Ik ben er wel maar ook weer niet
Voor degenen die het hebben gemerkt, ja, het is wat stil van mijn kant. Het lukt maar niet om wat te schrijven.
Oh, het is niet zo dat ik geen stof heb om over te schrijven. Nee, het is vooral zo dat bepaalde onderwerpen niet geschikt zijn voor publicatie.
Wat ook meespeelt is dat door vermoeidheid mijn denkvermogen soms op halve kracht werkt. En dat is niet bevorderlijk als je wil schrijven.
Het afgelopen jaar heeft er behoorlijk ingehakt. Niet alleen het verlies in juni vorig jaar van mijn sterke lieve vader, maar ook alle andere zaken en zorgen die op mijn pad kwamen, hebben hun littekens achtergelaten.
Dat ik vanaf het moment dat mijn vader vorig jaar in april in het ziekenhuis werd opgenomen als vanzelfsprekend mantelzorger werd voor mijn moeder, laat net zo goed zijn sporen na.
Het blijft voor mij een terugkerende worsteling om alles te combineren met een (gezins)leven. En als ik in de spiegel kijk, schrik ik van de vrouw tegenover mij. De diepe groeven in het gezicht, de uitgebluste blik in de ogen. Ben ik dat?
In mijn hoofd is geen rust, in de rest van mijn lijf net zo min. Zorgen, frustraties, drukte, alles goed willen doen, het iedereen naar de zin maken, elke dag raast er van alles door mijn hoofd.
Zodra ik probeer om wat tijd te nemen voor mezelf, door een boek te lezen bijvoorbeeld, word ik overvallen door vermoeidheid. Gewoon rustig zitten, en dan écht he-le-maal niets doen, kan ik niet. Dan giert de onrust door mijn lijf.
Ik weet dat ik steken laat vallen, en mijn hoofd laat het ook wel eens afweten. Ook geeft mijn lijf signalen af, maar meestal negeer ik die. Ik moet door. De pijn die ik ervaar van mijn reuma en fibromyalgie is best toegenomen, maar daar luister ik niet naar.
Door alles wat er speelt, ben ik vanwege tijdgebrek minder te vinden op social media. Ik bemerk ook dat ik moeite heb met al die extra prikkels die ik nu ervaar als ik op Twitter en Facebook kijk. Ik word er kriegel van. Dus, ik ben er wel maar ook weer niet…
Mijn belangstelling voor anderen op social media is zo goed als weg is. Sorry, maar ik kan het niet meer opbrengen. Mocht ik daardoor mensen teleurstellen dan vind ik dat vervelend maar voor nu kan ik niet anders.
Ik kan er echt niets meer bij hebben. Ik scherm mezelf voorlopig af. Ik blijf voor ogen houden dat dat eens weer anders zal worden. Tot die tijd probeer ik staande te blijven met in mijn achterhoofd het besef dat ik sterker ben dan dat ik ooit gedacht had.
Foto komt uit de collectie van André Brockbernd.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
15 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
9 mei 2018
Logisch Mary als alles in één keer komt zegt je lichaam een keer: nu is het klaar! Die onrust, niet kunnen ontspannen en altijd alles goed willen doen herken ik helaas maar al te goed. Probeer ondanks alles toch naar jezelf en je lichaam te luisteren, dat je anderen daarmee “teleurstelt” helaas, jammer dan. Zorg eerst dat je weer energie krijgt dan kun je er ook voor anderen zijn anders ga je er zelf aan onderdoor. Sterkte ermee meid!
9 mei 2018
Hallo Mary,
Hoe herkenbaar allemaal en zelfs misschien wel logisch. Mijn ‘leken’ diagnose: je hebt een burn-out. Denk niet, daar heb ik nog nooit last van gehad; het ging altijd goed hoe druk ik het ook had. Ja, en dat is het hem nu net. Mensen denken vaak dat minder sterke mensen last van o.a. een burn-out hebben, maar weet je, het zijn juist de sterke mensen: Mensen die altijd doorgaan, altijd eerst aan anderen denken en zeker niet aan zichzelf (niet zeuren, heb ik geen tijd voor).
Als je naast je ziekte, naast je drukke baan er dan ook nog het verlies van je vader (heb je jezelf wel tijd gegeven om te rouwen? ) en de zorg over je moeder bij elkaar doet; voilá een burn-out, of een beste depressie. Blijf er niet mee lopen, maar zoek professionele hulp. Je bent het waard. Nu eerst aan jezelf denken. De wereld loopt niet weg. Heel veel sterkte en liefs van mij.
Ditje Hinrichs,
9 mei 2018
Wat een energie zal dit schrijven je hebben gekost. Hoop dat de reacties die je krijgt je steun kunnen geven is het nu niet, dan later.
Het bloggen en interesse hebben in anderen komt wel weer. In een andere vorm. Nu zorgen voor jezelf en je gezin en mams in 24 uur is meer dan genoeg…
Heel veel sterkte en 1 zakje energie van 100 gram is snel op .. en een zak van 1.000 gram ook.
Big Hug
9 mei 2018
Lieve Mary
Wat een verhaal van jezelf. Er valt me een ding erg op in je verhaal : Deze zin: In mijn hoofd is geen rust, in de rest van mijn lijf net zo min. Zorgen, frustraties, drukte, alles goed willen doen, het iedereen naar de zin maken, elke dag raast er van alles door mijn hoofd.Daar staat tussen alles ingepropt: het iedereen naar de zin maken…….. Lieverd dat gaat niet.
Je loopt nu tegen je grenzen aan, je lijf geeft het aan en je hoofd zegt het ook. Begin van een burn-out of er al middenin , ik kan dat niet beoordelen. Maar het lijkt erop dat je veel moeite hebt je grenzen te bepalen en daar aan vast t houden.
Wil je ook in de toekomst nog anderen het naar hun zin willen maken, dan moet je NU ingrijpen of laten ingrijpen.
Over vermoeidheid en wat dat met je brein doet dat snap ik goed, mijn batterij is meestal ver leeg en laat erg slecht op en nooit meer tot helemaal. Gevolg van hersenletsel.
Ik heb wel moeten leren waar mijn grenzen liggen, en ik moet me daaraan houden want dan ben ik voor anderen en voor mezelf een veel leuker mens.
Heel veel sterkte lieve Mary
9 mei 2018
Maak je niet druk om andere mensen maar denk maar eens een poosje aan jezélf!!
Die blogs komen wel weer als je hoofd er aan toe is.
De druk van sociale media heb je er nu ff niet bij nodig.
Je bent een sterke vrouw dus je komt er wel.
Bedenk dat een burn-out op de loer ligt of al binnen is geslopen en je tijd nodig hebt om te herstellen..
Probeer hulp te zoeken bij de zorg voor je moeder en leg de lat wat lager voor jezelf.
Dikke kus,Angelique
9 mei 2018
Sterkte Mary weer precies hoe jij je voelt hier hetzelfde loop het grootste deel van de dag met paracetamol in mijn lichaam ontzettend hoofdpijn nu op aanraden bezig met verhuizen voel me net een zombie maar er komt ook weer een andere tijd hoor voor ons beiden weer ik zeker ik ga straks naar bed kijken of ik tot rust kom denk aan je hoor heel veel sterkte en hou vol sterkte dikke Kus en liefs van mij !
9 mei 2018
Lieve Mary,
Ik verbaasde me al vaak over de bergen werk die je verzet. En dan ook nog eens vaak, niet met, en over, de meest makkelijke dingen in het leven. Goed dat je aanvoelt dat het even genoeg is allemaal, en neem je tijd! Ik wens je heel veel beterschap, rust en veel knuffels.
Lieve groetjes,
Ilse
9 mei 2018
Mary het komt weer goed…. nee je wordt nooit meer de oude Mary…. anders maar een heel waardevolle Mary.
Jammer dat je deze pijn moet lijden. Accepteer even en denk later, Ineke had gelijk. Hier staat een nieuwe Mary. Je bent lief. Dat blijft altijd.
9 mei 2018
Rouwen is roeien tussen ‘doorgaan’ en ‘stilstaan’ oftewel tussen afleiding en gevoelens doorleven. Wanneer je hierin geen balans kunt vinden, voelt het als een storm waar je continu tegenin moet varen. Dat kost enorm veel energie en daardoor vraagt je lichaam om rust. Doe wat voor jou goed voelt is daarom zo belangrijk om enigszins balans te krijgen in een stormachtige periode. Weet dat de storm ook ooit gaat liggen. Knuffel voor jou… Lieve groet, Gertie Mooren
9 mei 2018
Dat jij minder op social media bent is het minst belangrijke. En dat jouw belangstelling naar anderen ook minder is, is niet helemaal waar want je laat dit je volgers en lezers weten, door een deel van jezelf en je gevoel bloot te geven en dat vind ik heel dapper en attent Mary.
Je had dit niet hoeven te delen maar in jou zit tóch de interesse om het te laten weten. Ieder die jou kent, volgt en met jou meeleeft, weet wat een heftig, bezorgd en verdrietig jaar jij achter de rug hebt. Ik begrijp heel goed dat je er niks meer bij kunt hebben. Je moet echt aan jezelf en aan jouw gezondheid denken. De seintjes die jouw lichaam aangeven, daar moet je echt naar gaan luisteren voordat het te laat is. Ik maak me zorgen om jou en velen met mij. Ik wens je heel veel sterkte en nog méér steun van mensen die niets van jou terug verwachten. Het zou wel heel onmenselijk zijn als men jou aanvalt of claimt of teleurgesteld is. Jij geeft dit allemaal niet zomaar aan maar het is menens en alarmerend! Als iemand jou niet begrijpt…. Nou pech dan. Ik weet dat jij een mens bent die graag schrijft en altijd meeleeft, interesse toont door al je vragen die je stelde. Het komt wel weer goed, mits je beter voor jezelf zorgt en naar de onrust in je hoofd luistert. Ik wens je het beste en dat je weer gelukkig en ontspannend in je vel komt.
Heel veel liefs van mij, Hiltje <3 xx
9 mei 2018
Beste Mary,
Zo ontzettend herkenbaar , maar denk nu aan jezelf en neem je rust en vooral de tijd nemen voor jezelf .
En mensen die echt om jou geven die hebben alle begrip voor jou situatie .
Wil je heel veel kracht en sterkte toewensen .
Een warme knuffel voor jou Lieve groet Ineke
10 mei 2018
Goed om te weten waarom ik je al een beetje mistte. Rustig aan, neem je tijd, voor alles is een tijd en geniet van de lente.
Groetjes Erna
10 mei 2018
Lieve Mary,
Gewoon een KNUFFFF
11 mei 2018
Je hebt klaar en duidelijk te zien gekregen dat je je eigen persoon nu ff moet beschermen. Ook ik hou mijn hoofd , gevoel en hart voor ff op een kier , tot ik weet dat ik zelf weer mijn leven op de sporen heb…,,, als men zwaar onderuit gaat is je eigen ik belangrijk , wil je nog iets proberen te maken van wat het leven en van de toekomst , wat ze je ook nog maar te bieden heeft….
6 juni 2018
Dag Mary, fijn dat je de situatie waarin je je bevindt voor ons hebt kunnen en willen verwoorden. Ik wens je van harte alle goeds en veel sterkte. Groetjes, Ingeborg Steijlen