Hoe vertel ik het mijn vrouw?
Het begon zo’n drie maanden geleden. Het was op de verjaardag van mijn zoon.
Alles liep zoals mijn vrouw had gepland, ik hoefde niets te doen. Alleen maar er te zijn en te doen wat zij vond dat nodig was.
En dat was voor mij de omslag. Het zette mij aan het denken. Het gaf mij het gevoel dat ik er niet toe deed.
Ik nam mijn leven onder de loep en ontdekte dat ik altijd een bijrol had in ons gezamenlijk leven. Mijn vrouw was overduidelijk de regisseur. Al ons hele huwelijkse leven lang. Tot die verjaardag van mijn zoon heb ik er niet eerder bij stil gestaan.
Ik vond het waarschijnlijk altijd wel best, makkelijk ook wel. Ik hoefde niet met ideeën te komen, plannen te maken, dat deed zij allemaal wel. Ik speelde de tweede viool en vond dat oké. Dacht ik.
Het ging wringen, ik voelde me als mens, als partner en vader, betekenisloos. Jezus, zonder mij konden ze het ook prima redden. Als ik er niet meer zou zijn, zou dat geen problemen opleveren, zo had ik mij bedacht.
Ging ik verder nadenken? Maakte ik het bespreekbaar? Zocht ik hulp? Welnee, ik koos voor de makkelijke weg.
Met een grote dosis zelfmedelijden en het gevoel niets te verliezen te hebben, zocht ik mijn geluk ergens anders. Ik ging niet achter vrouwen aan, mijn libido was al gedaald tot onder het vriespunt, dus dat zou verspilde energie zijn.
Ik probeerde uit de werkelijkheid te ontsnappen door te beginnen met het wagen van een gokje. Ik had ’s avonds tijd genoeg om mij terug te trekken in mijn werkkamer en wilde toch ervaren of ik nog wat geluk had in mijn leven.
Stom natuurlijk, maar zoiets constateer je altijd achteraf. Toen ik begon met gokken dacht ik er heel anders over. Ik voelde mij weer een beetje mens; ik ervoer een positieve spanning, zelfs een gedrevenheid die ik niet eerder had.
Al snel kon ik niet meer zonder mijn “uurtje overwerken”. In het begin zat het me mee. Ik won geregeld. Ik had het in mijn vingers, dacht ik. Zo makkelijk was het dus om geld te verdienen. Dat maakte me sterk en achteraf afhankelijk.
Ik kon die spanning niet meer missen, ik wilde meer. Maar er kwam niet meer, ik begon te verliezen. Daar kon ik niet tegen. Werd gefrustreerd, prikkelbaar en voelde me een mislukkeling. Zelfs dit lukte mij niet.
Of mijn gezin er wat van heeft gemerkt? Ik weet het echt niet. Ze hebben nooit iets laten merken. Of dat iets over mij zegt, of meer iets over hen? Wie zal het zeggen.
Ik gaf me niet gewonnen en hoopte op betere tijden, dus ik bleef doorgaan. De innerlijke strijd met mezelf was zwaar want ergens wist ik dat ik moest stoppen omdat ik te veel geld verloor.
Toch ging ik stug door want ik kon het wel, winnen. Het lukte mij in het begin ook dus waarom zou ik nu niet toch weer wat geluk hebben? De drang was te groot, ik kon niet meer zonder.
Ik verspeelde bijna al mijn spaargeld totdat ik vorige week op een nacht badend in het zweet wakker werd en besefte dat ik meteen moest stoppen met gokken omdat ik zo geen cent meer over had.
Mijn appeltje voor de dorst was dusdanig geslonken dat er nauwelijks nog wat van over was. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn? Waarom deed ik dit? Wat dacht ik te bereiken?
Nu sta ik voor een moeilijke opgave want hoe vertel ik dit aan mijn vrouw? Wat zal zij ervan vinden? Wat zal zij van mij vinden? Heb ik nu alles verspeeld? Wat zal mijn zoon van zijn vader vinden? Hoe heb ik zo dom kunnen zijn…
Henk-Jan
Foto komt uit de collectie van Ingrid@Holly1707.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
6 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
1 september 2017
Henk- Jan zal zijn best moeten doen en als hij het niet wil vertellen aan zijn vrouw dan komt zij er zelf wel achter.Dan is het zonder hulp een lange lijdensweg en sommige gokkers verzinnen van alles om door te kunnen gaan.Maar als ze dood neervallen en geen cent meer over hebben dan is dat jammer voor het gezin dat hij kapot heeft gemaakt, dus relatieproblemen geeft het altijd.Heb gelezen dat het Universitair Ziekenhuis bezig is met onderzoek naar overeenkomsten of verschillen bij de hersenwerking van drugs verslaafden en gokverslaafden.Duidelijk is dat dopamineaanmaak sterker is bij deze personen en bij drugsverslaving zal het minder worden door lichamelijke aandoening.Bij gokverslaafden blijf je dopamine aanmaken tot je niet helder meer denken kan.Dus onderzoek kan misschien nog duidelijkheid brengen. maar intussen zijn er zoveel naasten die ze ook kapot gemaakt hebben!
1 september 2017
Wat dapper dat je dit hebt durven opschrijven. Uit eigen ervaring weet ik dat dat vaak de eerste stap is. Dat het aardt. En dan kun je handen en voeten krijgen. Erover praten is de volgende stap wellicht. Dan kun je ook de gevolgen overzien. Hoe pijnlijk ook. Misschien verlies je zelfs wel meer dan je lief is. Maar weet alsjeblieft dat je ook winnen zult, ookal voelt dat eerst niet zo. Je nl niet de slappeling die men vaak in mensen met een verslaving ziet. Je hebt je copingstrategie ingezet. Heel krachtig. Die helpt wel maar heeft bijwerkingen. En darvan ga je nu genezen. Ik wens je heel veel kracht en uiteindelijk een zinvol herstel toe. Op mn werk zeggen we: vooruit is niet altijd rechtdoor. Dit was een van jouw omwegen langs het juiste pad!
1 september 2017
Het vertellen Henk-jan is het begin van een nieuw leven.
Met of zonder je vrouw.
Je hebt ook nooit gevraagd of ze jou niet nodig had.
Niet gemakkelijk…moeilijke momenten. Pak het aan.
Wens je sterkte.
1 september 2017
Z.s.m. vertellen. Heel veel sterkte.
Jouw vrouw en zoon hebben recht op de waarheid.
Sterkte.
2 september 2017
Eerlijk zijn duurt het langst.
Veel huwelijken stranden hierop.
26 januari 2018
Je beschrijft de achtergrond, reden en het verlies door je verslaving. Er zijn organisaties die hierin met je mee kunnen denken. Tactus bijv.
Sterkte voor jou en je gezin!