Hoeveel slecht nieuws kan een mens verdragen?
De wegkijkende ogen van de vlotte neuroloog, het trekken van de mondhoek van de radiotherapeut, de begripvolle blik van de verpleegkundige.
Het unheimische gevoel dat mij overviel op de afdeling radiotherapie, de veel te kleine bordjes eten voor een volwassen man.
Zo maar wat indrukken van de afgelopen weken. Weken die bol stonden van spanning, verdriet en wederom ongeloof.
Werkelijk waar, elke week kreeg papa slecht nieuws te verduren.
Het lijkt al zo ver weg maar die eerste paasdag hadden we het nog beregezellig met elkaar, daar aan de ronde tafel bij de Chinees. Ja, papa had wat last van zijn rechterarm maar dat deed hij af als oude sportblessure.
Tweede paasdag kwamen mijn ouders bij ons eten. En, zoals elke dag, ging mijn vader eerst nog even wandelen met onze hond. Je moet weten dat mijn vader de allergrootste liefde is van mijn viervoeter.
Terwijl ik de voorbereidingen trof voor de paasmaaltijd kwam mijn vader terug. Heel vreemd was dat hij lijkwit en zwaar ademhalend neerplofte op een stoel. Hij zei niets maar bleef diep zuchten.
Ik ging bij hem zitten en wreef met een koud doekje over zijn voorhoofd. Dacht dat hij zou flauwvallen. Toen ik vroeg wat er gebeurd was deed hij zijn mond open maar de woorden kwamen niet.
Er verstreek wat tijd. Gespannen zaten we om hem heen. Totdat papa uit kon brengen “TIA”. Toen gingen de alarmbellen af, werd de ambulance gebeld en duurde het wachten eindeloos.
Hij werd op de brancard gelegd en vertrok met loeiende sirenes. Mijn man reed er achteraan. Mama, de jongens en ik bleven in shock achter.
Iemand belde mijn broer, was ik dat? Ik weet het niet meer maar hij heeft over de weg gevlogen want hij was binnen de kortste keren hier. We flansten samen een maaltijd in elkaar. Ik kreeg geen hap door mijn keel. Door de spanning was ik helemaal lamgeslagen.
Eindelijk belde mijn man: “Het gaat weer aardig goed met papa, hij praat weer redelijk. Maar…er volgen nog allerlei onderzoeken…”
Ach, dachten wij, papa is straks weer gewoon thuis. Hij heeft een lichte TIA gehad en moet het rustig aan doen. Mijn hart werd ineens minder zwaar. Dat duurde helaas niet lang want toen liep het allemaal gruwelijk anders.
De ene deskundige bracht het zonder blikken of blozen, de ander kleedde het wat meer in. Maar hoe het ook gebracht werd, het slechte nieuws was, is, en blijft verschrikkelijk en bij vlagen nog steeds niet te geloven.
De eerst schrok kwam toen er 2 tumoren in papa’s hoofd werden gevonden, weer later kwam het verpletterende nieuws dat er darmkanker met uitzaaiingen in de lymfklieren in de buik was gevonden. Nog weer later werden er nog 3 tumoren in zijn hoofd gevonden. Daardoor moest de bestraling van papa’s hoofd aangepast worden.
Slecht nieuws op slecht nieuws incasseren. Hoeveel kan een mens verdragen vraag je je af. Nou, ik kan zeggen dat het eigenlijk niet te doen is. Toch lukt het op de een of andere manier en dat komt omdat ik een schild heb opgetrokken rondom mijn gevoel.
Een onzichtbaar schild dat ik draag om het grootste deel van de dag niet te voelen. Niet stil te staan bij al dat slechte nieuws, bij de angst voor wat zal komen, het enorme verdriet en de vrees om papa te moeten missen.
Dat schild is nodig om door te gaan. Om mijn hoofd koel te houden, goed te blijven nadenken en er te zijn voor iedereen. Er zijn dagen dat ik op mijn tandvlees loop, er zijn dagen dat ik pas ’s avonds laat wat kan ontspannen.
Maar wat geeft dat? Ik ga gewoon door want ik wil en moet er zijn voor iedereen. Voor mijn sterke vader, mijn invalide en zorgafhankelijke moeder en mijn gezin. Dus houd ik zoveel mogelijk alle ballen in de lucht en blijf kalm.
Want, ondanks alle slechte berichten blijft mijn vader bijzonder positief. Hij heeft net 5 zware bestralingen voor zijn hoofd afgerond. Hij neemt zijn rust en is ondertussen al weer voorzichtig wat oefeningen aan het doen.
Hij wandelt weer en hoopt snel naar een revalidatiecentrum te kunnen gaan om te werken aan zijn conditie en zich beter te kunnen redden met een zeer slecht functionerende rechterarm. Want zijn doel is om naar huis te gaan. Genieten van zijn tuin en wandelen met mijn hond.
Foto komt uit de collectie van Ingrid@Holly1707.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
17 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
29 mei 2017
Lieve Mary,
Inderdaad, hoeveel kan een mens verdragen. Veel blijkt iedere keer weer.
Het is vreselijk om je vader waar je zo van houdt dit te zien ondergaan. Je zou het zo graag anders zien. Wat blijkt dan hoe sterk je weer kan zijn om hem te steunen en er voor elkaar te zijn. Dat is een mooie kant. maar wat een verdriet, woorden van troost schieten dan tekort. ik wil je even laten weten dat ik aan je denk en jullie allemaal veel sterkte, kracht en liefde toewens.
Lieve groet,
Djoke
30 mei 2017
mn man is overleden 11april met de zelfde klachten ik wens jullie heel verl sterkte
30 mei 2017
Och Yvonne,
Heel veel sterkte.
30 mei 2017
tja drama
29 mei 2017
Weet een beetje hoe jij je voelt alleen is het bij jullie wel een beetje erger dan hier ! Je weet dat ik elke dag aan je denk want woorden schieten hier te kort . Heel veel kracht lieve Mary je zult het nodig hebben veel sterkte en een dikke Kus !
Fina
29 mei 2017
Lieve Mary,slecht nieuws en hoeveel komt er nog vraag je jezelf dan af.Je lieve pa die altijd voor je klaar staat en de beste vriend van je hond is.Maar ook de mantelzorger van je ma is en dat plotsklaps omslaat in zorg voor hem en dat kan je niet voorzien dat het ineens op je pad komt.Veel verdriet en spanning om wat er komen gaat en de zorg daarbij voor je ma maken het zwaar voor jou en je broer.Maar ik weet het omdat ik het zelf ook zo van dichtbij meerdere malen heb meegemaakt en inderdaad heb je als zelfbescherming de kracht (dat pantser) om door te kunnen gaan .Die heb je nodig om alles te kunnen regelen en in goede banen te leiden.Je pa blijft positief en hij wil vooruit met revalidatie, maar het is een zware periode met pijn en verdriet en je zou het zo graag anders zien.Mary jij bent sterker dan je denkt en ik hoop dat je de kracht mag hebben om deze tijd door te komen.Je schrijft het zo goed in deze blog en tevens ook om te kunnen verwerken en dat vind ik zo knap van jou!
29 mei 2017
Heel herkenbaar dat muurtje om je gevoel heen jij bent nu hun toeverlaat i.p.v. andersom, zo vreemd voelt dat aan.. ik wens je heel veel kracht en sterkte toe om dit te doorstaan lieve Mary ♥
29 mei 2017
Wat hoop ik dat je vader nog flinke wandelingen met de hond kan maken Mary! Alle goeds, Rob
29 mei 2017
Lieve Mary,
Woorden schieten te kort, zoals al meer lezers zeggen.
Misschien kun je iets van troost uit het schrijven en uit de reacties halen.
Dat schild herken ik; iedereen kan zeggen dat je ’t naar beneden moet laten zakken maar ik kan dat niet “op bestelling”. Ik denk dat dat ook voor jou geldt.
En wat Rob zegt, daar sluit ik me helemaal bij aan.
Dikke KNUF ♡
29 mei 2017
Hele herkenbare situaties. Zo leef je nog alsof er niets aan de hand is en ogenschijnlijk gezond en ineens staat de wereld op de kop en is degene doodziek. Probeer te genieten van de momenten ondanks de slecht nieuws gesprekken. Inmiddels geleerd dat uit iedere negatieve ervaringen ( gebeurtenissen) positieve dingen voor terug zijn gekomen. Die muur om je heen heel begrijpelijk. Af en toe brokkelt deze nu een beetje me af……er komt een tijd dat deze omvalt en alles weer op me af zal komen. Maar ik kan nog steeds achterom kijken met een lach en vele tranen.
29 mei 2017
Je leven staat vd ene op de andere dag op zijn kop en alles gaat gewoon door. Niet te bevatten Mary. Hoop dat je vader nog lang bij jullie blijft. Heel veel sterkte en liefs.
29 mei 2017
Lieve Mary,de grond wordt als het ware onder je vandaan gehaald, in eens stort je blijde wereld in. Maar je kracht zal je er door heen slepen . Die kracht heb je van je vader,die er ook voor gaat, voor het doel in zijn leven, bij jullie zijn en het fijne huisdier om mee te wandelen. Heel veel sterkte gewenst lieve Mary , hou je taai xx
29 mei 2017
Lieve Mary,
Ik lees niet altijd jou blogs. Maar deze kon ik niet overslaan. Het bericht dat jou vader onze broer dit overkwam. Hij die zo sterk is en altijd gezond heeft geleefd. Dit konden wij ons dit niet voorstellen. Hij die voor velen van ons een voorbeeld is.Maar gelukkig heeft jou vader en onze sterke broer nog veel kracht om tegen deze strijd te vechten.Hij die vele gevechten heeft gewonnen en altijd voor iedereen wist wat hij of zij moest doen bij problemen en daarbij op zijn kalme en overwegende wijze met wijze raad kwam.
Laten we zijn geloof in het weer kunnen schilderen al is het met zijn linkerhand,genieten van zijn tuin, fitnessen met zijn kleinzoons en wandelen met jullie hond niet opgeven!
Goos
29 mei 2017
Mag er af en toe ook iemand voor jou zorg en Mary? Veel sterkte.
30 mei 2017
Hey Mary.
Woorden schieten ook mij te kort.
Ervaring heb ik wat dat betreft ook, al was de situatie iets anders.
Wens je heel sterkte en liefs toe.
Wilhelmina
30 mei 2017
Je bent net zo sterk als je vader lief.
Hoeveel draagt een mens. Jij heel veel. Zoals allen die dit meemaken .
Kracht en liefde stuur ik je.
Dag sterke Mary..een voorbeeld voor velen.
7 juni 2017
Vol ongeloof hoor ik deze week het nieuws van mijn trainingsmaat en mentor. De beresterke, wijze man. Hoe kan dit nou?? Dagelijks train ik met mensen die iets zijn overkomen maar niets komt zo binnen als dit.
De woorden stekte enz. dekken niet de lading die ik er aan wil geven… Een dikke knuffel voor iedereen.