Ik heb mijn baby nooit mogen vasthouden

Geplaatst door Mary op 14 april 2017 | 8 reacties

“Ik raakte op mijn 19e, in 1969, onverwacht zwanger. Een paar maanden daarvoor, na een lange opname in het ziekenhuis, was mij verteld dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen.

De zwangerschap was dus een complete verrassing, maar wel een geweldige verrassing.

De vader van mijn kind was de vriend waar ik al 5 jaar een relatie mee had. Het was een ongelijkwaardige relatie, de vader was wat men nu noemt een loverboy.

Al snel werd ik doorverwezen naar een katholieke instantie, zij boden ‘hulp’ voor ongehuwd zwangere meisjes. Er werd mij geen andere mogelijkheid geboden dan afstand doen van mijn kind.

Alle oplossingen die ik voorstelde, werden als onmogelijk van tafel geveegd. Tot de 8e maand zwangerschap heb ik volgehouden zelf voor mijn kindje te willen zorgen. Daar werd men erg nerveus van.

In de 8e maand nam ik een blad papier, zette middenin een streep, links schreef ik wat mijn kindje nodig had, rechts wat ik te bieden had. De linkerkant was volgeschreven met alles wat een kindje nodig heeft. Op de rechterkant schreef ik een paar woorden: EEN HART VOL LIEFDE!

Ik begreep dat het me niet zou lukken om zonder hulp mijn kindje op te voeden, en die hulp werd me niet geboden. In die tijd waren er geen uitkeringen, appartementen voor alleenstaanden en kinderopvang.

Toen ik onder druk te kennen gaf dat ik met pijn in mijn hart mijn kindje zou afstaan, werd ik naar een tehuis voor ongehuwd moeders gestuurd. Ook een Rooms katholieke instelling, gerund door nonnen.

Ik leefde in een paviljoen met andere zwangere meisjes, velen waren er erg jong. We mochten nergens over praten, geen verdriet tonen en we moesten hard werken. Ieder van ons werd ingedeeld in werkzaamheden.

Ik moest, hoe ironisch, babykleertjes maken. Wat had ik veel verdriet, menig kinderhemdje is nat van tranen in elkaar genaaid. Over de bevalling werd niet gesproken. Ik wist niet wat me te wachten stond.

Ik werd gehersenspoeld, geïndoctrineerd en gekleineerd. We waren hoeren en we hadden maar beter moeten oppassen. Nette meisjes werden niet zwanger.

Ik werd ziek, kreeg hevige buikpijn en wist niet wat er gebeurde. Uiteindelijk werd ik naar de verloskamer gebracht, want ik ging bevallen, zei men. Moederziel alleen lag ik daar, heel soms kwam er iemand kijken.

Het was een eenzame bevalling en pas op het laatste moment kwam een voor mij onbekende verloskundige kwam. Ik zag het hoofdje komen en de verloskundige siste: “de doek, de doek!”

Toen werd er een doek over mijn hoofd gelegd zodat ik mijn kindje niet zou kunnen zien. Ik heb het hoofdje toch een klein stukje gezien en hoorde mijn kindje huilen, dat geluid gaat nooit uit mijn hoofd.

Ik heb mijn baby nooit mogen vasthouden of zien. Na de bevalling werd mijn kindje direct weggebracht. Ik mocht niet in het gedeelte komen waar de babykamertjes waren.

Bij mijn afscheid van het tehuis benadrukte de maatschappelijk werkster dat ik hier nooit over zou moeten praten. Want niemand zou nog iets met me te maken willen hebben.

Mijn hart zei néé. En nooit heb ik hierover gezwegen. Om de pijn en leegte in mijn hart niet te hoeven voelen, stortte ik mij in werken, studeren en zorgen voor anderen.

Door een fout van de rechtbank wist ik hoe mijn zoon heette en waar hij woonde; dat was altijd in mijn buurt. Ook later bleken we altijd dicht bij elkaar te wonen. Dat controleerde ik regelmatig in de telefoongids.

Ik heb nooit door zijn straat gereden omdat ik bang was om hem te zien, bang dat ik me niet in zou kunnen houden en hem zou gaan roepen.

Ik heb contact met zijn ouders gezocht toen hij 11 jaar was; daarna was er jaarlijks contact met de moeder tot zijn 18e. Zij vertelde mij steeds dat hij een moeilijke jongen was, echter nooit wat er precies aan de hand was.

Jaren later hebben mijn zoon en ik elkaar ontmoet. Er was direct herkenning en erkenning, voor mijn zoon was het een openbaring. Hij was zwaar drugsverslaafd, heeft veel pogingen gedaan om af te kicken waarbij zijn ouders en ik samen voor hem zorgden.

Mijn zoon kon dit leven niet leven en hij is in 2009 overleden, 39 jaar oud. Ook mijn dochter, geboren in 1977, heeft jarenlang contact met hem gehad. Zij waren verwante zielen en herkenden zich in elkaar.

Openheid is voor mij belangrijk, ik heb altijd mijn verhaal verteld middels lezingen, aan belangstellenden, en in panels. Samen met een afstandsmoeder is de stichting DNA, De Nederlandse Afstandsmoeder, opgericht.

Wij proberen een stem te krijgen bij de instanties die zich bezighouden met adoptie en bij de adoptiewetgeving. Wereldwijd sta ik in contact met afstandsmoeders en geadopteerden om informatie uit te wisselen.

Daar waar nodig steun ik afstandsmoeders en bied ik hun een luisterend oor. Het moeten afstand doen van je kind is een wond die nooit geneest. Het is en blijft A Hole In My Heart!

Het is een trauma. Vanaf de geboorte van mijn zoon is er een blijvend gemis, verdriet en een hunkering naar hem. Ik mocht niet van hem houden, ik mocht er niet zijn voor hem.”

Gastblog van Barbara Kluijtmans.

Foto komt uit de collectie van André Brockbernd.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email