Ik huilde alle tranen uit mijn lijf
Ik heb bewondering voor mensen die ondanks alles zichzelf hebben kunnen herpakken en uit een put zijn gekropen. Met of zonder hulp. Vechters dus, doorzetters.
Waarom?
Omdat ik zelf ook hoor bij die groep mensen. Ook mijn leven ging niet altijd over rozen. Tot mijn dertigste waren er weinig vuiltjes aan de lucht. Kleine tegenslagen waren er wel maar stelden niet zo veel voor.
De omslag kwam toen ik moeder werd.
Ogenschijnlijk leek alles normaal totdat ik moest bevallen. Een stuitbevalling zonder ingrijpen van een gynaecoloog werd mijn zoon bijna fataal. Na een slopende bevalling zag ik een slappe baby die lijkwit en levenloos was. De navelstreng zat om zijn nek gewikkeld.
Mijn hart stond stil.
Hij werd meteen meegenomen door verpleegkundigen. Wat ze allemaal met hem hebben gedaan weet ik niet. Wel dat hij zuurstof kreeg. Na een eeuwigheid mocht ik hem in mijn armen nemen. Heel voorzichtig moest ik met hem zijn want door de stuitbevalling was zijn ruggetje erg pijnlijk.
Mijn hart huilde.
Er brak een moeilijke tijd aan. Ik was zwak na de bevalling, kampte met bekkeninstabiliteit en ernstig slaapgebrek en was daarnaast erg bezorgd.
Mijn baby huilde. En huilde. En bleef huilen. Dag en nacht. En begon te spugen. Ik kwam nergens aan toe, liep alleen maar met mijn kindje in de hoop dat hij stil werd. Dat gebeurde niet.
Na 10 dagen werd hij met spoed opgenomen en geopereerd. Er volgde een infectie en mijn baby zat onder zijn geboortegewicht. Oh, en dat spugen deed hij nog steeds. Na een maand kreeg ik een ziek ernstig vermagerd manneke mee naar huis.
Het huilen van mijn ventje bleef onverminderd doorgaan.
Door langdurig slaapgebrek, alle zorgen en veel verdriet werd ik een emotioneel wrak. Ik functioneerde op de automatische piloot en alles ontging mij. De radio stond aan maar ik hoorde niks. Tv kijken lukte niet meer, mijn concentratie was nihil. Ik was er wel, maar eigenlijk ook niet.
Ik huilde alle tranen uit mijn lijf.
Ik wilde niet meer leven. Ik vroeg God (zelfs een ongelovige richt zich wel eens tot God) om mij niet meer wakker te laten worden. Zo ver was ik gekomen, zo diep was ik gezakt. Ik was nog maar een schim van mezelf.
Mijn ouders waren er voor mij en maakten zich grote zorgen. Zij grepen in en zorgden voor deskundige hulp. Het duurde heel lang voordat ik weer een beetje mezelf werd. Ik zeg bewust een beetje, want de oude werd ik nooit meer. Wel een verbeterde versie van mezelf.
(Dit is slechts een zeer beknopte versie van mijn ervaringen rondom de ‘roze wolk’. Het hele verhaal kan je lezen in mijn boek, net als de verhalen van en over ander sterke mensen.)
Foto komt uit de collectie van Kitty van Gemert, @kitty_gemert.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
15 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
6 oktober 2015
Wat een heftig verhaal,nu snap ik ook die depressie. Maar je bent er sterk uitgekomen, ik vind het knap dat je zo open bent en het wil delen met andere mensen.Je kinderen zijn nu ook gezond heb ik begrepen?
6 oktober 2015
Lieve, lieve Mary uit jouw eigen verdriet en ellende uit het verleden “dat gelukkig” een einde heeft gekregen, put jij de kracht om andere mensen te helpen, gewoon door een luisterend oor te zijn.
En dat je er sterker bent uit gekomen neem ik voor waarheid aan, jij bent iemand met een sterke schouder om tegen aan te leunen als het nodig is, bedankt lieve jij!!!!
6 oktober 2015
De Kracht van positief denken, mooi jouw jouw belevenis zo te delen Mary. Kus
26 januari 2016
Wij, jouw trouwe lezers en lezeressen zijn blij dat de God die je hebt aangeroepen, even geen gehoor heeft gegeven en jou in staat heeft gesteld je ervaringen met ons te delen. Wij kunnen hiervan leren en bovenal kracht uit putten om ons eigen dagelijks klein leed te dragen. Bedankt dat je dit met ons wilt delen.
26 januari 2016
Wat een ontzettend lieve reactie Pim. Dankjewel.
27 januari 2016
Blij dat God even afwezig was toen je hem iets vroeg, want dan hadden we je moeten missen. Gelukkig ben je er goed uitgekomen. Blijf er voor gaan Mary.
22 september 2016
Mary, ik had hem in oktober ook gelezen en was toen al onder de indruk van jouw moeilijke periode. Maar deze keer heb ik jouw boek eerst gelezen ,daar staat nog uitgebreider in wat jij moest doorstaan.Heb het zelfs 2x gelezen omdat ik het zo erg voor je vond.Ik vind het zo knap dat jij er toch sterker uitgekomen bent.Daardoor ook veel begrip voor anderen hun moeilijkheden kan opbrengen en zelfs deze mensen een podium krijgen bij jou om hun verhaal te kunnen doen.Door jou durven ze met hun problemen naar buiten te komen,ook al is het bij sommige anoniem.Jij kan ze een luisterend oor bieden en ze vertrouwen helemaal op jou!Geweldig is dat en er zijn veel te weinig mensen op de wereld die dit doen zoals jij, je bent een integer en lief persoon.Mijn waardering heb je !
22 september 2016
Wat ben je een lieverd Jeanne. Dank je wel!
22 september 2016
Een ervaring van jezelf. Had ik eerst niet door,tot ik de reacties las. Het is goed die roze wolk ook vanuit deze kant te lezen. Mijn ervaring is ook dat moeders dat vaak niet durven, omdat velen er zo hemels over doen! Was bij mij ook niet zo en ook ontzettend veel gehuil! Zat op een gegeven moment al in mijn hoofd, terwijl het stil was! Maanden lang ook! 2 kinderen gekregen en bij allebei veel huilen! Een mens zou van minder gestoord worden. Ook ik ben een trouwe lezer en reageerde. Je schrijft boeiend! Prettig om te lezen! Waardering en respect voor! Liefs Wilhelmina!
22 september 2016
Dankjewel voor je reactie trouwe lezer Wilhelmina! Fijn dat je mijn blogs kan waarderen.
21 november 2016
Een betere versie van jezelf.
Ik denk dat jij altijd een sterke persoonlijkheid was.
In de periode dat je fysiek zwak was lag dat anders. Natuurlijk zou ik zeggen,
Jij weet wat je wilt…fijn is dat?
21 november 2016
Nee, ik was niet zo zelfverzekerd Ineke. Wat er met mijn zoon gebeurde en de impact daarvan op mij liet niets van me over. En nee, eigenlijk weet ik niet wat ik wil. Of ik überhaupt wat wil. Zo als het nu gaat ben ik tevreden.
13 april 2017
Was dus geen roze wolk voor je Mary
Je bent een kanjer en fijn dat je hulp gekregen heb
21 juli 2017
Goh, Mary, wat heftig. Ja, bij een zwangerschap en de bevalling worden de oergevoelens van ons vrouwen aangeraakt en versterkt en als je ook nog zo’n heftige zware bevalling hebt komen die gevoelens als een dreun in je lijf. Bij geen bijstand of begrip van de medici sta je verloren en eenzaam in deze wereld. Ook je kind heeft deze dreun ervaren en ook je kind heeft hiermee moeten leren omgaan. Ik begrijp het dat je jezelf verloren raakte en in een leven stond dat je niet herkende. Het in de spiegel kijken en een vreemde zien, niet meer weten wat je levensdoel is, niet meer kunnen genieten van de kleine dingen die het leven zo aangenaam kunnen maken. Ik snap dat helemaal. En ook daarna, als het ietsje beter gaat, nooit meer dezelfde persoon kunnen zijn. Ik zelf baal er altijd een beetje van als mensen zeggen: “wat ben je sterk”! Dan denk ik vaak: “ik wil helemaal niet sterk zijn, ik wil huilen, brullen, gieren, helemaal alles loslaten en verdrinken in die smart”. Maar ja, dat kan niet. Er is altijd wel iets of iemand die me uit dat grijze gebied terug haalt. Altijd is er dat vlammetje boven bij die putdeksel. En maar goed ook. Ik vind het geweldig dat je anderen de kans geeft hun levenservaringen te delen. Dat ze bij jou kunnen zijn die ze zijn zonder be- of veroordeling. Dank je wel.
21 juli 2017
Dankje wel Barbara, voor je reactie en je compliment! Je bent een mooi mens.