Ik hoef mij niet meer te schamen voor mijn tranen
“Mijn hele leven draag ik dat krijsende kind al bij me. Ik voel het als een werkelijke realiteit: rechts ben ik de volwassen, krachtige, assertieve, positieve Mirjam.
Mijn linkerkant is in groei achtergebleven en daar hangt een onderontwikkeld hoopje mens, ter hoogte van mijn milt. Als ik een herbeleving van traumatische gebeurtenissen uit mijn jeugd heb, voel ik het daar. Dan knijpt, brandt, schuurt en snijdt het. Daartegen helpt geen pijnstillend middel.
Die herbelevingen overvallen me op de meest onverwachte momenten en door totaal onvoorziene omstandigheden. Ik word op slag somber, krijg de neiging mezelf te straffen, beoordeel mezelf als fout, slecht en vies.
Onlangs kreeg ik onterecht kritiek. Het was feitelijk niet eens voor mij bedoeld. Ik handelde het keurig netjes af met alle betrokken partijen. Vervolgens ging ik emotioneel onderuit. Ik durfde niet meer onder mensen te komen, wilde eigenlijk de gordijnen dicht houden. Op dat soort momenten ‘moet’ ik eigenlijk dood.
Kritiek bewijst voor mij namelijk, zonder omwegen, dat ik geen recht van bestaan heb.
Opmerkelijk feit is dat ik sinds mijn zestiende om psychische hulp gevraagd heb en dat ook altijd heb gekregen. En door de jaren heen ik oprecht altijd heb verwacht dat het ooit voorbij zou gaan, die pijnlijke aanvallen.
Ik ben nu negenenvijftig en merk tot mijn spijt dat mijn flashbacks eerder ingrijpender dan milder lijken te worden.
Toen ik begin twintig was, leefde mijn opa van moeders kant nog. Op een dag toen ik bij mijn grootouders op bezoek was, vertelde hij me ineens allerlei herinneringen uit zijn jeugd. Mijn oma toonde zich verbaasd. Hij praat nooit over zijn gevoelens, vertrouwde ze me later toe.
Maar het scheen dat daar waar mijn opa door zijn hele leven die trauma’s schijnbaar veilig weggestopt had, hij na zijn pak-m-beet zestigste steeds vaker door nachtmerries geplaagd werd. Nachtmerries waarin hij de gebeurtenissen herbeleefde tot hij schreeuwend wakker werd. Ik moet vaak aan hem denken de laatste tijd.
Verschil is echter dat híj altijd gezwegen heeft – mijn oma had sommige verhalen die hij mij vertelde zelfs nog nooit gehoord – en ik in allerlei ambulante en klinische therapiesettingen hulp heb gekregen. Ik kan mijzelf een ervaren en assertieve cliënt noemen en weet mijn weg in Ggz-land inmiddels goed te vinden.
En, ik heb me kunnen laten scholen tot Ggz-ervaringsdeskundige. Daarmee kan ik van ellendige gedachtenmonsters zoals suïcidaliteit en vreetbuien, nu zinvolle activiteiten maken.
Ik doceer bijvoorbeeld verpleegkundestudenten en verzorg workshops voor medewerkers van een huisartsenpost. Ik hoef mij dan niet meer voor mijn tranen te schamen.
Als acteur zet ik theatrale, verbeeldende vormen in om mijn informatie meer universeel invoelbaar te maken. Dat zet mijn gevoelens in kaders waardoor ik de regie over mezelf kan houden tijdens deze presentaties.
Voor mijn opa werden de trauma’s een groeiende last. Voor mij wordt de last emotioneel minder goed te verbergen. Maar het vormt inmiddels een aanleiding en invulling voor een betekenisvol beroep.
Daarmee heb ik een manier gevonden om de emoties niet meer destructief in te zetten. Ik ben in staat ze te kanaliseren en ze in te zetten om anderen te informeren.
En, hoewel nog steeds beschaamd, vertel ik dan over de dagen waarop ik geen sociale activiteiten durf te ondernemen. En over de vreetbuien. En over de walging over mijn eigen lijf. En hoe ik op mijn IPad naar methodes zoek om mijn leven op een nette manier te beëindigen.
Want hee, ik heb veerkracht en kom er telkens ook weer doorheen. Mijn vak is hoopverlener.”
Gastblog van Mirjam Giphart.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
4 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
25 november 2016
Kun je zien hoe nuttig het is voor anderen wat jij doet.
Hoop verlenen. Hoe belangrijk dat is.
Jij bent dat dus belangrijk. Omdat jij het kunt, durft te vertellen.
Ik heb veel respect voor je.
25 november 2016
Dankjewel Ineke,
Het is voor mij behoorlijk lastig dit soort complimenten te incasseren.
Maar desondanks help je me om door te gaan waarmee ik bezig ben!
Giphartelijke groet, Mirjam
25 november 2016
Ik loop ook al vanaf puber bij ggz hulpverleners. Soms met een tussenpoos. Nu 58 jaar en er nog steeds hinder van.
Trigger hoeft maar klein te zijn, om een heel eigen leven te gaan lijden bij mij. Ook nu nog in behandeling. Ik herken wat je zegt ” dat het lijkt of het erger wordt inplaats van minder tot bijna 0! Ook EMDR gehad, wat niet hielp, integendeel zelfs! Meer last daarna! Het leek mij het paradijs op aarde die therapie, dus kun je je de ontgoocheling wel voorstellen denk ik, toen dat niet zo was! In de kliniek zei men ook dat ik dat nooit gehad zou mogen hebben, te veel trauma,s! Lekker dan, zit er nu in! Mij is al vaker gevraagd ervaringsdeskundige te worden, maar dat kan ik niet! Naast deze problemathiek ben ik ook nog eens gezegend met HSP. Een soms mooie maar vaak ook lastige eigenschap. Vind het goed dat jij dat wel doet en daar zelf ook wat aan hebt. Wens je daarom sucses en sterkte met je eigen proces! Liefs Wilhelmina
25 november 2016
Dankjewel Wilhelmina voor de moeite om mij deze feedback vanuit je eigen pijn te geven. Ik ben gelukkig gezegend met een verstand dat mijn emoties de baas kan zijn. Ik lees in jouw reactie dat ook jij weet wat goed voor jou is. Ik wens je veel sterkte en vooral veel betekenisvolle activiteiten, die maken dat je een prettige kwaliteit van leven kunt hebben ondanks je ervaringen.
Giphartelijke groet, Mirjam