geweest dan alles wat ik in mijn jeugd heb meegemaakt.
Ik huil al 4 jaar en ben 20 jaar ouder geworden.
Ik heb gedacht aan zelfmoord (wat ik op mijn 30ste al eerder geprobeerd heb en overleefd heb dankzij goede begeleiding ).
Ik dacht dat ik echt gek was ,dat ik alles fout gedaan heb zoals ze mij dit nu alle 3 verwijten .
Een zelfmoord poging en 4 jaar intensieve dagelijkse therapie om mijn verleden met narcistische vader en ex man te verwerken en om mijn eigenwaarde terug te krijgen waar ik heel hard voor gewerkt heb wordt teniet gedaan door mijn zonen.
Draken ,valse nichten , door en door slecht en meedogenloos zijn ze.
maar de middelste heeft ook geen enkel gevoel van empathie erbij en overschrijdt alle grenzen.
Maar sinds vorige week is er iets geknapt in mij omdat ik besef dat dit niet de kinderen zijn die ik opgevoed heb met normen en waarden.
Ik ken ze niet deze mannen .
Ik dacht dat ze tijdens een house feestje verkeerde drug hadden genomen maar nu na het lezen van al deze droevige verhalen besef ik tot mijn grote verdriet…
MIJN ZONEN ZIJN NARCISTEN zoals de mannen uit mijn verleden.
Hoe ga ik om met deze onmacht en oneerlijkheden , de pijn en immens verdriet.
Ik weet niet meer hoe ik mijn leven op kan pakken
Jaren lang vraag ik me af waar ik tekort geschoten ben met mijn zonen
23 april 2018
Hoi, je verhaal is erg herkenbaar. Waar ben je in te kort geschoten? Daar kan ik niet echt juiste antwoord op geven, ben geen therapeut.
Wat ik heb sinds ongeveer een jaar: Ja, ik heb dingen verkeerd gedaan, maar ik heb ook met alle macht geprobeerd om te helpen. Dat is niet gelukt, dan is het vanaf nu: einde verhaal. Ik ben een mens, maak fouten, maar jeetje, heb ook zoveel goeds! proberen te doen.
Zit nu op het punt: wil hier nu vanaf, ben er klaar mee, ik ga weg. Heb al vrijwilligerswerk (via Wwoofers.uk) gevonden in Schotland. Voor ongeveer 4/5 maanden. Je krijgt dan onderdak en eten, beetje zakgeld, en, in mijn geval, ga buiten werken. Wil echt een tijd UIT de situatie, zodat ik er misschien op een andere manier naar ga kijken.
Maar zit ook met een dilemma, laat dan het ander kind achter, naar mijn gevoel. En dat is een jongen van bijna 20 jaar! Dus begrijp heel goed hoe moeilijk het is om je kleinkind te moeten opgeven, en jij weet bij wie ze achterblijft. Héél moeilijk.
Ik lees trouwens ook artikelen van Johan Persyn. Te vinden op Facebook, zijn eigen website, Instagram, de hele mikmak. Is erg bezig met narcisme, en alle artikelen die hij daarover vindt, post hij. Dus je moet je dan wel door een hele rij artikelen heenworstelen, door scrollen, maar af en toe zit er toch iets bij wat ik ga lezen.
Hij wil echt graag helpen, net als Mary Sjabbens, en nodigt je meteen uit als ‘vriend’!
Succes met alles.
23 april 2018
N.b.:
Johan Persyn heeft het vooral over narcistisch gedrag van een partner. Daarom ben ik ook bij Mary Sjabbens terecht gekomen, zocht naar: narcistisch kind. Maar hij post ook artikelen over: hoe nu verder? Vooral die artikelen lees ik.
21 december 2020
Van wat ik ervan gelezen heb gaat het over herstel na narcistisch misbruik! Maar wat als de narcist nog steeds deel uitmaakt van je gezin? Als je geen mogelijkheid ziet om je van hem te distantiëren?
22 december 2020
ook ik heb nog steeds enorm last van mijn narcistische exman, hij gebruikt onze zoon als speelbal, om er voor te zorgen zoals het nu zover is gekomen ,dat mijn zoon geen contact meer opneemt met mij en mij ook allerlei dingen verwijt van vroeger, hij kent mar 1 kant van het hele verhaal, dat van zijn vader. Nog steeds heb ik er dagelijks last van, durf niet te genieten van vakanties of een dagje met vriendinnen, noem maar op. Momenteel ben ik een brief naar mijn zoon aan het schrijven met mijn kant van het hele verhaal. Kost veel energie en moeite en verdriet en boosheid. maar ik ga door. en wil deze brief persoonlijk aan mijn zoon overhandigen.
Mijn ex man heeft mij onlangs wederom psychisch bedreigd.
12 september 2018
Lieve (ik voel me) waardeloosje,
Ik herken zoveel.48 jaar gemangeld door familie en nooit een normaal gezin om je heen.
Weet dit is erfelijk dat gedrag en jij hebt hier geen invloed op gehad , je bent niet tekort geschoten, gelukkig kun je jezelf in de spiegel aankijken en zeggen daar staat een vrouw die haar best heeft gedaan .Het leven kan ook de moeite waard zijn zonder familie, geloof me! vrienden kun je uitzoeken en het merendeel van de mensen zijn beschaaft, wees niet bang voor nieuwe mensen, je weet nu waar je op moet letten om die enkele die niet deugd te herkennen. Blijf niet hangen in wensdromen over leuke familieverhoudingen met mensen die je dat niet kunnen geven.
Het leven is niet eerlijk, de een word in een leuk gezin geboren en heeft als volwassene zelf een leuk gezin, doet zijn best en krijgt genegenheid terug. De andere doet tevergeefs zijn best en dat is het dan.
En zoek een betere bijnaam voor jezelf, hier help je jezelf niet mee.
21 november 2020
Helemaal eens met uw reactie. Sommige dingen overvallen je. Kan je helemaal niets meer aan veranderen. Zelf heb ik een narcistisch zoon. Ex-man. En Vader. Een lieve zachte begripvolle dochter die gestorven is aan een hersentumor. Maar ik heb ook een hele lieve man en schoonfamilie. Ook een lieve ex schoondochter. Lieve vrienden die niets van situatie afweten. Ik heb mijn zoon ondertussen al 20000 euro gegeven. Steeds belt hij dat hij niets heeft. Zelfs geen geld om eten te kopen. Nu…. Na te lezen over Narsisme besef ik ten volle wat ik meemaakte in mijn leven. (Zag het eerder niet echt)
Na het lezen van al deze verhalen besef ik hoeveel geluk ik heb om uit mijn zoon klauwen te kunnen geraken. Door bij mijn ex te blijven werken. (Uitgebuit te worden achteraf gezien) zijn we zonder ruzie uit elkaar kunnen gaan. Die vond het wel gemakkelijk, moest hij niet meer naar zijn kinderen omzien. En t werk in de bakkerij werd voor een prijsje gedaan. Hij kon doen en laten wat hij wilde. Ook boeken over te schrijven. Mijn schoondochter maakte hetzelfde mee spijtig genoeg. Het is daar een vechtscheiding dat niet meer mooi is. Mijn zoon deed niets fout! Terwijl ik echt wel beter weet. Vanaf dat ze zwanger was werd hij een gemene echt gemene man. Ergens hoop ik dat hij niemand meer tegen komt. De pijn die hij verricht is enorm.
Wat ik nu bij dit allemaal te lezen wel weet, is dat ik ongelooflijk veel geluk heb met wat ik nog heb. En neen t is niet gemakkelijk je zoon af te stoten, je er voor afsluiten. Maar t is de enige oplossing om niet ten onder te gaan. Ik besef dat mijn man en ik dat niet verdienen. Wil verder gaan. Dus toch even zeggen waar ik mee begon.
We roeien ons leven met de middelen die we hebben, doen ons best, en worden door nietsnutten gekleineerd, en dat verdienen we echt niet. Hopelijk kunnen jullie, al diegene die ik voorlopig gelezen heb jullie hoofd ook rechtop zetten. Hebben jullie ooit het geluk zo goed gesteund te worden als ik.
Ben zooo ooooo blij te kunnen lezen hebben. En te weten dat de schuld niet zit bij mensen van goede wil.
Ook voor jullie veel sterkte!
15 augustus 2019
Lieve Waardeloosje,
Ik weet wat je voelt, Ik ben er sinds deze week achter gekomen dat dit ook bij mijn gezin speelt .
Mijn middelste zoon is ook een echte Narcist,
Ik weet niet hoe hier mee om te gaan, Wil heel graag contact met Andere moeders en oma,s die hetzelfde meemaken
Liefs Tina
8 mei 2018
Dag allen,
Pas na mijn scheiding kwam ik erachter dat mijn ex-partner wel eens een narcist kon zijn. Toen ik iets las over narcisme, vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Liegen, manipuleren, glashard ontkennen, zaken verdraaien, woede als ik hem ergens mee confronteerde… ik was volledig aan mezelf gaan twijfelen.
Met het stijgen van de leeftijd van m’n zoon, begon ik steeds meer dingen te herkennen. Ik ben er nu vrijwel zeker van dat mijn zoon ook een narcistisch karakter heeft. Hoewel ik me volledig voor hem heb weggecijferd doet hij niets anders dan mij neerhalen. Alles ligt altijd aan anderen, nooit aan hem. Ik ben een slechte moeder…
Mijn jongste zoon is gelukkig heel anders, maar die lijdt wel onder de ruzies en woordenwisselingen die ik vaak heb met de oudste.
Twee jaar geleden is er bij mij een chronische -niet erkende en daardoor niet goed behandelde- depressie en een gegeneraliseerde angststoornis geconstateerd. Dit maakt het niet gemakkelijker om met de situatie om te kunnen gaan, omdat het in m’n hoofd één chaos is.
Graag zou ik in contact willen komen met andere ouders van narcischtische kinderen. Alvast bedankt voor d3 te nemen moeite.
8 mei 2018
Hoi, contacten zoek ik niet, ik zoek vooral rust. Maar wilde 1 ding kwijt: ik hoop dat je door hebt dat je chronisch vermoeid bent en een depressie hebt, juist! door alles wat je hebt meegemaakt en nog steeds meemaakt.
Want ik heb precies hetzelfde gehad. Totdat bij mij, na jaaaaaren! de knop is omgedraaid. Ik ben het zat! Ik ben doodmoe, ik zit aan de pillen, met mijn andere kind gaat het niet goed. En helaas, er veranderd pas iets als iets totaal uit de hand loopt, bij mij thuis gebeurd.
Dat was een verschrikking, maar ik had ook: ik ga hier nu wél gebruik van maken, dat het niet voor niets is geweest! Kom in opstand! Ga weg, ga van die pillen af, ga een nieuw leven leiden. Dat IS niet makkelijk, dat duurt heel lang. Maar ga het alsjeblieft VOELEN: ik wil dit niet meer, ik vertik het verder, ik hou hier mee op. Want je doet dit ook zelf, niet vergeten. Probeer iedere kans die je krijgt, te pakken om hier uit te komen. Je bent niet waardeloos!
21 juni 2018
Lieve Joanne,
Zoek een therapeut die bekent is met het NSS syndroom. (narcistisch slachtoffer syndroom.)gelukkig wordt het steeds meer erkent. misschien kent de huisarts iemand.
ik wens je veel liefde en veel sterkte toe.
Aly
18 augustus 2018
Ik denk dat mijn kind ook een narcist is.
We hebben haar een paar maanden geleden met mijn pijn in mijn hart uit huis laten plaatsen. Maar ik moest wel voor mijn andere 2 dochters. Laat ik voorop stellen dat ik niet de perfecte moeder ben. Maar ik die de laatste maanden zo mijn stinkende best om onze band sterker te maken. Het enigste wat ze doet is manupileren. Liegen en mij op mijn hart trappen. Alles wat ik zeg als advies. Gaat ze fel tegen in. Maar als ze geld nodig heeft is ze ineens weer poeslief. Ik heb de moeilijke beslissing genomen haar tijdelijk niet te willen zien. Ik ga er kapot aan. Ik slaap slecht, heb continu hoofdpijn. Hoe kan mijn lieve meisje zo weinig empathisch vermogen hebben. Zo heb ik haar niet opgevoed. Ze is zo bikkelhard.ze word over een paar weken 16. Ze heeft dit schooljaar helemaal verpest. En hebben haar noodgedwongen in een andere klas laten zetten. Omdat ze een onruststoker was in de klas. Toen wij als ouders en school dat besloten hadden heeft ze mij de oorlog verklaard. En gezegd dat ze mijn leven tot een hel zou maken.en dat heeft ze ook gedaan.tot het moment dat we de beslissing moesten nemen haar uit huis te plaatsen. Ik kon het niet meer aan. Ze snapt niet dat wij het beste met haar voor hebben. Ze heeft een psylogische test gehad voor een diagnose volgende week krijgt ze de tweede test. Wij als ouders hebben ook een 3 uur durige gesprek had. Ik probeer het een plekje te geven om door te gaan voor mijn kids. Maar ik ga er kapot aan. Heb ik alles fout gedaan?
8 oktober 2018
Reactie op mevrouw Anonym van 18 augustus 2018. Hoe ben je erin geslaagd om hem uit huis te zetten?
Groetjes een veel sterkte.
8 oktober 2018
Beste Mary,
Ik ga momenteel door hetzelfde dal. In UPC is er Narcisme gediagnosticeerd bij mijn zoon van 23 jaar. Ze hebben hem naar huis gestuurd met de woorden. Dit is de beste oplossing mits 1x per week therapie. De situatie thuis is een en al stress.
Alle tips zijn welkom.
Een stressvolle mama van 3 kinderen, waarvan ik weet dat ik 1 kind zal moeten definitief loslaten
3 november 2018
Beste verdrietige moeder,
Ik zit in dezelfde situatie als jij.
Gescheiden van een narcistische man.
Ik zou mijn kinderen een warm nestje geven na de scheiding…
Maar wat bleek, mijn kinderen behandelden mij op dezelfde manier als dat hun vader mij behandelde.
Mijn kinderen zijn ook twee narcisten.
Mijn twee narcistische zonen maakten van mijn leven een hel.
Lang heb ik gezwegen naar de buitenwereld toe en steeds hoopte ik dat het tij zou keren.
Ik was voor hen een dweil, moest steeds meegaan in hun verhaal of ik moest boeten.
Mijn uren geluk per dag waren geteld. De ene dag meerdere uren, de andere dag geen.
Naar de buitenwereld toe zijn mijn zonen twee lieve sympathieke jongens. Binnenshuis tirrannen.
Ik was een slechte moeder in hun ogen. Dag en nacht stond ik voor hen ter beschikking.
Nu ik geen contact meer heb met mijn zonen, word ik “als slachtoffer” bekeken als DADER! Het doet zo een pijn dat zelfs mijn broers mij niet geloven. Mijn zonen zijn erin geslaagd om mijn broers naar hun hand te zetten. Nu keren mijn broers en mijn zonen zich tegen mij. Steeds moet ik mij bewijzen. Ik wacht op de dag dat de ware aard van mijn kinderen naar boven komt en mijn twee broers beseffen dat ze dik in de fout zijn gegaan door zich te keren tegen hun zus. Het is zo een diepe wonde. Zo hard dat sommige buitenstaanders mij niet geloven. Alle hulpverlening is over de vloer geweest van Bijzondere jeugdzorg, CGGZ tot politie toe. Als ze agressief worden zijn ze gevaarlijk. Ze gaan buiten zichzelf en gooien
dingen stuk.
Eindelijk heb ik lotgenoten gevonden. Het is een rouwproces waar ik door lmoet met vallen en opstaan. Moederdag zal een zwarte vlek zijn in mijn leven al heb ik als moeder ALLES gedaan voor mijn kinderrn wat ik maar kon doen. Ik heb geen schuldgevoelens. Diegenen die schuldgevoelens moeten hebben zijn mijn kinderen.
Ook werd ik fysiek aangevallen. Verbale agressie was dagelijkse kost.
3 november 2018
Beste lieve moeder , ik leef met u mee . Het zelfde beleef ik met mijn dochter . vele jaren heeft ze mij beklad en uit gemaakt .
Op een gegeven moment heb ik stop gezegd !!! Stop , stop .
Ik beantwoord haar e mails en kwade brieven niet meer en open de deur niet meer voor haar .
Het is heel hard en ben verdrietig , maar het is beter zo . uiteindelijk zal ik rust vinden .
een treurende moeder …
3 november 2018
Hallo lieve mensen met verdriet.
Ook ik heb soortgelijke ervaringen met mijn zoon van 36 jaar.
Altijd al opstandig geweest jegens mij.
Alleen mij.
En er is veel overlap in een kind dat gemanipuleerd is en daardoor één van zijn ouders verstoot,
oudervervreemding.
Ouderverstoting.
Of is het narcistisch?
Of is het één het gevolg van het ander.
Wat ik wel ervaar is dat er behoefte is aan gehoor krijgen en je antwoorden vinden met lotgenoten.
In het eerste bericht werd al gesproken over lotgenotencontact.
Is er sindsdien al een groep of forum die mensen in onze situatie bij elkaar brengt?
Of initiatieven om daar mee te beginnen?
Ik hoor graag hoe de situatie nu is.
Daarbij zou ik mezelf dan bij willen aansluiten.
A
7 november 2018
Beste Angela,
Ikzelf gescheiden van een narcist en nu te horen gekregen dat mijn zoon van 23 jaar een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Het doet wat met je. Bovendien stoor ik overal tegen een muur ” Mevrouw, we kunnen niets doen/zeggen want hij is meerderjarig”
Hij is momenteel gecolloceerd in een gesloten instelling op verzoek van de Vrederechter. Maar de psychiater mag toch een eigen regime opstellen en hem overdag buiten vrijlaten. Tja, … daar gaat mijn hoop op een dagje rust.
Nu moet ik (en eigelijk ook hij) een keuze maken tussen 3 opties:
A. Na de instelling komt hij naar huis
B. De instelling begeleidt hem tot zelfstandig wonen
C. Uithuiszetting indien hij geen verdere hulp aanneemt.
Aangezien heel het gezin leidt onder optie A, lijkt me dit geen optie.
Wij hopen dan op optie B, maar daarvoor moet hij willen meewerken.
Hopelijk zal optie C dan niet meer nodig zijn, want dit vraagt nog meer van mijn moederhart.
En raar, blijkbaar voelt hij dit weer aan, want o nu hij is weer poeslief tegen mij en vraagt: mama, mag ik weer thuiskomen?
Advies van mijn psycholoog: ik moet hem loslaten. Waarschijnlijk de beste optie, maar niet de makkelijkste.
Een praatgroep ( maar dan voor mij ev. in België) zou mij steunen. Iemand een tip?
met dank
Een verdrietige moeder
1 januari 2019
wil ook graag weten hoe ik zoon los laat want hij is Narcist en nierpatiënt vanaf zijn 1e jaar met 2e donornier dus mijn bezorgdheid nog daarvoor en veel bij mij is 40 brood beleg en warm eten geven door geen gelden OV zodat hij op controle kan heeft 2e donor nier nu 9 jaar
Woont op zich zelf
2 september 2019
Help! Wij hebben net ontdekt dat onze zoon van 11, narcist is…
Mijn man zijn ouders zijn beidde narcisten en mijn moeder is er 1
We zijn helemaal flabbergasterd
Genetisch bepaald aaargh!
Mijn enige vraag is waar kunnen wij naar toe?
Wie gelooft ons?
Help…
10 maart 2019
Ik hen een narcistische dochter van 32 en ze is ook nog hoogbegaafd, vindt zij. Sind een paar maanden hebben we geen contact meer en voor mij voelt dat als een opluchting. Maar wat moet ik doen als ze toch weer contact zoekt ? Het blijft toch je kind.
12 november 2020
Beste allen,
Ik denk soms gek te worden van verdriet.
Mijn zoon heeft een zeldzame vorm van bloedkanker. Tegelijk krijgt hij dezelfde duidelijke narcistische eigenschappen van zijn vader.
Als ik zie hoe mijn zoon omgaat met zijn ziekte, hoe zijn vader hem hierin steunt… is gewoon waanzin.
Zijn vader wees een therapeute aan die mijn zoon prijst om zijn goedheid en mij ; moeder als oorzaak van de kanker geeft.
Niets wordt er gedaan tegen zijn ziekte, welke duidelijk toeneemt.
14 juli 2020
Beste Monica,
Ook ik heb een narcistische dochter .
Ze is 41 en sinds haar tiener jaren …de hel .
Mij uitschelden was en is haar favoriete bezigheid en altijd àltijd krijg ik van alles de schuld .
Geld is iets wat primeert voor haar en sinds ik na mijn scheiding met veel minder moet toekomen, en haar niet meer kan voorzien van alle extra’s, deug ik niet meer en laat ze geen gelegenheid onbenut om mij dat door te steken .
Ze heeft een zoontje en gebruikt hem ook tsgen mij . Ze wéet dat ik telkens de deur openhoudt omdat ik de kleine wil blijvdn zien .
Gisteren was hij hier en ineens zei hij iets wat zn mama over mij vertelde . Tegen n kind van 7 !!
Hij is slim en wilde de waarheid weten . Dus in kindertaal heb ik dat geprobeert en 1 uur later was het hek vd dam . Schelden – leugens – zeggen dat ik haar als kind bont en blauw sloeg .. echt alles om een ego show op te zetten en mij te vernietigen .
Maar ik ben mentaal heel sterk – dat weet ik . Ik ben nu half de 60 en heb net besloten ..tis voorbij . Jammer voor de kleine en hopelijk zie ik hem nog via zn papa ( mn dochter is gescheiden ) . Maar op is op . Het is genoeg geweest . 25 jaar drama, schelden, leugens … bloedend moederhart … het is over and out .
Ik wil nog LEVEN en jammer genoeg lukt dit niet met haar in mijn leven ….
7 november 2018
Lieve moeder,
Ik begrijp jou zo goed.
Twee maanden geleden heb ik noodgewongen plan C uitgevoerd.
Ook hij was poeslief tegen mij enkele dagen nadat ik hem vroeg om elders te gaan wonen.
En mama zei hij… nog niet veranderd van gedacht ?
Die narcisten zitten vol emotionele chantage.
Het is een verlossing dat hij weg is, maar de pijn die hij in mijn hart achterliet is groot.
Waarom mishandelt een kind zijn moeder ? Ik heb zo twee exemplaren rondlopen.
De ene zoon is plots zonder enige verwittiging verhuisd.
De buitenwereld zag mijn zonen als twee lieve sympathieke jongens.
Het situeerde zich enkel binnen de 4 huismuren.
Een camera ontbrak in mijn huis.
Het verdriet waar je als moeder mee rondloopt is groot.
Er is maar 1 optie voor ons en dat is loslaten.
Het is een rouwproces waar we doormoeten.
Veel sterkte.
Weet dat je niet alleen bent in dat geval en we van het sterke ras zijn !
Ooit zal de zon weer schijnen in ons leven.
Ga ervoor !
Goeie moed
16 november 2018
Na vele verhalen gelezen te hebben wil ook ik graag mijn verhaal hier vertellen. Mijn zoon begon te veranderen van gedrag toen hij 15 was. Daarvoor was het een gevoelige en lieve jongen. Maar er ontstonden problemen met naar school gaan. Ruzies op school. Afspraken niet nakomen. Als ik met hem het gesprek aanging lag het volgens hem altijd aan mij en begreep ik hem niet. Had niks voor mij over. Als ik hem iets vroeg om te doen dan negeerde hij mij gewoon. Uiteindelijk jeugdzorg ingeschakeld. Konden niks voor mij doen behalve een gezinscoach. Mijn zoon was niet mee werkend dus dat hield al vrij snel op en werd het dossier gesloten. Ik stond met mijn rug tegen de muur. Probeerde hem toch te helpen door empathie naar hem te tonen en ruzies te vermijden. Maar zijn gedrag werd alleen maar erger. Zocht mij op in huis om ruzie te maken, dan sloeg hij uit boosheid gaten in de deuren. Elke keer weer een nieuwe deur kopen en twee dagen later zat er alweer een gat ingeslagen. Toen hij 18 jaar was heb ik met heel veel moeite hem uit mijn huis gezet. Ik moest wel. Ik ging eraan kapot. Na paar weken had hij spijt en vroeg of hij weer terug mocht komen. En ja we hebben een moederhart. Dus ja weer in huis. Maar al vrij snel begon hij te weer negatief gedrag te tonen. Geen school, geen werk. Lag hele dagen in bed. Kwam nooit beneden maar bleef op zijn kamer. Als ik iets vroeg dan moest ik niet zeuren. Ik moest wat nuttigs gaan doen en niet aan zijn kop zeuren. Ik liep op mijn tenen. Ontvluchte vaak mijn eigen huis. Uiteindelijk heeft hij vorig jaar mijn hele kerst verziekt door op kerstavond ruzie te maken met erg agressief gedrag. Weer gaten in zijn kamerdeur geslagen. In totaal heeft hij 4 deuren vernield. Accepteerde geen hulp. Accepteerde geen weerwoord, want het is en moet gaan zoals hij het wilt. Enorm dominant en erg agressief. 6 maanden geleden heb ik hem met verzet door de politie mijn huis uit laten zetten. Ik zat er helemaal doorheen na al die jaren. Was op, en dit kon zo niet langer doorgaan. De reden was dat hij voortaan zou gaan bepalen wat er ging gebeuren in huis en als zijn vriendin langs kwam dan zou hij mee eten. Ondanks dat ik zei dat ik dat bepaal en niet hij. De boel ontplofte en begon hij mij te bedreigen. Toen heb ik trillende handen de politie gebeld. Hij was woest. En begon zich te verzetten tegen de politie. Je gaat kapot van binnen als je dit ziet gebeuren. Maar besef ook dat dit moest gebeuren. Nu 6 maanden later weet ik dat mijn zoon dakloos is en dat iedereen hem heeft laten vallen. Mijn hart huilt. Het is je kind maar ik zal hem nooit meer in huis nemen. Er is nooit een diagnose bij hem vast gesteld. Maar ik weet bijna zeker dat hij een gedragsstoornis heeft. Hij gaat hard valken nu zo op straat en niemand meer die naar hem omkijkt. Accepteerd nog steeds geen hulp. Verschrikkelijk eigenwijs. Zoals ik het ziet is dat zijn grootste vijand hijzelf is, jammer dat hij dat zelf niet ziet. Het ligt aan iedereen behalve aan hem. Het contact tussen mijn zoon en mij komt nooit meer goed. En dat doet pijn, heel veel pijn.
16 november 2018
Beste goede moeders
Het is zo herkenbaar. Ikzelf vind veel steun bij mijn osycholoog. Ze heeft me ook een goed boek aangeraden van Margalis Fjelstad – stop caretaking the borderline or the Narcissist – How to end the drama. Heel confronterend maar het helpt. Vergeet niet Narcisme en Borderlineis een psychische ziekte waar je als ouder best leert los te laten, hoe hard dit ook voor ons moederhart is. Veel moed maar wij hebben ook recht op een leven
5 oktober 2019
Inderdaad mijn zoon is net zo,drinkt veel alcohol en een kwade drank over hem.Die vriendin van hem is net zo drank met zijn beiden en allebei een kwade drank.Ze kunnen niet met elkaar en niet zonder elkaar.Ze hebben nog een zoontje van 15 jaar,dat arme kind heeft geen jeugd gehad de drank was belangrijker bij die 2.ik heb het kind altijd beschermd de kinderbescherming is er zelfs aan te pas gekomen.Mijn vriend was ook stapel met het kind werd in 1 keer bij ons weggehouden de ellende van die 2 heeft mijn relatie gekost.Mijn zoon stond meerdere malen snachts bij de deur was hij weer in elkaar geslagen door die vriendin en haar dochter die aan de drugs is.En nog gaat hij er steeds weer heen.ik heb nu gezegd het is klaar ben net aan kanker geopereerd,en nog wat andere kwalen kan het niet meer aan wil mijn rust nu zijn ze kwaad.Dat doet pijn voor een moeder maar moet nou voor mijzelf kiezen.
3 januari 2019
Ik ben al jaren, zeker twintig, aan het uitzoeken wat ertoe heeft geleid, dat ons gezin kapot is gegaan en we alles kwijt zijn geraakt We hebben één zoon en zijn meer dan twintig jaar getrouwd geweest. Mijn vader, weet ik nu was een narcist, ik, was ook een narcist, en mijn zoon, nu 44 is ook een narcist, maar hij weet het niet. Hij heeft een dochter van 18 die naar ik meen ook narcistische trekken heeft. Ik wordt deze maand 76 jaar en ik weet pas sinds 2016 dat ik al die tijd in mijn huwelijk een narcist ben geweest zonder dat ik daar enig benul van had. Mijn moeder en vaderen en ex destijds moeten daar enorm onder geleden hebben. Ik was geen agressieve narcist , maar een emotionele. Als kind was ik niet anders dan andere kinderen, maar ik ben beginnen veranderen als puber. We waren thuis met8 kinderen en hebben liefhebbende ouders gehad zonder het afwezig gedrag en de alcoholverslaving van mijn vader te benoemen.Ik heb veel geleerd over mijn narcisme en heb enorm afgezien van schuld, schuld,tegenover mijn ouders en helaas twee overleden ex vrouw die me ondanks alle gebeurtenissen steeds geliefd was. Al kon ik het vroeger nooit te zien of gezegd krijgen. Een hele emotionele chock heeft me de ogen geopend toen mijn zoon me melde dat zijn moeder opgenomen werd met een ….ziekte!
6 januari 2019
Reactie van een man van 78.
Ik was zeker heel mijn leven een narcist. Als ik achterom kijk lijd ik nog steeds van de herinnering aan de pijn die ik onbewust aan mijn dierbaren heb aangedaan. Vroeger werden er geen oorzaken voor een bepaald gedrag bij een kind herkend. De diagnose, als ik het zo mag benoemen was: “Hij of zij; is zo”punt!! Er was voor dergelijke problemen geen geld! Ik weet nu hoe ik een heel goede man ben geworden en waar mijn probleem van NPS precies in lag.
9 januari 2019
Ik wil graag in contact komen met (lotgenoten)ouders waarvan een kind narcistisch is.
Ik kan meerdere boeken schrijven over geestelijke/lichamelijke mishandeling en financiële uitbuiting door mijn jongste zoon.
Altijd vergoedelijkte ik zijn gedrag door te vroeg geboorte, echtscheiding en drugs verslaving.
Totdat ik deze week op internet eens ben gaan google over zijn kenmerken. Liegen, geen empathie, manipuleren, respectloos, gewelddadig als hij zijn zin niet krijgt.
Dat werd een eyes open en alle puzzelstukjes vallen ineen.
Mijn medelijden naar hem toe is in een klap verdwenen en daarvoor in de plaats is gekomen van een soort vechtlust voor mij zelf dat ik mij niet meer geestelijk/lichamelijk wil laten mishandelen.
Ik zoek lotgenoten/ouders die dit ook hebben meegemaakt of nog meemaken.
Ik weet niet hoe ik met iemand in contact kan komen, dat staat niet vermeld op deze site
4 mei 2019
Dag jolanda
Ik weet wat het is mijn zoon laat sporen van vernieling achter dubbele diagnose pdnos en odd en zwaar drugverslaafd leugens manipuleren hij heeft mij mishandeld bedreigd me nog steeds met de dood heeft een geweldige jeugd gehad maar loopt tegen iedereen te vertellen dat we zijn leven kapot hebben gemaakt familieleden nemen hem ondanks onze waarschuwingen toch in huis om vervolgens achter zijn ware aard te komen en dan is het meestal al te laat hij beloofde beterschap afkicken dus toch maar weer schulden betaald om vervolgens weer bedreigd te worden omdat ik niet nog meer geld gaf niks intreseert hem hoe andere zich voelen of wat hij aanricht doet hem niks alles is een schuld van een ander mijn man en ik leven in een hel iedere dag opnieuw
29 september 2020
Hallo Jolanda
Ik ben ook op zoek naar lotgenoten om mijn verhaal aan te vertellen, maar weet niet hoe ik in contact kan komen met lotgenoten
Nansken
13 januari 2019
Beste Moeders van…
Al jaren houdt het thema ‘Narcisme’ me bezig.
Een heel interessante Engelstalige site over dit onderwerp is die van Melanie Tonia Evans. Zij raadt aan om als je lijdt onder een relatie met iemand met een narcistische persoonlijkheid, voorrang te geven aan heling van jezelf.
En het contact met die ander tot een minimum te beperken / te stoppen.
Die ander heeft niet het idee dat er iets mis is met zichzelf en zal niet veranderen.
Gisteren heb ik een film gezien die alle aspecten van narcisme / psychopathie belicht en inzichtelijk maakt waarom een ‘no-contact’ en zelfheling de beste optie is om een eigen leven te kunnen gaan leiden.
Na de film was ik aan het googelen en kwam daardoor op deze site terecht waar ik de verhalen van Moeders las.
Wellicht is het een idee om deze film te gaan zien, maar een waarschuwing is op zijn plaats:
De film is gruwelijk, erger (waarschijnlijk) dan de verhalen op deze site, maar het destructieve, kapotmakende mechanisme is hetzelfde.
Hieronder geef ik een samenvatting en probeer het één en ander theoretisch te onderbouwen.
NIEUWE FILM VAN LARS VON TRIER MET EEN NARCIST ALS HOOFDPERSOON: THE HOUSE THAT JACK BUILT januari 2019
In deze film zie je de ontwikkeling van een jongetje, Jack, tot een man met een narcistische persoonlijkheidsstoornis / psychopathie.
TRAUMA
In een veld met rietstengels zit Jack te kijken naar maaiers die met een zeis het riet kortwieken.
Ergens in de film zegt Jack dat hij niet kon vluchten omdat bij het rennen door het riet de stengels knakten en dat hierdoor een spoor achterbleef.
Vluchten was onmogelijk want hij werd altijd weer gevonden.
— Dit duid ik als een verwijzing naar geweld in zijn vroege jeugd wat voor hem onontkoombaar was en dat hem heeft getraumatiseerd.
Theorie: Een dergelijk trauma kan veroorzaken dat een bepaald deel van de hersenen (de préfrontale cortex) in ontwikkeling achterblijft met verstrekkende gevolgen voor leren, plannen, logisch nadenken, impulscontrole, concentreren, herinneren, reflecteren en gewetenontwikkeling.
Trauma kan ook veroorzaakt worden door een klap tegen het hoofd, een operatie op jonge leeftijd, langerdurend verblijf in een ziekenhuis of hechtingsproblematiek met verschillende oorzaak.–
BEROEP
Jack ontwikkelt zich tot bouwkundig ingenieur (het bedenken), maar wil liever architect (het daadwerkelijke bouwen) zijn.
Hij doet verschillende pogingen een huis te bouwen, maar die mislukken dramatisch en hij faalt in wat hij het liefste wil zijn.
Met deze frustratie gaat hij door het leven.
TRIGGER
Jack rijdt in zijn rode bus en geeft een lift aan een jonge vrouw. Zij doet denigrerend tegen hem en daar reageert hij buitenproportioneel op. Hij voelt zich dusdanig gekrenkt dat bij een tegenactie de duivel in hem vaart.
MANIPULATIEF
Het wordt van kwaad tot erger en Jack wordt berekenend.
Hij verzamelt foto’s van mensen met een bepaalde gezichtsuitdrukking en gaat die uitdrukkingen nadoen en oefenen in de spiegel.
— Theorie: Bij iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis zijn de spiegelneuronen in de hersenen niet actief. Hierdoor kunnen deze mensen niet in zichzelf voelen door innerlijk te spiegelen wat andere mensen op dat moment voelen. Ze zijn daardoor niet gevoelig hoe iets voor de ander is en het ontbreekt hen aan empathie. Ze zijn gevoelloos voor de gevoelens van anderen, gewetenloos en/of meedogenloos.
Ze kunnen door de onderontwikkelde préfrontale cortex hun eigen aandeel niet zien en geven anderen de schuld van hun acties, frustraties en gevoelens van onbehagen.–
ZWAKKE PLEKKEN
Jack oefent dus met zijn gezichtsuitdrukkingen om hiermee andere mensen te beïnvloeden. Hij veinst empathie en weet precies de zwakke plekken te vinden waar de mensen het meest gevoelig voor zijn. Hiermee wint hij hun vertrouwen waardoor de anderen zich kwetsbaar openstellen en hij ze heeft waar hij ze hebben wil. Nu heeft hij macht en kan hij zijn plannen uitvoeren.
— Theorie: Als hij ze alle hoeken van de kamer laat zien dan vormt dat voor hem zijn NARCISTISCHE BRANDSTOF waarvan hij steeds meer nodig heeft.
Dit mechanisme wordt in de film uitgelegd door schaduwen onder lantaarnpalen.–
HET SLACHTOFFER BELASTEREN IN HUN EIGEN OMGEVING
Als een slachtoffer van Jack hulp zoekt, gaat hij naast haar staan en met haar meeschreeuwen – zelfs nog harder.
Het slachtoffer wordt niet serieus genomen, er schiet niemand te hulp, de anderen trekken zelfs partij voor hem en zij krijgt de schuld.
Jack vraagt haar om vergeving, ze zwicht voor hem en dat komt haar héél duur te staan.
ISOLEREN VAN HET SLACHTOFFER
Het huis wat Jack opnieuw probeert te bouwen wordt een grote flop.
— Mijn duiding: Wat Jack in het echte leven wil neerzetten, hij heeft grootse ideeën, lukt hem van geen kanten.
Daarom leeft hij zijn grootsheid-ideeën uit in een parallel universum. Afgescheiden, verborgen, stiekem en heimelijk voor de rest van de wereld.–
GRENS STELLEN
Jack valt dieper en dieper en heeft een steeds grotere kick nodig.
Hij stopt pas als hem van buiten zichzelf een halt wordt toegeroepen.
NAWOORD
Als je door de gruwelijkheid heenkijkt, wordt zichtbaar dat de filmmaker, Lars von Trier, narcisme vanuit alle invalshoeken heeft benaderd.
Vanuit de dader, het slachtoffer en de omgeving.
Ik ga nog een keer kijken!
14 januari 2019
Hallo allemaal,
Wat een ontzettend herkenbaar verhaal.
Ook mijn zoon(18) is narcistisch.
Al zijn hele leven lopen wij met hem in de hulpverlening.
Vorig jaar hebben we gezamenlijk besloten om hem uit huis te laten plaatsen.
Dit leek een verademing, maar niets was minder waar.
Het werd van kwaad tot erger.
Sinds kort weer terug genomen in huis, maar wat een spijt heb ik daarvan.
Regelmatig noemt hij me bij mijn naam, in plaats van mama.
Hij zegt letterlijk, ik hoef niet meer naar jullie te luisteren.
Hij steelt, onze auto, scooter, geld.
Hij heeft geen rijbewijs trouwens, dus wij moeten als we gaan slapen, alle sleutels en geld meenemen naar de slaapkamer.
Hij heeft zelfs de politie op ons afgestuurd met het verhaal, dat we hem hadden mishandeld.
Dit was al de zoveelste keer.
Ik ben nu aan het eind van mijn latijn.
Ik kan niet meer investeren in iemand, die niet geholpen wil worden, ook al is het mijn zoon.
Hij is gestopt met school, werkt niet en liegt tegen iedereen.
Zelfs zijn vriend wil hem niet meer in huis nemen.
Ik moet echt voor mijn eigen rust kiezen en voor mijn man en dochter (11), want iedereen gaat kapot aan zijn gedrag.
10 mei 2019
Beste Annemieke,
Ook mijn kind leeft in zijn narcistische hel. Hij is bijna 21 jaar en leeft volgens hemzelf een perfect leven. In zijn helse overtuiging ben ik duivel die het hem o zo moeilijk maakt! Bij mij is na jarenlange stress, verdriet, teleurstellingen en wanhoop eindelijk de knop om. Ik heb hem een ultimatum gesteld dat hij vrijwillig hier uit huis gaat of onder begeleiding van politie! Gelukkig ben ik (bijna) de schaamte voorbij wat betreft onze omgeving waarin wij wonen. Ik herken mijn eigen kind niet meer! Het enige wat wij delen is de bloedband voor de rest heb ik in de loop van de jaren alle hoop en verwachtingen naar 0 bijgesteld! Het Is nu tijd dat ik voor mijzelf kies en meer ga genieten van het leven. Ik ga onder begeleiding van een psycholoog helemaal loskomen van mijn zoon, de denkbeeldige navelstreng moet doorgeknipt worden! Voor mijn welzijn en mijn geluk. Mijn verhaaltje lijkt koel en klinisch, maar neem van mij aan dat ik emotioneel en lichamelijk kapot gemaakt ben door mijn zoon. Dit alles heeft onbeschrijfelijk verdriet en pijn gekost. Als er mensen zijn met soortgelijk verhaal zou ik daarmee graag in contact komen.
Groet,
Dorien.
10 mei 2019
Dag dorien
Ik ben er ook nog dagelijks mee bezig net wat je zegt proberen los te komen van je kind is erg moeilijk ben zelf daar ook mee bezig maar die jongen heeft me tot wanhoop gedreven ook mijn zoon is een narcist
10 mei 2019
Lieve Dorien
Jouw verhaal is ook mijn verhaal. Haast identiek. Ik begrijp maar al te goed hoe jij je nu voelt en waar je doorheen moet.
Het lastigste van al is het ongeloof en onbegrip van familie en buitenstaanders.
Ik “als slachtoffer” wordt bestraft als dader. Bijgevolg laten sommigen mij volledig vallen als een baksteen.
Ik heb jaren geleefd in angst, werd gekleineerd, gechanteerd, gemanipuleerd enz…
Was niet meer dan een dweil in de ogen van mijn kinderen. Bovendien zie ik mijn kinderen graag, maar hun gedrag is niet O.K.
Hulp aanvaarden ze niet. Ze verdraaien wat is gebeurd en ik ben gek in hun ogen. Politie kw1m er ook aan te pas.
Zondag moederdag. Is voor mij een zwarte dag. Als mama stond ik dag en nacht voor hen paraat. Ik heb geen schuldgevoelens want ik gaf mijn hart en ziel aan mijn kinderen . Er is een grote leegte binnenin mezelf.
Ik moet voor mezelf goed zorgen, zodat ik niet ten onder ga.
Ve4l sterkte. We komen er wel
10 mei 2019
Ha Dorien, het kan bijna niet anders dan dat jouw zoon vroegkinderlijk een trauma heeft doorgemaakt. Misschien operatie of ziekenhuis en dat zijn gedrag van nu posttraumatisch is. Hij leeft dan zelf ook in een hel en de oorzaak kan hij niet anders dan buiten zichzelf zien. Er worden nu therapieën ontwikkeld om dit te ontstijgen. Voor nu kan ik helemaal begrijpen dat je contact moet verbreken – om er zelf niet aan onderdoor te gaan. Het is voor jou ook traumatiserend geworden. Op FB zijn er twee sites die kunnen ondersteunen: die van Esther Groenewegen (Als hechten niet vanzelf gaat) en Therapeutisch Ouderschap. Veel sterkte! ❤️ PS Boektip hieromtrent: De weg uit trauma kun je leren (Dingjan en Kranenburg)
10 mei 2019
Beste Dorien
Jouw verhaal is mijn verhaal.
Je vindt het onder zonnebloem
Sterkte !
15 januari 2020
Lieve allemaal,
Ik ben al zolang op zoek naar herkenning en lotgenoten,
maar tot nu toe vond ik niets over een narcistisch kind.
Zonet ben ik weer hardhandig geduwd en gekleineerd.
De knop moet echt om…hoelang ga je als moeder door?
Na een moeilijke jeugd..maar daarna een gelukkig huwelijk werd ik op mijn 31 jaar weduwe.Mijn zoon was toen zes jaar oud.
Vanaf zijn geboorte was hij al anders dan anders..
na het overlijden van mijn man heb ik alles op alles gezet om hem een zo fijn mogelijke jeugd te geven..maar nooit was het genoeg.
Eigenlijk lieve mensen (ik heb deze site net gevonden)..ben ik nu te kapot en gebroken van het verdriet.Ik kom later graag hier terug.
Ik ben inmiddels bijna 60 jaar..heb na veel geweld en therapie ..mijn zoon op zijn 19e het huis uit moeten zetten.
Tien jaar geleden was ik burn out en werd mij geadviseerd door een psychiater te breken met mijn zoon.Tot nu toe is het mij niet gelukt.
Maar nu na dit fysieke geweld..buiten de blijvende kleineringen die hij nodig heeft bij mij..om zijn spanningen af te reageren..ben ik zó geschrokken.
Ik hoop dat ik de kracht vind om voor mez3lf te gaan kiezen.
Dank jullie wel..
Liefs,Anna
17 februari 2020
Beste Dorien,
ik zou graag met je in contact komen,
na jarenlang geestelijk mishandeld te zijn,
ben ik helemaal opgebrand vanbinnen.
Groetjes, Lieve
15 januari 2019
Lieve Annemie ;
Uw verhaal kan mijn verhaal zijn . Mijn dochter gedraagt zich net hetzelfde als uw zoon .
na vele , vele pogingen om haar te helpen en niets baat Ik heb voor mijn rust afstand genomen
Vaak doet het mij nog heel veel pijn
Ik wens je veel sterkte
22 januari 2019
Gebroken hartje
Jolanda, zou graag met jou in contact willen komen, maar weet ook niet hoe.
En natuurlijk met nog meer moeders op deze website.
22 januari 2019
Beste Hartje
Ik wil zeker met jou in contact komen . Ik stel voor dat je het vraagt via de auteur van deze blog. Zij heeft mijn elailadres. Ik kan het hier moeilijk hier openbaar latzn verschijnen. Tot zo
25 januari 2019
Bedankt voor je reactie Zonnebloem. Ik heb net jouw mailadres doorgegeven aan Hartje.
Warme groet,
Mary Sjabbens
2 februari 2019
zoon 26jaar en oudste van drie jongens
narcist overduidelijk
veel verdriet in het gezin hij heeft alles geprobeerd
en ik op mijn manier alles geprobeerd en getolereerd
want iedereen verklaarde mij voor gék en wist t beter
na 14 zware jaren blijkt dat niets! heeft geholpen
maar ik kan in de spiegel kijken ik heb álles gedaan wat volgens mij een moeder moet ervaren voordat je afscheid neemt van je zoon want dat heb ik gedaan
nu zie ik hem niet meer met dat verdriet kan ik beter omgaan dat is nl één verdriet en al de ellende teveel verdrietige momenten
dus kan ik na alle jaren zeggen dat mensen met narcisten om hun heen neem afstand t stopt nooit
3 februari 2019
beste mevrouw,
Zolang iemand weigert zijn probleem te herkennen kan hij zichzelf niet helpen. Het is goed mogelijk uit deze narsistiche cirkel te stappen. Ik ben een man en kan het weten want ik had heel mijn onbewust NPS. (narsistische persoonlijkheidsstoornis.)Lees het boek: Een spiegel voor narcisten . (BIB). Of geef het cadeau aan de persoon. Ik had geen impathie voor anderen en dat WAS mijn probleem.
3 februari 2019
Beste Claude,
Wat een mooie reactie van u.
Ik ben net als u van mening dat diegene met een narcistische perrsoonlijkheids stoornia daar zonder dat hij dat zelf weet – dus onbewust – aan kan lijden.
Diegene kan gebukt gaan onder vreselijke schaamte-,schuld- en eenzaamheidsgevoelens en dénken dat hij het beste voorheeft met de ander.
Een boek dat in 2018 is uitgebracht laat licht schijnen op de verschillende soorten ‘narcisten’. Te weten de intimiderende, de betoverende en de ‘aardige-kerel’.
Het laat zien hoe je hier als ‘slachtoffer’ aan kunt ontsnappen door uit het destructieve patroon te stappen.
Het heet:’Het Gaslight Effect’ en is er in Nederlandse vertaling.
Het mooie van uw titel ‘Een spiegel voor narcisten’ vind ik dat het vanuit ‘de narcist’is geschreven voor mensen die bereid zijn dit proces aan te gaan.
Mijn complimenten dat u deze stap hebt gezet.
Heeft het u ook positieve veranderingen gebracht?
Hartelijke groet,
Anja Verheijen
5 februari 2019
ik heb een heel hoge prijs betaald en maaaanden gebukt gegaan onder schuldgevoelens voor het breken van harten van diegenen die me liefhadden. Nu probeer ik voorzichtig mijn enige zoon, die net als ik destijds NPS heeft voorzichtig te helpen.De positieve veranderingen: ik heb mijn leven gelukkig weer al 20 jaar op de rails met een fantastische vrouw..
Detail: Mijn oude moeder waar ik in mijn crisisperiode weer bij inwoonde, zei dat ze elke dag voor heeft gebeden dat ik een goede vrouw zou ontmoeten….
Claude
6 maart 2019
Mijn dochter is 15 en al 15 jaar heb ik dezelfde problemen of het geen ik hier nu lees Niemand begrijpt mij als ik uitleg hoe mijn dochter in elkaar zit telkens moet ik horen maar ja het is een puber. Nooit kan je iets goed doen liegen manipuleren…… noem maar op het is soms een hel, na vijf jaar met haar vader te leven die mij sloeg en manipuleerde zit ik weer in hetzelfde verhaal met haar het is een lijdensweg en weet niet wat je ermee moet doen want ze heeft al 2 psychologen gemanipuleerd, ze verteld dat ze slagen krijgt en geen eten ik kom overal in schande en moet mij overal excuseren alle dagen op de toppen van mijn tenen lopen. Dit is geen leven, het leven kan zo mooi zijn, ben zelf altijd vrolijk en verdraagzaam maar hoelang kan een mens dat uithouden
27 april 2019
Heel herkenbaar dat een kind van je je gezin te gronde wil richten. Mijn oudste zoon heeft al 15 jaar geen contact met mij en mijn dochters, halfzusjes. Om wat voor reden ook is er sinds kort tussen hem en mijn jongste dochter en kleinzoon van 7 en dat zou eerder een ingang hebben kunnen betekenen dan een bedreiging voor de rest van ons gezin. Ik heb al jaren zo’n goed contact met mijn kleinzoon, komt elke week logeren, samen leuke uitjes maken. Hebben samen een gedeelde hobby. Ook omdat ik veel verdriet had over het verlies van contact met mijn zoon(ouderverstoting) en nooit antwoorden kreeg over de reden waarom hij zo vijandig, agressief en haatdragend deed. Tot de dag van vandaag is er geen antwoord op. Sinds dat contact is mij het contact met mijn kleinzoon ontzegt, ook weer zonder aanleiding. Dit is precies wat mijn zoon wilt. Mij raken via mijn gezin. Ik kreeg dankzij dat ventje weer zin in mijn leven, alles veranderde toen hij in mijn leven kwam. Wettelijk kun je niks doen. Mijn zoon is 36 en mijn dochters 30 en 25. De middelste is in alle staten omdat mijn jongste gelooft wat ze wilt geloven. Ik hoop dat ik je kan behoeden dat jouw zoon ook kans ziet je nog meer te “pakken”. Het interesseert ze niet dat ze nog meer mensen beschadigen, integendeel. Ze genieten ervan. Ongelooflijk maar waar. Triest.
11 mei 2019
Met veel belangstelling heb ik alle reacties gelezen. Wij herkennen veel van deze signalen, maar hoe kan je hierbij helpen of krijg je een
16 jarige naar een goede behandeling of een diagnose. Graag zou ik hier meer over willen weten???
25 mei 2019
Lieve dappere mensen allemaal. Zeven maanden geleden heb ik deze site ontdekt en een bericht geplaatst. Ik heb een hels jaar achter de rug na de diagnose van mijn narcistische zoon.
De psychiatrie weet dat deze stoornis niet, moeilijk? te genezen valt en stuur je dus wandelen met de boodschap: indien er problemen zijn, bel de politie en naar mezelf toe: ” zoek een goede psycholoog om zelf sterker te worden en je zoon los te laten”.
Ik ben nog steeds heel erg boos op de onkunde van de psychiatrie, maar ondertussen moet ik wel verder.
Met behulp van mijn psycholoog heb ik geleerd om mijn zoon inderdaad los te laten en er te zijn voor mijn gezin, man en 2 andere kinderen en niet te vergeten er te zijn voor mezelf.
Dit heeft me veel moeite en tranen gekost. Ben reeds enkele tijd werkonbekwaam wegens burn out tgv alle stresstoestanden.
Het gaat nu beter met mij. Ik weet dat de problemen met mijn zoon nooit zullen weggaan, dat deze me gaan blijven achtervolgen, mijn hele leven lang. Maar ik kan me er al beter van distanciëren.
Ik heb lang geworsteld met het opgeven van een van mijn kinderen, dit stond niet in mijn moederhart geprogrammeerd. Maar uiteindelijk is dit de enige oplossing.
Af en toe duikt er een mail van één van jullie met dezelfde problemen.
Raar, maar het feit dat ik niet alleen ben in deze problematiek, sterkt me.
Het feit dat jullie, na een lange strijd, uiteindelijk ook de kracht vinden om jullie geluk opnieuw terug te vinden, sterkt me ook.
Ik wil hierbij iedereen die in hetzelfde schuitje zit, veel moed en kracht toewensen.
Ik kon destijds niet geloven dat ik ooit nog gelukkig kon zijn. Nu heb ik alweer hoop.
Lieve mensen allemaal.Geef niet op en laat je omringen door goede vrienden en aanvaard hulp van mensen met een goed hart.
Veel liefs en sterkte
Een mama die weer bergop aan het klimmen is
30 mei 2019
Zelf moeders die hulpverlener zijn overkomt dit. Ik zou graag met lotgenoten willen praten en kijken wat er verandert kan worden in de hulp voor onze kinderen.
Ook ik heb zo n naar verhaal over onze jongste zoon.
Misschien kunnen we krachten bundelen?
30 mei 2019
Dat zoek ik ook contact met lotgenoten heb zelf ook met mijn zoon op een camping gezeten maar hoop ellende gehad en nu nog
3 juli 2019
Wat mooi geschreven. Ik vroeg me af, omdat er staat “ik weet al 10 jaar dat”….. hoe oud hij nu is (Of anders gezegd toen was) Vanaf wanneer “wist” je dit, vanaf wanneer vermoedde je dat er iets niet goed is?
Als ik naar mijn kind kijk (nu 14) zie ik zoveel trekken van. Hij heeft officieel ook de diagnose persoonlijkheidsstoornis in ontwikkeling, dus ik zie geen spoken ofzo. Maar omdat het een kind is, mag het allemaal niet zo genoemd worden. Hierdoor wordt het niet erkent, kreeg en krijg ik nog steeds niet de hulp die eigenlijk zo hard nodig is (hadden we het nog kunnen voorkomen??)
Nu gaat hij uit huis geplaatst worden. Maar het is zo moeilijk om lotgenoten te vinden, als het gaat om een nog niet volwassen kind. Mensen gooien het op van alles, nu is dat “de pubertijd” geworden. Maar je kan mij niet vertellen dat al die typische symptomen maar gewoon kunnen zolang we er een ander oorzaakje voor kunnen benoemen?
Bedriegen, liegen, stelen en tussendoor zoetsappig lief zijn, veelal juist op de momenten dat hij me in de maling aan het nemen is. Het doet enorm veel zeer, maar erover praten?? Kan niet, want hij is nog “maar” een kind.
Ik/we zagen het een paar jaar terug al, toen iemand mij erop wees en ik er eens in ben gaan verdiepen (had betrekking op zijn biologische vader dan) en ineens viel er van alles op zijn plek. Behalve dat hij een autisme diagnose heeft, met een vermoeden van adhd en ODD diagnose, dus ook die persoonlijkheidsstoornis in ontwikkeling.
Hij trekt zich totaal niks aan van wat een ander voelt, dat kan een uitting zijn van autisme, dat klopt…. maar het interesseert hem ook echt helemaal niks. Autisten zijn vaak juist wel eerlijk, duidelijk, vinden houvast in structuur en regelmaat… hij niet. Hij wil gewoon doen wat hij wil en doet alleen wat een ander wil als hij weet dat alleen daardoor hij iets krijgt wat hij wil. Maar als het teveel moeite kost, doet hij dat ook niet, dan is hij gewoon kwaad, omdat hij zijn zin niet krijgt. Hij zegt “dat hij kwaad is op zichzelf” Hij zegt “dat hij niet weet waarom” hij het doet.
Ik wordt er moedeloos van en voor de zoveelste keer zoekende naar mogelijke lotgenoten.. kwam ik hier terecht.
Misschien dat iemand ook eens een lotgenoot zoekt.
5 juli 2019
Ik heb een aantal van de verhalen op deze site gelezen en ze komen mij in veel gevallen als herkenbaar voor. Ik heb zelf een zoon van 22 jaar waarvan ik sinds een paar jaar sterk vermoed dat hij een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Zijn moeder en ik zijn na een bijna 5-jarige relatie al in 2000 uit elkaar gegaan. Zijn moeder heeft een narcistische persoonlijkheidsstoornis: alles wat in haar leven fout gaat, is automatisch de schuld van een ander. Ze heeft talloze relaties gehad en ging binnen die relaties regelmatig vreemd (in de psychologie heet dat “narcistische voeding”; het voortdurend bevestiging zoeken bij anderen). Tussen 2013 en najaar 2017 heb ik zeer regelmatig met mijn zoon heftige aanvaringen gehad. Het gaat te ver om dit allemaal in detail te beschrijven, maar het komt er op neer dat er conflicten ontstonden op het moment dat hij iets wilde, wat ik terecht niet wilde en andersom. Op zulke momenten kreeg ik als vader de meest verschrikkelijke verwijten naar mijn hoofd: ik was een slechte vader, ik deugde nergens voor. Het leidde zelfs tot fysiek agressief gedrag: er werd met vuisten naar mij uitgehaald en ik kreeg zelfs doodsbedreigingen naar mijn hoofd; ik ben van de meest verschrikkelijke dingen beschuldigd. En telkens zat op de achtergrond zijn narcistisch-gestoorde moeder via de whatsapp hem op te jutten tegen mij. Nu realiseer ik me dat opvoeden soms een lastige zaak is, maar 1 ding weet ik in mijn leven heel zeker: ik heb alles voor hem gedaan; ik heb duizenden euro’s geïnvesteerd in onderwijs (hij heeft na de middelbare school geen enkele kwalificatie behaald); ik heb hem door de middelbare school heengesleept (hij was zelf te lui en te gemakzuchtig om op eigen kracht dat te bewerkstelligen). In september 2017 heeft hij mij na het zoveelste akkefietje met de dood bedreigd (“als ik je op straat tegenkom, dan steek ik je helemaal dood”)en dat terwijl ik met hem een financiële tegemoetkoming had geregeld om een boete, die hij door zijn eigen laksheid zelf had veroorzaakt, af te lossen. Toen was voor mij de ultieme grens bereikt: ik heb hem toen meegedeeld dat ik het contact zou verbreken en dat is een situatie die tot op de dag van vandaag nog voortduurt. Ik heb wel via de app een “verbinding” met mijn zoon, maar we sturen elkaar zeer sporadisch een whatsapp. Uiteraard heeft het mij als vader zeer veel gedaan, ik ben er eigenlijk nog dagelijks mee bezig, maar ik heb tegelijk de overtuiging dat ik echt niet anders kon. Als je een familieconnectie met narcisten heb, dan sta je eigenlijk met 1 – 0 achter: wij als niet-narcisten lijden (enorm) onder de ellende, terwijl narcisten (vanwege hun gebrek aan empathisch vermogen) dat niet of nauwelijks hebben. Mijn zorg is nu: wat gaat er gebeuren als hij straks met zijn vriendin kinderen gaat krijgen? Ik ben bang dat ik dan a. mijn kleinkinderen zeer sporadisch zal zien en b. dat hij zijn kinderen als manipulatiemiddel tegen mij gaat gebruiken. Geen prettig vooruitzicht
20 juli 2019
ik heb een narcistische dochter
Sinds kort zie ik haar niet meer
Ik lees graag met jullie mee
15 februari 2020
Hoi Ankie,
Wat vreselijk voor je. Ik zie mijn dochter sinds kort ook niet meer. Ze heeft ons een brief gestuurd, haar vader en ik moeten in therapie of ze wil ons nooit meer zien. Zij bepaalt wat er gebeurt, heeft geen empatisch vermogen. Naar andere mensen in haar omgeving is ze poeslief en aardig. Ze heeft zelf in het verleden gezegd dat ze gediagnotiseerd is met Borderline. Mijn man heeft afgelopen week een afspraak gehad met een psycholoog en het hele verhaal verteld. De psycholoog zegt dat ze ook narcistische trekjes vertoond. Daar is vrijwel niets aan te doen.. Als we onze dochter een berichtje of kaartje sturen komt daar na een tijdje een boze, afstandelijke reactie op. Wij hebben haar een nare jeugd bezorgd zegt ze. We hebben nog een dochter, met haar gaat het gelukkig goed. Zij is een heel lief en verstandig meisje en heeft nog wel contact met haar zus. Wil je iets meer over jouw situatie vertellen Ankie? Hoe oud is jouw dochter?
16 februari 2020
Van mijn dochter zou ik ook in therapie moeten gaan,samen met haar! Al de verhalen lopen min of meer parallel. Ze heeft er altijd voor gezorgd, dat ook haar kinderen aan niemand anders dan haarzelf mochten genegenheid geven, met als gevolg dat de oudste zoon dezelfde is – even narcistisch – en de jongste is zeer ongelukkig. Ze wil al 2 jaar geen contact meer en tiranniseert haar gezin, ze roept en tiert. Mijn jongste kleinkind heeft al geprobeerd om haar te laten inzien dat ze verkeerd is, maar ze heeft geen enkel schuldbesef. Het zijn altijd de anderen die fout zijn: altijd het slachtoffer, nooit de dader.
16 februari 2020
Zo herkenbaar, ik voel met U mee . Altijd geven ze de schuld aan een ander . Tonen zich aan de buiten wereld poeslief
17 februari 2020
Hallo Noor,
Ik herken je hele verhaal als het mijne.
De jarenlange verwijten hier die zo vernietigend zijn raken je tot diep in je hart. Mijn dochter is er bijna 40, en onze marteling duurt al 26 jaar, met af en toe een rustige periode. Maar sinds deze week is de hel echt los gebarsten. Ik herken bij haar tekens van borderline en narcisme En voor de buitenwereld is zij joviaal, vriendelijk, behulpzaam en lief.
Ik voel me gebroken en mislukt.
27 juli 2019
Hallo verdrietige moeder, het is net of ik een stukje van mijn eigen verhaal lees. 14 jaar geleden kreeg ik mijn eerste zoon. Een huilbaby die alleen maar stil was zodra hij mij voelde. Dag en nacht liep ik met hem rond. 4 jaar later nog steeds. Inmiddels een 2e zoon erbij. Ook ik dacht het bij hem anders te doen dan wat ik had meegemaakt. Geen liefde gehad thuis. Nooit een blijk van waardering of trots waar ik als kind enorm nasr hunkerde. Ik was dom en zou het nooit ver schoppen was de redenering van mijn alcoholverslaafde moeder. Dus mijn kinderen werden overladen met liefde en complimenten. Dag en nacht stind ik voor hun klaar. Toen mijn oudste 4 was moest hij naar school. Hij was nog nooit een paar uur zonder mij geweest. Dus drama. Dat heeft hij jaren volgehouden. Toeb hij 5 was volgde er een scheiding tussen hun vader en mij vader was gediagnostiseerd met Asperger. Deze wilde ik zonder problemen voor de kinderen en dat lukte. Toen hij 6 kreeg hij ook de diagnose asperger en hoge intelligentie. Ik dacht nog dat dit ook niet bevorderlijk moest zijn voor zijn zelfvertrouwen. Dus nog meer complimenteren. Roepen hoe slim hij is en bovenal hoe trots ik op hem ben. En nu in de puberteit heb ik zo het idee dat hij narcistisch gedrag laat zien. Hij schwld me verrot. Doet anderen geloven dat hij thuis in een hel leeft. Lacht me uit als ik in tranen uitbarst wanneer hij me vernedert. Zijn vriendem geloven niet dat het thuis een hel is. Omdat ze mogen blijven slapen en mee eten. Ben daar heel gemakkelijk in. Maar iedere keer bij een andere volwassenen roept hij het wel. Laatst moest ik met hem bij de schoolpsycholoog komen omdat mijn zoon had gezegd dat hij thuis in een hel leeft. Ik zou hem vroeger mishandeld hebben en hij is bang dat ik dat nu bij zijn broertje zou gaan doen. Ik was met stomheid geslagen. Nog nooit heb ik hem geslagen! Dus heb hem gevraagd waarom hij zulke dingen zegt. Hij blijft volhouden dat het wel zo is. Het gesprek daar was niet fijn. Het voelde als een aanval richting mij met zn twee. Nu probeert hij de held uit te hangen bij een paar schoolvriendinnen. Zij zijn benaderd door loverboys. Ze moesten onder dwang naaktfoto’s maken. Hij wilde ze wel even helpen en heeft die jongens gebeld en geeist de meoden met rust te laten. Nu wordt hij bedreigt en laatst opgewacht onderweg naar huis op de fiets. Ik met hem naar het politiebureau om aangifte te doen voor bedreiging. Ik heb er slapeloze nachten van. Angst dat ze hem iets aan doen. Hij vind dat ik overdrijf. Ik en politie heb hem gezegd geen contact meer met deze mensen op te nemen en zich er niet meer mee te bemoeien anders herft hij telefoonverbod en moet hij deze inleveren. Hij had de meisjes ook kunnen helpen door ze naar het politiebureau te sturen. En laatst belde er weer een instantie ik zou volgens mijn oudste mijn jongste hebben mishandeld volgens mijn oudste. Mijn jongste heeft tegen de instantie gezegd. Dat heeft mama niet gedaan en dat zal ze ook nooit doen. Zo is mijn mama niet. Maar steeds die trappen in mijn rug. Ik ben gaan surfen op het internet. En ineens las ik het. Doordat ik ben doorgeschoten heb ik de opvoeding totaal verziekt. Ik heb van mijn zoon een narcist gemaakt. Hij loopt over van zelfvertrouwen en is helemaal idolaat van zichzelf. Hoe heeft het zo ver kunnen komen. Ben er zo verdrietig van.
9 oktober 2019
Hallo, jou verhaal komt totaal naar het mijne het laatste deel niet meegeteld
Mijn dochter is inmiddels 23 jaar woont sedert drie jaar uit huis omdat het gewoon
niet meer houdbaar was. Ik heb meer dan tien jaar nodig gehad om me te herstellen van haar vader hetzelfde calliber en nu zij drie jaar niet meer onder
mijn dak woont gaat het me nog beter zo goed zelfs dat ik geen behoefte
meet heb om haar maar enigzinds nog te zie of te horen
En ik ben van mening dat het niet ons fout is dat ze zo zijn
Ik voel me in elk geval NIET schuldig noch verdrietig of wat dan ook
Zij doen dat OOK NIET.
11 augustus 2019
Lieve lotgenoten,
Heb ’n narcistische zoon; begrijp jullie hélemaal. Je durft er met niemand over praten. Het neem m’n levensmoed volledig weg….elke dag sta ‘k wenend op en ga ook wenend weer naar bed. Dit al zo’n 15 jaar…. Is volledig breken de beste oplossing?… ‘k weet het niet meer…doch zo kan ‘k het leven nog maar héél moeilijk aan.
15 augustus 2019
Lieve moeders en vaders, net zoals ik met hetzelfde probleem….schuldgevoelens, er ziek van worden enzomeer…. Ik stel mij de vraag: hoe kunnen we in contact komen met mekaar? Weet hier iemand van jullie hoe dit precies werkt? Erg bedankt alvast want zie dit in m’n uppie , na jaren vechten, niet meer zitten. Het wordt erger met de jaren.
14 januari 2021
hallo lieve mensen,
ook wij hebben een narcistische zoon van 48 jr. Hij intelligent en bekend. Dat maakt het heel moeilijk want hij komt naar buiten toe over als zeer charmant en hulpvaardig. Kleineert zijn vrouw en kinderen. Wij weten sinds 5 jr dat hij narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Omwille van zijn lieve vrouw en kinderen hielden we contact. Toen hij dan ook zei dat zijn vrouw kon oprotten en zij mij in paniek belde heb ik haar gezegd dat ze dit met beide handen moest aanpakken en naar haar ouders moest gaan. Het is heel verdrietig maar gelukkig heb ik een heel lieve man die hij probeeert op alle mogelijke manieren in de put te krijgen. Samen komen we er gelukkig uit. Maar nu ben ik het slachtoffer, beschuldigt mij van zelfmoorpogingen, 30 jr terug. Nooit een poging gehad, hecht teveel aan het leven en beschuldigt mij van dingen waar ik het bestaan niet af weet. Het laatste is dat hij nu geld eist en als we niet betalen hij beslag laat leggen op ons pensioen. Sms ondertussen dat hij van ons houdt!! Houdt mij vast dat als iemand daadwerkelijk van je houdt jou geen pijn wil doen. Kleinkinderen en ex-vrouw hebben we gelukkig contact mee, ook met de ouders van zijn ex-vrouw. Haar beschouwen we als onze dochter. Wij wonen gelukkig in het buitenland zodat hij geen invloed heeft op onze kennissen, de taal spreekt hij niet. Volgens mij is dat ons geluk. Ben wel bang dat hij het eea onderneemt als hij weer in een stadium verkeert van alleen zijn. Kontakt hebben we niet meer want hij zit in een stiltefase naar ons toe. Als hij al via sms met mij contact opneemt, via mijn man kan dat niet meer, alles geblokkeerd want mijn lieve man gaat eraanonderdoor, reageer ik heel kort en zakelijk, straight to the point, en bewaar alles. Het is heel moeilijk maar alleen geen contact en , vergelijk het met een koekoeksjong, afstand nemen en houden en geen contact.
Heel veel sterkte allemaal en gelukkig zijn jullie niet alleen.
Ina
14 januari 2021
Lieve Ina
Heel erg herjkenbaar jouw mail.
Ook mijn man wordt getreiterd en monddood gemaakt door zijn oudste zoon.
hij is al vanaf heel jong alcohol en drugs verslaafd en een pure Narcist.
Ik begrijp jouw zo goed, ook wij hebben onze pensioen leeftijd bereikt en willen onze laatste levensjaren veel genieten van ons leven.
Mijn man is werkelijk uitgemaakt voor de persoon wat hij nu is, waardeloos ! De laatste keer aan de telefoon schold hij zijn vader uit voor waardeloze kanker mongool, Terwijl zijn vader alles maar dan ook alles voor hem heeft gedaan, zelfs hem opgezocht in alle gevangenissen toen niemand hem meer wilde , zelf toen was zijn vader er voor hem!
Nu kreeg zijn dochter ook een kindje en mijn man stuurde een lieve felicitatie naar haar met de vraag of hij ook overgrootvader mocht zijn en opa voor haar, Deze vrouw heeft door toe doen van haar vader en oom (de nare berichten die hun vertelden)jaren geleden al gebroken met mijn man haar opa dus!
Ze stuurde weer het bericht dat ze geen contact wilde,
Diezelfde dag beldde haar vader en bedreigde mijn man met”‘ Ik kom naar je toe, en sleur jouw uit je huis aan je haren waar jouw k..t wijf bij staat!
Mijn man was en is gebroken , Maar wij twee zijn zeer krachtig en heel blij met elkaar! En dat krijgen ze nooit kapot!
Nu nog mijn man weer zover krijgen dat hij zijn eigenwaarde terug krijgt.
blijf allemaal ondanks de wanhoop en het vele verdriet wat jullie moeten doormaken, trouw aan jullie eigenwaarde, Niemand heeft het recht jullie dit geboorterecht af te nemen
Jullie zijn allemaal bijzonder en sterk!
hun hebben hulp nodig van een proffesional
Die zijn wij ons hele leven al dankzij hun!
2 september 2019
Ik zou zeggen een facebook groep opstarten.
2 september 2019
@Silvia Minneboo
Jij bent de eerste in de reacties die ik lees met een kind die nog niet eens in de pubertijd zit. Ik ben al een tijdje op zoek naar iemand die wat meer bekend is met een kind dat jong is en narcistisch gedrag vertoond. Ik zou het fijn vinden om met je in contact te komen.
je kunt mij opzoeken op FB onder deze naam.
26 september 2019
Deze zondag was ik (voor de miljoenste keer) compleet murw. Mijn lichaam en geest voelde zo raar dat ik dacht: moet ik een ambulance bellen? Het leek of al mijn levenskracht en levensenergie weg was. Er zat nog n heel klein levend puntje in het midden. Ik dacht: het is m NU gelukt! Ik ben kapot… mijn zoon is 36 jaar, ogenschijnlijk een mooi mens, maar owee als hij n NEE krijgt! Al jaaaaaaren en jaaaaren kom ik het gelieg en bedrieg tegen, tevens het ontkennen van dit alles, hij pakt dingen ongevraagd bij mij, bij iemand anders en ontkent dat dan glashard. Laat mij geloven dat ik het verkeerd heb en hoe durf ik als moeder zo aan hem te twijfelen? Want vertrouw ik m eigenlijk wel? Wat ben ik voor n moeder. Hij weet me altijd op mn diepste plekken te raken. Ik heb al zoveel oefening gehad in beheersing, geduld, het bij mezelf houden…maar soms lukt het me niet. Dan voel ik me een getergd dier en flip m dan ook ‘gewoon’. Nou…en dan moet je het meemaken! Ik voel me dan zo slecht, vol schuldgevoel en bijna suicidaal: en DAN pas gaat ie nog verder! Hij hoeft me nooit meer te zien. Ja, mijn andere 2 kinderen daar houd ik wel van etc.etc ik heb vaker gelezen over pathalogisch narcisme en wilde er niet aan. Hij heeft Asperger (vorm van autisme), daar ligt het aan, dacht ik, hoopte ik. Maar na zondag kan ik er niet meer om heen! Ben zo blij dat ik hier andere moeders terug lees (niet blij voor jullie natuurlijk!), maar blij dat ik er niet alleen in ben. Dat dit bestaat. Ik ben sinds 1991 een alleenstaande moeder v 3 kinderen EN ben zelf therapeut! Hoe bizar dat het ook MIJ gebeurt! Dank voor het delen.
15 oktober 2019
Dag,
Ook mijn zoon is 36 en heeft alles wat mij dierbaar was kapotgemaakt.
Zelfs mijn kleinkinderen en andere zoon ben ik door zijn manipulatief gedrag/prachtige
verhalen kwijt.
Een hele mooie man om te zien , heeft letterlijk honderden vrouwen “ versleten/gebruikt .
Het is n verhaal waar geen eind aan komt.
17 november 2019
Uw verhaal is mijn verhaal…
Sterkte en n dikke pakkerd.
15 januari 2021
Bizar dat het ook u gebeurt? Helemaal niet zou ik zeggen! Tenslotte ben je gewoon maar moeder wat voor job je ook hebt! Maar eenmaal zullen we moeten toegeven dat we valse hoop koesteren! Dat noch beroep, noch liefde, noch toegeeflijkheid iets gaan veranderen bij een narcist. Hij houd van u zolang hij zijn zin krijgt! Hij manipuleert, liegt en bedriegt en draait de buitenwereld een rad voor ogen! Ze moesten eens weten! En je gaat er aan kapot als ouders!
één ding wil ik kwijt en ergens vindt ik het niet mooi van mezelf maar sinds ik hier de verhalen lees heb ik de troost dat ik niet alleen ben zoals we jaren lang gedacht hebben!
Het spijt me!
17 november 2019
Vandaag n zware dag, omdat ik in de buurt was waar mijn 40-jarige zoon met narcistische trekken woont. Hem nu weer 2 jaar niet gezien. En vind het zo dubbel. Tuurlijk “mis” ik hem, maar ben ook rustiger omdat hij niet zo dichtbij is. Want dan zijn er onrust, leugens, verwijten…..
Maar heb verdriet omdat hij geen verantwoording neemt voor zn 2 zoontjes, bij 2 versch moeders. Gelukkig zie ik 1 vd 2 kids wel. Maar de oudste is al 8 haar uit beeld. Met zn mama nr n geheim adres vertrokken. Van de ene vriendin naar de andere gaat. Hen gebruikt! En alleen maar met zichzelf bezig is. Zn uiterlijk, dikke auto….
Dubbel zwaar vind ik t omdat hij n licht verstandelijke handicap heeft en ik het moeilijk vind in te schatten wat hieraan toe te schrijven is.
Het heeft lang geduurd voordat ik kon inzien dat niet al die vriendinnen/exen de schuldigen waten, masr mijn zoon’s gedrag.
En steeds maar de schuld alleen bij mezelf leggen.
Was laatst bij n lezing over narcisme en herkende veel. Maar hoorde niet vaak over gedrag van t kind nr de ouder.
Triest, maar vind toch steun nu ik lees dat ik niet de enige ben.
Ik wil zo graag rust hier in vinden!!
Maar blijft moeilijk…..
25 november 2019
Oh hoe herkenbaar. Ik zit er op het moment middenin. 17 maart is mijn man met huiselijk geweld meegenomen. Ik moest van mijn 2 zoons (23 en 25) paar dagen later horen dat hij van mij ging scheiden. Vanaf ons 15de bij elkaar. Ook hij is manisch depressief en heeft hoog IQ autisme en ook ik schoof zijn vreemde en soms gemene gedrag die er steeds erger insloop, onder zijn ziekte, die zijn moeder broer, zus en nichten ook hebben. Zijn vader is ook erg natcistich. Mijn oudste lijkt het ook te hebben, die is zo grof en gemeen en dan weer heel aardig. De Jongens staan achter hun vader (wat bizar is want ze weten wel beter al heb ik ze van heel veel weggehpuden) en zijn fam ook. Hij heeft zelfs 3 vriendinnen tegen mij opgezet. Vader en zoon zien er goed uit en charmant uiteraard. Man had al snel een ander, al denk ik dat hij die al had… hij kan niet alleen zijn uiteraard en ook zei viel mij lastig op zijn mail en app. Ik ben zo op. Heb helemaal niets meer. Woonde hier net een jaar, net eigen bedrijfje gestart en alles ging juist beter met hem, hij deed zelfs verliefd naar mij maar blijkbaar was dat geacteerd …alles is weg,zie mijn kleinzoon van 1.5 jaar ook niet meer.Heb in 8 mnd zoveel wreedheid meegemaakt, opgejaagd, afgesneden met de auto en klemgereden. Politie belde hij samen met oudste zoon, ik werd weer van iets beschuldigd. Politie kan er niets mee zeggen ze steeds. Ben lamgeslagen, zo verdrietig en pijn… weet niet wat te doen. En dan is mijn oudste aanstaande zondag nog jarig ook… iedereen zal er zijn behalve ik. Mijn ouders heb ik ook in 2017 beide binnen een jaar verloren…. wat mis ik ze nu enorm. Hoop dat mijn jongste nog bijtrekt en zich durft los te trekken bij zijn broer en vader, mis hem zo.
16 december 2019
ook ik moet toegeven dat mijn zoon een narcist is.
jaren van narigheid,verdriet.ik zou graag met andere ouders in contact komen.
zorgen om kleinzoon en schoondochter.
17 december 2019
Lieve mensen,
Wat een herkenning
Mijn 2 zoons zijn beide vanaf hun zesde jaar gediagnosticeerd
De oudste met Add/pddnos en de jongste met Adhd/odd
De jongste is uitgegroeid tot een narcist/psychopaat
Hij heeft na hele moeilijke zware jaren een pijmaatregel gekregen en toen ging het redelijk goed met hem. Maar na zijn vrijlating is het steeds erger geworden
Ik heb uiteindelijk het contact verbroken omdat hij verslaafd is en in de criminaliteit is beland. Hij heeft ondertussen een dochtertje gekregen die ik voor het eerst zag toen hij 6 weken in coma lag op de ic nadat een lawinepijl in zijn hand ontploft was, waardoor hij het grootste deel van zijn hand kwijt is. Zij was toen net 3 maanden oud.
Ik zie haar nog wel regelmatig, ze is ondertussen 4 jaar maar hij mag haar alleen zien onder toezicht. Hij neemt het mij zeer kwalijk dat ik het contact heb verbroken maar wel zijn dochtertje nog zie. Gister heeft hij mij weer bedreigt om die rede.
Ik ben er zo ontzettend klaar mee en denk erover om hem aan te geven maar ben ook bang dat hij mij iets aan doet, zover is het al gekomen.
Ook de instanties weten niet wat ze hiermee aan moeten.
God zij dank heb ik nog een dochter die wel normaal functioneerd en ook die heeft het heel zwaar gehad met haar broers de jongste is haar tweeling broer.
De vader van mijn kinderen is gediagnosticeerd met Adhd en borderline ik ben van hem gescheiden en hij heeft met alle 3 de kinderen geen contact meer. Mijn tweede man heeft darmkanker gekregen en een permanente stoma en die kon het uiteindelijk niet meer aan. Dus ook die relatie is beeindigd.
Toch weet ik dat ik alles heb gedaan en geprobeert om ze te helpen en te laten functioneren in de maatschappij maar het is niet gelukt. Zoals de verdrietige moeder al aangaf moederliefde gaat ver heel ver, maar het houdt ook een keer op als jezelf wil blijven funtioneren.
Ik heb geleerd goed voor mezelf te zorgen en toch proberen te genieten, maar dat is verdomde lastig want je zal er altijd mee geconfronteerd worden.
Ik zou graag met iemand willen praten.
Lieve groet,
Helen
18 december 2019
Beste Helen,
Wat meer dan verdrietig!
Ik heb net een artikel geschreven over dit allesvernietigende proces. Misschien kan het iets voor je betekenen…
Hartelijke groet,
Anja
https://linkedin.com/pulse/ontheemd-het-leven-na-vroegkinderlijk-trauma-anja
19 december 2019
Dank je wel Anja
Zou graag van je horen wat je precies bedoelt met: Dit alles vernietigende proces
Lieve groet
Helen
12 januari 2020
Echt Cora, ik lees mijn verhaal. Precies hetzelfde. Zijn familie en mijn zus zijn er ook 8n meegesleept, ik heb niemand meer. Voel me zo eenzaam. Mijn ouders zijn beide binnen een jaar overleden 2016/2017. Moet nu begin aoril mijn huis uit zijn waar we net een jaar woonde toen het gebeurde afgelopen maart Was net mijn eigen bedrijfje begonnen.. alles kapot en weg en hij treiterd maar door. Scheiding loopt nog dus gedoe om geld en geen huurhuis te vinden. Ben zo moe en verdrietig. Waarom doen ze mij dit aan maar vooral hoe komt dit ooit goed, mis mijn gezin, kleinkinderen en leven
12 januari 2020
Hoi Regina,
Zo gaat het echt.. heftig om jouw verhaal ook te lezen. Mijn scheiding van mijn narcistische ex is inmiddels 8 jaar geleden maar het treiteren lijkt nooit te stoppen. Nu mijn zoon ook een narcist blijkt te zijn is het helemaal een spinnenweb. Het ergste is dat ze allerlei mensen erin meeslepen waar je vroeger steun aan had en wat je zegt; je familie en vrienden zelfs. Dan denk je; je weet toch wie ik ben? Waarom geloof je in deze vreselijke verhalen? Maar narcisten kunnen zo overtuigend zijn, verschrikkelijk. Soms komen mensen (vrienden/ familie) terug omdat ze inzien dat het niet eerlijk is, maar het is wel gebeurd en om dan weer vertrouwen te hebben in zo’n vriendschap is lastig.
Ik wens jou heel veel sterkte! Sterk blijven en doorgaan! Ze willen juist dat je er kapot aan gaat, maar laat dat niet gebeuren! -X-
13 januari 2020
Ja Cora klopt helemaal, ik denk ook steeds, jullie kennen mij toch! 3 vriendinnen weg, hun mannen schikken zich naar hun blijkbaar, ze negeren me allemaal.
Ik vertrouw nu niemand meer. Oude buurtjes begrijpen er niets van, die weten natuurlijk meer, die hebben gehoord hoe ik ook ben uitgescholden in het verleden. Met hun heeft hij allemaal geen contact meer, maar ik houd in mijn achterhoofd als hij bij ze langsgaat dat ze niet meer met mij praten, dit gebeurd steeds maar tot nu zijn Fam, mijn zus en drie vriendinnen. Niemand vraagt mij wat. Ik weet niet eens waar het over gaat, jongste zoon (23) zegt dat ik een gedragsstoornis heb maar kan niets benoemen., hij was mijn lieverd, mijn maatje, ze hebben hem helemaal gebrainwasht. (ex) man zegt daar tegen mij helemaal niets meer over, hij weet heel goed dat ik hem een narcist vindt en hij weet dat hij dat is. Hij speelt veel via zijn familie die ik dus ook al 34 jaar ken en alles altijd voor gedaan heb. Oké ze hebben autisme, moet je mij dan zo behandelen ….
van het weekend kwam ik erachter dat hij weer in mijn (oude) mail adres zit van mijn bedrijfje wat ik had, is mijn domeinnaam. eerst versprak hij zich vorige week, hij wist iets wat hij niet kon weten, ik dacht hoe komt hij in de mail want alle Wachtwrd waren veranderd en gisteren was hij het Wachtwrd aan het veranderen van mijn Apple ID, die had hij toen die tijd aangemaakt, ik had er niet aan gedacht, hij kon dus ook in mijn cloud. (heb een nieuwe waar ik alles al op doe) gelukkig kreeg ik daar een mail voor binnen dus heb het zelf gelijk veranderd , hij kan er niet meer in. Ik ben zo moe en verdrietig. Wat doet mijn hart pijn., het is zoveel en ben zo eenzaam. En dan een huurhuis vinden voor mij en mijn honden, het is zo zwaar.
13 januari 2020
Zó herkenbaar Regina, in álles! Ook van je zoon die jouw lieveling was en je maatje, dat heb ik ook met mijn tweede zoon.. die geen narcist is, maar zó gehersenspoeld.. en dat verhaal van die wachtwoorden.. eng hoeveel het lijkt op mijn verhaal..
sterkte!!
14 januari 2020
Dank je wel Cora, jij ook
14 januari 2020
Versta u helemaal, mijn zoon gaat zo ver dat ik niet meer alleen op mijn kleinzoon mag passen. Als ik ga zorgt hij steeds dat hij verlof neemt. Enkel hij kan dit, niet zijn ex niet haar ma of oma. Elke dag komt hij bij zijn ex aan omdat naar zijn zeggen zij niet bekwaam is om zijn zoon op te voeden. Het gaat heel ver! Enkel dat wat hij doet met zijn zoon is ok. Hij leeft in zijn mobilhome noemt mensen die in een huis of appartement wonen marginaal. Gaan werken en niet thuis zijn dat doe je uw kind toch niet aan…. Hij is alles uit aan ’t zoeken om niet meer te moeten gaan werken om tijd te maken voor zijn zoon,mensen die veel werken (zoals wij vroeger) zijn marginaal. Enkel hij is goed bezig. Het doet pijn te zeggen, dat is mijn zoon….. Carine
16 januari 2020
Herkenbaar mijn zoon duidelijk tiran is voor geld uit huis gegaan ook naar vriendin liegt en bedriegt alles bij elkaar vele ruzies gemaakt met mensen geprofiteerd van mensen. Iedereen zijn schuld is het behalve de zijne. Dus ik herken dit verhaal zeker
17 januari 2020
Ik zou eigenlijk nu moeten slapen. Morgen weer vroeg op. Maar mijn hoofd zit vol, mijn hart doet pijn. Ik huil van binnen maar mijn ogen blijven droog. Ik Google “ik schaam me voor mijn zoon. Is agressief..” En kom ik op deze site. Vele verhalen gelezen van verdrietige moeders net als ik. Maar als ik de verhalen lees vraag ik me af..is mijn volwassen zoon een narcist? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik me voor mijn zoon schaam. Niet weet wat er met mijn zoon aan de hand is. Ik maak me al jaren zorgen om hem. Hij heeft veel problemen. Financieel, emotioneel en lichamelijk. Hij heeft ouders die van hem houden en hem blijven steunen (misschien is dat het probleem) hij maakt verkeerde keuzes,Komt dan in de problemen en is te lui om te werken. Heeft kritiek op iedereen maar niet op zichzelf. Als er iets verkeerd gaat is het nooit zijn schuld maar altijd van een ander. Hij is verslaafd en kan nooit een relatie in stand houden. In relatie’s is hij bazig en is “hij” alleen belangrijk. Mijn zoon dult geen kritiek en en wil gehoord worden. Andersom toont hij nauwelijks emotie. Hij is agressief naar zijn vriendinnen toe als hem iets niet zint. Gaat veel uit en is dan een heel ander mens. Ook is mijn zoon verslaafd aan gokken en dat geeft ook veel problemen. Ik kan zo wel doorgaan maar maakt me erg verdrietig. Misschien helpt het voor mij dat ik mijn verhaal hier typ terwijl ik me afvraag. Komt dit gedrag uit onzekerheid,trauma’s of de scheiding van zijn vader en mij. Ik weet het niet. Maar ben het moe om me druk te maken om mijn zoon. Jaar in jaar uit… Ik weet het de niet meer.
17 januari 2020
beste E
zoals ik dit lees denk ik aan mijn tweede zoon
Hij vergeeft mij nooit dat ik gescheiden ben van zijn vader toen hij 5 jaar was, Ik zie heel veel dezelfde dingen die aangeeft dat jouw zoon idd wellicht een narcist is net als die van mij.
Jarenlang vroeg ik mij af wat heb ik verkeerd gedaan met hem?
en dan ineens zie ik dat het in hem verankert zit.
Het constante omdraaien van verhalen zodat hij er het gunstigs vanaf komt, het liegen , Ziekte veinzen ,Hoog van de toren blazen als er iemand een foutje maakt , maar zijn eigen fouten zijn geen fouten.Zijn kinderen komen nooit naar mij hun oma toe! ik moet zelf maar komen word er gezegd!
Zo omgaan met je moeder is afschuwelijk omdat je dan de schuild altijd wel bij zijn jeugd gaat zoeken toch! ik weet het!
Nu heb ik eens gezegd wat ik ervan denk ,heb hem laten voelen middels een gesproken boodschap,Dat ik het niet meer pik, Heel rustig maar recht voor z,n raap heb ik gezegd dat hij stoppen moet met mij bij anderen te beschuldigen van alles en nog wat waar ik geen weet van heb! ik heb gezegd dat ik het niet meer pik, Zijn gedraai,leugens ,gemanipuleer en dat hij de kinderen tefen mij opzet!
De eerste keer dat ik mezelf uit via een spraakbericht omdat meneer de telefoon nooit opneemt als ik het ben!
en wat gebeurd er? Hij zegt ijskoud ,na wat jij hier zegd, weet je nu toch wel waarom ik nooit kom,ik zakte zowat in elkaar van de pijn en verdriet, ik die hem altijd uit de shit haalde waarin hij verzeilt raakte door zijn eigen toedoen, Die zijn huur en eten betaalde toen hij zijn geld verkeerd had uitgegeven, die hem steeds een hand boven zijn hoofd hield als hij tegengas kreeg !
Het is goed zo! ik ga niet nogmaals mezelf verlagen door hem te zeggen wat ik ervan vind, Maar ik blijf van hem houden, en ik mis zijn kleintjes .
17 januari 2020
Lieve ouders, mama’s, ..
Het is ondertussen een jaar geleden dat ik me ingeschreven heb op deze site. Ik lees steeds dezelfde verhalen. Triestig toch.
Momenteel is mij de raad gegeven om afstand te nemen van mijn narcistische zoon. In heb begin was dit zo moeilijk, zo pijnlijk. Ik heb er zelf een burn out aan over gehouden. Ik heb een 5tal maanden in mijn zetel gezeten, de energie was volledig weg. Hoe kun je nu vragen aan een ouder om afstand te nemen van je eigen kind
Ik heb dit uiteindelijk toch geprobeerd, al was het maar om de rest van het gezin te beschermen.
Een jaar verder, ik heb afspraak gemaakt met mijn zoon om 4 keer per jaar ergens samen op een publieke plaats te gaan eten. Ik probeer mijn eigen leven weer in handen te nemen en ik probeer weer te genieten. En ja, dat lukt nog. Maar toch, er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan mijn zoon denk. Ik mis hem, ale, ik mis diegene die ik dacht dat hij was.
Ik troost me met de gedachte. Narcisme is een ziekte die moeilijk kan behandeld worden.Het probleem is dat zij geen schuldbesef hebben. Uiteindelijk is het voor narcisten ook wel erg. Zij hebben hier ook niet voor gekozen om die ziekte te hebben.
Ik blijf wel problemen hebben met het feit dat er weinig hulp/ begeleiding is voor deze mensen. Mijn geloof en vertrouwen in de psychiatrie is dan ook heel miniem.
Veel sterkte aan iedereen.
Een nog steeds verdrietige mama die het toch nog de moeite vind om verder te vechten en te leven voor zichzelf en voor anderen.
23 januari 2020
Beste moeder,
Ik ben een moeder niet van een narcist, maar een narcist heeft mijn dochter meegenomen. Het is één grote nachtmerrie. Ze is nu al ruim een maand weg. we hebben al een keer een noodkreet ontvangen van haar, we rijden erheen. Daar aangekomen heeft hij haar weer omgepraat en krijgen we onze dochter niet te zien. Ze zit gevangen in een web van leugens. Heel veel loze beloften, leugens en bedreigingen. Hij heeft ruim een jaar hier in gewoond en ons hele huishouden geterroriseerd. Een week voor kerst was de maat vol na bedreigingen direct naar mijn moeder toe heb ik hem buiten gezet. Mijn dochter is helaas met hem meegegaan. We leven tussen vrees en hoop sinds dat moment.
15 februari 2020
Beste
Ik vind het zo fijn om ook een verhaal te horen, waar je als moeder machteloos tegenover staat. Een narcist heeft mijn dochter in zijn macht. Op 18 mei 2020 is het drie jaar dat ik mijn dochter niet meer zie. U moet weten, dat mijn dochter bij mij heeft gewoond tot haar 20 jaar. Ze was nog geen twee jaar al ik zelf de kracht vond om van haar vader te scheiden, naar meermaals bedrog van hem, vernederingen enz. Ik leerde iemand kennen, die heeft mijn dochter in zijn leven genomen als zijn eigen dochter, maar van het moment dat ik deze man leerde kennen, deed mijn ex-man zeer moeilijk. Mijn echtscheiding van hem heeft voor 10 jaar helse moeilijkheden gezorgd. Als hij wist dat ik een andere man had leren kennen; is de miserie ook begonnen, zijn vonnis niet naleven enz. Op een bepaald moment kwam hij zijn dochter niet meer halen. Dus wij hebben ze opgevoed en mijn huidige partner als zijn eigen dochter opgevoed, maar ze werd 15 jaar is ze leert iemand kennen, wij herkennen haar niet meer. Ik herkende de symptomen bij haar vriend, hij merkte dat op. Hij heeft zo haar gebrainstormd dat we op een bepaald moment echt grenzen moesten nemen. Met de gevolgen natuurlijk liefde is blind dat ze voor hem koos. Ik vind het persoonlijk zo spijtig dat er altijd word gesproken over de ouders zijn narcist, maar wat doe je als u kind iemand leert kennen dat een narcist is en alles in zijn macht neemt om de relatie tussen ouder en kind te verbreken?
17 februari 2020
Help, ik ben psychisch zo verminkt door mijn kind zodat
mijn moedergevoel is verdrongen door afschuw.
Wie herkent dit?
9 maart 2020
Ben eens naar een astrologisch adviseur geweest waarvan ik vermoed dat deze mensen aan een hoge graad van narcisme lijden. De psychopatische omkering en ook hoe ze de politie aan hun kant krijgen. De cognitieve empathie en dat liegen en gaslighten. Ze draaien de rollen om en het is de omgekeerde wereld en de wereld op z”n kop. Ik denk dat mensen die hier mee zitten of worstelen er beter aan doen een goede therapeut te zoeken die met deze problematiek op de hoogte zijn in het verwerken van wat zij hebben veroorzaakt en wat het met je heeft gedaan. Je zit nog in due woedefase en wilt genoegdoening en erkenning voor wat je is overkomen. het is heel vervreemdend en bevreemdend als het niet wordt begrepen.Ze overtreden stelselmatig grenzen. Zij hadden zelf in therapie gemoeten maar zorgen er voor dat die ander er naar toe gaat in laten die ander er als iemand uitkomen die iets mankeert. Zo zullen er ook mensen zijn die het met cognitieve empathie willen begrijpen en je weer binnen halen om vervolgens op de nog niet geheelde wonden binnen te komen en om vervolgens het zelfde te doen. het is weten zonder voelen. Kwetsbaarheden zijn daar niet in goede handen. Ik was op me zelf en er werd gezegd dat ik me zelf niet zou kunnen redden en dat ik het over me zelf zou hebben afgeroepen en dat ik overdreef en egocentrisch zou zijn. Men pakt je op dingen die je niet onverschillig laten zoals kleding en make up en zou je daar heel erg mee bezig zijn dan kraken ze dat af en zetten je hier mee te schande bij anderen ook. Ze kennen je nauwelijks en dan al heel grof afkammen op uiterlijkheden. Zelf hebben ze nauwelijks enige kennis over make up en kleding. Alles wat je hoog acht. Ik liet dan de kleur foundation uitzoeken door iemand die un die zaak stond en dat was een speciaal zaak maar denk dat zij er geen kaas van hebben gegeten die dat zeggen. Ik had ruime ervaring en kennis op dat gebied en ben er nu helemaal uit en achter geraakt en mijn kennis is niet up to date meer. vroeger kon ik het mij veroorloven regelmatig kleding te kopen en verzorgingsproducten en deed hier heel erg mijn best voor en hoe meer ze zagen dat je je best deed des te meer ze je afkamden terwijl zij er zelf het fijne er niet van af wisten en er zelf geen kaas van hadden gegeten een ander de les lezen. Als je nou in een machtspositie had gezeten maar dat was ik niet want zat in een onmachtspositie en dan wil je wel de eer die je toekomt en als gelijke willen worden gezien maar zien je als ongelijke en het interesseert hun eigenlijk niet wie ze voor zich hebben. Ik had meer navraag en referenties op moeten vragen want daarna hoorde je van verschillende mensen negatieve berichten. Er was een agent die zei dat ze wel zorgzaam waren en zo hebben ze die ook nog voor zich ingenomen en ingepakt. Naar de buitenkant kan het zo lijken maar van binnen zijn ze rot en vuil en gemeen en brengen je te schande bij anderen en lasteren en doen aan eerroof en publieke eerkrenking en schaden je reputatie en doen een diagnose terwijl zij hier toe niet bevoegd zijn. Zij willen geen aandeel en zich aansprakelijk stellen en ze zijn er ook niet op aanspreekbaar en willen zich nergens in verantwoorden dan dat de gedupeerde zich moet verantwoorden voor de chaos die zij veroorzaakt hebben. het zit je nog steeds hoog dat zij geen straf hebben gekregen na misdrijven en ontmenselijking en mishandeling en geweld. Zonder respect voor de rechten van die ander en onbillijk en krom anderen de schuld geven nadat wat zij hebben misdaan en erkennen hun aandeel nooit. Ze pakken je op kwetsbaarheden en nog niet geheelde wonden. Hier moet een professioneel persoon die verstand heeft van dit soort mishandeling orde en inzicht in zien te brengen zodat je weet waar je mee te maken hebt en dat ze erkenning krijgen en begrip en genoegdoening. Het is een murw gevoel dat je krijgt en flinkheid en kracht afpakt en dan wordt je door anderen ook nog zwak genoemd. het zijn gek aanstekers en halen je binnen door verleiding en cognitieve empathie maar dan zonder gevoel om er vervolgens weer misbruik van te maken. Ze verstoren de rust en het is beter dat ze hun spullen moeten afpakken met hun bedrog en fatalistische prognosen en voorspellingen. Als mensen daar niet zouden zijn geweest zou hun dit nooit zijn overkomen. .
9 maart 2020
Men wil begrip erkenning bevestiging en genoegdoening nadat wat je is overkomen. In het begin herkende ik het niet als zodanig maar zodra ze de rollen omkeren dan is het te laat. Nooit hun aandeel willen bekennen dan dat aandeel bij de gedupeerde leggen. Het zijn parasieten energievampiers die misbruik van vertrouwen maken en die zielen schaden. Zij maakten dat mensen in geldzorgen kwamen en onder stress leden verder wou men zich nergens aansprakelijk voor stellen dan dat ze je ook nog te schande zetten nadat wat zij hebben misdaan. van dat ze op je neerkijken en je op uiterlijkheden neerhalen en aan verraad doen en misbruik van vertrouwen en zeggen dingen als ik wil wel geloven dat je niemand hebt. Het zijn randfiguren. Je kwetsbaarheden afschermen want als je die tegen hun zegt dan ben je aan de filesteinen overgeleverd. Drop a line before the line gets crossed. Dat er zulke extremen rondliepen die je alles afpakken en je daarna nog aangeven terwijl je door hun gedupeerd bent.
6 mei 2020
Beste,
Ik ben ook een moeder van een 12 jarige zoon. Men ex is 100% narcist. Vandaag zijn mijn ogen opengegaan en besef ik dat men zoon uiteindelijk ook helemaal narcist is. Men zoon is op 4 april 2019 weg gelopen bij mij naar zijn vader. Zij hebben mij valselijk beschuldigd van slagen en verwondingen. Ondanks de enkele verwaarloosbare blauwe plekken van spelen hebben ze geen bewijs. Toch krijgen ze van de rechtbank gelijk. En ik krijg contactverbod. De rechtbank legde verplichte ontmoetingen op. Daar is mijn zoon geen enkele keer geweest. De jeugdconsulente klaagt ouderverstoting aan. De rechter heeft daar nog steeds geen oren naar. Vandaag wordt men dossier afgesloten. En moet ik maar wachten tot men zoon terug komt. Ik was van menig dat men zoon dat deed onder druk van vader.Met wat ik gehoord en gezien heb. Heb ik nu het bewijs dat het ook men zoon is. Ik weet niet of ik hem nog terug wil. Maar dan knaagt het schuldgevoel. Een moeder doet dat wel. Ik heb 20 jaar onder een narcist gezeten. Ik wil er echt niet terug opnieuw in. Een gebroken moeder
12 mei 2020
Wendy , kunnen wij contact met elkaar hebben ? Ik zit met hetzelfde met mijn 14 jarige zoon … voor een babbel ? Als steun ?
Veel sterkte , Miranda
12 mei 2020
Natuurlijk, via welke weg wil je graag contact.
Weten dat je niet alleen bent men zo ondraaglijke situatie is heel belangrijk. Ik wil graag een luisterend oor voor je zijn. Enzo leer ik ook bij voor mezelf.
12 mei 2020
Wendy en Miranda,
Misschien kan ik jullie elkaars mailadres doorgeven? Kunnen jullie zelf verder overleggen.
Groetjes, Mary
18 mei 2020
Beste Miranda,
Hoe gaat het met je?
Heb je men mail adres goed aangekregen.
Ik heb nog niks van je gehoord. Je berichtje heeft me wel geraakt.
Je mag gerust mailen hoor. We staan er niet allen voor.
3 juli 2020
Narcisme lijkt erg veel op odd. Volgens mij bij dochter 19 jaar diagnose odd gesteld omdat er niet aan vrouwelijk narcisme is gedacht. Geestel en lichamel een wrak. Alles op deze site zo herkenbaar.zou ook wel eens willen praten met alleenstaandemoeder die zo n dochter heeft , die alles gegeven heeft, teveel maar t is nooit genoeg, chantage, manipuleren, dreigen met geen contact als ik iets niet doe, agressie, spullen kapot gooien, liegen, mij elders zwart maken,iedere dag denigrerende opmerkingen, iedere dag uitgescholden worden. Ik heb haar eruit gezet. liefst iemand uit omgeving eindhoven
Liefs en heel veel kracht aan alle
sterke , geweldige moeders van deze site! moeders
12 september 2020
Ik ben geen alleenstaande moeder en kan je in die zin niet helpen, maar wil reageren ivm ODD:
bij aanhoudende gedragsproblemen van kind (+/-12e levensjaar) met hulpvraag naar de jeugdpsychiater die vroeg om de problematische gedragskenmerken te beschrijven.
Dat er een ADHD diagnose zou volgen stond als een paal boven water, echter, in het verhaal hebben wij zeer duidelijk (en niet voor niets) het gedrag beschreven dat klip en klaar in de richting van ODD wees.
De psychiater heeft vervolgens het verhaal beschouwt en zonder nader onderzoek: ADHD -> ritalin.
Op onze opmerking over wat men dacht over de kenmerken richting ODD was de reactie: maar 4 van de 5 kenmerken dus: nee.
Er werd niet voorgesteld om te onderzoeken of er wellicht meer aan de hand was, dat was het, we moesten het er mee doen.
Zoals vaak kwam de doodsteek op het 16e jaar met het stoppen van de ritalin, waardoor er definitief een einde kwam aan de momenten van rust, en de goede prestaties op school. Alles ging daarna snel bergafwaarts. Gesterkt door de woorden van de psychiater heeft het gedrag zich ongestoord kunnen uitvouwen tot dat van een textbook narcist.
Het is moeilijk, de meeste mensen begrijpen het fenomeen niet, dat duurde bij mijzelf maanden. Ik kon het niet geloven, het is voor een normaal mens ook erg moeilijk te geloven. Maar het is er toch echt, het bestaat, en het is een hel.
Hopelijk vindt iedereen hier een lotgenoot om ervaringen uit te kunnen wisselen zonder dat je eerst hemel en aarde moet bewegen om jezelf te verdedigen.
18 mei 2020
Ow wat zou ik graag met jou praten op dit moment.
Woon samen met m’n zoon van 18 en herken dit verhaal helemaal.
Ga er zelf bijna aan onderdoor hoe het er hier aan toe gaat. Ben zelf verbaal best sterk maar word neergezet als een vreselijke moeder en dat ik niet normaal ben etc…
Mijn zoon ligt 24 u per dag in bed,doet helemaal niets,heeft nog nooit gewerkt want denk maar niet dat hij in een Jumbo gaat staan.Moederdag niets,verjaardag niets ,hond uitlaten is teveel,en als ik iets zeg dan begint hij te schreeuwen dat ik alleen maar tegen hem zeur en schreeuw. Ik ben hem zo verschrikkelijk zat…al best lang. Ik trek het niet meer. Heb nu een ultimatum gesteld. Binnen twee weken een baan en dan mag je blijven of blijven liggen 24 uur achter. Die k PlayStation maar dan ga je eruit!! Hellup !! Ik ben er helemaal klaar mee..maar wil hem niet zonder plan op straat zetten… Maar kan weinig hulp vinden op internet voor mijn situatie. Heb iemand nodig die hem wakker schudt!!! En even van me overneemt. Ik doe het heel m’n leven al alleen met hem. Wil niet uit elkaar met haat en ruzie…maar daar stevenen we nu heel hard op af. Wat kan en moet ik nou doen?
4 juni 2020
Zoals zoveel reacties is ook die van jou zo herkenbaar…
Na een huwelijk van bijna 20 jaar met een narcist ben ik vorig jaar gescheiden. Mijn zoon van bijna 20 heeft hierdoor ook geen goed voorbeeld gehad. Het was mij al een poosje opgevallen en gelukkige meerdere mensen om mij heen, dat mijn zoon ook trekken vertoonde van zijn vader en ook narcistisch gedrag. Dus ook wat jij aangeeft; niet willen werken (achteraf hoorde ik dat hij nog telkens zat te schooien om geld bij zijn oma (vaderskant) en bij zijn vader en dan dus ook geld kreeg) dus werken om geld was niet nodig. Maar ook voor hem waren de baantjes waar hij voor in aanraking kwam te min. Zijn woorden; “Je denkt toch niet dat ik vakken ga vullen!”Hij is nu al voor de 3e x van opleiding veranderd en denkt serieus dat hij manager wordt wanneer hij deze opleiding heeft afgerond. Het liefst zit hij de hele dag voor de computer en verder niets, komt tegen etenstijd naar beneden om te kijken wat de pot schaft en heeft commentaar wanneer het eten hem niet aanstaat.
Maar het is hier na een aantal heftige woedeaanvallen vanaf zijn kant volledig uit de hand gelopen. Hij heeft verschrikkelijke dingen gezegd oa hij wil de ouders van mijn vriend vermoorden en zelfs zijn overleden broer is er bij gehaald. Hij kent totaal geen zelfreflextie en alles ligt aan een ander. Wanneer ik de kenmerken van een narcist erbij haal, zijn deze helaas zo herkenbaar en weet nu ook dat het erfelijk kan zijn. Na de zoveelste uitbarsting hebben wij hem er uitgegooid. Aangegeven dat hij aan het eind van de middag maar terug moest komen. Dit is nu dik 2 weken geleden en hij is er nog steeds niet weer. Heb hem nog wel gesproken en hij geeft aan dat hij expres geen contact heeft opgenomen. Hij zit nu bij vrienden van mij die hem volledig betuttelen en dat is wat hij wil. Hij is daar die middag naar toe gegaan en een toneelstukje opgevoerd van hysterisch huilen enz en aangeven dat mijn vriend hem heeft mishandeld…Dus continu slachtoffer spelen.
Hij is nu 2 x bij een psycholoog geweest en hopelijk prikt zij er doorheen. Maar hij bepaald natuurlijk zelf wat hij verteld over deze gesprekken en wat daarvan waar is. Vooral om mijn vrienden nog voor de gek te kunnen houden.Ik denk wanneer ze dieper komt hij haar blokkeerd en met de behandeling stopt.
Wij konden hem niet wakker schudden. Wellicht kun je met hem naar de huisarts voor een doorverwijzing. Mijn zoon heeft zijn hele leven bij mij gewoont, dus ook na de scheiding. Hij is hier nu al 2 weken niet meer. Na veel gepraat met familie en vrienden weet ik (eindelijk) dat het niet aan mij ligt maar aan het afschuwelijke narcisme. Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen maar qua contact met mijn zoon een stuk verdrietiger dan dat ik me heb voorgesteld…
18 mei 2020
Beste Margie,
Ikzelf zit nog niet in deze situatie. Ik heb een narcistische zoon van 12 jaar. En momenteel woont hij bij zijn narciste vader. Maar weet vooral als moeder dat je hem alle kansen gegeven hebt. Dus haar jezelf niet naar beneden. Blijf geloven in jezelf, in je kracht. Je bent een goede moeder. Zelf te goed. Maar wat ik al geleerd heb van narcisten is dat zij niet geholpen willen worden. Dus ik zou geen echte hulp zoeken voor je zoon. Want dat brengt alleen frustratie mee en werkt niet. Het gene ik zou proberen is hem aanreiken waar hij terecht kan voor hulp. Vertel hem ook dat hij voor jou gezondheid het huis uit moet tijdelijk. En als hij echt hulp gevonden heeft. En zichzelf niet zijn schaduwzijde. Dat hij dan zeker welkom is. Dan is de keuze aan hem om er aan te werken. Want jij kan hem niet helpen. Hij moet zichzelf helpen. Ik zit nu ook diep. Maar wat mij recht houd is dat ik steeds tegen mezelf zeg. Het is zijn keuze. Hij moet de gevolgen ervan dragen. Ik heb alles gedaan wat ik kon om hem ook uit deze situatie te reden. En hij wil niet. Dan moet hij de gevolgen maar voelen. Dat is zijn stuk. Niet meer mijn stuk. En dat helpt om niet helemaal te verdrinken. Succes en veel sterkte. In deze moeilijke periode. En vergeet vooral jezelf niet.
18 juni 2020
Jee wat heb ik hier een steun aan. Mijn dochter is nu 26 jaar en de laatste 10 jaar is een complete hel voor mij geweest. Ik zag al dat ze narcistische trekken had, maar wilde dat nooit toegeven. Ze kon ook altijd zo lief zijn, maar na de hand wilde ze altijd wat van je. Vooral als ik grenzen trok of haar der zin niet gaf, word ik compleet verrot gescholden, ze maakt me zo klein ellendig en zelfs ziek. De woorden die ze op mij gal spuwt daar lusten de honden geen brood van. Mijn moeder hart huilt omdat ik zo graag een dochter wil hebben die oprecht van mij houd. Maar dit is tot nu toe nooit het geval geweest. Nooit oprecht. Ik heb haar gisteren voor de zoveelste x uit huis verwijderd, ze appt belt zegt de lelijkste dingen en dit doet zo een pijn. Niemand in mijn omgeving die begrijpt wat ik voel. Ik draag dit alleen en altijd. Ik vind het vreselijk om te zeggen maar als ik haar een tijd niet hoor of spreek kom ik helemaal tot rust. Ik huil vaak en voel me een slappe moeder gewoon omdat ik niet tegen haar op kan. Ze doet mij zoveel pijn met haar woorden, dit voel ik tot op mijn bot. Vooral haar waarheden, die kloppen van geen kant, ze liegt alles, en dan mij een gevoel geven dat ik de leugenaar ben. Ja ik kan het gewoon niet verwoorden je moet er middenin zitten, maar dat gun ik mijn ergste vijand nog niet eens.
6 juni 2021
Ik maak hetzelfde mee, na opgenomen te zijn in het ziekenhuis, op de IC, moet ik wat gaan veranderen. Ik mag mijn kind niet de baas laten zijn over mijn leven of geluk.
Maar mijn lichaam voelt “op”.
Hoe heb ik het zover laten komen, ik was niet opgewassen tegen dit gedrag. Ik moet uit het geweld blijven, ik heb hulp nodig, een luisterend oor. Van mensen die dit begrijpen.
Ik voel me zo slap.
Terwijl ik altijd sterk in mijn schoenen stond. Maar nu ben ik een angstig mens geworden.
17 augustus 2020
Ik ben verbijsterd over alle verhalen die ik lees en zie gelijktijdig herkenning. Vorig jaar kreeg ik een relatie met een 66 jarige vrouw ( ik was toen 70 ) die een volwassen zoon heft heft van 40 en een volwassen dochter van 39.
Mijn inmiddels ex vriendin is kind van deze kinderen.
Vanaf maart vorig jaar na drie maanden verkering en serieus samenzijn was ik niet welkom meer. De zoon van mijn ex vriendin chanteerde zijn moeder met het niet meer Mogen zien van de kleinkinderen en de kinderen als ik nog bij haar zou zijn of zij bij mij.
Ik werd daarna regelmatig geblokkeerd op de app en was er total geen contact soms kwam er zes weken later weer eens contact.
De liefde tussen ons werd ontzegd. Mijn ex vriendin ging daar niet tegen in. Om de lieve vrede zei ze altijd ik moet hem pleasen…
Een ernstig incident deed zich voor tijdens kerst vorig jaar toen ze even twee dagen bij me was. We kregen hele scheldpartijen te horen van haar zoon en dochter en mijn ex vriendin zat hier te beven van angst.
Van nu af zouden wij samen optrekken beloofde ze. Maar twee dagen later werd ik weer geblokkeerd en zat ik zelfs oud en nieuwjaar alleen. Pas in februari dit jaar dook ze weer eens op met de mededeling dat ze nog gevoelens voor mij had en met haar zoon had gesproken over zijn misdragingen.
Ik vertelde dat ik dat fijn vond en dat nu de relatie een kans kon krijgen, maar toen werd ik meteen weer gebolkkeerd.
Ik heb inmiddels een goede vriendin die dit allemaal heft meegemaakt en met haar heb ik een stabiele relatie. Ze weet dat ik veel verdriet heb over het verlies van de ex vriendin en haar haar chanterende zoon en dochter.
15 september 2020
Lieve lotgenoten,
Poeh…..waar begint mijn verhaal met narcisme eigenlijk?
Ergens ver voor mijn geboorte.
Er bestaat namelijk een familiaire vorm, een genetische vorm van narcisme en ik heb het twijfelachtige geluk gehad in zo een familie geboren te zijn.
Mijn oma van moeders kant had het waarschijnlijk al. Zij kreeg 2 dochters en een zoon. Beide dochters (waarvan één mijn moeder werd) hadden het. Mijn moeders zuster kreeg twee dochters waarvan één het had en die dochters hebben al heeeel lang geen contact meer. Van de ene, narcistische dochter (mijn ene nicht) had ook één van de 2 dochters het en van mijn andere nicht, die ook twee dochters heeft heeft er ook één het en is al heel lang uit beeld.
In mijn familie treft het voornamelijk de vrouwen hoewel het wel eens een generatie overslaat. Een aantal mannen zijn ruziepotten met lange tenen maar dat kan ik niet direct met narcisme in verband brengen.
Kunnen jullie het nog volgen?
Mijn moeder had het ook en daarbij nog meer psychiatrische problematiek.
Mij heeft het overgeslagen pfff. ..maar ik kreeg een zoon en een dochter en die dochter heeft het ook!
Toen ik ruim 30 jaar geleden vreemd, merkwaardig gedrag bij mijn toen dreumes-dochter ontdekte heb ik onmiddellijk actie ondernomen. Niet omdat ik bekend was met de narcistische persoonlijkheidstoornis maar omdat ik een patroon herkende.
We schrijven begin jaren 80 toen ieder vreemd gedrag van een jong kind nog de schuld van de ouders en opvoeding was.
Ik heb met mijn kind van de ene psychiater naar de andere psycholoog gesjouwd tot ze, net 4 jaar oud, kon worden onderzocht bij een goed gerenommeerde instelling voor kinderpsychiatrie.
De waslijst aan potentiële psychiatrische aandoeningen deed mijn haren ten bergen rijzen.
Om een lang verhaal kort te houden : wij zijn halsoverkop verhuisd naar een regio waar mijn kind gepaste hulp kon krijgen hetgeen bijna 2 jaar later resulteerde in een opname van ruim een jaar in een kinderpsychiatrische,therapeutische woongroep.
Toen ze weer thuis kwam wonen leken de scherpe randjes eraf te zijn en we pakten het gewone leven weer op. ….. althans dat dacht ik toen.
Wat ik me toen niet realiseerde was dat ik rondom haar steeds meer op eieren ging lopen. Het sluipt erin.
Ik durf te zeggen dat ik een goede moeder ben geweest die ook the extra mile niet schuwde. Heb haar aan een woning kunnen helpen etc.
Ik heb ruim 30 jaar in de veronderstelling geleefd dat wij een goede band hadden en close waren.
Tot 15 april 2018 toen ik haar een keer om een gunst vroeg en de silent treatment kreeg.
Na 20 maanden heb ik haar gebeld met slechts één vraag: waarom?
Ik heb antwoord gekregen toen ze me 3 dagen later bezocht. Ik heb inmiddels zelf hulp en ondersteuning om me uit de gitzwarte depressie te worstelen, heb veel gelezen over narcisme, met huisartsen, psychologen en psychiaters gesproken echter het is een ware hel zo een kind te hebben. De leugens, het gebrek aan empathie, de wreedheid (in haar geval), het toneelspel wat ik nu eindelijk doorzie, de gespeelde charme, de manipulatie die nooit stopt, de ziekelijke jaloezie. …. ik kan er niet meer mee omgaan. …Ik vrees dat ik uit haar leven moet verdwijnen anders ga ik er zelf aan onderdoor
Tot zover mijn verhaal.
Wil je reageren dat mag gerust.
15 september 2020
Lieve Helen,
Zeg alsjeblieft niet dat niemand je begrijpt : de overlevers (wij willen geen slachtoffer zijn!) Begrijpen je volledig!
Lees mijn bijdrage hieronder.
Ik voel jouw pijn en leef met je mee
Blijf sterk!
Lieve groet,
Irene.
17 september 2020
Heeft iemand van jullie ervaring met onderstaande?
Ik heb een zoon van 20jr die in april boos is weggelopen van huis. Via via hoorde ik dat hij bij zijn vader woont die hem nu dus ook blijkbaar onderhoud. Zoon wil niets. Niet naar school en niet werken. Hij was het gezeur van mij zat en is daarom weggelopen. Ook heeft hij mijn vriend vals beschuldigd van mishandeling. Nu heeft hij, met behulp van zijn narcistische vader (mijn ex dus) een advocaat ingeschakeld om een maandelijkse bijdrage van mij te eisen. Ik denk niet dat ik hier onderuit kom en als het moet dan moet het.
Maar:
* hij heeft mij op allerlei manieren geblokkeerd zodat ik geen contact met hem kan krijgen.
* we hebben in maart al aangegeven dat hij een bbl werkplek moest zoeken en daar is hij nu pas mee bezig..te laat dus want het schooljaar is al begonnen.
*hij heeft een ander telefoonnummer, ik kan hem dus niet bereiken.
* hij wil niet werken.
*heeft mijn vriend met de dood bedreigd
* woont bij zijn vader en ontvangt studiefinanciering en heeft dus geen kosten.
Heeft iemand hier ervaring?
Groetjes Mariska
17 september 2020
Neem een goede advocaat en als je kan bewijzen dat hij geen moeite doet voor school en geen werk zoekt kan je denk ik er wel onderuit komen om geen allimentie te betalen. Dat heeft mijn advocaat toch gezegd tegen me.
21 september 2020
Je hebt gelijk, je zal er moeilijk onderuit komen. Tot het 21e levensjaar geldt de wettelijke onderhoudsplicht.
“…betalen voor de kosten van levensonderhoud en studie tot uw kind 21 jaar wordt. Als ouders uit elkaar gaan, moeten ze hiervoor een financiële regeling (kinderalimentatie) afspreken.”
Als de ouders er zelf niet uitkomen dan kan (na heel veel gedoe) de rechter beslissen. Die zal dat naar rato doen (hoogte van bijdrage is afhankelijk van inkomen van de betreffende ouder = als je ex niks heeft en jij heel veel zal jij het grootste deel vd kosten moeten betalen en andersom).
Een advocaat inschakelen is heel erg duur en je krijgt niks van de gemaakte advocaatkosten terug. De kosten daarvan kunnen zomaar in de buurt komen van alle maandelijkse bijdragen bij elkaar opgeteld.
Mijn mening:
je kan in verzet komen tegen he tbijdragen in de kosten voor je kind – en het is niet gezegd dat dat zinloos is, maar met die route gaat veel ellende (verdriet, ergernis, verspilde energie, negativiteit, ruzie, kosten, tijd) gepaard.
Reken zelf uit wat realistisch is (als je ongeveer weet wat je ex verdient) en stel een bedrag voor aan je ex (die advocaat) en tik het z.s.m. af. Hij is bijna 21 dus dit duurt niet lang meer.
https://ouders.nl/artikelen/onderhoudsplicht-voor-jongmeerderjarigen-18-21-jr
Over de bedreiging aan je vriend:
melden bij de politie – vragen of ze hiervan een aantekening willen maken. En aangifte doen als hij specifiek vertelt over de manier waarop hij zal doden ‘ik wacht je op en steek je neer’ of ‘ik schiet je dood’.
Met alleen: ‘ik maak je af’ / ‘ik maak je kapot’ kan de politie niks (uit ervaring)
In het algemeen: met een narcist moet je zo min mogelijk van doen hebben. Als je niets meer met je ex van doe nwil hebben, is het niet handig om een langslepende rechtzaak in te stappen en kun je beter snel aftikken en door met je leven.
Succes!
30 september 2020
Voor wie contact met ‘lotgenoten’ zou willen: Nav het verhaal van een verdrietige moeder op deze site heb ik onlangs (september 2020) een besloten Facebookgroep aangemaakt. Zie: https://facebook.com/groups/1829816427159766 Deze groep is bedoeld voor ouders van een (mogelijk) narcistisch kind om in een veilige omgeving ervaringen te delen over dit taboe-onderwerp.
Ik had deze link een paar weken geleden gepost, maar toen deed deze het nog niet. Nu hopelijk wel!
2 november 2020
Lieve mensen,
Jullie (vaak herkenbare) verhalen lezen doet me veel. Ik mag het misschien niet zeggen, maar ik heb grote moeite om te geloven dat je zomaar (door mishandeling) narcist wordt. Ik ben zelf al jong mishandeld en ben juist heel erg empathisch. Mijn oudste zoon was altijd anders, heeft deels ook asperger, maar dat heeft eigenlijk niets met zijn wrede spelletjes te maken om mij compleet af te breken en kapot te maken.
Men beweert wel eens dat je of juist empaat wordt of narcist bij mishandeling. Misschien zit daar veel in, maar ik heb mijn zoon niet mishandelt. Hij slokte al mijn aandacht al jong op en ik gaf hem bijna alles, omdat ik zelf verwaarloosd was en juist vind dat je “gezien” dient te worden als mens. Maar niets was goed voor hem, nooit..
Het is hier stilte voor de storm, maar beter dan ooit vanwege mijn lieve man die ik pas sinds 2018 ken. Mijn zoon kan me niet meer zo intimideren want dat zou mijn man niet accepteren.
Het kan nog alle kanten op omdat mijn oudste zoon een hele goede band heeft met mijn jongste zoon die ook hooggevoelig is zoals ik. Iedereen weet dat mijn oudste zoon zich op mij afreageert en de hulpverlening zegt er tot nu toe niet veel over. Ik ben door zoveel hellen ondertussen gegaan dat mijn gevoel voor mijn oudste zoon veel is verandert. Zijn wreedheid kan ik niet plaatsen en ik voel de angst in mijn lichaam en de spanning vaak als hij de kamer inloopt. Daarentegen zie en erken ik het en heb ik veel met agressieve mensen te maken gehad. Ik zie dat ik daardoor niet kan genezen, maar mijn zoon zomaar buiten zetten (wat ik vaak uit frustratie wilde) kan en doe ik niet. Dus we zingen het zo goed mogelijk uit. Waarschijnlijk vertrekt hij ooit, als hij kan, en gooit dan de deur dicht. Dat zegt hij ook wel eens.
Ik weet ondertussen wel 1 ding: ik ben niet schuldig en zo voel ik ook naar jullie toe, jullie verhalen lezend.
Een ander verantwoordelijk maken voor jouw gevoelens en daden is het simpelste wat er is en de leugen is altijd snel.
Mijn oudste zoon lijkt niet in staat om een gevoelsbasis te ontwikkelen, wat je ook doet. Hij zegt ook dat gevoelens en emoties “niets” zijn.
Ik weet dat er mensen zijn die te laf zijn om eerlijk te zijn en daar horen onze kinderen bij. Integer zijn, eerlijk en krachtig zijn vergt moed en dat zie ik niet terug. Rupsje nooit genoeg, omdat hij niets kan volhouden. Omdat hij zijn ergste vijand is en niet kan investeren lang genoeg.
Ik kan mezelf wijsmaken dat het nog meevalt, omdat het nog niet tot erge fysieke situaties heeft geleid, stelen of bewust kapotmaken. Maar ik weet dat mijn zoon niet wil doen wat de meeste mensen wel doen; opbouwen, verantwoordelijkheid nemen en groeien. Hij weigert dit. En ondertussen verlangt hij er intens naar om bewondert te worden, om zichtbaar boven alle3n en iedereen uit te stijgen en dan met mensen willen spelen zoals het hem belieft. Hij zegt dit al zolang op zoveel manieren…
Na zoveel keer mijn hart uit mijn lijf te hebben “laten” rukken door mijn oudste zoon weet ik van binnen heel goed dat ik hem niet en nooit zal kunnen helpen. Niemand kan dat.
Je kunt altijd mensen de schuld geven maar de waarheid blijft dat intentie alles is. Je kunt dingen fout doen, maar voor mensen met een hart geldt intentie.
Ik bibber vaak van de intentie die ik bij mijn oudste zoon voel, de soort van haat vol minachting. Zijn rust, zijn gedrevenheid in gesprekken aangaan met het doel mijn zwakheden te vinden en uit te buiten. Jammer voor hem dat ik het zo ben gaan doorzien dat ik me niet meer leen voor zijn onmenselijkheid, want zo zie ik het.
Al ziet het eruit als een mens, al klinkt het als een mens: deze wreedheid (het genieten van mijn pijn en emoties) zijn niet menselijk. Iedere dag zie ik hem meer en meer zo.
Het is niet onze schuld, het is niet onze keuze geweest. We kunnen het alleen maar recht aankijken zoals et is en doen wat we kunnen doen om schade etc te beperken.
Ik ben dan ook zeer benieuwd hoe dit zich hier gaat ontwikkelen.
Aan iedereen heel veel sterkte!!!
2 november 2020
Hoi Mireille, het lezen van je reactie verbijsterde me. Op een gegeven moment verwarde het me ook, onze verhalen zijn zo gelijkend dat het mijn woorden hadden kunnen zijn. Mijn zoon heeft ook een diagnose ass en is hoogbegaafd. Ik ben ook mishandeld in mijn jeugd. Vorig jaar ben ik ingestort en ik ben een jaar opgenomen en ik heb veel therapie gevolgd. Mijn zoon heb ik dus sinds de opname niet meer gezien. Hij mocht van mij een keer komen praten met mijn therapeuten, hij is hen komen vertellen dat ik narcist ben en hem mishandeld heb. Dat was moeilijk maar eigenlijk ook een kans om dit uit te werken met mijntherapeuten. Ik zou graag met je in contact komen. Ik heb mezelf aangemeld voor de facebookgroep ‘ouders met een narcistisch kind’, om met andere ouders van gedachten te kunnen wisselen. Heel veel sterkte, zorg goed voor jezelf.
2 november 2020
Voor wie contact met ‘lotgenoten’ zou willen: hierbij de link naar de Facebookgroep: https://facebook.com/groups/1829816427159766 Deze groep is bedoeld voor ouders van een (mogelijk) narcistisch kind om in een veilige omgeving ervaringen te delen.
2 november 2020
hierbij de link naar de Facebookgroep: https://facebook.com/groups/1829816427159766
2 november 2020
Hi Anna,
Dank voor je reactie!
Ik heb me aangemeld voor de fb-pagina en wacht op goedkeuring.
Spreek je daar
Jij ook heel veel sterkte
19 januari 2021
Ik ben een moeder van 4 zoons. Gescheiden van vader omdat hij aan mij vertelde seks met dieren te hebben en omdat hij een zelfmoordpoging deed d.m.v. het drinken van landbouwgif. Geestelijk duidelijk niet in orde natuurlijk. De oudste zoon was destijds 10 en de jongste 3 jaar. Omdat ik vreesde voor de veiligheid van mijn kinderen, heb ik de kinderen bij hem weg gehouden. Nu ben ik van mening dat een ouder het recht heeft om zijn kinderen te zien, maar door het zieke gedrag van vader, vond en vind ik nog steeds dat ik ze moest beschermen. Helaas komt me dit na jaren duur te staan omdat de tweede zoon, inmiddels 30 jaar en zoon van 26 van mening zijn dat ik ze mishandeld heb en alles heb gelogen. Pa is ondanks het innemen van gif nog in leven en heeft grip op zijn zoons gekregen. Hij heeft door het gif hersenletsel opgelopen en daardoor epilepsie ontwikkeld. Mijn zoons hebben blijkbaar medelijden met hem en mede daarom zijn kant gekozen. Doordat ze mij vanaf hun pubertijd stelselmatig bedreigden en beschuldigden van van alles en nog wat, begon ik aan mijzelf te twijfelen. Gelukkig heb ik sinds 10 jaar een hele lieve vriend, die me in alles steunt en mij beschermt tegen het manipulerende gedrag. Ik heb altijd alles voor mijn jongens over gehad en ze netjes en zorgzaam opgevoed.
Zoon van 26 zijn gedrag heeft heel veel weg van een Borderline persoonlijkheidsstoornis en zoon van 30 is een narcist in mijn ogen. Hij is charmant naar de buitenwereld, intelligent en succesvol in zijn carrière als piloot. Ik heb hem jaren geleden al een lange periode niet gezien doordat hij mij uitnodigde om naar Amerika te komen, terwijl hij daar zijn opleiding voor piloot volgde en plotsklaps had besloten dat hij toch liever had dat ik niet zou komen. Zijn pa vond het namelijk vervelend als ik daar ook naartoe zou gaan. Omdat ik door deze afwijzing boos en teleurgesteld reageerde, vertelde hij mij aan de telefoon, dat hij nu wel klaar met mij was. Want, zo zei hij, elke keer als HIJ het “goed” wilde maken met mij, IK diegene weer was die ruzie zocht. Het sloeg gewoon nergens op. Na 5 jaar geen contact met hem, kwam hij toch weer naar me toe en ik was bereid te vergeven. Helaas begon het, aanvankelijk subtiel, treiteren opnieuw. Ik was te dik volgens hem ( ik weeg 84 kilo) en zou wel door de vlonder boven onze vijver zakken als ik erop ging staan. Moest toch vooral koekjes gaan eten bij de koffie, want ik moest er nog van groeien….zo kan ik nog wel even doorgaan. Inmiddels is mijn grens bereikt en ik heb hem vanmiddag een brief geschreven waarin staat dat ik zijn gedrag niet langer accepteer. De brief heb ik in een e-mail naar hem opgestuurd en ik ben ervan overtuigd dat hij boos op mij wordt. Ik heb hem verteld dat hij, mijns inziens een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft en dat het erfelijk kan zijn. Omdat zijn opa van vaders kant vroeger (hij leeft niet meer) en vader zelf, duidelijke stoornissen vertoonden/vertonen, heb ik ook geschreven dat het, volgens mij, duidelijk gekoppeld kan worden. Of hij hierop gaat reageren, weet ik niet, want ik heb duidelijk gesteld dat van hem hou en dat ik hem wil steunen, mits hij hulp gaat zoeken. Hij zal namelijk ook zijn vriendin, die hij momenteel nog enorm verwend, in de toekomst gaan verliezen. Ik ben in ieder geval zover gekomen dat ik voor mijzelf kies. Het doet heel veel pijn om te breken met je kinderen, maar doe ik het niet, heb ik geen kans om met mijn vriend een gelukkige toekomst te gemoed te gaan.
Heel veel sterkte voor iedereen die in eenzelfde situatie verkeerd.
Ik zou graag in contact komen met mensen die ook een narcistische volwassen zoon of dochter heeft.
19 januari 2021
Zo erg voor iedereen! Ik was zo blij met de geboorte van mijn oudste zoon (nu 33 jaar) want tot dan toe alleen maar meisjes in de familie! Ik kan niets schrijven wat hier al niet honderden keren is gezegd! Maar ik heb me wel voorgenomen om niet meer te zwijgen als de buitenwereld zegt wat een lieve, beleefde, behulpzame man mijn zoon toch is!
Dat neem ik mij toch voor maar ja……..!
Veel sterkte aan iedereen en bedankt om te delen zodat mensen weten dat ze niet alleen staan in de situatie!
2 februari 2021
Misschien hier niet helemaal op zijn plaats, maar ik denk dat ik met mijn verhaal hier de meeste kans heb om van iemand hulp te krijgen.
Mijn zoon heeft om werkelijk kleinigheden driemaal het contact met mij (gescheiden en hertrouwd) verbroken. Telkens waren het zijn partners die erop aandrongen weer contact met mij op te nemen. Aanleiding daarvoor waren dan gebeurtenissen waarvan die partners vonden dat ik daar als vader bij zou moeten zijn.
Als er dan weer contact was waren die partners en ik in eerste instantie daarover meer verheugd dan mijn zoon zelf.
Wat er telkens daarna gebeurde is dat hij zeer intensief contact met me ging onderhouden. Veel telefoneren over allerlei leuke onderwerpen echter zonder veel diepgang. Over zijn problemen (harteloos opgevoed door een moeder die ik vanwege onder andere die omstandigheden al veel eerder had moeten verlaten) sprak hij bijna nooit en over mijn problemen wilde hij helemaal niet praten. Wat me ook opviel was dat hij zich verheven voelde boven mij en mij zelfs kleineerde. Daar kon ik wel mee leven omdat ik er wel voor waakte om onderwerpen die daar aanleiding toe gaven, aan te snijden en ook geen behoefte had om in die concurrentiestrijd mee te gaan.
Telkens waren het futiliteiten zoals ik al schreef, die aanleiding voor hem waren het contact jarenlang te verbreken.
Onlangs verbrak hij ons contact weer omdat ik liet merken dat ik zijn adoratie voor Trump niet met hem kon delen. Hevige ruzie, gebroken beloften en hij kreeg het voor elkaar dat het goede contact dat ik met mijn andere zoon had door hem opgehitst ook werd verbroken. Hij probeerde dat ook te bewerkstelligen bij mijn dochter maar daar slaagde hij gelukkig niet in.
Door zijn gedrag kon ik niet anders dan me te verdiepen in het fenomeen narcisme, waarvan ik niet meer wist dan een gemiddeld persoon, niet veel dus.
Bij mijn speurtocht op internet viel het me op dat het
veel gaat over problemen met narcistische partners en hoe daar zo snel mogelijk van af te komen. Met enige overdrijving: veelal worden narcisten afgeschilderd als beesten die geëlimineerd dienen te worden voordat ze dat jou doen, maar ik hou van mijn kind en als ik zoiets lees lopen de rillingen me over de rug.
Ik wens hem een gelukkig leven toe en ik ben blij als ik maar iets kan vinden waaruit blijkt dat dat voor hem mogelijk is ondanks zijn stoornis. Ik vrees dat ik daar geen deel meer van uit kan maken. Ik kan dat wel aan, maar ik denk dat iedereen die mijn verhaal leest, begrijpt dat zoiets niet eenvoudig is, maar waar vind ik iemand waarmee ik hierover kan praten. Dat zal moeilijk zijn denk ik, omdat ik de specifieke gevoelens die ik heb elders nog nergens ben tegengekomen. Als iemand mij hierbij op weg kan helpen zou ik dat zeer op prijs stellen.
2 februari 2021
Dag vader,
Ik raad jou aan om je aan te melden bij de besloten Facebookgroep Ouders van een narcistisch kind. Daar vind je lotgenoten en steun.
Vriendelijke groet,
Mary Sjabbens
2 februari 2021
Bedankt Mary,
Ik heb het niet zo op facebook maar in dit geval zal ik je advies opvolgen.
2 februari 2021
Beste Fonds,
Om een heel lang verhaal kort te maken, ik heb bijna identiek hetzelfde als jou mee gemaakt.
Natuurlijk niet met de onderwerpen waarmee of waarover jij met jouw zoon ruzie kreeg.
Wel zie ik sinds 2014 mijn beide zonen niet meer, maar gelukkig wel mijn dochter.
Ik heb het los gelaten en gun mijn beide zonen het allerbeste en heb beslist geen haat gevoelens.
Je kunt er als ouder weinig tot niets aan doen als je er al zoveel of hard aan hebt gewerkt om de goede vrede maar te behouden.
Mijn gezondheid betekent veel voor mij maar die werd steeds minder.
Ook mijn gevoel voor zelf respect en eigenwaarde raakte behoorlijk in het gedrang.
Ik heb uiteindelijk voor mijzelf gekozen. Want ook ouders zoals jij en ik hebben ook hun grenzen.
Neem gerust contact met mij op, mits je dat wil?
Ik heb mijn beide zonen een vaarwel brief geschreven en hun uitgelegd waarom wij samen niet meer door één deur kunnen.
Geen verwijten gemaakt en ook hun niet veroordeeld.
Puur en vanuit mijn hart een geschreven vaarwel brief.
Met vriendelijke groeten
Aart
2 februari 2021
Sorry Fons,
Ik had jouw naam niet goed geschreven, bij deze sorry
Met vriendelijke groeten
Aart
2 februari 2021
Beste Aart,
Geeft niet hoor. Ik ben net bezig om te reageren op jouw reactie. Nu vast laat ik je weten dat ik die bijzonder waardeer maar vanmiddag krijg je mijn volledige antwoord.
Met vriendelijke groeten,
Fons
2 februari 2021
Beste Aart,
Heel hartelijk dank voor je reactie. Ik had wel gedacht dat er personen waren die met hetzelfde probleem worstelde als ik, maar nooit dat er iemand was met een bijna identiek geval.
Voor mij is het nog maar kort geleden dat ik het contact met beide zonen verloor, dus zijn mijn gevoelens nog niet helemaal zo gerijpt als die van jou. Nu is het nog wel eens boosheid die de overhand krijgt, maar ik merk dat ik er steeds meer in ga staan zoals jij dat nu doet en wat ook voor alle partijen het beste is: los laten, berusten, geen haatgevoelens en verder leven met de wetenschap dat je niet de enige bent die ervaringen in het leven opdoet, die je je leven lang toch zullen blijven achtervolgen. Dat zal zeker ook bij jou het geval zijn omdat jij je zonen sinds 2014 al niet meer ziet. Wat je verder schrijft over je pogingen de goede vrede te bewaren en het in gedrang raken van je zelfrespect en eigenwaarde dat is bij mij hetzelfde. Ik begrijp nu ook dat het beter dat het uiteindelijk het beste is om voor jezelf te kiezen. De manier waarop jij vaarwel hebt gezegd tegen je zonen is voor mij een voorbeeld hoe ik dat over enige tijd zal gaan doen. Dan heb ik nog een vraag aan je:
Gelukkig voor jou en mij hebben we nog wel contact met onze dochters. Heeft jouw dochter ook nog contacten met haar broers of heeft zij jouw kant gekozen, of nog een andere mogelijkheid waar ik mee te maken heb, wil ze zich niet verdiepen in de kwestie en bemoeit zij zich er niet mee. Dit tast toch ook wel onze relatie aan omdat zijn geen verantwoordelijkheid neemt terwijl ze dat zou moeten doen omdat zij erg bij de kwestie is betrokken en invloed op de situatie heeft. Maar dat is een karaktereigenschap van haar die ik maar voor lief moet nemen anders ben ik haar ook kwijt.
Nog een vraag: ging de onenigheid met je zonen ook bij jou over futiliteiten die je normaal gesproken direct zou hebben kunnen oplossen en zochten zij ook ruzie terwijl daar eigenlijk geen aanleiding toe was, of waren het complexe zaken die ik uiteraard verder niet hoef te weten?
Aart, nogmaals bedankt voor je reactie en ik weet dat die ook voor anderen van grote waarde is, zoals dat voor mij het geval was.
Ik hoop dat het met je gezondheid beter is gegaan en ik wacht jou reactie met belangstelling af.
Met vriendelijke groeten,
Fons
2 februari 2021
Beste Fons,
Ook heel hartelijk dank voor je reactie. Ja het was ook voor mij een lange periode met een probleem worstelen. Of liever gezegd meerdere lastige momenten waar ik doorheen moest gaan.
Voor mij is zoals ik al vermelde vanaf 2014 en ik lees dat het bij jou nog maar kort geleden is dat je het contact met jouw beide zonen verloor. Klopt ook wat je schrijft dat gevoel moet slijten voordat je het helemaal los laten kunt.
Mijn therapeut adviseerde mij:” om mijn beide zonen op de parkeerplaats voor mijn hart te gaan plaatsen”. Vond ik in het beginne wel lastig maar ik ging steeds meer begrijpen wat hij er mee bedoelde. Het gevoel sleet geleidelijk, en ik kwam steeds meer bij mijzelf terug. Ik begrijp ook jouw boosheid die bij jou nog
steeds de overhand krijgt. Goed van jou dat je merkt dat je er steeds meer in gaat staan zoals ik dat voor een lange tijd terug ook heb gedaan. Dit is echt waar beter voor alle partijen en geloof mij ik voel dat ook zo.
Loslaten van de jongen blijven houden zo goed als kwaad dit mogelijk is en de wetenschap dat je niet de enige bent die ervaringen in het leven opdoet, die je je leven lang toch zullen blijven achtervolgen.
Ja het achtervolgt mij ook ik ben mijn beide zonen sinds 2014 kwijt ze lopen mij voorbij of dat ik een vreemde voor hun ben.
Ik hoef nu niet meer de goede vrede te bewaren en het in gedrang te raken.
Mijn gevoel van zelfrespect en eigenwaarde is weer in balans.
Ik vind het fijn voor jou dat je mijn verhaal begrijpt en dat het voor jou nu ook beter zal zijn als je zo ver bent om uiteindelijk voor jezelf te kiezen.
Ja vaarwel zeggen klinkt misschien bot alleen ervaar ik het niet als zodanig.
Ik heb keurig netjes bedankt voor de periode waarin het wel goed tussen ons ging.
Geen verwijten geplaatst een oordelen geveld.
Ik zal jouw vraag proberen te beantwoorden:
Ja gelukkig ook voor jou en mij hebben we nog wel contact met onze dochters. Mijn dochter heeft geen contact meer met haar broers. Niet dat ze voor mijn kant heeft gekozen maar zij had al eerder met haar broers geen contact meer. Zij begrijpt heel goed dat ik er voor gekozen heb niet meer voor mijn beide zonen te kiezen en dat ik ook geen brug meer naar hun kan slaan of leggen.
Ik kan er met mijn dochter redelijk over praten, alhoewel wij steeds meer dat onderwerp laten voor wat het is, want het roept alleen maar nativiteit met zich op. Dit hebben wij gezamenlijk beslist om er zo weinig mogelijk weer opnieuw over te gaan beginnen. Het werkt toch niet tot het gewenste doel laat staan tot het gewenste gevoel. Dus wij varen er absoluut samen wel bij.
Jammer dat je bij jouw dochter niet het saamhorigheid gevoel hebt, want ik lees dat dit een is een karaktereigenschap van haar die je maar voor lief moet nemen moet omdat je haar dan misschien ook kwijt zal raken.
Je zou het wel zo kunnen zeggen tegen haar dat je er zelf moeite mee hebt en dat het meer de last is die je er zelf van hebt. Waarschijnlijk voelt zij dit anders dan jou?
De onenigheid met mijn zonen waren gedeeltelijk ook futiliteiten die je normaal gesproken direct zou hebben kunnen oplossen.
Alleen konden zij niet het conflict hanteren en begonnen met haatgevoelens dreigementen en scheldpartijen.
Eigenlijk was daar ook geen tot weinig aanleiding toe.
Zij missen de competenties en laten eigenschappen zien die behoorlijk aan het narcisme zijn gerelateerd.
Ze missen de empathie en het vermogen om menselijkheid te tonen.
Ik hoop en wens jou met mijn reactie iets verder te hebben geholpen.
Erkenning te hebben gegeven.
Vraag gerust door en ik heb er ook geen bezwaar tegen als je contact met mij wilt leggen.
Hartelijke groeten
Aart
2 februari 2021
Beste Aart,
Bedankt weer voor je reactie. Het advies van jouw therapeut om beide zonen op de parkeerplaats voor mijn hart te gaan plaatsen neem ik ook ter harte. Ik maak hetzelfde proces door als dat van jou. Uiteindelijk zal ik door de hulp die ik nu ook van jou krijg in de zaak berusten. Het is nu zo dat ik wissel tussen boosheid en begrip, maar dat gelukkig het begrip voor de oorzaak van hun handelen van het begin af aan de overhand had en dat de boosheid steeds minder wordt. Het is voor jou heel pijnlijk dat je ze tegen kunt komen en dan lijkt me dat alles, wel in mindere mate, weer terugkomt.
Je hebt een balans opgemaakt met als uitkomst dat het voor iedereen beter is te kiezen voor jezelf, zoals je schreef en eigenlijk zit er ook niets anders op. Dat hou ik ook goed voor ogen. De manier waarop je aan ze vaarwel hebt gezegd is voor mij als ik zover ben, een voorbeeld. Ik neem aan dat jij dat ook niet na een paar maanden hebt gedaan.
Ik begrijp dat het contact met je dochter ook niet ideaal is, maar toch goed is de situatie in aanmerking genomen. Met mijn dochter ga ik na mijn vaccinatie nog een persoonlijk gesprek hebben, want in de whatsapp tijd lijkt het wel een spel om direct maar iemand te blokkeren als er iets niet bevalt en daar doe ik niet aan mee.
Jouw analyses van je zoons komen overeen met die ik heb gemaakt van mijn kinderen.
Aart, je hebt me geholpen en ik ben je daar zeer dankbaar voor.
Over verdere contacten: ik wil emailadressen uitwisselen, maar hoe moet dat zonder ze op de site openbaar te maken?
Hartelijke groeten,
Fons
2 februari 2021
Beste Fons,
Je schrijft dat je zoon harteloos is opgevoed door zijn moeder.
Laat ik eerst zeggen dat in dit soort levensproblemen geen sprake is van ‘schuld’ en dat iemand die harteloos opvoedt dat waarschijnlijk zelf ook heeft ondergaan in háár opvoeding. Of iets anders heeft meegemaakt (zoals seksueel misbruik) waardoor deze harteloosheid is ontstaan.
Jij bent bij de moeder van jullie beider zoon weggegaan onder andere vanwege deze harteloosheid en als ik het goed begrijp heeft je zoon in deze situatie moeten blijven.
Om hiermee om te kunnen gaan heeft je zoon een overlevingsstrategie moeten aanwenden om met alles waarmee hij werd geconfronteerd om te kunnen gaan. Hierdoor is hij naar mijn inschatting getraumatiseerd.
Wat er dan gebeurt, is dat iemand alleen nog maar kan reageren op wat zich in de buitenwereld afspeelt vanuit zijn overlevingsmechanismen. Hij zal denken dat alles hem overkomt en dat hij daar zelf geen zeggenschap in heeft. Als iemand zo leeft dan kan hij niet leren van fouten, niet reflecteren, geen positieve initiatieven ontplooien, (maar wel dingen uitdenken die passen bij behoeftebevrediging), zich niet verplaatsen hoe iets is voor de ander, geen belangstelling hebben in hoe het met de ander gaat, niet empathisch zijn, geen verantwoordelijkheid nemen, geen sorry zeggen, geen dingen doen voor de lange termijn, niet plannen enzovoort.
Omdat iemand dan alleen kan reageren op wat zich voordoet, zal het gedrag grillig zijn en vaak tekenen vertonen van een ‘kort lontje’ en stemmingswisselingen.
Het is dan altijd de schuld van iets buiten hemzelf.
Hieronder liggen vaak gevoelens van schaamte, grote minderwaardigheid en onbehagen die ze onbewust willen wegdrukken door te laten zien hoe goed ze het doen of hoe goed ze het (materieel) hebben.
De overlevingsmechanismen bestaan uit: vechten, vluchten (uit contact gaan – onttrekken – weggaan), bevriezen (depressie of apathie) of extreem pleasen en ‘alles voor de ander doen’ om de ander vooral niet kwaad te maken zodat die weg zou kunnen gaan (verlatingsangst).
In een overlevingsmechanisme gebeurt alles met het oog op veiligheid. Alle energie wordt aan zichzelf gespendeerd om het hoofd op een enigszins uit te houden manier boven water te houden. Alles wordt op zichzelf betrokken – het is hoe hijzelf de buitenwereld ervaart op het primitieve niveau van genot of pijn en er vervolgens op reageert.
Er is geen energie voor wezenlijke verbinding met zichZelf, laat staan een ander. Omdat mensen die zo leven vaak onlustgevoelens als schaamte, minderwaardigheid en angst ervaren, kunnen ze zich gaan verdoven met verslavingen van velerlei aard (seks / alcohol / drugs / geldzucht / superieur en autoritair gedrag / gokken / spanning nodig hebben – kicks zoeken / kopen / eten / agressie / perfectionisme uit faalangst / workaholic / slapen / sloven / …)
Vaak zijn mensen met narcistische trekken niet vatbaar voor verandering omdat ze denken dat niets aan henzelf ligt. Ze kunnen (opgelegde)therapieresistent zijn en zich van binnen superieur voelen aan de therapeut en alles beter weten of zelfs therapeut proberen te zijn voor de therapeut.
Er is alleen verandering mogelijk als er een diepgevoelde wens is van binnenuit.
Daar is jammergenoeg meestal geen sprake van en als dat al het geval zou zijn, nemen de oude patronen van het overlevingsmechanisme het al snel weer over als een pijnpunt wordt aangeraakt.
Het enige wat er opzit is ons eigen gedrag onder de loep te nemen.
Inzicht in hoe die ander zo geworden is, kan al goed doen omdat we dan zien hoe het komt dat die ander doet zoals hij doet en dat het hopeloos is om iets van diegene te verwachten of te eisen.
We kunnen dan zelf het goede voorbeeld geven door zelf zo gelukkig mogelijk te zijn en wél een vervullend leven te (gaan) leiden.
Niet afhankelijk van wat die ander doet.
Zelf grenzen bepalen in ‘Dit wil ik wel en dat wil ik niet.’
En ons oefenen in: “Ik hoor dat het voor jou zo is – en – voor mij is het zo.”
“Ik begrijp dat je dit van me verwacht – en – nee.”
Verbinding – EN – Zó is het voor mij.
We kunnen doorgaan met van die ander te houden en toch doen zoals het goed is voor onszelf.
Op onze eigen zaak kunnen we invloed uitoefenen en dat is nog niet eens zo eenvoudig…
In de wens dat je hier iets aan hebt –
een hartelijke groet,
Anja (Verheijen)
2 februari 2021
Beste Anja
Jouw reactie op Fons sluit helemaal aan op mijn reactie aan hem.
Je hebt het keurig omschreven.
Ik herken het woord gebruik, mooi in agogische termen.
Ik herken dit vanuit mijn werk als begeleider/mentor/maatschappelijk werker en vertrouwens persoon.
Nogmaals mooi omschreven.
Met vriendelijke groeten
Aart
2 februari 2021
Beste Aart,
Fijn dat je vindt dat ik het mooi heb omschreven!
Hoe ik het heb omschreven komt voort uit eigen ervaringen en de verwerking daarvan met The Work van Byron Katie. Ik heb in 2002 The school for the Work gedaan en sindsdien is mijn leven veranderd…
Hartelijke groet,
Anja
2 februari 2021
Graag kom ik met Aart in contact, omtrent het gebeuren in zijn leven met zijn kinderen. Ik vind het prima om mijn e-mailadres te delen met hem.
Indien Aart dit ook prima vindt.
De Facebookgroep waar over gesproken wordt, ik heb geen Facebook meer en ga er ook niet meer aan beginnen.
Het klinkt misschien negatief, maar zo sta ik er momenteel in.
2 februari 2021
Beste Mary
Ik zie dat jouw verhaal al dateert van 15 februari 2017
Ik heb jouw verhaal grondig door gelezen, vind het knap van jou dat je door dit te gaan plaatsen de situatie die je benoemd doorbreekt.
Ik herken uw verhaal en het relateert tevens aan mijn verhaal.
Ik ben Aart Rondon en heb ook sinds 2014 geen contact meer met mijn beide zonen.
Wel heel goed contact met mijn dochter.
Ook terugkijkend, en steeds weer blijven analyseren, ben ik tot de conclusie gekomen om mij niet meer in een slachtofferrol te gaan plaatsen.
Ook bloedverwanten verdienen niet een voorkeurspositie, vooral als zij de menselijke competenties alles behalve beheersen.
Het gedrag dat mijn beide zonen vertonen is identiek aan de narcistische kenmerken.
Zij leggen hun verantwoordelijkheden meestal of altijd bij die ander.
Dus ook ik ben een waardeloze vader (aldus hun zeggen) en ik druk het nog genuanceerd uit.
Ik vraag mij niet meer af of ik hun terug wil, daar moest ik om gezondheidsredenen mee stoppen.
Ik kreeg te veel emotioneel gif van mijn beide zonen en daarmee bereikte zij bij mij mijn grens.
Ook mijn gevoel van eigenwaarde, zelfrespect kwamen behoorlijk in het gedrang.
Het is er uiteindelijk van gekomen dat ik hun netjes een vaarwel brief heb geschreven.
Misschien klinkt dit schokkend wel is het voor mij en mijn omgeving ook een bevrijding.
Rest mij u te zeggen, veel sterkte en vooral veel wijsheid.
Met vriendelijke groeten
Aart.
2 februari 2021
Beste Aart,
Dit verhaal staat op mijn site maar is niet mijn verhaal. Op dit verhaal zijn ontzettend veel reacties binnengekomen zoals je kan zien.
Blijkbaar is het (helaas) voor veel ouders een herkenbaar verhaal.
Groetjes,
Mary Sjabbens
2 februari 2021
Sorry Mary Sjabbens
Ik verwisselde uw naam met de persoon die het verhaal uiteindelijk plaatste.
Ja (helaas) is het een veel voorkomende en herkenbare situatie waar veel ouders mee te maken krijgen of al hebben gekregen.
(Helaas) ben ik er één onder de vele anderen.
Bedankt voor uw reactie ik zat er eventjes qua naam naast.
Met vriendelijke groet
Aart Rondon
2 februari 2021
Beste Carolien,
Ik vind het prima dat jij met mij contact op neemt
Dus het delen van mijn e-mail adres vind ik geen probleem.
Met vriendelijke groeten
Aart Rondon
2 februari 2021
Aart en Carolien,
Voor het uitwisselen van mailadressen hebben jullie mij nodig en gaat buiten deze vorm van communiceren om, om jullie privacy te waarborgen.
Laat mij even weten of dat okay is.
Mary Sjabbens
2 februari 2021
Beste Mary (Sjabbens)
Wat mij betreft mag u, op het verzoek van Carolien, om mijn e-mail adres aan haar door te geven. Deze handeling toepassen. Ik vind dit goed.
Met vriendelijke groeten
Aart (Rondon)
14 februari 2021
Beste,
Ik zit in een situatie dat mijn dochter nu geplaatst is in een instelling.
Daar komt ze te vertellen dat ik haar in de kelder opsluit, haar sla, mishandel. Dan is ze naar de andere kant van belgie verhuisd naar een instelling daar nadat ze al mijn sociale contacten van mij had ” weggejaagd” en alleen achterbleef met 1 vriendin en mijn 2 andere kinderen. Nu doet ze hetzelfde bij haar vader en staan we dus met 2 te zeggen van geef haar hulp ze is narcistisch en het enige antwoord dat we krijgen is dat wij de slechte zijn en ze zeggen het niet rechtuit maar verklaren ons gek. Het is aan het punt gekomen dat ik er helemaal kapot van ben al 3 jaar en ik krijg geen hulp of gehoor want volgens wat ze van mijn dochter horen ben ik gek. Hopelijk komt er meer hulp voor de slachtoffers van narcisten
16 februari 2021
Hallo ook ik heb net hetzelfde probleem. Voor de tweede keer al, enkele jaren terug met oudste zoon,(waarvan ik nog heel veel nadelen met me meedraag) nu met men zoon van 17 opnieuw. En dit is een heel duplicaat onderwerp waar machteloosheid helaas de bovenhand neemt. Misschien kunnen we in contact komen met elkaar? Lieve groetjes, J.
13 mei 2021
Net definitief aangenomen dat mijn oudste zoon een stille narcist is. midden in de pijn. Ik werk met slachtoffers van narcisme. Al mijn vermoedens,steeds ontkend. Te weten is bevrijdend maar doet pijn. En nu. Hij is niet anders dan vorige week.Hij straft nu met stilte. Ik zal altijd van hem houden,onvoorwaardelijk maar dit weten helpt mij van onzekerheid naar zekerheid en kan ik handelen naar wat ik weet. Dus meer afstand nemen op mentaal vlak en goed begrenzen en niet meer iets van hem willen wat ik toch niet krijg. Hij is 20 en zijn weg bepaald hij nu zelf. Hoe lastig en verdrietig dit ook is. Hrt kan nog alle kanten op. Zoveel variaties. Ik laat hem springen in het diepe en ik laat hem zwemmen. Vader en ex partner narcist. Zoon in een bepaalde mate ook. Je hebt ermee te dealen.
14 mei 2021
Beste Maria,
Ik las net jouw bericht over dat je definitief weet dat jouw zoon een narcist is.
Tip. Neem geen afstand van houden van, wel accepteren dat je hem misschien nooit meer ziet of spreekt.
Ik weet uit ervaring dat als je het accepteert dat je zoon of dochter een narcist is dat het loslaten steeds eenvoudiger wordt.
Ik heb twee zonen, de één is een super narcist en de andere heeft problemen met drugs en alcohol.(gedraagt zich agressief)
Ik kan en wil hun niet meer helpen, de één is inmiddels achterin de 40 en de andere is de 50 jaar reeds gepasseerd.
Ik heb ze al vanaf 2014 niet meer gezien of gesproken.
Ik ben zonder hun lastige gedragingen ook heel gelukkig.
Dit heb ik te danken aan de acceptatie van er mee om te gaan.
Accepteren is dus de beste remedie en het contact verbreken.
15 mei 2021
Lieve Mensen,
Toen ik dit las, dacht ik “wat zijn er vele ouders die ook een narcistisch kind hebben en wat een leed en pijn”. Ik ben ook zulk een ouder maar heb op mijn weg hulp gekregen om met dit kind om te gaan, het blijft je kind, en dit zal heel je leven dit blijven, maar onze pijn en ons leed kan verminderen, maar daarvoor is er werk nodig, die een zeer lange tijd nodig heeft, en een steeds wakende opmerkzaamheid, maar je leven wordt beter en je wordt ook terug gelukkig.
1) Je kan beginnen te lezen en zelf beginnen te werken – hier is de hulp van auteur Iris Knoops “Het verdwenen zelf” een zeer goed boek verklaarbaar, moedgevend en er is een werkboek, dat ik nog dagelijks eens even vastpak om me eraan te herinneren, want ik heb een kleinkind en dus kom ik nog in contact met mijn volwassen kind en dien ook met hem om te gaan, maar geef hem niet de kans me te verzwakken.
Dan heb je het boek van Jan Storms “Destructieve relaties op de schop” – meer pathologisch gezien, maar ook verrijkend.
en
2) Een goede traumatherapeut gespecialiseerd in Narcisme e.a. psychopatische stoornissen, waar je alles met kan bespreken en kan plaatsen.
Zo heb je kans om er sterker uit te komen. Ook om buiten het familieleven de psychische stoornis onmiddellijk te herkennen, want wij zijn diegene die mensen aantrekken met deze stoornis en zo kunnen we op tijd ons van hen afkeren of ons duidelijk afsluiten.
Misschien kennen jullie deze tips al, maar ik vond ze niet, maar vond ze jullie niet te willen onthouden.
We hebben recht op ons leven terug te leven zoals wij ons gelukkig voelen.
Lieve groetjes
15 juni 2021
Zo herkenbaar allemaal wat ik lees. Ik ben zelf doodop van alles wat mijn zoon doet, het lastige is dat het niet uit te leggen is hoe hij doet. Hij scheld me uit maar niet waar andere mensen bij zijn. Hij verpest het iedere keer weer op zijn werk. Ik heb al zoveel baantjes voor hem geregeld en in het begin ( de eerste weken ) gaat het allemaal fantastisch maar na een aantal weken begint het. Sowieso ligt het nooit aan hem maar aan zijn werkgever , zijn collega of het werk wat hij moet doen. Hij liegt en bedriegt, hij maakt overal schulden, hij kan niet met geld omgaan.Ik twijfel soms wel of het zijn karakter is of dat hij een narcist is. Als ik het verhaal hier lees dan zie ik zoveel overeenkomsten. Al jarenlang sta ik er helemaal alleen voor qua opvoeding. Mijn zoon is nu bijna 18 jaar. Iedere keer hoop ik weer dat hij het meent als hij zijn excuses aanbiedt voor wat hij heeft gedaan…. Ik heb werkelijk al van alles geprobeerd, jeugdzorg, mst zorg, begeleidend wonen, hij heeft een tijdje bij zijn opa en oma gewoond , bij zijn werkgever, bij de ouders van zijn toenmalig vriendinnetje. Ook daar gaat het de eerste weken / 2 maanden top maar dan komt zijn ware aard boven en wordt hij buiten gezet. Zelfs in de woongroep waar hij kort heeft gewoond kunnen ze hem niet aan, de andere kinderen waren bang voor hem, keken tegen hem op. . Sinds zijn 15e is hij al van school of omdat de leraren hem niet aan kunnen , zelfs bang voor hem waren en de leerlingen waren dat al helemaal. al jarenlang geef ik bij jeugdzorg aan dat mijn zoon hulp nodig heeft. Al meerdere gezinsvoogden hebben we de laatste jaren gehad, ze willen niet inzien hoe mijn zoon werkelijk is. Ze hebben medelijden met hem. Ja dat heb ik ook, ik weet dat de scheiding echt wel een trauma is voor een puber maar hij maakt er misbruik van. Ik durf het bijna niet te zeggen maar ik haat mijn zoon vaak zo erg. Ik blijf hoop houden dat als hij ouder wordt hij in gaat zien wat hij me aangedaan heeft en dat het ooit stopt dat gescheld richting mij, het manipuleren, liegen, verbaal en non verbaal agressief worden als hij zijn zin niet krijgt , zijn zelfmedelijden enz enz maar ik ben er zo bang voor dat het nooit meer veranderd ja ook ik geef mezelf vaak de schuld, het zal wel aan mijn opvoeding liggen, ik had nooit weg moeten gaan bij zijn vader, misschien had ik hem geen complimenten moeten geven als ik trots was op hem.
Houdt het ooit op…….
16 juni 2021
Zo erg en zo herkenbaar! Mijn zoon is nu 33 maar nog steeds dezelfde zoals u het hierboven beschreven hebt!
Ik ben bang dat het inderdaad nooit ophoud! Tenminste daar geloof ik al lang niet meer in!
Ook ik heb de schuld bij mezelf gezocht maar weet nu dat dit geen enkele zin heeft! Hij profiteert gewoon van mij en de situatie en het is aan mij om daar een eind aan te maken wil er eindelijk wat rust in mijn leven komen!
Ik wens u heel veel sterkte!
26 juli 2021
Beste allen,
Ik ben inmiddels 40 jaar gescheiden en heb een dochter en een zoon uit die relatie.
Een dochter en een zoon van mijn huidige man die ik beide tijdens de puberteit erbij kreeg en een pleegkind.
Alle kinderen zijn ond heel erg dankbaar voor wat ik wij ze als ouders hebben meegegeven behalve mijn zoon uit mijn eerste relatie.
Mijn partner uit mijn eerst relatie was een verborgen narcist.
Mijn zoon die absoluut niet dankbaar is, inmiddels 30 jaar oud, heeft veel wiet gerookt, cocaïne gebruikt tot bijna een overdosis en andere kleine vergrijpen gepleegd. Hij geeft aan dat het mij schuld is dat hij nu in deze situatie zit. Zijn rijbewijs is ingenomen omdat hij onder invloed heeft gereden. Tot mijn grootste schrik moest hij 2 weken naar de gevangenis omdat hij weigerde naar de zitting te gaan. Let wel ik haal hem op uit de gevangenis vrijdag omdat hij dat vroeg toen hij belde.
Vervolgens is hij diezelfde avond gaan barbecueen bij zijn vader. Hij is daar heen gereden in zijn auto met zijn vriendin en hun kleine meid van 1 jaar, zonder rijbewijs.
Wanneer ik dit tegen zijn vader vertelde heeft hij direct naar onze zoon gebeld. Nog geen 5 min. later heeft mijn zoon mij gebeld en zo ongelofelijk respectloos behandeld dat het bijna dreigend klonk.
Hij is dakloos en heeft een poosje bij onze dochter ingewoond waar nu inmiddels geen deur meer is zonder gat door zijn woede aanvallen.
Nog steeds verwijt hij mij van alles en geeft mij de schuld zijn jeugd te hebben verpest terwijl hij van zijn 8ste jaar tot zijn 16de jaar bij zijn vader heeft gewoond. Ik heb hem bij zijn vader vandaan gehaald toen hij 16 was omdat hij pillen ,drank en drugs wilde innemen om uit het leven te stappen. Mijn ex partner wist niet wat onze zoon allemaal gebruikte en snapte niet waarom ik onze zoon weer meenam.
Ik denk dat ik hem al heel lang kwijt ben.
Hij vraagt steeds weer om financiële ondersteuning, we maken dan met mijn ex partner erbij afspraken dat hij zijn leven betert maar zodra ik me ermee bemoei bv zoals het rijden zonder rijbewijs roept hij “ik heb je niet nodig ik ben 30 jaar en volwasen”zijn vriendin roept dat ik alleen wil stoken tussen zijn vader en onze zoon terwijl ze mij en mijn ex partner pas 2 x heeft gezien.
Ik kan het niet loslaten omdat ik zo bang ben voor de gevolgen.
Hij speelt het hele gezin tegen elkaar uit.
Ik wil hem niet kwijt maar weet niet wat ik moet doen. Het blijft wel je kind. Waar kun je terecht met dit soort problemen, ik ga twijfel inmiddels al 35 jaar aan mezelf en ben zo moe van deze strijd die inmiddels al 40 jaar duurt, ik kan niet meer, ik ben op.
En ben bang voor wat de toekomst gaat brengen, het wordt nl. steeds erger.
Liefs een moeder die alleen geeft en er veel zorgen en agressie voor terug krijgt.
27 juli 2021
Jeetje wat een herkenning in al jullie verhalen, met tranen over mijn wangen gelezen.
Mijn oudste (bijna 22) is denk ik ook een narcist , altijd getwijfeld , Mijn ex zijn vader is een narcist en als sinds 2012 niet in het leven van mijn beide zonen, veel kapot gemaakt, alles gehad ots, kinderbescherming, manipulatie, chantage, zwart makerij noem maar op. gevochten als een leeuwin voor het geluk van mijn beide zonen maar de relatie met mijn oudste is altijd lastig geweest, zo respectloos, zo boos, zo intens gemeen, bedreigend, kleinerend, kritiek nooit tevreden, altijd negatief behalve buitenshuis daar is hij de leuke spontane zorgzame jongen die voor het handje vrienden die hij heeft alles doet.Gister wederom een druppel hij schreeuwde me toe dat hij nog eens mijn keel doorsnijdt als ik slaap, hij geeft me het gevoel zo intens klein te zijn . met hem praten kan niet, heb werkelijk alles geprobeerd, lief, boos, serieus, negeren noem maar op. Ga hier ondertussen aan kapot, doet me zoveel verdriet weet dat ik hem kwijt ben (al jaren)Wat moet ik nog, zou het liefst willen dat hij op zichzelf zou gaan maar hij gaat niet eg ,geen geld (doet ook niets om dat wel te hebben zeg maar) ben radeloos ondertussen, heb hulp nodig maar waar en hoe , en dan zet ik hem uit huis zie ik hem nooit meer dat idee breekt letterlijk mijn hart.
27 juli 2021
Laat hem werken, kamer zoeken.
En laat hem gaan. Zo breekt hij jou ook.
27 juli 2021
Hem het leven even laten voelen zoals het is, zonder jouw hulp zou hem misschien het één en ander kunnen laten inzien. Een zekerheid is dit echter niet. Makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik ….
27 juli 2021
Inderdaad leert een narcist niet of nauwelijks iets behalve hoe hij het de volgende x beter moet aanpakken!
30 augustus 2021
Wat je hier neerpent is spijtig genoeg juist. Ook ik heb na een woelige periode / therapie …. de lijn getrokken naar mijn zoon toe. Na 3 jaar, waarbij ik de dirigent ben van wat ik nog toelaat, bedenk ik dat dit een sluipende stress is in mijn “moeder zijn”. Net als ik het gevoel heb dat het beter gaat met hem, heb ik de neiging om te denken: zou het dan toch beter gaan met hem? Neen dus, en hiervoor ga ik je zin goed onthouden. “Inderdaad leert een narcist niet of nauwelijks iets behalve hoe hij het de volgende x beter moet aanpakken!”
Veel sterkte iedereen.
28 juli 2021
Ik heb nu paar maanden geleden aangegeven dat ik geen contact wil. Ik ben toen onderuit gegaan, omdat ze me weer onderuit schopte met haar harde woorden. Ze laat me nu sinds paar weken met rust, omdat ik heb gezegd dat ik anders aangifte ga doen. Hoewel ik herstellende ben van hersenletsel begrijpt ze niet dat ik rust nodig heb, of het interesseert haar niet? ze bleef maar bellen en appen stalken etc. Als ik aangaf bel me niet, het ziekenhuis belt vandaag, belt ze 40 x. Ik heb het telefoontje van het ziekenhuis gemist daardoor. Ik voelde het dat ze speelt met mijn gezondheid.
Hoewel ik heb moeten vechten voor mijn leven, dreigt zij met zelfmoord.
Wat heeft ze in al die jaren geleerd? Niets dus.
26 september 2021
Wow.. Het is 2021 nu en lees dit nu pas omdat ik echt opzoek ben naar info over precies wat u schrijft. Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. Alleen is mijn zoon veel jonger. En ik nog midden in die schaamte en twijfel zit. Maar vandaag gebeurde er iets wat de druppel wS die de emmer deed overlopen en verdrietig grschokt realizeer ik me dat mijn zoon totaal geen empatie heeft zelfs niet waar het om levensbedreigende situaties gaat. En net als uw zoon liegt. Manipuleed en verwijt. Ik voel me intens schuldig. Want ik reageer er ook niet goed op daar zijn vader ook zo was en me heel erg mishandeld heeft zowel mentasl als lichamelijk.. We zijn wel ver weg vsn hem.. Maar mijn zoon begint nu hetzelde te doen. Je wilt rr nirt asn. Probeert het te vergeefs. Niemand geloofd je ook. Als we bij de psygoloog zijn speelt hij het verloren jongetje tereijl hij tegen mij alleen de meest gruwelijke dingen zegt. Me echt pest als hij zijn zin niet krijgt en alles weigert wat ik hem vraag..gaat alleen naar sxhool als hij zin heeft.. Blijft tot 12 uur s nacht op en schreeuwt de hele boel bij elkaar als ik er wat van zeg. En verteld op school en tegen hulpverleners dat ik. Hem mishandel tereijl ik hem niet aanraak. Ik voel me verschrikkelijk… Ue artikel raakt mij enorm en het is de 1e x dat ik dit durf te schrijven.
Hij wil geen vrienden.