Ik was de controle over mezelf helemaal kwijt

Geplaatst door Mary op 18 februari 2015 | 5 reacties

Manon was gelukkig en had alles wat haar hartje begeerde. Totdat roofbouw op haar lichaam ervoor zorgde dat zij niet meer normaal kon functioneren. Manon neemt je mee naar een vreselijke zware tijd uit haar leven. Nu pas durft zij erover te praten. De schaamte zorgde ervoor dat ook zij niet eerder durfde te praten over dit taboe.

Had jij bepaalde signalen gehad dat het niet goed met je ging?

Ja, ik heb signalen gehad maar besefte dat toen niet. Achteraf gezien heb ik die genegeerd, en later wist ik heel goed waarom ik een burn-out kreeg. Op dat moment zeker niet! Ik was een zorgzame en betrokken moeder. Ik was hulpouder op school en poetste mijn huis elke dag. Daarnaast deed ik alle andere huishoudelijke klusjes in en rond het huis. Ik deed alles tot in de perfectie.

Daarbij wilde ik ook nog van alles op de hoogte blijven omdat ik geen baan meer had. Je krijgt dan minder informatie en daarom las ik heel veel, over allerlei onderwerpen. Ik wilde als mens, moeder en echtgenote overal over mee kunnen praten en niet uit de tijd raken. Ik voegde daar nog mijn vele hobby’s aan toe en ik sportte.

Ook wilde ik alles bijhouden wat betreft mijn gezin, familie, vrienden en kennissen. Daarom maakte ik elke dag een lijstje, en dat lijstje werd steeds langer. In plaats van iets te laten vervallen, kwam er steeds meer bij. Iets graag willen, werd moeten. Kortom veel inspanning, te weinig ontspanning en mijn dagen zaten propvol.

Wat waren die signalen?

Het begon met extreme vermoeidheid, heel veel zuchten en vaak hoofdpijn. Ik had zware armen en benen, was snel geïrriteerd en had continu een opgejaagd gevoel. Zo stom, want ik besefte nog steeds niet dat ik te ver ging en dat ik roofbouw aan het plegen was op mijn lichaam. Mijn lijf was, als het ware, aan het rijden met de handrem er nog op.

Later maakte ik mee dat ik mijn bed écht niet uit kon, mijn hele lijf voelde opgeblazen en als watten. Ik had geen controle meer over mezelf, daardoor werd ik heel angstig en durfde ik niet alleen te zijn.

Op een avond zat ik heel rustig tv te kijken, mijn hart begon heel hard te kloppen, ik zakte onderuit en viel flauw. Ik ben toen met mijn man naar de spoedeisende hulp gegaan. Na wat kleine onderzoeken mocht ik naar huis. Het advies was om de volgende dag naar mijn huisarts te gaan.

En, ging je naar de huisarts en besprak je het met je man?

Deze signalen kon ik niet meer negeren, ik begon door te hebben dat er iets behoorlijk mis was. Ja, ik ging inderdaad naar de huisarts. Hij hoorde de klachten aan en stelde mij de keuze of ik naar een cardioloog of een psycholoog wilde. Een Psycholoog? Natuurlijk niet! Er was iets mis met mijn hart, dacht ik, dus ik wilde naar de cardioloog. Uit allerlei testen zoals conditie, een hartfilmpje en het 24 uurkastje bleek dat alles goed was met mijn hart.

Mijn man besprak het eerder met mij dan andersom. Hij was ongerust en vond dat ik terug moest naar mijn huisarts. En zo werd ik, met tegenzin, doorgestuurd naar een psycholoog. Hij constateerde een burn-out met angststoornissen.

Hadden andere mensen in de gaten dat het niet goed met je ging?

Nee, alleen mijn man en kinderen hadden het in de gaten. Voor de buitenwereld kon ik het nog makkelijk verborgen houden, voor hen was ik nog dezelfde Manon. En, uit schaamte, vertelde ik niet dat ik naar een psycholoog ging. Later konden anderen het zien aan mijn gezicht en mijn futloze lijf.

Ik zag er erg slecht uit. Ik moest ook hulp aan mijn vrienden gaan vragen, ik kon mijn kinderen niet meer naar school brengen en de meest eenvoudige dingen lukten niet meer. Ik vond het heel erg om hulp te vragen, ik had de regie niet meer zelf in handen.

Hoe voelde jij je? Wat ging er niet goed?

Ik was onzeker, trillerig en akelig angstig. Ik was de controle over mezelf helemaal kwijt. Er ging niks meer goed en ik kon mezelf niet meer rustig krijgen. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Het was vreselijk. Ik kon geen geluiden meer verdragen.

Ik wist niet meer wat ik deed en had concentratieproblemen. Ik vergat te eten maar at zo weer drie appels achter elkaar op omdat ik niet wist of ik al fruit had gehad. Heel veel van dit soort dingen, ik deed het dubbel of juist helemaal niet. Ik was compleet in de war. Ik kon niet meer normaal functioneren.

Hoe lang liep je ermee?

Dat weet ik echt niet meer. Ik denk, achteraf gezien, ongeveer drie maanden vanaf de eerste klachten tot de eerste medicijnen.

Op een gegeven moment ging het niet meer. Wat gebeurde er toen?

Ik was weer naar mijn huisarts gegaan omdat een psycholoog zelf geen antidepressiva voor mag schrijven en hij het wel adviseerde. Hij was trouwens een hele fijne, rustige psycholoog. Met zo iemand moet je ook een klik hebben anders werkt het niet. Hij gaf mij opdrachten en ontspanningsoefeningen, goede handvatten waar ik mee aan de slag moest.

Je kreeg medicijnen en toen gebeurde er iets vreselijks…

Ja, ik kreeg mijn eerste antidepressiva van de huisarts en alsof het allemaal nog niet erg genoeg was waren deze medicijnen (waar je niet zomaar mee mag stoppen) een hel. De bijwerkingen zorgden voor hoofdpijn met hevige brandende steken. Ik had slapeloze nachten en nog meer onrust in mijn lijf. In bed, uit bed om en om.

Ik kreeg hevige nachtmerries en wat ik nooit meer vergeet is dat ik zag dat ik levend werd begraven. Ik kreeg waanideeën, had stemmen en liedjes in mijn hoofd en ik transpireerde dag en nacht. Er kwam een chemische geur uit mijn lijf.

Ik vond het nog het ergste dat mijn kinderen en man mij zo zagen en heb zelf vrijwillig besloten om me op te laten nemen. Ik wist niet wat dat inhield maar dacht aan rust in een ziekenhuisbed.

Hoe heb je die opname ervaren?

Als ik had geweten dat die rustopname, zoals ik het bedoelde, in een gesloten afdeling was, had ik dat besluit nooit genomen. Eenmaal over de drempel en ik kon niet meer terug. Een vrijwillige opname wilde nog niet zeggen dat je weer vrijwillig mocht vertrekken. Eén week ben ik daar geweest en dat leken maanden.

Ik kreeg andere medicijnen en van de bijwerkingen kreeg ik een allergische reactie. Mijn opgezwollen tong, die ik daarvan kreeg, zorgde ervoor dat ik ’s nachts bijna was gestikt. Ik was daar onder behandeling van een psychiater en hij heeft ervoor gezorgd dat ik de juiste antidepressiva, kalmeringstabletten en slaaptabletten kreeg. En vanaf dat moment ging het beter.

Over het verblijf op de gesloten afdeling kan ik een heel boek schrijven. Het was daar vreselijk en ik was daar zeker niet op de goede plek. Ik zat tussen mensen die zichzelf iets aan wilden doen en die heel ver heen waren.

Als ik in bed lag, kon ik het schreeuwen vanuit de isoleercel horen. Ik was ook erg bang in die week. Het klinkt misschien raar maar ik was de enige normale die daar rondliep.

In groepsgesprekken kon ik, in tegenstelling tot de anderen, normaal praten. Tijdens het creatieve uurtje maakte ik werkjes voor mijn man en kinderen terwijl om me heen anderen probeerden te ontsnappen of zichzelf iets aan deden. Daar zat ik tussen!

Je kwam weer thuis. Wat deed jij anders om te voorkomen dat je weer een burn-out kreeg?

Oh, wat was ik blij dat ik weer thuis was. Ik greep alles aan om beter te worden. Ik moest de psychiater blijven bezoeken voor controle, gesprekken en de medicijnen. Maar ik ging ook nog drie jaar naar de psycholoog.

Ik ging bij yoga en naar een sporttherapeut voor een persoonlijke training en om mijn conditie weer op te bouwen. Ik kreeg een schema mee voor thuis voor op mijn hometrainer. Mijn ontspanning moest overheersen en de inspanning heel langzaam op gang laten komen. Zo moest het evenwicht weer terugkomen.

Dit was mogelijk door de vele hulp die ik ook thuis kreeg. Ik ging veel naar buiten om kleine stukjes te wandelen en beetje bij beetje werd ik beter en kon ik de medicijnen af gaan bouwen.

En nu, houd je jezelf nog steeds in de gaten, pak je dingen anders aan?

Ik moest mezelf nog erg in de gaten blijven houden want ik heb daarna nog wel eens terugvallen gehad, maar die werden steeds minder en korter. Totdat ik helemaal geen terugval meer had. Dus ja, ik blijf mezelf sterk in de gaten houden. Daardoor herken ik meteen de allereerste signalen omdat ik dit nooit meer zover wil laten komen en nooit meer mee wil maken.

Wat heb je ervan geleerd?

Om écht beter naar mijn lichaam te luisteren. Moe is moe en morgen is er weer een dag. Iedereen is wel eens moe of zit er doorheen maar die reserves, die we van moeder natuur hebben gekregen, daar moeten we zuinig mee omgaan en zorgen dat ons flexibele elastiekje nooit zal knappen.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email